Σπάσιμο 4 Δήμων μόλις 3 μήνες πριν τις εκλογές . - Δείτε την Τροπολογία

Τη δημιουργία 10 Δήμων με το «σπάσιμο» 4 δήμων, τρεις μόνο μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου προβλέπει τροπολογία που έχει συντάξει το Γραφείο του Υπουργού Εσωτερικών, Αλέξη Χαρίτση. 

Η 20 σελίδων τροπολογία την οποία αποκάλυψε το airetos.gr περιλαμβάνει πέντε άρθρα τα οποία προβλέπουν όλες τις παραμέτρους πρακτικής υλοποίησης των διασπάσεων. 

Ποιοι δήμοι «σπάνε»: 

Σύμφωνα την τροπολογία: οι σημερινοί Δήμοι Κέρκυρας, Κεφαλονιάς, Σερβίων-Βελβεντού και Λέσβου καταργούνται και διασπώνται ως εξής: 

Κέρκυρα 

Δήμος Βόρειας Κέρκυρας. Δήμος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων Δήμος Νότιας Κέρκυρας 

Κεφαλονιά 

Δήμος Αργοστολίου Δήμος Ληξουρίου Δήμος Σάμης 

Κοζάνη 

Δήμος Σερβίων Δήμος Βελβεντού 

Λέσβος 

Δήμος Μυτιλήνης Δήμος Δυτικής Λέσβου 

Το πρώτο άρθρο περιλαμβάνει επίσης τις εκλογικές ρυθμίσεις για το πως θα διαμορφωθούν οι εκλογικοί κατάλογοι και πως θα εφαρμοστούν τα κωλύματα των υποψηφίων. 

Το δεύτερο άρθρο αφορά το προσωπικό των νέων Δήμων. 

Το άρθρο 3 ρυθμίζει τι θα γίνει με τα νομικά πρόσωπα, όπως ΝΠΔΔ, ΔΕΥΑ, Κοινωφελείς Επιχειρήσεις, Δημοτικά Λιμενικά Ταμεία, Σχολικές Επιτροπές, αλλά και ειδικά μνημονευόμενα νομικά πρόσωπα. 

Το άρθρο 4 αποτυπώνει τις περιουσιακές σχέσεις των νέων Δήμων, καθώς και τα οικονομικά ζητήματα. Εξουσιοδοτική διάταξη προβλέπει τη συγκρότηση με Υπουργική Απόφαση σε κάθε Δήμο μιας «Επιτροπής κατανομής περιουσίας καταργούμενου Δήμου». 

Η πολιτική είδηση πάντως προκύπτει από το 5ο άρθρο.  Όπως θα διαβάσετε, προβλέπει τη δημιουργία μιας “Επιτροπής Επανεξέτασης των Διοικητικών Ορίων των Ο.Τ.Α. A’ βαθμού”, με αντικείμενο “την υποβολή εισήγησης στον Υπουργό Εσωτερικών για τον ανακαθορισμό των διοικητικών ορίων των Ο.Τ.Α. Α’ βαθμού”.  Tο έργο της ορίζεται ότι θα ολοκληρωθεί “εντός χρονικής διάρκειας δύο (2) ετών”, ενώ “με Απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών μπορεί να παρατείνεται ο χρόνος διάρκειας του έργου”. 

Με απλά λόγια, η Κυβέρνηση φαίνεται να παραπέμπει τα επόμενα «σπασίματα» μετά από 2 χρόνια το λιγότερο, ήτοι στην επόμενη Κυβέρνηση, επιχειρώντας να κλείσει οριστικά κάθε περαιτέρω σχετική διεκδίκηση κατά τη διάρκεια της δικής της θητείας. 

Η Τροπολογία, όπως αναγράφεται στις σελ.19 και 20, έχει συνταχθεί από το Γραφείο του Υπουργού Εσωτερικών για να κατατεθεί ως Υπουργική.  Το ζήτημα, όμως, δεν έχει κλείσει, δεδομένου ότι έχει προταθεί και να δρομολογηθεί ως Βουλευτική (δηλαδή, πρακτικά, τα σημεία που βλέπετε για τις υπογραφές των Υπουργών, να αντικατασταθούν από υπογραφές βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ), προκειμένου να παρακαμφθεί η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και να μη δουν από τώρα οι δημότες πόσο θα τους κοστίσει, εφάπαξ και ετησίως όλα τα επόμενα χρόνια, η δημιουργία και λειτουργία πολλαπλάσιων Δήμων. 

Δείτε ΕΔΩ την Τροπολογία

thecaller.gr

  

Το διπλό στοίχημα Τσίπρα και Μητσοτάκη…

Ο Πρωθυπουργός θέλει να αποφύγει την πρόωρη (Μάιος) απώλεια της εξουσίας, υπολογίζοντας ότι στις ευρωεκλογές η ΝΔ θα περάσει «κάτω από τον πήχη». Ο Μητσοτάκης θέλει «συντριπτική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και δικό του «ποσοστό αυτοδυναμίας»

Του Γιώργου Καρελιά   

Πότε γίνονται πρόωρες (απλώς πρόωρες ή και υπερ-πρόωρες) εκλογές; Όταν θέλει αυτός που τις προκηρύσσει, δηλαδή ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. Τι σημαίνει «θέλει»; Η κατά 99% πιο σωστή ερμηνεία είναι ότι πιστεύει ότι θα τις κερδίσει. Αλλιώς γιατί να βιαστεί; Εξαντλεί την τετραετία. Υπάρχει και η περίπτωση του 1%, που ένας πρωθυπουργός κάνει πρόωρες υπερ-εκλογές εντελώς συνειδητά, δηλαδή γνωρίζοντας ότι θα ηττηθεί. 

Τα παραδείγματα από τις εκλογές της Μεταπολίτευσης επιβεβαιώνουν απολύτως τα προεκτεθέντα. Το 1977 έγιναν υπερ-πρόωρες εκλογές και τις κέρδισε ο Καραμανλής (ο παλιός), που τις προκάλεσε. Το 1985 έγιναν απλώς πρόωρες και τις κέρδισε ο Ανδρέας Παπανδρέου (αντίθετα, το 1989 εξάντλησε την τετραετία και τις έχασε). Το 1996 έκανε υπερ-πρόωρες εκλογές ο Σημίτης και τις κέρδισε. Το ίδιο και το 2000 (απλώς πρόωρες).Το 2007 έκανε υπερ-πρόωρες ο Καραμανλής (ο νέοτερος) και, επίσης, τις κέρδισε. Ο ίδιος το 2009 έκανε τις πιο πρόωρες εκλογές της Μεταπολίτευσης (μέσα σε δύο χρόνια από τις προηγούμενες), βέβαιος ότι θα τις χάσει. Συνειδητά παρέδωσε την εξουσία, βλέποντας το βουνό της χρεοκοπίας που ερχόταν καταπάνω του. Ηταν οι τελευταίες εκλογές σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας, μετά πλάκωσαν τα Μνημόνια, όλα ήρθαν τούμπα και η συζήτηση επ’ αυτού εξαντλείται. 

Τώρα φτάνουμε στο αρχικό ερώτημα. Γιατί να κάνει εκλογές τον Μάιο ο Αλέξης Τσίπρας, αν είναι βέβαιος ότι δεν τις κερδίζει; Η απάντηση «για να περιορίσει το εύρος της ήττας του» είναι πολύ αδύναμη. Η ήττα είναι ήττα. Την επομένη δεν θα είναι Πρωθυπουργός. Επομένως, έχει κάθε λόγο να εξαντλήσει την συνταγματική προθεσμία (Οκτώβριος 2019) και να αφήσει το εκλογικό σώμα να αποφασίσει μόνο για τους ευρωβουλευτές. Την επομένη ο ίδιος θα είναι στο Μέγαρο Μαξίμου. 

Ποια (θα) είναι η στόχευση αυτής της επιλογής, αν υιοθετηθούν, τελικά, τα υπέρ της; 

Πρώτον, η ήττα στις ευρωεκλογές δεν επιφέρει αυτομάτως και απώλεια της εξουσίας. 

Δεύτερον, υπολογίζει ότι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι διαχειρίσιμη, ώστε να την ανατρέψει στο πεντάμηνο που απομένει έως τις εθνικές εκλογές. Δηλαδή, εξ αντιδιαστολής, η νίκη της ΝΔ δεν θα είναι τέτοια που θα τη βάλει σε μη αναστρέψιμη πορεία προς την εκλογική νίκη τον Οκτώβριο. Αυτό το νόημα είχε η πρόσφατη αναφορά του κ. Τσίπρα στη Βουλή (εδώ). Ο υπολογισμός που κάνει είναι ότι στις ευρωεκλογές το ποσοστό της ΝΔ θα απέχει πολύ από αυτό της αυτοδυναμίας κι έτσι ο εμφανιζόμενος σήμερα «αέρας» της θα κοπάσει. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει τέτοια διλήμματα. Εμφανίζεται βέβαιος όχι μόνο ότι θα νικήσει στις ευρωεκλογές, αλλά και ότι «θα σαρωθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ (εδώ). Γι’ αυτό και έχει ήδη αναγάγει τις ευρωεκλογές σε «δημοψήφισμα» εναντίον του (εδώ). Πώς ερμηνεύεται αυτό; Πάντως, οτιδήποτε κάτω από το 35% δεν θα είναι εύκολο να εμφανισθεί ως συντριπτική νίκη της ΝΔ. Πόσω μάλλον που επιφανή στελέχη της έχουν προσδιορίσει ως εφικτό στόχο, σε εθνικές εκλογές, το 40% (εδώ). Αλλά αυτό πρέπει να «προετοιμασθεί» από το ποσοστό των ευρωεκλογών. Αν η απόσταση είναι μεγάλη, τα δεδομένα θα αλλάξουν. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2014 κανένα κόμμα δεν πλησίασε κάν το 30%. 

Μένει, λοιπόν, να φανεί πώς θα αποτυπωθεί στην κάλπη το διπλό στοίχημα Τσίπρα και Μητσοτάκη: 

– Ο Πρωθυπουργός θέλει να αποφύγει την πρόωρη ήττα και την απώλεια της εξουσίας και γι’ αυτό η μέχρι πρότινος υπερίσχυση του «σεναρίου του Μαΐου» έχει αλλάξει. Ταυτόχρονα, πρέπει να επιβεβαιωθούν και οι υπολογισμοί ότι και ο αντίπαλος θα περάσει «κάτω από τον πήχη» που έχει βάλει, ώστε μετά να έχει εκείνος πρόβλημα και γκρίνια στο εσωτερικό του. 

– Ο αρχηγός της ΝΔ θέλει να επιβεβαιώσει -στην κάλπη πια και όχι στις δημοσκοπήσεις- την κυριαρχία του κόμματός του. Δεν θα έχει καμιά σημασία αν η κάλπη θα είναι (μόνο) των ευρωεκλογών, διότι εκείνος τής έχει ήδη προσδώσει, με τις υπερ-αισιόδοξες προβλέψεις του, χαρακτήρα δημοψηφίσματος και συντριβής του αντιπάλου. 

Αυτοί είναι οι εκατέρωθεν υπολογισμοί. Για τους οποίους ισχύει αυτή εδώ η ρήση του Ναπολέοντα: «Το να ηττηθείς είναι συγχωρητέο. Το να αιφνιδιαστείς ποτέ».     

Η μακεδονική σαλάτα της «μειονότητας»

Μαθαίνουμε κάτι καινούργιο από το ρεπορτάζ του BBC; Oχι. Το story έχει γραφτεί και ξαναγραφτεί. Τώρα κάποιοι θα πουν ότι αυτή η Συμφωνία δίνει την ευκαιρία να ανακινηθεί επικοινωνιακά ένα θέμα που κρατάμε «χαμηλά» εδώ και δεκαετίες. Σωστό. Oμως, θα μπορούσε να ισχύει και το αντίθετο

Του  Κώστα Γιαννακίδη  

Υπάρχει «μακεδονική μειονότητα» στη Βόρεια Ελλάδα; Σωστό ερώτημα που άργησε εξήντα χρόνια. Το 1950 μπορούσαμε να συζητήσουμε για πληθυσμούς στην Πέλλα και στη Φλώρινα που μιλούσαν τη διάλεκτο η οποία αναγνωρίστηκε ως μακεδονική γλώσσα, αλλά δεν θα ήταν εύκολο να διατυπώσουμε γενική άποψη για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό αυτών των ανθρώπων. 

Ωστόσο θα ήταν σωστό να πούμε ότι οι δίγλωσσοι που σήμερα διαβιούν στη Βόρεια Ελλάδα έχουν ελληνική εθνική συνείδηση αν και αρκετοί άνθρωποι όπως ο 92χρονος που μίλησε στο διαβόητο ρεπορτάζ του BBC, διατηρούν άσχημες αναμνήσεις από τα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του Εμφυλίου. Οι περισσότεροι από τους σλαβόφωνους τάχθηκαν στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, υποχρεώθηκαν να φύγουν προς τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Το ελληνικό κράτος έκλεισε τα σύνορα για αυτούς. Η Ιστορία έδειξε το σκληρό της πρόσωπο και στους προγόνους τους κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας σήκωσαν στις πλάτες τους τις συνέπειες από τις δύσκολες σχέσεις μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας στις αρχές του 20ου αιώνα. 

Πάντως ας μη λησμονούμε ότι ορισμένοι επιφανείς αρχηγοί του Μακεδονικού Αγώνα ήταν σλαβόφωνοι. Σε εκείνα τα χαρακώματα πολέμησαν και από τις δύο πλευρές άνθρωποι που μιλούσαν την ίδια γλώσσα. 

Το ρεπορτάζ του BBC κάνει λόγο για μία μειονότητα 100.000 ανθρώπων στη Μακεδονία αν και, όπως σημειώνει, μόνο 10.000-20.000 μιλούν ανοιχτά για αυτό. Οι αριθμοί είναι υπερβολικά μεγάλοι, εκτός και αν υπολογίζει ανθρώπους που δεν μιλούν καν τη γλώσσα, αλλά προέρχονται από σλαβομακεδόνες προγόνους. Και η αλήθεια είναι ότι θέμα μειονότητας δεν υπάρχει. Εληξε πριν καν γεννηθεί χάρη στην «αποτελεσματική» πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων μετά τον Εμφύλιο. «Εγιναν τρομερά πράγματα, αλλά δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτά. Είναι προσβολή για τον ελληνικό πολιτισμό. Βλάπτει τη φήμη της Ελλάδας», λέει στο BBC ο 92χρονος. Δεν έχει και άδικο. Όμως με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, η ελληνική πολιτική των διωγμών συνιστούσε αναγκαιότητα. Και από τότε, οι ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας παρακολουθούσαν στενά και παρενέβαιναν σε κάθε προσπάθεια που επικαλείτο μειονοτικά ερείσματα. Αλλά και αυτές οι πρωτοβουλίες τείνουν να εκλείψουν τα τελευταία χρόνια. 

Και τώρα στο ζουμί: μαθαίνουμε κάτι καινούργιο από το ρεπορτάζ του BBC; Οχι. Απλώς η Συμφωνία των Πρεσπών έδωσε την επικοινωνιακή αφορμή για να γίνει ένα story που έχει γραφτεί και ξαναγραφτεί. Τώρα κάποιοι θα πουν ότι αυτή η Συμφωνία δίνει την ευκαιρία να ανακινηθεί εκ νέου ένα θέμα που κρατάμε «χαμηλά» εδώ και δεκαετίες. Σωστό. Όμως θα μπορούσε να ισχύει και το αντίθετο. Αν σήμερα κάποιος «μειονοτικός» στραφεί στα Σκόπια για βοήθεια, βάσει της Συμφωνίας θα πρέπει να βρει κλειστές πόρτες. Αν όμως γυρίσει προς την Αθήνα και πει ότι αισθάνεται «Μακεδόνας» και ομιλεί τη «μακεδονική», η Αθήνα οφείλει να γνεύσει συγκαταβατικά.  

Επικαιρικά φαινόμενα

Του Παντελή  Μπουκάλα

Αν έχεις να οργώσεις, να σπείρεις, να θερίσεις, να τρυγήσεις, να μετακινήσεις το κοπάδι σου, να ταξιδέψεις σε θάλασσα ή σε βουνό, λογικό είναι να αγωνιάς για τον καιρό. Για τα μποφόρ, για την πιθανότητα ξαφνικής καταιγίδας, που θα καταστρέψει τον μόχθο σου ή θα χαλάσει το όνειρό σου, βάζοντάς σε σε περιπέτειες, για το ενδεχόμενο να παραταθεί για πολύ ακόμα η ξηρασία κ.λπ.

Αν είσαι πιστός, ίσως προσφύγεις στη μεσιτεία των ιερωμένων. Να διαβάσουν κάποια από τις περιστατικές ευχές, που καλύπτουν σχεδόν όλες τις μορφές ιδιωτικού ή κοινωνικού βίου, παραδοσιακού και μοντέρνου –επί ανομβρίας, επί δυσκρασίας αέρων και κλύδωνος θαλάσσης–, και να αποθέσεις εκεί τις ελπίδες σου. Αν όμως δεν εμπιστεύεσαι ιδιαίτερα τους ουρανούς και τους επίγειους υπουργούς τους, μπαίνεις κάθε πέντε ή δέκα λεπτά στο Ιντερνετ, να μάθεις τα πιο τελευταία από τα τελευταία νέα για τον καιρό, ώστε να κρίνεις και ν’ αποφασίσεις. Κι αυτό λογικό. Σχετικώς.

Αν όμως το σοβαρότερο πρόβλημά σου είναι πού θα πιεις καφεδάκι, στο κέντρο ή σε προάστιο, πού θα σουλατσάρεις το Σαββατοκύριακο, Γλυφάδα ή Πεντέλη, τι γήπεδο θα προτιμήσεις για να δεις κάνα παιχνίδι, ανοιχτό, του ποδοσφαίρου, ή κλειστό, του μπάσκετ, μάλλον δεν υπάρχει λόγος να είσαι μονίμως διαδικτυωμένος, μήπως και χάσεις την τελευταία «έκτακτη ανακοίνωση» της ΕΜΥ. Σύμφωνοι, χρειαζόμαστε τις πληροφορίες των ειδικών, αφού οι περισσότεροι ξεχάσαμε ή ξεμάθαμε να διαβάζουμε τον καιρό και τα σημάδια του, ή έστω να κοιτάμε τον ουρανό, για χάζι· την πανσέληνο ή το ουράνιο τόξο τα θαυμάζουμε αναδρομικά στην οθόνη του υπολογιστή, αν γίνουν βάιραλ, όχι ψηλά, στον τόπο τους και στον χρόνο τους. Αλλά τόσο κολλημένοι πια, μ’ ένα κόλλημα που μετατρέπει τη διά της τεχνολογίας απελευθέρωση σε σκλαβιά στην τεχνολογία;

Υπερβάλλω; Πιθανόν. Η εξάρτηση πάντως από τα μετεωρολογικά νέα είναι απλώς μία από τις μορφές της εξάρτησής μας από το κινητό και γενικότερα από τα σύνεργα και τα μίνεργα του γενναίου νέου κόσμου. Κάπως έτσι, κάναμε ήρωες της καθημερινότητάς μας τους μετεωρολόγους, που βλέπουν τη φήμη τους να μεταφράζεται σε κομματικά προσκλητήρια ένταξής τους σε ψηφοδέλτια. Κάπως έτσι, μένουμε έκθετοι στον κίνδυνο της καιροτρομοκρατίας, μιας και αρκετοί ειδικοί ανταγωνίζονται με αχρείαστη ή αμετροεπή σπουδή ποιος θα προφητέψει τα δεινότερα φαινόμενα. Κάπως έτσι, φτάσαμε να ζούμε σαν τυφώνα τη συνήθη νεροποντή. Και σαν «σιβηρικό χειμώνα» το μείον πέντε.

Σου ’τοιμάζω τα προικιά σου!

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Κοίτα να δεις που το πρόλαβα. Νιάνιαρο ξενιάνιαρο, ακόμα το θυμάμαι. Καταρχάς, είχε ασπρίσει ο τόπος. Μην κοιτάς τώρα που έχουμε τις σκούπες του δήμου. Κάποτε, οι νοικοκυραίοι καθάριζαν δρόμους και πεζοδρόμια οι ίδιοι. Δεν τ' άφηναν να γίνουν γουρνοσταλιό. Το όξω του σπιτιού σου ήταν το μέσα του μυαλού σου. Πακετάκι πήγαιναν. Ειδικά εκείνη τη μέρα! Τόσο μύριζε ο ασβέστης, που έκανες κεφάλι από την τόση καθαριότητα.

Είχε γάμο το χωριό. Και νά τα πανωσέντονα, νά τα κατωσέντονα, νά τα τζετζερεδικά, τα παπλωματικά, τα μπακίρια και τ' ασημικά, τα κιλίμια, οι φλοκάτες και κάτι στραφταλιζέ λαχούρια, που πολύ στραφταλιζέ ήταν. Τόση εντύπωση, θυμάμαι, μου είχαν κάνει όλα τούτα, που σαν πολλά μου φάνηκαν τα δύσκολα του γάμου... κι αυτό εξηγεί επίσης πολλά.

Πολλά, αλλά όχι τόσα όσα τελικά κατάλαβα. Τα «προικιά» εύκολη υπόθεση δεν είναι, παράλληλα όμως ίσως όχι και τόσο καθαρή όσο τη θυμόμουν.

Αχός πολύς σηκώθηκε τις τελευταίες μέρες για τα δάνεια και πώς τα παίρνουν και γιατί και ποιοι τα δίνουν και σε ποιους. Από τη μία, οι ισαποστάκηδες (ναι μεν, αλλά!) κι από την άλλη, οι σαν-δεν-ντρεπεστάκηδες, που από το βάθρο της αμόλυντης αυθεντίας τους, μιλάν στον λαουτζίκο για τους τσιπρομαδουριστές, που του πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας.

Μπας κι άκουσε κανείς να μιλάν όλοι δαύτοι για τα δάνεια Σπυράκη και Γεωργιάδη; Πάνω από 700.000 της πρώτης, πάνω από 600.000 του δεύτερου.

Δεν ξέρω αν η πρώτη τα 'θελε για να φτιάξει τα προικιά της (εγώ θα 'ρθω, Μαράκι μου, ν' ασβεστώσω το κατώφλι σου, σαν έρθει 'κείνη η μέρα!), πάντως του δεύτερου μήτε σέντι δεν τ' απέμεινε να φτιάξει τους σοβάδες του σπιτιού του. Σαν τώρα τον θυμάμαι με πόνο ψυχής να τους δείχνει στην τηλεοπτική κάμερα, θέλοντας ν' αποδείξει πως όχι! δεν τα 'φαγε απ' το ΚΕΕΠΛΝΟ, μήτε απ' τη Novartis. Για μας αγωνίζεται, δεν το καταλαβαίνεις;

Για μένα και για σένα. Για την πρόοδο και την ευημερία μας. Από κοντά κι ο Κυριάκος, που το είπε ξεκάθαρα: τι επιδοτήσεις ενοικίου για τους ξεβράκωτους και αυξήσεις κατώτατου μισθού για τους κατώτατους; Φοροαπαλλαγή 20% θα δώσει στους επιχειρηματίες σαν τον βγάλουμε πρωθυπουργό με δόξα και τιμή! Εκεί είναι τα λεφτά – εκεί και θα μείνουν. Σοβαρές κουβέντες, αρχοντικές – όχι καμώματα της μπασκλασαρίας.

Στα λέω αυτά, γιατί κάτι μου λέει πως δεν θα τον ψηφίσεις και πολύ θα στενοχωρηθώ.

Ευτυχώς, όμως, δεν στα λέω μόνον εγώ. Ευτυχώς υπάρχουν και όσοι μπορεί μεν να ξεκίνησαν κάπως αριστερίζοντες, τελικά όμως ήρθαν στα συγκαλά τους. Μαγεμένοι, πλέον, από το απύθμενο ιδεολογικό βάρος του Κυριάκου και τυφλωμένοι από τις ασβεστωμένες, με στουπέτσι, επιταγές του σωτήριου νεοφιλελευθερισμού, λένε σωστές κουβέντες: «Πώς μπορείς να περάσεις τη ζωή σου και να σταδιοδρομήσεις όταν δεν παίρνεις ούτε το περιβάλλον σου ούτε τον εαυτό σου στα σοβαρά;».

Αυτό αναρωτήθηκε, μεταξύ άλλων, αρθρογράφος γνωστής εφημερίδας, αναφερόμενος στον Κ. Ζουράρι. Οσο κι αν τα πρόσωπα δεν έχουν και τόση σημασία (αν και εν προκειμένω έχουν), τι μας λέει ο ταδόπουλος αυθέντης; Ακριβώς το αντίθετο απ' ό,τι έχει πει κάθε σοβαρός άνθρωπος, απ' τους πανάρχαιους μύστες έως τους μεγάλους φιλοσόφους: πως το να μην παίρνεις πράγματα και εαυτόν στα σοβαρά πολλά δύσκολο είναι, μα, κυρίως, σοφό.

Δεν ξέρω για τα πανωσέντονα, τα προικοδάνεια και τους ασβεστωμένους ιδεολόγους. Αυτό που ξέρω είναι πως «Ελληνες αεί παίδες εισίν». Ο Πλάτωνας το λέει στον «Τίμαιο», αναφερόμενος στο μεγαλύτερο προσόν μας... Μα, προσόν το παιχνίδι; Σοβαρότης μηδέν;

Αλλοι, το νιώθουν ως βάρος αυτό το «αέναο παιχνίδι». Κάποιοι, ως λαϊκή «ελαφράδα» (ανούσια μεν, επικίνδυνη δε). Οι ταδόπουλοι, ως ύβριν. Είναι, όμως, και μερικοί που το κάνουν αγώνα και ζωή... Δεν είναι και πολύ στραφταλιζέ ως προικιό, το καταλαβαίνω. Για πολλούς, δεν είναι καν «σοβαρή» επιλογή.

Για αρκετούς, όμως, είναι η μόνη. Και αυτό, μου φτάνει.

Γιατί η αυτοκριτική είναι είδος που σπανίζει;

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου

Οι πολιτικοί δεν συνηθίζουν να ομολογούν δημόσια ότι έκαναν λάθος. Φυσικά, λάθη γίνονται και πολλά μάλιστα, αλλά γι’ αυτά ευθύνονται πάντα οι αντίπαλοι.

Οποιος δεν βαριέται να παρακολουθεί τους σκυλοκαβγάδες τους, ξέρει ότι, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι εξ ορισμού κακές, και αντίστροφα, σύμφωνα με την κυβέρνηση, η αντιπολίτευση θα καταστρέψει τη χώρα, αν κερδίσει τις εκλογές.

Εξαιρέσεις με την έννοια της αυτοκριτικής υπάρχουν, αλλά είναι ελάχιστες και κατά κανόνα εκ του πονηρού. Διότι δεν απαιτείται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ποιο είναι το σκεπτικό γι’ αυτές τις σπανιότατες εκρήξεις ειλικρίνειας και ταπεινοφροσύνης: η παραδοχή του λάθους δηλώνεται δημόσια, όταν οι πολιτικοί κρίνουν ότι η αυτοκριτική είναι ο μόνος τρόπος να περιορίσουν τη ζημιά.

Ετσι εξηγείται η περιβόητη ομολογία του ΣΥΡΙΖΑ, «Είχαμε αυταπάτες». Προσπάθησαν να το καθυστερήσουν αλλά στο τέλος ομολόγησαν αυτό που ο κόσμος είχε τούμπανο. Δεν τους έπαιρνε να μην το κάνουν.

Ισχύει το ίδιο και για μας τους υπόλοιπους; Κατ’ αρχάς διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι σε εκείνους που άμεσα ή έμμεσα ωφελούνται από τις κομματικές προτιμήσεις τους, ούτε σε εκείνους που σταυρώνουν ένα ψηφοδέλτιο χωρίς να το πολυσκεφτούν.

Εννοώ όσους συνειδητά και ειλικρινά εντάσσουν εαυτούς σε μια ιδεολογική παράταξη, δεξιά ή αριστερή. Θα περίμενε κανείς η στάση τους, ως μη ιδιοτελής, να είναι λιγότερο άκαμπτη ή προβλέψιμη. Αυτό όμως δεν ισχύει ή τουλάχιστον δεν ισχύει όσο θα 'πρεπε.

Διότι μπορεί μεν να μη φτάνουν σε ακρότητες του τύπου «πετάει ο γάιδαρος, αν μας συμφέρει να πούμε ότι πετάει», αλλά η πίστη στο κόμμα και την ιδεολογία του πολλές φορές τους κάνει να στυλώνουν τα πόδια και να αρνούνται ή πιο συχνά να αποφεύγουν να συζητούν ό,τι δεν τους συμφέρει, επειδή αμαυρώνει την εικόνα που έχουν για την παράταξή τους. (Χαρακτηριστικά παραδείγματα: οι δεξιοί αντιμετωπίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 όπως ο διάβολος το λιβάνι, ενώ για τους αριστερούς τα προεκλογικά ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και οι μετεκλογικές κωλοτούπες του ή αποσιωπώνται ή διαγράφονται μετά το «Είχαμε αυταπάτες»).

Για να καταλάβουμε και όχι αναγκαστικά να κρίνουμε τις αντιδράσεις τους, πρέπει να βάλουμε στη συζήτηση τις έννοιες του «μείζονος» και του «ελάσσονος». Δεν πρόκειται για υπεκφυγή. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι δεν μιλούν μόνο για την πολιτική, αλλά την ασκούν.

Την ασκούν καθημερινά και εμπράγματα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου η κάθε ψήφος μετράει το ίδιο και τις τύχες μας τις διαχειρίζονται οι πολλοί μέσω της κάλπης. Τούτου δεδομένου οποιοδήποτε mea culpa θα ευνοήσει τους απέναντι και σε τελική ανάλυση θα βλάψει τη βασική ιδέα της αρχικής ιδεολογικής τους επιλογής, στην οποία εμμένουν απαρέγκλιτα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί που ειλικρινά και ανιδιοτελώς παραμένουν πιστοί σε ένα υπέρτατο αίτημα, δεξιό ή αριστερό. Για να το προφυλάξουν, λοιπόν, δεν θα διστάσουν να υποβαθμίσουν τα λάθη τους και να μεγαλοποιήσουν τα λάθη των αντιπάλων τους. Ναι, μπορεί να κάναμε λάθη, ο σκοπός όμως παραμένει ιερός και αμετακίνητος. Αυτό μετράει πάνω απ’ όλα.

Εκτός από τα ιδανικά, όμως, υπάρχει και η ιστορία, την οποία πρέπει να την ακούμε, γιατί έχει πολλά να μας πει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς η Ρωσική Επανάσταση κατέληξε στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Στα πρώτα της βήματα αναγκάστηκε να κάνει τα πάντα για να μην καταρρεύσει.

Δηλαδή, βία μεν αλλά για καλό σκοπό. Στα τελευταία της είχε μεταλλαγεί σε ένα εφιαλτικό ολοκληρωτικό καθεστώς, παγιδευμένο στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε. Αρα κάτι συνέβη στην περίοδο από το 1917 μέχρι το 1989. Διότι στη Σοβιετική Ενωση δεν λέρωσαν μόνο τα γοβάκια τους, για να μεταχειριστώ τη φράση μιας φιλτάτης· άρχισαν να βαδίζουν προς τη λάθος κατεύθυνση.

Αν θέλουμε να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη, υπάρχει τρόπος: είτε να πούμε ότι τα αρνητικά είναι πάντα τα ελάσσονα, συνεπώς «καλά πάμε», είτε να κλειστούμε στο σπίτι μας και να κατακεραυνώνουμε τους πολιτικούς επειδή δεν ακολουθούν τη σωστή πορεία, την οποία μόνο εμείς οι αμέτοχοι την έχουμε βρει.

Πιστεύω, όμως, ότι μια τρίτη λύση, που δεν είναι λύση με την κανονική σημασία της λέξης, θα ήταν να έχουμε πλήρη και έντονη συναίσθηση της αντίφασης από την οποία δεν μπορούμε να απαλλαγούμε. 'Η, για να το πω αλλιώς, ότι υπάρχει μια γραμμή που, αν την περάσουμε, θα φτάσουμε στην αντίπερα όχθη του κυνισμού και του αυταρχισμού, χωρίς όμως να ξέρουμε ακριβώς πότε την περνάμε.

Ισως τα προβλήματα που δεν επιδέχονται λύση να είναι τα πιο γόνιμα. Φοβού τα εύκολα.

    

Οι πολλάκις ασχημονούντες

Του Περικλή Κοροβέση

Ενα νόμιμο καταναλωτικό δάνειο που δόθηκε σε έναν άνθρωπο που αυτή τη στιγμή είναι υψηλό κυβερνητικό στέλεχος, αναπληρωτής υπουργός Υγείας, στον κ. Πολάκη, έγινε «εθνικό θέμα», ένα μίνι «Μακεδονικό».

Απασχόλησε σύσσωμο το πολιτικό μας σύστημα και πήρε τεράστιες διαστάσεις στα ΜΜΕ. Και ενώ είμαστε επικεντρωμένοι στο θέαμα της τιτανομαχίας μεταξύ των κ. Κοτζιά-Καμμένου, έπεσε ξαφνικό μαύρο και χάσαμε τη συνέχεια. Μας έμειναν σαν παρηγοριά οι ανακοινώσεις των κομμάτων για να μας υπενθυμίσουν πως η ένδοξη ελληνική γλώσσα μας δεν είναι μόνο πλούσια σε σοφά φιλοσοφικά αποφθέγματα, αλλά και σε ύβρεις.

Είναι πολλοί που αγανακτούν με αυτόν τον «πολιτικό λόγο» και τον θεωρούν ευτελισμό τόσο του Κοινοβουλίου όσο και του πολιτικού μας συστήματος. Εδώ ας μου επιτραπεί μια ριζική διαφωνία. Αυτοί οι πολιτικοί δεν δυσφημούν κανένα πολιτικό σύστημα. Απλά το αποσαφηνίζουν. Και σε όποιον αρέσει. Υπάρχει και η αποχή από τις εκλογές, που δεν εμποδίζει σε τίποτα τον σχηματισμό κυβερνήσεων μειοψηφίας στο εκλογικό σώμα οι οποίες γίνονται πλειοψηφία στα βουλευτικά έδρανα. Κυβέρνηση δηλαδή.

Οι σημερινοί πολιτικοί προσομοιάζουν στους υπαλλήλους των πολυεθνικών εταιρειών. Το βασικό τους μέλημα είναι η καριέρα τους και ο μισθός τους. Αν βρουν δουλειά με καλύτερη αμοιβή στην ανταγωνιστική εταιρεία, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προσχωρήσουν στον αντίπαλο.

Η καριέρα τους συνεχίζεται. Αν προσμετρήσουμε τις μεταγραφές πολιτικών από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, θα χρειαστεί να συντάξουμε μια μικρή εγκυκλοπαίδεια. Και αυτό για τον πολιτικό που μεταγράφεται δεν σημαίνει καμιά αποστασία ή προδοσία. Την άνοδό του επιδιώκει, όπως κάθε άλλος άνθρωπος που είναι φιλόδοξος στη δουλειά του και θέλει να πάει μπροστά. Αυτό το επάγγελμα είναι αυτόνομο από την κοινωνία που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Το αντικείμενο εργασίας αυτής της συντεχνίας είναι να υπηρετήσει την πραγματική εξουσία του κεφαλαίου και των διεθνών κέντρων που αποφασίζουν για τον πλανήτη.

Και δεόντως θα ανταμειφθούν. Η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ μάς το επιβεβαιώνει. Με μια αριστοτεχνική τακτική, έγινε το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ. Και είναι πια θέμα ημερών να απορροφήσει και άλλο τμήμα του παλιού ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας στην κ. Γεννηματά κάτι σκέλεθρα που πια έχουν παλαιοντολογική αξία.

Και τι ρόλο παίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να θέσουμε ένα άλλο. Στην Ελλάδα έχουμε κατοίκους ή πολίτες; Γιατί αυτές οι δύο έννοιες δεν ταυτίζονται. Πολίτης σημαίνει συμμετοχή και συναπόφαση στα κοινά. Κάτοικοι, έστω και περιορισμένης διάρκειας, μπορεί να είναι και οι τουρίστες, αλλά δεν τους νοιάζουν τα κοινά.

Να περάσουν καλά θέλουν και τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα. Να καταναλώσουν θέλουν. Αυτοί που ενδιαφέρονται για τα κοινά είναι μικρές μειοψηφίες. Πολύτιμες μεν, αλλά κατά κανόνα αδιάφορες για τις κοινωνίες των κατοίκων που είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Και αυτή είναι η βάση που εκλέγει πολιτικούς. Η σχέση πολιτικών-κατοίκων πρέπει να αναπαράγεται, εξοβελίζοντας και δαιμονοποιώντας τους ενεργούς πολίτες (οχλοκρατία). Τίνι τρόπω;

Με την προβολή του ασήμαντου ως κεντρικού πολιτικού θέματος. Ενα κακόγουστο σίριαλ, παράλληλα με έναν υποσχετικό-μυθολογικό λόγο, που άμα πείσει, κερδίζει την ψήφο. Ο κάτοικος ξαναγυρίζει στον εαυτούλη του και οι πολιτικοί μένουν ανεξέλεγκτοι. Και ο μισθός τρέχει. Αλήθεια: Αν οι βουλευτές είχαν μισθό φαντάρου, θα έκαναν αυτή τη δουλειά;

Τα σίριαλ Πολάκη-Κοτζιά-Καμμένου-βουλευτών «κινούμενη άμμος» κ.λπ. είναι αποπροσανατολισμός από τα ουσιαστικά προβλήματα που θα έχουν καθοριστική σημασία για το μέλλον της χώρας. Αραγε πόσοι ξέρουν πως περίπου το 1/3 της Ελλάδας έχει δοθεί βορά στις πολυεθνικές για την εξόρυξη υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο);

Το σύνολο του Ιονίου πελάγους και της Κρήτης, που φιλοξενούν σπάνια και μοναδικά θαλάσσια είδη, απειλούνται με εξαφάνιση. 90 προστατευόμενες περιοχές (4 εθνικά πάρκα, 2 εθνικοί δρυμοί, 21 καταφύγια άγριας ζωής και 63 περιοχές του δικτύου ΝATURA) μένουν απροστάτευτες.

Οι άρπαγες του κέρδους δεν απειλούν μόνο τη θαλάσσια ζωή. Οσοι μένουν στις παράκτιες περιοχές που ζουν από τον τουρισμό και την αλιεία θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν. Κανείς δεν κάνει μπάνιο διπλά σε μια πετρελαιοπηγή. Και ψάρια δεν θα υπάρχουν. Για να μη μιλήσουμε για την ομορφιά αυτού του τόπου, με τους μύθους και τους θεούς που γέννησε.

Τα αρχαία μνημεία που κρατούν ζωντανή την ψυχή του αρχαίου πολιτισμού. Ολα αυτά μπορεί να εξαφανιστούν με μια πετρελαιοκηλίδα και να γίνουν μαύρος βούρκος. Στην Ηπειρο η καταστροφή ήδη άρχισε. Και από εκεί θα επεκταθεί στη Δυτική Ελλάδα και στο Ιόνιο, θα περάσει από την Πελοπόννησο για να καταλήξει στην Κρήτη. Γιατί αυτά δεν γίνονται εθνικά θέματα και μάλιστα τώρα που είναι προεκλογική περίοδος; Μήπως το λόμπι των πολυεθνικών έχει γίνει ήδη κυβέρνηση και λέει την καταστροφή ανάπτυξη;

  

Το κείμενο μανιφέστο του Μάνου Χατζιδάκι κατά του εθνικισμού: «Οι βρικόλακες επιστρέφουν...»

Λίγους μήνες πριν το τελευταίο του «ταξίδι», στις 22 Φεβρουαρίου 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μια συναυλία – διαμαρτυρία εναντίον του φαινομένου του νεοναζισμού, που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και πάλι στην Ευρώπη, με έργα Κουρτ Βάιλ, Φρανς Λιστ και Μπέλα Μπάρτοκ. Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας με τον υπότιτλο «Οι βρικόλακες επιστρέφουν» κατέθετε και τις δικές του απόψεις. Ένα κείμενο - μανιφέστο κατά του εθνικισμού με τίτλο: «σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του Νεοναζισμού»...

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».

tvxs.gr

Σύνταξη για συνεργάτες των ναζί!

Μία άγνωστη πτυχή της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων: περίπου 30 πρώην συνεργάτες των Ες Ες που ζουν σήμερα στο Βέλγιο λαμβάνουν σύνταξη από το γερμανικό Δημόσιο. Χιλιάδες οι δικαιούχοι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Είναι όλοι πάνω από 90 χρονών. Κάθε μήνα λαμβάνουν μία επικουρική σύνταξη από τη Γερμανία, η οποία κυμαίνεται μεταξύ 425 και 1.275 ευρώ. Αυτό αποκαλύπτει ο ερευνητής Άλβιν ντε Κόνινκ, μιλώντας στη βελγική εφημερίδα De Morgen. Η σύγκριση που κάνει προκαλεί αίσθηση: «Ενώ οι Βέλγοι που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία δεν πήραν παρά μία αποζημίωση 50 ευρώ τον μήνα, εκείνοι που φυλακίστηκαν στο Βέλγιο ως συνεργάτες των κατακτητών μπορούν σήμερα να υπολογίζουν τα χρόνια της φυλακής ως συντάξιμα…»

Μετά τη γερμανική εισβολή στη Γαλλία, το Βέλγιο και άλλες χώρες του «δυτικού μετώπου», ο Χίτλερ εξέδωσε «διάταγμα», στο οποίο όριζε ότι οι αλλοδαποί που συνεργάζονται εθελοντικά με τα Ες Ες υποστηρίζοντας τη γερμανική πλευρά θα δικαιούνται σύνταξη. Όπως επισημαίνει στην Deutsche Welle ο Γερμανός ιστορικός Μάρτιν Γκέλνιτς «από την 1η Ιανουαρίου 1940 τα Ες Ες τάχθηκαν στο πλευρό της Βέρμαχτ, του γερμανικού στρατού, και με το νομικό καθεστώς που ίσχυε τότε δεν θεωρούνταν μέλη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (NSDAP) αλλά δημόσιοι λειτουργοί του Γερμανικού Ράιχ. Κατά συνέπεια θα δικαιούνταν σύνταξη».

Ο Γκέλνιτς λέει ότι είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ο συνολικός αριθμός των δικαιούχων σε όλον τον κόσμο, αναφέρει ωστόσο ενδεικτικά ότι μόνο στη Λετονία, στη δεκαετία του ’90 υπήρχαν ακόμη περίπου 1.500 πρώην συνεργάτες των Ες Ες, οι οποίοι ελάμβαναν τη σύνταξή τους σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στη γερμανική νομοθεσία.

Μυστήριο καλύπτει τα ονόματα των δικαιούχων

Στο Βέλγιο το ζήτημα άρχισε να απασχολεί τη δημοσιότητα στα τέλη του 2016, όταν παρουσιάστηκαν τα πρώτα σχετικά στοιχεία από την «Ομάδα Ανάμνηση», στην οποία συμμετέχει και ο ερευνητής ντε Κόνινγκ. Στη συνέχεια το Κοινοβούλιο του Βελγίου είχε επιχειρήσει να εντοπίσει, με τη βοήθεια των γερμανικών αρχών, τα ονόματα των δικαιούχων προκειμένου να ζητήσει τον τερματισμό των πληρωμών.

Στη Γερμανία η βουλευτής του Κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) Ούλα Γιέπκε είχε καταθέσει πριν από δύο χρόνια σχετική ερώτηση στη Βουλή και έλαβε την απάντηση ότι «η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να καταθέσει στοιχεία των δικαιούχων» που λαμβάνουν σύνταξη σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στη νομοθεσία και ότι «δεν διαθέτει στοιχεία για το κατά πόσον ορισμένοι δικαιούχοι με μόνιμη κατοικία στο Βέλγιο ήταν πρώην συνεργάτες εθελοντές των Ες Ες».

Τρεις βουλευτές από το Βέλγιο προσπαθούν κι εκείνοι να ανακαλύψουν τα ονόματα των δικαιούχων. Πρόκειται για τον Όλιβερ Μενγκέν, επικεφαλής του φιλελεύθερου κόμματος Démocrate Fédéraliste Indépendant, καθώς και δύο σοσιαλιστές βουλευτές. Σε εισήγησή τους προς την Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου ζητούν να τερματιστεί, δια της διπλωματικής οδού, αυτή η «παντελώς απαράδεκτη κατάσταση». Ο Μενγκέν ισχυρίζεται ότι μέχρι στιγμής η γερμανική πλευρά δυσχεραίνει την εξεύρεση λύσης. «Τα ονόματα αυτών των ανθρωπων είναι γνωστά στον Γερμανό πρεσβευτή, αλλά δεν δίνονται στην κεντρική κυβέρνηση του Βελγίου, γι’ αυτό και δεν μπορούν να ληφθούν τα ενδεδειγμένα μέτρα», λέει ο ίδιος. 

Ο Γερμανός ιστορικός Μάρτιν Γκέλνιτς βλέπει τεράστια νομικά κωλύματα στην προσπάθεια των Βέλγων πολιτικών. Όπως επισημαίνει, «οι νόμιμες αξιώσεις για την καταβολή σύνταξης βασίζονται στη νομοθεσία περί κοινωνικής ασφάλισης, η οποία- σε αντίθεση με το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων- δεν προβλέπει κυρώσεις σε περίπτωση ποινικών παραβάσεων. Το σκεπτικό του νομοθέτη είναι ότι η καταβολή σύνταξης δεν προϋποθέτει κάποια ποιοτική αξιολόγηση».

Και στη Γερμανία πάντως έγιναν κάποιες προσπάθειες για να σταματήσει η συνταξιοδότηση πρώην συνεργατών των Ες Ες. Τροποποιητικός νόμος περί κοινωνικής ασφάλισης που ψηφίστηκε τον Ιανουάριο του 1998 προβλέπει ότι παροχές δεν χορηγούνται, εάν ο δικαιούχος «στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος είχε παραβιάσει τις ανθρωπιστικές αρχές, καθώς και τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου» -κάτι που τεκμαίρεται ότι έχει συμβεί, σύμφωνα με τον ίδιο νόμο, σε περίπτωση που είχε συνδράμει εθελοντικά τα Ες Ες.

Ωστόσο αυτή η νομική ρύθμιση ισχύει μόνον για όσους είχαν αιτηθεί σύνταξη μετά τις 13 Νοεμβρίου 1997 και προφανώς δεν αφορά όσους παίρνουν ήδη τη σύνταξή τους. Η βουλευτής της Αριστεράς Ούλα Γιέπκε, σε γραπτή δήλωσή της προς την Deutsche Welle, λέει ότι «στην πραγματικότητα έχουν αποκλειστεί μόνο 99 άτομα επί συνόλου σχεδόν 100.000».

Το τελικό συμπέρασμα του Μάρτιν Γκέλνιτς είναι ότι και η τελευταία προσπάθεια των Βέλγων βουλευτών να τερματίσουν τη συνταξιοδότηση πρώην συνεργατών των Ες Ες, μάλλον δεν θα ευοδωθεί. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι δικαιούχοι δεν ζουν πλέον. Αλλά και από τους επιζώντες η κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξεταστεί ξεχωριστά, γιατί, κατά τα ισχύοντα, δεν είναι αυταπόδεικτο ότι η συμμετοχή στα Ες Ες θεωρείται έγκλημα πολέμου. «Νομίζω ότι τελικά θα αφήσουν τον χρόνο να κυλήσει σιωπηλά…» συμπεραίνει ο Γερμανός ιστορικός.

Πηγή: naftemporiki.gr –  DW: Σύνταξη για… συνεργάτες των Ες Ες;

      

Airbnb: Έρχονται αυστηρά μέτρα για εξώσεις και ενοικιαστές

Νέα μέτρα για να μπουν κανόνες στο Airbnb εξετάζει η κυβέρνηση ώστε να προστατεύονται οι ενοικιαστές.

Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά συγκροτείται άµεσα επιτροπή από τα υπουργεία Οικονοµικών, Οικονοµίας και Εργασίας για να καταθέσει προτάσεις σε σχέση µε το ζήτηµα της προσφοράς στέγης.

Κυβερνητικές πηγές αναφέρουν πως η βραχυχρόνια µίσθωση ακινήτων Airbnb εκτός από τα θετικά της έχει και κάποιες αδυναµίες, κυρίως ως προς το θέµα της προσφοράς κατοικίας για όσους θέλουν να ενοικιάζουν και απειλούνται είτε µε αυξηµένες τιµές ενοικίασης είτε µε εξώσεις.

Φαίνεται ότι εξετάζονται παρεμβάσεις που εφαρμόζουν, εδώ και χρόνια, πολλές ξένες χώρες, στον κλάδο των βραχυχρόνιων μισθώσεων ακινήτων τύπου Αirbnb ή Booking.

Στόχος είναι να προστατευτούν τα ελληνικά νοικοκυριά τα οποία αδυνατούν πλέον να βρουν στέγη προς ενοικίαση σε ικανοποιητική τιμή και σε συγκεκριμένες τιμές, ενώ πολλές φορές απειλούνται με εξώσεις.

Σχεδιάζεται να τεθούν όρια στον αριθμό των διανυκτερεύσεων που θα επιτρέπονται ετησίως για κάθε ακίνητο ανά έτος, καθώς σήμερα δεν υπάρχει περιορισμός στις διανυκτερεύσεις για όσους ιδιοκτήτες ακινήτων εισπράττουν μέσω βραχυχρόνιων μισθώσεων μέχρι 12.000 ευρώ το χρόνο.

Σε «Λερναία Ύδρα» εξελίσσεται το φαινόμενο των βραχυχρόνιων μισθώσεων ακινήτων, λειτουργώντας απειλητικά όχι μόνο απέναντι στη βιωσιμότητα των μικρών τουριστικών καταλυμάτων, αλλά και στη δομή ολόκληρης της κοινωνίας, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας Επιχειρηματιών Τουριστικών Καταλυμάτων Ελλάδος – ΣΕΤΚΕ.

Η ΣΕΤΚΕ ζητάει την τροποποίηση του νόμου, ώστε όσοι ασχολούνται με την τουριστική διαμονή να υποχρεούνται να εκδίδουν την απαραίτητη άδεια λειτουργίας και να κάνουν έναρξη στην εφορία. Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση της ΣΕΤΚΕ.

Το φαινόμενο που ξεκίνησε διστακτικά πριν λίγα μόλις χρόνια έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, λειτουργώντας απειλητικά απέναντι στη δομή ολόκληρων οικιστικών περιοχών, μεταμορφώνοντας πλέον τις πολυκατοικίες σε «τουριστικά καταλύματα», αλλοιώνοντας τη μορφή ολόκληρων γειτονιών.

Η έλλειψη σπιτιών προς ενοικίαση έχει σαν αποτέλεσμα τη γεωμετρική αύξηση των τιμών ενοικίασης, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις οικονομικά ασθενέστερες πληθυσμιακές ομάδες. Ενώ τα προβλήματα που δημιουργούνται για τους ενοίκους των πολυκατοικιών είναι πολλά και δισεπίλυτα, με πρώτο αυτό της ασφάλειας, αφού στο χώρο μπαινοβγαίνουν συνεχώς άγνωστοι άνθρωποι, της ηχορύπανσης, με πάρτι και γλέντια να λαμβάνουν χώρα μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες, κ.λπ.  

nostimonimar.gr