Με το αίμα των άλλων

Του Γιάννη Σιδέρη

Άνεμος ανησυχίας πνέει στην κυβερνητική παράταξη. Δεν τους προβληματίζει τόσο η δημοσκοπική συρρίκνωση, παρότι είναι προϊούσα για κυβερνητικό κόμμα, αλλά δεν είναι και ραγδαία, όπως θα δικαιολογούσε η σύντομη αλλά ταραχώδης πορεία της. Αν κάτι ωστόσο τους ανησυχεί είναι οι εντυπώσεις της «ποιοτικής απαξίωσης» που προσλαμβάνουν από τα social media, τους λογαριασμούς των οποίων παρακολουθούν, όπως παραδέχτηκε χθες ο υπουργός Χρ. Βερναρδάκης – αν και δεν χρειαζόταν. Ήταν γνωστό στους παροικούντες εν Ιερουσαλήμ-και φυσικό άλλωστε για κόμματα εξουσίας.

Τα social media δεν είναι ακριβώς το βαρόμετρο της κοινωνίας γιατί δεν εκπροσωπούν τον μέσο Έλληνα που τρέχει παραζαλισμένος ολημερίς για τον επιούσιο, αλλά δεν παύουν να αποτελούν ευαίσθητο δείκτη των μεταβολών που συντελούνται, όσον αφορά στην αξιολόγηση των κομμάτων, και να προεικάζουν τα μέλλοντα. Ήταν ορατή σε αυτά κάποτε η ορμητική επέλαση ΣΥΡΙΖΑ και τώρα η καταβαράθρωση της αξιοπιστίας του.

Η κυβέρνηση, γνωρίζει ότι είναι ήδη χαμένη. Στόχος της να συγκρατήσει όσες δυνάμεις δύναται, κυρίως από τους ακροατές της στον δημόσιο τομέα, και όσους αριστερούς (όχι κομμουνιστές) εξακολουθούν να ελπίζουν πως δεν θα πάει στράφι το όνειρο ζωής τους, να δουν την αριστερά στην εξουσία. Την είδαν βέβαια ως τώρα, αλλά εξακολουθούν να τη δικαιολογούν επειδή πιστεύουν ότι είχε να αντιμετωπίσει «Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες» του σκληρού ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Γι' αυτό και μόνο δεν ξεδίπλωσε το… αριστερό πρόγραμμά της, αυτό που πάντα φαντάζονταν (και εξακολουθούν να φαντάζονται) ότι υπάρχει και εμπνέει, αλλά λόγω ανωτέρας βίας κρατιέται ανενεργό στα ιδεολογικά ερμάρια.

Οι ταγοί της κυβέρνησης το γνωρίζουν αυτό, έχουν σφυγμομετρήσει τις διαθέσεις των οικείων ψηφοφόρων τους (οικείων ιδεολογικά - όχι αυτών που τους ψήφισαν για να γλυτώσουν ΕΝΦΙΑ και αξιολόγηση) και προσπαθούν να τους περιχαρακώσουν, φανατίζοντάς τους με παλινδρόμηση σε αιματηρές εποχές, των οποίων τη μνήμη έχουν φροντίσει οι αγκιτάτορες να κρατήσουν ζωντανή.

Σε αυτό αποσκοπούσαν και οι δηλώσεις - που αποπνέουν ιδεολογική και ιστορική μούχλα - του υπουργού Νίκου Παππά, κατά την εκδήλωση «Προπαγάνδα και ενημέρωση στην περίοδο τη Κατοχής», που οργάνωσε η γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. Ενδιαφέρον θέμα, με αξιόλογα ιστορικά και πολιτικά συμπεράσματα, αλλά ο υπουργός έσπευσε να το εργαλειοποιήσει, εντάσσοντάς το στην τρέχουσα πολιτική σκοπιμότητα, δημοσιεύοντας ατάκες στο twitter.

Δι' αυτού, επιτέθηκε στη ΝΔ, γράφοντας ότι «μπορεί να ξέχασαν ότι οι πολιτικοί τους πρόγονοι συμμάχησαν με τον κατακτητή, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, ενάντια στην Αντίσταση. Εμείς όχι», αλλά και στην Κεντροαριστερά, γράφοντας «Να τους θυμίσω για άλλη μια φορά ότι μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει. Ή είσαι με τα πολυβόλα ή είσαι με τους εκτελεσμένους. Η είσαι με την Εθνική Αντίσταση ή είσαι με τους δωσίλογους. Η ελληνική κοινωνία έχει διαλέξει. Είναι δικό τους πρόβλημα τι θα διαλέξουν οι ίδιοι».

Σαφώς παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες αν εντοπίσουμε το αβάσιμο του ισχυρισμού. Το εντόπισε το Τwitter όπου έγινε πανηγύρι. Σαφώς επίσης δεν εκφράζουμε την αφέλεια ότι ο υπουργός τα πιστεύει αυτά. Είναι αρκετά έξυπνος, αρκετά περπατημένος, και «στα εξωτερικά», ώστε να κάνει στα σοβαρά τέτοιες καταβυθίσεις εν έτει 2017. Παράλληλα δεν θεωρούμε ότι διχάζει την ελληνική κοινωνία, έστω και αν θα το επιθυμούσε. Η κοινωνία βιώνει τα επώδυνα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, και δεν θα σκιαμαχήσει για «τεθνεώτα γεγονότα», που πλέον διεκδικούν τη θέση τους στην ιστορική ανάλυση και όχι στη ζέουσα πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση απλώς χρησιμοποιεί το αίμα των τότε, προκειμένου να συσπειρώσει ένα μικρό φανατικό, τμήμα της κοινωνίας που ζει στις ομίχλες ηρωικών αιματηρών κατορθωμάτων. Προσπαθεί να το πείσει ότι ο εμφύλιος δεν τελείωσε τον Αύγουστο του '49 στην κορυφή του Γράμμου. Επενδύει στο θυμικό του, ανασκαλεύει μνήμες, δημιουργεί συνειρμικά παράπονα και οργή, προσομοιώνοντας το τώρα με το τότε.

Το κοινό αυτό θα το χρησιμοποιήσει ως στράτευμα για να αρχίσει την αντεπίθεσή της, από τη θέση τη αντιπολίτευσης. Της βγήκε αυτή τακτική κατά την προεκλογική περίοδο. Είναι ερώτημα αν θα της βγει και τώρα, καθώς τέτοιες αναφορές πλέον προκαλούν πικρή ευθυμία.      

liberal.gr