Ενα κασκόλ για την ειρήνη

 

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μαζικές και αλλεπάλληλες ήταν οι διαδηλώσεις στο Ισραήλ πριν από τη φονική επιδρομή της Χαμάς στις 7.10.2023. Απαίτησή τους η προστασία της δημοκρατίας από τη «δικαστική μεταρρύθμιση» που προωθούσε ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Υπόδικος για υποθέσεις διαφθοράς ο «Μπίμπι», έσυρε κυνικά τη χώρα του στον διχασμό, κάνοντας «άλλο ένα βήμα προς τη δικτατορία», όπως τον κατηγορούσε το Κίνημα για Χρηστή Διακυβέρνηση, που είχε προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο.

 

Μαζικές και αλλεπάλληλες είναι και τώρα οι διαδηλώσεις στο Ισραήλ, έπειτα από έξι εμπόλεμους μήνες, που μετέτρεψαν τη Λωρίδα της Γάζας σε Δρέσδη, με 26.000.000 τόνους ερειπίων να κατακαλύπτουν το τεράστιο νεκροταφείο. Πάνω από 33.000 οι νεκροί Παλαιστίνιοι. Πάνω από 1.000.000 οι άστεγοι. Τα 3/4 του πληθυσμού εκτοπίστηκαν από την εστία τους, που ίσως ανήκει στο 65% των κατεστραμμένων σπιτιών. Με πρόσχημα μια πανταχού παρούσα Χαμάς, καταστράφηκε το 84% των υποδομών υγείας. Οι μισοί επιζώντες ζουν στα όρια του λιμού, αφού το Ισραήλ τούς επιτίθεται και με το όπλο της πείνας, για να κάμψει το φρόνημά τους. Επιπλέον, δεκάδες νεογέννητα Παλαιστινιάκια πεθαίνουν επειδή ελάχιστες λειτουργικές θερμοκοιτίδες απέμειναν. Πλην όμως, τα πλανητικού βεληνεκούς ΜΜΕ δεν συγκινούνται. Αντίθετα, το 1991 βομβάρδισαν την οικουμένη με την καταφανώς χαλκευμένη «είδηση» ότι οι Ιρακινοί σκοτώνουν μωρά στις θερμοκοιτίδες των μαιευτηρίων του Κουβέιτ. Και εγένετο πόλεμος.

 

Με τον ΟΗΕ μπλοκαρισμένο από τα αμερικανικά βέτο και τον γενικό γραμματέα του να υβρίζεται από τον Νετανιάχου· με την Ε.Ε. να εξαντλεί με αναρτήσεις στο Χ (τουίτερ) την αγανάκτηση που λέει ότι της προκαλούν οι απανωτές «υπερβολές» των Ισραηλινών, όπως η δολοφονία εφτά μελών της ΜΚΟ «Κεντρική Κουζίνα του Κόσμου»· με το κίνημα ειρήνης ανά τον κόσμο αναιμικό, ίσως η μόνη ελπίδα είναι οι δημοκρατικοί Ισραηλινοί. Οι βαλλόμενοι σαν εθνοπροδότες, που έχουν το ηθικό σθένος να διαδηλώνουν κατά του «στρατηλάτη» Νετανιάχου, θεωρώντας τον «εμπόδιο σε μια συμφωνία για τους ομήρους», αλλά και «υπεύθυνο για την 7η Οκτωβρίου με κάθε δυνατό τρόπο».

 

Στο Τελ Αβίβ η 72χρονη Νουρίτ Στάινφελντ κι άλλες γυναίκες μαζί της πλέκουν ένα ερυθρόλευκο κασκόλ: το κόκκινο, εξηγούν, συμβολίζει την οργή, το λευκό την ειρήνη, αλλά και την ατέρμονη αναμονή. Θέλουν να φτάσει το κασκόλ τους τα 70 χιλιόμετρα, όσο απέχει η Κνεσέτ από τη Γάζα. Μακάρι να μη χρειαστεί να πλέξουν και τ’ αγγόνια τους και τα δισέγγονά τους.

Ο αναμεγαρισμός της Πρωταπριλιάς

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μετά την απόλυση του κ. Σταύρου Παπασταύρου και του κ. Γιάννη Μπρατάκου και τη μη αντικατάστασή τους από χαρτοφυλακιούχους ισότιμούς τους, ικανοποιήθηκε η πάγια κοινωνική αξίωση για ευέλικτο και ολιγομελές υπουργικό συμβούλιο.

Ιδού, είμαστε ήδη δύο θώκους μείον. Κι αν συνεχιστούν οι διορθωτικές διατεταγμένες «πρωτοβουλίες» υπουργών, ίσως φτάσουμε να χωράνε άνετα όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου στις εθιμικές φωτογραφίες.

Ο όρος «επιτελικό κράτος» ξεχάστηκε πια από όσους τον εισήγαγαν με αυτοθαυμαστική οίηση τον Αύγουστο του 2019. Επειτα από μια ατυχή πενταετία, η μετωνυμία αυτή του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου χρησιμοποιείται αποκλειστικά από τους αμφισβητίες του, με απαξιωτική ή και χλευαστική διάθεση.

Αν λοιπόν χρειαζόμαστε οπωσδήποτε ένα όνομα για τον χθεσινό αναμεγαρισμό, δηλαδή τις «εσωτερικές αναδιατάξεις» στο Μέγαρο Μαξίμου, το «επιβοριδικό κράτος» δεν θα ακουγόταν άστοχο ούτε πρωταπριλιάτικο. Αλλωστε, αντίθετα με τον ποιητικό ισχυρισμό του Τ. Σ. Ελιοτ πως «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός», για τον υπουργό Επικρατείας της έρμης χώρας μας κ. Μάκη Βορίδη ο Απρίλιος ήταν πάντα ο μήνας ο καλός.

Μάρτιο προς Απρίλιο του 1985 διορίστηκε από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο γενικός γραμματέας της Νεολαίας της φιλοχουντικής ΕΠΕΝ. Απρίλιο του 1994 έγινε πρόεδρος του νεόκοπου Εθνικού Μετώπου. Στις 21 Απριλίου 2007, στα σαραντάχρονα της χούντας, συμμετείχε σε συνεστίαση σε καφενείο της Παλλήνης, διακοσμημένο με αφίσες του φοίνικα και των δικτατόρων.

Και Πρωταπριλιά του 2024, ακριβώς τριάντα χρόνια από την ίδρυση του ακροδεξιότατου Εθνικού Μετώπου, αναλαμβάνει πλέον και τη ρύθμιση θεμάτων οργάνωσης και λειτουργίας της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης και των οργάνων της, θα συμμετέχει δε και στον προγραμματισμό του νομοθετικού έργου. Ινα πληρωθεί το ρηθέν ότι η δημοκρατία έχει μεγάλη καρδιά και μικρή μνήμη.

Ναι, φυσικά. Οι άνθρωποι δικαιούνται τα λάθη και τις υπερβολές τους, ιδίως στη θερμή νιότη τους (το 2007, λ.χ., ο κ. Βορίδης ήταν μετέφηβος 43 ετών). Και κυρίως, δικαιούνται να ωριμάζουν διά της αναθεωρήσεως και της αυτοκριτικής. Η αυστηρότερη αυτοκριτική του κ. Βορίδη ήταν η προ ετών δήλωσή του ότι τυγχάνει «εθνικοφιλελεύθερος». Τεκμαίρεται, λοιπόν, ότι η κυνική αποπομπή από τον πρωθυπουργό «στυμμένων» ή καμένων στελεχών ισοφαρίζεται από την επίσης κυνική αξιοποίηση παράδοξων «κεντροδεξιών», όπως οι του ΛΑΟΣ. Δύο αρνητικά ίσον ένα θετικό. Πάντα. 

Ο πυρσός

   

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Δε χαρίστηκε στα μέλη και στους συνέδρους της Ν.Δ. ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Θανάσης Γλαβίνας στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος. Ο χαιρετισμός του δεν ήταν εθιμοτυπικός, εμπεριέχοντας σοβαρές αιχμές, με έμφαση στην τακτική της συγκάλυψης που υιοθετεί η κυβέρνηση σε όλα τα σκάνδαλα που την περιτριγυρίζουν.

«Ιστορικά, οι κυβερνήσεις δεν κρίνονται από τον κρότο των εκλογικών τους νικών. Το μέλλον δεν μπορεί να περιγράφεται σαν ένα αστραφτερό περίβλημα με κούφιο περιεχόμενο, όσο κι αν αυτοχαρακτηρίζεται λαϊκό, προοδευτικό ή εκσυγχρονιστικό. Το ζητούμενο είναι η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η συνέπεια λόγων και πράξεων», σημείωσε ο κ. Γλαβίνας, για να καταλήξει λέγοντας ότι «ο πυρσός της δημοκρατίας οφείλει να φωτίζει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία, όχι να καίει συσκοτίζοντας τα πεπραγμένα της εξουσίας».

Ο χαζός λαός και ο πήχης του Κασσελάκη

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει κάποια αντιφατικά πράγματα στη συνεδριακή ομιλία του και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρεί κανένα αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές αρνητικό.

 

 

Ερμηνεία

Χρειάζεται μια κάποια …ερμηνεία η αντιφατική δήλωση του πρωθυπουργού στο «κλείσιμο» του Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας.

Όπως είπε η κυβέρνηση επιδιώκει «να βελτιώσει την καθημερινότητα του πολίτη σε όλες τις εκφάνσεις. Αυτή την εντολή μας δώσατε στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου και αυτήν υλοποιούμε με ταχύτητα, χωρίς να λογαριάσουμε το όποιο πρόσκαιρο πολιτικό κόστος».

Μόνο που μια κυβέρνηση η οποία «βελτιώνει» την καθημερινότητα των πολιτών, δεν έχει κανένα λόγο να υποστεί «πολιτικό κόστος». Εκτός πια αν την «βελτιώνει» την καθημερινότητα με τρόπο που δεν το αντιλαμβάνονται οι πολίτες.

Οπότε να υποθέσουμε ότι περνάμε στην θεωρία του … «χαζού λαού» που δεν ξέρει το συμφέρον του και δεν μπορεί να ερμηνεύσει όσα του συμβαίνουν; Αν ισχύει αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα: Το Μέγαρο Μαξίμου ξέρει καλύτερα από εμάς.

Παραδοχή

Πάντως στην πρωθυπουργική ομιλία ήταν εύκολο να διαγνώσει κανείς το φόβο του Κυριάκου Μητσοτάκη ενόψει της κάλπης των ευρωεκλογών.

Όπως δήλωσε στόχος σύσσωμης της αντιπολίτευσης είναι να «παραμορφωθεί η εντολή που έλαβε αυτή η κυβέρνηση πριν από λίγους μήνες». Έτσι το διατύπωσε.

Πράγμα που σημαίνει πως η Νέα Δημοκρατία έχει συμβιβαστεί με το ότι θα έχει απώλειες στις εκλογές. Οπότε το θέμα είναι να είναι οι μικρότερες δυνατές και κυρίως να «μοιραστούν» σωστά και κατά το δυνατόν ανώδυνα.

Ερώτημα

Μάλλον …ένα είναι το ερώτημα για την σημερινή συνάντηση του Νίκου Ανδρουλακη με τον Χρήστο Ράμμο της ΑΔΑΕ. Αυτή στην οποία η αρχή θα κληθεί να εφαρμόσει την απόφαση του ΣτΕ και να πεί – επιτέλους- στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ποιόν λόγο έχει επικαλεστεί η ΕΥΠ για την παρακολούθησή του: Τι κόλπο θα σκαρφιστεί το Μέγαρο Μαξίμου για να ξεφύγει…

Όσοι επιχειρούν προβλέψεις  πάντως – και ιδίως οι γνωρίζοντες- «βάζουν όλα τα λεφτά τους» σε τίποτε αρχεία που θα έχουν καταστραφεί λόγω παρέλευσης κάποια προθεσμίας που ορίστηκε από την ΕΥΠ. Πιθανότατα με κάποια αγνώστου προέλευσης εσωτερικής διαδικασίες.

Θα δούμε…

Τα fake news

«Το ποιος επιλέγει να γίνει «ουρά» στη Νέα Δημοκρατία, ακολουθώντας και αναμασώντας τα fake news είναι πλέον γνωστό σε όλους». Αυτό το σχόλιο επιφύλαξε η Κουμουνδούρου για το ΠΑΣΟΚ μετά την χθεσινή ομιλία του Νίκου Ανδρουλάκη.

Όμως η μόνη κριτική που έχει ασκήσει το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 24ωρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξής: Ότι κάνει πολιτική … lifestyle και ότι ο πρόεδρος του έχει παραβεί την νομοθεσία για το Πόθεν Έσχες έχοντας επιχειρηματικές δραστηριότητες με εταιρίες στο Delaware.

Δηλαδή πρόκειται για δύο θέματα τα οποία έχει αποδεχθεί, παραδεχθεί κι ενίοτε υπερθεματίσει στις δημόσιες δηλώσεις του ο Στέφανος Κασσελάκης.

Οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς: Που ακριβώς βρίσκονται τα fake news;

Χωρίς κριτήρια

Μια και αναφερθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ ας μνημονεύσουμε και μια (από τις λίγες) σαφέστατες απαντήσεις που έχουν λάβει τελευταία οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις που γίνονται στον Στέφανο Κασσελάκη.

Αφορούσε – βέβαια- το επικείμενο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Εκεί όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε πώς δεν κρίνεται από αυτές η επιτυχία η όχι της προεδρίας του.

Ο αυθεντικός διάλογος της συνέντευξης που παραχώρησε στην τηλεόραση Creta είναι χαρακτηριστικός:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Υπάρχει ένα ποσοστό που θα κριθεί επιτυχές στις ευρωεκλογές; Υπάρχει ένας συγκεκριμένος πήχης στον οποίο ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα πει «εγώ είμαι ικανοποιημένος με αυτό το ποσοστό, κάτω από αυτό το ποσοστό είμαι δυσαρεστημένος».

Σ. ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ: Γενικά δεν υπάρχει. Διότι είναι ευρωεκλογές και όχι βουλευτικές εκλογές.

Υποθέτουμε την είδαν ή την διάβασαν και τα στελέχη της Κουμουνδούρου αυτή την συνέντευξη… 

πηγή

 

 

  

Ακροαριστερός

 γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Το αφήγημα του Άδωνη Γεωργιάδη για τον «ακροαριστερό» Δούκα και τον «ακροαριστερό» Δήμο Αθηναίων αγγίζει τα όρια της γελοιότητας και είναι εμφανές ότι στοχεύει -εκτός των άλλων- στο να αλλάξει επικοινωνιακά η κυβερνητική ατζέντα από τα Τέμπη, που έχουν παραζορίσει.

Αλλά παρ’ όλα αυτά θα σταθώ σε δύο σημεία του υπουργού που δείχνουν το ασόβαρο των επιχειρημάτων. Πρώτον, πώς γίνεται να είναι ακροαριστερός ο δήμαρχος αλλά να έχει εκλεγεί -κατά δήλωση Αδώνιδος- με ψήφους δεξιών; Δεύτερον, για την κακιά λέξη «μπάτσος». Ο Δούκας την είπε μία φορά, επαναλαμβάνοντας τη φράση κατοίκου. Ο υπουργός που τη λέει ξανά και ξανά στις συνεντεύξεις του ποια τιμωρία να υποστεί; Η αδηφαγία είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούν να δεχτούν ότι η Ν.Δ. έχασε τον δήμο από ένα πρόσωπο με σαφή ατζέντα και όραμα για την πρωτεύουσα. Τόσο απλά.

Για το έγκλημα των Τεμπών παίρνουν χρυσό στον κυνισμό, για Καραμανλή στον αλτρουϊσμό, τον Ιούνιο θα βραβευτούν από τον λαό

Αυξάνουν τον κατώτατο μισθό μήπως και πείσουν τον λαό να μην αντιδρά που νιώθει ότι ανήκει σε ένα κατώτερο θεό. Η Αντιπολίτευση ζητά Προανακριτική και ο Άδωνις παίρνει το ξυστρί να «καθαρίσει» τον Καραμανλή

γράφει η Τζέλα Δελαφράγκα

  

Αλτρουισμός

Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι. Μία μικρή μου αδυναμία! Εχω συγκινηθεί από την «συντροφική αλληλεγγύη» – έτσι θα το έλεγαν παλιά στην αριστερά – που επιδεικνύει το τελευταίο διάστημα ο – και – υπουργός Υγείας κ. Αδωνις Γεωργιάδης προς τον πρώην υπουργό Μεταφορών κ. Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως! Είναι εντυπωσιακός ο αλτρουισμός του – βρήκα την σωστή λέξη της αστικής εκδήλωσης βαθέων συναισθημάτων προς κάποιον «καταφρονεμένο»!

Αποκατάσταση

Ολημερίς κι ολονυχτίς έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου όχι μόνο για να σώσει – από τα χειρότερα… – τον κ. Καραμανλή, αλλά και για να του αποκαταστήσει το τρωθέν του κύρος. Ακριβώς το αντίθετο από τα – παλιά – «συντροφικά μαχαιρώματα» του ΠΑΣΟΚ, τα οποία επιχείρησαν ορισμένοι από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά κι υπουργός Δικαιοσύνης κ. Γιώργος Φλωρίδης δεν πήγε πίσω….

Ανάπαυλα

Εν τω μεταξύ μετά από τριήμερο της Βουλής που έγιναν τα μύρια όσα κι ήρθαν τα πάνω κάτω, το σύστημα φαίνεται πως επιδιώκει να ξεκουραστεί. Η «ανάπαυλα του πολεμιστή»! Πόσο θα κρατήσει δεν γνωρίζω. Όπως δεν γνωρίζω πώς σκοπεύει να ανασυγκροτηθεί ο «σκληρός πυρήνας» του «επιτελικού κράτους» – αν και προς το παρόν δεν φαίνονται αντικαταστάσεις. Εσωτερική ανακατανομή αρμοδιοτήτων μέχρι νεωτέρας. Ετσι λέγεται!

Ο κ. Μάκης Βορίδης

Αυτό όμως που γνωρίζω είναι πως οι μετοχές του υπουργού Επικρατείας κ. Μάκη Βορίδη έχουν απογειωθεί. Από limit up σε limit up πηγαίνουν το τελευταίο διάστημα! Κάτι δηλαδή σε πολιτικό blue chip…. Διέπρεψε ως … αντ΄ αυτού και κέρδισε την καταξίωση στην σκέψη του πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη! Κι έτσι μόλις η κυβέρνηση απέκτησε το «νούμερο 2» της! Να υποθέσω πως θα είναι και ο τρίτος … «δελφίνος» του πρωθυπουργού;

Υψηλοί τόνοι

Ωστόσο μία ψύχραιμη αποτίμηση του τριημέρου, από τις αρμόδιες πηγές, υποστηρίζει πως πρώτον, η προεκλογική περίοδος θα κινηθεί σε υψηλούς τόνους – εντάξει, όχι όπως το 1984, δεν θα βγουν κι οι καραμπίνες…. – δεύτερον, το Μέγαρο Μαξίμου κατόρθωσε να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μετά από την ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών «εδώ πατούσε κι εκεί … βρισκόταν», και τρίτον, το σημαντικότερο, με ανοιχτό το θέμα του εγκλήματος των Τεμπών, θα οδηγηθούμε στις ευρωεκλογές!

Πανηγυρικός

Βέβαια, συνεχίζουν οι ίδιες πηγές, η Νέα Δημοκρατία είναι πλέον αντιμέτωπη με τον … εαυτό της. Κι έχει να διαχειριστεί πολλά πράγματα. Εκτός από το έγκλημα των Τεμπών, την ακρίβεια και τις συνέπειες από τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών – άλλο δράμα κι αυτό! Την άλλη εβδομάδα, στις 5 Απριλίου είναι κομματικό event, που στην Πειραιώς το αποκαλούν και συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Εκεί ο κ. Μητσοτάκης εκφωνώντας τον αρμόζοντα πανηγυρικό της εκδήλωσης, θα θέσει και το δίλημμα των εκλογών: πολιτική σταθερότητα ή πολιτική αστάθεια; Μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο θα εντάσσονται και όλα τα παραπάνω.

Υπερωκεάνιο

Παράλληλα ο ίδιος θα επιχειρήσει – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – να τονίσει τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής του ταυτότητας και τον ρόλο του ως συνδιαμορφωτή της «αμυντικής πολιτικής» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά διαθέτουμε έναν ηγέτη ευρωπαϊκού βεληνεκούς σε μία … επαρχία της ηπείρου! Γι΄ αυτό τα πράγματα είναι δύσκολα! Θυμάστε που παλιά ο Μίμης Ανδρουλάκης είχε αποκαλέσει τον Μίκη Θεοδωράκη ως υπερωκεάνιο στην λίμνη των Ιωαννίνων; Ε, κάτι τέτοιο! Μετά έσπασε το καλούπι….

Πέρασε…

Θα έχετε αντιληφθεί ότι το ενδεχόμενο να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας ο φυλακισμένος – και εκλεγμένος – δήμαρχος Χειμάρρας κ. Φρέντι Μπελέρης, ως «σημαδούρα» για τους δεξιούς που απέρχονται της Πειραιώς, δεν ισχύει πλέον. Υπερίσχυσε εν προκειμένω η άποψη της υφυπουργού Εξωτερικών κυρίας Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Και δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλο «δεξιό πουλέν» για το ψηφοδέλτιο. Εκτός κι υπάρχει κάποια έκπληξη. Αλλά μάλλον χλωμό το βλέπω!

Γιορτές

Χθες η Κουμουνδούρου είχε χαρές και πανηγύρια. Ολη την ημέρα γιόρταζε! Εντάξει, κι άλλοι ορκίστηκαν στρατιώτες, αλλά δεν έκαναν έτσι. Θα μου πείτε πως εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά: ορκωμοσία, άδεια απολύσεως και γενέθλια! Θα δικαιολογούσαν μέχρι τριήμερες εκδηλώσεις. Στην προκειμένη περίπτωση και κάνοντας οικονομία χρόνου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ κ. Στέφανος Κασσελάκης συμπύκνωσε και τα τρία … «ορόσημα» σε εκδηλώσεις μιας ημέρας!

Η κυρία Σοφία Μπεκατώρου

Επίσης δόθηκαν στη δημοσιότητα τα 151 ονόματα των υποψηφίων στις εσωκομματικές εκλογές για την εκλογή συγκρότησης του ψηφοδελτίου. Μεταξύ των άλλων ξεχωρίζω την περίπτωση της κυρίας Σοφίας Μπεκατώρου, πρώην αθλήτριας η οποία έγινε η αιτία και η αφορμή για την εμφάνιση – στα καθ΄ ημάς – του κινήματος metoo. Ηταν η έκπληξη που σας έλεγα, προ ημερών, του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την οποία στο παρελθόν και κατ΄ επανάληψη διεκδίκησε η Νέα Δημοκρατία….

Ο κ. Χάρης Δούκας

Σας έχω ενημερώσει κατ΄ επανάληψη πως ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Χάρης Δούκας είναι κάρφος στο μάτι του Μεγάρου Μαξίμου ου μην αλλά και της Πειραιώς! Δοθείσης ευκαιρίας το σύστημα των δύο κέντρων επιτίθεται με «στημένα» ή μη περιστατικά!

Εκτέθηκαν

Κάνοντας μοντάζ ένα από τα γνωστά τρολ του συστήματος κυκλοφόρησε ένα βίντεο, όπου εμφανίζεται σε έναν διάλογο που είχε ο δήμαρχος με έναν πολίτη – σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου – να χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό «μπάτσος». Και άνοιξαν οι ουρανοί! Και δεν εξέδωσαν ανακοινώσεις μόνο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των αστυνομικών, αλλά έκανε δηλώσεις και ο πρώην υπουργός κ. Θάνος Πλεύρης. Λάβρες δηλώσεις!

Φοβούνται

Είναι προφανές ότι τον κ. Δούκα το σύστημα του Μεγάρου Μαξίμου δεν έχει σκοπό να τον αφήσει σε χλωρό κλαρί…. Και θεωρεί ότι κάνοντας του «στενό μαρκάρισμα» θα τον φθείρει. Η εν πάση περιπτώσει θα τον εκθέσει. Γιατί; Διότι τον φοβάται….

Για κοίτα με στα μάτια - Και αγνόησε τη γίδα που έχω στην πλάτη

 γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

 

Μιλώντας στη Βουλή ο πρωθυπουργός επέμεινε ότι μας κοιτάζει στα μάτια και μας διαβεβαιώνει ότι δεν υπήρξε καμία συγκάλυψη σε σχέση με τα Τέμπη, κοίταξε μάλιστα και προς το θεωρείο της Βουλής όπου κάθονταν συγγενείς θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος.

Μόνο που κάνοντάς το αυτό, δηλαδή επιμένοντας στη γραμμή ότι δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησής του και των υπουργών του για τα Τέμπη, ότι δεν υπήρξε μοντάζ των συνομιλιών που διέρρευσαν στον Τύπο, ότι δεν υπήρξε θέμα ενδεχόμενης παράτυπης μεταφοράς εύφλεκτου υλικού από την εμπορική αμαξοστοιχία και ότι η κυβέρνησή του λίγο πολύ τα έχει κάνει όλα καλά, απλώς επιβεβαίωσε, στην πράξη, την κατηγορία περί συγκάλυψης.

Γιατί ο πρωθυπουργός δεν βγήκε στη Βουλή να πει «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» ζητώντας ο ίδιος να προχωρήσει η διερεύνηση σε κάθε επίπεδο, ώστε να δοθούν απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα, που εξακολουθούν να μένουν αναπάντητα και να ξεπεραστεί η σκιά που ρίχνουν όλα εκείνα τα βήματα που επιλέχθηκαν και οι πράξεις που εκ των πραγμάτων σήμαιναν ότι στοιχεία καταστράφηκαν ή δεν αναζητήθηκαν.

Ο πρωθυπουργός ουσιαστικά βγήκε στη Βουλή και είπε ότι εάν έχεις 41%, 158 βουλευτές (και έναν «ανανήψαντα» «Σπαρτιάτη» ως bonus) τότε μπορείς να αποφασίσεις ότι έχει πάντα λιακάδα και άρα δεν τίθεται θέμα για αστραπές.

Ακόμη περισσότερο, σε ορισμένες στιγμές ο πρωθυπουργός επέλεξε έναν δρόμο διαστρέβλωσης ακόμη και της ίδιας της πραγματικότητας. Από την αποστροφή ότι το 88% των ευρωπαϊκών τρένων κινούνται περίπου με απουσία προηγμένων συστημάτων ασφαλείας, έως την τοποθέτηση που ξεκίνησε με την παραδοχή ότι εάν είχε ολοκληρωθεί η σύμβαση 717 πιθανώς να μην είχε γίνει το δυστύχημα για να καταλήξει στον μνημειώδη σε παραλογισμό και κυνισμό ισχυρισμό ότι εφόσον θα έπρεπε να είναι ολοκληρωμένη από το 2016, η δική του κυβέρνηση απαλλάσσεται της ευθύνης που δεν την είχε ολοκληρώσει το 2023.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Προφανώς και δεν περίμενα από τον πρωθυπουργό να πάει στη Βουλή και να αποδεχτεί όσα του προσάπτει η αντιπολίτευση. Έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί το έργο της κυβέρνησής του και να προσπαθήσει να μειώσει το πολιτικό κόστος.

Αυτό που απαιτεί, όμως, η στοιχειώδης δημοκρατική ευθύνη είναι ο πρωθυπουργός να ηγηθεί της προσπάθειας να διερευνηθεί η υπόθεση πλήρως, να αποφευχθεί κάθε συγκάλυψη, να εξηγηθεί γιατί υπήρξαν πρακτικές που παρέπεμπαν σε συγκάλυψη και προφανώς να αποδοθούν ευθύνες, όλα αυτά δηλαδή που ζητά μετ΄ επιτάσεως η κοινωνία να γίνουν.

Αυτή την ευθύνη να εγγυηθεί τη διαδικασία διερεύνησης αρνήθηκε να αναλάβει ο πρωθυπουργός οχυρωμένος πίσω από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει, την ίδια πλειοψηφία που πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε για να μην αξιοποιηθεί η διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής και να καταντήσει επί της ουσίας μια απλή καταγραφή αντικρουόμενων απόψεων.

Ακόμη περισσότερο, ο πρωθυπουργός όχι μόνο πήρε πάνω του την ευθύνη της άρνησης, να συζητηθεί το πώς θα υπάρξει πραγματική διερεύνηση της υπόθεσης, αλλά επέλεξε να επικαλεστεί ανυπόστατες «θεωρίες συνωμοσίας» σε βάρος του, στοχοποιώντας εμμέσως πλην σαφώς υποτιθέμενους «εχθρούς», χωρίς καν να κάνει τον κόπο να τους κατονομάσει.

Μόνο που μια τέτοια τακτική του πρωθυπουργού, η άρνηση δηλαδή οποιουδήποτε διαλόγου, η αποφυγή των θεσμικών βημάτων που θα μπορούσαν όντως να συμβάλουν σε αυτό που οφείλουμε στα αδικοχαμένα θύματα, δηλαδή στην αποκάλυψη της αλήθειας, και η οχύρωση πίσω από μια λογική «άσπρο – μαύρο», όπου υποτίθεται ότι η αλήθεια και η λογική είναι μόνο με την κυβερνητική πλειοψηφία, την οποία όλοι οι άλλοι επιβουλεύονται, αποτυπώνει ταυτόχρονα αλαζονεία και αδυναμία.

Γιατί μια πραγματικά ισχυρή κυβέρνηση δεν θα φοβόταν την από κοινού με την αντιπολίτευση διερεύνηση της υπόθεσης, δεν θα αναζητούσε «εχθρούς», δεν θα «έδειχνε με το δάχτυλο» διαρκώς, και προφανώς στην αγωνία της κοινωνίας και την βαθύτερη επίγνωση για το διαχρονικό βάθος των προβλημάτων (και των ευθυνών) δεν θα απαντούσε απλώς και μόνο «ήταν ανθρώπινο λάθος».

Δεν είναι τυχαίο, ότι όλη αυτή η στάση του πρωθυπουργού προκαλεί μια ανησυχία ακόμη και στο εσωτερικό της ίδιας της κυβέρνησης, που έκπληκτη είδε, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, την αποπομπή από την κυβέρνηση δύο υπουργών επειδή πήγαν σε κοινωνική εκδήλωση προφανώς σε γνώση του πρωθυπουργού και σε συνεννόηση μαζί του, αποπομπή που δεν τήρησε τον κανόνα «δεν πυροβολούμε τον αγγελιοφόρο».

Αντιλαμβάνομαι ότι ο πρωθυπουργός αισθάνεται ισχυρός καθώς ακόμη και τώρα οι δημοσκοπικές μετρήσεις του δίνουν μια άνετη διαφορά από την αντιπολίτευση. Μόνο που αυτό που δεν καταλαβαίνει είναι ότι η απόσταση ανάμεσα στον κολοφώνα της ισχύος και την αρχή της πτώσης είναι κάποιες φορές σχεδόν ανεπαίσθητη. Μια πτώση που τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα λαθών και επιλογών σε σύγκρουση με τη λαϊκή βούληση, παρά «συνωμοσιών».

Ειδικά σε τέτοιες περιστάσεις, που η κυβερνητική στάση έρχεται σε ευθεία σύγκρουση όχι μόνο με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά και με την κοινή λογική η προσπάθεια κατασκευής εχθρών με αναφορές σε οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, που επιβουλεύονται την «καλή» κυβέρνηση και κάνουν τα πάντα για να την κλονίσουν, είναι προκλητική, αλλά και επικίνδυνη, στο βαθμό που προδίδει τον τρόπο που αντιδρά η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην κριτική, στον έλεγχο, στην έρευνα που οφείλει να κάνει ο Τύπος, όταν ακριβώς τιμά το ρόλο του ως «τέταρτη εξουσία» και δεν τον ανταλλάσσει με αυτό του παράκεντρου εξουσίας.

Το αξίωμα του πρωθυπουργού συνιστά το ύψιστο ίσως προνόμιο σε μια δημοκρατία όπως η δική μας. Μόνο που αυτό το προνόμιο προϋποθέτει και τη μέγιστη ευθύνη. Όχι έναντι της «παράταξης», αλλά έναντι του ελληνικού λαού και των θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας.

ΥΓ Πάντως τα «συμφέροντα» που δεν κατονομάζει ο πρωθυπουργός δεν κρύβονται, ούτε χρειάζονται κανέναν πληρεξούσιο. Εχουν εμφανιστεί, έχουν «μετρηθεί» σε εκλογές και το 2014 (με Μιχαλολιάκο) και το 2019 (με Βλαχάκο) και βγήκαν Νικητές απέναντι σε πολύ προβεβλημένα στελέχη της ΝΔ, που στήριζαν πρωθυπουργοί, όπως ο κ. Σαμαράς και ο κ. Μητσοτάκης.

 

Κομμάτια το επιτελείο του, η μομφή τσαλάκωσε τον Μητσοτάκη…

Η απόλυτη πολιτική κυριαρχία του κ. Μητσοτάκη δεν υφίσταται πλέον, για πρώτη φορά από τότε που έγινε πρωθυπουργός.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Οι προτάσεις μομφής που καταθέτει η αντιπολίτευση συνήθως ευνοούν την κυβέρνηση. Οι κυβερνητικοί βουλευτές συσπειρώνονται, απορρίπτουν τη μομφή και στο τέλος ανταλλάσσουν «νικητήριες» χειραψίες με τον πρωθυπουργό.

Το ίδιο έγινε και χτες το βράδυ. Μόνο που η νίκη που πέτυχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του ήταν πύρρειος, δηλαδή τους άφησε βαριά τραύματα. Έτσι, η θεωρία ότι οι προτάσεις μομφής πάνε στράφι αυτή τη φορά διαψεύστηκε. Το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης, που πήραν την πρωτοβουλία και την κατέθεσαν, πέτυχαν το στόχο τους. Η «νίκη» που πέτυχαν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ισοδυναμεί με ήττα.

 

Πρώτον, το βασικό μέλημα του κ. Μητσοτάκη και των υπουργών του ήταν να αποκρούσουν την κατηγορία ότι κουκουλώνουν τις ευθύνες για την τραγωδία στα Τέμπη και, ταυτόχρονα, να αλλάξουν την αίσθηση αυτή που επικρατεί στην κοινή γνώμη. Το κατάφεραν; Πολύ αμφίβολο. Η αίσθηση αυτή είναι πλέον παγιωμένη και θα χρειάζονταν δραστικές παρεμβάσεις για να αλλάξει.

Δεύτερον,  μια τέτοια παρέμβαση θα έπρεπε να έχει σχέση με το βασικό πολιτικό  πρόσωπο της τραγωδίας, τον πρώην υπουργό Κώστα Αχ. Καραμανλή. Ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο δεν κράτησε οποιαδήποτε απόσταση από αυτόν, αλλά ταυτίστηκε σε όλα μαζί του. Η ταύτιση αυτή συμπαρασύρει, ολοκληρωτικά πλέον, τον ίδιο και την κυβέρνηση, αφού η αίσθηση της ατιμωρησίας, που έτσι κι αλλιώς υπάρχει στην κοινή γνώμη για τα πολιτικά πρόσωπα, παγιώνεται.

Τρίτον, το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου έχει γίνει σμπαράλια. Μετά την αποπομπή του Γρηγόρη Δη μητριάδη για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, ο πρωθυπουργός χάνει άλλους δύο στενούς συνεργάτες του. Και μάλιστα χωρίς να εξηγήσει γιατί έγινε η «παραίτησή» τους, δηλαδή η αποπομπή τους.

Όταν διέρρευσε η πληροφορία ότι οι κκ. Μπρατάκος και Παπασταύρου πήγαν στο σπίτι του εφοπλιστή και ιδιοκτήτη μέσων ενημέρωσης, Βαγγέλη Μαρινάκη το κυβερνητικό επιτελείο αντέδρασε με τον τρόπο που λέει η λαϊκή ρήση «τρεις λαλούν αι δυο χορεύουν». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης την επιβεβαίωσε, αλλά ο υπουργός Επικρατείας κ. Σκέρτσος τη διέψευσε ως «παραπολιτικό μύθευμα». Και ο κ.Βορίδης, «αντ’ αυτού»(του πρωθυπουργού) στη Βουλή, μίλησε για «κοινωνική» συνάντηση.

Τι συνέβη, τελικά;  Αν οι δυο υπουργοί πήγαν να πουν «χρόνια πολλά» στον εορτάζοντα επιχειρηματία, γιατί υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν; Αν δεν πήγαν γι’ αυτό, η παραίτηση –αποπομπή τους σημαίνει ότι βαρύνονται με την κατηγορία της «διαπλοκής». Άλλωστε, ο κ. Μητσοτάκης «θυμήθηκε» χτες στη Βουλή τις παλιές ιστορίες των «διαπλεκομένων» και των «νταβατζήδων», στις οποίες είχαν πρωταγωνιστήσει ο πατέρας του στη δεκαετία του ’90 και ο Κώστας Καραμανλή του 2000.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ένα.  Η τραγωδία των Τεμπών όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά ταρακουνάει την κυβέρνηση. Και η πρόταση μομφής δεν ήταν καθόλου υγιεινός περίπατος, αλλά άφησε βαριά τραύματα. Η απόλυτη πολιτική κυριαρχία του κ. Μητσοτάκη δεν υφίσταται πλέον, για πρώτη φορά από τότε που έγινε πρωθυπουργός.

Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου θα δείξουν αν θα χάσει  και τον έλεγχο των πραγμάτων….

Ζορίζεται ο Μητσοτάκης; Πετιέται ο Κασσελάκης και τον στηρίζει…

Τελικά, είναι πολύ τυχερός άνθρωπος ο Μητσοτάκης. Στην πιο δύσκολη, μέχρι τώρα, στιγμή του, πετάγεται ο Κασσελάκης και του προσφέρει ένα στήριγμα.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Γιατί κερδίζει ένα κόμμα δυο φορές τις εκλογές; Και πότε μια κυβέρνηση ανανεώνει με άνεση τη θητεία της; Στα ερωτήματα αυτά υπάρχουν δύο απαντήσεις.

Η πρώτη λέει ότι οι νίκες και η ανανέωση της θητείας οφείλονται στις ικανότητες του κόμματος και στην καλή απόδοση της κυβέρνησης αυτής. Η δεύτερη λέει ότι επιτυχίες αυτές οφείλονται στους αντιπάλους της.

Τι συμβαίνει με τη ΝΔ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη; Ίσως και τα δύο. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο ότι ευτύχησαν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο όλες τις αδυναμίες και τα μεγάλα λάθη των αντιπάλων τους. Το πιστοποιεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, στις οποίες καταβαραθρώθηκε το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης και κανένα άλλο δεν αναδείχτηκε ισχυρό.

Παρόλα αυτά, σε πολύ σύντομο διάστημα από τις εκλογές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαλτσάρει επικίνδυνα και τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ έχουν πάρει την κατηφόρα. Η μέχρι τώρα κυριαρχική θέση του πρωθυπουργού αμφισβητείται και είναι διάχυτη σε όλο το κυβερνητικό στρατόπεδο η αγωνία για το αποτέλεσμα των επικείμενων ευρωεκλογών.

Χωρίς να υπάρχει κάτι νέο, είναι φανερό ότι επέρχεται η λεγόμενη συσσώρευση αρνητικών γεγονότων: η τραγωδία των Τεμπών, η διαρροή των e-mails στην ευρωβουλευτή Ασημακοπούλου, το σκάνδαλο των υποκλοπών, το κύμα της ακρίβειας.

Η τελευταία εξέλιξη με την υπόθεση της «μονταζιέρας» στα Τέμπη επιδείνωσε την κυβερνητική εικόνα. Ακόμα κι αν τίποτα από τα αποκαλυφθέντα δεν ισχύει, η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Η περίφημη προπαγάνδα της, η οποία μεγαλουργούσε μέχρι πρότινος, αδυνατεί να επιβληθεί. Τα μέσα ενημέρωσης που την υποστηρίζουν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν, δεν μπορούν «να περάσουν τη γραμμή», όπως εύκολα έκαναν μέχρι τώρα. Διότι η αίσθηση ότι «κάτι βρώμικο έχει γίνει» είναι πολύ δυνατή και έχει παγιωθεί η πεποίθηση ότι επιχειρείται να κουκουλωθεί η τραγωδία.

 

Τα γεγονότα έχουν πάρει από κάτω την κυβέρνηση χωρίς η αντιπολίτευση να κουνήσει το δαχτυλάκι της. Κι αν αρχίσει να το κουνάει, μπορεί το δαχτυλάκι να γίνει χείρα βοηθείας για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση.

Αλλά-φεύ!- άρχισε να κουνάει το δαχτυλάκι του ο Στέφανος Κασσελάκης. Ο οποίος, μεταξύ εκπαίδευσης και παρέλασης στην Θήβα, εμπνεύστηκε τη …μεγαλειώδη ιδέα να ζητήσει την παραίτηση του Μητσοτάκη και τη διεξαγωγή εκλογών με παρουσία ξένων παρατηρητών! Το άκουσαν ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δεν πίστευαν τα αφτιά τους.

Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι ο Ανδρουλάκης «έκλεψε τη δόξα» με την πρόταση μομφής και ο Κασσελάκης έπρεπε να βρει κάτι πιο εξεζητημένο. Και βρήκε στο χειρότερο.

Πρώτον, το αίτημα της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί είναι σύνηθες, δεν είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται σήμερα. Δεν προκαλεί καμιά εντύπωση. Αλλά όλα πρέπει να έχουν κάποιο μέτρο. Εκλογές έγιναν πριν από οκτώ μήνες, η κυβέρνηση επανεξελέγη άνετα και το κόμμα του Κασσελάκη καταβαραθρώθηκε. Σήμερα ένα κόμμα του 15% μπορεί να ζητάει ξανά εκλογές; Με ποιον στόχο; Αντί να αφήσει τα γεγονότα και το κλίμα να κάνουν τη δουλειά τους και να οδηγήσουν τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ σε συνεχή φθορά έως τις ευρωεκλογές, ο Κασσελάκης παίζει μόνος του σε διαγωνισμό αστεϊσμών.

Δεύτερον, στην Ελλάδα των 50 χρόνων της Μεταπολίτευσης τρία πράγματα δεν έχουν αμφισβητηθεί: οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ, τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και, πρωτίστως, τα αποτελέσματα των εκλογών. Κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός αρχηγός, ακόμα και στις πιο σκληρές εποχές των κομματικών συγκρούσεων (1977-1981, 1985-1989, 1989-1993 και 2015-20190), δεν έθεσαν θέμα νοθείας σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Σκοπεύει ο νυν αρχηγός του(εναπομείναντος) ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του να έρθουν «ξένοι παρατηρητές»; Θα πρόκειται για αποθέωση του καιροσκοπικού παραλογισμού.

  

Φυσικά, αυτές τις «εμπνεύσεις» (του ίδιου του κ. Κασσελάκη ή κάποιου ανόητου συμβουλάτορα) δεν πρόκειται να τις αφήσει ανεκμετάλλευτες ο κ. Μητσοτάκης αύριο στη Βουλή. Είναι ένα είδος σωσιβίου γι’ αυτόν. Αντί να απολογηθεί, όπως επιβάλλει η πρόταση μομφής, θα κάνει παιχνίδι με τις κασσελάκειες πάσες.

Τελικά, είναι πολύ τυχερός άνθρωπος ο Μητσοτάκης. Στην πιο δύσκολη, μέχρι τώρα, στιγμή του κι ενώ διαφαίνεται έντονη αποδοκιμασία του στις ευρωεκλογές, πετάγεται ο Κασσελάκης και του προσφέρει ένα στήριγμα.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει παρά να κάνει πρωί-βράδυ κάτι σαν αυτό που έχει πει ο Γάλλος φιλόσοφος Βολταίρος: «Έχω κάνει μόνο μια προσευχή στο Θεό: κάνε τους αντιπάλους μου γελοίους. Και ο Θεός με εισάκουσε»….

Μοντάρουν, μπαζώνουν, κουκουλώνουν: Έρχεται η μομφή, αλλά όχι από τη Βουλή…

Σε μια στιγμή που η τραγωδία των Τεμπών πλήττει καίρια την κυβέρνηση και ανοίγει ακόμα και κυβερνητικά στόματα, η πρόταση μομφής από την αντιπολίτευση απλώς θα συσπειρώσει την κυβερνητική πλειοψηφία.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Τι μάθαμε από το δημοσίευμα του “Βήματος” για “μονταζιέρα στα Τέμπη”; Απλώς επιβεβαιώσαμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε τα πάντα για να κουκουλώσει και την τραγωδία στα Τέμπη. Ουδεμία έκπληξη. Ακριβώς το ίδιο έκανε και με το προηγηθέν σκάνδαλο των υποκλοπών.

Εννιά μήνες μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει χάσει τη μπάλα. Την έχουν πάρει από κάτω τα γεγονότα, χωρίς να έχει πίεση από την αντιπολίτευση. Και αυτή είναι η παγίδα στην οποία έχουν πέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Είχαν πιστέψει ότι, επειδή οι εκλογές του περσινού Ιουνίου δεν ανέδειξαν ισχυρό κόμμα της αντιπολίτευσης, αυτοί θα συνέχιζαν να κυβερνούν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι. Είχαν πιστέψει ότι, επειδή οι ψηφοφόροι στις εκλογές “αγνόησαν” την τραγωδία των Τεμπών και ανανέωσαν τη θητεία τους, θα μπορούσαν να συνεχίσουν στο μοτίβο της πρώτης τετραετίας: κουκούλωμα, όπως στο σκάνδαλο των υποκλοπών και περιφρόνηση των αντιδράσεων. Η αλαζονεία της εξουσίας τους όπλισε με την αίσθηση της παντοδυναμίας.

‘Όμως, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Και κάποια στιγμή παίρνουν την εκδίκησή τους. Χάρη στις συνεχείς και άοκνες προσπάθειες συγγενών των θυμάτων, το έγκλημα των Τεμπών δεν ξεχάστηκε. Συνέβαλε σ’ αυτό και η κοροϊδία με τον τότε αρμόδιο υπουργό Κώστα Αχ. Καραμανλή, ο οποίος παραιτήθηκε την επομένη του δυστυχήματος και μετά από ενάμιση μήνα ήταν ξανά υποψήφιος. Ο κ. Μητσοτάκης έκανε το λάθος να του το επιτρέψει, χωρίς να λάβει υπόψη του ότι η υποψηφιότητά του έσβησε την αρχική ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.

Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν είναι πλέον ικανή να κατατροπώσει τα γεγονότα. Η ζημιά αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις και η αγωνία στο μέγαρο Μαξίμου για την κατρακύλα του ποσοστού της ΝΔ είναι έκδηλη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αντέχει την κριτική, τις παρεμβάσεις ξένων αξιωματούχων, τις αποκαλύψεις. Επιτέθηκε στη ευρωπαία εισαγγελέα, επειδή δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση εμποδίζει την έρευνα. Και τώρα βλέπει ότι πίσω από τις νέες αποκαλύψεις (“μονταζιέρα”) κρύβονται “οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα“.

Τα γεγονότα, λοιπόν, είναι αυτά που έχουν πάρει την κυβέρνηση από κάτω. Και οι επικείμενες ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν ότι η περίοδος της άνεσης και της κυριαρχίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Η στάση της αντιπολίτευσης -και μετά τις χτεσινές αποκαλύψεις για τα Τέμπη- δεν είναι σοβαρή.

Η “απαίτηση” του Στέφανου Κασσελάκη να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός και να γίνουν εκλογές με παρουσία διεθνών παρατηρητών είναι ανάλογη της σοβαρότητας των αναρτήσεων στο TikTok.

Αλλά και η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας αποβλέπει μόνο στον εντυπωσιασμό. Είναι αλυσιτελής. Και το μόνο που θα πετύχει θα είναι η συσπείρωση των βουλευτών της ΝΔ, οι οποίοι φυσικά θα στηρίξουν την κυβέρνησή τους. Εννιά μήνες μετά τις εκλογές και το 41% δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο.

Σε μια στιγμή που η τραγωδία των Τεμπών πλήττει καίρια την κυβέρνηση και ανοίγει ακόμα και κυβερνητικά στόματα (ήδη ένας υπουργός και βουλευτές βάλλουν εναντίον του Κώστα Αχ. Καραμανλή), η πρόταση μομφής από την αντιπολίτευση απλώς θα συσπειρώσει την κυβερνητική πλειοψηφία.

Η “μομφή” για την κυβέρνηση και τη ΝΔ δεν θα έρθει από τη Βουλή. Θα έρθει από τους ψηφοφόρους στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Και τότε, (ότ)αν η κυβέρνηση θα είναι πληγωμένη και αδύναμη, θα είχε νόημα μια πρόταση δυσπιστίας, η οποία θα επιδείνωνε περαιτέρω τη θέση της. Αλλά δεν θα μπορεί να κατατεθεί, διότι δεν θα έχουν περάσει έξι μήνες από την προηγούμενη, δηλαδή αυτή που θα κατατεθεί αύριο.

Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν στη Βουλή από προτάσεις δυσπιστίας της αντιπολίτευσης. Συνήθως εμφανίζονται ενισχυμένες, αφού παίρνουν ψήφο εμπιστοσύνης. Η αντιπολίτευση ας αφήσει στην άκρη τέτοιες κινήσεις εντυπωσιασμού, είναι άσκοπες. Τα γεγονότα κάνουν καλύτερη δουλειά από προτάσεις μομφής.

Το είπε ο παλιός πρωθυπουργός της Βρετανίας Χάρολντ Μακμίλαν, όταν τον ρώτησαν ποιος ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κυβέρνησή του: “Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα”. Ο κ. Μητσοτάκης το βλέπει πια κάθε μέρα. Και δεν μπορεί να τα ελέγξει όση προπαγάνδα και να επιστρατεύσει. 

Πρωτοβουλία Ανδρουλάκη για πρόταση δυσπιστίας μετά το δημοσίευμα σοκ για μοντάζ στις συνομιλίες του σταθμάρχη..

 Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ καλεί τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και αναλαμβάνει πρωτοβουλία για πρόταση δυσπιστίας.

 

Την πρωτοβουλία για την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, Νίκος Ανδρουλάκης, με δήλωσή του.

Το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας "Το Βήμα", που κάνει λόγο για "μοντάζ" στις συνομιλίες του σταθμάρχη το μοιραίο βράδυ της τραγωδίας των Τεμπών, αποτελεί θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να καλεί σε συστράτευση τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

"Γι’ αυτό υπάρχει μόνο ένας δρόμος: η πρόταση δυσπιστίας. Αναλαμβάνω τη θεσμική πρωτοβουλία και καλώ όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων" ανέφερε χαρακτηριστικά.

 

"Οι σημερινές αποκαλύψεις αποδεικνύουν ότι το έγκλημα των Τεμπών είναι ένα διαρκές έγκλημα. Είναι εξοργιστικό ότι την ώρα που 57 άνθρωποι έχασαν με άδικο και τραγικό τρόπο τις ζωές τους, την ώρα που θρηνούσαν οι οικογένειές τους και εκατομμύρια Έλληνες σκέπτονταν ότι στο μοιραίο τρένο θα μπορούσαν να είναι τα δικά τους παιδιά, κάποιοι είχαν την προτεραιότητα να αφαιρέσουν συνομιλίες του επίμαχου σταθμάρχη, να τις χαλκεύσουν και να τις διοχετεύσουν σε φιλικά μέσα για να ενισχύσουν το αφήγημα περί ανθρώπινου λάθους", πρόσθεσε.

"Κι όλα αυτά πριν τις παραλάβει η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη. Απέναντι μας έχουμε μια αδίστακτη αγέλη εξουσίας, που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και υπονομεύει το κράτος δικαίου" κατέληξε αυστηρά στο μήνυμά του.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής, η Νέα Αριστερά γνωστοποίησε με ανακοίνωσή της ότι θα στηρίξει την πρόταση δυσπιστίας.

Ένα σκάνδαλο αγνοείται, ένα έγκλημα σκεπάζεται από παχυδερμισμό

Η αίσθηση ότι οι πολιτικοί σπανίως τιμωρούνται για σκανδαλώδεις πράξεις και παραλείψεις παγιώνεται. Τα δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ένα σκάνδαλο ή ένα έγκλημα, στα οποία εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα, εκκαθαρίζονται με δύο τρόπους: πολιτικά και δικαστικά. Τι γίνεται, όμως, αν η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης αποδεικνύεται προσχηματική;

Και αν η δικαστική έρευνα δεν έχει βρει κανέναν ένοχο; Και στις δύο αυτές περιπτώσεις παγιώνεται η αίσθηση ότι οι πολιτικοί σπανίως τιμωρούνται για σκανδαλώδεις πράξεις και παραλείψεις και η εκάστοτε πλειοψηφία μπορεί να ελέγχει τα πάντα και να απαλλάσσει τους δικούς της.

Τα δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές:

1.Το σκάνδαλο των υποκλοπών κοντεύει να μουχλιάσει σε κάποια εισαγγελικά γραφεία.

Κοντεύουν δύο χρόνια από τότε που ξέσπασε και δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη δικαστική έρευνα. Παρά τις πομπώδεις υποσχέσεις του πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κανένα αποτέλεσμα της έρευνας δεν έχει γίνει γνωστό. Δεν έχει κληθεί κάν ως μάρτυρας ο πρώην γραμματέας του πρωθυπουργού, ο οποίος αποπέμφθηκε ως έχων την πολιτική ευθύνη για την παρακολούθηση από την ΕΥΠ του Νίκου Ανδρουλάκη. Έτσι, ο κ. Δη μητριάδης δεν έχει δώσει καμιά εξήγηση γι’ αυτό που συνέβη στο χώρο ευθύνης του. Και όχι μόνον αυτό. Ελεύθερος και ωραίος, μοιράζει εκφοβιστικές αγωγές σε όσα μέσα ενημέρωσης τολμούν να θέτουν ερωτήματα για τις ευθύνες του.

Το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση διάψευσης της διαβεβαίωσης ότι «η δικαιοσύνη ερευνά και θα καταλογίσει τις όποιες ευθύνες». Εκτός αν ουδείς είναι υπεύθυνος. Αλλά πρέπει να μας το πουν.

2. Η τραγωδία των Τεμπών ερευνάται από τις δικαστικές αρχές.

Θα περιμένουμε το αποτέλεσμα. Αλλά κι αυτή είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση προσχηματικού καταλογισμού της πολιτικής ευθύνης. Την επομένη της τραγωδίας ο αρμόδιος υπουργός παραιτήθηκε. Όμως, έπειτα από ενάμιση μήνα, ήταν υποψήφιος βουλευτής. Επομένως, καμία πολιτική ευθύνη δεν ανέλαβε. Η παραίτησή του ήταν προσχηματική και υποκριτική. Και ο πρωθυπουργός, που τα επέτρεψε αυτά, θα κουβαλάει εσαεί το στίγμα.

Ο πρωθυπουργός δεν πήγε χτες στη Βουλή για να υπερασπιστεί την απόφαση των βουλευτών της πλειοψηφίας ότι κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν έχει ευθύνη για το έγκλημα των Τεμπών. Άφησε αυτό το έργο στον κ. Βορίδη. Και έβαλε τον εκπρόσωπό του να πει ότι στελέχη της αντιπολίτευσης έχουν κολλήσει σαν βδέλλες σε συγγενείς των θυμάτων και εκμεταλλεύονται κομματικά την τραγωδία.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η αντιπολίτευση καταφεύγει σχεδόν πάντα σε τέτοια εκμετάλλευση. Δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα ο κ. Μαρινάκης, το έχει κάνει και το κόμμα του στο παρελθόν. Το κακό για την κυβέρνηση είναι ότι, αν η αντιπολίτευση έχει βδέλλες, υπάρχουν υπουργοί και κυβερνητικοί βουλευτές που έχουν συμπεριφορά παχύδερμων.

Διότι είναι παχυδερμισμός να αποδέχεσαι και να προσπαθείς να επιβάλλεις ότι για ένα τέτοιο έγκλημα φταίνε όλοι οι άλλοι πλην των πολιτικών προσώπων. Με τον παχυδερμισμό και τον κυνισμό που τους διακρίνει δεν αποκλείεται αύριο να μας πουν ότι ο μόνος που σίγουρα φταίει είναι ο Χατζηπετρής. 

Επιχείρηση “βυθίσατε το ΠΑΣΟΚ”

 

γράφει ο Νίκος Μπίστης

 

 

Αμέσως μετά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και, αφού βεβαιώθηκε η ΝΔ για τη μετάλλαξη του κόμματος υπό την ηγεσία Κασσελάκη, ξεκίνησε με εντατικούς ρυθμούς την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη. Το σχέδιο είναι παραπάνω από εμφανές. Η γενική τάση πανευρωπαϊκά είναι προς τα δεξιά με έμφαση στην Ακροδεξιά.

Η ΝΔ εκτιμά ότι οι όποιες απώλειές της θα αναπληρωθούν με ποικίλους τρόπους. Η πιθανή ενίσχυση της light Ακροδεξιάς του Βελόπουλου ουδόλως την ανησυχεί. Ο Βελόπουλος όποτε χρειάστηκε – πχ αντικατάσταση μελών της ενοχλητικής ΑΔΑΕ-  συνέδραμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και όλα συνηγορούν ότι θα αποτελέσει μελλοντικά χρήσιμη εφεδρεία. Συναγωνίζεται σε σοβαρότητα τον Κασσελάκη και όσες πιθανότητες έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο ο ένας, άλλες τόσες έχει και ο άλλος. Ένα τμήμα του λαού αρέσκεται να κάνει την πλάκα του, αλλά μέχρι ενός σημείου. Η πέραν του Βελόπουλου Ακροδεξιά, πολιτική, θρησκευτική, γραφική θα συγκεντρώσει ένα ποσοστό -ευρωεκλογές και χαλαρή ψήφος γαρ- που όμως δεν θα απειλήσει την κύρια έκφραση της συντηρητικής παράταξης.

Η προσοχή της ΝΔ έχει στραφεί προς τον βάλτο ενός απροσδιόριστου κέντρου. Καθόλου τυχαία, ενεργοποιήθηκαν ταυτοχρόνως οι Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου και η δεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή δηλαδή που στη διαδοχή της Φώφης Γεννηματά υποστήριζε σύσσωμη την υποψηφιότητα Λοβέρδου με ό,τι αυτή πολιτικά σηματοδοτούσε.

Το προσωποπαγές κόμμα Λοβέρδου περισσότερο θα θίξει το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο τη ΝΔ. Το  ποσοστό δε που θα συγκεντρώσει ευλόγως θα προσμετράται στο σύνολο της συντηρητικής παράταξης στην οποία οι πάντες εδώ και καιρό προσμετρούν τον αρχηγό του κόμματος.

Εν τω μεταξύ, η δεξιά πτέρυγα ενεργοποιήθηκε και δια πράξεων ή παραλείψεων σε όλα τα επίμαχα νομοσχέδια της επικαιρότητας (επιστολική ψήφος, γάμος και τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, ιδιωτικά πανεπιστήμια), έδειξε τα δόντια της δημιουργώντας πονοκεφάλους στον Ανδρουλάκη, στραπατσάροντας ταυτόχρονα την εικόνα της ήρεμης, ανερχόμενης και σίγουρα δεύτερης στις ευρωεκλογές δύναμης. Ο συνδυασμός προβολής του Κασσελάκη (ακόμα και η αρνητική διαφήμιση ήταν μέρος του παιγνιδιού) από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και υπονόμευσης εκ των έσω του Ανδρουλάκη, μετέτρεψε την βεβαιότητα σε μονομαχία για τη δεύτερη θέση με χαμηλά ποσοστά για αμφότερους.

Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ικανοποιημένος από την φωτογραφία της στιγμής που του εξασφάλιζε το αμφίβολης σημασίας τρόπαιο της δεύτερης θέσης, θεώρησε ότι τα πράγματα έτσι ευθύγραμμα και αδιατάρακτα θα εξελιχθούν. Ότι κρατώντας ισορροπίες και χαϊδεύοντας την δεξιά του πτέρυγα ώστε να μην αλληθωρίσει προς τη Νέα Δημοκρατία, μπορούσε να πορεύεται άχρωμος, άοσμος και ασφαλής, με παραλυτικούς μέσους όρους. Τηρουμένων των αναλογιών διέπραξε το ίδιο σφάλμα με τον Τσίπρα που δίσταζε πάντα την τελευταία στιγμή να αποπέμψει τον Πολάκη και μαζί του ό,τι αρνητικό εκπροσωπούσε και όσους εξέφραζε. Μέχρι που τους βρήκε όλους αυτούς απέναντι να του κουνάνε το δάκτυλο όταν -πολύ αργά είναι αλήθεια- συνειδητοποίησε πού βαδίζει το κόμμα του.

Ο Ανδρουλάκης είχε όλες τις δυνατότητες να στρέψει το κόμμα του προς τα αριστερά, να το επανασυνδέσει με τις καλύτερες παραδόσεις του ΠΑΣΟΚ, να στηριχθεί σε μια νέα γενιά στελεχών που ήθελαν να ανανεώσουν την σοσιαλδημοκρατία, να ανιχνεύσουν κοινούς δρόμους με την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά και από κοινού να δώσουν ελπίδα στον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης ο οποίος επιθυμεί ενότητα, σοβαρότητα και μαχητικότητα απέναντι στην Δεξιά. Αντ’ αυτών επαναπαύτηκε και συμβιβάστηκε, αντί να αναζητήσει τον δρόμο της πολιτικής, επέλεξε την σιγουριά της ακινησίας που νόμισε ότι του δίνει πλεονέκτημα έναντι  του καταρρέοντος μέχρι τότε δεύτερου. Μόνο που ο αντίπαλος και τα επιτελεία του θέλουν δυο σχεδόν ισοδύναμους δευτεροτρίτους και μια συνολικά χωλαίνουσα δημοκρατική παράταξη.

Σε δυο ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν για να προσανατολίσει ορθά το κόμμα του, ο Ανδρουλάκης ενήργησε φοβικά απογοητεύοντας τον δημοκρατικό κόσμο. Στην εκδήλωση -συζήτηση ανάμεσα στην Αχτσιόγλου, τον Χριστοδουλάκη και τον Τεμπονέρα- εξαφανίστηκε αφήνοντας να διαρρεύσει η δυσφορία του για την παρουσία του στελέχους του κόμματος του. Και στην πρόταση της Νέας Αριστεράς για από κοινού κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από τρίωρη ταλάντευση επέλεξε να συρθεί πίσω από την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, μια πρόταση win win για όλη την δημοκρατική αντιπολίτευση έγινε lose για το ΠΑΣΟΚ.

Ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος για το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τον Ανδρουλάκη. Αρκεί να συνειδητοποιήσει τι τον περιμένει αν συνεχίσει ακίνητος πατώντας σε δυο βάρκες. Αν δεν αντιδράσει πολιτικά -εγκαταλείποντας την παθητική στάση που σταδιακά τον έφερε με την πλάτη στον τοίχο- οι αντίπαλοι του θα αποθρασυνθούν. Γιατί ακόμα δεν έχει δει τίποτε από όσα του επιφυλάσσουν.

Όλη αυτή η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ μου φέρνει στον νου την δεινή θέση στην οποία έχουν βρεθεί τα στελέχη εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ που αντιπολιτεύονται αισχυντηλά τον Κασσελάκη. Πρώτα «μέχρι το Συνέδριο», τώρα «μέχρι τις ευρωεκλογές», αύριο «μέχρι τις εθνικές εκλογές», μεθαύριο μέχρι την Δευτέρα Παρουσία ενός κόμματος και ενός αρχηγού που δεν θα έχουν πλέον σχέση με την Αριστερά.

Αντί να πολιτικοποιήσουν και αναδείξουν τις διαφορές τους στην οικονομία, την φορολογία, την εξωτερική πολιτική και τον εθνικισμό, την αμερικανιά με το ελληνικό όνειρο και άλλα πολλά, επέλεξαν να αριθμοποιήσουν και σχετικοποιήσουν τις διαφορές τους. «Αν δεν βγεις δεύτερος στις ευρωεκλογές, πρέπει να φύγεις» λένε. «Αν όμως βγει» είναι πλέον υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι θα μείνει με τις ευλογίες τους, ό,τι και αν λέει, ότι και αν κάνει. Αυτές είναι οι συνέπειες της απουσίας πολιτικής και αντικατάστασης της με την αριθμητική. Με τον πήχυ που συνεχώς κατεβαίνει ώστε πολιτικοί με χαμηλές δυνατότητες και προσδοκίες να τον περνάνε ενώ ο τόπος σκοντάφτει.

Από όλα αυτά προκύπτει αβίαστα η αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Νέας Αριστεράς. Η Νέα Αριστερά δεν υπάρχει μόνο για τον κόσμο της Αριστεράς, για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την Ιστορία και την περηφάνεια αυτού του κόσμου. Υπάρχει και για να συμβάλει ως καταλύτης στην ανασύνθεση και ανασυγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Για την αντεπίθεση αμέσως μετά τις ευρωεκλογές της δημοκρατικής παράταξης. Που θα γίνει με πρόγραμμα και συμμαχίες. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξει να γίνει υποδοχέας ευρύτερης δημοκρατικής ψήφου, εμβρυουλκός επαναφοράς στην πολιτική χιλιάδων απογοητευμένων πολιτών.

“Σώστε τον Κασσελάκη” για να “κρυφτεί” η εκλογική βουτιά της ΝΔ…

 

Στους σχεδόν τρεις μήνες που απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές, η κυβερνητική προπαγάνδα θα επικεντρωθεί στο στόχο να “διασωθεί” ως αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κάτι λιγότερο από τρεις μήνες απομένουν για τις ευρωεκλογές και η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι, φαινομενικά, αμετάβλητη. Η ΝΔ φαίνεται να διατηρεί την κυριαρχία της ελλείψει υπολογίσιμου αντιπάλου, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να βολοδέρνουν με μικρομεσαία ποσοστά.

 

 Έτσι φαίνεται. Όμως, καμιά φορά τα φαινόμενα (μπορεί να) απατούν. Ενώ η κυριαρχία αυτή θα έπρεπε να καθησυχάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συν αυτώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στο μέγαρο Μαξίμου επικρατεί μεγάλη ανησυχία για το τι μπορεί να βγάλουν οι ευρωκάλπες της 9ης Ιουνίου.

 

 

Η πτώση που παρουσιάζουν τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ είναι ανησυχητική και σε καμιά περίπτωση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της «φυσιολογικής» φθοράς της κυβέρνησης. Η καταγραφή του ποσοστού της ΝΔ σε πολλές δημοσκοπήσεις είναι κάτω από 30% και σε ορισμένες κάτω και από 25%.

 

 

Και μπορεί η λεγόμενη «εκτίμηση» της πρόθεσης ψήφου να το ανεβάζει αρκετά, αλλά αυτό δεν καθησυχάζει τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Διότι μπορεί να διαψευστεί και να έχουμε εκπλήξεις, αν το εκλογικό σώμα δεν συμπεριφερθεί «προβλέψιμα». Υπενθυμίζουμε ότι στις  βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2023 όλες οι δημοσκοπήσεις «εκτιμούσαν» το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, κατά μέσο όρο, μεταξύ 25% και 30%, αλλά οι κάλπες έβγαλαν 18%.

 

Για  να μην διαταραχθεί η κυριαρχία Μητσοτάκη, η ΝΔ πρέπει να πετύχει δύο στόχους, αθροιστικά ή διαζευκτικά, στις 9 Ιουνίου. Πρώτον, το ποσοστό της να μην πέσει κάτω από το 33% των ευρωεκλογών του 2019. Και, δεύτερον, ακόμα κι αν συμβεί αυτό, να μην υπάρχει κόμμα που θα καταλάβει τη δεύτερη θέση με ποσοστό που να προσεγγίζει το 20%.

 

 

Αν οι στόχοι επιτευχθούν, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θα συνεχίσουν τον υγιεινό περίπατό τους. Αντίθετα, τα «όργανα» θα αρχίσουν ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ και, ενδεχομένως, στο ΠΑΣΟΚ, αν παραμείνει εκλογικά στάσιμο και δεν κατακτήσει τη δεύτερη θέση.

Πανηγυρίζοντας επί των ερειπίων του ΕΣΥ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Σημείο πρώτο: Με τις λέξεις μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε: το καλό και το κακό, το όμορφο και το κακάσχημο, το τίμιο και το άθλιο. Ή σχεδόν οτιδήποτε, γιατί δεν είμαστε ακόμα θεοί ώστε να λέμε «ζωή» και να γίνεται ζωή, να λέμε «κόσμος» και να γίνεται κόσμος· αυτό ούτε η ποίηση με την περίφημη μαγική γλώσσα της δεν το κατορθώνει. Βεβαίως, λέμε «θάνατος» και συντελείται ο θάνατος: των εθνικών εχθρών, των ιδεολογικών και κοινωνικών αντιπάλων, των ανταγωνιστών στα έργα και τις νύχτες της παρανομίας, κάποτε των αντεραστών, κ.ο.κ.

Η καταστροφή όμως είναι το μισό της θεϊκής δύναμης. Το άλλο μισό, η δημιουργία, και δη διά θαυμάτων, δεν είναι ακόμα του χεριού μας. Του χεριού μας φυσικά ήταν από την αρχή του ανθρώπινου βίου και θα είναι έως το τέλος του η δημιουργία θεοτήτων. Αυτές μάς πλάθουν με πηλό ή ό,τι άλλο επιλέγει η θεογονική και κοσμογονική μας φαντασία, νωρίτερα όμως τις πλάσαμε εμείς με λέξεις. Και με λέξεις αρχικά σφαζόμαστε για το ποιανών ο θεός είναι ο αληθινός και μόνος· έπειτα πιάνουν δουλειά τα τόξα και τα ακόντια, οι σπάθες, τα ντουφέκια, τώρα οι πύραυλοι.

Σημείο δεύτερο: Τις λέξεις, εκ γενετής ορφανές, μπορούμε να τις κάνουμε οτιδήποτε, όπως ξέρουμε πριν και από τον Θουκυδίδη. Μπορούμε λοιπόν να χλευάσουμε την «ειωθυία» σημασία τους, τη συνηθισμένη, την αποδεκτή ως κοινό νόμισμα. Να τις ανατρέψουμε, να αναποδογυρίσουμε το νόημά τους, να τις ντροπιάσουμε, να τις μαγαρίσουμε, να τις καταχραστούμε, να τις διαβάλουμε, να τις κηδέψουμε.

Εκεί όπου τέμνονται οι κόσμοι των δύο σημείων συναντάμε όσους πιστεύουν αφενός ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε με τις λέξεις, αφετέρου ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε τις ίδιες τις λέξεις. Καθόλου περίεργο, ανήκουν στη χορεία όσων έχουν στα χέρια τους εξουσία, πρωτίστως πολιτική, και ΜΜΕ στο πλευρό τους, που τους επιτρέπουν «να λένε και να γίνεται»· να γίνεται καθηλωτική εικόνα και διάχυτη πίστη και το ψεύδος ακόμα.

Μια από τις λέξεις που δεινοπαθούν στο στόμα και τα γραπτά τους είναι η «μεταρρύθμιση». Τον όρο τον μαθαίνουμε παιδιόθεν ως άγγελο καλών ειδήσεων, ως φορέα θετικού νοήματος: αλλαγή με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα. Καιρό τώρα όμως καλούμαστε να αποδεχτούμε σιωπηρά πως «μεταρρύθμιση» είναι ό,τι «επιτέλους ανατρέπει τους αναχρονισμούς της μεταπολίτευσης». «Ε, μισός αιώνας, φτάνει πια, ώρα να γίνουμε Ευρώπη» θ’ ακούγαμε δίκην εξηγήσεως, αν ήταν κάπως αλλιώς τα πράγματα. Επειδή όμως εσχάτως η Ευρώπη μάς τραβάει το αυτί για πολλά και διάφορα, μηρυκάζουμε μια άλλη φρασούλα: «Ε, μισός αιώνας, φτάνει πια. Ωρα να πετάξουμε τα βαρίδια του παρελθόντος».

Το 40% των χειρουργικών αιθουσών έχει βάλει την πινακίδα «κλειστόν».

Ποιο το βαρύτερο βαρίδι; Ποιος ο αναχρονιστικότερος αναχρονισμός; Πασίδηλο: ό,τι θυμίζει τον οφειλόμενο δημόσιο, κοινωνικό χαρακτήρα της πολιτείας, αυτόν που της ορίζει το Σύνταγμα, ένα αναχρονιστικό κιτάπι κι αυτό, όπως έδειξε η απροβλημάτιστη περιφρόνηση που του επιφύλαξε στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία, στην ψηφοφορία για το σχέδιο νόμου περί ιδρύσεως «μη κερδοσκοπικών» πανεπιστημίων.

«Μη κερδοσκοπικά»… Εδώ πια δεν ανατρέπεται μόνο το νόημα των λέξεων, δι’ ενός ευφημισμού. Ανατρέπεται με μια απλή ψηφοφορία ο ίδιος ο καπιταλισμός. Αίφνης, το κοινό πληροφορείται μέχρι δακρύων συγκινημένο ότι υπάρχουν εκεί έξω, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική, κεφαλαιούχοι (αποφευκτέος ο σφόδρα αναχρονιστικός όρος «κεφαλαιοκράτες») οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά επί δεκαετίες να τους δοθεί η ευκαιρία να ολοκληρωθούν ψυχικά και πνευματικά· να αποδείξουν το αγαθό ποιόν τους· να πιστοποιήσουν το πάθος τους για ανιδιοτελή προσφορά· να αποσείσουν επιτέλους από πάνω τους την ανυπόστατη κατηγορία ότι νοιάζονται αποκλειστικά για τα υλικά ωφελήματα, όπως ορίζει άλλωστε το συμφέρον τους και η ταξική τους ταυτότητα.

Και νά. Τώρα τους παρέχεται επιτέλους η δυνατότητα να υπηρετήσουν αυτοθυσιαστικά τη νέα Ελλάδα, ώστε να επιστρέψουν εμπράκτως ένα μικρό, μικρότατο μέρος των τεράστιων οφειλών τους στην αρχαία Ελλάδα. Ομορφο ακούγεται. Πολύ όμορφο για να ‘ναι αληθινό – και πιστευτό. Ισως φταίει το τάιμινγκ. Πιο ταιριαστό θα ήταν να ακουστούν όλα αυτά τα παραμυθένια το 2021, στην εμβληματική επέτειό μας. Νά, κάτι τέτοιο: «Στους δύο αιώνες από τη γέννηση του ελληνικού κράτους, οι νέοι φιλέλληνες αποφάσισαν να ιδρύσουν στην Ελλάδα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια».

Αναχρονιστική η δημόσια Παιδεία, άρα μεταρρυθμιστέα – και «όπου βγει». Αναχρονιστικότατη η δημόσια Υγεία, άρα μεταρρυθμιστέα – και ξέρουμε πού θα βγει: στην ολοκλήρωση της διάλυσης του ΕΣΥ, που καταλήγει κανείς να τη θεωρεί εσκεμμένη, έτσι συστηματική όπως είναι. «Κανονικά», αν δεν είχε ανατραπεί η κλίμακα των αξιών μαζί με το νόημα των λέξεων, ένας υπουργός Υγείας, έστω κι αν πρόκειται για τον κ. Αδωνη Γεωργιάδη, θα έπρεπε να ντρέπεται πληροφορούμενος αρμοδίως αυτό που ξέρουν οι πάντες: ότι πάνω από 100.000 ασθενείς περιμένουν μήνες πολλούς ή και δύο ή τρία χρόνια να χειρουργηθούν· κινδυνεύοντας. Οι μισοί έχουν ένα δωδεκάμηνο αναμονής και υπομονής μπροστά τους, να καταπίνουν τους πόνους, την αγωνία και τον θυμό τους. Γιατί; Επειδή το 40% των χειρουργικών αιθουσών έχει βάλει την πινακίδα «κλειστόν». Γιατί; Επειδή δεν υπάρχουν γιατροί, ιδίως αναισθησιολόγοι, ούτε ειδικευμένοι νοσηλευτές. Γιατί δεν υπάρχουν; Επειδή δεν προσλαμβάνονται. Ελλείψει χρημάτων, λόγω μνημονίου; Αυτό ήταν το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που απέτυχε και στον τομέα της Υγείας, δεν ισχύει σήμερα. Σήμερα φταίει η «προτεραιοποίηση».

Οι προσλήψεις δεν ήταν ποτέ στη «λίστα προτεραιοτήτων» του κ. Γεωργιάδη (ένα μυστήριο κι αυτό, η παράδοση της Υγείας από τη Νέα Δημοκρατία, μετά το 2014, στους τρεις του ΛΑΟΣ). Ούτε και το αίσθημα της ντροπής. Γι’ αυτό και ναρκισσεύεται πανευτυχής μπροστά στις λατρεμένες του κάμερες, και προσπερνάει κυνικά την αυτοκτονία ενός καρκινοπαθούς Κρητικού που, όπως έγραψε η κόρη του, «διαλύθηκε μέσα στο διαλυμένο ΕΣΥ, με εξετάσεις που έπρεπε να κάνει εκτός νοσοκομείου, με το εξαντλημένο φάρμακο της χημειοθεραπείας που έπρεπε να βρει και να φέρει ο ίδιος στο νοσοκομείο, χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη, από τον Αννα στον Καϊάφα».

Πανηγυρίζοντας επί των ερειπίων, ο υπουργός δηλώνει υπερήφανος για τη «μεταρρύθμιση» των απογευματινών χειρουργείων, για την εμπορευματική ιδιωτικοποίηση του δημοσίου δηλαδή, με προσχήματα τυπικώς δημοκοπικά: «θα ωφεληθούν οι φτωχοί», κερδίζοντας δέκα θέσεις στη λίστα των εκατό ή των χιλίων. Αναμενόμενη η καύχησή του. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη.