Άνθρωποι και «ρομπότ» παθιάζονται με μια ρακέτα του τένις στο χέρι

του Μάκη Γεφυρόπουλου

Αν υπάρχει ένα αγώνισμα που μοιάζει να έχει παραχθεί απευθείας από το φορντικό μοντέλο μαζικής και τυποποιημένης παραγωγής αθλητών υψηλού επιπέδου, αυτό δεν είναι άλλο από το τένις.

Το τένις έχει απωλέσει από καιρό αυτό που ρομαντικά ονομάζουμε «τη χαρά του παιχνιδιού», μιας και οι παίκτες που συμμετέχουν σε αυτό, φέρνουν περισσότερο σε μηχανικά όντα με τέλεια «πλαστική» κινησιολογία, εφοδιασμένα μάλιστα με ατσάλινα νεύρα και με άριστα κατασκευασμένη «ρομποτική» ψυχραιμία.

Αυτοί που πραγματικά ξεχωρίζουν, δεν είναι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο ταλέντο, αφού λίγο πολύ το σήμα κατατεθέν για όλα τα «παρασκευάσματα» του σύγχρονου καταναλωτικού αθλητισμού, δεν είναι τόσο η τεχνική στο καθαυτό σπορ, αλλά η διαχείριση του ανθρώπινου «κακού» παράγοντα. Του συναισθήματος.

Εκείνος που θα κατορθώσει να τιθασεύσει τα επίπεδα του θυμικού του σε ένα φυσιολογικό μέτρο, διοχετεύοντάς το παράλληλα και στο κανάλι του πρωταθλητισμού, θα είναι αυτός που εντέλει θα γευτεί το νέκταρ της επιτυχίας. Της κορυφής δηλαδή, καθώς θα διαφέρει εκτός από τα ποσοτικά, πλέον και σε ποιοτικά χαρακτηριστικά, συγκριτικά πάντα με τους αντιπάλους του.

Η κορυφή στο εν λόγω αγώνισμα, όπως και σε όλα σχεδόν τα ατομικά αθλήματα, είναι εξόχως μοναχική. Η αναπόφευκτη πτώση και η απώλεια των πρωτείων, θα κρύβει πάντα έναν εκκωφαντικό κρότο. Μία θλίψη που για τις πιο συγκροτημένες προσωπικότητες θα ενέχει μία σπαραξικάρδια εσωτερική μελαγχολία, ενώ οι πιο αδούλευτες ή οι «βιομηχανικά ελαττωματικές» ως προς τη διαχείριση του πάθους τους, θα κυνηγούν με θυμό το μπαλάκι των επιτυχιών του ένδοξου παρελθόντος, αέναα, χωρίς ωστόσο να το προφτάσουν ποτέ.

Το τένις είναι το σπορ που εμπεριέχει στιγμές μεγαλείου και ακραίων συναισθημάτων που εκμηδενίζουν τη ψυχοσύνθεση, όχι μόνο του αγωνιζόμενου στα κορτ, αλλά και όσων παρακολουθούν, μες στη σιγαλιά, την ανταλλαγή των αεικίνητων ρουκετών, στο βωμό της νίκης.

Είναι το σπορ της αποξένωσης. Της αλλοτρίωσης. Της καμουφλαρισμένης σε δόξα, εγωτικής παθογένειας.

Σε κάποιους θα αρέσει παραδοσιακά, χωρίς να παρασύρονται από τις επιτυχίες γηγενών πρωταθλητών, ενώ άλλοι θα αποδοκιμάζουν εσαεί την «προκάτ» λογική της αντισφαίρισης.

Σε κάθε περίπτωση είναι από τις ελάχιστες φορές όπου ακόμη και το «ρομπότ» έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται και να επευφημείται ως άνθρωπος.

     

Ο Μενέλαος Λουντέμης για την αγάπη

Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; 

Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη; 

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο”σ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ’ ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; 

Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού; Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περισσότερα. 

Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. 

Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ” αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει; 

Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις. Σε καίει… Σε λιώνει… Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα! Αυτό το «πράμα» πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακκούβα να το θάβεις, κι ό,τι βρέξει. 

Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις… Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ‘χει τελειώσει η αρρώστια. 

Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ‘χεις φρικτά ασκημίσει. 

Αλήθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει. 

Aπόσπασμα από το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη      

 koutipandoras.gr

   

«Χορηγός» της ΝΔ στον Πειραιά ο Βαγγέλης Μαρινάκης

Κόντρα ξέσπασε μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας με αφορμή τις δημόσιες ευχαριστίες στον επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη από τον γραμματέα της ΝΔ στον Πειραιά, για τα λειτουργικά έξοδα των γραφείων της ΝΔ στην περιοχή. 

«Οι δημόσιες ευχαριστίες του γραμματέα της ΝΔ στον Πειραιά, κ. Βοϊδονικόλα, προς τον Βαγγέλη Μαρινάκη, για την κάλυψη των ενοικίων, του εξοπλισμού και της ανακαίνισης των τοπικών γραφείων της ΝΔ, αποτελεί καραμπινάτη ομολογία διαπλοκής, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Κυριάκο Μητσοτάκη», τονίζει σε γραπτή του ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ. 

«Ο πρόεδρος της ΝΔ οφείλει άμεσα να δώσει εξηγήσεις για τις οικονομικές σχέσεις του κόμματός του με τον εν λόγω επιχειρηματία. Αναρωτιόμαστε αν με τέτοιες «χορηγίες» έχει καταφέρει τελικά να μειώσει τα έξοδα του κόμματός του», καταλήγει στην ανακοίνωσή του το κυβερνών κόμμα. 

«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αλλού πατά και αλλού βρίσκεται, θα προσπαθήσουμε να τον επαναφέρουμε στην πραγματικότητα», επισημαίνουν πηγές της Νέας Δημοκρατίας. 

«Σύμφωνα με τα ελληνικά λεξικά, "διαπλοκή" υπάρχει όταν “αθέμιτα συμφέροντα αναπτύσσονται κρυφίως και παρασκηνιακά μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών, ώστε να εξυπηρετούνται αμοιβαία οι πολιτικές και επιχειρηματικές τους σκοπιμότητες”», σημειώνουν οι ίδιες πηγές και συμπληρώνουν: «Με απλά λόγια, ενδείξεις "καραμπινάτης διαπλοκής" υπάρχουν όταν μπαινοβγαίνουν νύχτα στο Μαξίμου φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες της κυβέρνησης Τσίπρα και τα ραντεβού αυτά δεν ανακοινώνονται». 

Συνεχίζουν, δε, για το ίδιο θέμα οι πηγές της Πειραιώς ως εξής: «Και για να γίνουμε ακόμη πιο σαφείς: Διαπλοκή σίγουρα δεν είναι τα ΔΗΜΟΣΙΑ ευχαριστήρια της ΝΟΔΕ Πειραιά επειδή ένας επιχειρηματίας -και εν προκειμένω ο Βαγγέλης Μαρινάκης- έκανε επίσης ΔΗΜΟΣΙΑ μια δωρεά στη μνήμη του βουλευτή πατέρα του». 

Οι ευχαριστίες του προέδρου της ΝΟΔΕ 

Σημειώνεται ότι κατά την κοπή της πίτας ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ιωάννης Βοϊδονικόλας ευχαρίστησε προσωπικά τον εφοπλιστή Ευάγγελο Μαρινάκη για την σημαντική προσφορά του στην οργάνωση και λειτουργία των νέων γραφείων του κόμματος. 

Συγκεκριμένα ο Βαγγέλης Μαρινάκης, κάλυψε στη ΝΟΔΕ το ποσό των ενοικίων ενός έτους, τον εξοπλισμό των γραφείων, καθώς και την ανακαίνισή τους. 

Ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ιωάννης Βοϊδονικόλας κατά την κοπή της πίτας, ευχαρίστησε όλους του παρευρισκομένους ένα έναν ξεχωριστά και ιδιαίτερα «τον εφοπλιστή, ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός, πρώτο Δημοτικό Σύμβουλο με τον “Πειραιά Νικητή” και υιό του αείμνηστου Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην Ά Πειραιά Μιλτιάδη Μαρινάκη, τον κύριο Ευάγγελο Μαρινάκη ο οποίος στη μνήμη του πατέρα του καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα του γραφείου».

    

Λύθηκε η γλώσσα, θα λυθούν και τα μάγια;

Είναι ιδανική η Συμφωνία των Πρεσπών; Ασφαλώς όχι. Προτιμότερο θα ήταν ένα όνομα όπως Ανω Μακεδονία. Αλλά, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε, η συμφωνία έρχεται να συμμαζέψει ό,τι μπορούσε να συμμαζευτεί μετά από μια εθνική ήττα. Για την οποία ευθύνονται όσοι σήμερα ζητούν και τα ρέστα 

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ   

Δεν θα ήταν καλύτερα αν υπήρχε διακομματική συνεννόηση και συναίνεση για τη Συμφωνία των Πρεσπών; Οπωσδήποτε. Αλλά πόσοι πιστεύουν ειλικρινά ότι αυτό ήταν εφικτό; Εδώ δεν υπήρξε τέτοια συναίνεση για πολύ κρισιμότερα ζητήματα στην Ιστορία μας. Ο Βενιζέλος καταγγελλόταν από την αντιπολίτευση το 1912, παραμονή των Βαλκανικών Πολέμων, επειδή πρόσδεσε την Ελλάδα στη συμμαχία των βαλκανικών κρατών με όρους δήθεν καταστροφικούς εθνικά. Και δεν χρειάζεται να θυμίσουμε το βροντερό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» που δονούσε πλατείες και βουλευτικά έδρανα τον καιρό που υπογραφόταν η συμφωνία ένταξης της χώρας στο υποτιθέμενο alter ego του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. 

Δεν υπήρχε περίπτωση να υπερψηφίσει η σημερινή Νέα Δημοκρατία οποιαδήποτε συμφωνία για το όνομα του άβολου γείτονα που θα την τοποθετούσε απέναντι στο «εθνικό αίσθημα». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει ούτε κατά διάνοια το πολιτικό ανάστημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο φιλελευθερισμός του Μητσοτακέικου, με οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε εκπρόσωπό του, δεν άφησε ποτέ τη σφραγίδα του σε ένα κόμμα αρχαϊκά συντηρητικό, μέσα στο οποίο ήταν πάντοτε ξένο σώμα. Οσο για το ΚΙΝΑΛ, μια αυτοαναφορική σύναξη πολιτικών γερόντων, σαν reunion παλιών συμμαθητών, ο σεβασμός προς ιστορικά λείψανα επιβάλλει εδώ σιωπή. 

Είναι ιδανική για την Ελλάδα η Συμφωνία των Πρεσπών; Ασφαλώς όχι. Προτιμότερο θα ήταν ένα όνομα όπως Ανω Μακεδονία, που δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο για υπόνοιες διαιρεμένου έθνους. Και καλό θα ήταν, εν πάση περιπτώσει, να υπήρχε αντιστοιχία ανάμεσα στην ονομασία αυτού του κράτους και την ιθαγένεια-υπηκοότητα των πολιτών του. Αλλά, αν δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, η συμφωνία αυτή έρχεται να συμμαζέψει ό,τι μπορούσε να συμμαζευτεί έπειτα από μια εθνική ήττα. Ο πόλεμος για το όνομα είχε χαθεί από καιρό και ευθύνεται για αυτό η τύφλωση όλων εκείνων που σήμερα ζητούν και τα ρέστα. Με δεδομένη την ήττα μας, ο συμβιβασμός μάς δίνει περισσότερα από όσα μπορούσαμε να ελπίζουμε. 

Δεν υπάρχει προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία που μια χώρα να άλλαξε όνομα και εθνικά σύμβολα κατ’ απαίτηση μιας άλλης χώρας. Το επιχείρημα που διακινείται, ότι κοτζάμ Μεγάλη Βρετανία, για να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ, άλλαξε δήθεν το επίσημο όνομά της σε Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή το απαιτούσε ο Ντε Γκολ λόγω της γαλλικής Βρετάνης, είναι άλλος ένας από τους πολλούς αστικούς μας μύθους των τελευταίων δεκαετιών, όπως η περιβόητη δήλωση Κίσινγκερ, οι πέντε εκατομμύρια λέξεις της ελληνικής γλώσσας, το ότι η ελληνική παραλίγο να γίνει επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ κ.λπ. 

Η ρητή παραίτηση των γειτόνων μας από τη διεκδίκηση της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς, η επίσης ρητή αναγνώριση ότι η γλώσσα τους είναι σλαβική και δεν έχει καμία σχέση με κάποια αρχαία μακεδονική γλώσσα θα έπρεπε να καθησυχάζουν όσους ανησυχούσαν αληθινά για σφετερισμό της ελληνικής Ιστορίας. Των άλλων η ανησυχία έχει διαφορετική αιτία. Είναι η ανασφάλεια των απογόνων Μικρασιατών προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην ελληνική Μακεδονία πριν από εκατό χρόνια, ανασφάλεια που τους κάνει να αισθάνονται πως μόνο δια της αποκλειστικότητας μπορούν να κατοχυρώσουν το δικαίωμά τους να αποκαλούνται Μακεδόνες. Αίσθημα αδικαιολόγητο, αν μη τι άλλο επειδή η δημιουργική επίδρασή τους στην καινούργια εστία τους, η οικονομική, πολιτισμική και γεωπολιτική υπεροχή τους έναντι των γειτόνων θα έπρεπε να τους δίνουν περισσότερη αυτοπεποίθηση. 

Θα έχει η Ελλάδα τα οφέλη που είναι λογικό να προσδοκά από τη Συμφωνία των Πρεσπών (ανάκτηση κύρους και μεγαλύτερη επιρροή στην περιοχή, εξοικονόμηση πολιτικής-διπλωματικής ενέργειας για άλλα, σημαντικότερα μέτωπα κ.λπ.); Είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο, όπως σχεδόν τίποτα δεν είναι βέβαιο στην Ιστορία. Γι’ αυτό θα μιλήσω προσωπικά, ως ένας ευρωπαϊστής Ελληνας, αρκετά ταξιδεμένος, θέλω να πιστεύω εξωστρεφής (δεν θα έλεγα κοσμοπολίτης), που διατηρεί όμως και κάποιες «παραδοσιακές» εθνικές ευαισθησίες. 

Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, στις επαφές μου με αλλοδαπούς, αλλά και με ελληνικά ακροατήρια, βρισκόμουν σε ένα σχιζοφρενικό δίλημμα, όταν έπρεπε να αναφερθώ στην ακατονόμαστη. Να την πω Σκόπια; Θα ήταν ανακριβές, παραπλανητικό και έβλεπα ήδη τα ειρωνικά χαμόγελα των ξένων, που με έκαναν να αισθάνομαι γραφικός. Να την πω Μακεδονία; Δεν θα μου άρεσε, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η χώρα αυτή είναι μεν σωστό να μοιράζεται το όνομα, όχι όμως να το μονοπωλεί. Να την πω FYROM; Θα ήταν παράδοξα κωμικό (ακόμη «πρώην γιουγκοσλαβική» για μια κρατική οντότητα που υφίσταται ήδη δεκαετίες μετά την έκλειψη της Γιουγκοσλαβίας;). Θα ήταν επίσης στρουθοκαμηλισμός (να φαντάζομαι ότι εξαφανίστηκε το όνομα, επειδή το έκρυψα μέσα σε ένα αλλόκοτο ακρωνύμιο). Και στο κάτω κάτω δεν ήμουν εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους σε επίσημη αποστολή για να εκτίθεμαι με τέτοιες γελοιότητες. 

Αυτή η σχιζοφρενική κατάσταση δεν ήταν μόνο πρόβλημα δικό μου και άλλων σαν εμένα. Δήλωνε μια γενικότερη αδυναμία της χώρας μας να αναγνωρίσει και να διαχειριστεί την πραγματικότητα, με συνέπεια να αναλώνεται σε μάχες με ανεμόμυλους. Η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι θετική εξέλιξη προπαντός επειδή δείχνει ότι, έστω για στενότερα ή και ιδιοτελή συμφέροντα (αλλά έτσι γίνεται συνήθως), μπορούμε να απαλλαγούμε από τις σιδερόμπαλες που μας κρατούν φυλακισμένους σε ιδεοληψίες και να περπατήσουμε επιτέλους μέσα στον κόσμο.  

Τι (δεν) θυμόμαστε από την κρίση των Ιμίων

Του Δημήτρη Μηλάκα

Τον Γενάρη του 1996 (ξημερώνοντας η 31η) οι περισσότεροι από εμάς μάθαμε με δραματικό τρόπο για την ύπαρξη των νησίδων των Ιμίων. Μετά από αυτήν την ημερομηνία πολλά άλλαξαν τα οποία ωστόσο καλύφθηκαν κάτω από το πέπλο που άπλωσε το επίσημο πολιτικό αφήγημα: «η …ισχυρή Ελλάδα απέφυγε την πόλεμο». Απ αυτό το αφήγημα ωστόσο απουσιάζουν κάποιες «λεπτομέρειες» οι οποίες περιγράφουν  το τίμημα που πλήρωσε η χώρα συνθηκολογώντας χωρίς καν να αντισταθεί έστω για την τιμή των όπλων…

Οι «λεπτομέρειες» σχετικά με την κρίση των Ιμίων  που επιμελώς αποκρύβονται από το ελληνικό πολιτικό σύστημα –κατά κύριο λόγο από τα κόμματα εξουσίας- είναι χαρακτηριστικές και αν τις λάβει κανείς υπόψη του μπορεί εύκολα να «δει» την προοπτική ενός επικίνδυνου μέλλοντος. Ας καταγράψουμε, λοιπόν, κάποιες από αυτές τις λεπτομέρειες οι οποίες δεν απασχόλησαν τις πολιτικές δυνάμεις και την ελληνική κοινωνία όσο τουλάχιστον το επέβαλε η σοβαρότητα της κρίσης.

1. Η κρίση των Ιμίων ήταν αναμενόμενη. Είχε προαναγγελθεί σε 5 χρόνια νωρίτερα τον Οκτώβρη του 1991 σε τηλεγράφημα του τότε αμερικανού πρεσβευτή (Σωτήρχος) στην Αθήνα προς το Αμερικανικό ΥΠΕΞ. Σύμφωνα με την «πρόβλεψη» του  Σωτήρχου «οι διαφορές Ελλάδας Τουρκίας στο Αιγαίο μπορούν νε πυροδοτήσουν σύγκρουση μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια». (το τηλεγράφημα Σωτήρχου βρίσκεται παρατίθεται στο βιβλίο «η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου» εκδόσεις Ποντίκι)

2. Πάγια θέση των ΗΠΑ ήταν ότι στο Αιγαίο --καθ ότι υπάρχουν συνοριακές διαφορές μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας—πρέπει να ενοποιηθεί  ο χώρος κάτω από την επιχειρησιακή ευθύνη του ΝΑΤΟ.

3. Η αμερικανική διαμεσολάβηση στην οποία στράφηκε η κυβέρνηση Σημίτη για να αποφύγει τη σύγκρουση, επέβαλε τη Συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτης- Ντεμιρέλ- Ολμπράιτ) με την οποία επιβεβαιώθηκαν οι τουρκικές απόψεις (γκρίζες ζώνες, νησιά αμφισβητούμενη κυριαρχίας) και οι αμερικανικές επιδιώξεις (ασάφεια συνόρων, καπέλο του ΝΑΤΟ σ ολόκληρη την περιοχή)

4. Έκτοτε ξεκίνησε ο ελληνοτουρκικός διάλογος σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων ο οποίος αν και έχει παγώσει συμπεριλαμβάνει πια το σώμα του το πακέτο των τουρκικών διεκδικήσεων επί των οποίων οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν συζητήσει.

5. Ως αποτέλεσμα της κρίσης των Ιμίων η κυβέρνηση Σημίτη (να σημειώσουμε ότι ο Κώστας Σημίτης και ο Θ. Πάγκαλος ένα χρόνο νωρίτερα είχαν καταψηφίσει τον προυπολογισμό των αμυντικών δαπανών ως μη ωφέλιμες και απαραίτητες) ξεκίνησε ένα μυθικό εξοπλιστικό πρόγραμμα. Παρά τις εξωφρενικές δαπάνες το εν λόγω πρόγραμμα δεν έμεινε στην ιστορία ως μια προσπάθεια θωράκισης της χώρας, αλλά ως το μεγαλύτερο φαγοπότι μίζας.

Καθ ότι και σήμερα η κυβέρνηση προβάλλει την εικόνα μιας Ελλάδας πετυχημένης (έξοδος από μνημόνια κλπ) και στρατηγικά συνδεδεμένης με την Ουάσιγκτον καλό θα είναι να πάρουμε υπόψη όλες τις παραπάνω «λεπτομέρειες» καθώς και ότι:

1. Όπως η κρίση των Ιμίων είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί χρόνια πριν ξεσπάσει, έτσι έχει προαναγγελθεί και η επόμενη (αναμενόμενη) ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Οι καθημερινές πτήσεις και πλόες τουρκικών αεροσκαφών στις επίμαχες περιοχές συντηρούν στο προσκήνιο τις τουρκικές διεκδικήσεις.

2. Λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές τον Μάη του 2012 η τουρκική εφημερίδα της κυβέρνησης δημοσίευσε χάρτες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (Καστελόριζο) με οικόπεδα τα οποία παραχωρούνται προς έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική εταιρία πετρελαίου.

3. Αυτήν ακριβώς την περίοδο καθημερινά διατυπώνονται (με εκδόσεις notam) απειλές από την Αγκυρα ότι τουρκικό πλωτό γεωτρύπανο θα δραστηριοποιηθεί σ αυτά ακριβώς τα οικόπεδα.

Αν απ όλα αυτά προκύπτουν κάποια συμπεράσματα, αυτά είναι:

- Και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες συνεχίζουν μια αναποτελεσματική πολιτική κατευνασμού της νευρικής Τουρκίας. Μ αυτόν τον τρόπο οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζουν το παράδοξο να επιδιώκουν στενές σχέσεις με ένα κράτος που διακηρύττει ότι αμφισβητεί ελληνικά εδάφη.

- Και η σημερινή κυβέρνηση εναποθέτει την προστασία της χώρας στις στενές ελληνοαμερικανικές σχέσεις

- Και η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι κυβερνήσεις του παρελθόντος απλώς εύχεται να μη σκάσει μια ελληνοτουρκική αντιπαράθεση στην… βάρδια της.

       

Το κομμωτήριο των προσφύγων

Της Αθηνάς Λεβέντη

Η λέξη Layali (Λαγιάλι) στα αραβικά σημαίνει «οι νύχτες μας». Στα ελληνικά γίνεται συνώνυμο της αλληλεγγύης, αφού έτσι ονομάζεται το κομμωτήριο στο κέντρο της Αθήνας, που στόχο έχει να δώσει εργασία σε πρόσφυγες.

Στην είσοδο του Layali μας υποδέχεται ένα ζωγραφισμένο παγώνι. Το κομμωτήριο έχει φτιαχτεί και διακοσμηθεί με την βοήθεια εθελοντών, τα έπιπλα και ο εξοπλισμός είναι όλα από δωρεές ενώ ήδη έχει την πελατεία του. Η εργασία για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, είναι δύσκολη υπόθεση. Δεν είναι μόνο η ανεργία με την οποία έρχονται αντιμέτωποι Έλληνες και μη.

Είναι και η μαύρη εργασία, η εκμετάλλευση, ο δισταγμός πολλών να βάλουν στη θέση έναν «ξένο». Δουλειές υπάρχουν σε συγκεκριμένους τομείς και η ομορφιά είναι ένας από αυτούς.

Κι έτσι ξεκίνησε και το Project Layali: από την ελληνογαλλίδα Μαρίνα Λιάκη, η οποία έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στη Γαλλία, όταν ήρθε στην Ελλάδα αντιμετώπισε πολλά προβλήματα ρατσισμού λόγω της προφοράς της -από το να βρει δουλειά, μέχρι να νοικιάσει σπίτι.

«Το Project Layali στοχεύει στην ενίσχυση της κατανόησης του σημαντικού ρόλου που διαδραματίζουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στο μέλλον της Ελλάδας. Αντί να στηρίζεται αποκλειστικά σε φιλανθρωπικές δωρεές για να δημιουργήσει κοινωνικό αντίκτυπο, αναπτύσσει αυτοτελείς επιχειρήσεις παραγωγής εισοδήματος που απασχολούν πρόσφυγες και μετανάστες».

Το Layali έχει άδεια μόνο για κομμωτική, αλλά σύντομα θα προστεθούν και υπηρεσίες μανικιούρ και πεντικιούρ. Για αρχή απασχολεί ως εργαζόμενο μόνο τον Μανάσεφ, έναν 23χρονο κομμωτή από το Πακιστάν ο οποίος έχει κάνει αίτηση ασύλου και περιμένει να τον καλέσουν για συνέντευξη. Το κομμωτήριο αυτό είναι μόνο η αρχή, καθώς λειτουργεί ως μέρος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης Layali project που σκοπό έχει να δημιουργήσει κι άλλες θέσεις εργασίας για πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο στη χώρα.

Εύγε και θέλουμε ιδέες σαν το Layali σε κάθε γωνία.

Info: Layali, Πιπίνου 78, Αθήνα.

Υποκατώτατη αύξηση στον κατώτατο μισθό – Αλήθειες και ψέματα

Σαν ένα «βήμα στην μεγάλη πορεία για την αποκατάσταση των αδικιών», επιχείρησε να εμφανίσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, τις εξαγγελίες του από το βήμα του υπουργικού συμβουλίου για αύξηση τους κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ (μεικτά) και την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού για τους εργαζομένους κάτω των 25 ετών.

Επιδιώκοντας να καλλιεργήσει κλίμα κάλπικων προσδοκιών στους εργαζόμενους, για τη νέα «μεταμνημονιακή εποχή» και με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες, ο Τσίπρας αναφώνησε απευθυνόμενος στους υπουργούς του: «Σας καλώ, λοιπόν, σήμερα, μετά από 10 ολόκληρα χρόνια μειώσεων μισθών να προβούμε σε ένα ακόμη ιστορικής σημασίας βήμα. Να εγκρίνετε την πρότασή μου να διαμορφωθεί ο κατώτατος μισθός στα 650 ευρώ μηνιαίως».

Ακολούθησε ένα επικοινωνιακό μπαράζ από προσκείμενα και μη προς την κυβέρνηση μέσα που αναπαρήγαγαν τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες. Η υπουργός Εργασίας έκανε λόγο για αύξηση 11% στον κατώτατο μισθό και για αύξηση 27% για τον όσους λάμβαναν τον υποκατώτατο μισθό. Βάσει των εξαγγελιών της κυβέρνησης ο κατώτατος μισθός από 587 ευρώ (μεικτά) και 492 ευρώ (καθαρά) θα πάει στα 650 ευρώ (μεικτά) και 546 ευρώ (καθαρά). Επίσης 650 ευρώ (μεικτά) θα λαμβάνουν και όσοι αμείβονταν με τον υποκατώτατο μισθό των 511 ευρώ (μεικτά).

Ο Τσίπρας χαρακτήρισε την εξαγγελία του «ιστορικής σημασίας, προς τα εμπρός, για τους πολλούς», ισχυριζόμενος ότι «αυτό είναι ένα μόνο βήμα στη μεγάλη πορεία για την αποκατάσταση των αδικιών και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης». Έφτασε μάλιστα στο σημείο να κάνει λόγο «για περιορισμό των ανισοτήτων»,  από μια «κυβέρνηση των πολλών και όχι των λίγων».

Πίσω από τις …φιλολαϊκές κορώνες του πρωθυπουργού υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα:

Πρώτον: Την αύξηση του κατώτατου μισθού που εξήγγειλε ο Τσίπρας την έχει ήδη προ-ληστέψει από την μείωση του αφορολόγητου, που ο ίδιος και η κυβέρνηση του έχουν ψηφίσει. Τα 54 ευρώ «καθαρά» το μήνα που θα λάβουν ως αύξηση οι εργαζόμενοι, θα εξανεμιστούν και θα χρειαστεί να βάλουν και από την τσέπη τους για να πληρώσουν μελλοντικούς φόρους. Από 1/1/2020 οι εργαζόμενοι των 400 και 500 ευρώ (καθαρά) που μέχρι σήμερα δεν πλήρωναν φόρο με τη μείωση του αφορολόγητου θα κληθούν να καταθέσουν πάνω από έναν ολόκληρο μισθό στην εφορία! Θα πληρώσουν δηλαδή 10 φορές τη μηναία αύξηση που τους υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός!

Δεύτερον: Τα 650 ευρώ μεικτά, έρχονται με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση και υπολείπονται των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ για κατώτατο μισθό 751 ευρώ. Βάζουν ουσιαστικά «ταφόπλακα» στην συγκεκριμένη διεκδίκηση και ο Τσίπρας καλεί τους εργαζομένους να συμβιβαστούν στην νέα μεταμνημονιακή εποχή με μια «καθαρή» αύξηση τους 1,8 ευρώ τη μέρα!

Τρίτον: Η αύξηση του κατώτατου μισθού με απόφαση της υπουργού Εργασίας, έρχεται να μονιμοποιήσει την απαράδεκτη μνημονιακή πρόβλεψη και ουσιαστικά να καταργήσει τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων για το ύψος της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, καθηλώνοντας πολλούς κλάδους εργαζομένων στα 650 ευρώ (μεικτά) κατώτατο μισθό όταν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν και να λάβουν περισσότερα. 

Τέταρτον: Τα 650 ευρώ δεν αφορούν χιλιάδες εργαζόμενους. Αποτελούν απατηλό όνειρο για χιλιάδες εργαζόμενους που δουλεύουν με καθεστώς μερικής απασχόλησης. Οι μισές νέες θέσεις εργασίες στην Ελλάδας είναι με μορφές ελαστικής απασχόλησης με μισθούς από 200 μέχρι 400 ευρώ και η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν τους αφορά! Στην ελληνική αγορά εργασίας όπου 1 στις 3 νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι  μερικής απασχόλησης οι υποσχέσεις του πρωθυπουργού περί «άρσης των αδικιών» και αυξήσεις 11% είναι τουλάχιστον προκλητικές.

Οι αναφορές λοιπόν Τσίπρα περί μιας «κοινωνίας ισότητας» είναι κάλπικες, αφού οι οποίες αυξήσεις στους εργαζομένους μετά από δέκα χρόνια άγρια λιτότητας θα φορο-λεηλατηθούν το επόμενο διάστημα με νόμους της δικής του κυβέρνησης, ενώ την ίδια ώρα θα μείνει στο απυρόβλητο το σύνολο των αντεργατικών νόμων και της υποαπασχόλησης που έχουν δημιουργήσει καθεστώς εργασιακής γαλέρας στη χώρα.    

imerodromos.gr

Ο … «γαία πυρί μιχθήτω» Πάνος Καμμένος

γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Ο Πάνος Καμμένος, εξ ορισμού και βάσει πολιτικού DNA, είναι απρόβλεπτος. 

Ο απασφαλισμένος Πάνος Καμμένος μπορεί να είναι και πολιτικά επικίνδυνος.

Εν προκειμένω, ο βαθμός… επικινδυνότητας συνδέεται – τουλάχιστον κατά την ερμηνεία κυβερνητικών στελεχών – με το πόσο απειλούμενος αισθάνεται ο πρώην εταίρος. Κοινώς, οι αναγνωριστικού τύπου… χειροβομβίδες που εκτοξεύει σε καθημερινή πλέον βάση αποδίδονται από το Μαξίμου στην αγωνία του για το εάν θα καταφέρει ή όχι να διατηρήσει εν ζωή την Κοινοβουλευτική Ομάδα των ΑΝΕΛ. Και οι εκβιαστικές, προειδοποιητικές βολές του ακόμη και προς τον ίδιο τον πρωθυπουργό στοχεύουν σε μία παραίτηση: Την «παραίτηση» του Τέρενς Κουίκ είτε από την θέση του υφυπουργού Εξωτερικών, είτε από την έδρα που, ως πρώτος επιλαχών θα καταλάβει, μετά την, προαναγγελθείσα, αποχώρηση του Θανάση Παπαχριστόπουλου από την Βουλή.

Η έδρα των ΑΝΕΛ και ο Κουίκ

Κατά την ίδια ερμηνεία, εάν ο πρωθυπουργός «παραιτήσει» τον υφυπουργό Εξωτερικών τότε, με βάση την ανορθόδοξη έστω πολιτική λογική Καμμένου, αίρεται το casus belli και, μαζί και η αιτία διαγραφής του. Αρα, ο Τέρενς Κουίκ θα μπορεί να μπει στην Βουλή ως βουλευτής των ΑΝΕΛ διασφαλίζοντας την ύπαρξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ.Κουίκ έχει καταστήσει με κάθε τρόπο σαφές ότι ουδεμία σχέση επιθυμεί να έχει πλέον με τους ΑΝΕΛ, δεν αξιολογείται ιδιαιτέρως από τον Πάνο Καμμένο – προτιμά να ποντάρει στην «πειθώ» του πρωθυπουργού.

Εάν αυτό δεν συμβεί, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ αξιώνει ευθέως την παραίτηση του κ. Κουίκ από την βουλευτική έδρα, έτσι ώστε αυτή να περάσει σε επιλαχόντα της απόλυτης επιρροής Καμμένου.

«Γαία πυρί μιχθήτω»

Η εν λόγω απαίτηση μάλλον αποτυπώνεται εύγλωττα και στο χθεσινό κρεσέντο του πρώην υπουργού Αμυνας κατά της κυβέρνησης – ένα κρεσέντο που περιλάμβανε από την δήλωση ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε προτείνει στον Πάνο Καμμένο να ανταλλάξει την ψήφο του για τις Πρέσπες με την συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, έως την επανάληψη των καταγγελιών ότι η λύση του μακεδονικού είναι «μπίζνα με εμπλοκή των ανθρώπων του Σόρος». Για να καταλήξει στο δια ταύτα – ήτοι,  ότι υπήρχε «στημένο κόλπο» διάλυσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝΕΛ και πως εάν σ’ αυτό το «κόλπο» είχε εμπλοκή και ο πρωθυπουργός θα φανεί από το  «αν είναι ο κ. Τσίπρας θα υπουργοποιήσει τον κ. Κουίκ και ανταλλάξει τη θέση του Παπαχριστόπουλου που παραιτείται εντίμως».

Και για… όσους δεν κατάλαβαν, δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι «εάν προχωρήσει η αποστασία με τον τρόπο που το έχουν στημένο» και διαλυθεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα των ΑΝΕΛ «δεν θα κάνουμε παρέλαση, οι εκλογές θα γίνουν πριν από την 25η Μαρτιου» και «η εξέλιξη δεν θα είναι ομαλή». «Γαία πυρί μιχθήτω» ήταν η κατακλείδα του Πάνου Καμμένου, και ο νοών νοείτω.

To τι… εννόησαν απ’ όλα αυτά στο Μαξίμου και το πώς προτίθενται – εάν προτίθενται – να απαντήσουν θα φανεί οσονούπω. Το βέβαιο όμως είναι ότι στην κυβέρνηση επικρατεί εντεινόμενος προβληματισμός για το «που μπορεί να φθάσει ο Καμμένος. Και ο προβληματισμός αυτός δεν αφορά τόσο τις επιθέσεις κατά του πρωθυπουργού – «δεν υπάρχει θέμα… αναμέτρησης της εκατέρωθεν αξιοπιστίας και σοβαρότητας», λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικό στέλεχος – όσο το πόσο επιπόλαια μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Πάνος Καμμένος ευαίσθητα θέματα που τελούν σε γνώση του λόγω της θητείας του στο υπουργείο Αμυνας.

Το χθεσινοβραδυνό tweet του προέδρου των ΑΝΕΛ περί των «εθνοφυλάκων που κατοικούν στις καλύβες του Εβρου» αιτιολογεί ενδεχομένως τις ανησυχίες αυτές. Και ενισχύει την εκτίμηση πως όσο πιο πολύ αποδυναμώνεται πολιτικά, τόσο πιο επικίνδυνος θα γίνεται.

Ο δρόμος της απαξίωσης

Στον αντίποδα, εντός των κυβερνητικών γραμμών υπάρχει και η άποψη πως ο Καμμένος απλώς διολισθαίνει στα εδάφη της πλήρους πολιτικής απαξίωσης, έως και γραφικότητας. Κατά την ίδια άποψη ισχύει επίσης και το ουδέν κακόν αμιγές καλού – δηλαδή, ότι η αντιπολιτευτική έκρηξη του προέδρου των ΑΝΕΛ κατά της κυβέρνησης ακυρώνει και τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης περί «σικέ» πολιτικού διαζυγίου. Και, συν τοις άλλοις, ο εθνικοπατριωτικός οίστρος του πρώην υπουργού Αμυνας μπορεί τελικά να του φέρει ψήφους που θα «κοπούν» από την ΝΔ και θα ωφελήσουν, εξ αντανακλάσεως και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ποια από τις δύο πλευρές θα δικαιωθεί, θα φανεί μέσα στους επόμενους μήνες. Με δεδομένο, πάντως, ότι έως τότε θα υπάρξουν αρκετά ακόμη «επεισόδια Καμμένου», χαμηλότερης ή υψηλότερης επικινδυνότητας…    

Σύμβουλος Ασφαλείας του Τραμπ: Θα είναι καλό αμερικάνικες εταιρείες να βγάζουν το πετρέλαιο της Βενεζουέλας!

Μια κυνική δήλωση για όσους ακόμα αναρωτιούνται για την πρεμούρα των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Μαδούρο

  

Παρά τις προσπάθειές της να κρυφτεί πίσω από διακηρύξεις υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν καταφέρνει να κρύψει ότι η στήριξή της στον Χουάν Γουαϊδό που αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βενεζουέλας γίνεται κυρίως για να στηρίξει τα συμφέροντα αμερικανικών πετρελαϊκών εταιρειών στην περιοχή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Ντόναλντ Τραμπ, Τζον Μπόλτον, μιλώντας στο Fox News, παραδέχθηκε με απόλυτο κυνισμό ότι «συζητάμε με μεγάλες αμερικανικές εταιρείες τώρα. […] Θα έκανε σημαντική διαφορά αν μπορούσαμε να έχουμε αμερικανικές εταιρείες να παράγουν το πετρέλαιο στη Βενεζουέλα. Θα είναι καλό για τη Βενεζουέλα και για το λαό των ΗΠΑ».

Παράλληλα, σε άλλη εκπομπή του Fox Business, o Μπόλτον είπε ότι η εκθρόνιση του Μαδούρο είναι απαραίτητη, καθώς συνεργάζεται με χώρες εχθρικές προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ και προσέθεσε ότι η εκδίωξή του θα ήταν ένα βήμα προς τα μπρος για «ευκαιρίες για μπίζνες» στην περιοχή.

   

imerodromos.gr

Ήπειρος: Πέτρα και δάκρυ στο μάτι, κλαρίνο στο αυτί, παράπονο στο στόμα

Του Άρη Κεραμάρη

«Το γεφύρι της πλάκας, υπήρξε το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Φτιάχτηκε το 1864 από τον πρωτομάστορα Κώστα Μπέκα.»

Έτσι είναι ο τόπος μας. Αυτοδίδακτος.

Εξελίσσει μόνο τις θύμησες από χαραυγή σε χαραυγή και αυτές τραγουδάει σε κηδείες, γάμους και πανηγύρια.

Χρόνια ακόμα, αυτό είναι το σωτήριο παραμύθι τους.

Τις ώρες που ακούγεται μόνο το σύρσιμο της ομίχλης και το ζωντανό νερό της βροχούλας.

Κι όσες φορές έφυγα, η δική μου θύμηση ήταν πότε σαν ύπνος σε παγωμένο χιόνι και πότε σαν ζάλη από την μυρωδιά λιβανιού, στο μαντήλι της γιαγιάς. Ο δικός μου κήπος της Γεσθημανής. Τα βλέμματα χαμηλωμένα όπως το δέος τα χαμηλώνει ή ο άνθρωπος που ξέρει από την αρχή πως είναι σπείρα.

Τα λόγια λίγα, σαν να φοβούνται οι λέξεις.

Όπου βλέπω τρία λιθάρια, κάθεται ο παππούς με τα αδέρφια του. Ανοίγουν τις καπνοσακούλες και στρίβουν τσιγάρα με ροζ χαρτάκια, φυλαγμένα σε ξύλινο κουτάκι με τον άι Γιώργη σκαλισμένο. Μόνο που μιλάνε μια γλώσσα, που πια δεν την θυμάμαι. Και ύστερα σιωπή.

Σαν να έχει μόλις χασμουρηθεί ο κόσμος πάνω στις λυπημένες στέγες. Λες και πρέπει, μυστικά, να φανταστείς την ζεστασιά, την κλέφτη μάτια, το μοσχοβόλημα της μαυρομάτας που πέρασε…

Έχουμε αυτήν την ευχή και κατάρα, εμείς οι Ηπειρώτες. Πέτρα και δάκρυ στο μάτι, κλαρίνο στο αυτί, παράπονο στο στόμα. Δεν βγάζεις άκρη μαζί μας.

Κοιτάμε κρυφά σαν από ανάγκη το ξένο και για να σε μπάσουμε στο σπίτι μας , πρέπει να φέξει. Όταν διαβείς όμως, είναι σαν να μην έλειπες ποτέ. Στις πόρτες είναι τα κεντήματα . Στο έμπα και στο έβγα.

Σε ξένους τόπους , ότι πέτρινο δούμε, λέμε, δικό μας είναι.

Παππούδες δικοί μας , χτιστάδες , ήρθαν και πελεκήσαν εδώ μακριά και σαν χαμένα πρόβατα, θέλουμε να τα μαζέψουμε πίσω στον τόπο τους. Χρόνια κλεισμένοι, τα πρόσωπα μας χαμογελάνε, κλαίνε, αντέχουν, πονάνε με τον δικό μας τρόπο. Λιτά χωρίς στολίδια. Με ένα καθρέφτισμα στον πάγο και στο χιόνι.

Γελάει για λίγο η γιαγιά μου… Να λέει, να σκούζει το παιδί στην πλάτη και τα κεντίδια πάνω από τον αστράγαλο.

Να βγαίνουν από τους τοίχους στα χαλάσματα… ζευγάρια χωρισμένα στην ζωή, στην Γερμανία… με τα κορμιά καμάρες, από το ζαλίκωμα. Σαν τα γεφύρια της πατρίδας μας, που μόνο ταπεινός μπορείς να σταθείς μπροστά τους, έτσι όπως ξεφτιλίζουν τον χρόνο.

Ακριβές αυταπάτες και παρήγορα  λόγια.

Τα κομμάτια της καρδιάς δεν σπάνε. Γκρεμίζονται. Τα γκρεμίζει ο αέρας και το ποτάμι.

Έχεις δει πως είναι να γυμνώνεται ένας τόπος;

Σαν χέρι που περιμένει είναι.

Κόκκινα μάτια άγρυπνα στο τελευταίο σπίρτο και το κλαρίνο, να σημαδεύει το χώμα, σαν να ρίχνει νότες, σκάλα στους πεθαμένους… και η απότομη κίνηση του χεριού “σιγααααά”. Μην τους ταράξεις και τους αγριέψεις.

Έχεις δει πως είναι ένας τόπος σε αναμονή;

Ανάμεσα στο ζωντανό και στον λήθαργο, πως μπερδεύει τα αρώματα;

Τρία χρόνια στο χώμα και ετούτο. Να χτιστεί θέλει, με τις ίδιες πέτρες.

Ο τόπος το λέει. Γιατί εδώ από μόνος του, είναι το βασίλειο των σκιών και ο ήχος ο πρωταρχικός… είναι το τρίξιμο.

Μη με κατηγορήσετε για τοπικιστή.

Και σεις Ηπειρώτες είστε.

Το γεφύρι της πλάκας, υπήρξε το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1864 από τον πρωτομάστορα Κώστα Μπέκα.

Τον Φλεβάρη του 2015 έπεσε, για τρίτη φορά, μετά από 150 χρόνια.

Η πρώτη ήταν το 1860 και η δεύτερη το 1863, μέσα σε γλέντι τρικούβερτο… την μέρα των εγκαινίων του, την ώρα που κάψανε τα καλούπια.

Το φθινόπωρο. Έτσι λένε τα τελευταία μαντάτα. Θα είναι όρθιο.

Χανιά: Απόβλητα ελαιουργείων θα μετατρέπονται σε νερό άρδευσης, βιο-εντονομοκτόνα και εδαφοβελτιωτικά!

Υποβλήθηκε με επιτυχία η πρόταση «Circular bio-based models as tools for a re-novation in olive oil agrifood systems» (PROMITOR), στην ενότητα CE-RUR-10-2019 της πρόσκλησης Horizon 2020-RUR-2018-2020 της Ε.Ε. Η ιδέα ξεκίνησε από Ιταλούς ερευνητές του ENEA (Italian National Agency for New Technologies, Energy and Sustainable Economic Development), που συντονίζει την πρόταση, σε συνεργασία με το γεωπόνο-ερευνητή Κ. Χαρτζουλάκη, και αποτελεί μια νέα προσπάθεια για καινοτόμο και βιώσιμη λύση, ιδιαίτερα για τα υγρά απόβλητα των ελαιουργείων.

Στην πρόταση από την Ελλάδα συμμετέχει το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, το Διεθνές Κέντρο Έρευνας για το Περιβάλλον και την Οικονομία (ICRE8 ) και από τα Χανιά το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Χανίων (ΕΒΕΧ), η επιχείρηση ‘ΕΛΑΙΟΥΡΓΕΙΟ ΚΟΚΟΤΣΑΚΗΣ ΟΕ’ και η εταιρεία συμβούλων ZEN AGRO PC, που διαμόρφωσαν τις δράσεις που θα γίνουν στα Χανιά και τη Κίσαμο.

Την πρόταση στηρίζουν με έγγραφη δήλωση (Expression of Interest) η Αντιπεριφέρεια Χανίων, ο δήμος Αποκόρωνα, η Πανελλήνια Ένωση Ελαιουργείων (ΠΑΣΕΛ) και ο Σύνδεσμος Ελαιουργών Ν. Χανίων.

  

Η πρόταση αφορά την πλήρη αξιοποίηση στα πλαίσια της κυκλικής οικονομίας των υποπροϊόντων των ελαιουργείων (υγρά και στερεά) για παραγωγή νερού άρδευσης, παραλαβή πολυφαινολών, παραγωγή βιο-εντομοκτόνων και εδαφοβελτιωτικών και πιλοτικές εφαρμογές και δράσεις αγροτουρισμού στην Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία και Ιορδανία. Στην πρόταση συμμετέχουν ερευνητικά ιδρύματα, επιμελητήρια και εταιρείες από Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Γαλλία, Βέλγιο, Αλβανία και Ιορδανία.

http://agonaskritis.gr