Όπως έστρωσαν...

Του Γιάννη Παντελάκη

Το παιχνίδι ήταν χαμένο από την αρχή. Από τότε που μια κυβέρνηση μ' ένα συγκριτικό πλεονέκτημα-ότι δεν μετείχε στον τρόπο διαμόρφωσης του τηλεοπτικού τοπίου τα τελευταία 27 χρόνια-αντί να βάλει ισότιμους και διαφανείς κανόνες, αποφάσισε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την δική της διαπλοκή. Κάπου εκεί, χάθηκαν όλα. Στη χώρα μας, μια κυβέρνηση δεν κινδυνεύει να πέσει επειδή εφαρμόζει σκληρά μνημόνια τα οποία θα έσκιζε. Στη χώρα μας, οι κυβερνήσεις κινδυνεύουν σοβαρά, όταν γίνουν μέρος του προβλήματος της διαπλοκής και ταχθούν με κάποια από τα κομμάτια της. Το υπόλοιπα, κομμάτια, είναι ικανά για όλα. Αυτό θα πληρώσει η κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε πολλές δυνατότητες να δημιουργήσει όρους και προϋποθέσεις περιορισμού τουλάχιστον, της διαπλοκής.Κανένας δεν διαφωνούσε σ αυτό. Κάποιοι θα συμφωνούσαν, έστω και αναγκαστικά. Δεν περιλαμβανόταν αυτό όμως στις επιλογές του. Ήθελε τους καναλάρχες του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε επιπλέον πολλές δυνατότητες να δημιουργήσει ένα δημόσιο ανεξάρτητο ραδιοτηλεοπτικό φορέα με ποιοτικό πρόγραμμα και αντικειμενική πληροφόρηση ως εναλλακτική δυνατότητα ενημέρωσης-ψυχαγωγίας που θα απαντούσε στα παρακμιακά φαινόμενα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ούτε αυτό, περιλαμβανόταν στις προθέσεις του. Ήθελε τρία (και με το κανάλι της Βουλή τέσσερα) δημόσια κανάλια και πολλά ραδιόφωνα να τον υμνούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα ήθελε όλα δικά του. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε. Δημιούργησε ένα νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα στα χνάρια του παλιού και με ελάχιστες ως μικρές επιδόσεις και αποδοχή. Δημιούργησε και ένα νέο χάος στις τηλεοπτικές συχνότητες με μοναδικά θύματα ως τώρα, όχι τους καναλάρχες αλλά πολλές εκατοντάδες εργαζόμενους σ' αυτά.

Άκουσα χθες τον υπουργό Παππά να δηλώνει πως αν ο νόμος κριθεί αντισυνταγματικός, τότε θα γυρίσουμε σ' ένα καθεστώς το οποίο θα είναι αντισυνταγματικό! Η δήλωσή του προφανώς αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια επηρεασμού της δικαιοσύνης, αλλά επειδή δεν είναι η μοναδική, ας μην το εξετάσουμε αυτό. Αλλά κάτι άλλο. Υποθέτουμε ότι ο νόμος κρίνεται ως συνταγματικός, τι αποτέλεσμα αυτό θα έχει; Τέσσερα κανάλια (με τις πιθανότατες συγχωνεύσεις και συνεργασίες σχεδόν όλοι οι υπάρχοντες καναλάρχες θα είναι παρόντες) και 260 περίπου εκατομμύρια στα δημόσια ταμεία. Τα εκατομμύρια, ενδεχομένως και πολλαπλάσια, θα μπορούσαν να τα πάρουν και από τους υπάρχοντες καναλάρχες. Θέλεις άδεια; Πληρώνεις ένα σεβαστό ποσό για να την αποκτήσεις. Οι οκτώ, θα πλήρωναν περισσότερα απ' ότι οι τέσσερις.

Η ουσία θα άλλαζε ; Θα περιοριζόταν η διαπλοκή μιντιακής με πολιτική εξουσία; Το παρεχόμενο τηλεοπτικό πρόγραμμα θα είχε καλύτερα χαρακτηριστικά απο το σημερινό; Είτε σ επίπεδο πληροφόρησης, είτε ψυχαγωγίας. Η μοναδική πιθανή διαφορά, θα ήταν πως θα υπήρχαν περισσότερα φιλικά προς αυτήν κανάλια απ ότι σήμερα.  Επειδή οι δικοί της δημοσιογράφοι (κομματικοί δημοσιογράφοι, μια πληγή της δημοσιογραφίας) θα στελέχωναν τα νέα κανάλια.

Παρ' ότι όχι και τόσο καινούργιοι πια στην εξουσία, δεν έχουν αντιληφθεί πως οι μιντιάρχες δεν έχουν πολιτικό πρόσημο. Για την ακρίβεια, αυτό δεν είναι κάτι σταθερό, εναλλάσσεται συχνά. Ας ρωτήσουν την προηγούμενη κυβέρνηση πως ένοιωθε το τελευταίο χρονικό διάστημα πριν τις εκλογές όταν έβλεπε ξαφνικά «κόκκινα» πρωτοσέλιδα και ανάλογα δελτία των οκτώ. Από έντυπα ή κανάλια που λίγο καιρό την υμνούσαν.

Η διαπλοκή, δεν αντιμετωπίζεται με κολεγιές. Αλλά με απόλυτα διαφανείς κανόνες που βάζεις. Όσοι επιχείρησαν να ταυτιστούν έστω μ' ένα μέρος της, πετύχαιναν προσωρινές νίκες, αλλά στο τέλος πάντα έχαναν. Ένοιωθαν να τους έχουν αδειάσει όλοι αυτοί που λίγο καιρό τους υμνούσαν. Τόσους ΠΑΣΟΚους έχει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, δεν ρώτησαν κανέναν από αυτούς; Η κυβέρνηση, θα κοιμηθεί όπως έστρωσε. Ανεξάρτητα αν ο νόμος κριθεί συνταγματικός ή όχι...