Τέρμα το κόμμα, ζήτω ο νέος Ανδρέας

Αναρωτιέται κανείς στα σοβαρά τι το θέλει το συνέδριο ένα πασοκικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ αφού η εξουσία και οι επιλογές ξεκινούν από τον αρχηγό και τελειώνουν στον αρχηγό. Αυτός με το στενό του κύκλο προτείνει την πολιτική, αυτός αποφασίζει για τα πρόσωπα, αυτός αποφασίζει και για την πολιτική. Κι όταν αμφισβητείται, ζητάει και αλλάζει υπέρ του η αμφισβήτηση! Σε Συνέδριο!

Δεν θα κολλήσουμε στο δημοκρατικό 93,54% των ψήφων (έναντι του 74% και του 70% παλιότερα) που πήρε για πρόεδρος του κόμματος. Τόσο περίπου έπαιρναν ο Τσαουσέσκου, ο Ναζαρμπάγιεφ, ο Μπερντιμουκχαμεντόφ, ο Καρίμοφ και άλλες δημοκρατικές προσωπικότητες. Δείχνει τη δημοκρατικότητα και τις προσωπικότητες που διαθέτει σήμερα η άλλοτε ανανεωτική αριστερά, οι οποίες ακολουθούν από τα έδρανα του κόμματος την πολιτική του άλλοτε γραμματέα και νυν φυλακισμένου Άκη Τσοχατζόπουλου: -«Τι ώρα είναι Άκη;», - «Ό,τι ώρα πεις εσύ πρόεδρε».

Αν θέλει κανείς να δεί τι έγινε τελικά στο Β’ Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ η απάντηση είναι μία: Έγινε ό,τι ήθελε ο αρχηγός και ο στενός του περίγυρος.

Ψηφίστηκε χωρίς αμφισβήτηση ως μόνος υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος, όπως γινόταν επί Ανδρέα.

Ψηφίστηκε η πολιτική συνέχισης της εφαρμογής των μνημονίων, όπως ακριβώς και στο ΠΑΣΟΚ.

Ψηφίστηκε η ουσιαστική κατάργηση των τάσεων στο κόμμα και η επιβολή της κομματικής γραμμής, με την καθιέρωση Πειθαρχικού Οργάνου, στα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ, για τους απείθαρχους.

Ψηφίστηκε η ουσιαστική αποδυνάμωση του κόμματος στις αποφάσεις της κυβέρνησης, όπως ακριβώς έγινε και επί ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα δήθεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες παίρνονται πολύ πριν το κόμμα προλάβει καν να ενημερωθεί γι αυτές! Αν τολμάει ας διαφωνήσει εκ των υστέρων. Ποιος του δίνει σημασία.

Ψηφίστηκε η εξαίρεση των βουλευτών από την ποσόστωση του 25% για συμμετοχή στην κυβέρνηση, όπως ήθελε ο κ Τσίπρας, παρ όλο που η πρότασή του καταψηφίστηκε από τους Σύνεδρους! Ο απόλυτος άρχων, μετά την καταψήφιση της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ πρότασης ανέβηκε στο βήμα και διόρθωσε την πλειοψηφία, που υπάκουσε πειθήνια… Τεράστιες πολιτικές προσωπικότητες οι σύνεδροι!

Μ αυτά τα πραγματικά περιστατικά, είναι χωρίς αξία:

ποιος εκλέχτηκε και ποιος όχι στα κομματικά όργανα από άποψη πολιτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που περιέγραψε ο νέος και παλιός του πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας: «Εμπρός να σηκώσουμε ΞΑΝΑ τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Μια μετεξέλιξη του λούμπεν ΠΑΣΟΚ. Επί τα χείρω.

Ποιος είπε τι στη διάρκεια του συνεδρίου. Οι δήθεν αντιπολιτευόμενες διαλέξεις από τον Π. Σκουρλέτη, τον Γ Φίλη (!), τον μαέστρο στην πολιτική ίντριγκα Ν. Βούτση και τους δήθεν ριζοσπάστες της τάσης «53+» δεν έχουν καμιά ΠΡΑΚΤΙΚΗ αξία. Είναι ντουφεκιές με άσφαιρα για να αποκοιμίσουν τους αφελείς ότι τάχα υπάρχουν αριστερές αντιστεκόμενες φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πράξη τεκμηριώνει τη θεωρία. Και στην πράξη όλοι λένε ναι στον αρχηγό και στους παρακοιμώμενούς του. Οι οποίοι δεν περιμένουν καμιά νομιμοποίηση ή νουθεσία ή καθοδήγηση ή υπακοή από το κόμμα. Αυτοί είναι το κράτος.Η καμαρίλα.

Για όποιον δεν κατάλαβε, το Β’ Συνέδριο ανέδειξε και επίσημα τον Α. Τσίπρα σαν αναμφισβήτητο μονοκράτορα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή αυτός κερδίζει γι αυτούς την εξουσία. Η ιδεολογία πέθανε. Είναι μόνο ένα διαφημιστικό εργαλείο για αφελείς.

Επιβεβαίωσε επίσης το Συνέδριο αυτό που είναι σαφές σε όσους βλέπουν: Ότι ο πρωθυπουργός δεν είχε και δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά και τη δημοκρατία. Όνειρό του είναι να γίνει Ανδρέας στη θέση του Ανδρέα (τον οποίο είναι σαφές ότι παρακολουθεί σε βίντεο και μιμείται στη φωνή, τη φρασεολογία και τις κινήσεις), ως ηγέτης μιας λαϊκιστικής κεντροαριστερής πλειοψηφίας. Σαν τοποθέτηση στο χώρο. Όχι στις ιδεολογίες. Το χώρο θέλει, όχι τις ιδέες του. Δεν έχει ιδέες. Μόνο φιλοδοξίες. Σαν τον Ανδρέα.

Δεν χρειαζόταν την έγκριση του Συνεδρίου γι αυτό. Χρειαζόταν, όμως τη σύγκλισή του για να εδραιώσει την ισχύ του.

Το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ, πεινασμένο δυνατό. Πεινασμένο,με τα λιγούρια που δεν πρόλαβαν να φάνε αρκετά ή δε χόρτασαν στα 24 χρόνια διακυβέρνησης από τη διακυβέρνηση Ανδρέα, Σημίτη, Γιωργάκη και του περίγυρού τους, σύν τα λιγούρια που ήταν τότε μακριά από το μέλι (ελέω ιδεολογίας) και τώρα είναι μέσα στο βάζο.

Μόνο που το βάζο έχει μέσα τον δικό μας εργασιακό κόπο. Και το ερώτημα είναι απλό: Θα τους αφήσουμε να τον ξανακλέψουν;

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης