Σε έναν τέτοιο κόσμο θα τάσσομαι με τους Βασίληδες

γράφει η Έλλη Πράντζου   

Ο Βασίλης νίκησε. Ο Βασίλης έπρεπε να νικήσει. Ευτυχώς απέναντι στους κυνικούς εξυπνακίστικους σχολιασμούς των μηδενιστών που τρέφονται από την κουλτούρα της ελιτοκρατίας είτε θεωρώντας πως αποτελούν αφρόκρεμα είτε ευελπιστώντας οι άλλοι να τους κατατάξουν σε αυτήν, στάθηκαν οι φωνές όσων ακόμη κρατάνε γερά τα φρούρια της ανθρωπιάς μέσα από κάθε φάσμα της ανθρώπινης υπόστασης.

Ο Βασίλης είναι κρατούμενος. Ο Βασίλης είναι άνθρωπος. Σε μια ιδανική ή έστω εύρυθμη κι υγιή κοινωνία δε θα υπήρχαν τέτοιες φυλακές στις οποίες με όποια κατηγορία κι αν καταλήξεις να μπεις βγαίνεις στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πιο τραυματισμένος από πριν, πιο άρρωστος ψυχικά από πριν, δυνάμει πιο επικίνδυνος από πριν κι έχοντας συστηθεί με τα σπασμένα όριά σου προκειμένου να επιβιώσεις ανεξάρτητα από το τι έκανες, ποιος είσαι και γιατί κατέληξες σε αυτά τα μονοπάτια. Όπως και να ‘χει, όμως, ακόμη και στην πραγματικότητα του σήμερα κάθε νοήμων άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση θεωρεί ευχής έργον το να καταφέρνει κανείς να ξεφύγει από τα στερεότυπα διεκδικώντας για τον εαυτό του ένα καλύτερο αύριο απαλλαγμένος από λάθη ή παθήματα του παρελθόντος. Αποτελεί ευχής έργον για κάθε άνθρωπο που στοιχειωδώς μπορεί ακόμη και νιώθει όταν καταφέρνει κανείς πολεμώντας εσωτερικούς κι εξωτερικούς δαίμονες να βρίσκει τον δρόμο του κάτω από αντίξοες συνθήκες αντί να βουλιάζει στην επανάπαυση της μαύρης τιμωρητικής του μοίρας.

Κι εκεί που κανονικά θα περιμέναμε τέτοιες προσπάθειες να επικροτούνται είδαμε πολλούς να χλευάζουν, να ειρωνεύονται, να επιτίθενται στο δικαίωμα ενός ανθρώπου να σπουδάσει. Κάθε εστεμμένος από το σύστημα Άγιος κι αμόλυντος ευυπόληπτος πολίτης έσπευσε να τονίσει πως πρόκειται για έναν βαρυποινίτη με καθόλου αμελητέα εγκλήματα στο ενεργητικό του -κι ας παραποιήθηκαν μάλλον αρκετά στοιχεία όπως μάθαμε από τις δηλώσεις του δικηγόρου του, αυτό ίσως για τον ίδιο και τη μάχη του να έχει μικρή σημασία. Εκείνο όμως που έχει όντως σημασία είναι πως στα δικά μου τουλάχιστον μάτια όσοι λιθοβολούν τον “αμαρτωλό” αντί να αναγνωρίσουν και να στηρίξουν την προσπάθειά του να βρει τα πατήματά του και να πάει παρακάτω είναι πολύ πιο επικίνδυνοι πολλές φορές από τον ίδιο τον εκάστοτε βαρυποινίτη. Έμμεσα ή άμεσα.

Κι αν δεν ξέρουμε τι θέλουμε οι άνθρωποι κι αν βολοδέρνουμε κενοί κρίσεως κι αλληλεγγύης σαν αποπροσανατολισμένα κοτόπουλα όπου μας πάει το κύμα της βόλεψής μας, κι αν αποτελούμε εύκολη λεία γα όλους εκείνους που κάνουν τα πάντα για να μας κρατάνε δέσμιους των αισχρών κανονικοτήτων τους θα περίμενε κανείς έστω στα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα καταπάτησης δικαιωμάτων να είμαστε στην ίδια πλευρά. Όμως όχι. Μάλλον μας βολεύει καλύτερα ο βαρυποινίτης να είναι απλώς εγκληματίας αντί να μας συγκινήσει η προσπάθειά του για εξέλιξη, μάλλον μας βολεύει να έχουμε ευάλωτους αποδιοπομπαίους τράγους εύκαιρους ώστε να ρίχνουμε κατά βούληση τα πυρά των δικών μας καταλοίπων κι απωθημένων, μάλλον μας βολεύει οι άλλοι να παραμένουν έστω στο φαίνεσθαι χειρότεροι από εμάς. Διότι αν συνειδητοποιούσαμε τον βόθρο στον οποίο εμείς έχουμε περιέλθει θα αποκτούσαμε τάσεις αυτοκτονίας κι είναι λογικό ο οργανισμός μας να αμύνεται απέναντι σε κάθε αλήθεια που πονάει.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κι εκείνοι που κοιτάζοντας την καμπούρα τους δεν κατέληξαν πιο κομπλεξικοί αλλά πιο συμπονετικοί, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο όντως αλληλέγγυοι. Με αυτούς τάσσομαι γιατί σιχάθηκα να κάνω πως δε βλέπω. Σε έναν κόσμο που ξελασπώνεις από κάθε έγκλημα αρκεί να θεωρείσαι κυριλάτος και πολεμούν κάθε σου δικαίωμα και προσπάθεια αν θεωρείσαι ακόμη κι αυθαίρετα παρίας εγώ θα τάσσομαι υπέρ των Βασίληδων. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εγκληματιών της καθημερινότητας που δεν τόλμησε ποτέ κανείς να ξεκουνήσει από θεσούλες και τίτλους την ίδια στιγμή που τα κοράκια του συστήματός μας έπεσαν να κατασπαράξουν κάποιον που έχει ήδη συλληφθεί και διεκδικεί την προσωπική εξέλιξή του.

Πρόσφατα μου αφηγήθηκαν ένα περιστατικό που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω εδώ ως ελάχιστο παράδειγμα όσων εννοώ. Ένας γνωστός ογκολόγος έδωσε επίτηδες λάθος οδηγίες σε ανασφάλιστη ασθενή προτρέποντάς την να κάνει χημειοθεραπείες κι ένα σωρό άλλες αχρείαστες ενέργειες για τις οποίες θα έπρεπε να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά της που φυσικά δε διέθετε. Ώσπου ένας άλλος ογκολόγος είδε τις εξετάσεις της και της εξήγησε την πραγματικότητα της κατάστασής της, ότι δηλαδή δε χρειαζόταν να κάνει τίποτε από όλα τα παραπάνω που θα της κόστιζαν μια περιουσία. Λόγω της επαφής μου με άτομα του συγκεκριμένου χώρου γννωρίζω -δυστυχώς έμμεσα, γι’ αυτό ως τώρα δεν έχω καταφέρει να επέμβω δυναμικά με κάποιον τρόπο- πολλές τέτοιες εγκληματικές περιπτώσεις. Κάποιες από αυτές κοστίζουν εκτός από λεφτά ακόμη και ζωές αποσκοπώντας πάντα στο χρήμα. Ελπίζω κάποια στιγμή άμεσα να καταφέρω να αφιερώσω έστω κι ένα καταγγελτικό άρθρο με ονόματα κι αποδείξεις όσων λέω. Ως τότε ας επιστρέψουμε στο παρόν θέμα. Υπάρχουν, λοιπόν, υπάνθρωποι σε κυριλάτες θέσεις, υπάρχουν άνθρωποι σε κυριλάτες θέσεις, υπάρχουν υπάνθρωποι σε φυλακές κι ιδρύματα, υπάρχουν άνθρωποι σε φυλακές κι ιδρύματα. Το έγκλημα είναι πως οι υπάνθρωποι της πρώτης κατηγορίας όχι απλώς δεν παθαίνουν τίποτε αλλά δέχονται και τεμενάδες. Ενώ αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία ό,τι κι αν είσαι θα σε κάνουν να αισθάνεσαι μια ζωή καταραμένος. Παγιδεύοντάς σε μάλιστα πολλές φορές σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες κακιότητας αντί να σε βοηθήσουν να απεγκλωβιστείς από τον φαύλο κύκλο.

Είναι, λοιπόν τουλάχιστον χρέος μας να στηρίζουμε όποιους πολεμούν πρωτίστως τις συμβολικές φυλακές αυτού του συστήματος. Τα δικαιώματά τους, τις μάχες τους, τα προσωπικά τους στοιχήματα. Έστω κι ένας αν του ξεφύγει θα είναι κέρδος. Κέρδος για τις ψυχές μας. Έλα όμως που μάλλον ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το κέρδος που αφορά τις τσέπες μας…

Ελπίζω αυτός ο πόλεμος να τελείωσε όντως εδώ για τον Βασίλη Δημάκη.