Γιατί μιλάει αγγλικά ο Τσίπρας;

Ο Πρωθυπουργός επιμένει να ομιλεί την αγγλική σε διεθνές ακροατήριο, τραυματίζοντας την εικόνα του και το κύρος της χώρας. Για ποιο λόγο; Προφανώς ανησυχεί μη δείχνει ανεπαρκής στους πολίτες. Κακώς...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Η Ανγκελα Μέρκελ απευθύνθηκε στο βρετανικό κοινοβούλιο, διαβάζοντας, αξιοπρεπώς, ένα κείμενο στα Αγγλικά. Ωστόσο αποφεύγει να ομιλεί Αγγλικά δημοσίως. Οπως διηγείται, στην Ανατολική Γερμανία δεν υπήρχε πρόσβαση σε έντυπα και τηλεοπτικά προγράμματα στην αγγλική γλώσσα, με αποτέλεσμα η ίδια να μη διαθέτει επάρκεια στη χρήση της γλώσσας.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μιλάει άπταιστα Γερμανικά και κάπως τα καταφέρνει στα Αγγλικά. Ομως μπροστά σε κόσμο και κάμερα μιλάει μόνο Ρωσικά. Ηγέτες, που αληθινά θαυμάζει ο Πρωθυπουργός, όπως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε, γνώριζαν στα Αγγλικά μόνο το revolution. Ανέβηκαν στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών και μίλησαν στη μητρική τους γλώσσα. Μια χαρά σουξέ έκαναν οι ομιλίες τους, διατηρούν ακόμα τη δημοφιλία τους στο YouTube.

Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να μιλάει δημοσίως Αγγλικά, ενώ όπως είναι γνωστό -και ανθρώπινο- δεν χειρίζεται τη γλώσσα στον απαιτητικό βαθμό που απαιτεί το αξίωμά του. Πριν εκλεγεί Πρωθυπουργός έκανε εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών και είναι αξιέπαινος για αυτό. Ωστόσο εδώ δεν μιλάμε για ένα στέλεχος επιχείρησης που επιδίδεται σε ταχύρυθμη εκμάθηση γλώσσας προκειμένου να λέει και δυο κουβέντες όταν δίνει την επαγγελματική του κάρτα. Οταν είσαι Πρωθυπουργός, εκτίθεσαι σε διεθνές ακροατήριο, στο παγκόσμιο κοινό. Κάθε λέξη που λες, ζυγίζεται και μετριέται γράμμα με γράμμα.

Και όμως, ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρεται λες και δεν έχει αίσθηση του τραύματος που προκαλεί στην εικόνα του και στο διεθνές κύρος της χώρας. Κάθισε απέναντι στον Μπιλ Κλίντον, ενώπιον υποψηφίων επενδυτών και σε ζωντανή μετάδοση του CNN. Δεν ήταν καν σε θέση να αντιληφθεί τις παρατηρήσεις του Κλίντον, πόσο μάλλον να απαντήσει σε αυτές. Επίσης συχνά κάνει παρεμβάσεις ή εκφωνεί ομιλίες στα Αγγλικά, διαβάζοντας μηχανικά ένα κείμενο το οποίο δεν κατανοεί – αυτό φαίνεται και από τον χρωματισμό της φωνής του. Τώρα ήρθε η σειρά της καμήλας και της ουράς της και μάλιστα πάλι ενώπιον σοβαρού ακροατηρίου στην αμερικανική πρωτεύουσα.

Οι σκιές στην εμφάνισή του δεν πέφτουν μόνο όταν ανοίγει το στόμα του και μιλάει Αγγλικά, προσπαθώντας να μιμηθεί προφορά Ανατολικής Ακτής ΗΠΑ. Είναι και η χαλαρότητα στη στάση του σώματος, το άνοιγμα του χεριού που αγκαλιάζει την πολυθρόνα, το άπλωμα του κορμού στην πλάτη του καθίσματος – την έλλειψη γραβάτας την έχει καθιερώσει πλέον ως στιλ. Αυτά μπορεί να μην έχουν και μεγάλη σημασία στην Ελλάδα, όμως το διεθνές κοινό, που τον βλέπει μία στις τόσες, ίσως ξενίζεται ή χαμογελά με την εικόνα. Σκεφτείτε τι εντύπωση έχετε εσείς για τον Μακρόν ή τον Ρέντσι και μετά βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του τηλεθεατή που μπορεί να ακούσει για την καμήλα και την ουρά της.

Για ποιο λόγο το κάνει αυτό ο κ. Τσίπρας; Προφανώς το κίνητρο πρέπει να είναι ψυχολογικό, δηλαδή ο ίδιος θα φοβάται μη δείχνει ανεπαρκής. Συνειρμικά, άλλωστε, η κακή σχέση με την Αγγλική παραπέμπει στην ταραγμένη εφηβεία των καταλήψεων και στη διεκπεραιωτική πανεπιστημιακή ζωή. Θέλουν θυσίες οι ταξικοί αγώνες, αλλά αυτό οι πολίτες το ξεχνούν. Για τον μέσο Ελληνα τα Αγγλικά θεωρούνται το βασικό, το αυτονόητο προσόν, περίπου σαν το απολυτήριο Λυκείου. (Παλαιότερα ήταν και ο χειρισμός Windows με Word.)

Ομως αδίκως ανησυχεί -αν ανησυχεί- ο Πρωθυπουργός μας. Πρώτον επειδή η γνώση των Αγγλικών δεν κρίνει εκλογές. Αν ήταν έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου θα είχε σπάσει τα κοντέρ. Και αν μη τι άλλο, οι ψηφοφόροι έχουν αρκετούς λόγους για να τον καταψηφίσουν, δεν χρειάζονται να μετρήσουν και την υστέρηση στα Αγγλικά. Δεύτερον, επειδή μας έχει αποδείξει ότι μπορεί να κουνάει τα χείλη του, να ακούγεται μία άλλη φωνή που να μιλάει αγγλικά με προφορά Οξφόρδης και οι ψηφοφόροι να θεωρούν ότι ακούν Τσίπρα.

Βέβαια δεν αποκλείεται ο Πρωθυπουργός να κάνει αντίστροφη σκέψη -έχει διαίσθηση και ξέρει πώς να βάζει τη σανίδα του στο κύμα. Ισως πιστεύει ότι η χρήση τουριστικών αγγλικών κάνει τον μέσο Ελληνα να ταυτίζεται μαζί του. Εχουμε Πρωθυπουργό έναν από μας. Και ακόμα καλύτερα, ο καθένας μας μπορεί να γίνει Πρωθυπουργός σε αυτή τη χώρα.    

protagon.gr