Πάει ο καιρός για αστεία

Κανονικά θα 'πρεπε να προκαλεί τεράστια έκπληξη η ευκολία με την οποία αξιωματούχοι της κυβέρνησης και άλλα «στελέχη» της επικοινωνίας και του εμπορικού, επιχειρηματικού κόσμου εκστομίζουν ακόμη και ανοησίες χωρίς να ντρέπονται.

Να, όμως, που συμβαίνει το αντίθετο. Συνηθίσαμε μάλλον τον τρόπο της αμετροέπειας, εθιστήκαμε στον θάνατο των στιγμών και του πολιτισμού, φιλιωθήκαμε με την εξουσία και τους γελοίους που την υποστηρίζουν -λέμε γελοίους για λόγους ευπρέπειας και ευγένειας.

Πολλοί άνθρωποι του πνεύματος έχουν ακόμη την απορία στο βλέμμα και στα λόγια τους. Πώς είναι δυνατόν -αναρωτιούνται- σοβαροί άνθρωποι να μην αντιλαμβάνονται τον εμπαιγμό που υφίστανται τα μικρομεσαία στρώματα από τους κυβερνώντες; Πώς γίνεται -διάβολε- να αποκαλείς το άσπρο μαύρο και να γίνεσαι πιστευτός;

Προφανώς κάτι συμβαίνει με τη συνείδησή μας -γιατί όσο σκόπιμα κι αν «χειροκροτάνε» μερικοί, αποκλείεται να μην αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση είναι μια απλή συνέχεια όλων των προηγούμενων. Ιδια τακτική, ίδιες μέθοδοι, ίδια καταστολή· μόνο οι μάσκες διαφέρουν.

Θεωρώ ότι άπαντες συνειδητοποιούν τον εμπαιγμό αλλά αρνούνται να τον εντάξουν στο υπόβαθρό τους, γιατί πάει, χάθηκε ο έως τώρα «αριστερός» τους βίος. Κάτι πομπώδη για αριστερή διακυβέρνηση μόνο γέλωτα προκαλούν -και θλίψη, διαιωνίζοντας, απλώς, την τυραννία του πολιτικά ορθού.

Η απομάγευση του κόσμου θεωρητικοποιείται πλέον (κάνετε λίγη υπομονή -μας λένε- και σε λίγο θα αρχίσετε να τρυγάτε τους καρπούς της αριστερής διακυβέρνησης. Τρικυμία).

Και προσοχή, πάντα, στα χρήσιμα αντικείμενα. Ενα αντικείμενο μπορεί να είναι χρήσιμο για την καταπολέμηση μιας ασθένειας και ακριβώς το ίδιο, στα χέρια ενός εγκληματία, να αφαιρέσει ζωές. Η αμφισημία και η ηθική εύκολα αποπροσανατολίζουν το πόπολο και ιδίως τους αμετανόητους κομματόφρονες.

Δεν φταίνε, πόσο πιο απλά να γραφεί αυτό, οι «πολύ αριστεροί» για τις ακαταστασίες και ανοητολογίες της κυβέρνησης· η ίδια η κυβέρνηση πρέπει να σοβαρευτεί και να πάψει να ψεύδεται καθημερινώς, ασυστόλως.

Βέβαια, σύντομα όλα θα πάρουν τον δρόμο τους -και τότε θα υπάρχουν μόνο ηττημένοι (στον χώρο της Αριστεράς εννοείται, αφού τα 'χουν κάνει ρόιδο -οι αγέλαστοι, τα αγγούρια, οι βολεψάκηδες· όχι;).

Ουδέποτε, ουδείς κυβερνήτης υπέγραψε με τόση άνεση το ξεπούλημα της χώρας -τι να λέμε τώρα. Είναι να αστειευόμαστε; Ποιος θα μας απαλλάξει από τις μιαρές υπογραφές αφού το μέλλον κινείται απειλητικά;

Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και στα μέσα συγκοινωνίας θα πείσει και τον πιο αφελή «αριστερό» για την παρανόηση που έχει ξεχυθεί στην πόλη, στους ανθρώπους της. Το τέλος της ντροπής αναβάλλεται, όπως και ο στόχος του πνεύματος απομακρύνεται. Μόνη λύση (μπα;) η κριτική και ο (επανα)στοχασμός ίσως...

Γιώργος Σταματόπουλος