Για τη συρρίκνωση της δημόσιας Υγείας

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης η Υγεία όπως και η Παιδεία όφειλαν να μείνουν εκτός της πολιτικής της συρρίκνωσης, που εφαρμόζεται γενικά από την κυβέρνηση για περικοπή δαπανών και νοικοκύρεμα του κρατικού μηχανισμού. Αντ” αυτού συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σε ό,τι αφορά ειδικά τον χώρο της Υγείας η κατάσταση είναι απελπιστική. Μόνο για το 2013 οι κλίνες στα δημόσια νοσοκομεία έχουν μειωθεί κατά 1.200, ενώ στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας διακόσιες παραμένουν κλειστές, λόγω έλλειψης προσωπικού.

Αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα (έλλειψη κλινών και υποστελέχωση), για το οποίο ουδείς νιώθει την ανάγκη να λογοδοτήσει. Με συνέπεια, οι ασθενείς να πληρώνουν όλο και περισσότερο και να μην πλησιάζουν καν το ΕΣΥ εάν είναι άνεργοι ή ανασφάλιστοι. Παλαιότερα πλήρωναν το 11,5%, κατά μέσο όρο, της τιμής του φαρμάκου ενώ σήμερα καλούνται να συμμετάσχουν με ποσοστό 23,5% της τιμής. Το πρόβλημα είναι οξύ και η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι προτεραιότητά της έπρεπε να είναι να ανοίξει νέες μονάδες για να φιλοξενούνται εκεί ασθενείς με πιο μόνιμες ανάγκες, και όχι βεβαίως να κλείνει τις υπάρχουσες. Αυτό απαιτεί μια σταθερή κοινωνική πολιτική, έξω από τη «φιλοσοφία» της μείωσης δαπανών που επιτάσσει η μνημονιακή πολιτική.

Προκαλεί ανατριχίλα η δήλωση του υπουργού Υγείας ότι «δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση όλων των πολιτών στην Υγεία». Εάν δηλώνουν αδυναμία, ας παραιτηθούν. Δεν είναι δυνατόν σε μια δημοκρατική χώρα ο κάθε πολίτης να μην μπορεί να έχει πρόσβαση στην Υγεία (ή στην Παιδεία). Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήτες δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία την ίδια, ούτε καν μ” εκείνη την εκδοχή της στην οποία ο πολίτης συμμετέχει με δικά του έξοδα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν υπουργικές εντολές για «εκκαθάριση» των νοσοκομείων και μάλιστα με τη φρικώδη φράση «Μαζέψτε τα και δρόμο. Περιμένουν κι άλλοι στη σειρά», ειδικά σε Μονάδες Ειδικών Λοιμώξεων, όπως συνέβη στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Μαζί με την κοινωνική αναλγησία εμφανίζεται και ένας πρωτοφανής κοινωνικός ρατσισμός. Ο υπουργός Υγείας είναι υπόλογος απέναντι στην ελληνική κοινωνία αλλά και στις ίδιες τις ανθρωπιστικές ιδέες και πρακτικές. Οι οροθετικοί, χρήστες ουσιών ή νοσούντες με AIDS δεν είναι σε θέση να φύγουν ή να μετακινηθούν χωρίς συνοδό, οι δε κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων είναι σχεδόν ανύπαρκτες με αποτέλεσμα να μην μπορούν να βοηθήσουν σ” αυτές τις απάνθρωπες «μετακινήσεις».

Είναι θέμα πολιτισμού και δημοκρατίας η δημόσια περίθαλψη των ασθενών. Εάν αυτά δεν υπάρχουν, τότε «νοσεί» η κυβέρνηση, αλλά και η ίδια η χώρα.

http://www.efsyn.gr/