Η Μαριλίζα κοιτάζει μπροστά

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, γεμίζει Πασόκους. Και αυτό σε κάποιους φέρνει γέλιο και σε κάποιους άλλους δυσφορία. Δεν θα έπρεπε. Είναι η φυσιολογική και αναμενόμενη εξέλιξη των πραγμάτων.

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Στην έναρξη του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αφιέρωσα αρκετά λεπτά στη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Την παρατηρούσα από μακριά, όπως κάνουν οι κινηματογραφιστές που παρακολουθούν την άγρια ζωή. Εκείνη βέβαια δεν αντιλήφθηκε την αδιάκριτη ματιά μου. Δεν ήμουν δα ο μόνος που την κοιτούσε, ούτε και η φιγούρα που θα κέρδιζε το βλέμμα της. Αλλωστε η Μαριλίζα πήγε στο συνέδριο για να τη δουν όλοι, ενώ εκείνη θα είχε μάτια μόνο για έναν.

Αυτό, λοιπόν, που μου έκανε εντύπωση ήταν η ευθύτητα στη ματιά της. Όταν ξεκίνησαν οι εργασίες του συνεδρίου, η Μαριλίζα, έβλεπε μόνο μπροστά. Θα μου πείτε ότι πολιτικός είναι, οφείλει να βλέπει μπροστά. Μόνο που εγώ εδώ κυριολεκτώ. Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου κοιτούσε μπροστά λες και φορούσε παρωπίδες, λες και δεν ήθελε να δει άλλα μάτια να πέφτουν επάνω της. Αμηχανία; Συστολή; Κάτι τέτοιο.

Μετά είδα τον Στέφανο Τζουμάκα. Αυτός δεν ήταν στην πρώτη σειρά. Και ήταν εμφανές πως προσπαθούσε να επικοινωνήσει, να αναπτύξει οικειότητα. Και μετά ήρθε ο Χρήστος Σπίρτζης που πήγε και κάθισε δίπλα στη Θεοδώρα Τζάκρη. Σκέφτηκα ότι αν βρεθείς μαζί τους σε ένα ερημονήσι, ακόμα και αν έχετε ένα φορτηγό τρόφιμα, πρώτα θα φρόντιζαν να σε κατασπαράξουν και μετά θα έβλεπαν τι θα κάνουν με τις κονσέρβες. Ναι, η πολιτική είναι πρωτίστως επιβίωση. Σκαρφαλώνεις και κλωτσάς στο κεφάλι αυτόν που σε ακολουθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, γεμίζει Πασόκους. Και αυτό σε κάποιους φέρνει γέλιο και σε κάποιους άλλους δυσφορία. Δεν θα έπρεπε. Αυτό το παρακολουθείς με τα χείλη σε ευθεία, μάτια που δεν τρεμοπαίζουν και μύες του προσώπου σε απόλυτη ακινησία. Ακόμα και αν δεν σου φαίνεται αδιάφορο, είναι σίγουρα φυσιολογικό. Διότι αν στις πρώτες σειρές του συνεδρίου βρίσκονται κάποια παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (τους λες και στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ), στις κερκίδες είναι το ΠΑΣΟΚ.

Τι διάολο; Από πού τους βρήκε όλους αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ; Εβρεξε ο ουρανός Αριστερά και βγήκαν σαν τα σαλιγκάρια; Το ΠΑΣΟΚ φόρτωσε ο Τσίπρας στα βαγόνια του και σφύριξε για την εξουσία. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο σκοπό, ίσως να μην τους ενώνει και κοινό παρελθόν, αλλά από την ίδια μήτρα βγήκαν. Με τα ίδια συνθήματα, τα ίδια τραγούδια τον ίδιο Κουρή. Κάποιοι, σαν τη ψείρα, έψαξαν καινούργιο κεφάλι. Αλλοι σέρνονται πίσω από το διαχρονικό σουξέ «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Και ένα σεβαστό ποσοστό τρίτης ηλικίας που νομίζει ότι ο Ανδρέας μετενσαρκώθηκε. Δεν είναι μόνο το λούμπεν κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που έγινε ΣΥΡΙΖΑ. 

Είναι και το κομμάτι που σαλιώνει το δάχτυλο, βλέπει προς τα που φυσάει ο άνεμος και ακολουθεί το ρεύμα. Είναι, τέλος πάντων, όλος εκείνος ο κόσμος που ταυτίζει το λαϊκό και το λαϊκίστικο με το προοδευτικό. Τρία χρόνια χρειάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και αντέγραψε το ΠΑΣΟΚ σαν Κινέζος μεταπράτης. Για αυτό και αποκλείεται να έχει τη μοίρα του. Εκεί θα μείνουν, ότι και αν συμβεί, οι αυθεντικοί Πασόκοι που θέλουν ακόμα να ακούν για δημοκρατική παράταξη. Διότι εδώ δεν έχουμε μία κατηγορία ψηφοφόρων, αλλά μία κατηγορία ανθρώπων.

Η Μαριλίζα, λοιπόν, ορθώς πράττει και πηγαίνει στην πρώτη σειρά του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Και ας ήταν υπουργός του ΓΑΠ. Και ας ακούει, κατάμουτρα, την αφήγηση που δαιμονοποιεί τον πρότερο πολιτικό της βίο. Αυτά τα έχει η δουλειά. Αλλωστε πρώτα πήγαν οι ψηφοφόροι της στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα εκείνη πάει να τους συναντήσει.