Οι βάνδαλοι που ζουν ανάμεσά μας

Του Παντελή Μπουκάλα

Δεν χρειάζονται πολλά για να γίνει η δουλειά: λίγη μαύρη μπογιά, ένας χοντρός μαρκαδόρος, ένα σφυρί. Δεν χρειάζεται καν να ανήκεις σε κάποια οργάνωση, από αυτές που κρύβουν τον φασισμό κάτω από βαρύγδουπα αρχαιόηχα ονόματα· μπορείς να ανδραγαθήσεις μόνος ή παρέα με τους δυο-τρεις κολλητούς σου, τους κολλημένους όπως κι εσύ στη σιγουριά ότι οι Εβραίοι συνωμοτούν επί αιώνες κατά του ελληνισμού, για να του κλέψουν τα πρωτεία, και ότι προωθούν πλέον τα σχέδιά τους διά του Ισλάμ· διά των προσφύγων και των μεταναστών.

Χρειάζεται και κακότητα ψυχής βέβαια. Αυτή όμως δεν έλειψε ποτέ. Και δεν θα λείψει, όσο βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε όλοι αγαθοί από την κούνια μας και υπέρτεροι εκ γονιδίων. Μια τέτοια κακότητα, χρυσαυγίτικου τύπου, οδήγησε τα βέβηλα χέρια που το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου μαγάρισαν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στον Κεραμεικό, ένα μνημείο προσφορά της Ισραηλιτικής Κοινότητας στον Δήμο Αθηναίων. Οι βάνδαλοι άφησαν πάνω στα μάρμαρα τις μουντζούρες τους, τις μόνες που μπορεί να «γράψει» ο ανεγκέφαλος νεοναζισμός τους, και αφαίρεσαν τις δύο από τις τρεις μεταλλικές πλάκες, που φέρουν χαραγμένο στα ελληνικά και τα αγγλικά ένα επίγραμμα λιτό, σαν τα αρχαιοελληνικά επιτύμβια εκεί γύρω. Το επίγραμμα, που απευθύνεται στον διαβάτη, όπως ορίζει η παράδοση του είδους, το έχει γράψει ο συγγραφέας Ελί Βίζελ, κρατούμενος των στρατοπέδων του Αουσβιτς και του Μπούχενβαλντ, που το 1986 τιμήθηκε με το Νομπέλ Ειρήνης: «Στάσου για λίγο, κλείσε τα μάτια σου και θυμήσου. Μόνο θυμήσου. Γιατί με τη μνήμη μας τιμούμε τον θάνατό τους και τους σώζουμε από το να πεθάνουν πάλι – στη λήθη». Γιατί, αν δεν θυμόμαστε τις γενοκτονίες, των Εβραίων, των Ρομά και τόσων άλλων, παλαιότερες και κατοπινές, διευκολύνουμε την αέναη επανάληψή τους. Και η λήθη μας γίνεται άλλοθι για τους εγκληματίες.

Γνωρίσματα γενοκτονίας, ή μιας εθνοκάθαρσης που δεν περιορίζεται σε ένα έθνος, έχουν όσα τραγικά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Μεσόγειο. Οι θαλασσοπνιγμένοι πληθαίνουν μέρα την ημέρα, αλλά ο κυνισμός των κραταιών του κόσμου μένει αράγιστος. Και οι φαιόνοες και κακόψυχοι που ζουν ανάμεσά μας αντιμετωπίζουν τους νεκρούς της θάλασσας όπως τους νεκρούς των στρατοπέδων. Κάποιοι από αυτούς πέταξαν μαύρη μπογιά στο μνημείο των προσφύγων που πνίγηκαν στο Αιγαίο, το οποίο στήθηκε προ πενταετίας στον κόλπο Θερμής στη Λέσβο. «Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ», αναγράφεται κάτω από τα ονόματα όσων πνίγηκαν το 2012. Αλλά το «ποτέ» ηχεί ήδη υπερβολικό.

Καθημερινή