Το σκάνδαλο, το κουκούλωμα και το «παράσημο»…

Του Γιώργου Καρελιά

H υπόθεση Novartis είναι ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα παγκοσμίως: το σκάνδαλο του φαρμάκου. Δυστυχώς, στην Ελλάδα θάφτηκε και(σχεδόν) ξεχάστηκε. Και ούτε η «υπόθεση Παπαγγελόπουλου», που αυτές τις μέρες απασχολεί τη Βουλή, είναι ικανή να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον γι’ αυτό. Άλλα θέματα κυριαρχούν στην επικαιρότητα.

Παρά ταύτα, αξίζει να πούμε μερικά πράγματα. Ως προς την ουσία του θέματος, τα λέει όλα ο παρακάτω πίνακας για τη φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα. Δείτε πώς διπλασιάστηκε μέσα σε πέντε χρόνια, για να φτάσει στο απόγειό της στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Αν συνυπολογιστεί η επιβεβαιωμένη προνομιακή μεταχείριση της Novartis μέσα στην κρίση, σε συνδυασμό με τον καταλογισμό ποινών σε πλήθος χωρών, φτάνουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα: η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που το σκάνδαλο κουκουλώθηκε.

Το λεγόμενο παλιό πολιτικό σύστημα είχε κάθε λόγο να θάψει το σκάνδαλο. Αυτονόητο. Το ερώτημα είναι τι έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015. Όταν έγινε σαφές ότι ανέθεσε την υπόθεση στον-σημερινό κατηγορούμενο- Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, πρώην αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης, όσοι ήξεραν κάποια πράγματα από το παρελθόν «κουμπώθηκαν». Ο Παπαγγελόπουλος, πρώην εισαγγελέας, είχε χειριστεί αρκετές- σοβαρές- υποθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μηδενικό.

Φαίνεται, όμως, ότι ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι συνεργάτες του έπρεπε να γνωρίζουν είχαν μαύρα μεσάνυχτα. Ετσι, άφησαν ένα από τα σοβαρότερα σκάνδαλα στα χέρια ενός ακατάλληλου προσώπου. Οι χειρισμοί του Παπαγγελόπουλου ήταν παιδιαριώδεις και αποδυνάμωσαν και την δικαστική του πλευρά, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στο κουκούλωμα της ουσίας του σκανδάλου και στη σημερινή παραπομπή του ίδιου στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής.

Είναι φανερό ότι η νέα πλειοψηφία της Βουλής έχει επιλέξει τον Παπαγγελόπουλο ως αποδιοπομπαίο τράγο. Θέλουν να πάρουν ένα είδος ρεβάνς, επειδή ο πρώην υπουργός στοχοποίησε πολιτικά πρόσωπα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Όμως, τα στοιχεία που επικαλούνται-και οι αντιφατικές μαρτυρίες ορισμένων παλαιών ομοτέχνων του Παπαγγελόπουλου- είναι αδύναμα. Και είναι αμφίβολο αν μπορούν να σταθούν στο πενταμελές δικαστικό συμβούλιο, αποτελούμενο από ανώτατους δικαστές, το οποίο θα αποφασίσει για την παραπομπή του ή μη στο Ειδικό Δικαστήριο. Για να το πούμε απλά: ο κ. Μητσοτάκης, φρονίμως ποιών, έβγαλε τον κ. Τσίπρα από το κάδρο των ευθυνών, αφού η υπόθεση θα εξελισσόταν σε φιάσκο. Oμως, για να ικανοποιήσει μια πτέρυγα της ΝΔ-και ιδίως τον Αντώνη Σαμαρά- ήταν υποχρεωμένος να φορτώσει καμιά δεκαριά κατηγορίες στον «αδύναμο κρίκο»-Παπαγγελόπουλο.

ποια κατάληξη κι αν έχει η «υπόθεση Παπαγγελόπουλου», το σκάνδαλο Novartis κουκουλώθηκε. Και με δική του ευθύνη. Γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης (πρέπει να) του χρωστάει χάρη. Αν το είχε χειριστεί κάποιος ικανότερος, μπορεί ο ίδιος και το κόμμα του να βρίσκονταν αλλού σήμερα. Γι’ αυτό θα μπορούσε να στείλει στον Παπαγγελόπουλο μια ωραία ανθοδέσμη.

Δεν θα λέγαμε το ίδιο και για τον κ. Τσίπρα. Αυτός, αφού υπερασπίστηκε (αναγκαστικά) στη Βουλή τον πρώην υπουργό του, ας τον φωνάξει κάποια στιγμή για να του υπενθυμίσει τη ρήση του Βενιαμίν Φραγκλίνου: «Οποιος είναι καλός στις δικαιολογίες σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο». Και μετά να του δώσει ένα παράσημο: το παράσημο της ανοιχτής παλάμης…