Το φιλί

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

 

Πίνουν από ένα ισοτονικό ρόφημα και μοιράζονται ένα πατατάκι στα σκαλάκια έξω από το γηπεδάκι της γειτονιάς. Θα ’ναι δεν θα ’ναι δώδεκα χρονών και είναι τόσο απορροφημένοι στη συζήτησή τους που διόλου δεν δίνουν σημασία στην κυρία που κάθεται για να ξαποστάσει στο παγκάκι λίγο πιο κει. Τα δυο αγόρια συζητούν με έξαψη για το μεγάλο συγκλονιστικό «κακό» που τα βρήκε. «Ρε φίλε, αν κολλήσω κάηκα, θα με σκοτώσει η μάνα μου…». Ο διάλογός τους έχει το «ρε φίλε» τόσες φορές όσο θα έμπαινε κόμμα... Ξεπερνώ τη διαπίστωση ότι κάθε γενιά έχει το δικό της γλωσσικό «κατακάθι» και μπαίνω στο ψαχνό της ιστορίας μας. Το πρόβλημα του ενός από τα δύο αγόρια ήταν πως επιτέλους φίλησε το κορίτσι των ονείρων του και φοβόταν μήπως έχει κολλήσει κορονοϊό.

 

Το άλλο παιδί κοιτούσε με έκδηλο θαυμασμό και μεγάλο ενθουσιασμό τον φίλο του παρηγορώντας τον: «Ρε φίλε, δεν μπορεί να είσαι τόσο γκαντέμης, ρε φίλε…». Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με τα δεινά των δυο παιδιών που με περίσσια αθωότητα περιέγραφαν το δράμα τους. Μα, να μην μπορεί να χαρεί μέσα στο πρώιμο καλοκαιράκι το πρώτο του φιλί ο άνθρωπος; Να σκέφτεται τον άτιμο ιό που αν τυχόν και κόλλησε θα του έφερνε κατσάδες και επιπτώσεις; Και έπειτα δεν το άντεχε η αντρική του τιμή πως θα έπρεπε να «σπιλώσει» το όνομα του κοριτσιού, που ειρήσθω εν παρόδω έμαθα πως νοσεί στο σπίτι του ως επιβεβαιωμένο κρούσμα.

 

Σκέφτομαι πως αν και είμαστε υποτίθεται προς το τέλος της πανδημίας δεν έχουμε ακόμα επεξεργαστεί τι ακριβώς έχει αφήσει σε όλους μας αυτή η σκληρή ιστορία. Σίγουρα ένα μικρό ή ένα μεγάλο τραύμα. Από την ευαίσθητη ιστορία των δύο παιδιών που ζουν τις δικές τους αγωνίες ώς άλλα μεγαλύτερα θέματα. Προσπαθούμε να μπούμε σε μια «κανονικότητα» σχετικά «ακανόνιστη» ακόμα. Και τώρα που και οι μάσκες κατεβαίνουν και αποσύρονται, κάποιοι μάλιστα λένε πως θα τις κάψουν λες και φταίγαν τούτα τα πανιά για την ανελευθερία μας, τα χαμόγελα είναι ακόμα αμήχανα και οι αγκαλιές «μισές». Λογικό, πολύ λογικό. Θα ήθελα να διαβεβαιώσω τα δυο μικρά αγόρια πως δεν θα πάει τίποτα στραβά. Θα ήθελα να τους πω πως σημασία έχει η αίσθηση του πρώτου φιλιού που δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Και θα ήθελα να τους πω με όλη μου την καρδιά πως εκεί έξω τους περιμένει ένας υπέροχος κόσμος. Μόνο που θα ήθελα καμιά φορά να μην ξεχνούν να φορούν μια μάσκα για τους άδικους ιούς ή ίσως και μια «πανοπλία» για να μη χαθεί γρήγορα η αθωότητά τους, η πολύτιμη για μας αθωότητά τους.

Κι άλλα όπλα από την Ελλάδα στην Ουκρανία..-Το βίντεο των δηλώσεων του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ

 

Το «πακέτο» για την επίσκεψη του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις ΗΠΑ φαίνεται πως δεν είχε μόνο την αναγγελία για νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα αμερικανικών μαχητικών F-35.  Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμπλέκοντας ακόμα περισσότερο τη χώρα στον πόλεμο στην Ουκρανία στέλνει, σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, για μια ακόμα φορά οπλικά συστήματα στην Ουκρανία και γι’ αυτό λαμβάνει κι ένα «ευχαριστώ».

 

Συγκεκριμένα, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, χτες Δευτέρα, ανακοίνωσε ότι για τον πόλεμο στην Ουκρανία θα στείλουν νέα όπλα περίπου 20 χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

  

Ο επικεφαλής του Αμερικανικού Πενταγώνου είπε ότι οι χώρες αυτές ανακοίνωσαν «πακέτα βοήθειας» προς την Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα πυρομαχικά για το πυροβολικό, συστήματα για την άμυνα των ακτών, τανκς και τεθωρακισμένα οχήματα, ενώ άλλες δεσμεύτηκαν να συμμετάσχουν στην εκπαίδευση Ουκρανών στρατιωτών και στη διατήρηση των στρατιωτικών της συστημάτων.

 

Ο Λόιντ Όστιν ευχαρίστησε αρχικά ξεχωριστά την Δανία και την Τσεχία για τη συμβολή τους και εν συνεχεία έκανε αναφορά στην χώρα μας. «Σήμερα, πολλές χώρες ανακοίνωσαν νέες δωρεές συστημάτων πυροβολικού και πυρομαχικών που είναι ζωτικής σημασίας, μεταξύ των οποίων η Ιταλία, η Ελλάδα, η Νορβηγία και η Πολωνία», τόνισε.

 

 Η Ελλάδα έχει ήδη στείλει και στα τέλη Φεβρουαρίου στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα πυρομαχικά, αυτόματα τυφέκια τύπου «καλάσνικοφ» και εκτοξευτές με δύο C-130 μέσω Πολωνίας.

 

 

.@SecDef: Several countries announced new donations of critically needed artillery systems and ammunition including Italy, Greece, Norway, and Poland. pic.twitter.com/0uQOM9Hw7p 

— Department of Defense 🇺🇸 (@DeptofDefense) May 23, 2022

πηγή 

To NATO σχεδιάζει να στείλει πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα.!

 

Η Βρετανία σχεδιάζει με τους συμμάχους της ένα πιθανό σχέδιο αποστολής πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Οδησσού της Μαύρης Θάλασσας, για να προσφέρει προστατευτική συνοδεία σε πλοία που εξάγουν ουκρανικά σιτηρά, πως αναφέρουν βρετανικά και αμερικανικά ΜΜΕ.

 

Η βρετανική εφημερίδα Daily Mail, γράφει σήμερα ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Λιθουανίας Γκαμπριέλιους Λάντσμμπεργκις δήλωσε χθες ότι συζήτησε τη δημιουργία ενός τέτοιου «προστατευτικού διαδρόμου» από την Οδησσό με τη Βρετανίδα υπουργό Εξωτερικών Λιζ Τρας. Είπε επίσης ότι ένας «συνασπισμός των πρόθυμων», που αποτελείται από χώρες του ΝΑΤΟ και άλλα έθνη που εξαρτώνται από τα σιτηρά, όπως η Αίγυπτος, μπορεί να είναι πρόθυμος να δεσμεύσει στρατιωτικούς πόρους για να ενισχύσει την προστασία και να αποτρέψει εκτεταμένες ελλείψεις τροφίμων.

  

Εξάλλου, σύμφωνα με τους Times, το σχέδιο προβλέπει ότι τα συμμαχικά ναυτικά θα καθαρίσουν την περιοχή γύρω από το λιμάνι της Οδησσού από ρωσικές νάρκες για να προστατεύσουν τα πολεμικά σκάφη αλλά και τα φορτηγά πλοία που μεταφέρουν τα ζωτικά προϊόντα από τα πολεμικά πλοία του Πούτιν.

 

Υπάρχουν έξι πλοία του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας και δύο υποβρύχια στη θάλασσα που απειλούν επί του παρόντος την ασφάλεια των εμπορευματικών πλοίων, σύμφωνα με ουκρανικές πηγές.

 

Θα αναπτυχθούν επίσης πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς για να αποτρέψουν κάθε ρωσική προσπάθεια να υπονομεύσει τον διάδρομο. Η Δανία, σε κοινή ανακοίνωση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποσχέθηκε χθες να παράσχει μια παρτίδα αντιπλοϊκών πυραύλων «Harpoon» και έναν εκτοξευτή, για να επεκτείνει το βεληνεκές κρούσης της Ουκρανίας και να υπερασπιστεί τα εμπορευματικά πλοία που εξάγουν σιτηρά. Τα Harpoons, κατασκευασμένα από την Boeing Co., θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να απωθήσουν το ρωσικό ναυτικό μακριά από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας της Ουκρανίας, επιτρέποντας την επανέναρξη των εξαγωγών σιτηρών και άλλων γεωργικών προϊόντων.

 

 

Η αποστολή των Harpoons είναι μία κίνηση που ενδεχομένως να οδηγήσει σε κλιμάκωση και επέκταση της σύγκρουσης, καθώς μέχρι σήμερα καμία χώρα δεν ήθελε να στείλει τους συγκεκριμένους πυραύλους, υπό το φόβο των αντιποίνων από τη Ρωσία εάν ένα πλοίο της βυθιστεί με ένα Harpoon.

 

 

πηγή : 902.gr

 

Οι πολιτικοί σαν αναγνώστες κειμένων

 

γράφει ο  Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αρκετοί επιστήµονες, συγγραφείς και διανοητές προτιμούν να μιλούν δίχως χειρόγραφο σε ημερίδες και συνέδρια. Αλλοι νιώθουν άνετα μόνο αν έχουν να διαβάσουν γραπτό κείμενο. Και με τους πολιτικούς το ίδιο συμβαίνει. Ορισμένοι τα πάνε καλά στην πρωτολογία τους, όταν διαβάζουν τις σελίδες με τα τεράστια γράμματα. Και άλλοι θεωρούν προνομιακό πεδίο τη δευτερολογία, που βασίζεται στον αυθόρμητο προφορικό λόγο και αποσκοπεί στην αποδόμηση όσων είπε ο αντίπαλος πρωτομιλώντας.

 

Δεν έχουμε την απαίτηση να γράφουν οι πολιτικοί μόνοι τους τις ομιλίες τους. Ακόμα κι αν έχουν ταλέντο στο γράψιμο, δεν έχουν τον χρόνο. Συχνά οι ευθύνες τους δεν τους επιτρέπουν καν να υπαγορεύσουν τις σκέψεις τους. Τη δουλειά, λοιπόν, την αναλαμβάνουν οι σύμβουλοι-λογογράφοι, που στρώνουν στο χαρτί λιγοστούς άρτιους συλλογισμούς και πολλές ατάκες, προς εκμαίευση χειροκροτημάτων.

 

Το άγχος της ατάκας οργανώνει (ή διαλύει) τα κείμενα αυτά. Οχι η αγωνία της γραφής, παρά την κάποια ερωτοτροπία με τη λογοτεχνία, όπως υποδηλώνει η συσσώρευση σχημάτων λόγου, συχνά άστοχων. Ενα από τα πιο κραυγαλέα, άρα και πιο άστοχα, των τελευταίων μηνών ήταν το πρωθυπουργικό «μέτρα μετρημένα στο μέτρο της πραγματικότητας». Το «Σώσος και Σωσώ, Σώτερ…» βελτιωμένο. Οποιος το εμπνεύστηκε, θα ‘πρεπε να κλίνει καμιά τριανταριά φορές στο χαρτί τη λέξη «αμετροέπεια». Για να κουράσει τουλάχιστον το χέρι του.

 

Ενα δεύτερο άγχος στα κείμενα που προορίζονται για ανάγνωση από τον κομματικό αρχηγό στη Βουλή ή σε κάποια επίσημη περίσταση, είναι «το άγχος των ρητών». Η γνωμικοθηρία. Η αναζήτηση στο Διαδίκτυο, σε καταλόγους με «Λόγια μεγάλων ανδρών», μιας βαρυσήμαντης φράσης, που ελπίζεται ότι θα ηχήσει σαν πειστήριο μόρφωσης. Το Ιντερνετ όμως λειτουργεί συχνά σαν παγίδα, όχι σαν βοηθός. Πολλά τσιτάτα που αποδίδονται με σιγουριά στον άλφα σπουδαίο, στην πραγματικότητα έχουν πατέρα τον βήτα. Και άλλα δεν ειπώθηκαν ποτέ, και είναι απλώς κατασκευάσματα στη μανιέρα του τάδε ποιητή. Ο Καβάφης θα ταλαιπωρείται εσαεί.

 

«Mέτρα μετρημένα στο μέτρο της πραγματικότητας». Το «Σώσος και Σωσώ, Σώτερ…» βελτιωμένο.

 

Η ευθύνη γι’ αυτές τις αστοχίες, και γενικά για το κείμενο που διαβάζει, είναι του πολιτικού-αναγνώστη, όχι του λογογράφου του. Δεν είναι κακό να θεμελιώνει την ομιλία του πάνω στον σκελετό που του παραδίδουν οι σύμβουλοί του. Κακό είναι να μην έχει να προσθέσει τίποτε άλλο από τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες του κατά την εκφώνηση, δηλαδή την υποκριτική του τέχνη. Κακό είναι να μεθάει από την εκτροπή της αυτοπεποίθησής του σε αλαζονεία. Και είναι χείριστο για τον ίδιο και την παράταξή του να πιστεύει ότι θα μιλάει πάντα σε ασφαλές περιβάλλον. Αν αφήνεις τα αντανακλαστικά σου να πέσουν σε λήθαργο, κι αν αφήνεσαι στην πίστη ότι θα μπορείς πάντα να ξεφεύγεις με γενικόλογα σοφίσματα, δύσκολα θα καταφέρεις να δώσεις πραγματική απάντηση σε πραγματική ερώτηση.

 

Κακά τα ψέματα, ο πρωθυπουργός μας δεν έχει συνηθίσει σε «εκτός πλαισίου» ερωτήσεις Ελλήνων δημοσιογράφων. Δηλαδή, σε ερωτήσεις που να μην είναι πάσες για να σκοράρει άκοπα στο τέρμα τού φαίνεσθαι, επαναλαμβάνοντας περικοπές των διαγγελμάτων του. Αυτό όμως τον έχει παγιδέψει στη σιγουριά ότι θα τα βγάλει εύκολα πέρα σε κάθε περίπτωση. Αιφνιδιάζεται λοιπόν, και ενίοτε θυμώνει, όταν κάποιος ξένος δημοσιογράφος χρησιμοποιεί την τέχνη της συνέντευξης εντελώς διαφορετικά από τους ευγενικούς συμπατριώτες μας και του θέτει «αγενώς» (αν όχι και «ανθελληνικά») μη αναμενόμενες ερωτήσεις.

Ενα παράδειγμα από τον περασμένο χρόνο, 25.11.2021. Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος της Washington Post Lally Weymouth κρίνει πως «είναι μεγάλο λάθος» η νέα τότε διάταξη του Ποινικού Κώδικα «για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων» και ρωτάει τον πρωθυπουργό «τι χρειάζεται αυτήν την επίθεση στα ΜΜΕ». Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης διατείνεται πως «αυτό που κάνουμε είναι πολύ μετρημένο και πολύ έγκυρο», η Αμερικανίδα δημοσιογράφος επιμένει στις αντιρρήσεις της, και ο πρωθυπουργός διαφεύγει διά της κολακείας: «Είστε μια έμπειρη δημοσιογράφος. Θα λάβω σοβαρά υπόψη την παρατήρησή σας». Πράγμα που δεν το έπραξε ποτέ. Το ελληνικό κοινό, πάντως, δεν έμαθε ποτέ γι’ αυτή τη στιχομυθία. Για να προστατευτεί το πρωθυπουργικό γόητρο, οι συγκεκριμένες ερωταποκρίσεις δεν υπήρχαν στο ενημερωτικό σημείωμα του Μαξίμου, που αναδημοσιεύτηκε ατόφιο από το Αθηναϊκό Πρακτορείο και κατόπιν από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Αποπληροφόρηση; Υποπληροφόρηση; Παραπληροφόρηση; Ολα μαζί, και μάλιστα σε καιρούς που το πρωτότυπο εντοπίζεται πανεύκολα;

 

Απροετοίμαστος στα περί Τύπου αποκαλύφθηκε ο κ. Μητσοτάκης και στο ταξίδι του στις ΗΠΑ. Η ερώτηση του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Ιγνάτιους στο Georgetown University ήταν επίσης «μη αναμενόμενη»: «Ο Παγκόσμιος Δείκτης Ελευθερίας του Τύπου κατέταξε την Ελλάδα στη χαμηλότερη θέση στην Ε.Ε. στην ελευθερία του Τύπου. Είμαι βέβαιος ότι αυτά τα στοιχεία σάς προβληματίζουν. Πείτε μας γιατί συνέβη αυτό και τι θα κάνετε». Η απάντηση: «Πρώτα απ’ όλα, αν αναφέρεστε στην έκθεση από μια γαλλική ΜΚΟ, εγώ διαφωνώ με τον πιο εμφατικό τρόπο με τα συμπεράσματα και τη μεθοδολογία. Είμαστε ελεύθερη δημοκρατία και αν δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στην Ελλάδα, θα δείτε ότι οι περισσότερες είναι επικριτικές απέναντί μας. Είναι μια χώρα που ο καθένας μπορεί να δημοσιεύει ό,τι θέλει».

 

Πρώτ’ απ’ όλα, οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) δεν είναι «γαλλική ΜΚΟ». Είναι ανεξάρτητη διεθνής οργάνωση, η οποία μάλιστα κατέρριψε όλες τις αιτιάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεύτερον, το θέμα δεν είναι οι εφημερίδες αλλά τα ιδιωτικά κανάλια, που περιφρονούν ανενδοίαστα όσα προβλέπει το Σύνταγμα για την αντικειμενικότητα και δωρίζουν στη Ν.Δ. ένα 66% του ενημερωτικού χρόνου τους. Τρίτον, η Ευρωβουλή εμπιστεύεται τους RSF, γι’ αυτό και ανάρτησε στην ιστοσελίδα της την πρόσφατη έκθεσή τους, όπου η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία στην Ε.Ε. ως προς την ελευθεροτυπία. Τέταρτον, οι προσπάθειες της κυβέρνησης και των φιλικών της Μέσων να αποδομήσουν την έκθεση των RSF οδήγησαν σε απανωτές γκάφες. Συν τοις άλλοις, ισχυρίστηκαν ότι σε επίσημη έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με τίτλο «Ελευθερία της έκφρασης κατά το 2021», «η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο επίπεδο, όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες». Τι κατέδειξε όμως η διεξοδική έρευνα του Αθανάσιου Περδικόπουλου στα hellinika hoaxes; Αντιγράφω: «Η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε αντίθεση με όσα αναφέρθηκαν από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον γραμματέα της Βουλής, άρθρα ιστοσελίδων και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν περιέχει κατάταξη των χωρών-μελών του Συμβουλίου ως προς την ελευθερία του Τύπου. Το γράφημα (χάρτης) που διακινήθηκε ως ενδεικτικό του επιπέδου ελευθερίας του Τύπου, στην πραγματικότητα αποτυπώνει την κατάσταση κινδύνου ανά χώρα ως προς τις ατομικές ψηφιακές δεξιότητες»! Κάποιος χάρτης θα πρέπει να φτιαχτεί και για τις κυβερνητικές αδεξιότητες.

Ένας στους τρεις ιδιωτικούς υπαλλήλους με μισθό 480 ευρώ!

 

Το 34,2% των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα (770.823 άτομα) λαμβάνει μισθό μόλις 468,40 ευρώ μικτά ή 398,20 ευρώ καθαρά, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του ΕΦΚΑ για τον Μάρτιο του 2021. Tα παραπάνω καταγράφει σε ρεπορτάζ της η naftemporiki.gr (του Βασίλη Αγγελόπουλου).

 

 

Σημειώνεται ότι πρόκειται για την επίδραση που έχει στους μισθούς η μερική απασχόληση και αποκαλύπτεται από τις Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις (ΑΠΔ) που υποβάλλουν σε μηνιαία βάση οι επιχειρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και αν προστεθούν και οι εργαζόμενοι με όρους πλήρους απασχόλησης (1.510.161 άτομα), ο μέσος μισθός βρίσκεται στα 992,11 ευρώ μικτά

 

Συγκεκριμένα, όσον αφορά τους αριθμούς, όπως προκύπτουν από το ρεπορτάζ, τα στοιχεία του περσινού Μαρτίου δείχνουν τα εξής, μεταξύ άλλων:

 

– Πλήρης απασχόληση: Μέσος μισθός: 1.240,56 ευρώ, μέσο ημερομίσθιο: 52,05 ευρώ.

 

 

– Μερική απασχόληση: Μέσος μισθός, 468,40 ευρώ, μέσο ημερομίσθιο 25,82 ευρώ.

 

– Συνολικά, ο μέσος μισθός υπολογίζεται στα 992,11 ευρώ μικτές αποδοχές.

 

– Υποβλήθηκαν Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις (ΑΠΔ) από 279.011 επιχειρήσεις και από 13.038 οικοδομοτεχνικά έργα.

 

 

– Συγκριτικά με τον Μάρτιο του 2020, έναν χρόνο μετά καταγράφεται αύξηση κατά 2,02% στους ασφαλισμένους για το σύνολο των επιχειρήσεων. Η αύξηση αυτή, πάντως, είναι αισθητά μεγαλύτερη (16,26%) όταν πρόκειται για επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στα οικοδομοτεχνικά έργα.

 

– Το μέσο ημερομίσθιο μειώθηκε κατά 2,53%, όμως ο μέσος μισθός με πλήρη απασχόληση αυξήθηκε κατά 5,63% στις κοινές επιχειρήσεις.

 

– Το 22,36% των ασφαλισμένων απασχολείται στο χονδρικό και το λιανικό εμπόριο. Ακολουθούν η μεταποιητική βιομηχανία με 13,32% και τα ξενοδοχεία-εστιατόρια με 12,55%.

 

– Με 25,63% οι υπάλληλοι γραφείου έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων στη χώρα.

 

– Το 53,74% των ασφαλισμένων στο σύνολο των επιχειρήσεων είναι άνδρες.

 

– Το 68,18% των ασφαλισμένων είναι ηλικίας από 25 έως 49 ετών. Επίσης, το 20,19% των ασφαλισμένων είναι έως 29 ετών. 

πηγή

 

Σαν σήμερα 22 Μαΐου ο Γρηγόρης Λαμπράκης δέχεται δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς.!

 

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.

 

Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.

 

Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).

 

Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία.

 

 

Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.

Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.

 

Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

 

Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

 

Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.

 

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.

 

 

πηγή  

Είμαι ΠΑΟΚ..!

 

«Είμαι ΠΑΟΚ!!

Είμαι ΠΑΟΚ γιατί έτσι και είμαι ΠΑΟΚ, αφού! 

ΠΑΟΚ γεννήθηκα και ΠΑΟΚ θα πεθάνω!

(Την ομάδα δεν την αλλάζει ο άνθρωπος ποτέ.  Όπως και την πατρίδα! Θρησκεία μπορεί να αλλάξεις και ιδεολογία, αλλά ομάδα ποτέ!)

ΠΑΟΚ στα εύκολα (σπάνια), ΠΑΟΚ στα δύσκολα (τις πιο πολλές φορές)!

Όπως είμαι και Θεσσαλονικιός!  Κι ας έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου στην Αθήνα και ας ζω τόσα χρόνια τώρα στο εξωτερικό. Αγαπώ και την Αθήνα και την Αγγλία, αλλά είμαι Θεσσαλονικιός!

Όμως περήφανος Θεσσαλονικιός. Περήφανος που είμαι από μια όμορφη μεγάλη πόλη, με μεγάλη παράδοση και ιστορία και όμορφη ζωή.

Όχι από μια κομπλεξική «συμπρωτεύουσα» ή «συμβασιλεύουσα», που δεν αντέχει την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι είναι μια δεύτερη πόλη. Όχι από μια πόλη που ζει εδώ και δεκατίες στη μιζέρια ότι για όλα φταίει η Αθήνα και οη «χαμουτζηδες» που αδικούν τη μεγάλη μας πόλη. Αυτή τη μιζέρια δεν την άντεξα ποτέ· είναι η κατάρα της Θεσσαλονίκης να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δικές της ομορφιές, τους πόρους της, τη θέση της, την ιστορία της, τους ανθρώπους της, αλλά να ζει μονίμως με το αίσθημα του αδικημένου μικρού αδερφού.

Αυτήν την αντίληψη σιχαινόμουν μια ζωή και στον ΠΑΟΚ. κανείς δεν κοίταζε πως είχαμε φτωχές διοικήσεις με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Κανεις δεν έλεγε την αλήθεια ότι υπήρξαν χρονιές που ολόκληρος ο ΠΑΟΚ κόστιζε όσο ένας παίκτης του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Όταν χάναμε από σαφώς καλύτερες ομάδες, έφταιγε η Διαιτησία, η παράγκα, η πουτ@ν@ η Αθήνα.

Ο οπαδικός ΠΑΟΚ αποτέλεσε την καλύτερη και ισχυρότερη έκφραση της μιζέριας της Θεσσαλονίκης. Και σιγά σιγά άρχισε πάνω του να στήνεται όλο το ιδεολογικό αυτό οικοδόμημα. Περιθωριακά στοιχεία, μικροπαραβάτες, άνεργοι και κυρίως άεργοι, αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης και τεράστιας οικονομικής βουτιάς της πόλης, συσπειρώθηκαν γύρω από τον ΠΑΟΚ. Τη μεγάλη αδικημένη ομάδα, της μεγάλης αδικημένης πόλης. «Μια πόλη μια ομάδα». Αυτή της μιζέριας, του συνεχούς αισθήματος αδικίας, του κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε όλους. Ακόμα και στον κακόμοιρο αλλά αξιοπρεπή ποδοσφαιρικό συμπολίτη (σιγά μην πω και το όνομα του- ΠΑΟΚ είμαι αφού!) έβγαινε το κόμπλεξ και η επιθετικότητα: Αφού δεν μπορούμε να σαρώσουμε Λεωφόρο ή Καραϊσκάκη, τουλάχιστον ας σαρώσουμε το Χαριλάου.

Κανεις δεν έβλεπε πως για το μαρασμό της πόλης έφταιγαν οι δειλές και ανήμπορες επιχειρηματικές ιδιοκτησίες και οι ακόμα πιο ανήμποροι και κομπλεξικοί πολιτικοί της.

Κανεις δεν έβλεπε πως για το χαλί της ομάδας έφταιγαν οι φθηνές επιλογές σε παίκτες, σε προπονητές, σε στελέχη.

Κανεις δεν νοιαζόταν καν αν παιζόταν ποδόσφαιρο ή όχι, και αν η φάση ήταν καθαρή ή όχι (σιγά μην ξέρουν όλα τα μπουμπούκια της G4 από ποδόσφαιρο, όταν τα περισσότερα ματς τα περνούν  τραγουδώντας μαστουρωμένοι και ημίγυμνοι με την πλάτη στο γήπεδο). 

Όταν χάνει ο ΠΑΟΚ φταίει η διαιτησία και τα σπάμε όλα (ακόμα και το γήπεδο μας). Όταν κερδίζει ο ΠΑΟΚ έχουμε ομαδάρα και τα σπάμε πάλι όλα από τη χαρά μας!!

Όταν ήρθε ο Σαββιδης, πρέπει να πω ότι χάρηκα.  Κάτι οι επενδύσεις στην πόλη σε αναπτυξιακές προσπάθειες κάτι το χέρι στην τσέπη για την ομάδα, δημιούργησαν μια ελπίδα.

Καλύτερο ρόστερ, καλύτεροι προπονητές, άρχισαν σιγά σιγά να φέρνουν αποτέλεσμα.  Ο μόνιμα 3-5ος ΠΑΟΚ έφτασε να χτυπάει και να κερδίζει πρωτάθλημα και κύπελλο (βέβαια τεράστιο ρόλο έπαιξε και ο οικονομικός και διοικητικός μαρασμός του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αλλά αυτά δεν θελουμε να τα βλέπουμε).

Όμως αντί αυτή η οικονομική και γηπεδική ανάταση να αλλάξει νοοτροπίες, φαίνεται να επένδυσε ακόμα περισσότερο στη μιζέρια και την «αδικία».  Οι δηλώσεις περί στημένων διαιτησιών συνεχίζονται, ο προπονητής έχει γίνει ανέκδοτο για τις εξηγήσεις που δίνει σε κάθε ήττα και ο μεγαλομέτοχος, οταν δεν γουστάρει το αποτέλεμα, μπαίνει με το κουμπούρι στο γήπεδο.

Και βέβαια η πόλη παραμένει δεμένη  γύρω από την ομάδα.  Απλώς τώρα έχει βρει τον «πατερούλη» της που δίνει δουλειές και κανα φράγκο στην ομάδα. Κι ας έχει γύρω του ένα στρατό από φουσκωτούς Ρώσους. 

Ο Ιβαν δεν έπαιξε μόνο με την μιζέρια και την περιθωριοποίηση της πόλης. Έπαιξε και με τον εθνικισμό: ένας ρώσος ολιγάρχης κολλητός του Πούτιν, που δεν ξέρει λέξη ελληνικά, έβαλε μπροστά την Ποντιακη ιδιότητα των προγόνων του και ενίσχυσε και με εθνική διάσταση την ιδεολογία του αδικημένου λαού του ΠΑΟΚ.

Το αποτέλεμα, μετά από τόσα χρόνια, είναι ο ΠΑΟΚ οπαδικά να έχει μεταβληθεί σε μια μεταφερόμενη συμμορία. Το είδαμε στην Μασαλια, το είδαμε στον τελικό κυπέλου χθες, το βλέπουμε κάθε Κυριακή σχεδόν, το είδαμε με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο στη δολοφονία του Άλκη.

Και την ίδια στιγμή, γύρω από τον ΠΑΟΚ να χτίζεται  μια φασιστική εγκληματική οργάνωση. Μια αναζήτηση απλά στα χαρακτηριστικά του φασισμού και λίγο ανοιχτο μυαλό στην προβολή τους πάνω στην συμπεριφορά του ΠΑΟΚ, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. 

Το μπαλάκι είναι στην πολιτεία. Και στους λίγους πια υγιείς φορείς της πόλης. Το φαινόμενο πρέπει να ανακοπεί, το αποστημα να σπάσει, το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Ναι, όλες αυτές οι τετριμμένες χιλιοειπωμένες φράσεις πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Θα έχει κόστος η σύγκρουση. Πολιτικό και οικονομικό. Ίσως και κοινωνικό.  Όμως πρέπει να γίνει.  Και σήμερα υπάρχει και η δικαιολογία: ο Πούτιν, η Ρωσία, οι ολιγάρχες. 

Ο ΠΑΟΚ αλλά και η Θεσσαλονίκη αξίζουν καλύτερη τύχη!

Κι ας πληγωθεί ο δικέφαλος, θα ξαναγεννηθεί.

ΠΑΟΚ είναι, αφού!!!»  

από το facebook του George Sakellion

Ζητείται ντροπή

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Το μπούλινγκ δεν έχει ηλικία. Ολοι είναι υποψήφια θύματα. Κι όλοι μπορούν να γίνουν νταήδες, ακόμα κι αν σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους ανήκουν στις τάξεις των ωρίμων. Για να ξεδώσουν και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους λίγο πριν από το ματς της βραδιάς, στην τηλεόραση της καφετέριας. Για να σπάσουν πλάκα σπάζοντας σε χίλια κομμάτια την ψυχή κάποιου συνανθρώπου τους. Ή για να νιώσουν επιτέλους δυνατοί.

 

Η όρεξη για καζούρα κυκλοφορεί στο αίμα μας πολύ πριν εισαχθεί στο κοινόχρηστο λεξιλόγιό μας η λέξη «μπούλινγκ», σαν συνώνυμη του εκφοβισμού, της λεκτικής, ψυχολογικής ή και σωματικής βίας. Κι όσοι μεγάλωσαν σε χωριό είδαν τις μικροσυμμορίες ενηλίκων και ανηλίκων να περιπαίζουν τους «παράταιρους» και τους «αλλόκοτους», ή απλώς τους μικρότερους, πριν τις συναντήσουν στις σελίδες της λογοτεχνίας ή στο σινεμά. «Αθώα χρόνια»; Οχι, ο ασυγκράτητος φίλος της ρετσίνας ή του ούζου του καιρού εκείνου δεν θα συμφωνούσε πως ήταν αθώα όσα άκουγε, κι ας τον κερνούσε στο τέλος ένα ποτηράκι η παρέα που τον είχε περιλάβει με τα γιούχα της. Ούτε και ο ξέμπαρκος Τσιγγάνος της εποχής, ο ομοφυλόφιλος, ο «σημαδεμένος». Χοντρό το εις βάρος τους καλαμπούρι, έξυνε συνέχεια την ίδια πληγή.

 

Ο Θύμιος, κάτοικος Πύργου, είναι «σημαδεμένος». Πάνε χρόνια που το σαγόνι του τσακίστηκε σε τροχαίο κι από τότε μιλάει και τρώει με μηχανική υποστήριξη. Κυκλοφορούσε με μάσκα στο πρόσωπο πολύ πριν από την πανδημία. Και δεν θα τη βγάλει ποτέ, άρα «δεν είναι σαν κι εμάς», ίσος και όμοιος. Ενα «φρικιό» είναι. Τι πιο πρόσφορο λοιπόν για μάγκικες χοντροκοπιές και τσαμπουκάδες εκ του ασφαλούς.

 

Η βιντεοσκοπημένη μαρτυρία δείχνει μια αγέλη ανάγωγων να φτάνει στο σπίτι του τριανταεννιάχρονου Θύμιου με μοτοσικλέτες και γιωταχί και να το πολιορκεί. Πετάνε βροχή τις φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά για να τον αναγκάσουν να βγει έξω. Βγαίνει. Και δοκιμάζει να αμυνθεί μ’ ένα μπαστούνι. Οι αυτοβιντεοσκοπούμενοι νταήδες όμως τον παρουσίασαν στα σόσιαλ μίντια σαν μανιακό που τους κυνηγούσε αναίτια με πριόνι, δίχως να τον πειράξουν. Κουβέντα στην κουβέντα στα καφενεία, τα ηλεκτρονικά και τα πραγματικά, ο Θύμιος έγινε «ο τρελός με το τσεκούρι που απειλεί όλη την ήσυχη κοινωνία».

Τρομαγμένος ο αδύναμος άνθρωπος, ζήτησε άλλη μια φορά τη συνδρομή της Αστυνομίας. Μάταια και πάλι. Ο Θύμιος αγνοείται δύο βδομάδες τώρα. Και αναζητείται. Και η ντροπή μας επίσης.

   

Η Μάχη της Κρήτης (video)

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, με την κατάληψη της μεγαλονήσου.

 

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.

 

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

 

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

 

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

 

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

 

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.

 

 

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

 

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.

 

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

 

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

 

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

   

πηγή

Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

 

Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε το 1994 με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.

 

Στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, η οποία έγινε στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών (Αγγλογάλλων, Ιταλών, Ελλήνων), που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας. Από 200.000 έως 350.000 είναι οι Ελληνoπόντιοι, που εξολοθρεύτηκαν από τους Νεότουρκους κατά την περίοδο 1916-1923, σ' ένα σύνολο 750.000 περίπου.

 

Στις αρχές του 1991, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε ομόφωνα πρόταση του προέδρου του Ανδρέα Παπανδρέου, ύστερα από επιστολή των ποντίων βουλευτών του κινήματος, για την κατάθεση πρότασης νόμου για την επίσημη αναγνώριση από τη Βουλή της γενοκτονίας των Ποντίων και την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων». Έτσι, την 1η Απριλίου 1992, 22 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου, η οποία ουδέποτε προωθήθηκε για συζήτηση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 1993, η πρόταση νόμου επανακατατέθηκε στη Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1993 και ψηφίστηκε ομόφωνα από το σώμα στις 24 Φεβρουαρίου 1994. O νόμος 2193/94, που δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου 1994 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Φύλλο 32 Α') καθιερώνει την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

 

 

πηγή    

Προσκλητήριο Αλλαγής

 

γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα*

 

H πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση στη Βουλή για την αμυντική συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ επανέφερε στον πυρήνα της πολιτικής αντιπαράθεσης την εμβληματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε σε μια αποστροφή του λόγου του να παρομοιάσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισε την αμυντική συμφωνία Ελλάδας- ΗΠΑ με την τότε στάση του ΠΑΣΟΚ αρχικά να καταγγέλλει τις βάσεις των Αμερικανών και στη συνέχεια να υπογράφει την παραμονή τους. Το γάντι σήκωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέγοντας ότι καθόλου δεν προσβάλλεται από την παρομοίωση με τον ιστορικό ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.

 

Και οι δυο απέκρυψαν βέβαια ότι στόχος τους δεν ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ τους, ούτε και η φιλονικία για τον Αντρέα. Αλλωστε ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη γνωρίζει ότι και μόνο η επίκληση του ονόματος Παπανδρέου του θυμίζει τις πολλαπλές ήττες που βίωνε ο πατέρας του από αυτόν. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι με τις ευλογίες του κόμματός του είχε παραπεμφθεί ως κοινός κλέφτης ο Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο μετά αθωώθηκε πανηγυρικά.

 

Στόχος τους κοινός και σχεδόν συμπεφωνημένος είναι το ΠΑΣΟΚ και το νέο του ξεκίνημα με τον Νίκο Ανδρουλάκη στην ηγεσία του. Προφανώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτιμάει έναν ήδη ηττημένο πρώην πρωθυπουργό και ένα κόμμα που άγεται και φέρεται από τάσεις και απόψεις που δεν απηχούν ούτε το 3% της κοινωνίας. Πρόδηλα ο Αλέξης Τσίπρας κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξεπεράσει σε συμμετοχή η επανεκλογή του αυτή των 180.000 μελών του ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής που συμμετείχαν στις εκλογές των συλλογικών μας οργάνων την προηγούμενη Κυριακή. Φυσικά, σε επίπεδο αριθμών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη χάσει κατά κράτος, αφού η συμμετοχή για τα δικά του συλλογικά όργανα έφτασε μόλις τις 40.000.

 

Φιλοδοξία όλων μας είναι το συνέδριο της παράταξής μας στις 20-22 Μαΐου να αποτελέσει τον προπομπό της οργανωτικής μας ανασυγκρότησης και στη συνέχεια τον οδηγό της ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών που επιδιώκουμε με τη δημιουργία μιας ευρείας σοσιαλδημοκρατικής συμμαχίας που θα μπορέσει να κυβερνήσει τον τόπο την επόμενη μέρα των εκλογών.

 

Αλλωστε στη ζωή, όπως και στην πολιτική, οι επιλογές των άλλων δεν θα πρέπει να μας καθορίζουν, αλλά το τι πιστεύουμε εμείς για μας. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. που μας θέλουν συμπλήρωμα, εμείς θα τους αποδείξουμε ότι μπορούμε να ξανακάνουμε τις ιδέες μας πλειοψηφικές και το κόμμα μας πρωταγωνιστή στο μετεκλογικό σκηνικό.

 

Σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε λοιπόν, καλούμε όλους τους προοδευτικούς πολίτες να συμμετάσχουν με την πίστη αλλά και την πεποίθηση ότι από εμάς θα έρθει η πολιτική αλλαγή που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Και σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

 

* Ειδικευόμενη δερματολόγος, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής  

Δύο ψαράδες κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση του Σήφη Βαλυράκη.!

 

Στον ανακριτή της Χαλκίδας αναμένεται να απολογηθούν την Τρίτη, οι δύο αλιείς για τη δολοφονία του Σήφη Βαλυράκη. Οι δύο αλιείς κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση.

 

Ημερομηνία σταθμός για την υπόθεση της δολοφονίας του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού, Σήφη Βαλυράκη, χαρακτηρίζεται η Τρίτη 24 Μαΐου 2022. Δύο αλιείς που κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αναμένεται να δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις στον ανακριτή της Χαλκίδας, από τον οποίο έχουν ήδη λάβει προθεσμία προκειμένου να προετοιμάσουν τις απολογίες τους.

 

Το χρονικό της δολοφονίας του Σήφη Βαλυράκη

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εντοπίστηκε νεκρό το βράδυ της 24 Ιανουαρίου 2021. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα είχε ξεκινήσει από την Ερέτρια με το φουσκωτό του προς το νησί των Ονείρων για ψαροντούφεκο. Από την πρώτη στιγμή κάποιοι κατέθεσαν ανέφεραν πως είδαν τον Σήφη Βαλυράκη να διαπληκτίζεται με κάποιους ψαράδες.

 

Σήφης Βαλυράκης: Δύο ψαράδες κατηγορούνται για τη δολοφονία του

 

Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη οφείλεται σε βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και κακώσεις στην αριστερή πλάγια τραχηλική χώρα, τραύματα τα οποία προκλήθηκαν από εν λειτουργία προπέλα σκάφους κατά την πτώση του στη θάλασσα.

 

Αρχικά η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο, αλλά έπειτα από προσφυγή της οικογένειας Βαλυράκη με νέα στοιχεία επέστρεψε στο στάδιο της ανάκρισης.

 

Δικηγόρος οικογένειας Βαλυράκη: Υπάρχει μεθοδευμένη συγκάλυψη

Ο δικηγόρος της οικογένειας Βαλυράκης, Κώστας Παπαδάκης, μίλησε για τις νέες εξελίξεις στην υπόθεση δολοφονίας του Σήφη Βαλυράκη, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου.

 

«Δεν έχουμε ακόμα στοιχεία σχετικά το κίνητρο του εγκλήματος, αλλά έχουμε στοιχεία που παρέχουν σοβαρές αποχρώσες ενδείξεις. Ότι ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια. Ότι η εγκληματική αυτή ενέργεια προήλθε από πρόσωπα που επέβαιναν σε αλιευτικό σκάφος το οποίο παρέπλευσε το φουσκωτό του Σήφη Βαλυράκη. Και το ότι οι δράστες είναι τα δύο πρόσωπα τα οποία καλούνται σε απολογία»

 

Μάλιστα, ο δικηγόρος της οικογένειας Βαλυράκης τόνισε πως αυτά τα στοιχεία υπήρχαν από πέρυσι και έκανε λόγο για παραλήψεις και αυθαιρεσίες στην διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης. Σύμφωνα με τον κ. Παπαδάκη ελέγχεται ποινικά και η συμπεριφορά των προανακριτικών υπαλλήλων του Λιμενικού Τμήματος Ερέτριας και η συμπεριφορά του εισαγγελέα ο οποίος εξέδωσε την απορριπτική διάταξη για μία σωρεία πράξεων και παραλήψεων.

 

Ωστόσο όπως είπε ο κ. Παπαδάκης η ανάκριση που γίνεται από τον Νοέμβριο μέχρι και σήμερα ανέδειξε πληθώρα στοιχείων, τα οποία ενισχύουν την κατηγορία και τις ενδείξεις σε βάρος των δραστών. Παράλληλα, χαρακτήρισε “ευτελή” τον ισχυρισμό ότι η οικογένεια Βαλυράκη θέλει να λάβει χρήματα από ασφαλιστική εταιρεία και για αυτό θέλει να εμφανίζει ως εγκληματική ενέργεια τον θάνατο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ εγκληματική ενέργεια.

 

Ο κ. Παπαδάκης τόνισε ότι η οικογένεια θέλει να μάθει με ποιον τρόπο βρήκε τον θάνατο ο άνθρωπός της, αν αυτό οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια, ποιοι είναι οι δράστες και ποιο ήταν το κίνητρο τους. Ακόμα τόνισε πως «αποδεικνύεται ότι υπάρχει μεθοδευμένη συγκάλυψη σε όλο το στάδιο της προδικασίας μέχρι την ανάκριση» και υπογράμμισε πως η οικογένεια βρέθηκε να αντιδικεί χωρίς να το θέλει με λιμενικούς και εισαγγελείς.

Το αρχηγοκεντρικό ποιόν των κομμάτων

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Τον Φεβρουάριο του 2008, στο 5ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πρόεδρος του κόμματος, με ποσοστό 70,4%, εξελέγη ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διαδέχτηκε τον κ. Αλέκο Αλαβάνο. Ο ηττημένος, ο κ. Φώτης Κουβέλης, είχε προτιμηθεί από το 28,7%. Προχθές, δεκατέσσερα χρόνια μετά, και με ριζικά διαφορετικό εκλογικό σώμα πια, απαρτισμένο από τα ήδη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας και από όσους γράφτηκαν ως μέλη ειδικά για τις εκλογές (πράγμα που δεν εξασφαλίζει τη σταθερή ενεργό συμμετοχή τους στις κομματικές διαδικασίες και κυρίως στις κοινωνικές πολιτικές διεργασίες), πιστοποιήθηκε και αριθμητικά η καταφανής ηγεμονία του κ. Τσίπρα στο κόμμα του.

 

Σε εκλογές δημοψηφισματικού χαρακτήρα, με έναν και μόνο υποψήφιο, αφού οι αντιπολιτευτικές τάσεις κρίνουν (σωστά) ότι δεν τους αρμόζει ο ηρωικομαρτυρικός ρόλος των χριστιανών στην αρένα, τα παρά κάτι τριψήφια «πανηγυρικά» ποσοστά είναι αναμενόμενα. Το 99,05% του κ. Τσίπρα μάλιστα υπολείπεται ελαφρώς του 99,70% με το οποίο εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, το 2004, τον καιρό του μυθικού «ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων». Δεύτερο κοινό γνώρισμα στη σταδιοδρομία των δύο πολιτικών ανδρών είναι το δαχτυλίδι της διαδοχής· στον κ. Τσίπρα το πρόσφερε ο κ. Αλαβάνος, στον κ. Παπανδρέου ο κ. Κ. Σημίτης.

 

Στις πρώτες εθνικές εκλογές με πρόεδρο τον κ. Τσίπρα, το 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε το ισχνό 4,6%. Τον Μάιο του 2012 το ποσοστό τετραπλασιάστηκε (16,78%), για να φτάσει το 26,89% στις επαναληπτικές του Ιουνίου. Ωσπου τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτευσε στις εκλογές, με 36,3%, πλην η πρώτη φορά Αριστερά υποχρεώθηκε από τους αριθμούς –πρωτίστως όμως από τις αρχηγικές προτιμήσεις– να σχηματίσει κυβέρνηση στηριγμένη στην ακραία εθνικολαϊκιστική βακτηρία του κ. Παναγιώτη Καμμένου. Γενικότερα, πάντως, οι αριθμοί είναι το αποστομωτικό επιχείρημα του κ. Τσίπρα απέναντι σε κάθε εσωκομματική κριτική.

 

Τα κόμματά μας είναι εκ παραδόσεως αρχηγοκεντρικά. Ακόμα και η Ανανεωτική Αριστερά, μια φορά κι έναν καιρό, δεν ξεπέρασε το μοντέλο αυτό. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ περισσότερο ΠΑΣΟΚ παρά Ανανεωτική Αριστερά. Το φανερώνει και η μετατροπή του αρχηγοκεντρικού χαρακτήρα του σε αρχηγολατρικό. Για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ, η επιρροή του οποίου στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση και στη σπουδάζουσα νεολαία είναι πολύ μικρή, οι προχθεσινοί 150.000 ψηφοφόροι δεν είναι λίγοι. «Ρεύμα ανατροπής», πάντως, δεν αποτελούν.