Με τον Απρίλη είμαστε...

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Και πώς να μιλήσεις γι’ αυτόν; Πάντα θα στήνει ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη - ακόμη και σήμερα, εποχή κατάρρευσης και σμπαραλιάσματος της κοινωνικής συνοχής· με αριστερή βούλα δε. Ολα τα ζωντανά του πλανήτη ερεθίζονται, ξυπνάνε αδιαφορώντας (αγνοώντας;) για την κρίση αξιών και ιδεών. Το ταλαίπωρο ανθρώπινο σαρκίο βογκά μόνο, εξαιτίας του ευτελισμού του πνεύματός (του). Χαίρομεν, άδικοι όντες (λίγο ακόμη και θα ουρλιάζουμε από την ευτυχή συγκυρία να κυβερνιόμαστε από «αριστερούς»).

Απρίλης: δονητής ριζών, βλαστών, φυλλωμάτων, καρπών, ψυχών, σωμάτων. Ατίθασος μήνας - βλαστικός θεός, αυτοπροσώπως, σύζυγος της γεωαστικής έκρηξης. (Φανταζόμαστε ήχους και χρώματα, μουσικές και εικόνες μετά τέτοια έκρηξη...) Φωτεινός μήνας, οιονεί ελληνικός (ή έτσι θα ’πρεπε· θα του έπρεπε και θα μας έπρεπε, αλλά πού τέτοια τύχη - η κυβερνώσα Αριστερά να είναι καλά, που έχει αφαιρέσει κάθε ελπίδα αναζωογόνησης ή επαναγέννησης).

Χυμώδης μήνας, γεμάτος φωνήεντα και υγρά σύμφωνα, μουσικός άρα και εξαγνιστικός - πυρπολεί ταυτοχρόνως με τη δροσερή ζέστη του ερωτικά κύτταρα. Και να σου φτερουγίσματα, να σπασμοί και κραδασμοί, να ηλιόφωτα νεύρα και ζεστό αίμα: η καλλιέργεια του ασυνείδητου. Μαργαρίτες και τσουκνίδες αναφύονται ταυτόχρονα. Φανερή αρμονία αντιθέτων (αλλά η κρυφή αρμονία έχει σημασία).

Φιλοπαίγμων και γελαστός, αλλά να, σαν τους πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, είμαστε «υποχρεωμένοι» στην πείνα και την κατήφεια, λες και η ζωή είναι για άλλους. Μόνο με το γέλιο και το χιούμορ μπορεί να επανακάμψει μια τέτοια (χαρούμενη) διάθεση - διακωμωδούμε το ολίγιστον των κυβερνώντων και γελάμε με τις ακατάσχετες μεγαληγορίες τους [ανερμάτιστες και ασυνάρτητες εν πολλοίς· γελάμε και ας μας ενοχλούν· εάν τις πάρουμε στα σοβαρά χάνουμε κάθε επαφή με τη σοβαρότητα (και τη σύνεση)].

Σκανταλιάρικος μήνας (ερωτικός πάντα), ανεξίθρησκος (ποιος νοιάζεται για προφήτες και σωτήρες πια), άπατρις (παρότι τον χαρακτηρίσαμε ελληνικό), σπάει τις σιωπές (να ήταν αλήθεια), έκθυμος. Εντός αυτού, και ασπαίρων, ο μέγας Παν θα άρχιζε τις αχαλίνωτες ερωτικές εξορμήσεις του στα βουνά της Αρκαδίας. Εντός αυτού, επίσης, σήμερα, καθρεφτίζεται το χαίνον του ανθρώπου και ίσως του σύμπαντος κόσμου.

Ξέχειλη, άφθονη η πληρότητα των ημερών· και πώς, διάβολε, στριμωχτήκαμε στη στενωπό των αριστερών υποσχέσεων; (Τι έκρυβαν οι άνθρωποι μέσα τους τόσα χρόνια;) Ας μη φαίνονται απρεπή (εκπρεπή) όλα τούτα· ο Απρίλης φταίει που μας υπενθυμίζει ότι είναι καιρός για στοχασμό: πάνω στην ελευθερία της φύσης και, κυρίως, στην απελευθέρωση της κοινωνίας. Ας παραμερίσει προς το παρόν η ευγένεια και ας γίνει δεκτή με τυμπανοκρουσίες η απριλιανή δομή (και ορμή) των οριζόντων.

Μεσολογγίτες του εικοστού πρώτου αιώνα, με εισβολέα και πολιορκητή τον ίδιο τον εαυτό μας [ή μερικούς (αρκετούς) από εμάς]. Ποιος να χορέψει με τον μήνα; Ποιος έρωτας (ποιος δαίμονας, έστω); Και ποιος ανέμενε ότι κάποτε η Αριστερά θα λοιδορείται (θα βλασφημείται επίσης);

Με τον Απρίλη είμαστε εντούτοις.

efsyn.gr