Είναι κι άλλοι που θέλουν New Deal στην Ευρώπη

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Τελικά δεν είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκουν ένα New Deal για την Ευρώπη. Απλώς ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται μερικά τέρμινα μπροστά. Τα αλλεπάλληλα σοκ από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, την ευρωπαϊκή εμπλοκή στο Ουκρανικό, την παραίτηση της κυβέρνησης στη Γαλλία για τη δήλωση ενός υπουργού, το δημοψήφισμα της Σκωτίας έχουν αφυπνίσει πολλές συνειδήσεις για το πού οδηγούν την Ευρώπη το Βερολίνο και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ακραίας λιτότητας. Μέχρι και ο Πάπας Φραγκίσκος είπε στον Τσίπρα «οι νέοι πολιτικοί μιλάτε μια διαφορετική γλώσσα, που μοιάζει με μια μελωδία ελπίδας»... 

Εκεί ακριβώς μπορεί να βρίσκεται η ελπίδα για την Ευρώπη. Μια νέα γενιά πολιτικών, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, αναλαμβάνει την εξουσία σε πολλά ευρωπαϊκά κέντρα, όπως ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματτέο Ρέντζι 39 ετών, η Φρεντερίκα Μογκερίνι 41 ετών που πήρε την ευθύνη της Ευρωπαϊκής διπλωματίας, ο νέος Επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις Φινλανδός Γιούργκι Κατάϊνεν 43 ετών, ο νέος Γάλλος υπουργός Οικονομίας Εμμανουέλ Μαρκόν 36 ετών, αλλά και άλλοι νέοι πολιτικοί στις Βρυξέλλες και αλλού που εμφορούνται από νέες ιδέες και ένα άλλο πραγματισμό, ίσως μπορέσουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε μια νέα ευρωπαϊκή συνεννόηση, ένα ευρωπαϊκό New Deal.

Την ελπίδα αυτή εξέφρασε προ ημερών ο Εντουάρ Τετρό (Edouard Tétreau), διευθυντής στο γραφείο του Ευρωπαϊκού Κέντρου για τις Διεθνείς Σχέσεις (ECFR) στο Παρίσι και εκτελεστικός συνεργάτης στο γκρουπ Mediafin που δημοσίευσε στην γαλλική οικονομική εφημερίδα Les Echos και στην ιστοσελίδα του ECFR, ένα άρθρο με τίτλο «Για ένα ευρωπαϊκό New Deal», όπου τονίζει ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ προσπαθούν να προστατεύσουν τα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα, καθώς οι συμβιβασμοί και οι μεγάλες αρνήσεις έχουν καταστήσει την ΕΕ αμελητέα στην διεθνή σκηνή. Κι αυτό φάνηκε και στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, επισημαίνει. 

Επιχειρηματολογεί ότι για πρώτη φορά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου υπάρχουν ώριμες συνθήκες για ένα New Deal και ότι κερδίζει έδαφος η πολιτική βούληση να γίνει κάτι τέτοιο, διότι αν δεν γίνει, θα κερδίσουν οι υποστηρικτές της διάλυσης του ευρώ και η Ευρώπη θα επιστρέψει στο χθες. 

«Το ίδιο ισχύει, υποστηρίζει ο Τετρό και για την οικονομική δυναμική της ηπείρου: μετά την ορθοδοξία της Φρανκφούρτης, τα 18 μέλη της ευρωζώνης προτιμούν τώρα -αποδεδειγμένου πλέον του αποπληθωρισμού, καθώς και της μαζικής ανεργίας που χτυπά παντού, εκτός από τη Γερμανία και την Αυστρία-, την υιοθέτηση μιας πολιτικής μεγάλων δημοσίων έργων και πανευρωπαϊκών υποδομών για την ανανέωση της οικονομίας». Επικαλείται μάλιστα τον νέο πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ που υποστήριξε ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη χρειάζεται επειγόντως ένα "νέο ξεκίνημα", με τη μορφή ενός επενδυτικού προγράμματος ύψους 300 δισ. ευρώ κάθε χρόνο (2% του ΑΕΠ της ΕΕ) και όχι 300 για τρία χρόνια. Τονίζει δε πως λείπει κάτι ουσιαστικό από τη λίστα των πρόσθετων επενδύσεων στην ενέργεια, τις μεταφορές, την παιδεία και την έρευνα: η αμυντική και πολιτική ασφάλεια της ηπείρου. 

«Όλες οι χώρες της ευρωζώνης εφαρμόζουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και βάζουν σε τάξη τα δημοσιονομικά τους, ακόμη και η Γαλλία και η Ιταλία, οι τελευταίοι μαθητές που αποφάσισαν να το πράξουν. Σε αντάλλαγμα όμως, η ΕΕ πρέπει να εξαπολύσει ένα πρόγραμμα μαζικών επενδύσεων - δεν μιλάμε για τα έξοδα - σε υποδομές ασφάλειας και ανάπτυξης για την Ευρώπη. Όλα τα αναγκαία εργαλεία είναι εκεί: η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, καθώς και ο σημαντικός προϋπολογισμός της ΕΕ 1.000 δισ. ευρώ για επτά χρόνια, τα οποία αξίζει να δαπανηθούν καλύτερα από ότι σε ατελείωτες και αναποτελεσματικές επιδοτήσεις», υποστηρίζει ο Τετρό και επισημαίνει: «Σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι έτοιμες να εκφράσουν την πολιτική βούληση που απαιτείται για ένα τέτοιο έργο. Μόνο ένας μαθητής είναι που λείπει, και είναι αυτός που βρίσκεται στην κορυφή της κατηγορίας: Γερμανία. Για ευνόητους λόγους, που σχετίζονται με την ιστορία και τα δημογραφικά της στοιχεία, η Γερμανία φαίνεται ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες προκλήσεις, απρόθυμα και ασυνείδητα, καταδικάζοντας την υπόλοιπη Ευρώπη, στην ανεργία και τον αποπληθωρισμό. Αλλά και στη στρατιωτική εξάρτησή της από το ΝΑΤΟ, την 65η επέτειο της συμμετοχής της γιόρτασε πρόσφατα. Η αμερικανική ηγεσία δεν προσποιείται πλέον πως ενδιαφέρεται για την στρατιωτική εξάρτηση της Ευρώπης, ούτε ότι απέχει πολύ από τον πειρασμό του απομονωτισμού», κάτι που εμείς -αντίθετα- δεν το πιστεύουμε καθόλου. 

Και καταλήγει ο Τετρό: «Απέναντι από το Ρήνο, πολλαπλασιάζονται τα ενθαρρυντικά σημάδια μιας πολιτικής μετατόπισης, από τον Πρόεδρο Ιωακίμ Γκάουκ, την υπουργό Άμυνας Ούρσουλα βον ντερ Λέγιεν, τον υπουργό Οικονομίας Σίγκμαρ Γκάμπιελ και τον υπουργό Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινμεγιερ. Είναι συνεπώς τώρα η σειρά της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και του προέδρου της Bundesbank Γιένς Βάιντμαν να κινηθούν και να εκπληρώσουν το ρόλο τους σε αυτό το ευρωπαϊκό New Deal».

Την άποψη του Τετρό που θυμίζει πολύ στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, συμμερίζονται όλο και πιο πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί και παράγοντες. Δεν είναι μόνο ο «αιρετικός» κύριος Ντράγκι, είναι και ο επικεφαλής του EFSF Κλάους Ρένγκλινγκ, που επιβεβαίωσε τη δυνατότητα διαχείρισης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας από το ελληνικό δημόσιο, αν οι τράπεζες δεν χρειαστούν τα χρήματα που βρίσκονται σήμερα ως μαξιλάρι στο ΤΧΣ, και αυτά θα μπορούσαν να περάσουν στον κρατικό προϋπολογισμό. Βέβαια, ο κ. Σαμαράς θα τα χρησιμοποιούσε να βουλώσει τρύπες του εικονικού του πρωτογενούς πλεονάσματος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα έφτιαχνε μια αναπτυξιακή τράπεζα και θα έσβηνε κόκκινα δάνεια ανακεφαλαιοποιώντας έτσι με άλλο τρόπο τις τράπεζες. Απλώς χρειάζεται να έχεις ιδέες που να εντάσσονται σε ένα συνολικό σχέδιο που λειτουργεί υπέρ των πολλών και όχι των λίγων. Βέβαια, το τι θα μείνει στο Ταμείο του ΤΧΣ θα το δούμε σύντομα.

http://www.koutipandoras.gr/