500 Κροίσοι με περιουσία 8,4 τρις αύξησαν κατά 40% τον πλούτο τους εν μέσω πανδημίας…

 

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της πανδημίας ο πλούτος των κροίσων παγκοσμίως εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα. Τη στιγμή δηλαδή που εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη δέχτηκαν τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό πλήγμα λόγω της κρίσης του κορωνοϊού, ενώ εκατομμύρια εξ αυτών βρέθηκαν σε κατάσταση βαθύτατης φτώχειας, οι δισεκατομμυριούχοι αντίστοιχα ευνοήθηκαν από συνθήκες όπως η ανάπτυξη της τηλεργασίας και η «έκρηξη» των διαδικτυακών αγορών.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, οι περιουσίες των 500 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο αυξήθηκαν κατά 40% από την αρχή της πανδημίας έως σήμερα και ανέρχονται πλέον στο αστρονομικό ποσό των 8,4 τρισ. δολαρίων.

 

Παρ’ όλα αυτά, εκμεταλλευόμενοι τα φορολογικά συστήματα, που είναι σήμερα δομημένα κυριολεκτικά στα μέτρα τους, με δεκάδες υποσημειώσεις και «παραθυράκια», δεν καταβάλλουν παρά ελάχιστους φόρους, ίσως και μηδενικούς, παρά τα αμέτρητα πλούτη τους.

 

Μερικοί από αυτούς είναι παγκοσμίως διάσημοι επιχειρηματίες όπως ο Τζεφ Μπέζος της Amazon, ο Έλον Μασκ της αυτοκινητοβιομηχανίας Tesla, οι μεγαλοεπενδυτές Γουόρεν Μπάφετ και Τζορτζ Σόρος και πολλοί άλλοι, λιγότερο ή και καθόλου γνωστοί στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

 

Νομικά παράθυρα

Οι μεγιστάνες συνήθως επιτυγχάνουν τη φοροαποφυγή με νομιμοφανείς τρόπους, τους οποίους οι φορολογικές αρχές δεν μπορούν εύκολα να ανιχνεύσουν, καθώς θα έπρεπε να απασχολούν τεράστιο όγκο ανθρώπινων και κεφαλαιουχικών πόρων για να το πετύχουν, πράγμα που για τα περισσότερα κράτη δεν είναι εφικτό.

 

Σύμφωνα με σχετική μελέτη των αμερικανικών φορολογικών αρχών που δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη Μαρτίου, το πλουσιότερο 1% των αμερικανικών νοικοκυριών αποκρύπτει περίπου το 21% των εσόδων του κατά μέσον όρο με τακτικές που «περνάνε κάτω από τα ραντάρ» ενός συνήθους ελέγχου. Το αντίστοιχο ποσοστό είναι διπλάσιο όταν πρόκειται για το πλουσιότερο 0,1% των αμερικανικών νοικοκυριών.

 

Επίσης, σύμφωνα με έκθεση ομάδας δημοσιογράφων, της ProPublica, οι 25 πλουσιότεροι Αμερικανοί φέρονται να έχουν καταβάλει αθροιστικά μόλις 13,6 δισ. δολάρια φόρους στη διάρκεια της πενταετίας 2014 έως και 2018, ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα ο αθροιστικός τους πλούτος αυξήθηκε κατά 401 δισ. δολάρια. Πρόκειται δηλαδή για έναν πολύ χαμηλό συντελεστή φορολόγησης, μόλις 3,4%.

 

Αντιθέτως το μέσο νοικοκυριό στις ΗΠΑ, με ετήσιο εισόδημα 70.000 δολάρια, είχε συντελεστή φορολογίας 14%, ενώ στα εισοδήματα άνω των 628.300 η φορολογία ανεβαίνει δραματικά στο 37%.

Οι πλούσιοι λοιπόν σε όλο τον κόσμο καταφέρνουν να ελαχιστοποιούν τους φορολογικούς συντελεστές εκμεταλλευόμενοι κάθε «παραθυράκι» που τους προσφέρει ο νόμος. Μία τακτική πολλαπλασιασμού της περιουσίας τους είναι να δανείζονται τεράστια ποσά με ενέχυρο μετοχές. Τα δάνεια αυτά δεν φορολογούνται, ενώ οι τόκοι για την αποπληρωμή τους εκπίπτουν από την εφορία.

 

Μόνο στην Αμερική οι αρχές υπολογίζουν ότι το συνολικό κόστος της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής για το αμερικανικό κράτος έφτασε την τελευταία δεκαετία πάνω από 3 τρισ. δολάρια. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο χαμηλούς φόρους πληρώνουν οι πλούσιοι, σύμφωνα με την ProPublica ο πλούτος του Μπέζος αυξήθηκε κατά 120 δισ. δολάρια στο διάστημα από το 2006 έως το 2018 και οι φόροι που κατέβαλε στο ομοσπονδιακό κράτος το ίδιο χρονικό διάστημα δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόλις το 1,09% του πρόσθετου αυτού πλούτου.

Η κατάσταση για τον μέσο όρο στα νοικοκυριά ήταν ριζικά διαφορετική, καθώς κατέβαλαν φόρους ισοδύναμους με περισσότερο από το 100% της όποιας αύξησης σημείωσε ο πλούτος τους.

 

Ο μη παραχθείς πλούτος

Πολλά φορολογικά συστήματα, μεταξύ αυτών και το αμερικανικό, δίνουν τη δυνατότητα στους πλούσιους να φοροδιαφεύγουν καθώς φορολογούν μόνο τον παραχθέντα πλούτο. Δηλαδή φορολογούν μισθούς, κέρδη από πωλήσεις μετοχών, ενοίκια κ.λπ. Οι πλούσιοι, όμως, συχνά ζουν με τον μη παραχθέντα πλούτο τους, όπως με την αύξηση της αξίας των μετοχών τους ή άλλων περιουσιακών στοιχείων όπως ακίνητα, έργα τέχνης, κοσμήματα και πολλά άλλα.

 

Οι πλούσιοι δανείζονται με ενέχυρο αυτά τα περιουσιακά στοιχεία για να πληρώνουν τις κατοικίες τους, τα ιδιόκτητα νησιά τους και τα ιδιωτικά αεροσκάφη και στη συνέχεια μετέρχονται μια μεγάλη ποικιλία από στρατηγικές για να αποφύγουν την καταβολή φόρων ή την αποπληρωμή των χρεών τους.

Μία από αυτές τις στρατηγικές είναι να αναβάλλουν την αποπληρωμή των δανείων τους για μετά τον θάνατο, μια στρατηγική την οποία ο Έντουαρντ ΜακΚάφρεϊ, ειδικός επί φορολογικών θεμάτων στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, έχει ονομάσει «αγοράζω, δανείζομαι, πεθαίνω».

 

Στο μεταξύ οι πλούσιοι έχουν συχνά τη δυνατότητα να διατηρούν σε χαμηλά επίπεδα το φορολογητέο εισόδημά τους. Το 2011, για παράδειγμα, ο Μπέζος δήλωσε εισοδήματα τόσο χαμηλά ώστε νομιμοποιούσαν το αίτημά του, το οποίο υπέβαλε, για επιστροφή φόρου ύψους 4.000 δολαρίων λόγω τέκνων. Τόσο το 2016 όσο και το 2017 ο Καρλ Ικάν, ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής και προεδρεύων στην ομώνυμη επιχείρηση, δεν κατέβαλε καθόλου φόρους στο αμερικανικό κράτος.

 

Πρώτα απ’ όλα έχει διευρυνθεί η ανισότητα και αυτό σημαίνει πως οι πλούσιοι έχουν περισσότερο πλούτο να προστατεύσουν. Επιπλέον έχουν μειωθεί σημαντικά οι φορολογικοί συντελεστές. Από το 1997 έχουν μειωθεί οι φόροι σε μερίσματα, ακίνητη περιουσία, αποδόσεις κεφαλαίου και σε πολλές άλλες πηγές εισοδήματος, που αφορούν κυρίως τους πλούσιους.

 

Όπως επισημαίνουν οικονομικοί αναλυτές, στη διάρκεια των δεκαετιών 1950 και 1960 οι πλουσιότεροι Αμερικανοί κατέβαλαν φόρους πάνω από το 50% του εισοδήματός τους. Σήμερα το αντίστοιχο ποσοστό είναι σαφώς κάτω του 30%.  (…)

 

Πηγη: Το Ποντίκι

 

Στη μνήμη του Άγγελου Σικελιανού

 

γράφει η Παναγιώτα Ψυχογιού  

 

Ο Σικελιανός έφυγε πικραμένος και φτωχός από την επίσημη μετεμφυλιακή Ελλάδα, στις 19 Ιουνίου του 1951. «Σαράντα χρόνια φιλία ακατάλυτη μ’ έσμιγε με το Σικελιανό, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα ν’ αναπνέω, να μιλώ, να γελώ και να σωπαίνω μαζί του. Τώρα η Ελλάδα άδειασε», θα δηλώσει ο Νίκος Καζαντζάκης μετά τον θάνατό του.

 

Ο Κλέων Παράσχος, σκιαγραφεί το προφίλ του ποιητή: «[…] Γύρω του είχε δημιουργηθεί ένας μύθος. Είχα ακούσει να μιλούν για την ομορφιά του, για τις βασιλικές χειρονομίες που είχε στο σκόρπισμα του χρήματος, για έρωτες και για ταξίδια, για ένα σωρό περιστατικά, παράξενα, μισοπιθανά, μισοαληθινά… Από κοντά είδα ότι κρατιόταν άνετα στο ύψος του θρύλου του. Είχε μιαν ομορφιά Απολλώνια… και ανάδινε ολόκληρος κάτι το βαθιά ποιητικό. Η βροντερή του φωνή και το ηχερό του γέλιο… ήταν απόλυτα συντονισμένα με την όλη προσωπικότητα, ήσαν τα πιο αδρά φανερώματα μιας πλουσιότατης ζωικής αναύρας… Μου μένει ακόμη στο νου, ο τρόπος που είχε ο Σικελιανός να δείχνει οικειότητα, κρατώντας πάντα την απόσταση. Το ντύσιμό του κομψό, φανέρωνε κάποια επιτήδευση… μα το κύμα της ζωής πηδούσε ακράτητο από μέσα του και παράσερνε όλους και όλα… Η ομιλία του ήταν ένας κρουνός χαράς κι ευτυχίας, μα πολύ «τεντωμένη», πολύ αδιάπτωτα κρατημένη στη διαπασών, αυστηρή πάντα και σοβαρή, με λίγα παιγνιδίσματα, μ' αριούς τόνους ζεστούς και οικείους…Η πίστη στον εαυτό του ήταν απέραντη… Το μεταφυσικό πρόβλημα το ´χε λύσει. Θάνατος δεν υπήρχε για τον Σικελιανό. Όλα ήσαν ζωή[…]».

 

Στην ποίησή του ο Όμηρος συνομιλεί με τον Αλαφροΐσκιωτο. Στα ποιήματά του χριστιανικά συμβολα και εικόνες συνδυάζονται με την παγανιστική αποθέωση της φύσης και το μυστικιστικό υπόβαθρο, η περίπλοκη συντακτική ανάπτυξη με τις τεράστιες παρομοιώσεις, ο Χριστιανικός και ο Δελφικός κόσμος, ο ρομαντισμός και ο συμβολισμός, ο λυρισμός με το διονυσιακό πάθος.

 

Ο Σικελιανός θέλησε να συγκεράσει τις παραδόσεις του ελληνισμού (αρχαιοελληνικές-χριστιανικές- λαϊκές). Είχε πίστη στην ενότητα, τη σφαιρικότητα του παντός, στη σύμπτωση της  ψυχής του ποιητή με το κέντρο του παντός. Όραμά του ενας καθολικός θρησκευτικός μύθος που θα ένωνε τις πρωτογονικές μητριαρχικές θρησκείες με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τον χριστιανισμό. Με την ποίησή του αναδεικνύει την πληθωρικότητα της ζωής, την αυθεντική βίωση της παράδοσης και τη χάραξη οικουμενικών οραμάτων.

 

Στο έργο του συναντάμε απόηχους από τον Όμηρο και τη λυρική ποίηση, τους Ορφικούς και την παράδοση των Ελευσινίων Μυστηρίων, τον Πυθαγόρα και Ησίοδο, τους τραγικούς, τον Ηρόδοτο και το Θουκυδίδη, τους προσωκρατικούς και τον Πλάτωνα, τον Καλλίμαχο,τον Πλούταρχο, τον Λουκιανό και  τον Πλωτίνο, τον Ιάμβλιχο και τον Πρόκλο, τον Νίτσε και τον Σπινόζα, τον Κίκεργκαρντ, Χαϊντέγκερ αλλά και τους Γουίτμαν, Ελυάρ, Βαλερί, Ρίλκε, Ρεμπώ.

 

Στο γύρισμα από τον 19ο στον 20όν αιώνα, ο Σικελιανός εντάσσεται στο "διονυσιακό κίνημα". Συνοδοιπόροι του ο Κώστας Βάρναλης και ο Νίκος Καζαντζάκης. Η γνωριμία το 1914 με τον Νίκο Καζαντζάκη, θα αποτελέσει μια νέα σελίδα για την ζωή του. Η Ελένη Καζαντζάκη, στο βιβλίο της «Ο ασυμβίβαστος», σκιαγραφεί τους δυο φίλους, γράφοντας: «Ο Ιόνιος βάρδος, γλυκός κι αστραποβόλος, κατανυκτικός σαν τους πρίγκιπες της Αναγέννησης, καλύτερα σαν αρχιερέας κάποιας ασιατικής θεότητας, με τη φαρδομάνικη πάλλευκη μεταξωτή πουκαμίσα του… και ο Κρητικός, γιος χωρικού με τις λεπτές κλειδώσεις, ντροπαλός, ντυμένος από τα ξημερώματα με το μπλαβό ντρίλινο παντελόνι της αργατιάς και το πορτοκαλί του πουκάμισο… κι οι δυο άνετα μπρος στους ισχυρούς ή τους απόκληρους της γης μας, κι οι δυο πάνω από το κοινό μέτρο, κι οι δυο άρχοντες στο γέλιο».

 

Γράφει ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο: «Ήταν πολύ ωραίος και το ´ξερε. Ήταν μεγάλος λυρικός ποιητής, και το ‘ξερε. Είχε γράψει ένα μεγάλο τραγούδι θαμαστό, ποιητική ατμόσφαιρα, στίχος, γλώσσα, αρμονία μαγική, δε χόρταινα να το διαβάζω και να το χαίρουμαι. Ήταν ο ποιητής ετούτος από το γένος των αϊτών, με το τίναγμα των φτερών έφτανε στην κορυφή… Αληθινά, από την πρώτη στιγμή που τον είδα, ένιωσα πως ο νέος αυτός τιμάει το ανθρώπινο γένος[…].

 

 Στα σχέδια τους ήταν να επισκεφτούν τις Ινδίες, την Σοβιετική Ένωση και την Ιερουσαλήμ και να ιδρύσουν ένα πνευματικό «κοινόβιο». Ωστόσο, οι προσανατολισμοί της ζωής και του έργου τους αλλάζουν, με τον Σικελιανό να αφοσιώνεται στην Δελφική προσπάθεια. Για τις δεύτερες Δελφικές γιορτές, σύμφωνα με προφορική μαρτυρία του Θ. Ξύδη [49], «οι Σικελιανοί ξόδεψαν τόσα χρήματα, όσα θα ήταν αρκετά για να αγοραστεί όλη η Αττική».

 

Ονειρεύτηκε έναν συνεργατικό ειρηνικό πολιτισμό, που βασίζεται στην ισορροπία φύσης-κουλτούρας, ατόμου-κοινωνίας, μυστικισμού-ορθολογισμού.

 

Το έργο του αυτό, έμεινε ανολοκλήρωτο. Η μαρτυρία του ποιητή στον πρόλογο του «Λυρικού βίου», ίσως αποτελεί απάντηση σ´αυτό: «Αλλ' η ποίηση μου, -καθαρή υπαρξιακή διαλεκτική, οργανική και άμεση επαλήθευση του πιο ενδόμυχου πνευματικού παλμού μου, ξένη απόλυτα προς κάθε ευφήμερη εξωτερική φιλοδοξία-, δεν μπορούσε βέβαια να υποταχθεί σε σχέδιο a priori οργανωμένο μιας οιασδήποτε προσπάθειας λογοτεχνικής… από την ώρα που η τριγύρω μου καθολική κινούμενη ιστορία, μ´ έκανε να στρέψω ολόκληρη την προσοχή μου -όχι έξω, αλλά στο κέντρο της ανένδοτης ροής των γεγονότων, που υπάκουαν σε συνθήματα εντελώς διασπαστικά».

 

Βλέποντας ο Σικελιανός τον φασισμό να απλώνεται στην Ευρώπη, ενώνει την ποίησή του με τον απελευθερωτικό αγώνα, εκφωνεί στο ραδιόφωνο το «εμβατήριο» του, και το 1941 εντάσσεται στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, -βοηθώντας στην προπαγάνδισή του με πέντε χειρόγραφα ποιήματα, με τίτλο «Ακριτικά», -τα οποία κυκλοφορούν παράνομα σε εκατό αντίτυπα-, δημοσιεύοντας παράλληλα σε έντυπα του απελευθερωτικού αγώνα, -όπως στην εφημερίδα «Ελευθερία»-, και άλλα ποιήματα για το «Νέο Εικοσιένα» -όπως ό ίδιος αποκαλεί το ΕΑΜ.

 

Γράφει ο Λουντέμης: «[…]Ήταν θεός; Ήταν άνθρωπος; Πού να το ξέρεις… Δεν έκανε κανένα θάμα. Για άνθρωπος, ωστόσο, του ‘πεφτε κάπως λίγο. Δεν έκανε καμιάν ασκήμια. Ήταν Ποιητής. Αυτό τα λέει όλα.». Μέσα στη ζωή του γεύτηκε τα πλούτη και την φτώχεια. Κάποιοι τον είχαν χαρακτηρίσει εγωκεντρικό αλλά ήταν και μεγαλόψυχος».

 

Ανέβηκα —φίλος

 

ανήφορων— όλες

 

τις κορφές που αγναντεύουν τα πέλαγα,

 

γαληνή άγγιξε όλα η ορμή μου:

 

το γεράκι που επέρνα,

 

το σύννεφο στον αγέρα,

 

το διάστημα

 

που είχε ζώσει βαθιά το κορμί μου.

 

Πόσο φως εποτίστηκεν

 

η κρυφή δύναμή μου!

 

Αξίζει να θυμόμαστε αυτόν τον μεγάλο ποιητή που υπήρξε ποιητής οραματιστής, προφήτης, φιλόσοφος, ιερέας, μύστης. Αυτόν που στην ποίησή του ύμνησε τη φύση και τις αρχαίες ελληνικές θεότητες, το δημοτικό τραγούδι και τα ομηρικά έπη, την γυναίκα,την Ελένη, την Καλυψώ και την Παναγία, τη γη,την φυλή,την ποίηση, τον έρωτα, τον θάνατο.

  

 

Στα Γλυκά Νερά συνέβη μία ακόμη γυναικοκτονία

 

Με το τοπίο να έχει πλέον ξεκαθαρίσει όσον αφορά στο δολοφόνο της Καρολάιν, ήρθε η ώρα να δούμε πως δημιουργούνται οι φονιάδες γυναικών και τι μπορούμε να κάνουμε.

 

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Το φρικτό έγκλημα στα Γλυκά Νερά ήταν γυναικοκτονία. Η επιλογή των λέξεων έχει σημασία, καθώς κρύβει την αντίληψη μας για τα πράγματα. Και αν ο όρος γυναικοκτονία ενοχλεί, είναι γιατί αποτελεί υπόμνηση προς όλους μας ότι η κοινωνία αυτή που έχουμε συνδιαμορφώσει και που ταυτόχρονα μας διαμορφώνει, δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένη όσο θα θέλαμε.

 

 

Είναι γυναικοκτονία και όχι μία “απλή” δολοφονία, γιατί αυτό που ώθησε το χέρι του εγκληματία ήταν η πεποίθηση του πως η γυναίκα λόγω φύλου του ανήκει. Στην πατριαρχία η γυναίκα αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία. Και όταν διεκδικήσει να έχει φωνή, απειλεί η ίδια να κλέψει τον εαυτό της. Ο ιδιοκτήτης λοιπόν εξαφανίζοντας το αντικείμενο της ιδιοκτησίας του εξαλείφει την απειλή προς την εξουσία του.

 

Δεν είναι “έγκλημα πάθους”, διότι δεν έχει να κάνει με τα πάθη αλλά με μία κοινωνική κατασκευή φύλου περί ανωτερότητας και ιδιοκτησίας, σε συνδυασμό προφανώς με τα ατομικά ψυχικά ζητήματα του δολοφόνου.

 

Η γλώσσα δεν είναι αθώα και γιατί δεν τον “απείλησε” ούτε τον “εκβίασε” ότι θα πάρει διαζύγιο και θα φύγει μαζί με το παιδί. Δεν αποτελεί απειλή το δικαίωμα ενός ενήλικα ανθρώπου να τερματίσει μία σχέση, είτε έχει νομική μορφή αυτή είτε όχι.

 

 

Και μία που λέμε για ενήλικες, δεν είναι και δεν ήταν ποτέ “παραμυθένιος έρωτας” η παιδοφιλία ενός 27 χρόνου που κυνηγούσε μία 14χρονη (τόσο ήταν η Καρολάιν όταν ξεκίνησε η “σχέση” της με το δολοφόνο). Τα πράγματα έχουν ή θα έπρεπε να έχουν αλλάξει από τότε που η 16χρονη Αλίκη στα Χτυποκάρδια στο θρανίο παντρευόταν τον ακαθορίστου ηλικίας κύριο καθηγητή με τους γκρίζους κροτάφους και δεν τολμούσε μετά ούτε να του πει την αλήθεια.

 

Δεν είναι έρωτας ο καταπιεστικός έλεγχος και χειρισμός, η απομόνωση του θύματος από φίλους και οικογένεια, με δήθεν ρομαντικές μεγάλες χειρονομίες πτήσεις με ελικόπτερα και γάμους στα κλεφτά. Ούτε δικαιολογείται επειδή ήταν “ωραίος” και “πιλότος” και φυσικά Έλληνας- ο οποίος ήξερε πολύ καλά πως να “παίξει” με το ρατσισμό μερίδας συμπολιτών του, κάνοντας λόγο για “δράστες που μιλούσαν σπαστά ελληνικά”, για να δώσει “πάσα” σε σκοταδόψυχους ανύπαρκτους πολιτικά να ζητάνε οπλοφορία και να μιλάνε για τους κακούς μετανάστες, που ήρθαν να αλλοιώσουν το μπολιτιζμό μας.

 

Βέβαια μόλις το 2017- δηλαδή πριν από τέσσερα μόλις χρόνια- βάσει του ποινικού δικαίου, ο δράστης της αποπλάνησης ανηλίκου (που είναι αυθύπαρκτη σε μία “σχέση” 27χρονου με 15χρονη) έπαυε να διώκεται εφόσον την παντρευόταν. Διότι ο γάμος και η πυρηνική οικογένεια είναι το τοτέμ μας.

 

Ας μας πουν όμως οι διοργανωτές του περίφημου συνεδρίου γονιμότητας, τι μπορεί να πήγε λάθος αφού η Καρολάιν παντρεύτηκε και έκανε παιδί μικρή μικρή;

 

Ο άντρας- αφέντης βεβαίως θεωρούσε αντικείμενο του και το παιδί. Ο ίδιος μπορεί να έχει ερωμένη, αλλά η γυναίκα πρέπει όχι μόνο να έχει ως αποκλειστική ζωή εκείνον, αλλά να μην τολμήσει να διαμαρτυρηθεί και φυσικά πως τόλμησε να θέλει να πάρει το παιδί και να φύγει! Το παιδί είναι αντικείμενο ιδιοκτησία του πατρός του. Τέτοιοι “άνθρωποι” θα έχουν τώρα λοιπόν αναγκαστική συνεπιμέλεια;

 

Σημειωτέον τέλος ότι εκτός από τους μπαλάσκες με τις μπαλασκίες τους, υπάρχουν και Αστυνομικοί με άλφα κεφαλαίο, που δεν ικανοποιήθηκαν από την ιστορία του δολοφόνου, διαπίστωσαν τα κενά και έψαξαν μέχρι που κατάφεραν να ομολογήσει. Μακάρι να τους μοιάσουν και άλλοι συνάδελφοι τους και κυρίως να πιστεύουν κάθε Καρολάιν στο μέλλον, που θα ζητήσει βοήθεια.

 

Η πολιτεία δε για πόσο ακόμη θα μένει στα λόγια και πότε θα αρχίσει να προσφέρει νομική, ψυχολογική και πρακτική υποστήριξη σε μία γυναίκα που θέλει να φύγει; Γιατί ωραίες οι συμβουλές “να μη μένετε σε μία κακοποιητική σχέση”, αλλά έξω από το χορό κανείς πολλά τραγούδια λέει.

 

Να μη φτιάχνουμε θύτες και θύματα, αυτό πρέπει να δούμε. Το χρωστάμε στην Καρολάιν.

 

 

Σκέψεις εργάσιμης ημέρας

 

γράφει η  Αρχοντία Κάτσουρα

 

Πρωινό ξύπνημα. Καφές στο μπρίκι -η καφετιέρα χάλασε, τι να σου κάνει κι αυτή, τόσα χρόνια δούλευε σκληρά, κάθε πρωί και συχνά και τα απογεύματα-, λίγο ψωμί, λίγο ταχίνι, λίγο μέλι. Στα γρήγορα, ένα πότισμα στα φυτά στο μπαλκόνι - θα κάνει ζέστη σήμερα, άσε το σκούπισμα για το βραδάκι ή αύριο. Ο βασιλικός και ο δυόσμος έπεσαν θύμα κάποιου αχόρταγου εντόμου και μόνο τα πιο σκληρά κοτσάνια τους στέκουν μόνα κι έρημα στη ζαρντινιέρα - πάνε τα σχέδια για φρέσκια σάλτσα πέστο… Να τα πετάξω και να φυτέψω άλλα; Ασε, μπορεί να αναστηθούν, θα δούμε, δεν προλαβαίνω να αποφασίσω σήμερα.

 

Κοιτάζω το ρολόι. Δεν προλαβαίνω… έκτακτη αλλαγή προγράμματος και ένα ραντεβού που είχα ξεχάσει. Τρέχω στην κουζίνα. Ευτυχώς, φαγητό έχει στο ψυγείο από χθες. Πλένω στα γρήγορα ό,τι λέρωσα - δεν αντέχω να τα βρω το βράδυ στον νεροχύτη, δεν μπορώ να αφήσω «μαγιά» για μετά.

 

Γρήγορα στο μπάνιο. Γρήγορο ξεδιάλεγμα στα βρόμικα, ένα πλυντήριο - αυτό θα με περιμένει έτοιμο όταν γυρίσω. Ντους, ντύσιμο και στον δρόμο.

 

Στο αυτοκίνητο ακούω ειδήσεις. Κάποιος υπουργός αναλύει το επίτευγμα της κυβέρνησης να «διορθώσει» τα κακώς κείμενα των εργασιακών σχέσεων. Βαρύ το βιογραφικό του: πτυχία, μεταπτυχιακά, ίσως και κάποιο διδακτορικό - αυτός δεν ήταν τεμπέλης, οι νέοι που θέλουν τώρα να κάνουν διδακτορικό χαρακτηρίζονται από αυξημένη ροπή για ραχάτι. «Δίνουμε στον εργαζόμενο το δικαίωμα να διαμορφώνει τον χρόνο εργασίας του» λέει και εύκολα φαντάζομαι το ύφος αυταρέσκειας στο πρόσωπό του. «Κούνια που σε κούναγε», του απαντώ κι ας ξέρω ότι δεν με ακούει. Και εκεί να ήμουν, πάλι δεν θα άκουγε. Επιλεκτική κώφωση λέγεται η ασθένεια και οι έχοντες θώκους την αποκτούν αυθωρεί, με την ανάληψη των καθηκόντων τους. Μερικοί γεννιούνται με αυτήν, όπως και με την επιλεκτική τύφλωση, ειδικά αν από γεννήσεώς τους προορίζονται για τις μεγάλες θέσεις και εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν ότι το «ελέω Θεού» δεν αφορούσε μόνο τους μονάρχες.

 

Ο υπουργός αυτοθαυμάζεται ανενόχλητος, ο συνάδελφος στο ραδιόφωνο -όπως και κάποιοι άλλοι πολύ νωρίς το πρωί στην τηλεόραση- έχει μείνει άλαλος από τη σοφία και τη ρητορική δεινότητά του.

 

Αλλάζω σταθμό. Καλύτερα μουσική. Αποφασίζω για λίγο κι εγώ να εισέλθω στη νιρβάνα της επιλεκτικής κώφωσης. Για να φτάσω ασφαλής στο μετρό - όπου θα στοιβαχτώ με εκατοντάδες άλλους συνανθρώπους, συνεργαζόμενους, τουρίστες και λοιπούς.

 

Αναρωτιέμαι, πόσοι από αυτούς σαν εμένα άκουσαν -όχι από τους κυβερνώντες, αλλά από τους επιστήμονες, που έγιναν η ουρά τους- ότι όλα τα εμβόλια είναι καλά και αποφάσισαν να κάνουν το πρώτο διαθέσιμο; Και τώρα όλοι μαζί, όσοι περιμένουμε τη δεύτερη δόση, αγωνιούμε μήπως στην άλλη στροφή του δρόμου, μέσα στον ύπνο μας, την ώρα που συναντάμε τους φίλους μας, θα μας βρει το μοιραίο.

 

Πόσοι κυκλοφορούμε στις πόλεις και τα χωριά μας ως δυνάμει μελλοθάνατοι γιατί η κυβέρνησή μας -και οι επιστήμονες, το ξαναλέω, που έγιναν η ουρά της και σαν παπαγάλοι έλεγαν όσα έλεγαν, πατώντας τον όρκο τους και κάνοντας σφουγγαρόπανο την αξιοπιστία τους, τον ρόλο τους ως καθηγητών στα πανεπιστήμια, όπου εκτός από γνώση πρέπει να διδάσκουν και ήθος- επέλεξε να στείλει εκτός Ελλάδας το μήνυμα της ασφαλούς τουριστικής χώρας; Ολα για την οικονομία… Αλλωστε τι είναι στατιστικά 1,3 ή 3 νεκροί ανά εκατομμύριο; Σταγόνα στον ωκεανό.

 

Τελικά, δεν ακούω ούτε μουσική. Οι δρόμοι είναι πηγμένοι. Προσπαθώ μέχρι να φτάσω να είμαι προσεκτική. Παρκάρω, φοράω τη διπλή μάσκα μου, παίρνω την τσάντα μου και μπαίνω στον σταθμό του μετρό. Με περιμένει ένα οχτάωρο ή εννιάωρο ή δεκάωρο και ένας μικρός μισθός, για την ώρα εξασφαλισμένος. Και πάλι καλά να λέω. Εχει ο Θεός, έχει και ο Μωυσής στο Μαξίμου, που ο Πανάγαθος μέρες να μου κόβει και να του δίνει χρόνια, για να μεταρρυθμίζει τη χώρα.

 

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων - 82,4 εκατομμύρια ξεριζωμένοι το 2020

 «Κανένας δεν διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων»  

Παρά την πανδημία, ο αριθμός των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους εξαιτίας των πολέμων, της βίας, των διώξεων και των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων άγγιξε τα 82,4 εκατομμύρια, αριθμός αυξημένος κατά 4% σε σχέση με το 2019. Αυτό καταδεικνύει η ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες «Παγκόσμιες Τάσεις», που δημοσιεύθηκε ενόψει της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων.

 

Πρόκειται για την ένατη στη σειρά χρονιά που σημειώνεται αύξηση.Σήμερα, το 1% της ανθρωπότητας έχει εκτοπιστεί, ενώ έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους σε σύγκριση με το 2011, όταν έφταναν στο σύνολο σχεδόν τα 40 εκατομμύρια. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, στο τέλος του 2020, 48 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της χώρας τους (αριθμός αυξημένος κατά περισσότερο από 2,3 εκατομμύρια), ενώ 4,1 εκατομμύρια ήταν αιτούντες άσυλο Το 42% των εκτοπισμένων ήταν παιδιά κάτω των 18 ετών, ενώ εκτιμήσεις της Ύπατης Αρμοστείας δείχνουν ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά γεννήθηκαν ως πρόσφυγες από το 2018 ως το 2020.

 

Στην έκθεση σημειώνεται επίσης ότι στο απόγειο της πανδημίας το 2020 περισσότερες από 160 χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους, με 99 κράτη να μην κάνουν καμία εξαίρεση για όσους αναζητούσαν προστασία.

 

Ο «Ημεροδρόμος» στέκεται από θέση αρχής απέναντι σε όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν εχθρούς, «εισβολείς» και ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.

 

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων δημοσιεύουμε το ποίημα της Warsan Shire. Η Warsan Shire γεννήθηκε το 1988. Είναι Σομαλή, γεννήθηκε στην Κένυα και ….βρέθηκε στο Λονδίνο μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής της. Το ποίημα έχει τίτλο «Σπίτι» και δεν περιμένουμε να γίνει κατανοητό από τους μισανθρώπους. Απευθύνεται σε ανθρώπους.

 

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

 

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

 

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

 

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

 

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

 

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

 

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

 

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

 

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του.

 

Αφήνεις την πατρίδα

 

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

 

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

 

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου

 

ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

 

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

 

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

 

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

 

ανάμεσα στα δόντια σου

 

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων

 

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

 

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

 

Πρέπει να καταλάβεις

 

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

 

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

 

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

 

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

 

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

 

τρώγοντας εφημερίδες

 

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

 

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

 

κανένας δε σέρνεται

 

κάτω από φράχτες

 

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

 

να τον λυπούνται

 

κανένας δεν διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

 

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

 

όπου το σώμα σου πονούσε

 

ή τη φυλακή,

 

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

 

από μια πόλη που φλέγεται

 

και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ

 

είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό

 

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

 

κανένας δε θα το μπορούσε

 

κανένας δε θα το άντεχε

 

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

 

για να ακούσει τα:

 

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

 

πρόσφυγες

 

βρωμομετανάστες

 

ζητιάνοι ασύλου

 

που ρουφάτε τη χώρα μας

 

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

 

μυρίζετε περίεργα

 

απολίτιστοι

 

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

 

να κάνετε και τη δική μας

 

πώς δε δίνουμε σημασία

 

στα λόγια

 

στα άγρια βλέμματα

 

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

 

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

 

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

 

από δεκατέσσερις άντρες

 

ανάμεσα στα πόδια σου

 

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο

 

να καταπιείς

 

από τα χαλίκια

 

από τα κόκαλα

 

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

 

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

 

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

 

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

 

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

 

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

 

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

 

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

 

να συρθείς στην έρημο

 

να κολυμπήσεις ωκεανούς

 

να πνιγείς

 

να σωθείς

 

να πεινάσεις

 

να εκλιπαρήσεις

 

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

 

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

 

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

 

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου

 

που λέει

 

φύγε,

 

τρέξε μακριά μου τώρα

 

δεν ξέρω τι έχω γίνει

 

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

 

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ.

 

Σημείωση: Η μετάφραση του ποιήματος από την στην ιστοσελίδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

πηγή

 

 

 

 

Τώρα, ζητάει συγνώμη ο Μπαλάσκας..!

 

Χρειάστηκε να περάσουν δύο μέρες, να διαταχθεί ΕΔΕ από το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. και εισαγγελική έρευνα με εντολή της Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών για να ζητήσει συγνώμη ο γνωστός συνδικαλιστής της αστυνομίας που μοίρασε απλόχερα από τα τηλεπαράθυρα οδηγίες προς... επίδοξους γυναικοκτόνους.

 

Χθες, ο Σταύρος Μπαλάσκας, προανήγγειλε προσφυγή στη ποινική και αστική δικαιοσύνη και ισχυριζόταν πως οι δηλώσεις του παραποιήθηκαν. Σήμερα επανήλθε και από το φιλόξενο τηλε-παράθυρο του ΣΚΑΪ ζήτησε συγνώμη ισχυριζόμενος πως «κάποιοι παρεξήγησαν και παρερμήνευσαν τη δήλωσή μου».

 

Οι επίμαχες δηλώσεις του αστυνομικού θα αποτελέσουν αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας με εντολή της Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Σωτηρίας Παπαγεωργακοπούλου. Η εισαγγελέας παρήγγειλε την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με στόχο να διακριβωθεί αν όσα ανέφερε στοιχειοθετούν το αδίκημα της διέγερσης σε διάπραξη αδικήματος αλλά και αυτό της διασποράς ψευδών ειδήσεων. Το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., διέταξε κατεπείγουσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση σε βάρος του συνδικαλιστή ενώ παράλληλα, κινήθηκε η διαδικασία εξέτασης για λήψη του διοικητικού μέτρου της διαθεσιμότητας σε βάρος του.

 

«Συγγνώμη, δεν είπα αυτό που μου καταλογίζεται»

«Σαφώς και ζητώ δημόσια συγγνώμη, καθώς δεν είπα αυτό που μου καταλογίζεται» ανέφερε ο Στ. Μπαλάσκας σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ.

 

Την Παρασκευή, σε εκπομπή του MEGA, αναφερόμενος στον δράστη του φρικιαστικού εγκλήματος στα Γλυκά Νερά είπε: «Είναι βλάκας διότι εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία δεν θα πήγαινε ούτε 4 χρόνια φυλακή. Γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καβγά…».

 

Σήμερα, στη νέα τηλεοπτική του εμφάνιση εξήγησε ότι με τη δήλωσή του εννοούσε ότι οι ποινές είναι ελάχιστες, ακόμα και για αυτούς που δολοφονούν και στη συνέχεια καλούν αμέσως την αστυνομία και το παραδέχονται, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι.

 

«Στη συγκεκριμένη δήλωση ατυχώς είπα ότι ο δράστης είναι βλάκας, διότι πίστεψε ότι μπορεί να ξεγελάσει τις αρχές. Μέσα σε 2-3 ώρες προσπάθησε να ξεγελάσει την αστυνομία. Οι ποινές είναι ελάχιστες και εμείς οι μάχιμοι αστυνομικοί έχουμε πρόβλημα να πιάνουμε και να ξαναπιάνουμε τους δράστες». Και συμπλήρωσε ότι: «Κάποιοι παρεξήγησαν και παρερμήνευσαν τη δήλωσή μου». 

πηγή

 

 

Τραγικές οι ελλείψεις στα νοσοκομεία των απομακρυσμένων περιοχών καταγγέλλει ο Πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.!

 

Στις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν στις υπηρεσίες υγείας σε απομακρυσμένες περιοχές αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος, με αφορμή τον θάνατο μιας 56χρονης γυναίκας στο νοσοκομείο των Καλαβρύτων μετά από εμβολιασμό, επισημαίνοντας ωστόσο ότι «κανείς δεν μπορεί να σχετίσει το τραγικό συμβάν με τον εμβολιασμό».

 

«Χθες το μεσημέρι πέθανε 56χρονη γυναίκα στο νοσοκομείο Καλαβρύτων λίγο μετά τον εμβολιασμό της χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Κανείς δεν μπορεί να σχετίσει το τραγικό συμβάν με τον εμβολιασμό. Όμως αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η ασφάλεια που λειτουργούν απομακρυσμένες υγειονομικές μονάδες και μάλιστα τη στιγμή που αποτελούν και εμβολιαστικά κέντρα. Χωρίς εξιδεικευμένο και με ελλιπέστατο προσωπικό καλούνται αντιμετωπίζουν σοβαρά έκτακτα περιστατικά», ανέφερε σε ανάρτησή του ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

 

«Στο νοσοκομείο και κέντρο υγείας Καλαβρύτων εκείνη την ώρα του τραγικού συμβάντος υπήρχε ένας γιατρός παθολόγος και ένας γενικός γιατρός. Ποιος θα κάνει διασωλήνωση αφού δεν υπήρχε αναισθησιολόγος; Με ποια εξειδίκευση θα αντιμετωπισθεί με ασφάλεια το περιστατικό;», κατέληξε. 

πηγή