Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ευρώπη να εύχεσαι…

...γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης

Η μόνη λύση; Τάση φυγής; Τι από τα δύο;Ίσως και τα δύο;

  Θα μεταναστεύσω… Στην Αγγλία θα πάω και ξέρεις κάτι; Θα έχω την ζωή που πάντα ονειρευόμουν. Πριν καν πατήσω το πόδι μου σε ξένη γη θα έχουν ήδη στρώσει το κόκκινο χαλί και θα με περιμένει συνοδεία από το αντίστοιχο προξενείο προκειμένου να αποδώσει τιμές, επαίνους και όλα τα σχετικά.Τι ευτυχία είναι αυτή; Στη συνέχεια θα με παραλάβει η ολόμαυρη και‘’γυαλιστερή’’ από τα σύννεφα( συχνό φαινόμενο στο Λονδίνο) λιμουζίνα και ξέρετε που θα με αφήσει; Μόνο και έρημο στο bigben απέναντι από ένα ιδιαίτερα κουλτουριάρικο μουσικό συγκρότημα που μάλλον μοχθεί για ένα παραπάνω χαρτζιλίκιγιατί ξέρετε και το άλλο; Η κρίση είναι γενική, ειδική και πάνω απ’ όλα μαζική!

   Όχι, δεν τα παρατάω τόσο εύκολα. Θα τα καταφέρω. Όπου και να πάω ξέρω ότι ο ικανός μπορεί να τα φέρει εις πέρας σε κάθε δυσκολία. Θα σπουδάσω, θα κάνω το καλύτερο μάστερ. Γιατί ένα μάστερ από αγγλικό ‘’ιδωτικό’’ πανεπιστήμιο αναγνωρίζεται διαφορετικά. Λόγω της ποιότητας σπουδών; Διαφημιστικοί λόγοι;Ένας καλός συνδυασμός θεωρείται βασικό συστατικό επιτυχίας.

  Έχετε πλήξει στα σκοτεινά και ανιαρά πανεπιστήμια της Ελλάδας;

  Καταπράσινα πάρκα γεμάτα πολλά υποσχόμενους φοιτητές να κάνουν την ανατροπή που τόσο επιθυμούν κατακλύζουντις ευρωπαικές πόλεις, ιδανικές για σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, ποιότητα ζωής, οικονομική άνεση. Τουλάχιστον αυτή είναι η ‘’πραγματικότητα’’ που λανσάρεται.

 Είναι στιγμές που σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι τελικά κάποιος που είναι μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, τον λαμπερό ελληνικό ήλιο, την γαλάζια θάλασσα στην οποία εκμυστηρεύεταικανείς τα πιο κρυφά του μυστικά, τις πιο τρελές του ανησυχίες, τα όνειρα του, τη ζωή του.

  Είναι δυστυχώς και αυτή η προσπάθεια της χώρας μας να διώξει τους νέους που δεν μένει απαρατήρητη. Είναι από τις φορές που λυπάσαι να είσαι πρωταγωνιστής, πρωταγωνστής στη μιζέρια και τη δυστυχία.

 Ακόμα και έτσι δεν θέλω να τα παρατήσω.Αρνούμαι. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να εξαντλήσω κάθε δυνατό ενδεχόμενο. Ποιος θα κάνει την αλλαγή; Ποιους περιμένετε;Θεωρούμαι ονειροπόλος αυτή τη στιγμή; Θεωρείτε τα όνειρα μου ουτοπικά και εξωπραγματικά;

  Κανόνας νούμερο 1: ‘’Να πιστεύεις στα όνειρα, γιατί σ’ αυτά είναι κρυμμένη η πύλη της αιωνιότητας.’’

http://an8rwpakos.blogspot.gr/

Κάρολος Παπούλιας: Ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας. Η Φωτογραφία της Ημέρας

Και εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με την Βυζαντινή αυτοκρατορία πριν 600 και βάλε χρόνια, έρχεται αυτή η φωτογραφία να μας υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει να παίρνουμε όρκο για πολλά πράγματα...
http://www.theinsider.gr/

«Αυτές δεν είναι περικοπές. Είναι ταξική πάλη»

ΙΣΠΑΝΙΑ – Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς βγήκαν μαζί στους δρόμους για να υποστηρίξουν τη δημόσια παιδεία

Της Κορίνας Βασιλοπούλου

Στην Ισπανία, η «πράσινη παλίρροια» (marea verde), όπως καθιερώθηκε να λέγεται το κίνημα για την προάσπιση της δημόσιας παιδείας χάρη στις πράσινες μπλούζες που φορούσαν οι πρώτοι εκπαιδευτικοί που διαδήλωναν πριν από δύο χρόνια στη Μαδρίτη κατά των περικοπών, είναι μαζί με τη «λευκή παλίρροια» (marea blanca), που αγωνίζεται υπέρ της δημόσιας υγείας, δύο από τα δυναμικότερα κινήματα κατά της άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής του δεξιού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι.

Χθες, μια πολυπληθής πράσινη παλίρροια ξεχύθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και απαίτησε για ακόμα μια φορά την παραίτηση του υπουργού Παιδείας Ιγνάθιο Βερτ και την απόσυρση του Οργανικού Νόμου για τη Βελτίωση της Ποιότητας της Εκπαίδευσης (LOMCE).

Δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί, μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και γονείς ξεχύθηκαν χθες στους δρόμους για να υπερασπιστούν το αγαθό της δημόσιας παιδείας, με συνθήματα όπως: «Αυτές δεν είναι περικοπές. Είναι ταξική πάλη».

Η χθεσινή πανεθνική απεργία, στην οποία το ποσοστό συμμετοχής, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των συνδικάτων, έφτασε στο 91%, ήταν η πρώτη για τη φετινή σχολική–ακαδημαϊκή χρονιά και η τρίτη μέσα στο 2013 κατά του επίμαχου νομοσχεδίου για τη μεταρρύθμιση στην παιδεία. Στη χθεσινή απεργία μάλιστα, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες, συμμετείχε και το μάλλον συντηρητικό συνδικάτο των εκπαιδευτικών των ιδιωτικών σχολείων.

Αν και η λέξη «βελτίωση» μόνο ως ειρωνική μπορεί να θεωρηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το εν λόγω νομοσχέδιο, το οποίο συντάχθηκε ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων, εκπαιδευτικών, μαθητών, φοιτητών και γονέων, πέρασε από τη Βουλή πριν από δύο εβδομάδες χάρη στις ψήφους του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, έχοντας απέναντί του σύσσωμη την αντιπολίτευση. Το νομοσχέδιο δείχνει να είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει η Αριστερά: «ελιτίστικο, οπισθοδρομικό και ενισχύει τις διαχωριστικές γραμμές».

Σχολικές μονάδες καταργούνται και συγχωνεύονται, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί οδηγούνται στην απόλυση. Θεσπίζονται αυστηρότερα κριτήρια για την αξιολόγηση μαθητών και καθηγητών. Χιλιάδες μαθητές στερούνται τη δωρεάν διανομή σχολικών βιβλίων καθώς δεν πληρούν πλέον τα νέα εισοδηματικά κριτήρια που θεσπίζει το υπουργείο Παιδείας. Τα σχολικά κυλικεία και τα συνεργεία καθαρισμού παραδίδονται σε ιδιώτες, γεγονός που επιβαρύνει περαιτέρω οικονομικά τις οικογένειες. Τα ισπανικά επιβάλλονται ως βασική γλώσσα διδασκαλίας σε αυτόνομες περιφέρειες όπου η τοπική γλώσσα είναι διαφορετική, όπως η Καταλονία, η Βαλένθια, η Γαλικία και οι Βαλεαρίδες. Τέλος, οι πανεπιστημιακές σπουδές γίνονται όνειρο απατηλό για χιλιάδες παιδιά από φτωχές οικογένειες καθώς αυξάνονται τα δίδακτρα και ταυτόχρονα μειώνεται ο αριθμός των υποτροφιών για τους οικονομικά ασθενέστερους. Υπολογίζεται ότι 30.000 φοιτητές δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα έξοδα της εγγραφής τους το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος.

Την ίδια στιγμή, αρκετά πανεπιστήμια αναζητούν σπόνσορες από τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να βοηθηθούν οι πιο φτωχοί φοιτητές, πράγμα που αφήνει αδιάφορη την κεντρική κυβέρνηση. Από το 2010 μέχρι σήμερα, έχουν αφαιρεθεί 6,4 δισ. από τον προϋπολογισμό για τη δημόσια παιδεία. Ο ξεκάθαρος στόχος είναι η περαιτέρω συρρίκνωσή της. «Η δημόσια παιδεία δεν αποδίδει πλέον στην κοινωνία. Καιρός να επικεντρωθούμε στην ποιότητα». Αυτή είναι μόνο μία από τις αμέτρητες εμπρηστικές δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, Ι. Βερτ.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα δεν είναι συμπτωματική. Το ίδιο ισχύει και με την κυβερνητική προπαγάνδα, που αποδίδει την απεργία των εκπαιδευτικών σε καθαρά συντεχνιακά συμφέροντα τα οποία λειτουργούν εις βάρος των μαθητών και των γονέων τους. «Οι καθηγητές που απεργούν έχουν σταθερή δουλειά, ενώ οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας», δήλωσε σε ένα ρεσιτάλ γκεμπελισμού η υφυπουργός Παιδείας Μοντσεράτ Γομέντιο.

Αν και η τακτική τού διαίρει και βασίλευε δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη απήχηση. Σε μια χώρα που αριθμεί σχεδόν 6.000.000 ανέργους και 2.000.000 οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο, οι περισσότεροι γονείς διαδήλωσαν και χθες, όπως και τις άλλες φορές, στο πλευρό των εκπαιδευτικών. Παράδειγμα, η Μαρία Ντολόρες Τιράδο, πρόεδρος μιας ισχυρής συνομοσπονδίας οικογενειών στη Βαλένθια. Οπως λέει στην «El Pais», αυτή η μητέρα δύο παιδιών, με άνεργο σύζυγο και μηνιαίο εισόδημα 451 ευρώ, «όπως και στο παραμύθι, έτσι και τώρα ο λύκος έρχεται και μας τρώει όλους».

http://www.efsyn.gr/ 

Το χωριό που έσωσαν οι μετανάστες

ΙΤΑΛΙΑ Το Ριάτσε μαράζωνε, ώσπου έφτασαν 200 Κούρδοι πρόσφυγες, τους οποίους οι ντόπιοι καλοδέχτηκαν και είδαν τον τόπο τους να ανθεί και πάλι οικονομικά και κοινωνικά

Της Βίκυς Καπετανοπούλου

Ενα φωτεινό παράδειγμα έμπρακτης αλληλεγγύης και ανθρωπιστικού ακτιβισμού έχει αναδυθεί την τελευταία δεκαπενταετία στον ιταλικό Νότο, που κατακλύζεται από ατέλειωτα κύματα προσφυγιάς. Το Ριάτσε, ένα μικρό χωριό της Καλαβρίας, έγινε διάσημο το 1972, όταν στο επίνειό του βρέθηκαν οι Πολεμιστές, δύο αρχαιοελληνικά, μπρούτζινα αγάλματα ανεκτίμητης αξίας, ηλικίας 2.500 ετών.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, η καλή του φήμη εξαπλώνεται για άλλον ένα λόγο: το θεωρητικό (και συνήθως ανεφάρμοστο) μοντέλο της κοινωνικής ενσωμάτωσης έχει πάρει στο Ριάτσε σάρκα και οστά.

Τον Ιούλιο του 1998 η θάλασσα ξέβρασε ένα πλοιάριο με 200 Κούρδους μετανάστες, που είχαν εγκαταλείψει τα εδάφη τους εν μέσω του ακήρυχτου πολέμου μεταξύ PKK και τουρκικού στρατού. Το χωριό βρισκόταν ήδη στα πρόθυρα του μαρασμού.

Παρακμή παντού

Η τοπική κοινωνία και οικονομία βυθίζονταν στην παρακμή, τα μεροκάματα ήταν δυσεύρετα, τα πολυαναμενόμενα πλήθη των τουριστών δεν έφτασαν ποτέ – τα αγάλματα είχαν μεταφερθεί σε μουσείο στη μητρόπολη του Ρέτζιο Καλάμπρια. Από τους 2.500 κατοίκους είχαν ξεμείνει μόνο λίγες εκατοντάδες, κυρίως ηλικιωμένοι. Οι πιο πολλοί νέοι της περιοχής είχαν γίνει εμιγκρέδες, αναζητώντας μέσα βιοπορισμού στον πλούσιο Βορρά της πατρίδας τους, στην Ευρώπη, τον Καναδά, την Αυστραλία.

Ολα άρχισαν να αλλάζουν από την απρόσμενη υποδοχή που επιφύλαξε ο ντόπιος πληθυσμός στους ξενιτεμένους Κούρδους. Δεχόμενοι επί αιώνες ληστρικές επιθέσεις από πειρατές, οι κάτοικοι του Ριάτσε ήταν τουλάχιστον επιφυλακτικοί -αν όχι εχθρικοί- απέναντι στους ξένους.

Γι’ αυτό άλλωστε το χωριό είναι χτισμένο πάνω σε λόφο, σε απόσταση ασφαλείας από τις ακτές. Με την προτροπή και την επινοητικότητα του ανοιχτόμυαλου δημάρχου, ο φόβος και η προκατάληψη έδωσαν τη θέση τους στην ανθρωπιά και την έξυπνη επιχειρηματικότητα.

Αντί, λοιπόν, να προσπαθήσουν να στοιβάξουν τους μετανάστες σε κάποιον τρισάθλιο κοιτώνα ή να τους ξεφορτωθούν από τα μέρη τους για να μην επιβαρύνουν κι άλλο τα φτωχικά νοικοκυριά τους, οι ντόπιοι έκαναν το ακριβώς αντίθετο.

Καλωσόρισαν τους αλλοδαπούς προσφέροντάς τους απλόχερα φιλοξενία, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

«Εμφανίστηκε ξανά μια αχτίδα για το μέλλον, μια νέα αίσθηση συλλογικής συνεργασίας. Ο κόσμος έφευγε, το σχολείο είχε κλείσει, υπήρχε αυξανόμενο έλλειμμα βασικών υπηρεσιών. Είχαμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε αν είχε πλέον νόημα να κάνουμε σχέδια επί χάρτου για να συντηρούμε ένα χωριό, το οποίο ολοένα και ερήμωνε. Οι καινούργιες αφίξεις, όμως, έφεραν νέες ελπίδες» έλεγε τότε ο «πεφωτισμένος» δήμαρχος και πρώην δάσκαλος, Ντομένικο Λουκάνο.

Κοινωνικό πείραμα

Ο αεικίνητος και προοδευτικός αυτός άνθρωπος έγινε ψυχή και κινητήρια δύναμη του εναλλακτικού, αλλά πετυχημένου κοινωνικού πειράματος του Ριάτσε. Με τη βοήθεια ΜΚΟ, ακτιβιστών και ντόπιων εθελοντών, ο δήμος έβαλε μπρος να επισκευάσει εγκαταλελειμμένα σπίτια για να στεγάζει προσωρινά τους πρόσφυγες από διάφορες γωνιές της οικουμένης, που συνέχιζαν να συρρέουν στο χωριό. Σιγά σιγά στις εργασίες συμμετείχαν και οι ίδιοι οι μετανάστες, βρίσκοντας παραγωγική απασχόληση κατά τη νεκρή περίοδο αναμονής για την εξέταση των αιτήσεών τους για άσυλο. Το σχολείο ξανάνοιξε και τα παιδιά τους ξεκίνησαν να μαθαίνουν την ιταλική γλώσσα.

Σήμερα η δασκάλα Αννα Νιτσιφόρο υπερηφανεύεται ότι διδάσκει μαθητές και μαθήτριες οχτώ εθνικοτήτων. Τα σοκάκια έχουν πλημμυρίσει από παιδικά πρόσωπα, γέλια και παιχνίδια. «Για μας είναι όλα εγγόνια» λέει ένας παππούς. Στο σχολείο «η ενσωμάτωση γίνεται αυθόρμητα. Τα παιδιά των αλλοδαπών είναι έξυπνα, μαθαίνουν πιο γρήγορα από τα Ιταλάκια» ομολογεί η Νιτσιφόρο.

Εκτενές ρεπορτάζ για το χωριό – πρότυπο έκανε πρόσφατα η βρετανική εφημερίδα «Observer», επισημαίνοντας την ολική μεταμόρφωση του τόπου και των ανθρώπων. Οι καλές προθέσεις οφείλονται εν μέρει και στο… ζεστό χρήμα από κρατικές επιδοτήσεις για τη στέγαση και τη σίτιση των προσφύγων, οι οποίες άρχισαν με τη σειρά τους να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας. «Υπήρχαν πολλοί άνεργοι εδώ κι αυτό έφερε δουλειές και για μας» παραδέχεται η Μόνικα Αουντίνο, που εργάζεται τώρα σε γραφείο παροχής βοήθειας για αιτήσεις ασύλου και εύρεση στέγης για τους μετανάστες.

Ο δήμαρχος Λουκάνο έχει εγκαινιάσει κι ένα είδος τοπικού νομίσματος: εξέδωσε κουπόνια, τα οποία λαμβάνουν οι αλλοδαποί ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που προσφέρουν και τα ανταλλάσσουν στα τοπικά μαγαζιά για να προμηθεύονται τρόφιμα κι άλλα προϊόντα. Τα καταστήματα στέλνουν στη συνέχεια τα κουπόνια στον δήμο, ο οποίος αποζημιώνεται από ειδικά κονδύλια του ιταλικού κράτους. Παρά τις συχνές καθυστερήσεις λόγω γραφειοκρατίας, η χρηματοδότηση αυτή κυμαίνεται στα 25 – 30 ευρώ την ημέρα για κάθε πρόσφυγα.

Νέα πνοή, νέα ζωή

Το Ριάτσε έχει αρχίσει πάλι να ανθεί. Νέες ρίζες φυτρώνουν για τους ξεριζωμένους. Αρκετά απειλούμενα επαγγέλματα ξαναβρίσκουν χρηματοδότηση από την τοπική κυβέρνηση της Καλαβρίας και άξιους συνεχιστές στα πρόσωπα των ξένων. Ο νεαρός Ντανιέλ Γιαμπόα από την Γκάνα πληρώνεται 800 ευρώ τον μήνα για να φροντίζει τα 13 γαϊδουράκια του δήμου και να περνά με κάρα από τις γειτονιές για να μαζεύει τα απορρίμματα προς ανακύκλωση. Τώρα ετοιμάζεται ν’ αρχίσει να πουλά και γάλα γαϊδάρου.

Ως επίσημη διερμηνέας για τους Αφρικανούς εργάζεται η 31χρονη Λεμλέμ Τεσφαχούν από την Αιθιοπία, την οποία διέσωσε ο δήμαρχος από ένα κέντρο κράτησης μεταναστών της Καλαβρίας πριν από δέκα χρόνια.

Η 34χρονη Νιγηριανή δημοσιογράφος Τάγιο Αμού, που έφτασε στην Ιταλία το 2010 κι εδώ και έναν χρόνο έχει πάρει άσυλο, μαθαίνει παραδοσιακό κέντημα και πλέξιμο στο πλευρό μιας εκ των κατοίκων και πουλάει τα εργόχειρά της για να ζει την 15 μηνών κόρη της.

«Θέλω να φύγω για την Ολλανδία και να τελειώσω τις σπουδές μου στην Κτηνιατρική» εξομολογείται στον δημοσιογράφο του «Observer» ο 29χρονος Αουτσάνα Καχσάι από την Ερυθραία.

Η επιρροή και η δημοφιλία του 54χρονου δημάρχου έχουν ενοχλήσει την Ντραγκέτα, την τοπική Μαφία, που χάνει πακτωλούς μαύρου χρήματος εξαιτίας της κοινωνικής του δράσης. Το 2009 ο Ντομένικο Λουκάνο γλίτωσε παρά τρίχα από απόπειρα δολοφονίας. Μυστηριωδώς έχουν δηλητηριαστεί και δύο από τα σκυλιά του. Δεν το βάζει, όμως, κάτω.

Πριν από λίγο καιρό απείλησε να ξεκινήσει απεργία πείνας, αν οι αρμόδιες αρχές δεν ξεμπλόκαραν τα καθυστερούμενα κονδύλια, ώστε να μπορέσουν να εξαργυρωθούν τα κουπόνια των προσφύγων, που είχαν μείνει χωρίς τρόφιμα και γάλα για τα παιδιά τους. Από τον τόπο του έχουν περάσει χιλιάδες μετανάστες.

Σήμερα μένουν μόνιμα εκεί 180, ενώ έχει προσφερθεί να φιλοξενήσει για όσο χρειαστεί και ορισμένους απ’ τους 155 επιζώντες του τραγικού ναυαγίου στη Λαμπεντούζα.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Μπαχράμ Ατσάρ, ένας από τους Κούρδους που έφτασαν πρώτοι στο Ριάτσε, όχι απλώς έχει εγκατασταθεί στο χωριό, αλλά έχει αποκτήσει πλέον οικογένεια και ιταλική ιθαγένεια.

Μετά την οικοδομή, ξεκίνησε να δουλεύει σε γραφείο που διαχειρίζεται τις νέες αφίξεις μεταναστών. «Ολα ξεκίνησαν με μένα» θυμάται. Οπως τον βοήθησαν τότε, λέει, ήρθε τώρα η δική του σειρά να βοηθήσει. Μέσα από τις κακουχίες, ανακάλυψε τελικά το νόημα της ζωής…

http://www.efsyn.gr/ 

Εμπλοκή Λαυρεντιάδη σε συμβόλαιο θανάτου

Την απολογία του προφυλακισμένου επιχειρηματία για την υπόθεση της απόπειρας ανθρωποκτονίας κατά του Αθηναγόρα Ανδρεαδάκη ζήτησε η 10η ειδική ανακρίτρια

Της Κατερίνας Κατή

Εννιά μήνες μετά την προφυλάκισή του για τα επισφαλή δάνεια τής Proton Bank (ύψους 701 εκατομμυρίων ευρώ σε εταιρείες αμέσου ή εμμέσου ενδιαφέροντός του) και ενώ η υπόθεση είναι πλέον στο στάδιο έκδοσης βουλεύματος, ο πρώην ισχυρός επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης καλείται τώρα να δώσει εξηγήσεις και για την εμπλοκή του σε… συμβόλαιο θανάτου!

Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, που πλέον «φιλοξενείται» στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων των φυλακών Κορυδαλλού καθώς αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και αδυνατεί να μετακινηθεί, δέχτηκε χθες την… επίσκεψη της 10ης ειδικής ανακρίτριας Αθήνας, κ. Ευαγγέλου, προκειμένου να απολογηθεί για «ηθική αυτουργία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας». Η νέα αυτή δικογραφία, που καμία σχέση δεν έχει με οικονομικό έγκλημα, αφορά την απόπειρα ανθρωποκτονίας του 43χρονου επιχειρηματία Αθηναγόρα Ανδρεαδάκη με έκρηξη χειροβομβίδας μέσα σε συσκευασία δώρου, τον Ιούνιο του 2012 στη Βουλιαγμένη.

Η υπόθεση που, σύμφωνα με τα στοιχεία τα οποία έχουν συλλέξει οι αρχές, παραπέμπει σε πρακτικές μαφίας, έχει και στοιχεία έντονης προσωπικής διένεξης καθώς ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης φέρεται να είναι αυτός που έδωσε την εντολή να εκτελεστεί το «συμβόλαιο θανάτου», το οποίο ανατέθηκε σε 49χρονο άντρα έναντι αμοιβής 50.000 ευρώ.

Οπως προέκυψε από τις αστυνομικές έρευνες, στη ζοφερή αυτή ιστορία ενεπλάκησαν ως δράστες, με διαφορετικούς «ρόλους», συνολικά εφτά άτομα που έχουν συλληφθεί και μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών πήραν μετά την απολογία τους την… άγουσα για τον Κορυδαλλό.

 http://www.efsyn.gr/

Παραρόμ

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

   Σκυμμένο κεφάλι , άδειο, κοιτάζει μονάχα κάτω. Μπλε, κίτρινα, κόκκινα φώτα. Κόκκινα. Κάνει να το σηκώσει, τρομάζει. Με μια ματιά βλέπει τα πάντα. Όλα μουτζουρωμένα σε μια εικόνα. Ό,τι βλέπει, ό,τι μυρίζει, ό,τι σκέφτεται. Πρόσωπα απρόσωπα, κραυγές, ουσίες, έρωτας. Έρωτας. Πάει να φύγει, "δεν θα έπρεπε να ει μαι εδώ , ή μήπως οι  Εδώ θα μείνω, εδώ, να κοιτάζω ανενόχλητος από μια γωνία τη ζωή".

   Το ξανακατεβάζει, εκεί που ξέρει ας κοιτάζει καλύτερα. Μετά το αφήνει, κουράστηκε να ασχολείται μαζί του, κουράστηκε να σκέφτεται. Όλο σκέψεις. Προχωράει στα άκρα. Αρχίζει να τρεμοπαίζει, νομίζει πως χορεύει. Αυτή η καταραμένη συνήθεια του να πείθει τον εαυτό του να μην αδημονεί, να μην αναπολεί, να μην ανησυχεί, να μη σκέφτεται. Διαολεμένες σκέψεις. Δε τα καταφέρνει, πάλι κάνει να φύγει "ίσως εκεί είναι καλύτερα, ή μήπως όχι; Όχι. Οι ίδιες σκέψεις σε ίδια μέρη σε πάνε." 

   Ξαφνικά,νιώθει μια γροθιά να τον βαραίνει, πληγώνεται. Δε δακρύζει, δε κλαίει. Δε κλαίει με τον πόνο, μόνο με τη νοσταλγία. Ξυπνάει! Η κραυγή γίνεται μελωδία, οι ουσίες άρωμα , μα ο έρωτας άκαμπτος, με την ίδια μορφή που τάρα μοιάζει ταλαιπωρημένη και γερασμένη. Τότε όμως θυμάται. Βουρκώνει.Τι νόημα όμως έχει το δάκρυ αν δεν κυλήσει μέχρι να φτάσει στο πάτωμα; Αν δε φτάσει στο προορισμό του; Αν δε σβήσει όλες τις βρωμιές που μαζεύτηκαν στο πρόσωπο του; Η καλύτερα αν δεν τις κάψει με την αλμύρα του; 

   Συνεχίζει τον αλλόκοτο χορό. Με διαφορετικό ρυθμό από αυτόν των ηχείων. Έχει έναν δικό του στα αυτιά  Το ίδιο ρολόι, χωρίς σταματημό. Η αγαπημένη του μελωδία, όλοι την καταλαβαίνουν, δε σταματάει ποτέ και κάθε φορά τραγουδά για διαφορετική στιγμή. Δε κολλάει στις ίδιες. Καμιά φορά χαλάνε οι μπαταρίες αλλά φροντίζει να τις αλλάζει. Κι όταν πάλι ξεκινά, του φωνάζει να πάει αλλού. Δε θέλει, θέλει να μείνει εδώ, εδώ μέχρι να τον πάνε αλλού.

   Μετράει τα βήματα, νομίζει πως είναι μέρες, μήνες, χρόνια... Χάνει το μέτρημα. Δε το νοιάζει, ούτως η άλλως ακόμα εδώ είναι. Σιχαίνεται τους αριθμούς. Παραπέμπουν σε άσχημες λέξεις. Μηδενισμός, μοναξιά, πολλά προβλήματα. Έναν μόνο ξεχωρίζει, αυτόν ανάμεσα στο ένα και στο τρία, δυο μάτια, δυο χέρια, δυο στιγμές, μέρα και νύχτα. Φαντάζεται σε ποια από τις δύο θα φτάσει η ώρα.

   Ένα χέρι τον αγγίζει , "πάμε να φύγουμε" . Μένει ακίνητος, που να πάει; Εδώ έμαθε να μένει, στον ίδιο χορό, στον ίδιο ρυθμό, με την ίδια εντολή στο σώμα. Περιμένει. Θα έρθει η στιγμή που δε θα του το πουν, απρόσμενα θα έρθουν να τον βρουν, δεν θα τον ξυπνήσουν, θα τον αφήσουν εκεί με κλειστά ματιά, σκυμμένο κεφάλι και αυτός θα το νιώσει. Θα νιώσει και θα φύγει από εδώ, θα μπει μες τη ζωή που για χρόνια κοιτούσε ανενόχλητος από την ίδια γωνία...

http://an8rwpakos.blogspot.gr/

Φόρος από το πρώτο ευρώ

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο αγρότες θα υποχρεωθούν από το 2014 να τηρούν βιβλία εσόδων – εξόδων κατά το πρότυπο των επιτηδευματιών.

Βάση θα αποτελούν τα τιμολόγια αγοράς και πώλησης καθώς και οι κοινοτικές αποζημιώσεις και ενισχύσεις.

Ο φόρος θα υπολογίζεται επί των καθαρών εσόδων από το πρώτο ευρώ με συντελεστή 13% επί του καθαρού εισοδήματος που θα προκύπτει από την έκπτωση δαπανών και λειτουργικών εξόδων από τα ακαθάριστα έσοδα όπως αναφέρει σήμερα η εφημερίδα το Έθνος.

Με το νέο καθεστώς οι γεωργοί θεωρείται ότι αποκτούν κέρδη από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας και συνεπώς εξομοιώνονται με τους επιτηδευματίες και πλέον το φορολογητέο εισόδημά τους θα προσδιορίζεται με λογιστικό τρόπο με βάση τα τιμολόγια αγοράς και πώλησης και τις κοινοτικές αποζημιώσεις και ενισχύσεις.

http://www.e-reportaz.gr/

Επίθεση από άνδρα των ΜΑΤ δέχθηκε η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, Δέσποινα Χαραλαμπίδου

Βίας και καταστολής συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου, άνδρες των ΜΑΤ, δεν δίστασαν να χτυπήσουν με την ασπίδα τους την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δέσποινα Χαραλαμπίδου. Η ίδια σε δηλώσεις που παραχώρησε στα ΜΜΕ, είπε ότι χτυπήθηκε από αστυνομικό των ΜΑΤ, ενώ κατήγγειλε απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας στους διαδηλωτές. «Το πιο σοβαρό ζήτημα είναι άγρια καταστολή που επιχειρείται απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων», είπε χαρακτηριστικά.

Η κ. Χαραλαμπίδου, η οποία βρέθηκε στο πλευρό των εκπαιδευτικών στη Θεσσαλονίκη, χαρακτήρισε παράλληλα, «ατόπημα» την πρόσκληση της Χρυσής Αυγής από τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολο Τζιτζικώστα

Δείτε το βίντεο του thesstoday.gr

http://www.koutipandoras.gr/

ΣΥΡΙΖΑ: Ο Τζιτζικώστας απόδειξη των ακροδεξιών θυλάκων στη ΝΔ

Προκλητική χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στάση του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας και «εκλεκτού της Ν.Δ.» Απόστολου Τζιτζικώστα, με αφορμή τη σημερινή του δήλωση για το ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας ωστόσο πως η στάση του «δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία».

«Εντάσσεται σε μια σειρά αντίστοιχων “ατοπημάτων” από στελέχη της Ν.Δ., που εδώ και καιρό είχαν ως στόχο να ξεπλύνουν την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής», τονίζει η αξιωματική αντιπολίτευση και συνεχίζει: «Η σιωπηρή στάση ανοχής που κρατά η κατά τα άλλα λαλίστατη Ν.Δ., καθώς και η ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου που χαρακτηρίζει απλώς “γκάφα” την απαράδεκτη στάση του κ. Τζιτζικώστα, δείχνουν ότι οι ακροδεξιοί θύλακες εντός του κυβερνητικού κόμματος καλά κρατούν».

Σημειώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωσή του έχει τονίσει πως η απόφαση του Απόστολου Τζιτζικώστα να καλέσει τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στην παρέλαση αποτελεί πρόκληση για το δημοκρατικό αίσθημα, «ιδιαίτερα όταν λίγες μέρες αργότερα στις 30 Οκτωβρίου η πόλη θα γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τους κατακτητές ναζί».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης θεωρεί άστοχη τόσο πολιτικά όσο και ηθικά την απόφαση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και ζητά την άμεση ανάκλησή της. Ο λαός της Θεσσαλονίκης αντιτίθεται στο φασισμό και τα μνημόνια και θα υπερασπιστεί τη δημοκρατία, τις ελευθερίες και την αξιοπρέπειά του», ανέφερε στην αρχική ανακοίνωση του, ενώ η βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης Δέσποινα Χαραλαμπίδου, που κατήγγειλε επίθεση των ΜΑΤ στην «παρέλαση» εκπαιδευτικών της Κυριακής, ανέφερε πως δεν τίθεται ζήτημα για το αν εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν στην εξέδρα επισήμων. «Ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρέλαση θα είναι μαζί με τον λαό», ανέφερε.

http://tvxs.gr/

Η γλυκιά φωνή από την Τράπεζα...

Του Γιάννη Παντελάκη

Ήταν ένα όμορφο πρωινό που ο φίλος (που μου διηγήθηκε την ιστορία) δεν ξύπνησε καθόλου όμορφα. Μια Τράπεζα ευθύνεται γι αυτό. Του υπενθύμισε ένα χρέος προς αυτήν, περίπου 1.100 ευρώ. Ευγενική και γλυκιά η φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Αναρωτήθηκε (ο φίλος) αν οι Τράπεζες όταν προσλαμβάνουν υπαλλήλους βάζουν ως κριτήριο πρόσληψης τέτοια χαρίσματα. Ωστόσο, τη φευγαλέα αυτή σκέψη, διαδέχτηκε μια δεύτερη που μετέφερε αυθόρμητα στη γλυκιά φωνή: «Ξέρετε, εμένα το κράτος και κάποιοι ιδιώτες μαζί, μου χρωστάνε περισσότερα από 200.000 ευρώ, θέλετε ν' αναζητήσετε το χρέος των 1.100 από αυτούς;». Για κάποιον περίεργο λόγο, η γλυκιά φωνή έπαψε να είναι τόσο γλυκιά. Απέκτησε ένα περίεργο μέταλλο, ίσως να έφταιγε η μικρή αμηχανία που προηγήθηκε της απάντησης. Ίσως οι γλυκές φωνές να μην έχουν εκπαιδευτεί να παραμένουν γλυκές όταν η συζήτηση ξεφεύγει από την προγραμματισμένη συζήτηση.

«Δεν γίνεται αυτό που λέτε, γιατί δεν αναζητάτε εσείς όσα σας οφείλουν;», ήταν η απάντηση στην άλλη άκρη. «Μάλλον δεν έχω τις δυνατότητες μιας Τράπεζας, εσείς μπορείτε σίγουρα να τα καταφέρετε καλύτερα», σχολίασε ο φίλος. «Απλά, σας υπενθυμίζω την οφειλή», απάντησε η γλυκιά φωνή, επανερχόμενη στον αρχικό λόγο για τον οποίο πήρε τηλέφωνο. Ο φίλος, θυμήθηκε την πρώτη φράση της φωνής «σας υπενθυμίζω ότι η κλήση σας καταγράφεται» και αιτιολόγησε την απροθυμία της γλυκιάς φωνής να επεκταθεί μαζί του σε μια συζήτηση εκτός... ορίων. Το τηλεφώνημα τελείωσε, ο φίλος δεν τα κατάφερε να ξανακοιμηθεί, προτίμησε να πάρει εμένα για να μου μεταφέρει τον μικρό διάλογο με την υπάλληλο της Τράπεζας.

Αλλά δεν αρκέστηκε σ' αυτόν. Θεωρούσε πως η ιδέα που μετέφερε στη γλυκιά φωνή, ήταν εξαιρετική. Είχε και τα επιχειρήματά του, είναι η αλήθεια. Και αυτά ήταν αρκετά ισχυρά. Οι Τράπεζες έχουν ολόκληρα τμήματα ή αναθέτουν σε εταιρείες να φροντίζουν για τα οφειλόμενα από δάνεια, κάρτες κ.λπ. Και όλοι γνωρίζουμε, πως ειδικά σ' αυτόν τον τομέα, οι Τράπεζες είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Συνήθως παίρνουν τα οφειλόμενα και με το παραπάνω.

Οπότε, συνέχισε τη σκέψη ο δαιμόνιος φίλος, θα μπορεί η αποτελεσματική Τράπεζα ν' απευθύνεται σε μεγαλομπαταχτσήδες -του ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα- και να εισπράττουν αυτά που οφείλουν σε τρίτους. Θα κρατάνε τα ποσά που τους αναλογούν -το χρέος των τρίτων, δηλαδή- και θα τους δίνουν τα υπόλοιπα. Ας κρατάνε και ένα ποσοστό για την προσπάθειά τους, πρόσθεσε με μια δόση γενναιοδωρίας ο φίλος. Και με μια δεύτερη δόση χιούμορ, ανακατεμένου με χαιρεκακία, πρόσθεσε «σκέψου να παίρνει τηλέφωνο η γλυκιά φωνή της Τράπεζας τον Στουρνάρα και να του λέει, «ξέρετε, ως δημόσιο χρωστάτε τόσες χιλιάδες ευρώ στον κ. τάδε, παρακαλώ για την άμεση εξόφληση»...

Το τηλεφώνημα τελείωσε κάπου εκεί. Αναρωτήθηκα αν ο φίλος ζει σ’ έναν πραγματικό κόσμο ή αν το χρέος των 1.100 ευρώ, τον έχει μεταφέρει κάπου αλλού. Κατά βάση, ο συλλογισμός του δεν είναι λάθος. Δε χρωστάει απλά ένα ποσό σε μια Τράπεζα. Του χρωστάνε παράλληλα ένα πολλαπλάσιο ποσό, το οποίο -παρά τους δικαστικούς αγώνες του- δεν έχει καταφέρει να εισπράξει. Ο ίδιος, όπως και κάθε πολίτης, είναι απείρως πιο αδύναμος από μια Τράπεζα. Και απέναντι στον δημόσιο μπαταχτσή και απέναντι στον μεγαλοεπιχειρηματία που ξέρει πάντα πώς να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις του. Έχει ισχυρά νομικά γραφεία, έχει μεγάλη δυνατότητα να τα καταφέρει.

Σκέφτομαι, πως αυτοί στους οποίους οφείλει το κράτος, δεν είναι λίγοι, είναι χιλιάδες. Είναι από τον φορολογούμενο που του χρωστάει 500 ευρώ από επιστροφή φόρου και τα οποία καθυστερεί υπερβολικά, μέχρι τον επιχειρηματία που έχει προπληρώσει τον ΦΠΑ, αλλά δεν έχει πληρωθεί, έως και τον προμηθευτή του δημοσίου στον οποίο το τελευταίο οφείλει τεράστια ποσά. Επίσης, σκέφτομαι πως οι ιδιώτες που οφείλουν σε άλλους ιδιώτες, είναι επίσης παρά πολλοί. Και δεν πάει το μυαλό μου σε μη έχοντες, που οφείλουν σε άλλους μη έχοντες. Αλλά σε εκατοντάδες ή χιλιάδες επιχειρηματίες που έχουν αφήσει τους νυν ή πρώην εργαζόμενους απλήρωτους και εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες που τους δίνουν οι νόμοι, τα αναποτελεσματικά δικαστήρια κ.ο.κ., δεν πληρώνουν και προτιμούν να κρατάνε τα χρήματά τους σε υψηλούς τραπεζικούς λογαριασμούς, σε ακριβά ακίνητα και σε μεγάλες επενδύσεις.

Όλα αυτά, προέκυψαν από εκείνο το τηλεφώνημα του φίλου. Ακούγονται σχεδόν μεταφυσικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ας καταθέσουμε, όμως, μερικές τέτοιες τρελές ιδέες. Τι έχουμε να χάσουμε...

http://www.protagon.gr/

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Κυνικός Βρούτσης: «Θα γίνουν κατασχέσεις, θα μειωθεί το εφάπαξ»

Τον εφιάλτη της κατάσχεσης θα βιώσουν όσοι δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, σύμφωνα με τον υπουργό εργασίας, Γιάννη Βρούτση, ο οποίος μίλησε το πρωί της Κυριακής στο MEGA.

Ο υπουργός είπε μεταξύ άλλων ότι «θα γίνουν κατασχέσεις σε όσους δεν πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές» ενώ κατέστησε σαφές ότι «θα υπάρξει μείωση στα εφάπαξ των Δημοσίων υπαλλήλων για να εξορθολογιστεί το σύστημα, αλλά όχι στα εφάπαξ των ιδιωτικών».

Αναφερόμενος στα λεγόμενα «ευγενή ταμεία» ο Γιάννης Βρούτσης είπε ότι: «η εξίσωση είναι δύσκολη, θα εξαντλήσω τις προσπάθειες να μη θιγούν οι συνταξιούχοι αυτής της ομάδας».

http://www.koutipandoras.gr/

Του χρέους η γενιά

Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας. Να μαθαίνουμε να λέμε ποιήματα ένδοξα με ύφος αγχωμένου παπαγάλου, να χαχανίζουμε την ώρα της δοξολογίας, να στεκόμαστε όρθιοι την ώρα που ακούγαμε επαναλαμβανόμενους λόγους επικήδειους για τους ήρωες του έθνους και μετά να βγαίνουμε σαν κοτόπουλα ντυμένα μπλε που τα ‘ρίξαν έξω από το κοτέτσι και που πρέπει ξαφνικά να βαδίσουν στρατιωτικά κάτω από τους επικούς ήχους της μπάντας που παιάνιζε. Πάλι καλά που ερχόταν η καλύτερη στιγμή στην παρέλαση, όταν η φιλαρμονική είχε παραταχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάμε εμείς ανάμεσα από τα ταμπούρλα και τα άλλα όργανα που θαρρείς ότι βαράγανε στη διαπασών. Όπως περνούσαμε μέσα από αυτό το σκηνικό ένιωθα ένα κλικ μέσα μου, φούντωνε το στήθος μου, λες και πωρωνόμουν με την όλη φάση για εκείνα τα δευτερόλεπτα, ενώ πέφτανε βροχή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους παρευρισκόμενους επισήμους και ανεπισήμους. “Μπράβο, μπράβο, ελάτε να κεραστείτε σοκολατάκι μετά”.

Υπερηφάνεια με γεύση φουντούκι. Έτσι δεν έγινε πάνω-κάτω και με ‘σένα, με τον καθένα, με όλους μας σε τούτη τη γενιά που φυτεύτηκε και μεγάλωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε; Πρέπει να βγούμε με θάρρος και να παραδεχτούμε ότι ζούμε κάποια πράγματα στο περίπου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσες φορές και αν υποδυθείς έναν ρόλο, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις ο ίδιος ο ήρωας που υποδύεσαι. Ίσως είναι ώρα για το πρώτο βήμα που θα είναι αληθινό και όχι βήμα στρατιωτικό, βήμα υποκριτικό, αλλά βήμα που θα το εννοούμε ρε και θα βγαίνει ως αυθόρμητη κίνηση του κορμιού που θα συμμορφώνεται με την κίνηση που έχει πάρει η ψυχή μας. Να τα πούμε όπως είναι μερικά πράγματα, ρε μάγκα, μεταξύ μας, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε αν αξίζει να έχουμε παρελάσεις, αν αναρωτηθήκαμε ποτέ για έννοιες που φαίνονται ως δεδομένες, αν δώσαμε ένα γαμημένο λεπτό από τη ζωή μας τη μικρή για να αναλύσουμε τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ που λέμε κάθε μέρα από μέσα και απ’ έξω μας, αν θυμόμαστε τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, αν έχει νόημα να έχουμε επετείους, αν ζούμε στην ίδια χώρα, αν στην ίδια αυτή χώρα ζούνε ίδιοι ή άλλοι άνθρωποι, αν η ιστορία είπε αλήθειες ή ολίγον αλήθειες με ολίγον από ψέματα, αν οι ήρωες εκείνοι έχουν σχέση με τους σημερινούς ήρωες, αν όταν βλέπεις τη σημαία νιώθεις μια στάλα εθνική αξιοπρέπεια να στάζει μέσα σου ή την αντικρίζεις ως ένα χρωματιστό κομμάτι πανί που χρησιμεύει απλά για να διακοσμεί υπηρεσίες και κτίρια και κοινοβούλια. Να πούμε αν οι απόγονοι του μέλλοντος θα λένε ιστορίες και ποιήματα για εμάς ή θα κάνουν χίλια κομμάτια κάθε σημαία. Αν τούτη η γη είναι η πατρίδα μας ή αν πατρίδα μας είναι όλη η γη.

Τι να μου πεις και τι να σου πω για πόλεμο, για όπλα, για αγώνες στα χαρακώματα, για γέφυρες που ανατινάσσονται. Είναι ψέμα ότι τον πόλεμο εμείς τον έχουμε βιώσει μόνο σε εξελιγμένες κονσόλες και άντε το πολύ-πολύ σε κανένα γαμάτο ακατάλληλο βιντεάκι από το you tube με βόμβες που διαμελίζουν πτώματα κάπου σε κάποια περιοχή του πλανήτη που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά μας; Μάγκα, μιλάω για πόλεμο πραγματικό, μιλάω για πόδια κομμένα να πέφτουν δίπλα από το κεφάλι σου, μιλάω για τον κολλητό σου που θα τον βλέπεις να πέφτει νεκρός και θα τον κουβαλάς στην πλάτη για χιλιόμετρα μήπως και τον σώσεις αλλά αυτός θα ξεψυχά και θα ξερνά αίμα πάνω σου. Μιλάω για κρυφτό μέσα στα βουνά, πίσω από τα μεγάλα δέντρα, μιλάω για κρύο και ελάχιστη τροφή που θα μπλέκεται μέσα στα χιόνια, μιλάω για εχθρό που θα τον βλέπεις κατάματα την ώρα που θα σε ξεκοιλιάζει στριφτά και θα τον παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν θα καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάς, μιλάω για νίκες και ήττες και εδάφη που απελευθερώνονται την ίδια ώρα που κατακτώνται, για γυναικόπαιδα που κρύβονται σε υπόγεια και σε σπηλιές. Όταν λέμε πόλεμο, εννοούμε πόλεμο. ΟΚ, θα μου πεις ότι δεν γίνεται έτσι πια και ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και ότι έρχονται αόρατα αεροπλάνα και όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού μέσα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Ακόμα και έτσι, ρε μάγκα, εμείς τι έχουμε βιώσει; Είδαμε κανένα αεροπλάνο να κάνει σμπαράλια το χωριό μας; Είδαμε καμιά έξυπνη βόμβα να τρυπάει τον τοίχο στο πατρικό μας σπίτι και να καταλήγει στην καρωτίδα του πατέρα μας; Όταν εμείς μιλάμε για βόμβες, εννοούμε σεξοβόμβες.

Πάμε παρακάτω. Πείνα και μαλακίες. Εντάξει, εντάξει, στις μέρες μας ο κόσμος πεινάει, πεθαίνει, λιποθυμάει από την ασιτία, στριμώχνεται στα συσσίτια και τα τοιαύτα. Ρε μάγκα, δεν μιλάω για μια συμπιεσμένη κατάσταση, που εκτείνεται σε συγκεκριμένη χρονικά εποχή και που πιάνει συγκεκριμένο κομμάτι πληθυσμού. Μιλάω για πείνα που θερίζει δεκάδες ζωές καθημερινά. Μιλάω για πείνα που συνοδεύεται από φτώχεια διαρκείας. Να κόβει η οικογένεια τις μερίδες από το φαγητό στη μέση για να τραφούνε τα παιδιά και οι γονείς να τρώνε από τα αποφάγια. Να ματώνουν τα πόδια σου από τις πέτρες και τα καρφιά που τρυπάνε τα σκισμένα πέλματά σου, με το ένα παπούτσι που φοράς να είναι διαφορετικό από το άλλο. Να έχεις κύκλους κάτω από τα μάτια και το στομάχι σου να έχει φουσκώσει και να ακούγεται σαν τύμπανο μεγάλο όπως εκείνο που βαράνε στις παρελάσεις. Να μην έχεις ούτε νερό για να πιεις και να πλυθείς, να γεμίζεις πληγές από μύκητες και να φοβάσαι ότι αυτό το πόδι σου που μελάνιασε μάλλον σάπισε για τα καλά και θα στο κόψουν. Να μην έχεις ούτε φάρμακα, ούτε ορούς να αντικαταστήσουν το φαγητό που δεν έχεις. Όταν λέμε πείνα, εννοούμε πείνα. Πότε εμείς ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις, ρε μάγκα; Και για να στο πάω ακόμα πιο πέρα, στις δύσκολες μέρες που περνάμε τώρα, αν πας και ψάξεις μέσα στα σκουπίδια θα βρεις φαγητό πολυτελείας που το πετάμε επειδή χορτάσανε τα παχύσαρκα στομάχια μας και δεν αντέχουμε να ρευόμαστε περισσότερο. Δεν έχεις ακούσει τι λέμε για τους φυλακισμένους; Ότι τους πληρώνουμε και τους ταΐζουμε για όσο είναι μέσα; Αυτό το λέμε γιατί την πείνα την αντιλαμβανόμαστε ως μάσα. Ως περίσσευμα, όχι ως έλλειψη.

Ξέρω, αναρωτιέσαι και λες ότι μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα στα πω με διαφορετικό τρόπο, στη δική μας διάλεκτο. Θα τα κάνω στίχους και τραγούδι. Θα κάνω τον δικό μας εθνικό ύμνο με λόγια που θα μας εκφράζουν. Για να δεις που το πάω. Άραξε και άκου. “Είμαστε του χρέους η γενιά. Που δεν πολέμησε ποτέ της και πουθενά. Που ποτέ της δεν ένιωσε στομάχια σφιχτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Λάθη και πάθη που τώρα παιδεύουνε μάτια παιδικά. Ο πόλεμος που ζούμε είναι διαφορετικός, είναι πόλεμος μακροοικονομικός. Νομίσματα οι σφαίρες, προσοχή αδέρφια, είναι ύπουλες οι μέρες. Σε χρηματιστήρια, τα σύγχρονα βασανιστήρια. Το νου σου, σκάνε οι βόμβες ομολόγων. Ηγέτες των λόγων και των παραλόγων. Οι κατακτητές είναι χωμένοι μέσα σε υπολογιστές. Δίχως στρατεύματα, τυλιγμένοι σε εμπορεύματα. Ψέμα ήταν η πατρίδα, σημαία η φωτιά και η καταιγίδα. Θέλεις να ξεχάσεις, σε ρετρό παρελάσεις. Ήρωες να φτιάξεις, γέφυρες ψηφιακές να ανατινάξεις. Επικά εμβατήρια, βουβά ακροατήρια. Είμαστε τους χρέους η γενιά. Που πρέπει να αλλάξει τα ψεύτικα τα σκηνικά. Ελλάδα τι σημαίνει τελικά; Είμαστε του χρέους η γενιά. Πέτα τα καλώδια, η υπερηφάνεια που πουλάς είναι πλανόδια. Έλα πιο κοντά, έλα πιο κοντά. Δεν είναι το χρέος μόνο στα λεφτά, ούτε στα μνημόνια και τα μετρητά. Το χρέος είναι στην καρδιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Μη μου μιλάς πάλι για τον Μεταξά και αν ειπωθήκανε στ’ αλήθεια όλα αυτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Γενιά μου χρεωμένη, γενιά μου κακομαθημένη. Είμαστε του χρέους η γενιά. Που πρέπει να πει ΟΧΙ σε όλα αυτά”.

Να γράψει ιστορία για πρώτη της φορά.

http://kakoskeimena.net/

Ποιο Μνημόνιο;

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011, όταν το κίνημα των πλατειών μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, πως υπήρχαν άτομα που θεωρούσαν ότι όλα αυτά είναι μάταια και “φούσκα”, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Ότι θα ψηφίσουν τα μέτρα που θέλουν να ψηφίσουν και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τα επόμενα 4 χρόνια. Τότε που θα ξαναπάμε στην κάλπη.

Από τότε πέρασαν 2 χρόνια και αυτό για το οποίο υποτίθεται μαχόμασταν εναντίον του γιατί το θεωρούσαμε δρόμο χωρίς επιστροφή, πλέον ακούγεται ως ευχολόγιο. “Να μην περάσει το Μνημόνιο”, “να εμποδίσουμε την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου” με περικύκλωση της Βουλής, με κάθε μέσον, σαν αγώνας δίχως αύριο. Σαν να μην υπήρχε ξανά ευκαιρία για να διεκδικήσουμε το οτιδήποτε. Έτσι ακουγόταν. Σαν ο χρόνος να έπαψε να κυλάει και όλα να συμπυκνώθηκαν σε 2-3 ημερομηνίες.

Από το 2011 ας κάνουμε ένα fast forward στο 2013. Το Μνημόνιο ακούγεται γραφικό ως όρος, περιοριστικό για την περιγραφή της κοινωνικής κόλασης. To να χαρακτηρίσεις πολύ περισσότερο κάποιον ως “μνημονιακό” είναι τόσο παρωχημένο, τόσο κενό και ανούσιο που στην ουσία δεν του προσάπτεις τίποτα, παρά μόνο χαρακτηρίζεις μια πολιτική του θέση.

Με έναν μηντιακού τύπου μιθριδατισμό, φτάσαμε στο να μην έχουμε λόγο να αναφερόμαστε στο Μνημόνιο, να έχουμε μπουχτίσει από αυτό, να μην το θεωρούμε το απόλυτο κακό. Βέβαια προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό και στελέχη της κυβέρνησης πρωτίστως. Ο Άδωνις λέει “το μνημόνιο τελείωσε, ξεχάστε την τρόικα“. Ο Στουρνάρας το αποκαλεί το “μόνο κείμενο που έχει πολιτικούς στόχους“. Ουσιαστικά αυτό που κάνουν δεν είναι να τρολάρουν, αλλά να προετοιμάσουν το έδαφος για τη συνέχιση της ίδιας, βαθιάς ταξικής πολιτικής, ακόμα και δίχως επιτήρηση από τους δανειστές, στην μετά Μνημονίου εποχή.

Το Μνημόνιο είναι το νέο “φυσιολογικό”. Πλέον ζούμε τόσο πολύ μέσα σ’ αυτό που δεν υπάρχει νόημα να μιλάμε καν εναντίον του. Διαφορετικά θα έπρεπε να μιλάμε εναντίον όλου του συστήματος που μας περιβάλει. Και δυστυχώς έχω πειστεί πως ελάχιστοι, επιθυμούν πραγματικά μια κοινωνία διαφορετική από αυτό. Ειδάλλως θα επιζητούσαμε και δεν θα φοβόμασταν την ανοιχτή και ως τέλους σύγκρουση με οποιαδήποτε δομή το συντηρεί. Αλλά ακόμα και όταν δόθηκε η ευκαιρία αποδειχθήκαμε εγκλωβισμένοι. Μήπως τελικά επιζητούμε μια πιο “ροζ” εφαρμογή αυτής της πολιτικής; Μια πιο ανεκτή εκδοχή απλά και όχι την πλώρη προς το άγνωστο με όλες τις ελπίδες και τα ρίσκα που αυτό συνεπάγεται; Μήπως τελικά οι άνθρωποι τρέμουμε τις αλλαγές, ακόμα κι αν στα λόγια τις ζητάμε;

Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να πιάσει όσο το δυνατόν περισσότερους, στρογγυλεύει τις άκρες του και απλά περιμένει την στιγμή του για να πάρει την εξουσία. Όχι επειδή έχει εμπνεύσει την κοινωνία, αλλά επειδή θα έρθει ως ακόμα μια επιλογή που πρέπει να δοκιμαστεί. Μάλιστα, δεν φαίνεται να έχει έντονη πολεμική γλώσσα εναντίον του Μνημονίου με τον τρόπο που το έκανε πριν, ίσως γιατί ξέρει ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ίσως γιατί γιατί θα αποτελέσει την “εναλλακτική” που θα εφαρμόσει πιο ήπια αυτή την πραγματικότητα.

Το Μνημόνιο θα ξεχαστεί γιατί οι Έλληνες έχουν κοντή μνήμη. Το δυστύχημα είναι ότι οι αιτίες που το γέννησαν, αλλά και το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί είναι βαθιά ριζωμένο. Ακόμα και ο εργαλειακός λόγος που παρήχθη για να στηρίξει τα εγκλήματά του, έχει υιοθετηθεί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα ενός λαού που περιμένει να επαναστατήσει όταν θα….γίνουν εκλογές.

http://strangejournal.files.wordpress.com/

Της δικαιοσύνης ήλιε μου σβηστέ...

Ό,τι και να λέμε για την κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, όσο και να έχουμε δίκιο σε αυτά που υποστηρίζουμε και λέμε ότι έφταιξαν, είτε βλέπουμε φως στο βάθος του τούνελ είτε όχι, άλλο είναι το πρόβλημα της Ελλάδας, όχι μόνο σήμερα αλλά τα τελευταία 100 χρόνια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι η ουσιαστική ανυπαρξία της δικαιοσύνης. Ανυπαρξία, που όταν σπανίως "διαταράσσεται" και λειτουργεί, αυτό γίνεται καθυστερημένα και αποσπασματικά.

Στην υπόθεση του Τσοχατζόπουλου, αυτή που ο κόσμος είχε τούμπανο και το ΠΑΣΟΚ κρυφό καμάρι, η δικαιοσύνη άργησε πολύ να "πάρει μπρος". Και όταν πήρε, άφησε εκτός διερεύνησης ένα μεγάλο ποσό από τα χρήματα που είναι γνωστό ότι καταχράστηκε ο Άκης. Άφησε εκτός διερεύνησης και αυτόν που τον αθώωσε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ο οποίος όχι μόνο κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος αλλά είναι και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Εκτός διερεύνησης έμεινε και ο γυιός του Μπόμπολα, ο οποίος πούλησε στον Άκη το μερίδιό του σε μια επιχείρηση που είχε, εισπράττοντας χρήματα από τα κλεμμένα. Στην υπόθεση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η δικαιοσύνη έδρασε κι εδώ πολύ καθυστερημένα, καλυπτόμενη πίσω από την ηθελημένη απραξία των πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν εκατοντάδες καταγγελίες για την εγκληματική δράση των μελών του κόμματος τα τελευταία τρία χρόνια.

Αυτά, βεβαίως, αποτελούν παράδοση της δικαιοσύνης. Είναι παράδοση, οι ισχυροί του χρήματος, πολιτικοί και επιχειρηματίες, να μένουν πάντοτε στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης. Θα μπορούσε κανείς να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο με τις υποθέσεις εκείνες, όπου η δικαιοσύνη ήταν ανύπαρκτη. 

Σαν να έσβησε ο ήλιος της, αυτόν που έβλεπε κάποτε ο Ελύτης.

http://swell-swell.blogspot.gr/

Η σημειολογία ενός πενταλέπτου

Σε κανονικές συνθήκες αυτή θα ήταν η μοναδική δυνατή: ένα πεντάλεπτο και τίποτα άλλο. Όταν όμως το πεντάλεπτο προκύπτει ως απάντηση στο δικό σου χρονικό προσδιορισμό ενός εικοσαλέπτου, που τον έκανες για να δημιουργήσεις διαφορετικά δεδομένα, δηλαδή άλλες εντυπώσεις, τότε το πεντάλεπτο αυτό αποκτά τελείως διαφορετική σημειολογία.

Αποδεικνύει ότι σε θεωρούν μη σοβαρό, μικρό, άνευ ουσίας, ότι η συνομιλία μαζί σου είναι χάσιμο χρόνου. Αποδεικνύει, επίσης, ότι κάνεις πάλι λάθος, είτε επειδή περιμένεις να σε δει για ένα εικοσάλεπτο, που είναι λάθος εκτίμηση ή wishful thinking, είτε ότι σκόπιμα ανακοινώνεις ψευδώς ότι συναντηθήκατε για ένα εικοσάλεπτο, ελπίζοντας ως βλαξ ότι δεν θα μαθευτεί.

Το γεγονός ότι σε διαψεύδει η ίδια η Μέρκελ, αυτή που γλύφεις πατόκορφα αποβλέποντας σε ένα δικό της "γλυκό λόγο", αποδεικνύει το μέγεθος του φτυσίματος που εισέπραξες. Φτύσιμο που ισοδυναμεί ουσιαστικά με την απόλυτη απόρριψη. Γιατί τί άλλο από αυτό, είναι η απόφασή της να σε εκθέσει με αυτό τον τρόπο; Με άλλα λόγια, έμαθες το πολιτικό "εκτόπισμα" που σου αποδίδουν στην Ευρώπη. Σε λίγο καιρό, θα αντιληφθείς και αυτό που σου αποδίδουν οι Έλληνες...

http://swell-swell.blogspot.gr/

Παρακολουθήσεις και ελευθερίες

Η χρήση υλικού παρακολούθησης ως αποδεικτικό υλικό σε δικογραφίες πυκνώνει και μαζί πυκνώνουν οι ανησυχίες. Είναι άγνωστο ακόμη αν όλες οι παρακολουθήσεις τηλεπικοινωνιών έχουν εισαγγελική εντολή για άρση του προσωπικού απορρήτου. Είναι άγνωστο επίσης με ποιες διαδικασίες διασφαλίζεται ότι το ψηφιακό υλικό θα καταλήξει μόνο στους δικαστές και δεν θα διαρρεύσει προς άγνωστη κατεύθυνση.

Τα ερωτήματα εμφανίστηκαν όταν έγινε γνωστό ότι παρακολουθούντο στελέχη της Χρυσής Αυγής πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 και ανεστάλησαν όταν εκλέχτηκαν βουλευτές. Εκείνη την περίοδο δεν διεξήγετο καμία δικαστική διερεύνηση της δράσης της συγκεκριμένης πολιτικής οργάνωσης. Εικάζεται άρα ότι η παρακολούθηση τηλεπικοινωνιών εγκρίθηκε από εισαγγελέα, αν εγκρίθηκε, κατόπιν αιτήματος των διωκτικών αρχών. Προχωρώντας τον συλλογισμό, συμπεραίνουμε ότι κατά παρόμοιο τρόπο οποιαδήποτε διωκτική αρχή ή υπηρεσία πληροφοριών μπορεί να παρακολουθεί οποιονδήποτε, ίσως και άνευ εισαγγελικής εντολής. Άλλωστε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων έχει επισημάνει ότι γίνεται ανεξέλεγκτα πλήθος τηλεπικοινωνιακών παρακολουθήσεων.

Αμέσως μετά τις παρακολουθήσεις μελών της ΧΑ, μάθαμε ότι παρόμοιο υλικό έχει περιληφθεί σε δικογραφία διωκόμενων για τα γεγονότα στις Σκουριές Χαλκιδικής, προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Και σε αυτή την περίπτωση παρατηρείται ένα πρωθύστερο: οι παρακολουθήσεις διεξάγονται πολύ καιρό πριν εκδηλωθεί η ένοπλη επίθεση στο εργοτάξιο της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός. Επιπλέον, από το υλικό που περιέχεται στη δικογραφία προκύπτει ότι παρακολουθούνταν συστηματικά οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις δημοσιογράφων ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ, οι οποίοι επικοινωνούσαν με κατοίκους της Χαλκιδικής, προκειμένου να ενημερωθούν για τα γεγονότα στην περιοχή. Το οιονεί ενοχοποιητικό υλικό περιλαμβάνει περισσότερες από 200 σελίδες απομαγνητοφωνήσεων με συνδιαλέξεις και συνεντεύξεις προς δημοσιογράφους έντεκα εφημερίδων (ανάμεσά τους και η Καθημερινή), ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και ειδησεογραφικών πρακτορείων.

Η έκταση και, κυρίως, η στόχευση των παρακολουθήσεων εναντίον των οργανισμών δημοσιότητας και ενημέρωσης της κοινής γνώμης δεν είναι απλώς ανησυχητική, είναι επικίνδυνη. Επικίνδυνη για τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, αλλά και για τη λειτουργία των θεσμών του δημοκρατικού κράτους. Πολύ περισσότερο που, πέρα από τους δημοσιογράφους, στο στόχαστρο των “κοριών” βρίσκονται και βουλευτές: πρόσφατα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προειδοποίησε βουλευτές του κόμματός του ότι τα τηλέφωνα και οι επικοινωνίες τους μπορεί να παρακολουθούνται. Θυμόμαστε άλλωστε και το μηδέποτε διαλευκανθέν σκάνδαλο Vodafone, το 2004-05, όταν θύματα υποκλοπών ήταν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, μεταξύ πολλών άλλων.

Η χώρα έχει πικρή πείρα από το κυνήγι μαγισσών κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και την μετεμφυλιακή περίοδο, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα των συνωμοτών του 1967. Η ήδη τριετής κρίση έχει κλονίσει καίρια την οικονομία και την ευημερία, αλλά δεν έχουμε κανένα λόγο να ωθούμε και την πολιτική κοινωνία και το κράτος προς έναν κρίσιμο κλονισμό, προς μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου θα καταργούνται κατά το δοκούν θεμελιώδεις ελευθερίες και εγγυήσεις της δημοκρατίας. Το απόρρητο των επικοινωνιών, τα προσωπικά δεδομένα, το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής και της κατοικίας είναι τα θεμέλια του πολιτεύματος και του πολιτισμού μας. Η δικαστική εξουσία θα πρέπει να εγγυηθεί και να προστατεύσει αυτά τα θεμελιώδη.

http://vlemma.wordpress.com/

Spiegel: Φόβος και οργή στην Ελλάδα - Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση

Η οικονομική ύφεση πλήττει ιδιαίτερα την μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποστηρίζεται σε έρευνα που δημοσιεύει στα γερμανικά η ηλετρονική έκδοση του Spiegel Online .

Στην έρευνα που έκαναν η Φραγκίσκα Μεγαλούδη και ο Στέλιος Παπαρδέλας αναφέρονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

«Ηράκλειο 2013. Ο Γιώργος Κουτσογιάννης δεν έχει χρόνο για πολιτική. Είναι πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να σώσει την οικογενειακή του επιχείρηση. Το εμπορικό του κατάστημα βρίσκεται σε μια από τις παλαιότερες οδούς του Ηρακλείου, πρωτεύουσα της Κρήτης. Άδεια μαγαζιά και άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή δεν είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο για τον δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και ο σαραντατριάχρονος πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να μην χρεοκοπήσει η επιχείρηση που κληρονόμησε από τον πατέρα του.

«Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε το 2010», διηγείται ο Κουτσογιάννης. «Τότε ο τζίρος μειώθηκε κατά 90%. Σε ένα καλό μήνα το μαγαζί αποφέρει 500 ευρώ, ενώ έχει πάγια μηνιαία έξοδα 1300 ευρώ. Δεν έχω τη δυνατότητα πια να πληρώνω τις εισφορές στο ασφαλιστικό μου ταμείο και δεν τις πληρώνω». Με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά μετακόμισαν στο σπίτι της μητέρας του, ενώ έχουν μειώσει δραστικά τα έξοδα τους. Γάλα αγοράζουν μόνο σε προσφορά και δεν έχουν τη δυνατότητα για κάτι τόσο απλό, όπως ένα παγωτό για τα παιδιά. «Νιώθω», λέει, «σαν να γλίστρησε η ζωή μου μέσα από τα δάχτυλά μου».

Σαν τον Κουτσογιάννη είναι πολλοί, καθώς η οικονομική ύφεση διανύει τον έκτο χρόνο και η κρίση πλήττει τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Από το 2009, το εισόδημα έχει μειωθεί κατά 30% και ο αριθμός των φτωχών μέσα σε δύο χρόνια, απο το 2009 εως το 2011, αυξήθηκε κατα 200,000 αγγίζοντας τα 2,3 εκατομμύρια, σε ένα πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων. Το ένα τρίτο των ανθρώπων είναι άνεργοι.

Στην έρευνα τονίζεται πως αν κάποιος στην Ελλάδα θέλει να κατανοήσει τις αιτίες της σημερινής κρίσης, πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του 70. Το τέλος της επτάχρονης δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1974, καταγράφεται ως η πιο σημαντική ημερομηνία στη νεότερη ελληνική ιστορία. Τότε δημιουργήθηκαν νέες πολιτικές ελίτ που διεκδικούσαν σταθερή εκλογική βάση. Το κλειδί γι αυτό ήταν οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός.

Και συνεχίζει:

«Η πρώτη εκλεγμένη συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή κρατικοποίησε τράπεζες, μέσα μεταφοράς και ναυπηγεία. Το αποτέλεσμα ήταν ένας δημόσιος τομέας στον οποίο έβρισκαν θέση οι κομματικοί φίλοι. Ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή, ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου συνέχισε την πελατειακή πολιτική από το 1981, ενώ παράλληλα είχε υποσχεθεί και ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Οι πολιτικοί μοίραζαν δώρα. «Παράλληλα υπήρχαν ήδη απο τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα πολλά προβλήματα: πληθωρισμός, δύο πετρελαϊκές κρίσεις, αποβιομηχάνιση. Οι οικονομικές ελίτ της χώρας στερέωσαν ένα σύστημα προβληματικό», λέει ο Ευστράτιος Τσοτσορός καθηγητής οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής μεταρρύθμισης στο Πάντειο πανεπιστήμιο. «Και το έκαναν αυτό εις βάρος της ανταγωνιστικότητας για να εξασφαλίσουν το προσωπικό τους όφελος».

Οι Έλληνες έγιναν πλουσιότεροι, αλλά αυτό είχε ελάχιστη σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας».

Όλα αυτά συνέβαιναν πολύ πριν την είσοδο στο ευρώ, που σηματοδοτεί και την υποτιθέμενη πτώση. Όταν εισήχθη το ενιαίο νόμισμα, το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος εκτοξεύτηκαν. Ο δανεισμός στη δεκαετία του ενενήντα αυξήθηκε κατά μέσο όρο 4% του ΑΕΠ φτάνοντας πλέον το 10%. Το ευρώ έφερε την ψευδαίσθηση της ευημερίας, αλλά οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ήταν στο πλαίσιο των αναποτελεσματικών πολιτικών που εφάρμοσαν οι πολιτικοί στη δεκαετία του εβδομήντα. Παρόλα αυτά η ανάπτυξη στην Ελλάδα είχε θεωρηθεί θετική. «Οι οικονομικές προοπτικές στην Ελλάδα φαίνονται καλές», έγραφαν οι Times το 2007.

Οικονομολόγοι και αναλυτές αισιοδοξούσαν ότι η Ελλάδα θα διατηρήσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και όταν ξεκίνησε η κρίση, άρχισε και η κριτική για τον δήθεν πολυτελή τρόπο διαβίωσης των Ελλήνων.

«Ο φόβος και η οργή του κόσμου πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση» τονίζεται στην έρευνα.

Το πρωτότυπο δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο Spiegel Online με τον τίτλο Der Verrat an Griechenlands Mittelschicht.

(AΠΕ-ΜΠΕ)

Πηγή:iefimerida.gr 

Εκατό φορές πιο ρυπογόνα τα τζάκια από τους λέβητες-«Η κυβέρνηση παραβλέπει τη δημόσια υγεία», λένε οι επιστήμονες

Μια τρύπα στην... αιθαλομίχλη θα επιτύχει φέτος το χειμώνα η κυβερνητική πολιτική. Το επίδομα θέρμανσης θα καλύψει ένα μικρό ποσοστό καταναλωτών στα μεγάλα αστικά κέντρα και τα εξουθενωμένα από την κρίση νοικοκυριά, που δεν έχουν χρήματα να βάλουν πετρέλαιο, θα κάψουν στο φουλ τζάκια και σόμπες.

Ακόμη κι αν ληφθεί υπόψη το «καλό σενάριο», σύμφωνα με το οποίο το υπουργείο Περιβάλλοντος μαζί με τα συναρμόδια υπουργεία θα θέσει σε εφαρμογή ένα αυστηρό πλαίσιο ελέγχων όσον αφορά την καταλληλότητα των συσκευών θέρμανσης και καύσιμης ύλης, η αιθαλομίχλη δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Το αντίθετο μάλιστα. Οι εκπομπές αιωρούμενων σωματιδίων από τζάκια και σόμπες, ακόμη και στην περίπτωση που φέρουν τις καλύτερες προδιαγραφές, είναι 100 φορές μεγαλύτερες από αυτές που εκπέμπει ένας συμβατικός λέβητας πετρελαίου.

Την ίδια ώρα, στην αγορά επικρατεί ασυδοσία καθώς το Σώμα Επιθεωρητών Περιβάλλοντος είναι αποδυναμωμένο. Απόλυτο ενδεικτικό είναι το γεγονός πως σε 100 δειγματοληπτικούς ελέγχους που πραγματοποιήθηκαν τον τελευταία χρόνο σε 60 προϊόντα εναλλακτικών συσκευών θέρμανσης, το ποσοστό παραβατικότητας έφθασε το 60%!

Το βασικό κυβερνητικό επιχείρημα για την αύξηση του ΕΦΚ του πετρελαίου θέρμανσης είναι ο περιορισμός της παράνομης διακίνησης του πετρελαίου θέρμανσης ως κίνησης. Η διαχρονική, όμως, κυβερνητική αδυναμία για την πάταξη του λαθρεμπορίου αποβαίνει τελικά όχι μόνο σε βάρος της τσέπης του εξουθενωμένου πολίτη αλλά και σε βάρος της δημόσιας υγείας και του Περιβάλλοντος.

Ο καθηγητής πνευμονολογίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Π. Μπεχράκης, ο οποίος μαζί με τον καθηγητή του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος» Κ. Ελευθεριάδη επιβλέπει την εξέλιξη της έρευνα του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ) για τη συσχέτιση της αύξησης των αιωρούμενων σωματιδίων με τις εισαγωγές στις πνευματολογικές κλινικές τόνισε: «επιχειρείται να συνδυαστεί ένα δίκτυο συλλογής υγειονομικών πληροφοριών με τα επίπεδα ρύπανσης, αλλά ακόμη είναι νωρίς για να έχουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα».

Από την άλλη πλευρά, επιστήμονες που παρακολουθούν χρόνια την εξέλιξη της ατμοσφαιρικής ρύπανσης τονίζουν ότι «αν αυτή τη στιγμή ετίθετο και θέμα δημόσιας υγείας βάσει συγκεκριμένων μετρήσεων, τότε θα προσετίθετο άλλο ένα επιχείρημα εναντίον της συγκεκριμένης πολιτικής. Η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται ή κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα δεν είναι μόνο 'οικονομία'».

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία