Χάνεται μία γενιά για να σωθεί το ευρώ

Εξαιτίας της λιτότητας και της μείωσης των μισθών ο κίνδυνος πια δεν είναι η φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες αλλά να χαθεί μία ολόκληρη γενιά, εκτιμούν σε κύριο άρθρο τους οιFinancial Times.

Η χαμένη γενιά και ο υπαρξιακός κίνδυνος της Ευρώπης

Την προηγούμενη Παρασκευή πήραμε μία μικρή εικόνα από το μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη για την επόμενη δεκαετία: μία περίοδο παρατεταμένου αποπληθωρισμού. Ο δομικός πληθωρισμός στην ευρωζώνη –που εξαιρεί την ενέργεια και άλλες ευμετάβλητες συνιστώσες– κατρακύλησε τον Οκτώβριο στο 0,8%.

Θα ήλπιζα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μειώσει αυτή την εβδομάδα τα επιτόκιά της. Αμφιβάλω όμως, ότι ακόμη και με αρνητικό επιτόκιο μπορεί να αποτραπεί η βύθιση στον αποπληθωρισμό. Οι βαθιές αιτίες βρίσκονται στον τρόπο με τον οποίο η ευρωζώνη απαντά στην κρίση χρέους: με λιτότητα και μείωση των πραγματικών μισθών στην περιφέρεια και έλλειψη προσαρμογής στο βορά.

Οι βαθιές αιτίες βρίσκονται στον τρόπο με τον οποίο η ευρωζώνη απαντά στην κρίση χρέους: με λιτότητα και μείωση των πραγματικών μισθών στην περιφέρεια και έλλειψη προσαρμογής στο βορά

Ο υπαρξιακός κίνδυνος για το ευρώ δεν αφορά πλέον την ενδεχόμενη επίθεση κερδοσκόπων, ή τη φυγή των καταθετών από τις τράπεζες ή την άνοδο των εξτρεμιστικών κομμάτων, αλλά την απόλυτη εξάντληση. Ο Benoît Coeuré, μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ, προειδοποίησε την προηγούμενη εβδομάδα ότι η ευρωζώνη μπορεί να υποφέρει από μία ιαπωνικού τύπου χαμένη δεκαετία. Η Ιαπωνία όμως, διατήρησε τουλάχιστον σχεδόν πλήρη απασχόληση. Η ευρωζώνη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πολύ χειρότερη προοπτική: μία χαμένη γενιά.

Η ευρωζώνη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πολύ χειρότερη προοπτική: μία χαμένη γενιά

Οι πολιτικές επιπτώσεις από αυτό το σενάριο αποτελούν το αντικείμενο ενός σημαντικού βιβλίου που δημοσιεύθηκε στη Γαλλία από τον François Heisbourg, τον πρόεδρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών και του Κέντρου Ασφαλείας της Γενεύης. Στο «La Fin du Rêve Européen» (Το Τέλος Ενός Ευρωπαϊκού Ονείρου) αναφέρει ότι η κατάσταση έχει γίνει τόσο δύσκολη που ο μόνος τρόπος να σωθεί η ΕΕ είναι να εγκαταλειφθεί το ευρώ.

Ο συγγραφέας, που είναι όσο πιο φιλοευρωπαίος γίνεται, φοβάται ότι η κρίση στην ευρωζώνη θα μπορούσε να καταστρέψει την ΕΕ, την οποία θεωρεί πολύ πιο πολύτιμη από τη δυσλειτουργική νομισματική ένωση. Αναφέρει ότι η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ θα μπορούσε να αποτελέσει την σκανδάλη αυτής της αποσύνθεσης.

Δεν συμμερίζομαι τα συμπεράσματά του, αλλά η ανάλυση είναι πολύ ακριβής. Η ΕΕ, με τις νομικές της συνθήκες και το μηχανισμό σταδιακής αντιμετώπισης των κρίσεων, μακροπρόθεσμα δεν είναι συμβατή με μία λειτουργική νομισματική ένωση.

Ο τρόπος με τον οποίο η ευρωζώνη προσπαθεί να λύσει την κρίση (χωρίς διαγραφή χρεών, χωρίς μεταφορές κεφαλαίων, χωρίς εργαλεία με συλλογική ευθύνη χρέους και μόνο στη βάση της δημοσιονομικής προσαρμογής) έχει δημιουργήσει μία αποπληθωριστική κρίση χρέους χωρίς ορατό τέλος.

Η λύση απαιτεί πολιτική ένωση με ισχυρές δυνάμεις λήψης κεντρικών αποφάσεων. Οι θεσμοί της ΕΕ, όμως, δημιουργήθηκαν με εταιρική νοοτροπία, που προσανατολίζεται στην αντιμετώπιση των εμπορικών συγκρούσεων ή των θεμάτων ανταγωνισμού, αλλά όχι στα μεγάλα θέματα της μακροοικονομικής πολιτικής.

Ο πυρήνας της συλλογιστικής του καθηγητή Heisbourg είναι πως έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Οι ψηφοφόροι επιρρίπτουν στην Ευρώπη την ευθύνη για την κρίση και δεν είναι διατεθειμένοι να μεταφέρουν περισσότερη ισχύ στο κέντρο. Αυτή όμως, η μεταφορά ισχύος είναι απολύτως απαραίτητη για να λυθεί η κρίση.

Ο τρόπος με τον οποίο η ευρωζώνη προσπαθεί να λύσει την κρίση (χωρίς διαγραφή χρεών, χωρίς μεταφορές κεφαλαίων, χωρίς εργαλεία με συλλογική ευθύνη χρέους και μόνο στη βάση της δημοσιονομικής προσαρμογής) έχει δημιουργήσει μία αποπληθωριστική κρίση χρέους χωρίς ορατό τέλος

Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά διαφωνώ ότι η απόφαση εγκατάλειψης του ευρώ θα έλυνε το πρόβλημα. Ακόμη και εάν η διάλυση της ευρωζώνης ήταν καλά οργανωμένη, που θα μπορούσε να είναι, νομίζω πως ο καθηγητής Heisbourg υποτιμά το οικονομικό και χρηματοοικονομικό χάος που θα δημιουργηθεί, όχι μόνο στην Ευρώπη.

Είμαι επίσης δύσπιστος ως προς τον ενθουσιασμό του για μία ΕΕ ελεύθερη από το ευρώ. Χωρίς το ενιαίο νόμισμα, η ΕΕ θα ήταν μια πολύ βαρετή περιοχή, όπως δεν ήταν το 1998. Η ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν προχωρά πουθενά. Χωρίς το ενιαίο νόμισμα, η ΕΕ θα εγκατέλειπε την ενιαία αγορά. Η δε διεύρυνση δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί, με τόσες χώρες που έχουν απομείνει. Ότι κι αν παρακινήσει τη Βρετανία να παραμείνει στην ΕΕ ή να την εγκαταλείψει, πιθανότατα δεν θα έχει σχέση με το ευρώ.

Κάποτε πρότεινα την αντίθετη πορεία δράσης. Να αναγνωριστεί ότι η ευρωζώνη είναι πλέον ο αληθινός πυρήνας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και να συνεχίσουμε από εκεί, αλλάζοντας τις συνθήκες έτσι ώστε η ΕΕ να μετατραπεί σε μία οργάνωση ικανή να διαχειριστεί μία περίπλοκη νομισματική ένωση. Μία τέτοια πολιτική ένωση θα χρειαζόταν ένα πλαίσιο για την αναδιάρθρωση του χρέους, τα εργαλεία κοινής ευθύνης του μελλοντικού χρέους, την τραπεζική ένωση που να εδραιώνεται ισχυρά σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, όπως επίσης και επιπλέον δημοσιονομικές μεταφορές.

Αναγνωρίζω την επιχειρηματολογία του καθηγητή Heisbourg ότι μία τέτοια πορεία δράσης θα ήταν ανέφικτη εάν το εκλογικό σώμα απορρίψει αυτές τις αλλαγές των συνθηκών επ' αόριστον. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι η ευρωζώνη είναι καταδικασμένη. Δεν μου είναι, όμως, σαφές γιατί το εκλογικό σώμα να επιλέξει μία τέτοια πορεία δράσης επ' αόριστον εάν το status quo κλειδώνει την ευρωζώνη σε μόνιμο αποπληθωρισμό και χαμηλή ανάπτυξη.

Η πολιτική αφορά τις επιλογές. Το να μην επιλέξεις, είναι επίσης μία επιλογή. Σε αυτή την περίπτωση, η κρίση θα συνεχιστεί και θα εισέλθουμε στο εφιαλτικό σενάριο του Καθηγητή Heisbourg όπου το εκλογικό σώμα θα στραφεί ενάντια στην Ευρώπη. Αυτό θα ήταν το τέλος της ΕΕ και του ευρώ.

Πιστεύω ότι δύο από τις επιλογές που βρίσκονται επί τάπητος και επιδιώκονται είναι μη ρεαλιστικές. Η πρώτη είναι η προσπάθεια να λυθεί η κρίση μέσω επικοινωνιακής πολιτικής- αυτό που κάνουμε τώρα, με μία τραπεζική ενοποίηση που αποκλείει κάθε μορφή κοινής ευθύνης ή με συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι η κρίση έχει λήξει και πως η ευρωζώνη δεν ανακάμπτει. Η δεύτερη ομάδα ανέφικτων επιλογών, φοβάμαι, θα ήταν να επιστρέψουμε στο 1998 και να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.

Δεν παραιτούμαι όμως, από το ενδεχόμενο μίας γνήσιας πολιτικής ένωσης. Εάν παραιτηθούμε όμως, τότε το σύνολο των διαθέσιμων επιλογών μας περιορίζεται τρομερά.

Πηγή Euro2day

Ποιοι πραγματικά μπορεί να κρύβονται πίσω από τη δολοφονική επίθεση;

H επιχείρηση της Παρασκευής προϋποθέτει ειδικές ικανότητες. Είναι άλλο να εκπαιδευτεί κάποιος στα όπλα και άλλο (όσο καλός και αν ήταν στην εκπαίδευση) να τα εκτελέσει στην πράξη, να πάει δηλαδή και να σκοτώσει τέσσερις ανθρώπους με ένα πιστόλι και μόλις ΜΙΑ γεμιστήρα. Άρθρο ειδικού συνεργάτη

Αυτό απαιτεί να συμμετέχει κάποιος σε διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις ή να είναι εκτελεστής της νύχτας και να το κάνει αυτό διαρκώς. Δεν μαθαίνεται έτσι, με μια επιχείρηση στα 5 χρόνια.

Δεν αρκεί δηλαδή η «εκπαίδευση» στην περίπτωση Γκιόλια και Νεκτάριου Σάββα για να επιφέρει τέτοιο αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια, η μόνη υπόθεση που προσομοιάζει σε τακτική είναι η εκτέλεση του Κύπριου καναλάρχη πέρυσι το καλοκαίρι στην Κύπρο.

Θυμίζω, Έλληνας εκτελεστής που σκότωσε με ένα πιστόλι τον στόχο συν τους 5 ένοπλους μπράβους του. Πόσοι και τι είδους «εκπαιδευμένοι άνθρωποι» θα είχαν τέτοιες «ικανότητες»; Τότε έγιναν κάποιες δημόσιες νύξεις περί σχέσης εκείνων των εκτελεστών με Σέχτα κλπ, αλλά δεν υπήρξε συνέχεια.

Οι συνέπειες του χτυπήματος

Ο φόβος ίσως διώξει μεν κάποιους από τη Χρυσή Αυγή αλλά θα συσπειρώσει τους εναπομείναντες και θα τους μετατρέψει σε θυμωμένο αποφασισμένο στρατό γιατί θα νοιώθει πλέον ότι κινδυνεύει ο ίδιος.

Το χτύπημα πράγματι στόχευε στο να ωθήσει την ΧΑ να «ξαναγεννηθεί», να συσπειρωθεί, να ξαναβρεί τον στρατιωτικό εαυτό της και να ωθηθεί σε βίαιο θανάσιμο τυφλό χτύπημα...

Αν όχι με καθοδήγηση από την ανώτατη ηγεσία τους, ακόμη χειρότερα, αυτόνομα ο καθένας τους και προς όποιον στόχο βρουν μπροστά τους...

Επικοινωνιακά, είναι απίστευτης έντασης και αποτελεσματικότητας το χτύπημα.

Και είναι απίθανο να το επεξεργάστηκαν απλά αντιεξουσιαστικά κεφάλια...

Γιατί να επιλέξουν νέο όνομα αντί να χρησιμοποιήσουν ένα «brand name»;

Aν πρόκειται για στημένη προβοκάτσια θα επιλέξουν νέο όνομα γιατί ο αντικειμενικός σκοπός τους (ΑΝΣΚ η στρατιωτική ορολογία) είναι να προκαλέσουν «επικοινωνιακή έκρηξη». Να προκαλέσουν θυμό της πλευράς που δέχεται το πλήγμα, συλλήβδην προς όλη την «αντίπαλη πλευρά» και «τυφλό βίαιο αντι-χτύπημα».

Αν υπογράψουν με ένα παλιό γνωστό όνομα (π.χ Σέχτα) δεν επιτυγχάνεται το παραπάνω. Δεν εκπροσωπεί όλη την αριστερά (και κυρίως την κοινοβουλευτική). Θα πρέπει λοιπόν να φανεί σαν να γεννήθηκε μόλις τώρα αυτή η αγανακτισμένη ομάδα μέσα από τα απόνερα της υπόθεσης Φύσσα.

Σαν να είναι καθημερινοί αριστεροί πολίτες, μέλη της «καθημερινής Αριστεράς» που εξοργίστηκαν και αποφάσισαν να αντιδράσουν. Εξ' ου και το όπλο έπρεπε να είναι «καθαρό».

Στο πνεύμα αυτό, η προκήρυξη θα πρέπει να μην έχει καμία σχέση με ότι παλιό, όπως και το συνολικότερο πνεύμα της ομάδας που θα εμφανιστεί. Πρέπει να θεωρηθεί και από τις δύο πλευρές ως «γέννημα θρέμμα της καθημερινής Αριστεράς». Αν ήταν δυνατόν να φανεί ότι γεννήθηκε μέσα από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Ώστε να προκαλέσει βίαιο τυφλό αντι-χτύπημα, ΑΜΕΣΑ στο «σωρό» και όποιον πάρει ο χάρος. Αν δούμε το αναμενόμενο χτύπημα προς την Αριστερά να γίνεται ΑΜΕΣΑ, να πλήττει επώνυμο άτομο, η «αντίστοιχη χορογραφία» του εκτελεστή να παραπέμπει και πάλι σε «απολύτως εκπαιδευμένο άτομο», τότε αυτά θα είναι η ΜΕΓΙΣΤΗ απόδειξη πως είναι «στημένο» και συντονίστηκε και εκτελέστηκε (το 2ο πλήγμα) από την ίδια ομάδα που έκανε το πρώτο.

Οι υποθέσεις της Αντιτρομοκρατικής

Εκτιμώντας ότι η Σέχτα ή παρόμοια οργάνωση βρίσκεται πίσω από την επίθεση, η Αντιτρομοκρατική στηρίζεται στα παρακάτω στοιχεία:

Πριν 3-4 χρόνια η ΕΥΠ ανακοίνωσε πως εντοπίστηκαν καμιά 40αριά άτομα που σχετίζονταν με τον αντιεξουσιαστικό χώρο να εκπαιδεύονται «πολεμικά» στη Γάζα (υποθέτω «Παλαιστινιακή εκπαίδευση»). Έκτοτε δεν έγινε λόγος δημόσια ξανά γι' αυτό. Έτσι μάλλον εξηγεί την «επιχειρησιακή ικανότητα» του εκτελεστή.

Πιστεύουν επίσης ότι ομάδες του αντεξουσιαστικού χώρου έχουν πλέον έντονη όσμωση με τον χώρο του κοινού ποινικού δικαίου (Παλαιοκώστας) που καθιστά πολύ πιθανή την «μίσθωση εκτελεστών» από το χώρο του κοινού εγκλήματος. Αλλά η FSB (Ρώσοι) είχαν καταγγείλει μέσω των Επικαίρων (υπόθεση «Καραμανλής») ότι αυτές οι ομάδες πλέον «ελέγχονται» από Δυτικές Υπηρεσίες.

Δεν αποκλείεται Μυστικές Υπηρεσίες ξένων χωρών να βρίσκονται πίσω από το χτύπημα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα πρόκειται για παρακρατικές υπηρεσίες με την στενή έννοια. Είναι βεβαίως δομές και στελέχη τους αλλά προφανώς στρατολογημένα και ελεγχόμενα από ξένες υπηρεσίες που έχουν συμφέρον από μια ένοπλη εμφύλια σύρραξη στην Ελλάδα.
 http://tvxs.gr/
 

Ώριμοι & υποψιασμένοι

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν για πιθανότητα εμφυλίου πολέμου. Και ενώ τέτοιο θέμα δεν υφίσταται, υπάρχει κίνδυνος προσομοίωσης εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων απ’ αυτούς ακριβώς που επισείουν την απειλή.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση αμέσως μετά από το πρώτο σοκ ήταν ότι αυτή τη φορά δεν είδα ούτε έναν αριστερό γύρω μου να δείχνει έστω και το παραμικρό σημάδι ικανοποίησης ή συναίνεσης για τη δολοφονία των δύο νεοναζί. Το είχα παρατηρήσει με ανησυχία όταν δολοφονήθηκε ο Μπάμπαλης, όταν δολοφονήθηκε ο Μάλλιος, ακόμα κι όταν έγινε το χτύπημα στους δίδυμους Πύργους. Αυτή τη φορά ούτε ένας. Φαίνεται πως ωριμάζουμε και πως είμαστε πιο υποψιασμένοι.

Εντύπωση όμως μου έκανε και η στάση του συνόλου σχεδόν των κυβερνητικών στελεχών, που προφύλαξαν τον εαυτό τους από τον πειρασμό της θεωρίας των δύο άκρων και από άλλες τέτοιες εμπρηστικές δηλώσεις. Φαίνεται κατά κάποιον τρόπο να ωριμάζουν κι εκείνοι, όπως βοά και η ένταση του πλήγματος που έχει το τελευταίο διάστημα υποστεί η ανιστόρητη θεωρία.

Χαρακτηριστική απ’ αυτή την άποψη ήταν η δήλωση του Προκόπη Παυλόπουλου «Δεν ήταν τρομοκράτες, ήταν εκτελεστές», η οποία αποδίδει με χαρακτηριστικό τρόπο μια ερμηνεία που δεν είναι μόνο αστυνομική, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται, αλλά είναι επίσης πολιτική.

Αντιθέτως, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η επιλογή των τηλεοπτικών καναλιών να παίξουν για μία ακόμα φορά το χαρτί του μελό και της συγκίνησης, με τα νέα παιδιά που χάθηκαν, τις ανέμελες φωτογραφίες τους, τα μηνύματά τους στο facebook και όλα τα σχετικά. Παραφράζοντας τα όσα έγραψε χθες καλή συνάδελφος στο twitter, επειδή δεν μου αρέσει να βλέπω παντού συνωμοσίες, δεν ξέρω αν πρόκειται για σκοπιμότητα ή για τα κλασικά τηλεοπτικά αντανακλαστικά.

Θα το θέσω αλλιώς: Αν το υπέρτατο έγκλημα είναι η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής, δεν έχει καμία σημασία αν τα θύματα ήταν νέοι ή γέροι – όλ’ αυτά είναι προς τηλεοπτικό εντυπωσιασμό, αν δεν είναι ένας δεύτερος γύρος εξωραϊσμού της Χρυσής Αυγής. Το έγκλημα ήταν ανεπίτρεπτο και επικίνδυνο, αλλά αυτό δεν καθιστά τους νεοναζί ευαίσθητους και τρυφερούς.

Κι ούτε βέβαια μου έκαναν εντύπωση τα σχεδόν μονοθεματικά δελτία ειδήσεων. Μετά τον ξανθό άγγελο ήρθε η σειρά του άτυχου χρυσαυγίτη, προκειμένου να μην πολυσυζητάμε για την τρόικα που επιστρέφει, για τα νέα μέτρα που συμφωνούνται εν κρυπτώ, για τα χαράτσια, τους πλειστηριασμούς, την κατάσχεση καταθέσεων, τις απολύσεις στο δημόσιο, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, το κλείσιμο δημόσιων επιχειρήσεων, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και τον ρατσισμό – θεσμικό ή νεοναζιστικό. Κι ακόμα για την απεργία της Τετάρτης, για την αντίσταση των ανθρώπων, για τους άνεργους, για την αλληλεγγύη.

Ψυχραιμία απέναντι σε κάθε προσπάθεια αποσταθεροποίησης σημαίνει εκτός από όλα τα άλλα να κρατήσουμε ζωντανά τα κοινωνικά μέτωπα, να επαναφέρουμε την ατζέντα της αντίστασης, πιο ώριμοι βέβαια, πιο υποψιασμένοι και με μεγαλύτερη επαγρύπνηση. Αυτή είναι η πιο καταλυτική απάντηση.

http://www.thepressproject.gr/

Κρούγκμαν: Η Γερμανία βλάπτει την ευρωζώνη

O νομπελίστας οικονομολόγος επισημαίνει στο blog του πως δεν περιμένει από τους Γερμανούς να αλλάξουν στάση

Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι η οικονομική πολιτική της Γερμανίας εμποδίζει τις προσπάθειες των εταίρων της να βγουν από τη δίνη της κρίσης, αναφέρει στο blog του ο Πολ Κρούγκμαν.

Όπως υπογραμμίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος, η ιστορία της ευρωζώνης δείχνει πως το ευρώ είναι αυτό που δημιούργησε τεράστιες ανισορροπίες, με τεράστια κεφάλαια να μεταφέρονται από τον πυρήνα, στην περιφέρεια.

Σύμφωνα με τον Π. Κρούγμαν τα δυσάρεστα νέα για την περιφέρεια είναι πως μέχρι σήμερα η προσαρμογή στο ισοζύγιο οφείλεται στην ύφεση και την πτώση των εισαγωγών και όχι στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Ως εκ τούτου η βελτίωση στο ισοζύγιο της Ισπανίας έχει στοιχίσει την αύξηση της ανεργίας στο 25%.

Κανονικά, σημειώνει ο Πoλ Κρούγκμαν, θα περίμενε κανείς πως η προσαρμογή θα ήταν περισσότερο συμμετρική, με τις πλεονασματικές χώρες να μειώνουν τα πλεονάσματα τους, καθώς οι ελλειμματικές χώρες περιορίζουν τα ελλείμματα τους.

Αλλά η Γερμανία δεν έχει μειώσει καθόλου το πλεόνασμα της και αυτό δημιουργεί σημαντικά προβλήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην παγκόσμια οικονομία.

Επιτυγχάνοντας μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, η Γερμανία πλήττει την ανάπτυξη και την απασχόληση στον υπόλοιπο κόσμο, τονίζει ο Π. Κρούγκμαν. Οι Γερμανοί μπορεί να μην το καταλαβαίνουν αυτό, αλλά είναι στοιχειώδες οικονομικά, υπογραμμίζει.

Στην ουσία, γράφει ο Π. Κρούγκμαν, η Γερμανία εφαρμόζει πολιτική λιτότητας παρά την υψηλή πιστοληπτική της αξιολόγηση και οδηγεί στην σύσφιξη της οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη.

O νομπελίστας οικονομολόγος επισημαίνει στο blog του πως δεν περιμένει από τους Γερμανούς να αλλάξουν στάση.

Όπως γράφει, οι Γερμανοί δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά όσον αφορά τα μακροοικονομικά και περιμένουν να γίνουν όλοι σαν αυτούς και να καταγράφουν τεράστια εμπορικά πλεονάσματα.

Πηγή: euro2day.gr

Σέχτα για μια αποτελεσματική προβοκάτσια

του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι η Σέχτα; Είναι η “Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών”; Μήπως είναι μια νέα τρομοκρατική οργάνωση που θα αυτοχαρακτηριστεί με κάποιο όρο βγαλμένο από ξεχασμένο θεωρητικό βιβλίο ή ακόμη και απ τα αρχεία του παρακράτους και των ευφάνταστων αναλυτών του; Μήπως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και είναι απλώς τύποι που κάποτε διάβαζαν “Μάσκα” μέχρι που έπεσε στα χέρια τους κάποια ανάλυση του Σεργκέι Νετσάγιεφ και αποφάσισαν πως η βία δεν είναι το μέσο αλλά ο σκοπός ο ίδιος; Δεν έχει σημασία ποιοί είναι. Άλλωστε ακόμη και αν αποκαλυφθούν, ίσως και οι ίδιοι ανακαλύψουν πως δεν ήξεραν ποιοί είναι. Πως άλλοι τους κινούσαν χωρίς να το καταλάβουν.

Πριν από ένα χρόνο, όταν είχε διαφανεί η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα, είχα διατυπώσει την άποψη πως η Χρυσή Αυγή δεν θα χρησιμοποιηθεί ως κακό παράδειγμα για να θωρακιστεί η Δημοκρατία, αλλά ως ευκαιρία για να δημιουργηθεί μια “σιδηρά Δημοκρατία” καταστολής και “Ασφάλειας”. Είχα επίσης διακινδυνεύσει την πρόβλεψη πως η Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος να ιταλοποιηθεί. Δηλαδή να επιστρέψει στην Ιταλία της δεκαετίας του 70,όταν οι φασίστες με βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, δημιούργησαν χάος, αίσθηση ανασφάλειας και φόβο. Σε αυτή τους την τακτική απάντησαν ως τιμωροί οι τρομοκράτες της “Αριστεράς”. Το αποτέλεσμα ήταν να φοβηθούν οι πολίτες, να συντηρητικοποιηθεί το εκλογικό σώμα που κινιόταν προς την Αριστερά και να προτιμηθεί η λύση της Ασφάλειας. Των κυβερνήσεων δηλαδή που υποτυπωδώς, εμφανίζοντας μια τακτική πυγμής και αστυνομικού κράτους, έδειχναν να εξασφαλίζουν την ησυχία.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δύο νεαροί εκτελούνται από επαγγελματίες σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας και φεύγουν. Η πόλωση, η αποσταθεροποίηση και βέβαια η θεωρία των δύο άκρων, που κόντεψε να ξεφτίσει, είναι εδώ. Ποιός το έκανε λοιπόν; Δεν παραβλέπω την σημασία της φυσικής περιέργειας, αλλά δεν έχει καμία σημασία ποιοί είναι. Σημασία έχει αυτό που έκαναν. Και βέβαια αυτό που εγκαινιάζουν.

Ας δούμε τα αποτελέσματα της εκτέλεσης των δύο παιδιών, όπως καταγράφονται πολιτικά:

1.Δίνεται ανάσα ζωής στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής η οποία μετά τη σύλληψή της, φάνηκε πως είναι κατώτερη των περιστάσεων. Θυματοποιείται, ηρωοποιείται και νομιμοποιείται να μιλά για δολοφόνους της Αριστεράς, για το άλλο άκρα δηλαδή.

2.Την ίδια ώρα, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, θεωρούν πως ζουν και δραστηριοποιούνται σε έναν επικίνδυνο χώρο τον οποίο καλό είναι να εγκαταλείψουν. Άρα ενώ εκλογικά η Χρυσή Αυγή γίνεται αδύνατη, η ηγεσία παραμένει ισχυρή για να μπορεί να λειτουργεί κατά περίπτωση.

3.Η κυβέρνηση υπόσχεται πως θα βάλει τάξη και αποκτά το δικαίωμα να εφαρμόσει αστυνομικές μεθόδους που δεν συνάδουν απαραίτητα με τη Δημοκρατία. Όλα αυτά για την Ασφάλεια. Ταυτόχρονα δείχνει αποφασιστική και άρα ικανή να κυβερνήσει.

4.Η Αντιπολίτευση χάνει την πολιτική της επιθετικότητα, μπαίνει σε αδιέξοδο, αφού οι καταγγελίες, τα σκάνδαλα φαντάζουν ως τακτική που πρέπει να εγκαταλειφθεί για να επικρατήσει η ηρεμία και όχι η ένταση. Δηλαδή όσα αφορούν τις υποκλοπές, τα υποβρύχια, παρακρατικές λειτουργίες της ΕΥΠ, για τα οποία η κυβέρνηση έχει έρθει σε δύσκολη θέση, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και αν δεν μπουν, φαντάζουν ως “επιθετικότητα” και ακραία αντιπολίτευση.

5.Το εκλογικό σώμα συντηρητικοποιείται. Δεν μπορεί να αναλύσει από πού προέρχονται όλα αυτά. Απλώς θέλει να μην σκοτωνόμαστε στο δρόμο. Θα προτιμήσει τους διεφθαρμένους απατεώνες να το κυβερνούν, απ το να πέσει στη διαμάχη των άκρων. Κανένας δεν συμπαθεί τον Βενιζέλο, αλλά αν είναι να γίνεται πόλεμος, ας κυβερνά αυτός.

Στις λογικές των αυταρχικών συστημάτων, όταν η προπαγάνδα αποτυγχάνει, το επόμενο βήμα είναι η βία. Η προπαγάνδα για την θεωρία των δύο άκρων έδειχνε να καταπέφτει. Και ξαφνικά δημιουργήθηκε το δεύτερο άκρο. Δεν έχει σημασία αν το άλλο άκρο έχει σχέση με την Αριστερά και τις θέσεις της. Σημασία έχει πως ξαφνικά το κέντρο της διαφθοράς, μπροστά στο φόβο να έρθουν τα χειρότερα, φαντάζει πολιτικό Κέντρο. Μια μέση τομή.

Μια ματιά στην παγκόσμια ιστορία της τρομοκρατίας σε εποχές που η Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί δείχνει δύο πράγματα. Πως δεν υπήρξε οργάνωση με μακροχρόνια δράση που να μην είχε χειραγωγηθεί από μυστικές υπηρεσίες. Και πως ακόμη και αν αυτοί που πάταγαν τη σκανδάλη ήταν ιδεολόγοι, το πτώμα ήταν πάντα η Δημοκρατία και όχι οι εχθροί της.

Μένει να δούμε τώρα, ποιά Σέχτα θα αναλάβει την ευθύνη για να πείσει τον κόσμο, ότι από τα άκρα πρέπει τελικώς να προτιμήσουμε τους διεφθαρμένους που εγγυώνται την ασφάλειά μας, από αυτή την ίδια.

http://www.koutipandoras.gr/

Ο Σαμαράς σάς εύχεται καλό χειμώνα.. (Βίντεο)

Δείτε το Βίντεο για να θαυμάστε διαχρονικά το παραλήρημα ενός Πρωθυπουργού με μοναδικό σκοπό να αναρριχηθεί στην εξουσία και τώρα  που καταρρέει, προσπαθεί να κρατηθεί, με διάφορες αερολογίες - πομφόλυγες..και συνωμοσιολογικά σενάρια, όπως, η επίκληση της  θεωρίας "των δύο άκρων"..!

Ευρωπαϊκή Ένωση: Μια εξαιρετική ιδέα!

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Η ήπειρος που άρχισε να ενοποιείται υπό καθεστώς πολλών διαφορετικών γλωσσών κατάντησε να αποδομείται λόγω ενός… κοινού νομίσματος.

Αν κάποιος θέλει να χαριτολογήσει, αποδίδοντας όμως παράλληλα με αρκετή ακρίβεια μια διαδεδομένη άποψη για τους λόγους δημιουργίας της Ευρωζώνης, θα μπορούσε να πει πως η ζώνη του ευρώ προέκυψε επειδή:

• Οι Γάλλοι φοβόντουσαν τη Γερμανία.

• Οι Ιρλανδοί πάσχιζαν να δραπετεύσουν από τη σκιά της Βρετανίας.

• Οι  Έλληνες φοβόμασταν την Τουρκία.

• Οι Ισπανοί ήθελαν να μοιάσουν στους Γάλλους.

• Οι Ιταλοί ήθελαν να γίνουν πιο Γερμανοί.

• Οι Ολλανδοί και οι Αυστριακοί είχαν ήδη γίνει σχεδόν Γερμανοί.

• Οι Βέλγοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν τη διάσπασή τους, με το να γίνουν ταυτόχρονα ένα με την Ολλανδία και τη Γαλλία εντός της ζώνης του μάρκου.

• Τέλος, οι Γερμανοί φοβόντουσαν τους… Γερμανούς!   Βέβαια, το πρόβλημα με μια τέτοια ποπ θεωρία είναι ότι βασίζεται σ’ ένα μέγα σφάλμα: δεν υπάρχουν οι Γερμανοί. Όπως δεν υπάρχουν οι Έλληνες ή οι Γάλλοι. «Είμαστε όλοι μας άτομα», όπως μας δίδαξαν οι Monty Python. Ή Ευρωπαίοι, όπως πολλοί εξ ημών αρεσκόμαστε να πιστεύουμε.

Οι διαφορές μεταξύ των λαών της Ευρώπης, οικονομικής ανάπτυξης, γλώσσας, ηθών και εθίμων, δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα της Ευρώπης. Μια ήπειρος που άρχισε να ενοποιείται υπό καθεστώς πολλών διαφορετικών γλωσσών και πολιτισμικών ταυτοτήτων κατάντησε να αποδομείται, να αποσυντίθεται, λόγω ενός… κοινού νομίσματος. Και δεν έφταιγε καν το γεγονός ότι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα κοινό νόμισμα. Έφταιγε ο τρόπος που το δομήσαμε. Ένας τρόπος που εγγυήθηκε την κρίση. Κι όταν η κρίση χτύπησε, όπως ήταν με μαθηματική ακρίβεια σίγουρο ότι θα έκανε (δεδομένης της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής του), η Ευρώπη αντέδρασε λες και η βαλκανιοποίησή της ήταν το ζητούμενο.

Όταν ο Γκάντι ρωτήθηκε τι άποψη έχει για τον δυτικό πολιτισμό, απάντησε: «Θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα». Έτσι και σήμερα, αν τεθεί το ερώτημα περί Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια καλή απάντηση θα ήταν: «Εξαιρετική ιδέα. Μπορούμε όμως να την υλοποιήσουμε;».   Προς το παρόν, κάνουμε το αντίθετο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας αντιδρούν στην ευρωπαϊκή κρίση με τρόπο που είναι ταυτόχρονα ιησουίτικος, ορθόδοξος, καθολικός και καλβινιστικός.

Είναι ιησουίτικος, καθώς γραφειοκράτες, π.χ. ο κ. Όλι Ρεν, συστηματικά «αποδεικνύουν» την ορθότητα κάθε θεωρίας και του αντίθετού της, ανάλογα με τις εξελίξεις και το τι τους βολεύει.   Είναι ορθόδοξος, καθώς οι οικονομικές αναλύσεις γίνονται αποδεκτές μόνο στον βαθμό που συνάδουν με την Προφητεία.   Είναι καθολικός, επειδή θεωρούν δεδομένο πως το χρέος αρκεί για να καταδικάσει ολόκληρα έθνη σε θεσμικό «καθαρτήριο», όπου τα περιμένουν συλλογικά βάσανα, τα οποία, κατ’ αποκλειστικότητα, δύνανται να σώσουν από την αμαρτία του χρέους τους πολίτες τους.

Και είναι καλβινιστικός από την άποψη ότι αποκλείει όλο και μεγαλύτερο αριθμό Ευρωπαίων από τον «Κύκλο των Επίλεκτων», έως ότου όσοι απομείνουν εντός του «Κύκλου» καταφέρουν να διασωθούν μέσω της πίστης στη μυστικιστική ιδέα μιας ανάκαμψης που θα φέρει η γενικευμένη λιτότητα.

Ο Αμερικανός διανοούμενος οικονομολόγος Clarence Ayers είχε πει κάποτε, σαν να αναφερόταν στους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες μας: «Προσφέρουν στην πραγματικότητα που δημιουργούν το κομπλιμέντο τού να πιστεύουν σε αυτά που κάνουν. Αν και ισχυρίζονται ότι τα κάνουν στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ο πραγματικός λόγος είναι ότι διψούν για την αυτο-επιβεβαίωση». Όμως, η δική τους αυτο-επιβεβαίωση ως τεχνοκρατών έχει κόστος: την αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν. Μην ξεχνάμε: οι αυτo-αποκαλούμενοι «τεχνοκράτες» απορρίπτουν, με πλατωνικό πάθος, τόσο την Ιστορία όσο και τη Δημοκρατία.

Υπό αυτό το καθεστώς, δεν θα είναι απλή υπόθεση η διάσωση της Ενωμένης Ευρώπης, και ως ιδέας και ως πραγματοποιούμενης σύλληψης. Θα χρειαστεί γερή σύγκρουση με την ανίερη συμμαχία των Βρυξελλιωτών-Φρανκφουρτιωτών «τεχνοκρατών», των μικρομεσαίων υποτακτικών τους, του καρτέλ των πτωχευμένων μεγα-τραπεζών και της θλιβερής νέας κλεπτοκρατίας που χτίζεται σε χώρες όπως η Ελλάδα με τα χρήματα της λεγόμενης «ανακεφαλαιοποίησης» των ακόμα πιο πτωχευμένων, θλιβερών «μας» τραπεζών.   Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή. Για να βγει νικήτρια η Ευρώπη, θα χρειαστεί όλες τις δυνάμεις ανανέωσης και δημοκρατίας που σήμερα έχουν κρυφτεί στα σπίτια τους, απογοητευμένες και απαισιόδοξες. Οι οιωνοί δεν είναι καλοί. Όσο το υπερεθνικό ευρω-κρατικό καθεστώς επιμένει ότι η κρίση τελείωσε και επιμένει να συνεχίζει τις πολιτικές που υπονομεύουν την Ενωμένη Ευρώπη, τόσο η αποδόμηση θα πλησιάζει στο σημείο μη επιστροφής.

Τα καλά νέα είναι ότι οι Γερμανοί δεν φοβούνται πλέον τους Γερμανούς. Η Ευρώπη έχει ανάγκη Γερμανούς με αυτοπεποίθηση, που να κατανοήσουν ότι η μεγάλη άρνηση της πεμπτουσίας της κρίσης θα κοστίσει, εν τέλει, πολύ στους ίδιους. Να καταλάβουν αυτό που επιτελείται σήμερα: ότι, δηλαδή, χτίζεται στις χώρες του Νότου, με δικά τους χρήματα, μια νέα κλεπτοκρατία, την ώρα που οι δικοί τους εργαζόμενοι-πτωχοί αυξάνονται και πληθύνονται. Και που συναισθάνονται ότι, όταν έρθει η στιγμή που οι σημερινές πολιτικές καταστήσουν τη διάλυση της Ευρωζώνης αναπόφευκτη, ολόκληρη η Ευρώπη θα κατοικείται από χαμένους.

Πηγή: www.lifo.gr

Η κριτική και ο Μανώλης Γλέζος

Του Θανάση Καρτερού

Στην Αριστερά έχουν αναπτυχθεί προϊόντος του χρόνου διάφοροι τύποι κριτικής και αυτοκριτικής. Η αυστηρή, η σκληρή, η εξοντωτική, η απ' έξω απ' έξω, η μέτρια, η ήπια, η μαλακή. Με μαλακότερο όλων των τύπων εκείνον στον οποίο απαντάται συνήθως η φράση - κλειδί: Δεν καταφέραμε να πείσουμε. Που πάει να πει ότι η γραμμή μας γενικώς δεν ήταν λάθος, αλλά η λειψή επεξεργασία της και αδυναμίες, οργανωτικές, επικοινωνιακές, υποκειμενικές, την εμπόδισαν να γίνει κτήμα των μαζών και συνακόλουθα υλική δύναμη.

Στον τύπο αυτό εντάσσεται μάλλον και η τελευταία δήλωση αυτοκριτικής, ή κριτικής, του Μανώλη Γλέζου: «Διότι υπάρχουν σημεία που δεν έχουν ξεκαθαριστεί. Και ορρωδώ να πω ότι στον κόσμο που με ρωτάει πού θα βρούμε τα λεφτά, ότι η απάντησή μας δεν είναι πειστική. Δεν είναι. Πρέπει να είναι πιο πειστική". Αυτά είπε και ακολούθησε ο αναμενόμενος σε κάθε τέτοια περίπτωση θόρυβος για τα λεγόμενά του. Με τα οποία επιχειρεί προφανώς να κατεδαφίσει κάποιες ανησυχητικές για τον ίδιο κομματικές βεβαιότητες.

Η δήλωση έχει πάντως κάτι πρωτότυπο σε σχέση με την αριστερή παράδοση: Γίνεται πριν, για να προλάβει, κι όχι μετά, για να δικαιολογήσει. Γιατί συνήθως ο τύπος αυτός κριτικής ή αυτοκριτικής επιστρατεύεται αφού χαθεί μια μάχη. Ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται να συμβάλει για να κερδηθεί μια μάχη. Και από την άποψη αυτή ίσως να της άξιζε και μια καλύτερη μεταχείριση. Διότι αυτή είναι μία από τις περιπτώσεις που δεν αρκεί η έκφραση σεβασμού προς τον δηλώσαντα. Χρειάζεται ο σεβασμός αυτός να εκφραστεί και με μια καθαρή πολιτική απάντηση για τη δήλωση. Έχει δίκιο ή άδικο ο Γλέζος;

Επ' αυτού, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κακώς είπε όσα είπε σε μια τέτοια στιγμή, κακώς εμφάνισε ως μη πειστική τη μόνη εναλλακτική πρόταση στα Μνημόνια, κακώς αδυνάτισε τον πυρήνα της απάντησης του ΣΥΡΙΖΑ στον μονόδρομο της υποταγής, διάλεξαν να εκφράσουν τον σεβασμό της σιωπής. Κάτι σαν κατάθεση στεφάνου σε έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι σύμβολο, αλλά δεν είναι άγαλμα - αν ήταν, δεν θα μιλούσε. Είναι και θέλει να είναι πολιτικά δραστήριος και μάλιστα στην πρώτη γραμμή. Και άρα δικαιούται τον σεβασμό της κριτικής και της διαφωνίας στην κριτική του...

http://www.avgi.gr/

Φόβοι για ανεξέλεγκτες καταστάσεις

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Μαζεύει τώρα τους «έξαλλους» Νεοδημοκράτες * ΣΥΡΙΖΑ Προβοκάτσια σε βάρος της Δημοκρατίας * ΠΑΣΟΚ Συνιστά ψυχραιμία και ενότητα * ΑΝΕΛ Κάποιοι επιδιώκουν νέο Εμφύλιο * ΔΗΜΑΡ Αποσκοπούν σε πολιτική αποσταθεροποίηση * ΚΚΕ Ερωτήματα για τους σκοπούς που εξυπηρετούνται
Των ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ, ΒΙΚΥΣ ΣΑΜΑΡΑ

Ανεξέλεγκτες διαστάσεις για τη Δημοκρατία και την πολιτική σταθερότητα της χώρας ενδέχεται να λάβουν οι εξελίξεις μετά την αιματηρή επίθεση αγνώστων έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στο Νέο Ηράκλειο, κατά την οποία δολοφονήθηκαν δύο νέοι, που φέρονται ως μέλη της Χρυσής Αυγής, και τραυματίστηκε ένας τρίτος.

Αστυνομικοί κρατούν σε απόσταση πολίτες που έσπευσαν στο σημείο της δολοφονίαςΕνάμιση μήνα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά...

«Αν πριν από είκοσι μέρες ανησυχούσα για τις εξελίξεις, τώρα μπορώ να πω ότι φοβάμαι...», έλεγε υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος την Παρασκευή το βράδυ. Με αυτά τα δραματικά του λόγια άφηνε επί της ουσίας να εννοηθεί ότι μπορεί να αρχίσει ένας κύκλος αντεκδίκησης, βίας και αίματος, ικανός να αποσταθεροποιήσει την πολιτική ζωή της χώρας, αλλά και να προκαλέσει σοβαρούς κλυδωνισμούς στην ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Ψυχραιμία

Ανάλογες απόψεις εκφράζονται και στην αντιπολίτευση, που αποφεύγει για την ώρα να ρίξει λάδι στη φωτιά και στέκεται επιφυλακτική και συγκρατημένη απέναντι στα γεγονότα. Στελέχη της συνιστούν ψυχραιμία και καλούν όλες τις πολιτικές δυνάμεις να κατανοήσουν τη σοβαρότητα των στιγμών που περνά η χώρα.

Η διπλή δολοφονία λειτουργεί αντικειμενικά, όπως επισημαίνουν τα κόμματα, εις βάρος της Δημοκρατίας και, όπως έγραψε στο Twitter ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης, «η επαγγελματική δολοφονία τρέφει και δεν χτυπά το φασισμό».

Σε κάθε περίπτωση το κλίμα έχει βαρύνει όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά για το σύνολο της πολιτικής ζωής της χώρας. Τούτη την ώρα μικροκομματικές σκοπιμότητες δεν έχουν θέση στην πολιτική αντιπαράθεση, καθώς τα γεγονότα αποδεικνύουν, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, ότι το πολιτικό παιχνίδι, όταν παίζεται στα όρια, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεφύγει από τον έλεγχο και τότε κανείς δεν έχει όφελος. Κι αυτό έγινε.

«Οταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες...», μας έλεγε έμπειρο πολιτικό στέλεχος αναφερόμενος στο πολιτικό κλίμα που καλλιεργήθηκε από τις εκλογές του 2012 και μετά, με την αρχική ασυλία της Χρυσής Αυγής από την κυβέρνηση και την ανιστόρητη ταύτιση δημοκρατικών δυνάμεων και νεοναζιστικών μορφωμάτων και πρακτικών.

Το παιχνίδι των δύο άκρων και η τεχνητή πόλωση που καλλιέργησε η κυβέρνηση -και ειδικά κύκλοι συνεργατών του πρωθυπουργού- αυτή τη στιγμή φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον Αντώνη Σαμαρά, καθώς είχε κάνει το λάθος όλο το προηγούμενο διάστημα να ταυτίσει για μικροπολιτικά οφέλη με το άλλο άκρο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τούτη τη στιγμή η κυβέρνηση, που ήδη κλυδωνίζεται από την οικονομική κρίση και τις άστοχες οικονομικές της επιλογές, καλείται να διαχειριστεί ίσως την πιο δύσκολη σε πολιτικό επίπεδο κατάσταση της χώρας μεταπολιτευτικά. Ταυτόχρονα βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο η Χρυσή Αυγή από θύτης να εμφανιστεί ως θύμα, αυξάνοντας την επιρροή της, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη Δημοκρατία.

Χαρακτηριστικό είναι ότι από την Παρασκευή το βράδυ το μέγαρο Μαξιμου ήταν ιδιαίτερα προσεκτικό, αποφεύγοντας να χρεώσει πολιτικά το γεγονός, παρ' ότι όλο το προηγούμενο διάστημα αρκετοί ήταν αυτοί που ανέμεναν ένα επεισόδιο, για να μπορέσει η κυβέρνηση, όπως έλεγαν, να εξαρθρώσει και το άλλο άκρο.

Ομως αποδείχθηκε την Παρασκευή το βράδυ, αυτή η θεώρηση ήταν κοντόφθαλμη, καθώς, όπως προαναφέρθηκε, η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου. Ηδη συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά στο μέγαρο Μαξίμου σύμφωνα με πληροφορίες έδωσαν μήνυμα να συγκρατηθούν εκείνες οι φωνές στον ευρύτερο πρωθυπουργικό κύκλο, που βγήκαν αμέσως, όπως π.χ. ο Φαήλος Κρανιδιώτης, που είχε γράψει στο Twitter ότι «το ανύπαρκτο άκρο δολοφόνησε δύο υπαρκτούς νέους ανθρώπους».

Ανοιχτά μέτωπα

Η διπλή δολοφονία έρχεται σε μια δύσκολη περίοδο για την κυβέρνηση με ανοιχτά δύο μέτωπα: με την τρόικα, που πιέζει για νέα μέτρα και με τους βουλευτές της, που πιέζουν για αλλαγές στον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων. Αντικειμενικά, και τα δύο αυτά μέτωπα τις επόμενες κρίσιμες ημέρες θα υποχωρήσουν.

Η κυβέρνηση μπορεί με επιχειρήματα, πλέον, να ζητήσει πίστωση χρόνου από την τρόικα, ενώ στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης θα δημιουργηθούν συνθήκες συσπείρωσης.

Σε πρώτη φάση η διπλή δολοφονία φαίνεται ότι συσπείρωσε και τον πολιτικό κόσμο της χώρας, που όχι μόνο την καταδίκασαν, αλλά ύψωσαν τείχος προστασίας της Δημοκρατίας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου δήλωσε μετά την επίθεση ότι «οι δολοφόνοι, όποιοι και αν είναι, θα αντιμετωπιστούν αμείλικτα από τη Δικαιοσύνη, την πολιτεία και την ενωμένη ελληνική κοινωνία. Ας το γνωρίζουν οι πάντες». «Καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, όποιον κι αν στοχεύει» ανέφερε η Ν.Δ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για δημιουργία κλίματος αποσταθεροποίησης της πολιτικής ζωής, που στόχο έχει την ίδια τη Δημοκρατία. Καταδικάζουν με απόλυτο τρόπο τη διπλή δολοφονία και καλούν σε ηθική, ιδεολογική και πολιτική απομόνωσή της και τονίζουν ότι «η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής συνιστά το ύψιστο έγκλημα».

«Στη βία αντιτάσσεται η Δημοκρατία και η νομιμότητα, αυτές προστατεύουν τη χώρα», αναφέρει το ΠΑΣΟΚ,που συνιστά ψυχραιμία και ενότητα, ενώ το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι «δημιουργούνται σοβαρά ερωτηματικά για τα κίνητρα και τους σκοπούς που εξυπηρετεί η δολοφονική επίθεση». «Κάποιοι ετοιμάζονται να οδηγήσουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο» είπε ο Πάνος Καμμένος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Στη ΔΗΜΑΡ θεωρούν ότι η ενέργεια αποσκοπεί σε πολιτική αποσταθεροποίηση. Στελέχη του κόμματος σε κατ' ιδίαν συνομιλίες δεν έκρυβαν τους φόβους τους για έξαρση της βίας σε έναν ατέρμονο κύκλο αντεκδίκησης από «ακραίες τάσεις της πολιτικής ζωής».

Μάλιστα, κάποιοι έκαναν μέχρι εφιαλτική παραπομπή στα μολυβένια χρόνια στην Ιταλία. Σε κάθε περίπτωση, η ενέργεια στο Νέο Ηράκλειο έσπειρε φόβους σε όλα τα κλιμάκια της ηγεσίας στην Αγίου Κωνσταντίνου.

«Η Αριστερά ούτε με πρακτικές ξεκαθαρίσματος λογαριασμών έχει σχέση ούτε με εν ψυχρώ δολοφονίες» σημείωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λέγοντας ότι η επαγγελματικού τύπου δολοφονική επίθεση λειτουργεί αντικειμενικά ως μεγάλη προβοκάτσια υπέρ της κυβέρνησης και του κράτους.

http://www.enet.gr/

Το βαλς των συναισθημάτων

…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης

Απογοητευμένος. Νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν έχεις διάθεση να δημιουργήσεις, να διασκεδάσεις, να νιώσεις μέρος του συνόλου, να αγαπήσεις , να αγαπηθείς. Είσαι ευάλωτος. Πέφτεις.Πέφτεις.Πέφτεις. Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και σ’ αυτό το σημείο είτε αποφασίζεις να σηκωθείς και να συνεχίσεις, είτε επιλέγεις τη μίζερη πραγματικότητα που βιώνεις, μίζερη εφόσον πλέον έχεις πάψει να ελπίζεις  και να ονειρεύεσαι.Ναι, δεν ονειρεύεσαι, ζεις τον εφιάλτη σου γιατί είναι η επιλογή σου. Εσύ τον προτίμησες στη θέση του ονείρου γιατί φοβήθηκες την ευτυχία τόσο πολύ που δεν θέλησες καν να τη γευτείς. ‘’Βολεύτηκες’’ με ένα πολύ παθητικό συναίσθημα λόγω της αδυναμίας σου να ρισκάρεις.Άγνωστη λέξη για εσένα.

Ερωτευμένος. Έτοιμος να ανατρέψεις τον εαυτό σου. Να ξεγελάσεις τη στεναχώρια σου. Να παραμερίσεις τις αρνητικές σου σκέψεις. Δεν έχουν πλέον αξία.Να ζήσεις τη στιγμή. Να μοιραστείς συναισθήματα, λύπη και χαρά, έκπληξη και απογοήτευση, ενθουσιασμό και μιζέρια, ιδέες, οράματα.Να αποκαλύψεις κομμάτια του πραγματικού σου εαυτού, να ανακαλύψεις εντέλει τον εαυτό σου.Άλλοτε να κρυφτείς υπό το θολό προσωπείο του συναισθήματος προσποιούμενος αγάπη. Κάποιες στιγμές να προσπαθήσεις ακόμα να αυτοκαταστραφείς γιατί βαθιά μέσα σου νίωθεις να απολαμβάνεις τον πόνο. Θέλεις να φτάσεις στα όρια; Ζεις. Ξέρεις τα όρια σου; Ψεύδεσαι. Φλερτάρεις με την ιδέα της λάθος επιλογής; Ποιος ορίζει τι είναι τελικά λάθος και τι σωστό. Νιώθεις καλά με αυτό που κάνεις, με όσα ζεις; Πράττεις σωστά. Νιώθεις ότι όσα κάνεις ίσως δεν είναι εντελώς αποδεκτά από το σύνολο, από τους φίλους σου; Δεν έχει σημασία γιατί στο τέλος ζεις με τις επιλογές σου. Η ζωή σου άλλωστε είναι μια σειρά από επιλογές.

Πόσο καιρό ακόμα θα χρειαστεί να κρύβεσαι από τα συναισθήματα σου; Δεν ξέρεις ότι αποφεύγοντάς τα, χάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Απομακρύνεσαι από την ιδέα του εαυτού σου, μένεις αποστασιοποιημένος και βουβό πρόσωπο. Φοβάσαι.Ριζωμένος μέσα σου ο φόβος  καταδιώκει κάθε απεγνωσμένο κύτταρο που αναζητάει να σε επαναφέρει και να σε ταρακουνήσει. 

Αναζήτησε τρόπο έκφρασης. Φώναξε, τραγούδησε, χόρεψε, κλάψε. Τι σε εκτονώνει πραγματικά; Δοκίμασέ το! Θα σε απελευθερώσει. Ελεύθερος πια από κάθετι αρνητικό μπορείς να ζήσεις την καθημερινότητα στην πραγματική της διάσταση, μακριά από αποτυχημένους θεατρινισμούς.

http://an8rwpakos.blogspot.gr/

Γιατί θέλουν τη δημοκρατία στο απόσπασμα. Του Θέμη Τζήμα

Εδώ και χρόνια, από τότε που οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ξένοι εντολείς τους επέβαλαν τα μνημόνια, η πολιτική ζωή διανθίζεται με λογής προβοκάτσιες, συχνά δολοφονικές. Από την υπόθεση Μαρφίν έως τις δολοφονίες των χρυσαυγιτών, το παρακράτος σε διάφορες εκδοχές του προσπαθεί να κατευθύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Του Θέμη Τζήμα

Σε κάθε κρίσιμη φάση, κατά την οποία είτε ο λαϊκός ριζοσπαστισμός, είτε τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού εντείνονται, ένα όχι και τόσο απρόβλεπτο γεγονός λαμβάνει χώρα, προκειμένου οι κήνσορες του φόβου και της υποταγής, σαν έτοιμοι από καιρό να το εκμεταλλευτούν.

Είναι πιθανό η τελευταία δολοφονική επίθεση να προέκυψε από τάσεις αυτονόμησης παρακρατικών μηχανισμών, όπως περιέγραψε ο Στέλιος Κούλογλου στο σχόλιό του. Μπορεί πάλι αυτή η τάση αυτονόμησης να μην ισχύει και να πρόκειται για το επόμενο στάδιο απολύτως προσχεδιασμένης κλιμάκωσης.

Το σημαντικότερο στοιχείο είναι η κατάληξη αυτής της πορείας: όχι βέβαια ο εμφύλιος πόλεμος όπως βλακωδώς η επικίνδυνα υποστηρίζουν διάφοροι που είτε αγνοούν, είτε παραποιούν βασικά ιστορικά διδάγματα, τα οποία και καταδεικνύουν ότι καμία σχέση δεν έχουν οι κοινωνικές συνθήκες σήμερα με εμφυλιοπολεμικές περιόδους του παρελθόντος.

Η επιδιωκόμενη κατάληξη είναι η αυταρχικοποίηση ενός επιθετικού, κατασταλτικού κράτους, που θα κινείται μεταξύ διατήρησης του τυπικού κοινοβουλευτικού περιβλήματος, με ποδηγετούμενες όμως από το καθεστώς διαδικασίες, είτε θα παραβιάζει ακόμα και αυτά τα ελάχιστα προαπαιτούμενα ύπαρξης ενός έστω κολοβού αστικοφιλελεύθερου πολιτεύματος.

Ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης με άλλα λόγια, νέου ή παλαιού περιτυλίγματος. Στην κοινωνική βάση θα εδράζεται στην απόσυρση των οργανωμένων μαζών από το δημόσιο χώρο και δη στη συντριβή των μαχητικών κινημάτων μέσα από το συνδυασμό κρατικής και παρακρατικής- εδώ εντάσσεται και η Χρυσή Αυγή- καταστολής από τη μια και της εμπέδωσης του φόβου και της καχυποψίας από την άλλη. Στο θεσμικό εποικοδόμημα με την ολοένα σαφέστερη στροφή προς αντιδραστικά νομοθετήματα.

Η ακολουθία παρακρατικών και αντικειμενικά η προσχεδιασμένα προβοκατόρικων ενεργειών από το 2010 και έπειτα αποδεικνύει όλα τα παραπάνω ξεκάθαρα. Το κίνητρο δε, είναι επίσης προφανές: η χώρα προορίζεται για ειδική οικονομική ζώνη, φτώχειας και εξάρτησης, με την ελάχιστη δυνατή πολιτική αυτονομία. Αυτή είναι η στρατηγική ανισόρροπης επιβίωσης του ευρώ ως φυλακής των λαών και συσσώρευσης κερδών προς όφελος του παρασιτισμού.

Καμιά δημοκρατική κοινωνία με ενεργό λαϊκό κίνημα δεν πρόκειται να αποδεχθεί αυτήν την εξέλιξη. Γι’ αυτό θα συρρικνώσουν τη δημοκρατία έως εξαφανίσεως και θα επιτεθούν σε κάθε απόπειρα έκφρασης λαϊκής κυριαρχίας. Η προδιαγεγραμμένη πορεία της μνημονιακής πολιτικής είναι η πολιτική ανωμαλία και εκτροπή.
Μετατρέπουν την Ελλάδα σε πειραματόζωο αντοχής στην αυταρχικοποίηση, οι ίδιοι κύκλοι που τη χρησιμοποίησαν και ως εργαστήριο αντοχής στον πλέον βίαιο νεοφιλελευθερισμό που επέβαλαν σε ανεπτυγμένη χώρα.

Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και δρα κατεξοχήν η Χρυσή Αυγή, της οποίας η ηγετική ομάδα χρειαζόταν και ορισμένα θύματα για να ξεπλυθεί ως- αν μη τι άλλο- όχι χειρότερη από τους αντιπάλους της στο πλαίσιο της θεωρίας των δύο άκρων.

Γι’ αυτό οι λογής «Φαήλοι» προσεταιρίζονται στο όνομα του πρωθυπουργού και για τον πρωθυπουργό το βαθύ «παρακράτος». Συνιστά τη βασική ελπίδα επιβίωσης της πολιτικής με την οποία ταυτίστηκαν και άρα και της δικής τους.

Η κατάληξη της διαρκώς εντεινόμενης προβοκατόρικης επιδιώκουν να είναι το τέλος της όποιας δημοκρατίας υπάρχει στη χώρα. Πραγματικά- και δεν πρόκειται για τυπικό κλείσιμο- επαφίεται αποκλειστικά και μόνο στον – δημοκρατικό και εν γένει- πατριωτισμό των Ελλήνων να αποτρέψουν αυτήν την κατάληξη ξεκινώντας από, αλλά όχι σταματώντας στην ανατροπή αυτής της τόσο επικίνδυνης κυβέρνησης.

http://tvxs.gr/

Ο homo sacer σήμερα / η διάσταση της βιοεξουσίας

Η επικαιρότητα του homo sacer 

...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

Τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος για κρίση... Κρίση οικονομική, κρίση κοινωνική, κρίση του ίδιου του υποκειμένου, κρίση "ταυτότητας", κρίση συνείδησης. Η ελληνική κοινωνία εισέρχεται σε μια φάση παρακμής. Αν συνεχίσει να βαδίζει σε τούτο το "μονόδρομο" που έχουν επιβάλλει δημαγωγοί, επιχειρηματίες και τραπεζίτες, τότε το μόνο που της απομένει είναι ο θάνατος. Μπορούμε να αντιδράσουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε τη πορεία τούτης της κοινωνίας; Μπορούμε! Σίγουρα όμως η αντίδραση αυτή είναι δύσκολη, δύσκολη γιατί απαιτεί αλλάγη στη κοινωνική μας πραγματικότητα, όπως αυτή αναπαράγεται από την ίδρυση σχεδόν του ελληνικού κράτους εώς σήμερα. Αλλαγή στο τρόπο που έχουμε μάθει να πράττουμε. Βασική μου υπόθεση στο κείμενο που ακολουθεί είναι πως στο περιβάλλον της πολυδιάστατης σημερινής κρίσης οδεύουμε προς μια νέα ταυτότητα [?], η οποία βρίσκει πρόσφορο έδαφος εξαιτίας ακριβώς της υπάρχουσας ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, προς ένα νέο τύπο υποκειμένου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "homo sacer", οικοιοποιούμενοι τον όρο αυτό από το έργο του πολύ σημαντικού Ιταλού θεωρητικού Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Αφού παρουσιάσουμε αρκέτα σύντομα κάποιες σημαντικές στιγμές αλλαγής στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλαγές που σχετίζονται κυρίως με το πολιτικό καθεστώς, θα προχωρήσουμε στον όρο αυτό που θα μας απασχολήσει [homo sacer] και την επικαιρότητα που αποκτά στις μέρες μας. 

1. Δημοκρατία - Μεταδημοκρατία - Μεταπολιτική Βιοεξουσία

  
  Αλήθεια πιστεύετε πως η ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζει σημαντικές αλλαγές από την ίδυση του ελληνικού κράτους έως σήμερα ; Νομίζω πως όχι, η ελληνική κοινωνική πραγματικότητα δεν παρουσιάζει ουσιαστικές αλλαγές. Τα πράγματα σίγουρα έχουν εξελιχθεί αλλά εξίσου σίγουρα δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για σημαντικές αλλαγές. Βασικά κοινωνικά στοιχεία, όπως η εθνική ταυτότητα, η θρησκεία, η οικονομική δομή, το πολιτικό σύστημα, κλπ παραμένουν κατά βάση ως είχαν. Τονίζουμε και πάλι πως σίγουρα τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλά δεν υπάρχουν καθοριστικές, ριζοσπαστικές αλλαγές. Δεν θα αναπτύξουμε εδώ τούτο το επιχείρημα, αλλά θα παρουσιάσουμε κάποιους σταθμούς στην ελληνική πραγματικότητα, χρονικά από το 1974 μέχρι σήμερα, με τρόπο αρκετά σχηματικό. Οι αλλαγές που θα μας απασχολήσουν έχουν κυρίως να κάνουν με το πολιτικό καθεστώς, με το πέρασμα από τη δημοκρατική στιγμή στο μεταδημοκρατικό στάδιο και τελικά σε αυτό που βιώνουμε σήμερα. 

  Έχουμε ασχοληθεί αναλυτικά [εδώ] με αυτό που σπουδαίοι σύγχρονοι θεωρητικοί, όπως ο Κόλιν Κράουτς, ο Ζακ Ρανσιέρ και η Σαντάλ Μουφ έχουν ονομάσει μεταδημοκρατία. Να ανακεφαλαιώσουμε σύντομα πως με τούτο τον ορο εννοούμε μια δημοκρατία που διατηρεί φαινομενικά τον αξιακό και το θεσμικό της πυρήνα, ουσιαστικά όμως το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί σε ενα πεδίο όπου κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και γενικότερα υπάρχει μια ύποπτη ώσμωση μεταξύ πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Για μια εκτενέστερη ματιά στη θεωρία της μεταδημοκρατίας όπως την παρουσιάζει ο Κράουτς στο ομότιτλο βιβλίο σας παραπέμπω εδώ. 

   Στην ελληνική εισαγωγή του βιβλίου του Κράουτς, την οποία έγραψε ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής, ορίζεται η ανάδυση της ελληνικής μεταδημοκρατίας. Από τη δημοκρατική στιγμή που γεύτηκε η χώρα το 1981 κατά την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ γρήγορα περάσαμε στο στάδιο της μεταδημοκρατίας. Τα πρώτα σημάδια αυτού του περάσματατος εντοπίζει κανείς πολύ σύντομα, μόλις στη δεύτερη κυβερνητική θητεία του ίδιου κόμματος. Γιατί ορίζουμε  τη πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ ως την ελληνική δημοκρατική στιγμή; Το κάνουμε ακριβώς διότι εκείνη την περίοδο παρατηρείται μαζική κινητοποίηση, συμμετοχή και ενδιαφέρον του λαού για το δημόσιο πεδίο, προώθηση του κράτους πρόνοιας, ανάπτυξη συνδικάτων, μαζικών κομμάτων [με το ΠΑΣΟΚ να αποτελεί το πρώτο μαζικό κόμμα που δεν είναι κομμουνιστικό και τη ΝΔ να ακολουθεί το ίδιο παράδειγμα], μια φιλολαϊκή πολιτική με αυξήσεις μισθών και μια γενικότερη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατώτερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Το σοσιαλιστικό προσωπείο του ΠΑΣΟΚ ωστόσο γρήγορα έπεσε και η δήθεν σοσιαλιστική ρητορεία του παραδόθηκε στη νεοφιλελεύθερη πολιτική με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και την εδραίωση της παγκόσμιας εταιρείας και του θεσμικού της προτύπου, την μείωση της φορολογίας για τις ανώνυμες εταιρείες και τα υψηλά εισοδήματα, την αποξένωση του λαού από την πολιτική, την αποδυνάμωση της εργατικής τάξης [ ήδη  από το 1983 η μαζική και οργανωμένη δράση της εργατικής τάξης φθείρεται και ο συνδικαλιστικός τομέας εισέρχεται σε μια περίοδο κρίσης, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους σχετικά με την απαγόρευση αυξήσεων σε μισθούς], τις αλλαγές στο πολιτικό και κομματικό σύστημα, την αυξανόμενη ισχύ των επιχειρηματικών και πολιτικών ελίτ, την ηθικοποίηση της πολιτικής, τον προπαγανδίστικο ρόλο των νεοϊδρυθέντων ιδιωτικών ΜΜΕ, τα πρώτα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα που αποκαλύπτουν την διαπλοκή δημόσιου και ιδιωτικού τομέα [σκάνδαλο Κοσκωτά, σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμπακιού] και την γενικότερη αποτελμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας. Η ελληνική μεταδημοκρατία μόλις γεννήθηκε. 

    Στα χρόνια που ακολούθησαν δόθηκε ακόμα μεγαλύτερη εμφαση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προστάζουν περισσότερο καπιταλισμό και λιγότερο κράτος. Με διαφορερικά λόγια τούτες οι πολιτικές προβάλλουν το αίτημα μιας πλήρους ελεύθερης αγοράς και ενός ανύπαρκτου κράτους.  Εστιάζοντας στη περίοδο από το 2009 κι έπειτα δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου βέβαιοι για το αν νομιμοποιούμαστε να μιλάμε ακόμα και για μεταδημοκρατία. Πλέον η δημοκρατία περνά σε μια φάση πλήρους αποσάρθρωσης, μια φάση στην οποία πλήττεται πια τελείως καθετί που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δημοκρατικό. Επομένως, χρειάζεται πια ένας νέος όρος που δεν είναι απαραίτητο να ενέχει τη δημοκρατία, μιας και τίποτε δημοκρατικό δεν έχει απομείνει. 

   Ο νέος όρος, με τα λόγια του Α.Κιουπκιολή σε ένα πρόσφατο συνέδριο συνδυάζοντας όρους από σημαντικούς στοχαστές, όπως ο Ζίζεκ και ο Αγκάμπεν, θα μπορούσε να είναι η Μεταπολιτική Βιοεξουσία. Η βασική διαφορά με το προηγούμενο καθεστώς, της μεταδημοκρατίας, έγκειται στην έλλειψη οποιασδήποτε συναίνεσης. Στην εποχή των μνημονίων απουσιάζει κάθε είδους νομιμοποίηση και συναίνεση από τη μεγαλύτερη μάζα των "πολιτών". Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η μόνη συναίνεση που αποκτά το σημερινό καθεστώς προέρχεται από εφοπλιστές, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, γενικά από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής που στηρίζονται και προστατεύονται με τρόπο προκλητικό όλα αυτά τα χρόνια. Τούτο το νέο καθεστώς προωθεί τη στροφή σε ολοένα και πιο αυταρχικές πολιτικές. Οι πολιτικές πια επιβάλλονται. Πρόκειται για ένα καθεστώς που χαρακτηρίζεται από τη τεχνοκρατική πολιτική και ταυτόχρονα από ένα μόνιμο πια καθεστώς έκτακτης ανάγκης.  Η κατάσταση εξαίρεσης, για την οποία κάνει λόγο ο Αγκάμπεν, έγινε πια ο κανόνας. Σε αυτό το πλαίσιο, του ανεπίσημου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, λαμβάνονται δολοφονικά μέτρα που βουλιάζουν έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση.  

http://an8rwpakos.blogspot.gr/

Μνημόνιο ή Χάος

Οι δύο χθεσινές δολοφονίες χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο συνεχίζουν έναν κύκλο έντασης και αίματος ο οποίος θα κλείσει μόνο με την επαναφορά της πραγματικής δημοκρατίας στην χώρα. Φυσικά οι δολοφονίες δύο νεαρών εντάσσονται στην εμφυλιοπολεμική τακτική που έχουν ανοίξει η κυβέρνηση και το παρακράτος.

Το σκηνικό είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια από την οποία επωφελούνται μόνο η Χρυσή Αυγή και η κυβέρνηση. Η μεν πρώτη έχει κι αυτή “μάρτυρες” και σίγουρα θα προσπαθήσει να το αξιοποιήσει επικοινωνιακά, ενώ η δεύτερη μπορεί με αφορμή το γεγονός να επαναφέρει την θεωρία των δύο άκρων. Τι άλλο μπορεί να είναι παρά ένα στημένο και οργανωμένο σχέδιο; Αλλιώς ποιος φονιάς θα ήθελε να δώσει νέα ευκαιρία στην κυβέρνηση προς αξιοποίηση της κρίσης;

Κάποιοι βιάζονται να αποδώσουν στους δολοφόνους τα χαρακτηριστικά “ακροαριστερών” για να συντηρήσουν την προπαγάνδα η οποία στοχεύει στα εξής:

• Συντηρητικοποίηση των πολιτών, οι οποίοι θα ζητήσουν “ασφάλεια” στην αγκαλιά του δημοκρατικού τόξου (sic).
• Φθορά του ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο μεγάλος αντίπαλος στην εκλογική μάχη, με την λογική ότι πρέπει ν’ αποδείξει πως δεν υποθάλπει εγκληματίες. Και πως δεν είναι άκρο.
• Δημιουργία ενός σιδηρούν προσωπείου για την εφαρμογή της πολιτικής, με περισσότερη καταστολή και καταπάτηση ελευθεριών, με πρόσχημα την προστασία από τους τρομοκράτες.

Οι πολιτικοί ολετήρες, τα κνώδαλα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνοι για την εξάπλωση ενός κλίματος φόβου και αποσταθεροποίησης. Βέβαια η αποσταθεροποίηση περιγράφει το ξήλωμα κάτι σταθερού. Εξαρτάται αυτό το ξήλωμα ποιον βολεύει και από ποια πλευρά γίνεται. Γίνεται προς όφελος του λαού και της ελευθερίας ή για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης με την επιβολή πιο αυταρχικών συνθηκών; Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός και το επόμενο διάστημα είναι εξόχως ύποπτο για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Ανέκαθεν άλλωστε, τέτοιου είδους προβοκάτσιες, όπως αυτές στην Ιταλία την δεκαετία του ’70 οργανωμένες από φασίστες, λειτουργούσαν ως εργαλείο τρόμου και βίας, ώστε να παραλύσει η κοινωνία.

Ειδικά τώρα που το success story τρώει την μια σφαλιάρα μετά την άλλη, που οι υποκλοπές και οι παρακολουθήσεις αποδεικνύουν πως κανείς δεν είναι ασφαλής, που νέο μνημόνιο είναι καθ’ οδόν παρά τις προσπάθειες για να πειστούμε για το αντίθετο. Τώρα είναι η ιδανική στιγμή για τον θίασο την κυβέρνησης να ποντάρει στην απόλυτη τρομοκρατία.

Εννοείται πως το να βρεθούν οι δράστες είναι απαραίτητο, διαφορετικά μένουν αναπάντητα ερωτήματα και σκιές που ο καθένας μπορεί να εκμεταλλευτεί όπως τον συμφέρει για να κρύψει τις δικές του σκιερές προθέσεις. Πλέον δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες, το καθεστώς θέλει νεκρούς, έχει νεκρούς και δεν θα σταματήσει αν δεν κάμψει ακόμα και την πιο αχνή φωνή διαφωνίας. Η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει πως είναι χρήσιμη. Και να συσπειρώσει τους τρομοκρατημένους, αυτούς που περιφέρονται χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία και σκέψη υπό την ομπρέλα της.

Μπορεί το επιτελείο του Μαξίμου να μας διαφημίσει νέα διλήμματα τύπου “Σαμαράς ή τρομοκρατία”προκειμένου να στρέψει αλλού το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. “Ο νόμος θα εφαρμοστεί” νομίζω πως ακούω γι’ άλλη μια φορά δια στόματος Δένδια, ενώ κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν δολοφονίες μεταξύ τους (βλέπε αυτή του Παύλου Φύσσα) ενώ είναι εντελώς άσχετες. Φυσικά ο λόγος είναι η συντήρηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η προώθηση της πολιτικής γίνεται εν μέσω αίματος και αστυνομίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ατζέντα περιλαμβάνει ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών. Το να ανοίξει πάλι η συζήτηση για τρομοκρατία και βία, οδηγεί μόνο στην εκ νέου εφεύρεση της “ανομίας”, ως συμπεριφορών που διαταράσσουν την “τάξη”, ακόμα κι όταν είναι ειρηνικές διεκδικήσεις.

Και μια επιπλέον παρατήρηση: Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι προβοκάτσια, αλλά “αντίποινα” από ηλίθιους, προφανώς αποδεικνύει πως και μόνο η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο δηλητηριάζει την ήδη δυσώδη ατμόσφαιρα και ανακυκλώνει το μίσος που γεννά. Οι 2 νέοι που σκοτώθηκαν δεν είναι παρά μέρος του να ανήκεις σε ακραία οργάνωση και μάλιστα ναζιστική. Πληρώνεις το “αίμα” χωρίς την τιμή, επειδή είσαι αναλώσιμος.

Αυτοί που ποντάρουν στην ένταση, τον φόβο και τον πόλεμο, σαφώς δοκιμάζουν και τις αντοχές της κοινωνίας. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά φαίνεται πως δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να χρησιμοποιήσει κάθε τέχνασμα για να παραμείνει στην εξουσία. Ακόμα κι αν αυτό είναι πτώματα στους δρόμους.

Πηγή: RAMNOUSIA

«Ο Τύπος πρέπει να αποφεύγει τις υπερβολές»

Μερικοί από τους λόγους, για τους οποίους η Ελλάδα βρέθηκε στην 84η θέση στον πίνακα κατάταξης παγκόσμιου δείκτη για την ελευθερία του Τύπου, κατρακυλώντας μέσα στα χρόνια της κρίσης 50 θέσεις.

Το 2008 η Ελλάδα βρίσκεται στην 31η θέση σε παγκόσμια κατάταξη της ΜΚΟ Ρεπόρτερ χωρίς σύνορα (Reporters Without Borders), αναφορικά με την ελευθερία του Τύπου. Την τριετία 2010-12 η χώρα υποχωρεί στην 70η θέση, ενώ το2013 φτάνει την 84η. 

Διεθνείς εκθέσεις χαρακτηρίζουν σήμερα εξαιρετικά εχθρικό το νομικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον για τον Τύπο.

Η σημαντική αύξηση των περιστατικών εκφοβισμού και των επιθέσεων εναντίον δημοσιογράφων, σε συνδυασμό με τη γενικευμένη αυτολογοκρισία των επαγγελματιών του τύπου, τη συγκέντρωση των ελληνικών ΜΜΕ και τη λαϊκιστική υστερία ως κυρίαρχη νόρμα αφηγηματικής πρακτικής, δοκιμάζουν την ήδη ισχνή πολυφωνία των μέσων.

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίστηκε και εξακολουθεί να χειρίζεται την «αναδιοργάνωση» της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης (με τη διαχείρισή της να μεταβιβάζεται στο υπουργείο Οικονομικών, το σήμα της να πέφτει και το προσωπικό της να απολύεται), προκάλεσε διεθνείς αντιδράσεις, κλόνισε την κυβερνητική συμμαχία και ανέδειξε τον χαρακτήρα των κρατικών ΜΜΕ, αλλά και τις δυνατότητες και ιδιαιτερότητες των αυτοδιαχειριζόμενων μέσων ενημέρωσης.

Αστυνομική καταστολή

Σε παλαιότερη έρευνα των Οlivier Basille και Αγγελικής Κουρούνη, για λογαριασμό των Reporters Without Borders, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στις μαζικές διαδηλώσεις της 28ης και 29ης Ιουνίου 2011 και την άγρια καταστολή τους, που περιελάμβανε γενικευμένες επιθέσεις σε εργαζόμενους του Τύπου. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μάριος Λώλος, ο τότε υπουργός προστασίας του πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, είχε απαντήσει μεταξύ άλλων σε διαμαρτυρόμενους φωτορεπόρτερ, πως «για τις δυνάμεις της αστυνομίας, οι φωτογραφικές μηχανές θεωρούνταν ένα θανάσιμο όπλο».

Να σημειωθεί πως είχε προηγηθεί η επίθεση με χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στον Μανώλη Κυπραίο στις 15 Ιουνίου. Ο δημοσιογράφος κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή πως αξιωματικός της αστυνομίας, στον οποίο επέδειξε τη δημοσιογραφική του κάρτα, έδωσε σε υφιστάμενό του την εντολή: «Χτύπα τον».

Στην παραπάνω έρευνα φιλοξενούνται δηλώσεις του τότε εκπροσώπου της ΕΛΑΣ, Θανάση Κοκκαλάκη: 

«Η επιλογή να γίνει κανείς δημοσιογράφος, όπως και εκείνη να γίνει αστυνομικός, ενέχει κινδύνους. Κάθε πρόσωπο που πηγαίνει σε ένα πεδίο βίαιων πράξεων γνωρίζει ότι μπορεί να γίνει αντικείμενο βίαιων επιθέσεων. Είναι κάτι που πρέπει να δεχτεί κανείς. Οι 126 αστυνομικοί αποδέχτηκαν τα τραύματά τους σαν μέρος των κινδύνων του επαγγέλματος… Και κατά τον ίδιο τρόπο που εσείς ζητάτε να σας αντιμετωπίζουν με αντικειμενικό και δεοντολογικό τρόπο, ο αστυνομικός επίσης ζητάει να αντιμετωπίζεται με αντικειμενικό και δεοντολογικό τρόπο. Ο τύπος πρέπει επίσης να αποφεύγει τις υπερβολές.»

Στοχοποίηση και εκφοβισμός

Η πρόσφατη δίωξη βουλευτών της Χ.Α., η κάλυψή της από τα ΜΜΕ και η συμμετοχή μαρτύρων κατηγορίας με την ιδιότητα του δημοσιογράφου στην δικαστική εξέταση οδήγησε στη στοχοποίηση, τον εκφοβισμό, την εξύβριση και τις γενικευμένες επιθέσεις της Χ.Α. εναντίον δημοσιογράφων, με χαρακτηριστικό στιγμιότυπο την έξοδο υπόδικων βουλευτών, που δεν διστάζουν στον ίδιο τον προαύλιο χώρο των δικαστηρίων (παρουσία αστυνομικών δυνάμεων!) να απειλούν, να σπρώχνουν και να κλωτσούν δημοσιογράφους. 

Ακόμη ένα κραυγαλέο παράδειγμα εκφοβισμού είναι οι απειλές δολοφονίας του δημοσιογράφου του Unfollow, Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, από άτομο που τηλεφώνησε από τα γραφεία της εταιρείας του Μελισσανίδη, δηλώνοντας πως πρόκειται για τον ίδιο τον εφοπλιστή. Αφορμή για τις απειλές υπήρξε ρεπορτάζ για το λαθρεμπόριο πετρελαίου από AEGEAN OIL και ΕΛΠΕ το Φεβρουάριο του 2013.

Πεδίο, όμως, εκφοβισμού, στοχοποίησης και τραμπουκισμού εργαζομένων στον τύπο αποτελούν και τα γήπεδα. Αθλητικογράφοι και φωτογράφοι προχωρούν συχνά σε καταγγελίες, που αφορούν άλλοτε οπαδούς και άλλοτε παράγοντες των ΠΑΕ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ξυλοδαρμός του δημοσιογράφου της ιστοσελίδας gazzetta.gr, Δημήτρη Τομαρά, στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», τον οποίο είχαν προηγηθεί, σύμφωνα με ανακοίνωση της ιστοσελίδας, «συστάσεις αθλητικών παραγόντων προς τον Δημήτρη Τομαρά, και μάλιστα με μηνύματα προς την διεύθυνση, τα οποία περιείχαν σαφή υπονοούμενα εκφοβισμού».

Ποινικές διώξεις

Η ποινική δίωξη είναι συνήθως το επόμενο βήμα από τον εκφοβισμό. Αυτό συνέβη, άλλωστε, και στις περιπτώσεις της Χ.Α. και του Δ. Μελισσανίδη, οι οποίοι μετά τις απειλές προχώρησαν στις μηνυτήριες αγωγές (η Χ.Α. κατά 13 δημοσιογράφων και παντός άλλου ηθικού αυτουργού).

Σε αυτό το δρόμο είχε προσανατολιστεί την περασμένη χρονιά και ο υπουργός δημόσιας τάξης, Νίκος Δένδιας, πριν τελικά αλλάξει γνώμη. Αιτία ήταν το ρεπορτάζτης Guardian με μαρτυρίες ελλήνων αντιεξουσιαστών για τα βασανιστήρια που υπέστησαν κατά τη διάρκεια κράτησής τους στη ΓΑΔΑ.

Δίωξη, η οποία συζητήθηκε πολύ, ήταν εκείνη του δημοσιογράφου και εκδότη,Κώστα Βαξεβάνη για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λανγκάρντ στο περιοδικό Hot Doc τον Οκτώβριο του 2012. H κατηγορία αφορούσε την παραβίαση προσωπικών δεδομένων και ενώ το δικαστήριο είχε αποφασίσει την αθώωση του, μετά από έφεση της εισαγγελίας, ο δημοσιογράφος δικάζεται εκ νέου.

Το πιο αστείο όλων όμως υπήρξε η σύλληψη του διαχειριστή της σελίδας του «Γέροντα Παστίτσιου» στο Facebook από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος με τις κατηγορίες «της κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων».

Αστυνομικές καταχρήσεις

«Μέγιστο θέμα ελευθεροτυπίας, αλλά και δημοκρατίας» χαρακτήρισε πρόσφατα η ΠΟΕΣΥ την αποκάλυψη πως συνεντεύξεις και συνομιλίες δημοσιογράφων «παρακολουθούνται από την ΕΥΠ και καταγράφονται, προκειμένου να περιληφθούν στις δικογραφίες και να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικό υλικό εγκληματικής δράσης».

Πρόκειται για πληροφορίες που ανέδειξε το ρεπορτάζ του Σάκη Αποστολάκη στην Ελευθεροτυπία, το οποίο συγκεκριμένα έκανε λόγο για απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες κατηγορούμενου για την υπόθεση στις Σκουριές με δημοσιογράφους 11 εφημερίδων, πρακτορείων ειδήσεων και ηλεκτρονικών μέσων, και οι οποίες προφανώς αποτελούσαν προϊόντα υποκλοπών.

Τον περασμένο χρόνο, η αστυνομία είχε προχωρήσει σε ακόμα μία απαράδεκτη πρακτική, χρησιμοποιώντας χωρίς άδεια φωτογραφικό υλικό, που προοριζόταν αποκλειστικά για δημοσιογραφική χρήση, με σκοπό να εντοπίσει δράστες των επεισοδίων της 12ης Φεβρουαρίου.

Σε σχετική ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζομένων Ενώσεων στον χώρο των ΜΜΕ, διαβάζουμε: «Πέρα από το γεγονός ότι καμιά φωτογραφία δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει τεκμήριο ενοχής για κανέναν, η Συντονιστική Επιτροπή καταδικάζει μεθόδους που παραβιάζουν βασικές αρχές του Συντάγματος, την προσωπική ελευθερία, αλλοιώνουν τον χαρακτήρα και τον ρόλο της ενημέρωσης και επιχειρούν να μετατρέψουν την λειτουργία μιας κατά παράδοση δημοκρατικής χώρας σε εργαστήριο ανώνυμων κατηγόρων».

http://www.thepressproject.gr/