Δείτε ποιοι δικαιούνται το επίδομα ενοικίου

Το επίδομα ενοικίου απευθύνεται σε νοικοκυριά που μένουν σε μισθωμένο σπίτι και έχουν υποβάλλει το μισθωτήριο συμβόλαιο στην εφορία. Τα εισοδηματικά όρια είναι από τις 7.000 έως και τις 21.000 ευρώ.

Οι αιτήσεις αναμένεται να ξεκινήσουν τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου. Το επίδομα θα δοθεί αναδρομικά από 1/1/2019 και θα κυμαίνεται από 70 έως 210 ευρώ το μήνα ανάλογα με την σύνθεση του νοικοκυριού:

Για το μονοπρόσωπο νοικοκυριό το επίδομα θα είναι 70 ευρώ το μήνα

Για κάθε επιπλέον μέλος του νοικοκυριού θα προσαυξάνεται κατά 35 ευρώ το μήνα

Παραδείγματα

Δηλαδή για ζευγάρι με ένα παιδί το όριο ετήσιου εισοδήματος μπαίνει στις 14.000 ευρώ και το επίδομα στα 140 ευρώ. Για ζευγάρι χωρίς παιδί το όριο θα είναι στα 10.500 ευρώ και το επίδομα 105 ευρώ. Αντίστοιχα για ζευγάρι με δυο παιδιά το όριο αυξάνεται στα 17.500 ευρώ και το επίδομα στα 175 ευρώ. Για ζευγάρι με τρία ή περισσότερα παιδιά το όριο μπαίνει στις 21.000 ευρώ και το επίδομα θα είναι 210 ευρώ.

Για τις μονογονεικές οικογένειες τα εισοδηματικά όρια όπως και τα ποσά επιδόματος είναι ευνοικότερα. Το ίδιο συμβαίνει και στα νοικοκυριά με απροστάτευτα παιδιά, για τα οποία ορίζεται προσαύξηση 70 ευρώ για κάθε απροστάτευτο τέκνο.

Οι προϋποθέσεις

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιδότηση είναι να έχει κατατεθεί στην εφορία το μισθωτήριο συμβόλαιο, ώστε να διασταυρώνεται ηλεκτρονικά μέσω του συστήματος taxis της ΑΑΔΕ. Τα όρια για την αξία της ακίνητης περιουσίας ξεκινούν από 120.000 για μονομελές νοικοκυριό και κλιμακώνονται μέχρι τα 180.000 ευρώ με 15.000 ευρώ προσαύξηση για κάθε επιπλέον μέλος του νοικοκυριού.

Το Επίδομα Ενοικίου, είναι αφορολόγητο, δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε κράτηση, δεν κατάσχεται ούτε συμψηφίζεται με ήδη βεβαιωμένα χρέη προς το Δημόσιο, ιδιώτες ή πιστωτικά ιδρύματα. Επίσης αξίζει να σημειωθεί πως το ποσό της επιδότησης στέγης δεν υπολογίζεται στον καθορισμό της εισοδηματικής ενίσχυσης ή στα εισοδηματικά όρια για την καταβολή του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης και του Επιδόματος Παιδιού. Θα χορηγείται μετά από αίτηση του ενοικιαστή σε ειδική ηλεκτρονική πλατφόρμα μέσω της οποίας θα διεξάγονται οι απαραίτητες διασταυρώσεις για τα μισθωτήρια συμβόλαια με χρήση στοιχείων του Taxisnet.

Δεν γίνονται δεκτές αιτήσεις νοικοκυριών, τα μέλη των οποίων, βάσει της τελευταίας εκκαθαρισμένης δήλωσης φορολογίας εισοδήματος εμπίπτουν στις διατάξεις του φόρου πολυτελείας, δηλώνουν δαπάνες για αμοιβές πληρωμάτων σκαφών αναψυχής, δηλώνουν δαπάνες άνω των 1.500 ευρώ για δίδακτρα σε ιδιωτικά σχολεία, δηλώνουν δαπάνες για οικιακούς βοηθούς, οδηγούς αυτοκινήτων, δασκάλους και λοιπό προσωπικό.   

     

tvxs.gr

Το δάνειο του Πολάκη κερασάκι σε τούρτα…

Το ερώτημα είναι κατά πόσο όλοι αυτοί δικαιούνται να μιλούν όταν συλλαμβάνουν τον Πολάκη με τη γίδα στην πλάτη. Δικαιούνται. Απλώς, όταν ανοίγουν το στόμα τους, θυμόμαστε και τα εκατομμύρια που μάσησε το ίδιο στόμα από τράπεζες και επιχειρήσεις

Του Κώστα Γιαννακίδη   

Λίγο πριν η καταβόθρα της κρίσης καταπιεί την ανεμελιά μας, το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου μετακόμισε στην οδό Ιπποκράτους. Σύγχρονο κτίριο με βιοκλιματικές εφαρμογές, να έρθουν η Google και το Facebook να πάρουν ιδέες για γραφεία. Το κτίριο ήταν εξοπλισμένο και με γυμναστήριο. Το μηνιαίο μίσθωμα ήταν 67.000 ευρώ που, με την άφιξη της κρίσης, μειώθηκε στο μισό. 

Εκ των πραγμάτων, το κόμμα υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην ιστορική του έδρα με ενοίκιο 5.000 ευρώ. Εκεί, το πιο ακριβό αντικείμενο ήταν φτιαγμένο από χαρτί και δεν επρόκειτο για τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Ήταν το πόρισμα για τα οικονομικά του κόμματος που ο Ευάγγελος Βενιζέλος κλείδωσε σε ένα συρτάρι και πέταξε το κλειδί από τον φωταγωγό, πάνω στα λείψανα της Αλλαγής. 

Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ είναι ότι χρωστάει περί τα 200 εκατ. ευρώ σε τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με έξοδα του φορολογούμενου. Αλλά τόσα υπολογίζεται ότι χρωστάει, χονδρικά, η Νέα Δημοκρατία, η οποία, πάντως, έχει προχωρήσει σε ρύθμιση την οποία και εξυπηρετεί. Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει με παρακράτηση του 60% της επιχορήγησης που λαμβάνει και χρειάζεται περίπου πέντε αιώνες για να ξεχρεώσει. Θα θυμάστε, βέβαια, ότι τα δύο κόμματα έπαιρναν δάνεια με εγγύηση την κρατική επιχορήγηση, εγκεκριμένα από τραπεζικά στελέχη που συχνά είχαν προωθηθεί με πολιτική παρέμβαση και εξασφάλισαν, μάλιστα, το ακαταδίωκτο για το αδίκημα της απιστίας, με ειδική νομοθετική πρόνοια. 

Πριν από λίγες ημέρες, ο Θόδωρος Τσουκάτος κατέθεσε στο δικαστήριο, στη δίκη της Siemens, τα εξής: «Το 2000 οι χρηματοδοτήσεις του ΠΑΣΟΚ από εταιρείες έφθασαν τα 16 δισ. δραχμές. Δεν ήταν μόνο η Siemens, ήταν και άλλες εταιρείες. Αυτές οι εταιρείες συνεχίζουν να υπάρχουν και συνεχίζουν να χρηματοδοτούν κόμματα… Οι ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις των κομμάτων ήταν ένα καθεστώς που κανείς δεν ήθελε να το ψάξει, από κανένα κόμμα. Με έκαναν αποδιοπομπαίο τράγο… Με έστειλαν εδώ ως μαύρο πρόβατο και το ΠΑΣΟΚ σφύριζε κλέφτικα». 

Τι απέγιναν αυτά τα χρήματα; Προφανώς η κατάληξή τους θα περιγράφεται στο πόρισμα, το οποίο δεν γνωρίζουμε, αλλά κατέχουν πλήρως άνθρωποι που σήμερα κουνάνε το δάχτυλο στην κυβέρνηση για τις πομπές της. Και δικαίως το κουνάνε, αλλά συνάμα και υποκριτικά. Η δε σιωπή του Κινήματος Αλλαγής μπροστά στα όσα λέει ο Τσουκάτος, ενοχλεί περισσότερο από όσο θα μας προκαλούσαν κάποιες φθηνές δικαιολογίες. Αντίστοιχα προκλητική είναι και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που υποδύεται την παρθένο μέσα στο καμπαρέ, λες και δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η πολιτική στη χώρα και πού αποσκοπούν οι επιλεκτικές σχέσεις με επιχειρηματίες. 

Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι κατά πόσο όλοι αυτοί, ας πούμε του ΚΙΝΑΛ, δικαιούνται δια να ομιλούν (που θα έλεγε και ο Μένιος), όταν συλλαμβάνουν τον Πολάκη με τη γίδα στην πλάτη και τα εκατό χιλιάρικα καταναλωτικό (!) από την τράπεζα που αγαπάει τον Καλογρίτσα. Δικαιούνται. Απλώς, όταν ανοίγουν το στόμα τους, θυμόμαστε και τα εκατομμύρια που μάσησε το ίδιο στόμα από τράπεζες και επιχειρήσεις. Παρεμπιπτόντως, όταν ο Πολάκης μας λέει ότι πριν μπει στην πολιτική έβγαζε τριπλάσια χρήματα από όσα κερδίζει σήμερα από τον υπουργικό μισθό, είναι σαν να παραδέχεται ότι έπαιρνε μαύρα και φακελάκια, κάτι που, ασφαλώς, δεν δυνάμεθα να διανοηθούμε για τον αγωνιστή από τα Σφακιά. 

Το αστείο δε, είναι ότι ο Πολάκης χρωστάει λίγα σε σχέση με συναδέλφους του όλων των κομμάτων που οφείλουν τα μαλλιά της κεφαλής τους σε τράπεζες, πλην όμως αρκετοί απολαμβάνουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, σε βαθμό που λες ότι θα ξοφλήσουν τα χρέη τους σε μία άλλη ζωή. Βλέπετε το «πρόσωπο» που έχει ένας πολιτικός προς τις τράπεζες, δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας. Και, ναι, είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι όταν οι πολιτικοί είναι «ανοιχτοί» σε τέτοιο βαθμό, ενδεχομένως να καθίστανται ευάλωτοι και σε πιέσεις. 

Το χρήμα είναι μία βασική παράμετρος της πολιτικής. Ίσως και η βασικότερη. Ακόμα και αν δεν είναι κίνητρο για να μπεις σε αυτήν, γίνεται το μέσο με το οποίο κεφαλαιοποιείται και εκφράζεται η εξουσία. Για ποιο λόγο, άλλωστε, να μπεις στην πολιτική; Αν δεν είχε να προσφέρει δύναμη, ίσως και πλούτο, θα καθόσουν στον καναπέ και θα περίμενες να σε σώσουν οι άλλοι. text Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει για μία χώρα όταν ο Παύλος ο Πολάκης είναι κεντρικό πολιτικό πρόσωπο      

Πάνε για… αξιοποίηση και τα λιμάνια

Του Δημήτρη  Μηλάκα

Σύμφωνα με την στρατηγική για την βιομηχανία μέχρι το 2030 που έχει εκπονήσει το γερμανικό κράτος η Γερμανία δια νόμου δημιουργεί ταμείο με στόχο να προστατέψει την εξαγορά ζωτικών τομέων για την οικονομία της χώρας. Στόχος της γερμανικής στρατηγικής είναι η αποτροπή της (από)γερμανοποίησης της οικονομίας και των επιβλαβών συνέπειών της σε ότι έχει να κάνει με την παιδεία την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα ζωής των Γερμανών πολιτών.

Την ίδια ακριβώς στιγμή που το γερμανικό κράτος αποφασίζει να λειτουργήσει προστατευτικά για την οικονομία της χώρας, στην ελληνική βουλή στην αρμόδια επιτροπή Εμπορίου και Παραγωγής ξεκινά η συζήτηση για το σχέδιο νόμου που αφορά στην «αξιοποίηση» των περιφερειακών λιμένων της χώρας. Με την ψήφιση του νόμου, αναμένεται να ξεκινήσει από το ΤΑΙΠΕΔ η διαδικασία αξιοποίησης των δέκα περιφερειακών λιμένων της χώρας.

Κατ αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε την ορολογία η οποία χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια πράξη που δεν είναι άλλη από το (ξε)πούλημα βασικών υποδομών της χώρας. Ταυτόχρονα με την χρήση του όρου αξιοποίηση αντί του ακριβέστερου πώληση επιχειρείται η απόδοση θετικών χαρακτηριστικών σε μια πολιτική απόφαση η οποία γίνεται για το καλό του δημόσιου συμφέροντος…

Φτάνοντας, λοιπόν, πολιτική απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να «αξιοποιήσει» μετά από τα περιφερειακά αεροδρόμια (τα οποία παρεμπιπτόντως (ξε)πουλήθηκαν σε εταιρεία συμφερόντων του γερμανικού δημοσίου) και δέκα περιφερειακά λιμάνια της χώρας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για προειλημμένη απόφαση των δανειστών. Με πιο απλά λόγια, οι πολιτικές αποφάσεις και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την αξιοποίηση (δηλαδή ξεπούλημα) βασικών υποδομών της χώρας είναι απλώς ικανοποίηση όρων των δανειστών σαφώς διατυπωμένων μέσα στα μνημόνια που έχουν υπογραφεί.

Κάθε φορά λοιπόν που ακούγεται η λέξη αξιοποίηση για να προβάλλει κάποια κυβερνητική πολιτική απόφαση δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι παρά τα όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση περί εξόδου από τα μνημόνια, η χώρα και η όποια κυβέρνησής της βρίσκονται πολύ μακριά ακόμα από το σημείο να μπορούν να αποφασίζουν για μια «εθνική στρατηγική ανάπτυξης» και για κάποιο «παραγωγικό μοντέλο» της χώρας, όπως για παράδειγμα πράττει η γερμανική κυβέρνηση. Η διαφορά άλλωστε είναι εμφανής: Η Γερμανία «κρατικοποιεί» η Ελλάδα ξεπουλάει.

Στο φροντιστήριο της Ζίμενς

Του Παντελή Μπουκάλα

Πόσα μαθήματα μπορεί να αντλήσει κανείς από την απολογία του κ. Θεόδωρου Τσουκάτου για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ζίμενς; Οσα αντέχει η όρεξή του. Δηλαδή η ιδεολογία του, η σχέση του (τωρινή ή παλαιότερη) με κάποιον κομματικό μηχανισμό, το πόστο του στο αθεράπευτα κομματιζόμενο μιντιακό σύστημα, οι αντιλήψεις του για τις σχέσεις ηθικής και πολιτικής· άλλοι, παλιομοδίτες πιθανόν, θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχουν, ενώ άλλοι, περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, κρίνουν αυτονόητο πως είναι αδιανόητο να υπάρχουν, καθότι κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν αντιπαραγωγικό. Αφήστε που, δίχως ιδιωτικές χορηγίες, τα κόμματα θα αναγκάζονταν να δανείζονται από τις τράπεζες για να τα φέρνουν βόλτα. Και επειδή δεν θα τα κατάφερναν να ανταποκριθούν στα χρέη τους προς την πρώτη τράπεζα, θα έπαιρναν δάνειο και από δεύτερη, και τρίτη. Στο τέλος θα κοκκίνιζαν – όχι από την ντροπή τους, εννοείται. Και θα απαιτούσαν «κούρεμα».

Το πρώτο μάθημα, λοιπόν, είναι ότι οι προς κόμματα επιδοτήσεις από επιχειρηματικούς κολοσσούς, εκτός που είναι προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό, αποτελούν το θεμέλιο της ανεξαρτησίας των κομματικών οργανισμών, την ασπίδα τους. Κορόιδα είναι οι Αμερικανοί που τις έχουν θεσμοθετήσει; Μήπως είδε ποτέ κανείς πλανητάρχη εξαρτημένο από πολεμική βιομηχανία, από το γαλαντόμο λόμπι της οπλοκατοχής, από πετρελαιάδες κ.ο.κ.;

Μάθημα δεύτερο, το γνωστό εκείνο «πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις». Μόνος κι έρμος ο κάποτε παντοδύναμος κ. Τσουκάτος, επιμένει ότι τα γερμανικά μάρκα, ένα εκατομμύριο, τίποτε σπουδαίο, πήγαν αμέσως στο κομματικό ταμείο, δεν τα ενθυλάκωσε ο ίδιος. Φωνή βοώντος... Πλην του κ. Κ. Σημίτη, που, ως προϊστάμενος και φίλος, τον στήριξε εξαρχής στην περιπέτειά του και συνεχίζει να συμμερίζεται τα βάσανά του, ουδείς σύντροφός του στέκεται δίπλα του. Ιδιαίτερα όσοι ευεργετήθηκαν από αυτόν, μηρυκάζουν το του Πέτρου: «Ουκ οίδα τον άνθρωπον».

Μάθημα τρίτο. Ο κ. Τσουκάτος, ο κ. Τζοχατζόπουλος, ο κ. Μαντέλης, όποιος βρεθεί με οποιασδήποτε υφής εξουσία στα χέρια του, την ώρα που την ασκεί (και όπως κι αν την ασκεί, τίμια ή με σκάρτη συνείδηση), νιώθει ότι βρήκε επιτέλους το ελιξίριο της αθανασίας. Οτι ο χρόνος πάγωσε πια, με τον ίδιο έναν άτρωτο αξιωματούχο, που δεν θα ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη του ποταμού δίχως την πανοπλία της μεθυστικής ισχύος. Για ψευδαίσθηση πρόκειται. Αλλά για ψευδαίσθηση πιο δυνατή και από την ίδια την εξουσία.  

Μετά τη γιορτή

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Εκείνο το πρωί, μία μέρα μετά τη μεγάλη γιορτή, βγήκε στους παγωμένους δρόμους σχεδόν μόνη της. Το προηγούμενο βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι παρατηρούσε τα ζευγάρια που γιόρταζαν τον έρωτα. Κόκκινες καρδιές σε κουτιά με σοκολάτες, μαξιλάρια και αρκουδάκια, ανθοδέσμες με τριαντάφυλλα και αγκαλιές. Παντού αγκαλιές και χαμόγελα.

Αναρωτιόταν πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι ευτυχισμένοι άνθρωποι τον υπόλοιπο καιρό. Δεν αγαπούσαν τις άλλες μέρες του χρόνου; Κι αν αγαπούσαν, δεν το έδειχναν; Δεν είχαν ανάγκη να το δείξουν; Να του ρίξουν αλάτι και πιπέρι και ζαχαρόσκονη;

Αλλά το πρωί μετά τη γιορτή όλα ήταν ίδια όπως προχθές, όπως την προηγούμενη εβδομάδα, τον προ-προηγούμενο μήνα. Σκυθρωποί άνθρωποι στο τρένο, βαρύθυμοι υπάλληλοι στο γκισέ της τράπεζας, κορναρίσματα, φανάρια άναβαν και έσβηναν χρονομετρημένα, αλλάζοντας το κόκκινο με το πράσινο και τανάπαλιν. Πού και πού κανένα φρέσκο ζευγάρι πιο διαχυτικό, πιο τολμηρό.

Ετσι είναι οι άνθρωποι, σκεφτόταν, χρειάζονται μια ευκαιρία για να γιορτάσουν ή να θυμηθούν όσα από ουσία της ζωής γίνονται συνήθεια.

Αναρωτιόταν αν η γιορτή αρκούσε για να δώσει ζωή σε ό,τι απλώς υπήρχε, χωρίς να δίνει χαρά, χωρίς να κάνει τις καρδιές να χτυπάνε, τα χείλη να χαμογελούν σε ανύποπτες στιγμές, στη σκέψη μόνο ενός αστείου, ενός βλέμματος, μιας προσμονής. Αν μπορούσε να απαλύνει έναν πόθο που δεν μπορεί να εκπληρωθεί ή μέσα στον θόρυβο της γιορτής να τον μεταμορφώσει σε απελπισία.

Πάντα ένιωθε κάπου στη μέση, ποτέ στη μία ή στην άλλη πλευρά. Μέτραγε τον έρωτα με τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη.

«Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω / ……στο γυαλί της λάμπας. / “Πώς γίνεται αυτό;” ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό / αφού μ᾿ αγαπούσες» (1).

Ή:

«Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου, / μη χάσεις το θάρρος σου. / Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ᾿χει καρδιά. / Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται /

να παραμερίσει την καρδιά του.

»Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,/ πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων. / Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα, / θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου

»Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, / φλογερά και μεγάλα, / σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.

»Α! ναι, ξέχασα να σου πω, / πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, / γιατί  σ’ αγαπώ.

»Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. / Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, / εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων. / Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα, / εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι / για ένα καινούργιο κόσμο… / εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!» (2)

Θυμήθηκε τότε ένα βράδυ, αργά, στο βαγόνι του ηλεκτρικού, δυο όμορφα παιδιά, νέα, γύρω στα είκοσι. Το ένα είχε γείρει στον ώμο του άλλου, αποκαμωμένο, τα μάτια του έσβηναν από την κούραση. Το άλλο είχε ακουμπήσει το μέτωπό του προστατευτικά στο αγαπημένο κεφάλι, σαν πουλί που έχει ανοίξει προστατευτικά φτερά.

Δεν μιλούσαν, δεν κοιτούσαν γύρω τους.

Οταν το ένα από τα δύο έφτασε στον σταθμό του, κοιτάχτηκαν με θέρμη στα μάτια και χαιρετήθηκαν με ένα μικρό νεύμα. Υστερα βγήκε. Το άλλο παιδί έγειρε στο παράθυρο και κοίταζε έξω με ένα μικρό, ανεπαίσθητο χαμόγελο. Ηταν σίγουρο ότι δεν έβλεπε τίποτα.

«Να, κάπως έτσι είναι η αγάπη» είχε σκεφτεί τότε και ένιωσε ευτυχισμένη που έζησε τη συγκίνηση μιας τόσο τρυφερής σκηνής. Και είχε ευχηθεί τότε όλοι οι άνθρωποι, έστω μία φορά στη ζωή τους, να έχουν την ευτυχία να μοιραστούν ένα τέτοιο βλέμμα με έναν άλλο άνθρωπο. Και να μην το ξεχάσουν ποτέ.

(1) «Σε μια γυναίκα», από τη συλλογή «Ανακάλυψη»

(2) «Σε περιμένω παντού»

          

Για μια γουλιά καφέ!

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Ημουν - τι να σου λέω πώς ήμουν! Να σκάσω - αυτό ήμουν. Μπαμ και μπουμ, μυαλά και έντερα να πεταχτούν στον αέρα και να πιτσιλίσουν τους τοίχους γύρω τριγύρω, μαζί και τις φάτσες τους.

Κατανοώ πως για αρχή κειμένου, η εικόνα παραείναι γκροτέσκα. Ενεκα, όμως, που το 'χε πει και ο σπουδαίος Ραγκαβής δυο αιώνες πριν, στον «Συμβολαιογράφο» του, οπότε απ' αυτόν θα λάβω υποστήριξη: Κρέας. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Κρεάς, που λέει και η γιαγιά μου, που όταν σαπίσει, πάει σάπισε και τυχερός αυτός που δεν είναι κοντά να το μυρίσει.

Βέβαια, κάποια από αυτά τα «κρέατα» σαπίζουν και εν ζωή, όχι μόνο μετά θάνατον. Κι όσο γκροτέσκα κι αν είναι η αρχή μου, η ζωή είναι πιότερο ακόμη. Κι όσο κι αν την Ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες, τελικά την κινητοποιούν οι μονάδες... Ακόμα και αν, όπως όλα δείχνουν, εν τέλει την κυριαρχούν αυτές οι «μονάδες» που νοιάζονται μόνο ν' αυξήσουν κατά δεκάδες και εκατοντάδες τους λογαριασμούς τους.

Εξηγούμαι: Πέντε ώρες μάς είχε βάλει κάτω ο αθεόφοβος και μας έκανε - τι να σου λέω πώς μας έκανε! Και δώσ' του Χορκχάιμερ και Αντόρνο και Κριτική Θεωρία και Μαρκούζε και Σχολή της Φρανκφούρτης και μαζική κουλτούρα και έλεος πια, άσε με να πάρω ανάσα!

Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες για το τι ακριβώς είναι όλα τούτα. Θα πω μονάχα ότι είναι μια πλήρης, επαρκώς γκροτέσκα και πέρα για πέρα αληθινή ανάλυση του πώς ζούμε, γιατί ζούμε όπως ζούμε και γιατί έχουμε καταντήσει ένα μετα-όν του καπιταλισμού, που μας τραβολογάει από το χέρι και τον παίρνουμε έως και στο κρεβάτι μας.

Καλά, θα πεις, έμαθες και συ κοπελιά δυο αράδες φιλοσοφικές και κάτι έγινε. Ελα, όμως, που ήταν Σάββατο πρωί όταν τις καλόμαθα και δεν είχα πιει ούτε καφέ και καφέ κοντά να πάρω δεν είχε κι άκουγα κι έγραφα και ξεφυσούσα χωρίς ούτε νερό να 'χω να βάλω στο στόμα μου. Μια κοπελιά απ' την ομήγυρη κρατούσε κάτι σαν καφέ. «Σε παρακαλώ», της λέω, «μπορείς να ρίξεις δυο γουλιές στο πλαστικό καπάκι να βρέξω λίγο το στόμα μου; Στέγνωσε τελείως!». «Μα... δεν μπορώ να πιω τον καφέ χωρίς το καπάκι», απάντησε.

Δεν μπορούσε να πιει τον καφέ της απ' το ποτήρι, αν δεν είχε πλαστικό καπάκι επάνω! Με κατανοείς, τι σου λέω; Ακουγε, όπως κι εγώ, επί τόσες ώρες το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου που το μόνο που κάνει είναι να δουλεύει σε άθλιες συνθήκες (για την εποχή και την αξιοπρέπειά του) για να λαμβάνει ως «ανταμοιβή» μια αλλοτριωτική υπερκατανάλωση και πως όλα αυτά γίνονται ακριβώς γιατί οι καπιταλιστές πρόλαβαν (πριν από τους αριστερούς) να χρησιμοποιήσουν κάθε πρόταγμα του Διαφωτισμού προς όφελός τους, και στο τέλος τι κατάλαβε; Πώς δεν μπορεί να πιει τον καφέ της παρά μόνο από τη μικρή πλαστική οπή που φέρει το μαζικής παραγωγής εργοστάσιο πλαστικών καπακίων ποτηριών.

«Ο άνθρωπος είναι ένα σφάλμα που σκέφτεται». Αυτό σκεφτόμουν λίγο αργότερα (αν και σκέφτομαι πως κάποιος άλλος πρέπει να το έχει σκεφτεί αυτό πριν από μένα, γιατί παραείναι ορθά μονταρισμένη σκέψη για να τη σκέφτηκα τόσο αυθόρμητα). Μήπως αυτό δεν φάνηκε και προχθές στη Βουλή, στην ψηφοφορία για τη συνταγματική αναθεώρηση; Το πιο απλό θα σου πω: Η πρόταση (κυρίως από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ) για τη συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ζώων δεν πέρασε. Ούτε καν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν την ψήφισαν!

Καλά, θα πεις, εδώ έχει πάρει φωτιά ο απαυτός μας, τα ζώα μάς μαράνανε.

Ε, αυτή η διάκριση εαυτών (και απαυτών) έναντι άλλων (εαυτών και απαυτών ανθρώπων, ζώων, φυτών κ.λπ.) είναι που θα μας φάει. Ζωντανούς θα μας φάει. Ως «κρέατα» και μάλιστα σάπια. Αλλά βλέπεις, «αυτή» δεν χαμπαριάζει - έχει γερό στομάχι.

Και, κυρίως, ξεκάθαρο στόχο. Που περνάει από παντού... Ακόμα και από το καπάκι του καφέ.

     

Ομερτά μετά τις μίζες

Εντεκα χρόνια μετά την αποκάλυψη του εμβάσματος του ενός εκατομμυρίου γερμανικών μάρων από τα μαύρα ταμεία της Siemens στον άλλοτε ισχυρό άνδρα του ΠΑΣΟΚ και από αυτόν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, η απολογία του Θεόδωρου Τσουκάτου ήταν άρκως κατατοπιστική για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις στο κόμμα του, αλλά και στη ΝΔ. Ωστόσο από τις αρχικές καταθέσεις όλοι μπορούσαν εύκολα να διαπιστώσουν πως η υπόθεση δεν ήταν μια απλή υπόθεση παθητικής δωροδοκίας, αλλά πως είχε διαπραχθεί το αδίκημα της παράνομης χρηματοδότησης κόμματος.

Τον Κώστα Σημίτη, την προεδρία του οποίου αφορούν οι παράνομες χρηματοδοτήσεις της Siemens μέσω του Τσουκάτου, διαδέχτηκαν τρεις πρόεδροι (Ευ. Βενιζέλος, Φώφη Γεννηματά, Γιώργος Παπανδρέου) ωστόσο, παρά τις ομολογίες του άλλοτε “στρατηγού” Τσουκάτου, κανείς από τους τρεις δεν παραδέχθηκε πως τα χρήματα μπήκαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Ποινικά το αδίκημα έχει παραγραφεί. Φρόντισαν η παράνομη χρηματοδότηση κόμματος να υπόκειται σε πενταετή παραγραφή. Ακόμα και το αδίκημα του ξεπλύματος έχει πλέον παραγραφεί, όπως σημειώνει η Νέα Σελίδα σε δημοσίευμά της. Ωστόσο το ζήτημα είναι άκρως ηθικό και πολιτικό. Και αυτό δεν διαγράφεται, παρά τη σιωπή που τηρούν οι υπεύθυνοι μετά τις αποκαλύψεις. Πολλά είναι τα ερωτήματα και για τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση η Δικαιοσύνη.

Το κατηγορητήριο για τον Θεόδωρο Τσουκάτο συντάχθηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι με δύο εμβάσματα (Φεβρουάριος και Μάιος του 1999) ο “στρατηγός” του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, πήρε το επίμαχο ποσό από τον ταμία της εταιρείας, ονόματι Ρούντολφ, μέσω Αυστρία και το ποσό αυτό έφτασε σταδιακά στην Ελλάδα. Κι ενώ το κατηγορητήριο Ζαγοριανού το 2009 έκανε λόγο για συνέργεια σε παθητική δωροδοκία και ξέπλυμα, ότι δηλαδή ο Τσουκάτος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και σύμβουλος του Κώστα Σημίτη, έδινε μίζες σε στελέχη του ΟΤΕ και σε άλλα άγνωστα πρόσωπα για να πάρει η Siemens την επίμαχη σύμβαση 8002, τίποτα δεν αποδείκνυε κάτι τέτοιο.

Όπως υπενθυμίζει η Νέα Σελίδα στο δημοσίευμά της, ο ίδιος ο Θ. Τσουκάτος, στην πρώτη απολογία του δέκα χρόνια πριν, είχε καταθέσει πως είχε δεχτεί τον Μιχάλη Χριστοφοράκο (επικεφαλής της Siemens στην Ελλάδα και κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου των μαύρων ταμείων), ο οποίος του “εξέφρασε την επιθυμία να συμβάλει στην ενίσχυση του κόμματος για το συνέδριο και τις ευρωεκλογές, χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα και να συνδέσει την ενίσχυση με οποιαδήποτε δραστηριότητα της εταιρείας”. Όπως εξήγησε στη συνέχεια, τα ποσά ήρθαν σε φίλους του επιχειρηματίες, καθώς κανένας προεκλογικός αγώνας δεν κόστιζε τα δηλούμενα χρήματα και κανένα επίσημο βιβλίο δεν απεικόνιζε την ακριβή οικονομική κατάσταση του κόμματος. Από τότε ανέφερε πως το ποσό αυτό δεν θα μπορούσε να κακταγραφεί επίσημα, αφού θα υπήρχαν ποινικές κυρώσεις και θα μειωνόταν κατά 50% η κρατική επιχορήγηση.

Το παράδοξο είναι ότι από το 2009 ο πρώην επόπτης των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Σπύρος Αυγερινός, είχε επιβεβαιώσει τα λεγόμενά του δηλώνοντας: “Θυμάμαι ότι ο κ. Τσουκάτος το 1999 έφερε στα ταμεία του κόμματος ποσά αντίστοιχα με αυτά που λέει”. Είχε μάλιστα σημειώσει πως “σε περίοδο συνεδρίων ή σε προεκλογικές περιόδους τα χρήματα έφταναν με μεγαλύτερη συχνότητα και πολλές φορές τα έφερνε ο ίδιος”. Όλα αυτά είχαν κατατεθεί στο πλαίσιο της Προκαταρκτικής και ενώπιον του εισαγγελέα Π. Αθανασίου.

Τα ίδια επανέλαβε ο κ. Τσουκάτος και το 2010 στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής. Σε εκείνες τις καταθέσεις είχε αναφερθεί και στην παρουσία ενός διαφημιστή κατά τις συναντήσεις που είχε με τον Μιχάλη Χριστοφοράκο. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως πρόκειται για τον Παπαπολύζο, το όνομα του οποίου ενεπλάκη στην υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ. Παρότι εμφανίστηκε από τον κατηγορούμενο ως βασικός μάρτυρας τον συναντήσεων, ο Παπαπολύζος δεν εκλήθη να καταθέσει. Ο συνήγορος του Θεόδωρου Τσουκάτου, Διονύσης Γκούσκος, σύμφωνα με τη Νέα Σελίδα, και το 2008, στην αρχική του κατάθεση, είχε ζητήσει από τον εισαγγελέα Π. Αθανασίου να καταθέσει ο Παπαπολύζος. Τελικά ο διαφημιστής κατέθεσε πολύ αργότερα, στη δίκη της Siemens ως μάρτυρας, όπου και παραδέχθηκε πως προσέφερε τις υπηρεσίες του τόσο στη Siemens όσο και στο ΠΑΣΟΚ και το κυριότερα επιβεβαίωσε πως ήταν αυτός που γνώρισε τον Χριστοφοράκο στον Τσουκάτο.

Ο Θεόδωρος Τσουκάτος κατά την τελευταία απολογία του στο Γ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων ομολόγησε πως το ΠΑΣΟΚ τηρούσε διπλά βιβλία με παράνομες χρηματοδοτήσεις, αποδεικνύοντας επιπλέον πως το κατηγορητήριο της ελληνικής Δικαιοσύνης για το σκάνδαλο της Siemens είναι τουλάχιστον ελλιπές και δεν μπήκε ποτέ στην ουσία της υπόθεσης, που είναι οι ευθύνες των πολιτικών και οι παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων.

Είναι ενδεικτικό πως το ελληνικό βούλευμα έκτασης 2.640 σελίδων δεν αναφέρει πουθενά τις χορηγίες των ελληνικών κομμάτων από τη γερμανική εταιρεία. Ωστόσο από το 2009 έχει εκδοθεί απόφαση του Ειρηνοδικείου του Μονάχου, όπου περιγράφεται λεπτομερώς και με βέβαιο τρόπο πως τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δέχονταν κομματικές πληρωμές σε ποσοστό 2% του τζίρου συγκεκριμένων έργων στη χώρα μας. Όπως σημειώνει η Νέα Σελίδα, αναφέρει επί λέξει πως κατόπιν συμφωνίας τα χρήματα εισπράχτηκαν από τους ταμίες των κομμάτων, από τον Κώστα Γείτονα για το ΠΑΣΟΚ και από τον Γιάννη Βαρθολομαίο για τη ΝΔ. Κατά την απόφαση, ο σκοπός ήταν να ασκήσουν την απαιτούμενη επιρροή στα κόμματά τους για να πάρει η Siemens τα έργα που επεδίωκε στην Ελλάδα.   

tvxs.gr

Η κοινωνία των εξαρτήσεων

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Ολοι μας έχουμε δει στον δρόμο κάποια ανθρώπινη σκιά να περπατάει παραπατώντας και τρεκλίζοντας μοιάζοντας να αναζητά στα σκοτάδια τη σωτηρία της· μια αχτίδα φωτός να της θερμάνει το μαύρο της σκοτάδι. Μπορεί να περπατάει και μια ολόκληρη μέρα για να βρει αυτό που ψάχνει για να σωθεί. Αν έχει βέβαια τα χρήματα για να αγοράσει το φάρμακό της. Και για να βρει αυτά τα χρήματα είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα. Η πρώτη κλοπή γίνεται στο σπίτι.

Ακολουθεί ο περίγυρος. Επεται η κοινωνία. Για τα κορίτσια είναι η πορνεία. Και η παραβατικότητα, κατά κανόνα, είναι ο χρηματοδότης του φαρμάκου. Με άλλα λόγια, η κοινωνία. Μιλάμε για τον «πρεζάκια», τον «ναρκομανή», τον «τοξικομανή» και όλα αυτά τα ωραία ρατσιστικά ονόματα που χρησιμοποιούμε για να δείξουμε πως η ευθύνη γι’ αυτήν την κατάντια βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον χρήστη της ηρωίνης. Αλλά οι σύγχρονες μελέτες έχουν αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Το περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο για τη γέννηση και την πορεία της εξάρτησης.

Ο Καστοριάδης, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, υποστηρίζει πως η σχέση πολιτικού συστήματος και ανθρώπινου ψυχισμού είναι τόσο έντονα αλληλεπιδραστική, που επιτρέπει στο εκάστοτε πολιτικό σύστημα να διαμορφώνει και να διαπλάθει έναν δικό του ανθρωπολογικό τύπο. Αυτό το βλέπουμε πιο καθαρά στα ναζιστικά καθεστώτα ή ακόμα στους φανατικούς οπαδούς κομμάτων.

Οταν λοιπόν το κοινωνικό περιβάλλον μεταβάλλεται προς το χειρότερο, οι ψυχοπιεστικές συνθήκες γίνονται εντονότερες και έχουν αποτέλεσμα όλων των ειδών τις εξαρτήσεις που μπαίνουν σε ανεξέλεγκτη τροχιά. Η εξάρτηση γίνεται το φάρμακο για κάθε έλλειψη ή ψυχικό πόνο. Ασχετα βέβαια αν δεν θεραπεύει, αλλά απλά ανακουφίζει προσωρινά. Οπως τα περισσότερα φάρμακα δηλαδή. Και οι εξαρτήσεις δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και το κάπνισμα. Είναι μια ατέλειωτη λίστα που περιλαμβάνει τα πιο αλλοπρόσαλλα πράγματα τα οποία φαίνονται αθώα και νόμιμα.

Τα τυχερά παιχνίδια, ο τζόγος, το μηδενικό σόπινγκ (βόλτα στα μαγαζιά χωρίς να ψωνίζεις τίποτα), η τηλεόραση, το ίντερνετ κ.λπ. και τώρα τελευταία και η ιππασία που θεωρείται πιο επικίνδυνη από το Ecstasy. Οι εξαρτήσεις λοιπόν δεν είναι αρρώστια ή ευθύνη του εξαρτημένου, αλλά κοινωνικό φαινόμενο. Και αυτό που συμβάλλει καθοριστικά στην εξάπλωση των ναρκωτικών είναι η ποινικοποίησή τους, η δίωξη και ο στιγματισμός των χρηστών. Η αρχή έγινε από τις ΗΠΑ και από εκεί επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο.

Αποτέλεσμα: Η δημιουργία τεράστιων καρτέλ ναρκωτικών, συχνά με περιουσία μεγαλύτερη από αυτή ενός μεσαίου κράτους. Και αυτό σημαίνει εξαγορά πολιτικών, δικαστών, αστυνομικών για να εξασφαλίσουν μια τεράστια αγορά που διαρκώς επεκτείνεται.

Αρα το κλειδί της καταπολέμησης των ναρκωτικών είναι η νομιμοποίησή τους, με έλεγχο βέβαια, που ισοδυναμεί με την κατάργηση των καρτέλ και την εξάλειψη της κρατικής διαφθοράς. Μια τέτοια πρωτοβουλία είχε παρθεί στην Ελλάδα αρχές της δεκαετίας του 1990, με εμψυχωτή τον πρωτοπόρο γιατρό Γιώργη Οικονομόπουλο, μαζί με άλλους επώνυμους πολίτες, η οποία δεν ευδοκίμησε.

Και έτσι οι «Κουτόφραγκοι» μας την έφεραν πάλι και δη οι Ελβετοί που εξάλειψαν τους νέους χρήστες ηρωίνης, νομιμοποιώντας την κάτω από ιατρική φροντίδα. Είκοσι δύο κέντρα, συχνά μέσα σε νοσοκομεία, χορηγούν μια καθαρή δόση ηρωίνης, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός ύστερα από ιατρική γνωμάτευση. Εξαφανίστηκε η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα των καρτέλ, που εγκατέλειψαν τη χώρα ελλείψει αγοράς. Οι θάνατοι μηδενίστηκαν.

Οι μεταδοτικές αρρώστιες, ηπατίτιδα Β και AIDS, εξαφανίστηκαν. Στην Ελλάδα ένας στους τέσσερις χρησιμοποιεί μεταχειρισμένη σύριγγα που είναι και η αιτία μετάδοσης των ασθενειών. Ο μέσος όρος ηλικίας των «ασθενών» στην Ελβετία είναι τα 45 χρόνια. Δηλαδή δεν καταγράφεται ουδείς νέος χρήστης.

Το παράδειγμα της Ελβετίας μελετούν πολλές ευρωπαϊκές χώρες και το εφαρμόζουν πειραματικά. Στην Ελλάδα αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα των ναρκωτικών αστυνομικά και α λα Αμέρικα. Και ανακατέψαμε και την κάνναβη που ουδεμία σχέση έχει με ναρκωτικά. Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια που έγινε στην Ελλάδα ήταν από τον γιατρό Φοίβο Ζαφειρίδη, ο οποίος δημιούργησε την πρώτη θεραπευτική κοινότητα, την «Ιθάκη».

Η βασική φιλοσοφία ήταν πως η εξάρτηση δεν είναι αρρώστια αλλά θέμα κοινωνικό. Πλάι στους επαγγελματίες θεραπευτές υπήρχαν και πρώην εξαρτημένοι που είχαν την εμπειρία και ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα περιστατικά. Κάτι σαν τους ψυχαναλυτές που πριν ασκήσουν το επάγγελμά τους κάθονται στο ντιβάνι του αναλυόμενου για πολλά χρόνια και σε καθημερινή βάση. Η συναρπαστική εμπειρία του ριζοσπάστη γιατρού έχει καταγραφεί σε βιβλίο* με μορφή συνέντευξης στον καθηγητή W.L.White, διεθνή προσωπικότητα στο πρόβλημα των εξαρτήσεων. Μην το χάσετε. Θα σας διαλυθούν δεκάδες προκαταλήψεις για το θέμα.

* Φοίβος Ζαφειρίδης. «Για τις αιτίες και τη θεραπεία των εξαρτήσεων». Εκδόσεις Πεδίο.   

Τα κριτήρια ένταξης στο νέο πλαίσιο προστασίας για τα «Κόκκινα δάνεια»

Σε 180.000 υπολογίζουν οι τράπεζες τους δανειολήπτες που μπορούν να ενταχθούν στο νέο πλαίσιο, με βάση τα κριτήρια που συμφωνήθηκαν με την κυβέρνηση για την προστασία της πρώτης κατοικίας, μετά τη χθεσινή συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου.

Η ρύθμιση που θα νομοθετηθεί σύντομα καλύπτει το 90% των δανειοληπτών με συγκεκριμένα κριτήρια. Το ύψος των δανείων που μπορούν να ρυθμιστούν υπολογίζεται σε 10 δισ. ευρώ.

Το νέο πλαίσιο προστασίας θα βασίζεται σε δύο άξονες. Ο πρώτος άξονας θα αφορά τους οικονομικά ασθενέστερους δανειολήπτες με ληξιπρόθεσμες οφειλές, για τους οποίους και θα υπάρχει η πρόνοια της κρατικής επιδότησης της δόσης του δανείου τους – θα προσφέρεται κρατική επιδότηση του 1/3 της δόσης. Το συνολικό κονδύλι που θα διαθέσει το Δημόσιο για την επιδότηση της δόσης των δανείων για τη διετία 2019- 2020 ξεπερνάει τα 400 εκατ. ευρώ.

Ο δεύτερος άξονας θα αφορά τη μεγάλη πλειονότητα των δανειοληπτών. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της κυβέρνησης και των τραπεζών, η νέα ρύθμιση αναμένεται να δώσει προστασία σε περίπου 237.000 δανειολήπτες με ληξιπρόθεσμες όφειλες σε στεγαστικά δάνεια, αριθμός που αφορά περίπου το 80% των κόκκινων δανείων. Αν και ακόμα η κυβέρνηση δεν έχει ανακοινώσει επίσημα τα κριτήρια του νέου πλαισίου για την προστασία, σύμφωνα με πληροφορίες τα εισοδηματικά κριτήρια για την ένταξη στο νόμο θα είναι κλιμακωτά και θα λαμβάνεται υπόψη η οικογενειακή κατάσταση του δανειολήπτη.

Τα κριτήρια

Συγκεκριμένα, για τον άγαμο το ετήσιο εισόδημα θα είναι στα 12.500 ευρώ, για ζευγάρι το ετήσιο εισόδημα θα είναι στα 21.000 ευρώ και θα προσαυξάνεται κατά 5.000 ευρώ για κάθε παιδί έως το τρίτο.

Επιπλέον οι δανειολήπτες που θα υπαχθούν στη ρύθμιση θα μπορούν να προστατεύουν την πρώτη τους κατοικία αντικειμενικής αξίας ως 250.000 ευρώ, ρυθμίζοντας την οφειλή τους με χαμηλό επιτόκιο και διάρκεια αποπληρωμής έως και 25 έτη, ενώ θα υπάρχει και δυνατότητα κουρέματος, όταν το υπόλοιπο του δανείου υπερβαίνει το 120% της αξίας του ακινήτου. Επίσης, στη νέα ρύθμιση θα μπαίνουν και τα επαγγελματικά δάνεια με ενέχυρο την πρώτη κατοικία.

Πώς θα γίνεται η αίτηση

Ως προς την επιδότηση της δόσης δανείου αποφασίσθηκε το συνολικό κονδύλι που θα διαθέσει στο Δημόσιο τη διετία 2019-2020 να ξεπερνάει τα 450 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με το κυβερνητικό σχέδιο, ο δανειολήπτης θα υποβάλλει την αίτησή του ηλεκτρονικά σε ειδική ενότητα στην πλατφόρμα του εξωδικαστικού συμβιβασμού. Στη συνέχεια, η τράπεζα θα προτείνει στον οφειλέτη ρύθμιση, ανάλογα με την ηλικία του, με την επιμήκυνση της διάρκειας του δανείου να μπορεί να επεκταθεί έως και τα 20 έτη.

Τόσο το επιτόκιο, όσο και το ενδεχόμενο «κούρεμα» του υπολοίπου της οφειλής θα εξαρτώνται από τη σχέση οφειλής – αξίας ακινήτου. Βασικός πάντως στόχος είναι η νέα μηνιαία δόση που θα προκύψει να είναι μειωμένη κατά τουλάχιστον 30%. Διαγραφή οφειλής, όπου προβλέπεται, θα γίνεται σταδιακά και υπό την προϋπόθεση ότι ο δανειολήπτης είναι συνεπής στην πληρωμή των δόσεών του.

tvxs.gr

Ο παππούς μου ο Κωστής... ο Βάρναλης

γράφει ο Γιάννης Δημογιάννης

Στο χειμερινό εξάμηνο στο μεταπτυχιακό μου στη Δημιουργική βυθίστηκα με εφηβική, τολμώ να πω, δίψα στο συναρπαστικό κόσμο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του 19ου - 20ου αιώνα. Αφέθηκα δίχως προκαταλήψεις στη δίνη της γνώσης, γνώρισα και μελέτησα άγνωστες πτυχές από τη ζωή και το έργο καταξιωμένων Ελλήνων δημιουργών, ενίοτε αναθεώρησα ακόμη και δικές μου απόψεις σχετικά με την αίγλη και την προσφορά πολλών. Από την άλλη πλευρά, αποκάλυψα το ρόλο κάποιων άλλων, που δυστυχώς, εν πολλοίς αγνοούνται, παρά την αδιαμφισβήτητη προσφορά και δυναμική του έργου τους, τόσο για την ιστορία του τόπου, όσο για την αναζωογόνηση των Ελληνικών γραμμάτων.

Από το πάνθεο όμως των γραμμάτων μας, είναι αλήθεια, ξεχώρισα την ιερή τριάδα του γράμματος Κ, όπως συνήθιζα να την αποκαλώ. Εξακολουθώ, βλέπεις, να εμμένω σε κάποιες "παιδικές" συνήθειες, ακόμη κι αν αυτές αφορούν - όπως εδώ - τη συνωμοσία γύρω από ένα όνομα. Και αναφέρομαι στον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Κώστα Βάρναλη, και τον Κώστα Καρυωτάκη. Αιρετικοί - ο καθένας με το δικό του τρόπο - ρηξικέλευθοι ανανεωτές των γραμμάτων μας,  πρωτοποριακοί για την ποιητική τους φωνή, αλλά πρωτίστως για τον τρόπο που φίλτραραν τα κοινωνικά δρώμενα και εν γένει τον ανθρώπινο βίο. Και οι τρεις τους, πάντως, μη αναγνωρισμένοι στην εποχή τους, λόγω των κυρίαρχων στερεότυπων, που τροφοδοτούν, ως γνωστό, την εθνική μας κακοδαιμονία.

Από ετούτη την ιερή τριάδα, υποκλίνομαι σήμερα στην ιερή μνήμη του υπέργηρου Κωστή Βάρναλη, αποτολμώντας να τον αποκαλέσω παππού, μιας και αυτό ταιριάζει στη Δονκιχωτική μου σχέση με τη ζωή και το αιρετικό του έργο. Αν και, προχωρώντας σε μία σαρκαστική μεταφυσική ντρίπλα, αδυνατώ να διαλέξω ποια θέση θα ταίριαζε περισσότερο στο Βάρναλη να κρατήσει για λογαριασμό του: να είναι Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα -  καλύτερα Πνεύμα αρνήσεως - ή μήπως τελικά τίποτε από τα δογματικά στερεότυπα, που πολέμησε με φανατισμό... Απλά, πιθανότατα, να μείνει ένα Πνεύμα. Πολύπλευρο, αδούλωτο, αντισυμβατικό και σίγουρα ανατρεπτικό απέναντι στο κατεστημένο και τους πάσης φύσεως υπηρέτες του. Έως και τους πολιτικούς/ κομματικούς εντολοδόχους, γιατί μέχρι και με αυτούς ήρθε σε ρήξη, εφόσον ούτε αυτοί φάνηκαν πρόθυμοι να απαλλαχθούν από τα μυωπικά τους γυαλιά.

Αν βέβαια πρέπει εδώ να ξεχωρίσω και να κρατήσω ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του αντισυμβατικού του πνεύματος, αυτό είναι και το στοιχείο, που αποτέλεσε κατ' εμέ το πολιτιστικό του αποτύπωμα: το  πνεύμα δηλαδή της "Αντιποίησης". Διότι μονάχα ο Βάρναλης - εκτιμώ, σε τέτοιο βαθμό - προχώρησε σε παρόμοια ανατρεπτική θεώρηση και ερμηνεία των ιερών τεράτων των γραμμάτων μας. Εν ολίγοις, ο Βάρναλης υπήρξε ο μόνος αντισυμβατικός στοχαστής - κριτικός, που αντιπροσώπευσε με τέτοια προσήλωση, την αντίληψη της αποστασιοποίησης, δηλαδή την αντίδραση στα δόγματα, την αμφισβήτηση, και εν τέλει τη σαρκαστική ερμηνεία, η οποία αποκαθηλώνει με πάθος, το αντίπαλο ιερό... τέρας - ποιητή, είτε και άνθρωπο.

Και, αλήθεια, ποιο άλλο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της αντιποιητικής ερμηνείας των ομοτέχνων του θα μπορούσα να επικαλεστώ, όσο το ίδιο, το εμβληματικό, Σολωμικό έργο. Εξάλλου, μία αγαπημένη συνήθεια του πνευματικού μου παππού ήταν η εξής: πρώτα δήλωνε τη συμπάθειά του, πχ προς τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, προκειμένου στη συνέχεια να την υποσκάψει και να την αμφισβητήσει. Πολύ συχνά, μάλιστα, με τρόπο και επιχειρήματα σχεδόν ανελέητα και κυρίως απρόσμενα για τους νωθρούς εγκεφάλους των κριτικών, οι οποίοι συνήθιζαν να θεοποιούν ανερυθρίαστα, ποιητές όπως ο Σολωμός, αποδίδοντάς τους μέχρι και μυστικιστικές ιδιότητες, όπως, καλή ώρα, ο Γιάννης Αποστολίδης.

Γι' αυτό και η αποκαθήλωση του εθνικού ποιητή δε δίστασε να στραφεί μέχρι και απέναντι σ' ένα κορυφαίο - άρα αδιαμφισβήτητο, υποτίθεται - έργο της ωριμότητας, και αναφέρομαι προφανώς στους "Ελεύθερους Πολιορκημένους". Γιατί για τον Βάρναλη, οι Πολιορκημένοι, όχι μονάχα δεν μπορεί να είναι ποτέ ελεύθεροι, αλλά απεναντίας αποδεικνύονται a priori Σκλάβοι, γιατί απλούστατα, δύσκολα θα βρεθούν στις ανθρώπινες κοινωνίες κάποιοι, που να είναι ταυτόχρονα και τα δύο: να είναι δηλαδή και Ελεύθεροι, αλλά ταυτόχρονα να είναι και πολιορκημένοι. Ειδάλλως, οι πολιορκημένοι εκ φύσεως είναι Σκλάβοι και αντιστρόφως, οι σκλάβοι είναι νομοτελειακά, πολιορκημένοι. Οπότε, για να μη τρέφουμε αυταπάτες, ας αφήσουμε στην άκρη τις ψευδαισθήσεις περί Ελεύθερων Πολιορκημένων, αν θέλουμε να μην πετάμε με την αφέλεια μίας πεταλούδας.

Συνοψίζοντας, αναφέρω ένα απόσπασμα από τη μνημειώδη μελέτη του Βάρναλη "Σολωμός χωρίς μεταφυσική", η οποία έδωσε "αιρετικές" απαντήσεις σχετικά με τον άλυτο γρίφο/ μυστήριο της αποσπασματικότητας του Σολωμικού έργου (βλ. ανολοκλήρωτα ποιήματα). Εδώ, ο Βάρναλης εισέρχεται δίχως αναστολές, στην Άγια Τράπεζα των Ελληνικών γραμμάτων, αποκαθηλώνοντας τον αναμάρτητο πατέρα του Εθνικού μας βίου:

“Ο Σολωμός, αφότου έκοψε κάθε επαφή ανάμεσα στ’ όνειρο και την πραγματικότητα, και λιγότερο δούλευε και περισσότερο αυτοεπαναμβανότανε. Φαντάζομαι, πως και λιγότερο θα διάβαζε. Αλλά και επειδή ποτές δεν τελείωνε ό,τι άρχιζε (είτε από κόρο του ίδιου του πράγματος, είτε από φυσιολογική ανικανότητα επίμονης συγκέντρωσης είτε από δύσκολα ικανοποιούμενη αψηλή συνείδηση της καλλιτεχνικής τελειότητας ή και για τις τρεις αυτές τις αιτίες μαζί, τα νοήματα, που είχε προορισμένα για ένα ωρισμένο ποίημα, αφού το ποίημα δεν το τελείωνε κ’ ήταν αποφασισμένος να μην το τελειώσει, το μετέφερε σ’ ένα άλλο, για να μη το τελειώσει κι’ αυτό κι’ άρα να μπορεί να τα μεταφέρνει κι’ από τη δεύτερη αυτή περίσταση σε μία τρίτη, τέταρτη κτλ. [...]”

Αυτή ήταν λοιπόν η κατά Βάρναλη Αντιποίηση, την οποία και υπηρέτησε πιστά ο γέροντας των γραμμάτων μας και εξαιτίας αυτής της ανυπακοής του έμελλε να θεωρηθεί δυσάρεστος, άρα και ανεπιθύμητος για το σύστημα, ωσάν την αλογόμυγα που βασάνιζε το Σωκράτη.

Γιατί στο τόπο μας, κάπως έτσι στοχοποιούνται και στιγματίζονται όσοι επιλέγουν να μην είναι ευχάριστοι κόλακες του κατεστημένου. Και σίγουρα ο Βάρναλης προτίμησε να πεθάνει μόνος, πάμφτωχος και στιγματισμένος, παρά να γίνει απλά αρεστός. Γι' αυτό και προτίμησε αντί ενός πινακίου φακής, να παραμείνει ατόφιος και απροσκύνητος. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον να μείνει ένας αμετανόητος λάτρης του Δικαίου και πάνω απ' όλα της γυναίκας.

Είναι «ενοικιαστής», θα γίνει και «ιδιοκτήτης»;

Ο Τσίπρας σχεδιάζει μεθοδικά την, οριστική πια, κατάληψη του μεγαλύτερου πολιτικού χώρου στην Ελλάδα, που είναι η Κεντροαριστερά. Η προσέλκυση στελεχών του πρώην ΠΑΣΟΚ θα συνεχιστεί. Στις προσεχείς εκλογές θα φανεί αν θα του παραχωρηθούν και οι «τίτλοι ιδιοκτησίας»

Του Γιώργου Καρελιά

  

Από το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα άρχισε να «λεηλατεί» τον χώρο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Ιουνίου αυτού του έτους το άλλοτε περιθωριακό κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς (3%-4%) εκτινάχθηκε στο 26,89%. Και το ΠΑΣΟΚ, που μόλις τρία χρόνια πριν είχε 44%, έπεσε στο 12,28%. Η «λεηλασία» ολοκληρώθηκε το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε το 35% και έγινε κυβέρνηση, ενώ το ΠΑΣΟΚ κινδύνευσε να μείνει εκτός Βουλής (4,68%). 

Τότε, λοιπόν, μπήκαν οι βάσεις για την αλλαγή «ιδιοκτήτη» στον μεγαλύτερο εκλογικό χώρο στην Ελλάδα, αυτόν που αποκαλείται «δημοκρατική (ή προοδευτική) παράταξη» ή Κεντροαριστερά και εκπροσωπήθηκε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη από το 1981 και μετά. Στις επόμενες εκλογές θα κριθεί οριστικά αν οι «τίτλοι ιδιοκτησίας» θα περάσουν οριστικά στα χέρια του («ενοικιαστή» σήμερα) Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα συνεχιστεί η διαμάχη με το Κίνημα Αλλαγής, που είναι πλέον (μετά την αποχώρηση του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ) το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. 

Η μάχη έχει ήδη αρχίσει. Μετά την απαλλαγή του από τον Πάνο Καμμένο, ο κ. Τσίπρας έχει βάλει μπροστά το σχέδιο «συγκρότηση του προοδευτικού πόλου», που είναι επί της ουσίας η απόπειρα για την δική εγκατάσταση, οριστική πια, στο κέντρο του μεγάλου αυτού πολιτικού χώρου. Η τοποθέτηση δύο πρώην στελεχών του (επί Γιώργου Παπανδρέου) ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με τον μίνι ανασχηματισμό που έκανε (εδώ), είναι μία από τις κινήσεις του σχεδιασμού που έχει καταστρώσει, όχι η σημαντικότερη. Αλλωστε, τα δύο αυτά στελέχη είναι χαμηλής εμβέλειας. Αλλά δεν είναι κίνηση τόσο αμελητέα όσο απαξιωτικά επιχείρησε να την παρουσιάσει το ΚΙΝΑΛ –εδώ). Για δύο λόγους: 

Πρώτον, διότι σε μια περίοδο που (υποτίθεται ότι) ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο αποδοχής του στο εκλογικό σώμα, υπάρχουν στελέχη από άλλους χώρους που δεν αρνούνται να ενταχθούν σ’ αυτόν. Και 

Δεύτερον, διότι είχαν προηγηθεί και αποχωρήσεις άλλων στελεχών, τοπικής εμβέλειας, από το ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν συμβάλλει στην εικόνα ανάκαμψης που θέλει να εμφανίσει ηγεσία του. 

Επιπλέον, ο κ. Τσίπρας δεν έχει εξαντλήσει ακόμα τις κινήσεις του στην προσπάθεια που κάνει να εμφανιστεί αυτός ως ο ηγέτης της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης». Δεν θα αργήσει η εμφάνιση προβεβλημένων προσώπων και από τις δύο εκδοχές το πρώην ΠΑΣΟΚ (παπανδρεϊκού και σημιτικού), που θα ταχθούν στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, θεωρείται βέβαιο ότι στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτυπωθεί αυτό το «άνοιγμα». 

Το βασικό «όπλο» που έχει -και χρησιμοποιεί κατά κόρον- ο κ. Τσίπρας προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η κατηγορία που απευθύνει προς την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ότι ταυτίζεται με την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη στις βασικές επιλογές. Για ψηφοφόρους που έχουν μεγαλώσει πολιτικά με το αντιδεξιό σύνδρομο η κατηγορία αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα. Γι’ αυτό και η υπό την Φώφη Γεννηματά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να την απορρίψει υιοθετώντας την τακτική των ίσων αποστάσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, ένα είδος «διμέτωπου» προς Τσίπρα και Μητσοτάκη. 

Η επιλογή αυτή του Πρωθυπουργού δεν έχει μόνο στενά εκλογική στόχευση. Γνωρίζει, ασφαλώς, ότι αυτή η φορά οι πιθανότητες νέας εκλογικής νίκης δεν είναι με το μέρος του και σχεδιάζει και για το «μετά». Αν η σχέση μεταξύ των ποσοστών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ στις προσεχείς εκλογές δεν αλλάξει ουσιωδώς, τότε ο κ. Τσίπρας θα έχει πετύχει δύο στόχους: θα είναι και ισχυρός στην αντιπολίτευση και ο αδιαμφισβήτητα κυρίαρχος στον πέραν της Δεξιάς χώρο. 

Αυτοί είναι οι σχεδιασμοί. Βεβαίως στην πολιτική, όπως και εν γένει στη ζωή, ισχύει η αυτό που λέει η λαϊκή ρήση «άλλα μετράει ο άνθρωπος κι άλλα ο Θεός του βγάζει». Εξίσου ισχυρή, όμως, είναι και αξία μιας άλλης ρήσης: «Οποιος τα ύστερα μετρά ποτέ του δεν σκοντάφτει»…    

Χτίζοντας στην Ακρόπολη

Γράφει η Λώρη Κέζα

Τι έχει μείνει στην Ελλάδα μετά την κρίση; Ο ήλιος και η Ακρόπολη. Κι ενώ τον καλό καιρό δεν μπορούμε να τον πειράξουμε, με το μνημείο έχουμε τον κακό μας τον καιρό. 

Καινούργιες οικοδομές χτίζονται γύρω από την Ακρόπολη, οικοδομές των δέκα και εννέα ορόφων. Για να μην βλέπει κανείς τον Παρθενώνα ούτε από κοντά ούτε από μακριά. Να τον βλέπουν μόνο οι επισκέπτες των καινούργιων ξενοδοχείων που ορθώνουν ανάστημα. Νόμιμα όλα. Ναι, δόθηκε άδεια, να σηκωθούν τα κτήρια πιο ψηλά και να κόβουν τη θέα. Στην περιοχή οι πολυκατοικίες είχαν επιτρεπόμενο ύψος μέχρι εικοσιένα μέτρα. Τώρα πια μπορούν μέχρι και τριάντα. Και δεν αντιδρά κανείς. 

Μόνο οι περίοικοι αντιστέκονται λες και η θέα της Ακρόπολης είναι πρόβλημα όσων ζουν στο Κουκάκι. Ο δήμαρχος, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, η υπουργός Πολιτισμού, όλοι τους αδιάφοροι. Στο Κοινοβούλιο ο ένας ισιώνει το μαλλί και ο άλλος ασχολείται με το στασίδι του. Εκεί, να εκλέγονται και να επανεκλέγονται, να ομφαλοσκοπούν και δίπλα να συντελείται ένα πολεοδομικό έγκλημα. Ένα έγκλημα που ξεπερνά τα όρια της γειτονιάς και της πόλης και του ελληνικού κράτους. Μιλάμε για ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα του δυτικού πολιτισμού, ένα μνημείο που ανήκει στην ανθρωπότητα. Και επιτρέπουμε, όλοι μας, να το κρύψουν οι επενδυτές ώστε οι εκλεκτοί πελάτες τους, και μόνον αυτοί, να έχουν προνομιακή θέα. 

Ας δούμε τα δεδομένα όπως αναφέρονται σε επιστολή που έστειλαν οι περίοικοι στους αρμόδιους: «Μέσα στο 2018 ξεκίνησε η κατασκευή ενός δεκαώροφου ξενοδοχείου επί της οδού Φαλήρου και μόλις λίγους μήνες αργότερα εγκρίθηκε έπειτα από ομόφωνη θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου η ανέγερση δεύτερου 9ώροφου ξενοδοχείου, επί της οδού Μισαραλιώτου». 

Μέσα από το ξερό αυτό κείμενο δεν αντιλαμβανόμαστε το δράμα. Περπατώντας προς την Ακρόπολη δεν θα βλέπουμε το μνημείο, θα βλέπουμε ντουβάρια. Πίσω από τις ήδη ψηλές πολυκατοικίες, θα υπάρχουν ακόμη πιο ψηλά ξενοδοχεία. Να το κατανοήσουμε: τα είκοσι μέτρα γίνονται τριάντα, θα ξεπετιούνται οι ξενοδοχειακές μονάδες ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Τα εκτρώματα αυτά αλλάζουν τη θέα για όλους, μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι μας από ψηλά. Τα εκτρώματα αυτά αλλάζουν την αίσθηση του περιπατητή, εκεί στην ευρύτερη περιοχή. Χάνεται η ευχάριστη έκπληξη, να σηκώνει κάποιος το βλέμμα και να απολαμβάνει μια εικόνα που τον συνδέει με παρελθόν αιώνων. 

Με ποιο σκεπτικό άραγε δίνονται οι νέες άδειες; Μήπως από απελπισία να γίνουν επενδύσεις; Χωρίς όρια, χωρίς κανόνες, με κοντόφθαλμη οπτική. Δεν βρέθηκε κανείς να τους πει έγκαιρα ότι χάνεται η αξία του πολυτιμότερου τουριστικού προϊόντος της χώρας. Για το κέρδος δυο επενδυτών αλλοιώνεται ανεπιστρεπτί ο χαρακτήρας της Αθήνας και της Ελλάδας. Και δεν είναι μια αλλαγή του τύπου Airbnb, η οποία αφορά τη χρήση υφιστάμενων δομών. Είναι αλλαγή που έρχεται για να μείνει, αλλαγή μπετόν. Μια από τις τραγικότερες ειδήσεις των τελευταίων ετών που περνάει στα ψιλά και ούτε καν εκεί.