Του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, Οικονομολόγου, μέλους της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Κάτι που πραγματικά έχουμε διδαχθεί καλά στα
τρία χρόνια μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα είναι ότι η λιτότητα
οδηγεί σε ύφεση, η οποία καθιστά το δημόσιο χρέος μη-βιώσιμο. Ό,τι
ισχύει για τη σχέση ύφεσιακής πολιτικής και δημόσιου χρέους ισχύει και
για το ιδιωτικό χρέος. Με άλλα λόγια όσο συρρικνώνεται το διαθέσιμο
εισόδημα, όσο αυξάνεται η ανεργία και όσο μειώνεται ο τζίρος, το άχθος
της υπερχρέωσης για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις γίνεται όλο και
πιο δυσβάστακτο.
Επομένως, όποια πολιτική για ανακούφιση των δανειοληπτών δεν
εκκινεί από την ανάσχεση της ύφεσης και την ενίσχυση του διαθέσιμου
εισοδήματος των νοικοκυριών στην ουσία αδυνατεί να αντιμετωπίσει το
πρόβλημα. Ο στρουθοκαμηλισμός αυτού του τύπου είναι διάχυτος απο την
πλευρά της τρικομματικής συγκυβέρνησης, όταν επιλέγει να αναφερθεί στο
πρόβλημα της τραπεζικής υπερχρέωσης.