Ευρωπαϊκή Ένωση: Μια εξαιρετική ιδέα!

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Η ήπειρος που άρχισε να ενοποιείται υπό καθεστώς πολλών διαφορετικών γλωσσών κατάντησε να αποδομείται λόγω ενός… κοινού νομίσματος.

Αν κάποιος θέλει να χαριτολογήσει, αποδίδοντας όμως παράλληλα με αρκετή ακρίβεια μια διαδεδομένη άποψη για τους λόγους δημιουργίας της Ευρωζώνης, θα μπορούσε να πει πως η ζώνη του ευρώ προέκυψε επειδή:

• Οι Γάλλοι φοβόντουσαν τη Γερμανία.

• Οι Ιρλανδοί πάσχιζαν να δραπετεύσουν από τη σκιά της Βρετανίας.

• Οι  Έλληνες φοβόμασταν την Τουρκία.

• Οι Ισπανοί ήθελαν να μοιάσουν στους Γάλλους.

• Οι Ιταλοί ήθελαν να γίνουν πιο Γερμανοί.

• Οι Ολλανδοί και οι Αυστριακοί είχαν ήδη γίνει σχεδόν Γερμανοί.

• Οι Βέλγοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν τη διάσπασή τους, με το να γίνουν ταυτόχρονα ένα με την Ολλανδία και τη Γαλλία εντός της ζώνης του μάρκου.

• Τέλος, οι Γερμανοί φοβόντουσαν τους… Γερμανούς!   Βέβαια, το πρόβλημα με μια τέτοια ποπ θεωρία είναι ότι βασίζεται σ’ ένα μέγα σφάλμα: δεν υπάρχουν οι Γερμανοί. Όπως δεν υπάρχουν οι Έλληνες ή οι Γάλλοι. «Είμαστε όλοι μας άτομα», όπως μας δίδαξαν οι Monty Python. Ή Ευρωπαίοι, όπως πολλοί εξ ημών αρεσκόμαστε να πιστεύουμε.

Οι διαφορές μεταξύ των λαών της Ευρώπης, οικονομικής ανάπτυξης, γλώσσας, ηθών και εθίμων, δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα της Ευρώπης. Μια ήπειρος που άρχισε να ενοποιείται υπό καθεστώς πολλών διαφορετικών γλωσσών και πολιτισμικών ταυτοτήτων κατάντησε να αποδομείται, να αποσυντίθεται, λόγω ενός… κοινού νομίσματος. Και δεν έφταιγε καν το γεγονός ότι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα κοινό νόμισμα. Έφταιγε ο τρόπος που το δομήσαμε. Ένας τρόπος που εγγυήθηκε την κρίση. Κι όταν η κρίση χτύπησε, όπως ήταν με μαθηματική ακρίβεια σίγουρο ότι θα έκανε (δεδομένης της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής του), η Ευρώπη αντέδρασε λες και η βαλκανιοποίησή της ήταν το ζητούμενο.

Όταν ο Γκάντι ρωτήθηκε τι άποψη έχει για τον δυτικό πολιτισμό, απάντησε: «Θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα». Έτσι και σήμερα, αν τεθεί το ερώτημα περί Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια καλή απάντηση θα ήταν: «Εξαιρετική ιδέα. Μπορούμε όμως να την υλοποιήσουμε;».   Προς το παρόν, κάνουμε το αντίθετο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας αντιδρούν στην ευρωπαϊκή κρίση με τρόπο που είναι ταυτόχρονα ιησουίτικος, ορθόδοξος, καθολικός και καλβινιστικός.

Είναι ιησουίτικος, καθώς γραφειοκράτες, π.χ. ο κ. Όλι Ρεν, συστηματικά «αποδεικνύουν» την ορθότητα κάθε θεωρίας και του αντίθετού της, ανάλογα με τις εξελίξεις και το τι τους βολεύει.   Είναι ορθόδοξος, καθώς οι οικονομικές αναλύσεις γίνονται αποδεκτές μόνο στον βαθμό που συνάδουν με την Προφητεία.   Είναι καθολικός, επειδή θεωρούν δεδομένο πως το χρέος αρκεί για να καταδικάσει ολόκληρα έθνη σε θεσμικό «καθαρτήριο», όπου τα περιμένουν συλλογικά βάσανα, τα οποία, κατ’ αποκλειστικότητα, δύνανται να σώσουν από την αμαρτία του χρέους τους πολίτες τους.

Και είναι καλβινιστικός από την άποψη ότι αποκλείει όλο και μεγαλύτερο αριθμό Ευρωπαίων από τον «Κύκλο των Επίλεκτων», έως ότου όσοι απομείνουν εντός του «Κύκλου» καταφέρουν να διασωθούν μέσω της πίστης στη μυστικιστική ιδέα μιας ανάκαμψης που θα φέρει η γενικευμένη λιτότητα.

Ο Αμερικανός διανοούμενος οικονομολόγος Clarence Ayers είχε πει κάποτε, σαν να αναφερόταν στους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες μας: «Προσφέρουν στην πραγματικότητα που δημιουργούν το κομπλιμέντο τού να πιστεύουν σε αυτά που κάνουν. Αν και ισχυρίζονται ότι τα κάνουν στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ο πραγματικός λόγος είναι ότι διψούν για την αυτο-επιβεβαίωση». Όμως, η δική τους αυτο-επιβεβαίωση ως τεχνοκρατών έχει κόστος: την αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν. Μην ξεχνάμε: οι αυτo-αποκαλούμενοι «τεχνοκράτες» απορρίπτουν, με πλατωνικό πάθος, τόσο την Ιστορία όσο και τη Δημοκρατία.

Υπό αυτό το καθεστώς, δεν θα είναι απλή υπόθεση η διάσωση της Ενωμένης Ευρώπης, και ως ιδέας και ως πραγματοποιούμενης σύλληψης. Θα χρειαστεί γερή σύγκρουση με την ανίερη συμμαχία των Βρυξελλιωτών-Φρανκφουρτιωτών «τεχνοκρατών», των μικρομεσαίων υποτακτικών τους, του καρτέλ των πτωχευμένων μεγα-τραπεζών και της θλιβερής νέας κλεπτοκρατίας που χτίζεται σε χώρες όπως η Ελλάδα με τα χρήματα της λεγόμενης «ανακεφαλαιοποίησης» των ακόμα πιο πτωχευμένων, θλιβερών «μας» τραπεζών.   Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή. Για να βγει νικήτρια η Ευρώπη, θα χρειαστεί όλες τις δυνάμεις ανανέωσης και δημοκρατίας που σήμερα έχουν κρυφτεί στα σπίτια τους, απογοητευμένες και απαισιόδοξες. Οι οιωνοί δεν είναι καλοί. Όσο το υπερεθνικό ευρω-κρατικό καθεστώς επιμένει ότι η κρίση τελείωσε και επιμένει να συνεχίζει τις πολιτικές που υπονομεύουν την Ενωμένη Ευρώπη, τόσο η αποδόμηση θα πλησιάζει στο σημείο μη επιστροφής.

Τα καλά νέα είναι ότι οι Γερμανοί δεν φοβούνται πλέον τους Γερμανούς. Η Ευρώπη έχει ανάγκη Γερμανούς με αυτοπεποίθηση, που να κατανοήσουν ότι η μεγάλη άρνηση της πεμπτουσίας της κρίσης θα κοστίσει, εν τέλει, πολύ στους ίδιους. Να καταλάβουν αυτό που επιτελείται σήμερα: ότι, δηλαδή, χτίζεται στις χώρες του Νότου, με δικά τους χρήματα, μια νέα κλεπτοκρατία, την ώρα που οι δικοί τους εργαζόμενοι-πτωχοί αυξάνονται και πληθύνονται. Και που συναισθάνονται ότι, όταν έρθει η στιγμή που οι σημερινές πολιτικές καταστήσουν τη διάλυση της Ευρωζώνης αναπόφευκτη, ολόκληρη η Ευρώπη θα κατοικείται από χαμένους.

Πηγή: www.lifo.gr