To νόμιμο, το ηθικό και η Αριστερά

Αφορμή για τα σύντομα αυτά σχόλια, αποτελούν όσα διαμείβονται τις τελευταίες ημέρες σχετικά με το «ζήτημα» του σ. Π. Τατσόπουλου, αλλά και η βιωματική μου εμπειρία από την πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας

Του Χρήστου Μαντά

Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι το «ζήτημα» του σ. Τατσόπουλου (που δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εγώ  τον αντιμετωπίζω ως σύντροφο, όπως φαντάζομαι πολλές και πολλοί) δεν είναι κατά τη γνώμη μου οι  απόψεις του πάνω σε θέματα  π.χ. των συμμαχιών ή και σε άλλα ζητήματα, γενικότερου χαρακτήρα. Δεν είναι ούτε και ο τρόπος που εκφράζει τις απόψεις του και το πώς επιλέγει να τις δημοσιοποιήσει. Θα έλεγα μάλιστα ότι κινείται στα όρια της αριστερής «νομιμότητας», έτσι όπως τουλάχιστον έχει καθιερωθεί στην δικιά μας αριστερά, και εν πολλοίς, και στο καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ωστόσο ότι οι αναζητήσεις και οι αγωνίες όλων μας σε πολλά θέματα που αφορούν την πυκνή ιστορικά περίοδο που ζούμε είναι θεμιτές και οφείλουμε να τις μοιραζόμαστε αρχικά μέσα σε ένα πλαίσιο συντροφικής ανταλλαγής απόψεων, π.χ. στα πλαίσια της Κ.Ο. Βεβαίως αυτό χρειάζεται πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια για να αισθανθούμε όλες και όλοι την απαραίτητη εμπιστοσύνη σε αυτή τη διαδικασία και να μην γλιστράμε στην ευκολία είτε των συζητήσεων καθ’ ομάδας με αυτούς κυρίως που μας αποδέχονται και τους εμπιστευόμαστε είτε με την τοποθέτησή μας στις διάφορες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια να ακολουθούμε τη γραμμή της τάσης μας στις πιο «θεσμικές» συζητήσεις.

Αλλά ό, τι κινείται στα όρια της «αριστερής νομιμότητας», δηλαδή κατοχυρώνεται και στις καταστατικές διαδικασίες ή είναι καθιερωμένο στη δικιά μας αριστερά, είναι άραγε και ηθικό; Ηθικό με την έννοια της στάσης ζωής, της συνέπειας σε έναν σκληρό αγώνα, με την έννοια του σεβασμού στις διαδικασίες αλλά και στους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτές εντός της Αριστεράς. Μάλλον δεν αισθάνθηκα ότι ήταν ηθική η στάση του σ. Π. Τατσόπουλου απέναντί μου -και μιλάω αυστηρά προσωπικά-, όταν εκτός των άλλων (π.χ. δεν άκουσε τις ομιλίες πολλών σ. που αναφέρθηκαν στο «ζήτημά» του αφού ήδη είχε αποχωρήσει) στις αμέσως επόμενες ώρες πλήθος συνεντεύξεων του σ. Π. Τατσόπουλου κατέκλυσαν τις συχνότητες, ώστε το πανελλήνιο να ενημερωθεί επαρκώς και επανειλημμένα. Να ενημεωθεί, όχι βεβαίως για την ώριμη κατά τη γνώμη μου συζήτηση στο πλαίσιο της Κ.Ο. για τις  προτάσεις και τις πρωτοβουλίες βελτίωσης της κοινοβουλευτικής δουλειάς, αλλά μάλλον για άλλα πράγματα, που περιστρέφονται γύρω από τις απόψεις του σ. Π. Τατσόπουλου. Τις απόψεις καθόλου δεν τις υποτιμώ. Αλλά μάλλον επιλέγησαν ως «πιπεράτο» θέμα από τα κανάλια και τις συχνότητες πανελλήνιας εμβέλειας.

Για να είμαι ξεκάθαρος, απάντηση σε τέτοιες στάσεις δεν αποτελούν κείμενα, και μάλιστα από θεσμικούς παράγοντες, όπως αυτά του σ. Μουλόπουλου, που μάλλον αναπαράγουν ένα ήθος και ένα ύφος που δεν ταιριάζει στα αριστερά έντυπα.

Έχουν σημασία όλα αυτά, όλη αυτή η συζήτηση όταν εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν και αναζητούν εναγώνια μια αξιόπιστη λύση; Νομίζω ότι έχουν σημασία, στο βαθμό που συνομολογούμε ότι το ηθικό πλεονέκτημα, δηλαδή η στάση ζωής σε βασικές αξίες της αριστεράς και όχι μόνο, αποτελούν θεμέλιους λίθους της οικοδόμησης κάθε εναλλακτικού και χειραφετητικού εγχειρήματος.

Ο κόσμος της Αριστεράς έχει πληγωθεί στην ιστορική  διαδρομή της  ουκ ολίγες φορές. Η ιστορία έχει παίξει δύσκολα παιχνίδια στα θέματα που διαπραγματευόμαστε, και είναι ίσως  υπερβολή να αναζητούμε αναλογίες με άλλες εποχές ή να χαρακτηρίζουμε συμπεριφορές με όρους του παρελθόντος. Όμως, αν ζούμε σε ιστορικές στιγμές, αν γράφουμε ιστορία, δεν μας χρειάζονται μάχες χαρακωμάτων μεταξύ μας, και μάλιστα σε ξένα γήπεδα. Περισσότερη αλληλεγγύη και συλλογικότητα μας χρειάζονται. Μεγαλύτερη επιμονή στο άνοιγμα στην κοινωνία. Μεγαλύτερη εμβάθυνση στις προγραμματικές μας θέσεις. Μεγαλύτερη έμφαση στη στάση μας στα διαχρονικά, αλλά και στα καθημερινά. Και να θυμόμαστε πως, ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι και ηθικό, ιδιαίτερα όσον αφορά την Αριστερά.

Ο Χρήστος Μαντάς είναι βουλευτής Ιωαννίνων του ΣΥΡΙΖΑ

http://rednotebook.gr/