Το κόμμα, η κυβέρνηση, η κοινωνία

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Νομίζω ότι ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει χάσει το παιχνίδι με την κοινωνία, εννοώ έχει χάσει την επαφή μαζί της. Κάθε θεωρία για επανασύνδεση παραμένει σ' αυτούς που τη γεννάνε και τη διακινούν μπας και προλάβουν τίποτα.

Πέταξε η μεγάλη ευκαιρία να συμμετάσχει η ίδια η κοινωνία, θεσμικά, στο πολιτικό σύστημα κι αυτό γιατί η ηγεσία που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας φάνηκε ότι δεν έδειξε ενδιαφέρον - μόνο την υφαρπαγή της εξουσίας είχε στο μυαλό της.

Λένε πολλοί να ξεχάσει το «αριστερό» παρελθόν της και να δείξει ενδιαφέρον σε εναλλακτικές μορφές δημοκρατικής διοίκησης, να προσεγγίσει τη σοσιαλδημοκρατία και λοιπά άψυχα και αμήχανα ιδεολογικά.

Μάταιος κόπος οι θεωρίες περί αναστοχασμού, αναδίπλωσης, επαναπροσδιορισμού του ρόλου του κόμματος - η κυβέρνηση κατέστρεψε και κομματικούς μηχανισμούς που είχαν μια κάποια πρόσβαση στην κοινωνία και το ήθος της Αριστεράς.

Η κοινωνία ας μη λογίζεται σαν ένα ενιαίο σώμα αλλά σαν στρώματα με διαφορετική ταξική οντότητα το καθένα. Αφού λοιπόν διερρήχθη η συνοχή της Αριστεράς με τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, καλό θα ήταν το κόμμα να στρέψει το ενδιαφέρον του στα μικρομέγαλα και στα μεγάλα κοινωνικά στρώματα, αυτά που μπορούν να επηρεάζουν κυβερνήσεις, τη Βουλή και λοιπά.

Και ας μας πουν ευθαρσώς ότι δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά, διότι έτσι η δομή του κράτους, έτσι η δύναμη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων-εφοπλιστών, γιουβέτσι η πίεση που δέχονται από τους δανειστές, στουπέτσι ο σοσιαλισμός και, άρα, αυτοί (κυβέρνηση και κόμμα) οφείλουν να διαφυλάξουν παντί τρόπω και σθένει τις καρέκλες της εξουσίας.

Κάτι πομπώδη, ότι το κόμμα θα πείσει την κυβέρνηση να βγάλει τη χώρα από την κρίση, να μεριμνήσει ώστε να σταθεί όρθια η κοινωνία, ακούγονται σαν αστείο σχεδόν (έχουν μεταλλαχθεί οι άνθρωποι της εξουσίας - πώς να γινόταν αυτό κατανοητό από όσους ελπίζουν ακόμη;).

Το συνέδριο είναι για εσωτερική κατανάλωση, ουδέν ενδιαφέρον, ένα ακόμη (συνειδητό!) λιθαράκι στον ογκώδη βωμό του θεάματος. Στην επικοινωνία πάντως το κόμμα υστερεί φανερά· η κυβέρνηση τα πάει περίφημα (διότι δεν αισχύνονται, δεν ορρωδούν προ ουδενός, ψεύδονται και λοιπά - όπως κάνει κάθε φιλελεύθερη κυβέρνηση).

Για να επιχειρήσεις μια ανανέωση, μια ανασύσταση του κόμματος, οφείλεις να ξεπλύνεις τη ρετσινιά της συνθηκολόγησης, της βαριάς και πικρής για όλη την κοινωνία ήττας· πώς αλλιώς; Ποιος δίνει σημασία πλέον στο τι λένε ή σκέπτονται τα κομματικά μέλη ή στελέχη; Ας βγουν μια βόλτα στην αγορά· είναι βέβαιο ότι θα ντρέπονταν κατόπιν να επιδεικνύουν την αλαζονεία της εξουσίας που διακρίνει πολλούς (όχι όλους, είναι αλήθεια).

Διαβάζω συνεντεύξεις στελεχών της κυβέρνησης. Πανομοιότυπες. Πρέπει να κάνουμε τούτο, οφείλουμε να πράξουμε εκείνο, χρειάζεται κοινωνική δικαιοσύνη, εξυγίανση - ε, κάντε το να πάει στο καλό. Κυβέρνηση είστε - όχι αντιπολίτευση. Θα σοβαρευτούν ποτέ; Κομμάτι δύσκολο...