Η φτωχοποίηση ως εκλογικός σχεδιασμός

Για να ενισχυθεί το λεγόμενο «ταξικό πρόσημο» και να γίνει πράξη ο επιδοματικός και εκλογικός σχεδιασμός του Μαξίμου θα πρέπει να συνεχιστεί μια πολιτική που απαιτεί πολίτες όλο και πιο φτωχούς και συνάμα όλο και πιο ευάλωτους απέναντι στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία

γράφει ο Αλέκος Παπαναστασίου

«Το 2018 θα είναι μια χρονιά επιτάχυνσης και εμβάθυνσης των δικών μας πολιτικών αντιλήψεων και πρωτοβουλιών, μια χρονιά όπου θα μπορέσουμε να κάνουμε ακόμη πιο σαφές το δικό μας ταξικό πρόσημο και τον δικό μας πολιτικό προσανατολισμό», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο του 2018, δίνοντας το στίγμα της κυβέρνησης για τη νέα χρονιά.

Η διατύπωση ταιριάζει γάντι με τον σχεδιασμό του Μαξίμου για το λεγόμενο «κόμμα των φτωχών» στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ με στόχο ένα καλό αποτέλεσμα στις επόμενες κάλπες. Μέχρι εδώ όλα καλά: η κυβέρνηση έχει σχέδιο και το εφαρμόζει δίνοντας επιδόματα και κάνοντας παροχές προς τα πλέον αδύναμα στρώματα, όσο της επιτρέπουν οι δημοσιονομικοί στόχοι και η τρόικα.

Για να έχεις πελατεία μπορεί να χρειαστεί να τη δημιουργήσεις. Πού είναι το πρόβλημα; Δεν είναι «δημιουργική» αυτή η πολιτική; Δεν αλλάζει τις κοινωνικές δομές και την κοινωνική μηχανική; Δεν αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ το στίγμα του στην ιστορία; Καμία αντίρρηση.

Το πρόβλημα είναι ότι πέρα από το προφανές, ότι η επίτευξη υπερ-πλεονασμάτων μέσω της υπερφορολόγησης φτωχοποιεί τη πάλαι ποτέ τάξη των μικρομεσαίων (που χάνουν δέκα για να πάρουν ένα, ως επίδομα), η ιστορία αυτή έχει και μια ευρύτερη διάσταση.

Για να ενισχυθεί το λεγόμενο «ταξικό πρόσημο» και να γίνει πράξη ο επιδοματικός και εκλογικός σχεδιασμός του Μαξίμου θα πρέπει να συνεχιστεί μια πολιτική που για να αποδώσει τα προσδοκώμενα απαιτεί πολίτες όλο και πιο φτωχούς και την ίδια στιγμή όλο και πιο ευάλωτους απέναντι στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία.

Πολίτες που θα καταναλώνουν την προπαγάνδα χωρίς αντιστάσεις (με υποβάθμιση της παιδείας και του πολιτισμού) και θα μετατρέπονται σε πελατεία εξαρτημένη από τα επιδόματα ενός κράτους – «πατερούλη».

Κι αν ο «άρτος» είναι τα επιδόματα, τα «θεάματα» δεν είναι δυστυχώς μόνο οι α λα καρτ επιθέσεις σε πλούσιους και ισχυρούς αλλά κάτι πολύ πιο απτό και ωμό: να βλέπεις την κατσίκα του γείτονα να ψοφάει. Οχι μόνο τους μεγαλόσχημους του «παλιού συστήματος», αλλά τον διπλανό σου, τον γείτονα σου, τον πάλαι ποτέ μικρομεσαίο που κάποτε τα έφερνε βόλτα να καταποντίζεται.

Να μην ακούς μόνο στην τηλεόραση για τους ισχυρούς που πέφτουν χάρη στην πυγμή της κυβέρνησης που υπερασπίζεται στο κάτω κάτω εσένα, αλλά να το βλέπεις δίπλα σου, με τα μάτια σου. Να «ησυχάζει» η ψυχή σου: «πάλι καλά, δεν πάθαμε και τίποτα, υπάρχουν και χειρότερα».

Το άλλο σκέλος, ότι πολεμάμε τους ισχυρούς προς όφελος των αδυνάτων, δεν μπορεί προφανώς να σταματήσει γιατί είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο γράφεται το αφήγημα και λειτουργεί ως διαρκές «αλεξικέραυνο» για όσους έχουν αρχίσει να γίνονται καχύποπτοι και να πηγαίνει ο νους τους στο κακό: «ρε μπας και αυτοί ευνοούν τους δικούς τους»;  

protagon.gr