ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ

Του Βασίλη Μουλόπουλου

Υποψιάζομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από πολιτική υψοφοβία. Μια ασθένεια της πολιτικής, ένα είδος ιλίγγου, που εκδηλώνεται με αυτοκαταστροφικές τάσεις κάθε φορά που η πολιτική και εκλογική επιρροή του αυξάνεται.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει στην εξουσία, τόσο αναπτύσσει φοβικά σύνδρομα απέναντί της. Πολλοί λένε ότι η εξουσία φθείρει αυτόν που την έχει. Ορισμένοι αντιτείνουν πως φθείρει αυτόν που δεν την έχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται σαν να πιστεύει πως διαφθείρει αυτόν που ετοιμάζεται να την πάρει, πριν να την κατακτήσει. Και αυτό είναι πολιτική σχιζοφρένεια. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τον νέο κύκλο αντιπαραθέσεων που άνοιξε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Για να εξηγηθώ ίνα μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω πως η άσκηση της εξουσίας, η δομή και η λειτουργία του κόμματος, οι πολιτικές συμμαχίες, το πρόγραμμα διακυβέρνησης δεν είναι θέματα που πρέπει να συζητηθούν. Πως δεν πρέπει να υπάρξουν αντιπαραθέσεις, διαφορετικές απόψεις, για τόσο καίρια ζητήματα. Το αντίθετο. Αλλά όλο αυτό δεν μπορεί να γίνεται μέσα σε ένα κλίμα μιζέριας, μεμψιμοιρίας και σύγκρουσης μηχανισμών. Ούτε πρέπει να υπάρχει η εικόνα "ο καλός ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του κακού ΣΥΡΙΖΑ".

Πίστευα πως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν νικητής στις ευρωεκλογές, αυτό θα λειτουργούσε ως καταλύτης για να ολοκληρωθεί η ενοποίηση, η πολιτική σύνθεση και κυρίως η συλλογική λειτουργία του κόμματος. Η περίφημη "ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ". Πως οι συνιστώσες, οι τάσεις, οι υποτάσεις, οι ομάδες και οι παρέες θα "μηδένιζαν το κοντέρ" για να κάνουν όλοι μαζί το μεγάλο άλμα: την κατάκτηση της εξουσίας -για πρώτη φορά στην Ιστορία- από τη ριζοσπαστική Αριστερά.

Και ότι μόνο η εκλογική αποτυχία θα μας γυρνούσε πίσω στο "προπατορικό αμάρτημα" των αλυσιδωτών διαιρέσεων και ομφαλοσκοπήσεων. Συνειδητοποιώ ότι υποτίμησα μια πραγματικότητα: η ριζοσπαστική Αριστερά αδυνατεί να λειτουργήσει με κανόνες τόσο κοινότοπους.

Να πέσουν στην εσωστρέφεια, να τσακωθούν, να μιζεριάσουν μετά από μια ήττα είναι ικανοί οι πάντες. Το δύσκολο είναι να το κάνεις μετά από μια νίκη, και μάλιστα ιστορική.

Η προοπτική, η πρόκληση να αναλάβει την εξουσία αποδεικνύεται πως είναι η πλέον προσφιλής "αιτία πολέμου" σε όλα τα επίπεδα, από τις Ο.Μ. και τις κλαδικές ώς τις Νομαρχιακές Επιτροπές, την Κεντρική Επιτροπή και την Πολιτική Γραμματεία.

Πιστεύω πως μάλλον χρήζει ψυχολογικών ερευνών το φαινόμενο ότι, ενώ η ψυχή, η ιδέα, η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συλλογικότητα, δεν χάνουμε την ευκαιρία να συλλέγουμε διαφωνίες, έριδες, αμοιβαίες καχυποψίες και αναθέματα, εσωτερικούς εχθρούς. Και το κάνουμε, οφείλω να σημειώσω, με πλήρη αφιλοκερδία.

Ουδείς κερδίζει κάτι, εκτός από ζημίες. Προσωπικές και συλλογικές.

http://www.avgi.gr/