Μια φωτογραφία...

Του Γιάννη Παντελάκη

Νομίζω πως η φωτογραφία της ημέρας είναι αυτή που δείχνει σ' ένα καφέ τον Γιάννη Δραγασάκη (ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και από αυτούς που φέρονται ως σίγουροι υπουργοί σε ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) με τον Γιάννη Λούλη, πολυσυζητημένο επικοινωνιολόγο, ο οποίος κατά καιρούς έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους πρωθυπουργούς των κυβερνήσεων της Ν.Δ. Είναι η φωτογραφία που σχολιάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θετικά και αρνητικά. Μάλλον τα δεύτερα σχόλια, αυτά που κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι με τέτοιες συμβολικές κινήσεις «φέρνει το τέλος της ριζοσπαστικής αριστεράς!», είναι σαφώς περισσότερα.

Μια φωτογραφία, χιλιάδες λέξεις λοιπόν. Οι περισσότερες από εκείνους που δεν φανταζόντουσαν πως ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θα έπινε καφέ μ' έναν τύπο σαν τον Γιάννη Λούλη. Ένα συμβολικό πρόσωπο για τη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου, ταυτισμένο με τις επικοινωνιακές ανάγκες της συντηρητικής παράταξης. Αυτό που θα διαπίστωνε κάποιος από τα σχόλια, ήταν μια γενικευμένη απογοήτευση από μάλλον καλοπροαίρετους ανθρώπους που έβλεπαν στο πρόσωπο του επικοινωνιολόγου έναν σχεδόν... ταξικό εχθρό.

Υπάρχουν πολλά λάθη σ' αυτές τις εκτιμήσεις. Το πρώτο, ότι η φωτογραφία αυτή σημαίνει κάτι. Μπορεί να μην σημαίνει απολύτως τίποτα. Δυο άνθρωποι, έστω από εντελώς διαφορετικούς πολιτικούς χώρους συναντιώνται και πίνουν έναν καφέ. Και; Το δεύτερο λάθος, βασίζεται στην -πιθανώς- αυθαίρετη παραδοχή, ότι ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ συγχρωτίζεται μ' έναν εκπρόσωπο του πολιτικού συστήματος που συντέλεσε στην κατάντια της χώρας. Ακόμα και αν έτσι είναι, το λάθος βρίσκεται στην εκτίμηση κάποιων ότι όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να συνομιλούν με εκπροσώπους της αντίπερα όχθης. Ή ακόμα και να συνεργάζονται με αυτούς. Εκτός αν ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ένα κόμμα διεκδικεί την εξουσία βασισμένο όχι στους μηχανισμούς που φέρνουν τα κόμματα πιο κοντά σ' αυτή, αλλά στην κοινωνία η οποία είναι ώριμη και συνειδητοποιημένη πολιτικά σε αριστερές λογικές. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Το 3% δεν μετατράπηκε σε 27% ή 30% επειδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας διάβασε Μαρξ και τον υιοθέτησε.

Μια εξαιρετική ερμηνεία του φαινομένου αυτού, της μετατόπισης δηλαδή της ψήφου από άλλους σχηματισμούς προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνει μ' ένα άρθρο του (στην Αυγή) ο καθηγητής Δημήτρης Σεβαστάκης. Μια φράση του είναι ενδεικτική. Αναφέρεται στη συμπεριφορά ενός νεοέλληνα που πέρασε από κλαδικές, με πολλούς ελιγμούς, έζησε το καταναλωτικό μοντέλο της μεταπολίτευσης και σήμερα στριμωγμένος και αδύναμος μπροστά στις απαιτήσεις αυτού του μοντέλου, αναζητεί λύσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει ο καθηγητής γι' αυτόν τον πολίτη: «Ανακαλεί σήμερα μια πολιτική αργκό, για να πλησιάσει ξανά τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ, «να θυμηθούνε τα παλιά». Είχαν χαθεί τόσα χρόνια. Είναι ένας διαψευσμένος, φοβισμένος, τσαντισμένος μικροαστός. Όχι ριζοσπαστικοποιημένος».

Για να  επανέλθουμε στη φωτογραφία όμως. Αν υιοθετούσαμε την παραδοχή ότι η συνάντηση Δραγασάκη-Λούλη έχει έναν πολιτικό συμβολισμό και μια ιδιαίτερη σημασία, αυτή δεν είναι άλλη από τη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να στρογγυλέψει θέσεις, απόψεις και συμπεριφορές (που άλλωστε επιβεβαιώνονται συχνά το τελευταίο διάστημα με κινήσεις της ηγεσίας του), ώστε να φέρει κοντά του τον προαναφερόμενο νεοέλληνα. Αναγκαία κίνηση ενδεχομένως για την κατάληψη της εξουσίας. Δικαιολογημένη ωστόσο και η απογοήτευση εκείνων που έχουν περισσότερες απαιτήσεις από ένα κόμμα της αριστεράς.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών