Ένα αναγκαίο «μνημόνιο»...

Του Γιάννη Παντελάκη

Στα υπουργεία στρατιές συμβούλων, μετακλητών και συγγενών. Το υπουργικό συμβούλιο από τα πολυπληθέστερα όλων των εποχών. Στις δημόσιες υπηρεσίες η γραφειοκρατία ακλόνητη. Οι παπάδες ανεβοκατεβάζουν υπουργούς. Οι αποφάσεις παίρνονται σ' έναν κλειστό κύκλο στο Μαξίμου, οι υπουργοί απλά υπογράφουν. Στα νοσοκομεία αναζητάς μακρινές ημερομηνίες για ένα ραντεβού ή μια χημειοθεραπεία. Στη Βουλή ψηφίζονται άσχετες τροπολογίες και χαριστικές διατάξεις. Η διαπλοκή ζει και βασιλεύει. Όλα αυτά τα υπαγορεύει κάποιο μνημόνιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έσκιζε μόνο τα μνημόνια και μάλιστα μέρα μεσημέρι. Θα έκανε και γενναίες μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν οικονομικό κόστος, θα εκσυγχρόνιζε στοιχειωδώς την λειτουργία κράτους και θεσμών, θα περιόριζε τον νεποτισμό και την κομματική άλωση του κράτους, θα αντιμετώπιζε τις παθογένειες στη λειτουργία της δημοκρατίας, θα έβαζε ένα τέλος στα φαινόμενα διαπλοκής. Δυστυχώς, δεν συνέβη τίποτα απ' όλα αυτά τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ακόμα και εξισορροπιστικά στα μνημόνια που ψήφισε.

Αν ξύσουμε λίγο την μνήμη μας, θα θυμηθούμε δεκάδες υποσχέσεις που έβγαιναν από το στόμα του Τσίπρα και άλλων στελεχών και εκατοντάδες σελίδες με προγράμματα που θα αντιμετώπιζαν μια σειρά από ζητήματα. Θα έφτιαχναν μόνο δέκα υπουργεία, το υπουργικό συμβούλιο δεν θα ήταν διακοσμητικό, θα αποσυμφόριζαν το δημόσιο από στρατιές συμβούλων και μετακλητών, θα αναβάθμιζαν τα ΚΕΠ και θα τα μετέτρεπαν σε πολυδύναμα κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών, θα περιόριζαν τη φυσική επαφή διοίκησης και διοικούμενου για την καταπολέμηση της διαφθοράς, θα συγκροτούσαν γραφείο κωδικοποίησης της νομοθεσίας, θα ενίσχυαν τον έλεγχο στις δημόσιες συμβάσεις κ.ο.κ. Τα «Θα» που δεν θα είχαν οικονομικό κόστος περιγράφονται σε χιλιάδες λέξεις στα προγράμματά του.

Δεν γνωρίζω αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάποιο ηθικό πλεονέκτημα, είμαι βέβαιος πως είχε άπειρα πολιτικά πλεονεκτήματα τα οποία ωστόσο πέταξε στο καλάθι. Είχε μια τεράστια ευκαιρία να πολεμήσει μια σειρά από παθογένειες που συνόδευσαν και μεγεθύνθηκαν τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα το οποίο είχε αποκτήσει παρακμιακά χαρακτηριστικά. Δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά, προτίμησε ν' αναπαραγάγει αυτό το σύστημα και μάλιστα μερικές φορές να ξεπερνάει και τις χειρότερες εκδοχές του.

Η μετατροπή της παραμονής στην εξουσία σε αυτοσκοπό, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην μετατροπή του σ' ένα κόμμα παλαιού τύπου με ανάλογες συμπεριφορές. Μάζεψε και ανέδειξε καιροσκόπους και θεσιθήρες, δημιούργησε εξαιρετικές σχέσεις αλληλοϋποστήριξης με εξωθεσμικούς παράγοντες που ως μη οφείλουν διεκδικούν μερίδιο εξουσίας (π.χ. εκκλησία), αναπαρήγαγε φαινόμενα νεποτισμού, ενώ σε ότι αφορά την αντιμετώπιση της διαπλοκής μοναδική του έγνοια ήταν ν' αλλάξει τις υπάρχουσες ισορροπίες για να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του.

Ένα τέτοιου είδους «μνημόνιο» θα έπρεπε να υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα «μνημόνιο» ρήξης με το χρεοκοπημένο παρελθόν, αλλά δεν το τόλμησε γιατί αυτό προϋπέθετε σχετική διάθεση και πολιτικό κόστος. Αν και είναι σχεδόν βέβαιο πως αν το έκανε, αφενός θα άφηνε το αποτύπωμά του στην μεταπολιτευτική ιστορία, αφετέρου θα εξισορροπούσε τις αυταπάτες (;) για τα οικονομικά μνημόνια που υπογράφει...   

liberal.gr