Αναρτήσεις
Γιατί, λοιπόν, πήραμε συνέντευξη από τον Κακλαμάνη;
Ένας καλός λόγος είναι ότι έχει πράγματα να πει που δεν τα λένε πολλοί άλλοι, όπως: «Σήμερα οι δημοκρατικοί θεσμοί κακοποιούνται βάναυσα, και πρωτίστως η Βουλή και η Δικαιοσύνη. Η κρίση χρησιμοποιείται ως άλλοθι ώστε να εμφανίζεται η εθνική αντιπροσωπεία σαν υπηρεσία πρωτοκόλλου και διεκπεραίωσης νομοσχεδίων […] Η από διετίας εισαχθείσα πρακτική των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου […] θίγει βασικές αρχές λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος».
Ένας άλλος καλός λόγος είναι ότι αρκετά απ’ αυτά που έχει να πει δεν τα δημοσιεύουν πολλοί άλλοι: «Στην Ελλάδα πάντοτε […] διάφοροι επιχειρηματίες, κατά μόνας ή ως ομάδες συγκρουόμενων συχνά μεταξύ τους συμφερόντων, παρενέβαιναν στην πολιτική ζωή και το έργο των κυβερνήσεων προς ίδιον όφελος. Το κακό αυτό έχει μεγιστοποιηθεί αφ’ ής περιήλθαν υπό τον έλεγχο τέτοιων συμφερόντων μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και τηλεοπτικές επιχειρήσεις…».
Ένας τρίτος καλός λόγος είναι ότι πρόκειται για τον αρχαιότερο εν ενεργεία βουλευτή, πρώην πρόεδρο της Βουλής και πρώην υπουργό, συνεργάτη του Γεωργίου κι έπειτα του Ανδρέα Παπανδρέου, πολύπειρο πολιτικό – ένα ιστορικό πρόσωπο εν ολίγοις, ασχέτως των προσόντων και των απόψεών του.
Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι άλλος. Το ThePressProject αλλάζει, μια στροφή που ήδη επικροτεί το κοινό του με τη συνεχή αύξηση της επισκεψιμότητάς του, με την ολοένα και ευρύτερη διάδοση των άρθρων του μέσω των social media, με τη συνολική εικόνα που διαμορφώνει σταδιακά, εδώ και δύο μήνες. Όταν γράφουμε στο ιδρυτικό κείμενο του νέου ThePressProject (www.thepressproject.gr/info) ότι
«τα πειράματα θα συνεχιστούν, αλλά σε ανώτερο επίπεδο, με περισσότερους πόρους, καλύτερη οργάνωση, επαγγελματισμό και υποδομές, με μεγαλύτερο πλουραλισμό αλλά και με το ίδιο διαβολεμένο κέφι, με χιούμορ και ευρηματικότητα», δεν δίναμε κούφιες υποσχέσεις. Το εννοούσαμε.
Ανάμεσα λοιπόν, στα νέα στοιχεία που ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών του ThePressProject, μαζί με τις έρευνες, τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, τις live μεταδόσεις, την αγγλική έκδοση, τις web radio εκπομπές και τις βίντεο-συνεντεύξεις, ξεδιπλώνεται παράλληλα κι ένας νέος πλουραλισμός. Πλουραλισμός στα άρθρα απόψεων, αλλά και πλουραλισμός στα πρόσωπα στα οποία απευθυνόμαστε για να μιλήσουμε.
Δεν θέλουμε να μας βλέπετε και δεν είμαστε κάτι σαν κομματικό όργανο (αν και, εδώ που τα λέμε, και τα κομματικά όργανα θα όφειλαν ν’ αλλάξουν κι εκείνα, διευρύνοντας την οπτική τους γωνία). Χρωστάμε στους επισκέπτες μας μια σφαιρική άποψη των γεγονότων, κι αυτό δεν μπορείς να το πετύχεις αναπαράγοντας μονότονα τις απόψεις ενός κλειστού κύκλου αριστερών ή αντισυστημικών ή αντιμνημονιακών προσώπων. Το πετυχαίνεις πολύ καλύτερα τρυπώνοντας παντού, ρωτώντας τους πάντες, σηκώνοντας κάθε πέτρα για να δεις τι κρύβει από κάτω. (Ε, καμιά φορά, όταν κρύβει από κάτω κάτι ακραία απεχθές, μπορεί και ν’ αφήνεις την πέτρα να πέσει να το πλακώσει – αλλά αυτό είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας.)
Πριν από μερικές εβδομάδες, το ThePressProject φιλοξένησε μια βίντεο-συνέντευξη του Πέτρου Τατσόπουλου. Μερικοί ενοχλήθηκαν και τότε – μα, τον Τατσόπουλο; Ναι, και τον Τατσόπουλο, ασχέτως αν επιδείξαμε ένα είδος δημοσιογραφικής ανεπάρκειας και αποτύχαμε να του αποσπάσουμε κάποια απ’ αυτές τις ατάκες που μοιράζει αφειδώς δεξιά αριστερά σε όλους τους άλλους δημοσιογράφους. Παρά την επιμέρους αυτής αστοχία, πάντως, ξαναβλέποντας ή ξαναδιαβάζοντας κανείς αυτή τη συνέντευξη (εδώ μπορεί να ερμηνεύσει πολύ καλύτερα τα γεγονότα που επακολούθησαν με πρωταγωνιστή τον Τατσόπουλο.
Τα ίδια ισχύουν και με τις συνεντεύξεις της Σοφίας Σακοράφα, του Αντώνη Μανιτάκη, του Ευτύχη Μπιτσάκη, του Γιάννη Μαυρή, του Λάζλο Αντόρ. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα συνεχίζουμε, και κάτω απ’ αυτή τη λογική θα παίρνουμε συνεντεύξεις από όλο και μεγαλύτερη γκάμα προσώπων. Όχι μόνο από τον Απόστολο Κακλαμάνη, αλλά ακόμα κι από τον… Νικήτα.
Ένας καλός λόγος είναι ότι έχει πράγματα να πει που δεν τα λένε πολλοί άλλοι, όπως: «Σήμερα οι δημοκρατικοί θεσμοί κακοποιούνται βάναυσα, και πρωτίστως η Βουλή και η Δικαιοσύνη. Η κρίση χρησιμοποιείται ως άλλοθι ώστε να εμφανίζεται η εθνική αντιπροσωπεία σαν υπηρεσία πρωτοκόλλου και διεκπεραίωσης νομοσχεδίων […] Η από διετίας εισαχθείσα πρακτική των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου […] θίγει βασικές αρχές λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος».
Ένας άλλος καλός λόγος είναι ότι αρκετά απ’ αυτά που έχει να πει δεν τα δημοσιεύουν πολλοί άλλοι: «Στην Ελλάδα πάντοτε […] διάφοροι επιχειρηματίες, κατά μόνας ή ως ομάδες συγκρουόμενων συχνά μεταξύ τους συμφερόντων, παρενέβαιναν στην πολιτική ζωή και το έργο των κυβερνήσεων προς ίδιον όφελος. Το κακό αυτό έχει μεγιστοποιηθεί αφ’ ής περιήλθαν υπό τον έλεγχο τέτοιων συμφερόντων μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και τηλεοπτικές επιχειρήσεις…».
Ένας τρίτος καλός λόγος είναι ότι πρόκειται για τον αρχαιότερο εν ενεργεία βουλευτή, πρώην πρόεδρο της Βουλής και πρώην υπουργό, συνεργάτη του Γεωργίου κι έπειτα του Ανδρέα Παπανδρέου, πολύπειρο πολιτικό – ένα ιστορικό πρόσωπο εν ολίγοις, ασχέτως των προσόντων και των απόψεών του.
Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι άλλος. Το ThePressProject αλλάζει, μια στροφή που ήδη επικροτεί το κοινό του με τη συνεχή αύξηση της επισκεψιμότητάς του, με την ολοένα και ευρύτερη διάδοση των άρθρων του μέσω των social media, με τη συνολική εικόνα που διαμορφώνει σταδιακά, εδώ και δύο μήνες. Όταν γράφουμε στο ιδρυτικό κείμενο του νέου ThePressProject (www.thepressproject.gr/info) ότι
«τα πειράματα θα συνεχιστούν, αλλά σε ανώτερο επίπεδο, με περισσότερους πόρους, καλύτερη οργάνωση, επαγγελματισμό και υποδομές, με μεγαλύτερο πλουραλισμό αλλά και με το ίδιο διαβολεμένο κέφι, με χιούμορ και ευρηματικότητα», δεν δίναμε κούφιες υποσχέσεις. Το εννοούσαμε.
Ανάμεσα λοιπόν, στα νέα στοιχεία που ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών του ThePressProject, μαζί με τις έρευνες, τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, τις live μεταδόσεις, την αγγλική έκδοση, τις web radio εκπομπές και τις βίντεο-συνεντεύξεις, ξεδιπλώνεται παράλληλα κι ένας νέος πλουραλισμός. Πλουραλισμός στα άρθρα απόψεων, αλλά και πλουραλισμός στα πρόσωπα στα οποία απευθυνόμαστε για να μιλήσουμε.
Δεν θέλουμε να μας βλέπετε και δεν είμαστε κάτι σαν κομματικό όργανο (αν και, εδώ που τα λέμε, και τα κομματικά όργανα θα όφειλαν ν’ αλλάξουν κι εκείνα, διευρύνοντας την οπτική τους γωνία). Χρωστάμε στους επισκέπτες μας μια σφαιρική άποψη των γεγονότων, κι αυτό δεν μπορείς να το πετύχεις αναπαράγοντας μονότονα τις απόψεις ενός κλειστού κύκλου αριστερών ή αντισυστημικών ή αντιμνημονιακών προσώπων. Το πετυχαίνεις πολύ καλύτερα τρυπώνοντας παντού, ρωτώντας τους πάντες, σηκώνοντας κάθε πέτρα για να δεις τι κρύβει από κάτω. (Ε, καμιά φορά, όταν κρύβει από κάτω κάτι ακραία απεχθές, μπορεί και ν’ αφήνεις την πέτρα να πέσει να το πλακώσει – αλλά αυτό είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας.)
Πριν από μερικές εβδομάδες, το ThePressProject φιλοξένησε μια βίντεο-συνέντευξη του Πέτρου Τατσόπουλου. Μερικοί ενοχλήθηκαν και τότε – μα, τον Τατσόπουλο; Ναι, και τον Τατσόπουλο, ασχέτως αν επιδείξαμε ένα είδος δημοσιογραφικής ανεπάρκειας και αποτύχαμε να του αποσπάσουμε κάποια απ’ αυτές τις ατάκες που μοιράζει αφειδώς δεξιά αριστερά σε όλους τους άλλους δημοσιογράφους. Παρά την επιμέρους αυτής αστοχία, πάντως, ξαναβλέποντας ή ξαναδιαβάζοντας κανείς αυτή τη συνέντευξη (εδώ μπορεί να ερμηνεύσει πολύ καλύτερα τα γεγονότα που επακολούθησαν με πρωταγωνιστή τον Τατσόπουλο.
Τα ίδια ισχύουν και με τις συνεντεύξεις της Σοφίας Σακοράφα, του Αντώνη Μανιτάκη, του Ευτύχη Μπιτσάκη, του Γιάννη Μαυρή, του Λάζλο Αντόρ. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα συνεχίζουμε, και κάτω απ’ αυτή τη λογική θα παίρνουμε συνεντεύξεις από όλο και μεγαλύτερη γκάμα προσώπων. Όχι μόνο από τον Απόστολο Κακλαμάνη, αλλά ακόμα κι από τον… Νικήτα.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου