Συστημικοί κομπασμοί και καταγγελίες

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μια χαρά τα πάει το (ελληνικό) πολιτικό σύστημα· αυτορρυθμίζεται και αυτοανανεώνεται χωρίς αιματοχυσίες, χωρίς απώλειες σοβαρές, μέσα μάλιστα σε πανηγύρια και επιδείξεις όσων το υπηρετούν με ζήλο και αυταπάρνηση.

Αυτοί που είναι στην κυβέρνηση λένε ψέματα δίχως ενδοιασμούς και συστολές και εκείνοι που είναι στην αντιπολίτευση το ξέρουν αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα· βράζουν στο ζουμί τους, αλλά, πού θα πάει, θα έρθει και η δική τους σειρά να αρπάξουν τα ηνία της εξουσίας.

Πιστεύουν ακόμη μερικοί ότι το σύστημα αλλάζει μόνο από τα μέσα, άμα πριονίζεις τις δομές του έχοντάς τις κατακτήσει -μάλλον έτσι έλεγαν προτού καταλάβουν τα αξιώματα. Το σύστημα αλλοτριώνει και ταπεινώνει ταυτόχρονα όποιον το αμφισβητεί μεν, θέλει να το γκρεμίσει δε. Δε σφάξανε· ή θα μπεις στη γραμμή ή σπίτι σου, στην περιφρόνηση και την εξαφάνιση.

Μήνες τώρα γίνεται πόλεμος χαρακωμάτων (σιγά, μη σπάσουν τ’ αυγά)· κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι επιδίδονται σε ανταλλαγές ύβρεων, οι οποίες όμως είναι κενές περιεχομένου. Ολα αυτά για την περίφημη αξιολόγηση. Και, επιτέλους, η συμφωνία εγένετο. Και άντε πάλι απ’ την αρχή: κομπασμοί και υπερηφάνεια (!) από τη μια, καταγγελίες και λεκτικές επιθέσεις από την άλλη· φίνα.

Το μόνο που ανακουφίστηκε ήταν το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα -το είχαν παρατραβήξει άπαντες και αυτό χάριν εντυπώσεων (σκληρές τάχα διαπραγματεύσεις, κοινωνικά αντίμετρα και άλλα παιδαριώδη).

Η κυβέρνηση θεωρεί εαυτήν νικήτρια (sic) αλλά η αντιπολίτευση της προσάπτει υποτέλεια, ανικανότητα, καταστροφικότητα και λοιπά λαμπρά για το ήθος της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Μάλλον έχουμε πάρει την απόφασή μας: με αυτούς θα πορευτούμε τα αμέσως επόμενα χρόνια και μάλλον αυτοί (τέτοιοι) μας αξίζουν αφού ουδέποτε νοιαστήκαμε για το τι είναι αυτή η περιβόητη αντιπροσώπευση στη δημοκρατία (μας), ποιος ο ρόλος μας ως πολιτών, τι σημαίνει κοινωνία των πολιτών, τι είναι η κοινωνία επιτέλους και αν μπορούσε να έχει κάποιον θεσμικό ρόλο στο πολιτειακό σύστημα.

Καλά να πάθουμε, λένε οι πιο απαισιόδοξοι και άντε να τους πείσεις ότι δεν έχουν τελειώσει όλα, ότι μπορούν να βρεθούν υγιείς πολιτικές δυνάμεις να δομήσουν ένα νέο σύμπαν, πιο ίσο, πιο κοινωνικό, πιο ελεύθερο. (Φέξε μου και γλίστρησα...).

Καημένη Αριστερά -πώς την κατάντησαν... να πανηγυρίζει πως πέτυχε ό,τι ώς τώρα κατήγγελλε· να ψηφίζει μέτρα που ούτε η χειρότερη μορφή Δεξιάς θα τολμούσε. Και όλα αυτά γιατί; Ετσι θα σωζόταν η χώρα; Αυτό ήταν το «όλον» της Αριστεράς; Τουλάχιστον να σιωπούσαν... να κοκκίνιζαν λίγο... Α, μπα -όλα βαίνουν καλώς... ολόκληρη αξιολόγηση κατάφεραν οι καψεροί και ας κομματιάζονται τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.

Ενα ασταμάτητο ταρατατζούμ η πολιτική σκηνή της χώρας, γιομάτο καρναβαλιστές και σκόρπιους θιάσους που παριστάνουν ότι είναι πολιτικά κόμματα και σκίζουν τα ρούχα τους για να τη σώσουν (τη χώρα, καλέ). Εξακολουθούμε, δυστυχώς, να βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη σοβαρότητα - το συνηθίσαμε μάλλον· μήπως μας αρέσει κιόλας;

efsyn.gr