Οι τρεις εικασίες

Στις αρχές του 1996, την επομένη των ευχαριστιών που απηύθυνε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Σημίτης από το βήμα της Βουλής προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Κλίντον, για την βοήθειά του στην αποκλιμάκωση της κρίσης στα Ίμια, πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και παρήγγειλα λεξικά και εγχειρίδια εκμάθησης της τουρκικής γλώσσας.
 Είχα μόλις τελειώσει την συστημική μου εκπαίδευση, σχολεία, πανεπιστήμια, στρατό και ήμουν άρτι παραδομένος από την πατρίδα ως πολίτης στην κοινωνία, με τις ελπίδες όλων να φανώ αντάξιος των εξόδων και των ετών εκπαίδευσής μου. Απογοητεύτηκαν όλοι παταγωδώς βεβαίως.
 Όταν με ρώτησε ο βιβλιοπώλης με μεγάλη έκπληξη τι τα θέλω τα τουρκικά βιβλία, αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχε 
περίπτωση καμία Έλληνας με σώας τας φρένας να μαθαίνει αυτή την βορβορώδη γλώσσα των εχθρών, πόσω μάλλον κάτοικος ακριτικού νησιού, διατύπωσα την 1η εικασία μου, ότι σε είκοσι (20) χρόνια η Χίος θα ανήκει στον Νομό Ιζμιρ και ότι θέλω να ξέρω την γλώσσα για να μπορώ τότε να συμπληρώνω καμιά αίτηση προς τον Δήμο και το Κράτος. Γέλασε βεβαίως ο βιβλιοπώλης και κούνησε τα χέρια του σαν να λέει τι μας λες τώρα ρε φίλε, δεν έδωσε όμως συνέχεια διότι εκτός των άλλων σήμαινε και έναν κάποιο σεβαστό τζίρο η παραγγελία μου αυτή. Κάθε μέρα ένας τέτοιος παλαβιάρης να μου έρχεται, δεν θέλω τίποτε άλλο, είμαι βέβαιος ότι σκέφτηκε, το έδειχνε το ύφος του.
Μία άλλη άμεση συνέπεια των ημερών εκείνων ήταν ότι λόγω που έτυχε να μετακομίζω, αποφάσισα να μην πάρω στο νέο σπίτι την τηλεόραση, να μην ξαναβάλω ουσιαστικά τηλεόραση στο σπίτι μου και έτσι ακριβώς έκανα, πράγμα που ισχύει ανελλιπώς μέχρι σήμερα.
Όταν το 2001 πτώχευσε η Αργεντινή η οποία είχε συνδέσει σε αναλογία ένα προς ένα το πέσο με το αμερικανικό δολάριο και δεν άντεξε βέβαια η ήδη παραπαίουσα από χρόνια οικονομία της, ήταν η εποχή κατά την οποίαν ετοιμαζόμασταν και εμείς ως κράτος να υιοθετήσουμε το ευρώ για εθνικό μας νόμισμα και να γίνουμε Ευρώπη, όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε λίγο αργότερα πάλι ο Κ. Σημίτης, τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία θα γίνουν καφετέριες, γινόμαστε Ευρώπη, τότε ακριβώς ήταν που υποστήριζα σε κάθε συζήτηση την 2η εικασία μου, ότι σε δέκα (10) χρόνια θα έχουμε γίνει Αργεντινή διότι δεν χρειάζεται να είσαι κανένας σπουδαγμένος στο χάρβαρντ οικονομολόγος για να δεις τις απόλυτες ομοιότητες των δύο περιπτώσεων, αρκεί η μαθηματική λογική την οποίαν μου είχε προσφέρει γενναιόδωρα το σύστημα ως γνώση, βοηθώντας με να το αποδομώ συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, μέχρι σημείου που σκέφτηκα τώρα τελευταία, την 3η εικασία μου, ότι μία των ημερών θα απαγορευτεί από το σύστημα να σπουδάζουν οι άνθρωποι την μαθηματική τέχνη (και τις τέχνες γενικότερα, μεσαίωνας ξανά) , διότι τους βοηθά να συνδυάζουν απόλυτα τον νου με την ψυχή, να συνθέτουν και να αναλύουν την ζωή, σε σημείο να κινδυνεύει το σύστημα απ’ αυτούς, αφού καθένας από μας αποτελεί το σύστημα και όποιος το αμφισβητεί προσωπικά και τραβάει άλλον δρόμο, το έχει αποδομήσει και νικήσει δια παντός.
Τότε ήταν τελείως θεοπάλαβο βεβαίως να υποστηρίζει κάποιος κάτι τέτοιο διότι η Ελλάδα βρισκόταν σε φρενήρη ανάπτυξη προς τους Ολυμπιακούς και τα Γιούρο 2004, ας μην τα ξαναθυμόμαστε αυτά όμως, όποιος πάντως μιλούσε για πτώχευση και για Αργεντινή, ήταν από προδότης της πατρίδας μέχρι τρελός για δέσιμο.
Από την 1η εικασία μου μέχρι την 2η πέρασαν πέντε χρόνια και μέχρι την 3η περίπου δεκαπέντε. Προς το παρόν έχει σχεδόν εκπληρωθεί η 2η εντός του χρονικού ορίζοντα που είχα τότε θέσει, άσχετα ότι με τερτίπια διάφορα, που λέγονται μνημόνια και λοιπά, δεν έγινε ακόμη εδώ ό,τι έλαβε χώρα στην Αργεντινή, η Ελλάδα είναι τελειωμένη έτσι κι αλλιώς και υπόδουλη μέχρι το 2060. Έχει δε ξεπουλήσει και ξεπουλάει ακόμη την δημόσια αλλά και την ιδιωτική περιουσία των πολιτών της, τα εδάφη και την κυριαρχία της δηλαδή, γεγονός που σημαίνει, σε συνδυασμό και με τον επικείμενο πόλεμο ή ψυχρό πόλεμο στην Ουκρανία, με την πλάκα της Ιστορίας που έστειλε έναν ακόμη Βενιζέλο εκεί ως υποστηρικτή των Τραπεζιτών αλλά και με τις παγκόσμιες εθνικές ανακατατάξεις που έρχονται και θα κομματιάσουν όσες χώρες έχουν ασθενείς οικονομίες, σύμφωνα με τα πρότυπα του σύγχρονου καπιταλισμού, όπως κάνουν με τις τράπεζες που τις χωρίζουν σε καλές και κακές, σε υγιείς και μη, τα καλά κομμάτια των οποίων χωρών θα ανήκουν στην Ευρώπη και τα κακά σε έναν αναπτυσσόμενο δορυφόρο της, όπου θα κυριαρχεί η φτώχεια και η ανέχεια, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα εκπληρωθεί πολύ σύντομα και η 1η εικασία μου, ίσως και εντός του χρόνου που είχα θέσει τότε, έως το 2016 δηλαδή που κλείνει η 20ετία.
Για την 3η εικασία βλέπουμε, είμαστε σε “σωστό”, μεσαιωνικό δρόμο
Συμπέρασμα: Η πορεία είναι εύκολα προβλέψιμη και ο κάθε άνθρωπος μπορεί, αν κρατάει το μυαλό του καθαρό από το σύστημα, απέχοντας από τις σειρήνες του, την ενημέρωσή του, τον καταναλωτισμό του, να το αποδομήσει, να ζήσει στο περιθώριο αυτού και έξω απ’ αυτό, αγνοώντας το, μια φυσική υπέροχη ζωή όπως όλα τα πλάσματα και να αφήσει τα αναλώσιμα συστημικά γρανάζια του να φθείρουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους μέσα του.
ΥΓ 1
Υπάρχει κανείς που νομίζει ότι αν τεθεί κάποια στιγμή όρος για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη, θα πρέπει οι φτωχές της Περιφέρειες πχ Ηπείρου, Βορείου Αιγαίου, Θράκης, να πάνε κάπου αλλού, όπως στην λεγόμενη τότε Ευρώπη Β ζώνη ή και εκτός Ευρώπης εντελώς, θα πει κάποια “ελληνική κυβέρνηση” όχι;
ΥΓ 2
 Τελικά ήταν ΚΑΙ βλάκας. Ένας βλάκας σε Ποτάμι θα πνιγεί νομίζω, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πορείας   

                                                                                                                                
 Γιάννης Μακριδάκης