Αν ο Φίλης… δεν υπήρχε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τον εφεύρει

Του Λάζαρου Καλλιανιώτη

Η περίπτωση του Νίκου Φίλη, και της αφέλειας με την οποία προσεγγίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τις διαφοροποιήσεις του από κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης, εντάσσεται στην κατηγορία της πολιτικής που… δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.

Αν δεν υπήρχε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τον εφεύρει. Στο πρόσωπό του εκτονώνονται εσωκομματικά ρεύματα και ιδεολογικά απωθημένα, που, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σοβαρό και ουσιαστικό πρόβλημα στον Αλέξη Τσίπρα.

Η κυβέρνηση ωστόσο δεν κινδυνεύει από τον Νίκο Φίλη. Όπως δεν κινδύνευε και δεν κινδυνεύει από κανέναν εκπρόσωπο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Σε αντίθεση με τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και ειδικά τη Νέα Δημοκρατία, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ… είναι αλλού. Και δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν την πτώση της κυβέρνησής τους.

Με διαφοροποιήσεις τύπου Νίκου Φίλη, υπάρχει εκτόνωση της συσσωρευμένης απογοήτευσης ή και αποδοκιμασίας για κεντρικές επιλογές. Μέχρι εκεί. Το ΠΑΣΟΚ, στα… πολύ καλά του, είχε εφαρμόσει τη συγκεκριμένη άσκηση πολιτικής, με το “εκσυγχρονιστικό” ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κώστα Σημίτη, και το “πατριωτικό” ΠΑΣΟΚ, υπό τον Άκη Τσοχατζόπουλο.

Έτσι, οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι δεν αναζητούν την απάντηση στις αγωνίες τους έξω από το μαντρί. Και, προϊόντος του χρόνου, ειδικά αν ο αντίπαλος έχει χαρακτηριστικά ταυτότητας με τοξικό αποτύπωμα για τις συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, υπάρχει πάντοτε η προοπτική του… επαναπατρισμού. Πάνω στην κάλπη, τις περισσότερες φορές. 

 ysterografa.gr