Μια τρομακτική ανακεφαλαίωση

Από τα πρώτα ερεθίσματα των αρχικών μας σελίδων στα social media είναι κι εκείνα που έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα. Αν είσαι από αυτούς που δε σταματούν να υπεραναλύουν, να προβληματίζονται, να σκέφτονται, να αναζητούν, να απελπίζονται και να ελπίζουν ξανά από την αρχή όσο ένα -έστω και φαινομενικό αδιέξοδο- ορθώνεται μπροστά σου ακυρωτικό, τότε μάλλον βιώνεις στο πετσί σου την κατάντια της ανθρώπινης πραγματικότητας με τον πιο επώδυνο κι ισοπεδωτικό τρόπο.

Μέσα σε μερικές μέρες η αθλιότητα κέρδισε πάλι έδαφος ρίχνοντας κι άλλο μπόι με πολλά ακόμη λιθαράκια σε κάθε επίπεδο. Ανοίγω τα δικά μου social media και πέφτω πάνω σε Μπέους, “κουμπαριές” οικογενειοκρατιών, τακιμιάσματα καρεκλοκένταυρων κάθε πόστου, κολοκυθιές που παίζονται πάνω στις πλάτες της νοημοσύνης μας καθώς κάποιοι “αναγραμματίζουν” έννοιες για να θολώσουν νερά (βλέπε μειώσεις μισθών), μία επίθεση με βιτριόλι η οποία παρότι ως κατάσταση είναι τρομακτικά τραγική βρήκε υποστηρικτές που επιτέθηκαν χυδαιολογώντας στο θύμα μετατρέποντάς το βάσει μιας παρανοϊκής-διαστροφικής αντίληψης σε θύτη, κανάλια και sites με ανθρωποφαγικές τάσεις να χορεύουν ξέγνοιαστα πάνω σε ξένους πόνους, έναν κρατούμενο που εξαναγκάζεται σε δεύτερη απεργία πείνας και δίψας αφού το ίδιο το δημοκρατικό σύστημά μας τον εκδικείται όπως μόνο αυτό ξέρει εμποδίζοντάς τον από το να σπουδάσει (!), μια γενική γραμματέα αντεγκληματικής πολιτικής να εκσφενδονίζει επί του θέματος με περισσό θράσος τις τουλάχιστον ανησυχητικές σκέψεις της σχετικά με το τι είναι σωφρονισμός και δικαιοσύνη, τον κλάδο του πολιτισμού ακόμη να παλεύει με Σκύλλες και Χάρυβδες, την πρόστυχη στάση όσων απέναντι στους πρόσφυγες απειλούσαν θεούς και δαίμονες ως άλλοι υπερήρωες πατριώτες υπερασπιστές της Ελλαδάρας τους την ίδια στιγμή που απέναντι σε στρατούς βάζουν ουρές κάτω από σκέλια, την εξίσου πρόστυχη στάση των ΜΜΕ σχετικά με το εν λόγω θέμα των συνόρων στον Έβρο, την πάντα πρόστυχη στάση της κυβέρνησης (όποια κι αν τυχαίνει να είναι αυτή κάθε φορά) απέναντι σε κάθε φλέγον ζήτημα που τρέχει να πλάσει κατά το συμφέρον (της), έναν Κασιδιάρη να αλλάζει τα φασιστικά ρούχα του και να τα βάζει αλλιώς, αδικαιολόγητα πολλούς να τον υποστηρίζουν, μια πανδημία για την οποία έχουμε φτάσει να αναρωτιόμαστε αναμεταξύ μας το πώς αντιμετωπίζεται, τι ισχύει και τι όχι αφού φαίνεται ότι και με αυτήν ακόμη είναι εύκολο κανείς να πουλήσει παπατζιλίκι (εδώ κολλάει-εκεί δεν κολλάει, εκείνος κινδυνεύει-αυτός δεν κινδυνεύει, έτσι κολλάει-αλλιώς δεν κολλάει, αν είσαι πιο ίσος από κάποιους άλλους δεν κολλάει-αν είσαι απλός ίσος με όλους τους άλλους κολλάει κ.ο.κ), κατ’ επέκταση τα αιώνια ΜΑΤ να αναλαμβάνουν επικίνδυνες αποστολές απέναντι σε “συγκεκριμένους” νεαρούς συγκεκριμένων πλατειών όσο αλληθωρίζουν παράλληλα απέναντι σε συγκεκριμένους καθόλου νεαρούς πολύ συγκεκριμένων θέσεων, μια ήδη παραπαίουσα οικονομία να καταρρέει μέρα με τη μέρα για τους πολλούς όσο οι λίγοι μας κοροϊδεύουν απροκάλυπτα και το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο τελικά.

Όσοι αυτή τη στιγμή της ιστορίας τα βλέπουν όλα καλώς καμωμένα είναι απλώς επικίνδυνοι. Κατά την άποψή μου κάθε μέρα, κάθε παραμικρή στιγμή αποτελεί κομβικό σημείο αλλαγής αρκεί να το θέλεις. Τώρα όμως δε μιλάμε απλώς για θέληση, μιλάμε για κάτι που επιβάλλεται να γίνει. Από τι είναι φτιαγμένοι όλοι εκείνοι που θεωρούν πως όλα βαίνουν καλώς; Όχι, δεν πρόκειται για αισιόδοξους. Ο αισιόδοξος βλέπει τα άσχημα κι απλώς ορμάει να τα αντιμετωπίσει θαρρώντας ότι μπορεί. Συνήθως τελικά τα καταφέρνει. Εκείνο που με ανησυχεί είναι πως μάλλον πρόκειται για ένα άλλο “είδος” ανθρώπου που δεν μπορεί καν να δει. Ν’ αντιληφθεί. Να καταλάβει. Να κρίνει. Να αντιδράσει. Να αγαπήσει πρώτα τον εαυτό του κι έπειτα τους γύρω του ώστε να μην ανέχεται πια την κοροϊδία και την εκμετάλλευση για κανέναν. Να διατηρήσει εν τέλει ζωντανή την αξιοπρέπειά του.

Τρομάζω με όσους δηλώνουν ευχαριστημένοι. Τρομάζω κάθε μέρα και περισσότερο και δηλώνω πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ την ίδια στιγμή που ταυτόχρονα μου φαίνονται όλα ξεκάθαρα. Δεν ξέρω πού να στραφώ, δεν ξέρω σε τι να ελπίζω, δεν ελέγχω μέσα μου πια το πού ξεκινάει η ατομική θέλησή μου και πού τελειώνει η ατομική δύναμή μου. Ναι, χαίρομαι και συγκινούμαι όταν τυχαίνει να διαπιστώνω πως δεν είμαι μόνη. Γιατί ίσως δεν μπορώ μόνη μου, ίσως δεν μπορείς μόνος σου, μπορούμε όμως μαζί. Το θέμα είναι πού είσαι, ποιος είσαι τελικά και πώς στ’ αλήθεια να σε βρω…

Η ανακεφαλαίωσή μου ήταν για μένα τρομακτική. Εκείνο που θα ήθελα πραγματικά είναι να μη γίνει και μη αναστρέψιμη. 

Έλλη Πράντζου