Εθνική Ελλάδα(ς) γειά σου!

Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Είμαστε όμως απίστευτοι εμείς οι Ελληνες... Εκεί που νομίζω ότι μας έχω ψυχολογήσει, ότι έχω πει ο,τι είναι να πει κανείς για την φοβερή φυλή των άγριων Λιλιπούα, ότι όλες οι αντιθέσεις και οι αλλοπρόσαλες συμπεριφορές έχουν πια καταγραφεί στο γνωστικό μου ή στο θυμικό μου - όπως άλλωστε και στο DNA μου - εκεί γίνεται κάτι που με κάνει και καταλαβαίνω ότι έχω πολύ δρόμο να διανύσω ακόμα για να μπορέσω να πω ότι έχω κατακτήσει αυτή τη κορυφή, την κορυφή της απόλυτης επίγνωσης των «εθνικών» μας χαρακτηριστικών, τρόπου σκέψης, δράσης και αντίδρασης.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα, μέρα πού ‘ναι, τις εθνικές επετείους και εορτασμούς για να σκιαγραφήσουμε τον απόλυτο παραλογισμό που μας διακατέχει. Ως σύγχρονη χώρα που είμαστε, με κυβέρνηση περήφανα βουτηγμένη στο ευρωπαϊκό πνεύμα - δυτικοί και ευρωπαίοι ως το κόκκαλο δηλαδή – ακολουθούμε όλες τις πρακτικές που επιβάλλει η θέση μας αυτή. Θεωρούμε αποτρόπαια αντι-ευρωπαϊκά τόσα πολλά «εθνικά» χαρακτηριστικά μας αλλά γιορτάζουμε τις εθνικές επετειους (προσέξτε τον πληθυντικό γιατί στη χώρα μας μια εθνική επέτειος δεν φτάνει, όπως αλλού, χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο) με στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις, με τυμπανοκρουσίες, ευχολογίες και θρησκευτικές λειτουργίες που θυμίζουν περισσότερο κάποιες μιλιταριστικές χούντες της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής παρά πεφωτισμένη Ευρώπη στην οποία με τόσο πάθος ανήκουμε. 

Κανείς δεν αρνείται την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης ή της απότισης φόρου τιμής στους αγωνιστές και εθνικούς ήρωες της χώρας. Αλλά ο τρόπος και τα σύμβολα που θα επιλέξει μια χώρα να το κάνει αυτό στη σημερινή πολυ-πολιτισμική κοινωνική πραγματικότητα είναι δείγμα καθαρά πολιτικής επιλογής.  Σε ποιά δυτικο-ευρωπαϊκή χώρα παρελαύνουν οι μαθητές - όχι μία αλλά δύο φορές τον χρόνο;  Με μια παρέλαση μάλιστα που εδώ και χρόνια μόνο προβλήματα δημιουργεί και επικεντρώνει συμβολικά όλη την αντίφαση της ελληνικής κοινωνίας.

Ρατσιστικές εξάρσεις βρίσκουν πλατφόρμα έκφρασης εδώ, από το αν ο αριστούχος αλλοδαπός μαθητής επιτρέπεται να είναι σημαιοφόρος και να πιάσει με τα «ξένα» χέρια του το ιερό εθνικό μας σύμβολο μέχρι τα μόνιμα σχόλια στα διάφορα διαδιχτυακά σαϊτς για το ύψος της φούστας των μαθητριών ή αντίστοιχα τα σεξιστικά σχόλια για τα «οπίσθια» των καθηγητριών. Στα χρόνια της κρίσης μάλιστα, που οι περισσότεροι μαθητές, εκτός από εκείνους του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού ισως, βλέπουν το μέλλον τους ζοφερό και βιώνουν τα τραγικά προβλήματα ενός ελλιπέστατου εκπαιδευτικού συστήματος που μόνιμα συρρικνώνεται, μόνο εθνικές παρελάσεις δεν θέλουν να κάνουν. Μάλλον να τα σπάσουν όλα θέλουν, να βρουν διεξόδους θέλουν, να αποκτήσουν σωστή παιδεία και εμπνευση θέλουν και όχι να κάνουν παράτες στις πλατείες μπροστά στους επισήμους και στα μέλη της κυβέρνησης. Με την αστυνομοκρατία που περικυκλώνει τις παρελάσεις δε, κανείς δεν μπορεί να παρακολουθήσει πια την μαθητιώσα νεολάια παρελαύνουσα ακόμα και στην περίπτωση που θα το ήθελε. Κατά συνέπεια το νόημα του να μαζευτούν οι συγγενείς και φίλοι με σημαιούλες να ζητωκραυγάσουν ή να θαυμάσουν τα παιδιά τους ακυρώνεται εκ προοιμίου. Όσο για την κυβέρνηση της λιτότητας, του ευρωπαϊκού οράματος, του εκσυγχρονισμού και της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης που, ενώ η χώρα βρίσκεται στην πιο τραγική οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, οργανώνει στρατιωτική παρέλαση με μηχανοκίνητα άρματα και πολεμικά αεροπλάνα που κοστίζουν εκατομμύρια στον κρατικό προϋπολογισμό απλά δεν έχω λόγια..

Όριστε λοιπόν ο παραλογισμός, η αντίφαση, η επικίνδυνη γοητεία και η ακατανόητη άβυσσος της ψυχής, της σύγχρονης – αλλά και όχι τόσο συγχρονης - ελληνικής πραγματικότητας. Χέρι χέρι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ακροδεξιά λαϊκή δημαγωγία αλλά και η συγκίνηση, η γιορταστική ατμόσφαιρα, η αληθινή περηφάνεια, η σοβαρή ιστορική μνήμη, το καλό με το κακό, το όμορφο με το τερατώδες, το χτες με το αύριο, η τρέλλα του μεγαλείου με την σεμνότητα του αγωνιστή - όλα σε ένα, κουβάρι δίχως αρχή και τέλος, μια αέναη, παράλογη, σχεδόν ελκυστική όσο και αποκρουστική, σχιζοφρενής περιδίνηση... 

http://tvxs.gr/