Του Θανάση Καρτερού
Στην Αριστερά έχουν αναπτυχθεί προϊόντος του χρόνου διάφοροι τύποι κριτικής και αυτοκριτικής. Η αυστηρή, η σκληρή, η εξοντωτική, η απ' έξω απ' έξω, η μέτρια, η ήπια, η μαλακή. Με μαλακότερο όλων των τύπων εκείνον στον οποίο απαντάται συνήθως η φράση - κλειδί: Δεν καταφέραμε να πείσουμε. Που πάει να πει ότι η γραμμή μας γενικώς δεν ήταν λάθος, αλλά η λειψή επεξεργασία της και αδυναμίες, οργανωτικές, επικοινωνιακές, υποκειμενικές, την εμπόδισαν να γίνει κτήμα των μαζών και συνακόλουθα υλική δύναμη.
Στον τύπο αυτό εντάσσεται μάλλον και η τελευταία δήλωση αυτοκριτικής, ή κριτικής, του Μανώλη Γλέζου: «Διότι υπάρχουν σημεία που δεν έχουν ξεκαθαριστεί. Και ορρωδώ να πω ότι στον κόσμο που με ρωτάει πού θα βρούμε τα λεφτά, ότι η απάντησή μας δεν είναι πειστική. Δεν είναι. Πρέπει να είναι πιο πειστική". Αυτά είπε και ακολούθησε ο αναμενόμενος σε κάθε τέτοια περίπτωση θόρυβος για τα λεγόμενά του. Με τα οποία επιχειρεί προφανώς να κατεδαφίσει κάποιες ανησυχητικές για τον ίδιο κομματικές βεβαιότητες.
Η δήλωση έχει πάντως κάτι πρωτότυπο σε σχέση με την αριστερή παράδοση: Γίνεται πριν, για να προλάβει, κι όχι μετά, για να δικαιολογήσει. Γιατί συνήθως ο τύπος αυτός κριτικής ή αυτοκριτικής επιστρατεύεται αφού χαθεί μια μάχη. Ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται να συμβάλει για να κερδηθεί μια μάχη. Και από την άποψη αυτή ίσως να της άξιζε και μια καλύτερη μεταχείριση. Διότι αυτή είναι μία από τις περιπτώσεις που δεν αρκεί η έκφραση σεβασμού προς τον δηλώσαντα. Χρειάζεται ο σεβασμός αυτός να εκφραστεί και με μια καθαρή πολιτική απάντηση για τη δήλωση. Έχει δίκιο ή άδικο ο Γλέζος;
Επ' αυτού, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κακώς είπε όσα είπε σε μια τέτοια στιγμή, κακώς εμφάνισε ως μη πειστική τη μόνη εναλλακτική πρόταση στα Μνημόνια, κακώς αδυνάτισε τον πυρήνα της απάντησης του ΣΥΡΙΖΑ στον μονόδρομο της υποταγής, διάλεξαν να εκφράσουν τον σεβασμό της σιωπής. Κάτι σαν κατάθεση στεφάνου σε έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι σύμβολο, αλλά δεν είναι άγαλμα - αν ήταν, δεν θα μιλούσε. Είναι και θέλει να είναι πολιτικά δραστήριος και μάλιστα στην πρώτη γραμμή. Και άρα δικαιούται τον σεβασμό της κριτικής και της διαφωνίας στην κριτική του...