Όταν όλα έχουν ειπωθεί.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο να μπαίνει κανείς στον κόπο να αναφέρεται στην διαμορφωμένη πραγματικότητα. Έχουν γραφτεί κείμενα επί κειμένων, ένα σωρό αναλύσεις, κάποιοι τα γράφουν καλύτερα από μένα, κάποιοι μιλάνε με στοιχεία, ένα πλήθος ντοκουμέντων βρίσκεται διάσπαρτα, το Youtube βρίθει από πλήρη απογύμνωση της ευτέλειας των πρωταγωνιστών του ελληνικού δράματος

Δεν υπάρχει αξία πλέον ύπαρξης τέτοιων κειμένων, δηλαδή αυτών που αναφέρονται στην αθλιότητα, στην αλαζονεία της εξουσίας, στο πόσο γελοία υποκείμενα είναι ανθρωπάκια τύπου Άδωνη κ.ο.κ. Blogs γεμάτα με οργισμένα ή “αποκαλυπτικά” κείμενα, λες και η ύπαρξή τους εξαρτάται από την διάχυση της αγανάκτησης, από το πόσες λέξεις θα οδηγήσουν στο να ξεθυμάνει ο “περιούσιος λαός” που πάντα δίκιο έχει, αλλά τις ίδιες κοπρολάγνες επιλογές κάνει.

Η βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία ήταν το πρόσφορο έδαφος για το ρίζωμα του φασισμού, αυτού που δεν πρόκειται ποτέ να μας αποχαιρετήσει πλέον. Γιατί να έχουμε τάσεις μαζοχισμού με την αναφορά κάθε τσιλιαδόρου, λακέ και γλείφτη της τρόικας; Σαπρόφυτα και σκουλήκια που βαραίνουν με την ύπαρξή τους αυτόν τον τόπο, που η ανάσα τους ζέχνει θανατίλα και έχουν για τροφή, ότι πέφτει κάτω από τον εξαθλιωμένο ιστό. Που η λαίμαργη φιλοδοξία τους καταβροχθίζει όνειρα και αξιοπρέπεια.

Πιόνια που χειροκροτούν το ξεπούλημα, την δυστυχία και την φτώχεια και σε λίγα χρόνια προκειμένου να ξεπλυθούν από τα εγκλήματά τους, θα παριστάνουν πως “τότε δεν ήξεραν”, όπως έκαναν οι υποστηρικτές των ναζί, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας. Βέβαια δεν είναι οι μόνοι ένοχοι, αλλά κι αυτοί που τους στηρίζουν, τους ψηφίζουν, τους επευφημούν, τους υπερασπίζονται στην δημόσια σφαίρα.

Κλείνοντας το μάτι στην αθλιότητα ότι “τι να πει και ο άστεγος”, “τι να πει ο άνεργος” κ.ο.κ, σε ενοχοποιούν επειδή δεν έμεινες ακόμα χωρίς δουλειά και χωρίς σπίτι. Η κοινωνική κόλαση που δημιουργούν, ανάλογη με τα στρατόπεδα του Νταχάου και του Άουσβιτς αντικαθιστά την θέση της “φυλετικής καθαρότητας”, με την νεοφιλελεύθερη δημοσιονομική προσαρμογή. Οι εργαζόμενοι θεωρούνται “συντεχνίες” και “βολεμένοι”, “ευνοημένοι επειδή πληρώνονται στην ώρα τους” και δακτυλοδεικτούμενοι σε σύγκριση με έναν από τους 1,5 εκατομμύριο ανέργους.

Όταν όλα έχουν ειπωθεί και γραφεί, τι άλλο μένει παρά μια έμπρακτη σύγκρουση με το σύστημα εξουσίας σε όλα τα επίπεδα; Τι άλλο μένει, πέρα της σιωπής και της αυτοεξορίας του καθενός; Γιατί να προσπαθεί ο κάθε νοήμων να εκπολιτίσει τηλεθεατές-πελάτες; Αυτούς που αναζητούν τον επόμενο βόθρο να κολυμπήσουν;

Όταν ψάχνεις τον επόμενο “εκπρόσωπό” σου, έχεις ήδη παραχωρήσει μέρος της ελευθερίας σου. Όταν βάζεις άλλους να σκέφτονται αντί για το μυαλό σου, έχεις ήδη υποδουλωθεί. Γιατί στην τελική να πιστέψεις κάποιον που για χρόνια σου δείχνει ότι πας στα βράχια, έστω και μέσα από μια σελίδα στο ίντερνετ. Όλα έχουν ειπωθεί, αλλά τίποτα δεν έμεινε.

http://unfucker.wordpress.com/