Ο Ρουβίκωνας είναι το κενό ενός άδικου, ανίκανου κράτους

Η φύση απεχθάνεται το κενό. Όπου δημιουργηθεί, φροντίζει να το καλύπτει. Με το πιο ταχύ ή το πιο πρόσφορο φαινόμενο. Πολίτες, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις συγκρούονται εδώ και χρόνια για ακροδεξιά, ακροαριστερά, αναρχικά, κοινά ποινικά φαινόμενα που αναπτύσσονται στη χώρα. Αν φρόντιζαν να λύσουν τις αιτίες αντί να μένουν στα αποτελέσματα δεν θα υπήρχαν τα φαινόμενα. Το ερώτημα δεν είναι πώς συλλαμβάνεται ο Ρουβίκωνας. Είναι, γιατί υπάρχει Ρουβίκωνας.

Και είναι αυτό το ερώτημα, γιατί απλούστατα αν δεν λύσεις την αιτία, δηλαδή το κενό που δημιουργεί τον                 Ρουβίκωνα, θα εξακολουθείς να έχεις το κενό και θα γεννηθεί ένας άλλος Ρουβίκωνας να το καλύψει.

Κι αυτό, δεν είναι μια υπόθεση αστυνομικού ή ποινικού ενδιαφέροντος. Είναι μια υπόθεση βαθειά κοινωνική. Αφορά στους πολίτες και στην καθημερινή τους ζωή.

Φαινόμενα θα υπάρχουν πάντα. Ο άνθρωπος είναι ανήσυχο ζώο. Εδώ μιλάμε για φαινόμενα πρωταγωνιστικά. Όχι για περιστασιακά και περιθωριακά που δεν επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των πολιτών.

Η Χρυσή Αυγή υπήρχε από χρόνια. Στο περιθώριο. Δεν απέκτησε δύναμη χάρη στη δική της δράση. Την απέκτησε όταν οι δύο φορείς της ιδεολογίας της κοινωνίας, το (δήθεν) εκσυγχρονιστικό κράτος και η αριστερά, άρχισαν να λοιδορούν ανοιχτά την πατρίδα και τη θρησκεία, ενώ παράλληλα άφησαν τη χώρα ξέφραγο αμπέλι, χωρίς σχέδιο και μέριμνα για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που έρχονταν από βοριά και ανατολή.

Όπως κάθε λαός, έτσι κι ο ελληνικός έχει τις δοξασίες του. Τα πιστεύω του. Δεν του ήρθαν ουρανοκατέβατα. Του τα έμαθαν. Το σπίτι και το κράτος. Για να αλλάξουν, να μεταμορφωθούν, να ημερέψουν χρειάζεται Χρόνος και Παιδεία. Αν αλλάξουν. Ούτε το ελιτίστικο κράτος ούτε η αριστερά διέθεσαν χρόνο και παιδεία στην ελληνική κοινωνία. Το μεν γιατί είναι ένα κομματικό άπατρι, η δε γιατί είναι αντιδημοκρατικά αυταρχική.

Η Χρυσή Αυγή ήρθε και (πούλησε ότι) «κάλυψε» αυτόν που οι διανοούμενοι (!) εκσυγχρονιστές του κράτους (μια σδράκα ελιτιστών καβαλοκαλάμηδων) και οι διεθνιστές επαναστάτες της αριστεράς έβριζαν εθνικιστή, ελληναρά, ρατσιστή. Επειδή αγαπούσε την πατρίδα του, τη σημαία του, τη θρησκεία του, τον τόπο του. Δηλαδή, τον μέσο Έλληνα!! Είναι θαύμα που δεν έκαναν τη Χρυσή Αυγή πλειοψηφία!

Αν το κράτος και η αριστερά είχαν φροντίσει να προστατέψουν τη ζωή των προσφύγων με προγραμματισμό και σχέδιο (δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά οι πρόσφυγες!) αντί για αδιαφορία, βία και υστερικές ιδεολογικούρες, θα είχαν μια αξιοπρεπή ζωή και οι πρόσφυγες και οι ντόπιοι κάτοικοι. Κι αν σέβονταν τα πιστεύω των ανθρώπων όπως απαιτούν από τους άλλους να σέβονται τα δικά τους, δεν θα είχε 10% η ΧΑ. Δεν θα υπήρχε.

Οι «Πυρήνες της Φωτιάς» δεν γεννήθηκαν από το πουθενά. Αν το νεοελληνικό κράτος δεν είχε εξοκείλει επί εκσυγχρονιστικής και καραμανλικής αφασίας, σε έναν παραγωγό αγαθών και χρημάτων μόνο, χωρίς καμιά ηθική αξία από πίσω και με μια εκτεταμένη δικαστική αδικοπραξία, δεν θα έπαιρναν τις αποθήκες να φτιάχνουν βόμβες με κατσαρόλες τα σχολιαρόπαιδα.

Και δεν θα αγανακτούσαν τα σχολιαρόπαιδα αν δεν άκουγαν από το πρωί ως το βράδυ μέσα στα σπίτια τους, σχεδόν αποκλειστικά για φοροδιαφυγή, εξαπάτηση, λαμογιές, λοβιτούρες. Και αν δεν έβλεπαν έξω από το σπίτι τους μια απέραντη αναξιοκρατία και ισχυρούς στο απυρόβλητο, ενώ τα κλεφτρόνια γέμιζαν τις φυλακές.

Δεν θ αναφέρω τις αριστερίστικες και αναρχικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στο διηνεκές, μια και η φύση τους είναι να υπάρχουν. Με οποιοδήποτε κρατικό μοντέλο. Από το να υπάρχουν, όμως, και να δραστηριοποιούνται, μέχρι του σημείου να πρωταγωνιστούν με καταστροφές της περιουσίας των πολιτών (λεωφορεία, μαγαζιά, αυτοκίνητα, σπίτια), τρομοκρατώντας πολίτες, υπάρχει χάος.

Το χάος, όμως αυτό δεν οφείλεται σ αυτές τις ομάδες. Οφείλεται αποκλειστικά στην ανικανότητα και την αδιαφορία του κράτους να διαχειριστεί υπέρ των πολιτών την περιουσία τους και να υπερασπιστεί τη λειτουργία του υπέρ των πολιτών. Η σύγκρουση του αστικού κράτους με όσους πιστεύουν ότι είναι άδικο θα υπάρχει διαρκώς. Αλλά, το ερώτημα που θα μπαίνει στους πολίτες του θα είναι: τι κάνει αυτό το κράτος για να φτιάξει τη ζωή τους καλύτερη. Να τους υπερασπιστεί. Τα τελευταία χρόνια, απολύτως τίποτε.

Και, δεν είναι τυχαίο που τα χρόνια της ευμάρειας όλες αυτές οι ομάδες ήταν στο σκοτεινό περιθώριο. Μετρούσαν λίγους και ακόμα πιο λίγους οπαδούς. Το χρήμα ήταν άφθονο…

Γέννημα του τέλειου ξεχαρβαλώματος της τελευταίας 7ετίας είναι και ο Ρουβίκωνας. Οι υπηρεσίες του δημοσίου στην υπηρεσία της τρόικας και όχι των πολιτών. Η Βουλή ένα πλυντήριο νόμων που δεν υπαγορεύονται καν από τα μέλη της (με τις δέουσες εξαιρέσεις). Τα ταμεία, κέντρα ρουσφετιών και κολλητών, με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να περιμένουν σαν ζητιάνοι να τους δοθούν αυτά που είναι δικαιώματά τους.

Τι είναι ο Ρουβίκωνας. Ο «κοινωνικός τιμωρός» σε ένα τοπίο ατιμωρησίας και ασυδοσίας. Όσο πιο μεγάλο κενό αφήνει η Δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου τόσο πιο μεγάλο έδαφος θα έχει για να δρα ο Ρουβίκωνας. Ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από το θερμό ρεύμα αέρα που καλύπτει το χώρο του ψυχρού αέρα που φεύγει. Τόσο απλά.

Και εδώ το ανίκανο και ανάλγητο κρατικοκομματικό σύστημα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προσπαθεί να στείλει την κουβέντα αλλού. Αντί να φροντίσει να επουλώσει τις πληγές των πολιτών και να χτίσει ένα κράτος γι αυτούς, αντί να τους χειραφετεί για να χτίζουν το κράτος τους ανοίγοντας τους μηχανισμούς του, στρέφει την κουβέντα στις μεθόδους του Ρουβίκωνα! Και του κάθε Ρουβίκωνα.

Το θέμα για το κλεφτοκράτος δεν είναι αν ζει σε βάρος των πολιτών που το πληρώνουν. Όχι! Είναι αν αδικοπραγεί και τραμπουκίζει ο Ρουβίκωνας!! Λοιπόν, ναι. Αδικοπραγεί και τραμπουκίζει ο Ρουβίκωνας. Και πιάνεται και κλείνεται στη φυλακή η οργάνωση. Θα αρχίσουν να λειτουργούν τα υπουργεία σαν υπουργεία του λαού αντί για παραμάγαζα των υπουργών και της τρόικας; Θα μπεί τάξη στη δημόσια υγεία, όπου δεν υπάρχουν ούτε πάπιες για τους αρρώστους; Θα αρχίσει να λειτουργεί η Βουλή για τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών και όχι για τα συμφέροντα των κομματικών μηχανισμών, των ξένων δυνάμεων και των ξένων τραπεζιτών; Θα αρχίσουν να προστατεύονται οι πολίτες τα βράδυα από τους μπουκαδόρους, τους βιαστές, τους φονιάδες, που αλωνίζουν ανενόχλητοι;

Ναι. Ο Ρουβίκωνας τραμπουκίζει. Γιατί τρομοκρατεί, στερώντας το δικαίωμα της απολογίας και το τεκμήριο της αθωότητας από τους στόχους του. Γιατί στερεί το θύμα από τον φυσικό του δικαστή. Και, τελικά, αντί να μάχεται για την εδραίωση μιας δημοκρατικότητας, με τη στάση του υπερασπίζεται την αυθαιρεσία της αυτοδικίας ως πρότυπο. Πεντακόσια χρόνια πίσω από τη γαλλική επανάσταση και το Κοινωνικό Συμβόλαιο!

Αλλά, για πέστε μου. Το υποτιθέμενο συντεταγμένο ελληνικό κράτος τι ακριβώς κάνει απέναντι σε όλα αυτά; Τι έχει να αντιπαρατάξει, να αντιτείνει στον Ρουβίκωνα; Ένα άδικο και διεφθαρμένο κράτος. Ένα επιζήμιο κράτος για τους πολίτες του. Οι οποίοι πληρώνουν πανάκριβα το κόστος του. Καταδικασμένοι σε μια κλιμακούμενη φτώχεια εξ αιτίας του. Ένα κράτος από ψεύτες, κλέφτες, θεατρίνους, απατεώνες, διεφθαρμένους, θρασείς και αυταρχικούς. Ανίκανους.

Η ελληνική κοινωνία έχει διαβεί προ πολλού τον Ρουβίκωνα. Αλλά αντί για τη νίκη βαδίζει ντουγρού για νέες ήττες. Εκτός αν ξυπνήσει από θαύμα. Μόνο που θαύματα δεν γίνονται από μόνα τους. Χτίζονται.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης        

liberal.gr