Μ. Μερκούρη: 20 χρόνια από τότε που έφυγε για πάντα!

Χθές συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατο της μεγάλης ηθοποιού και πολιτικού,Μελίνας Μερκούρη. Η γυναίκα σύμβολο που ο διεθνής Τύπος της εποχής αποκαλούσε “τελευταία Ελληνίδα θεά” την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.



Η Μελίνα πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν. “Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα” ήταν η απάντηση της, όταν πληροφορήθηκε την απόφαση της χούντας για στέρηση του δικαιώματος της ελληνικής της υπηκοότητας. Και είχε σαν όραμά της (μέχρι το θάνατό της) την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.

Η ίδια πίστευε ότι “ο Πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας”. Ότι είναι ένα σοβαρό εξαγώγιμο προϊόν και ότι έχει μεγάλη σημασία και αξία η ανάδειξή του. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της “Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης”.

Ποια ήταν η Μελίνα Μερκούρη

Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Καταγόταν από σπουδαία οικογένεια πολιτικών. Ήταν η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή της ΕΔΑ και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη. Το όνομά της ήταν Μαρία Αμαλία Μερκούρη.

Ήταν βραβευμένη με διεθνή βραβεία και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (όπως τόνισε και ο Ανδρέας Παπανδρέου άντεξε και στους 16 ανασχηματισμούς κυβέρνησης που έκανε), από το 1981-1989 και 1993-1994.

Το Σεπτέμβρη του 1938 γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές, μεταξύ άλλων, τη Δέσπω Διαμαντίδου, τηνΑλέκα Παΐζη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον Αλέξη Δαμιανό κ.ά.

Το χειμώνα του 1939 παντρεύεται τον Παναγή Χαροκόπο. Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια με το θίασο του Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολομού Το μονοπάτι της Λευτεριάς και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete H κόμισσα και ο καμαριέρης.

Από το 1951 αρχίζει να πρωταγωνιστεί παράλληλα και στη γαλλική θεατρική σκηνή, όπου έγινε μούσα ενός από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς, του Μαρσέλ Ασάρ. Συνεχίζει την παράλληλη πορεία της και στις δύο σκηνές, την αθηναϊκή και την παριζιάνικη. Το 1960 παίζει με το θέατρο Τέχνης το Γλυκό Πουλί της Νιότης με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Γιάννη Φέρτη.

Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ γιά το Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ 'την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.

Το 1965 παντρεύτηκε τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).

Ερμηνεύτρια

Παράλληλα είχε σπουδαία πορεία στη δισκογραφία καθώς έχουν κυκλοφορήσει πάνω από δεκαπέντε δίσκοι της, πέρα από soundtrack ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Έχει τραγουδήσει μεγάλους Έλληνες συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι (με τον οποίο τους συνέδεε προσωπική φιλία), Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και κορυφαία ερμηνεία μουσικών έργων των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ. Εμφανίσεις έκανε και στην τηλεόραση, σε σειρά ντοκιμαντέρ του BBC σε επεισόδιο με τίτλο Η Ελλάδα της Μελίνας, από όπου και ο ομώνυμος δίσκος του Σταύρου Ξαρχάκου, όπως και σε σήριαλ και εκπομπές στη Γαλλική και τη Γερμανική τηλεόραση.

Παγκόσμια συγκίνηση για το θάνατό της

Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α\' Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.

Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ παραμένουν κλειστά.

Θεατρικό Βραβείο

Το Βραβείο “Μελίνα Μερκούρη” για τους ηθοποιούς υπάρχει στην Ελλάδα από το 2007 και δίνεται μαζί με το βραβείο Δημήτρης Χορν, σε νέους και νέες Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιούς, αντίστοιχα.

Το 2010 για πρώτη φορά το βραβείο θα δοθεί σε ξεχωριστή τελετή από το βραβείο “Δημήτρης Χορν”. Η “Μαρίνα Ασλάνογλου” είναι το τέταρτο Βραβείο Μελίνα Μερκούρη(2010) για νέα ηθοποιό, για την ερμηνεία της το 2009 στον ρόλο της Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Γουίλιαμς, που έπαιξε στο «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου ενώ έχουν βραβευθεί και οι:

Φωτογραφικό αφιέρωμα στο Μ. Μπενάκη

Φωτογραφίες της Μελίνας Μερκούρη από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την πολιτική της σταδιοδρομία, αλλά και γνωστά και άγνωστα στιγμιότυπα από την προσωπική της ζωή, παρουσιάζονται από σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη (κτίριο οδού Πειραιώς) με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατό της, στις 6 Μαρτίου του 1994.

Βραβείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO

H 6η Μαρτίου, ημέρα θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, έχει ορισθεί από την UNESCO ως παγκόσμια μέρα πολιτισμού κατά την οποία απονέμεται το Βραβείο “Μελίνα Μερκούρη” ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Το βραβείο αυτό δίνεται από το 1997 και κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους ή οργανισμούς για την προσπάθειά τους να διασωθούν μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας. Το βραβείο περιλαμβάνει και μία συμβολική επιταγή ύψους 20000 US$.
Βραβεύσεις

Στη διάρκεια της ζωής της βραβεύτηκε από πολλούς φορείς για το έργο της. Μεταξύ αυτών και από τον Σύνδεσμο Ελληνίδων Επιστημόνων με το βραβείο ΥΠΑΤΙΑ.

       Φιλμογραφία

1955 Στέλλα
1956 - Συνεργάζεται με το μεγάλο έρωτα της ζωής της τοv Ζυλ Ντασέν και γυρίζουν την ταινία Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (Celui qui doit mourir) βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη
1957 Γίνεται μαυρομάλλα για το ρόλο της Ο βαρώνος και η τσιγγάνα (The Gypsy and the Gentleman)
1958 Συμμετέχει στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρότζερ Βάιλαντ, Ο νόμος, που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τίτλο Θηλυκός δαίμων (La legge).
1958-1960 Γυρίζει το Ποτέ την Κυριακή (Never On Sunday) που την κάνει διάσημη σε όλη την υφήλιο, ταινία η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού (ήταν υποψήφια για άλλα τέσσερα Όσκαρ). Η ταινία της χάρισε αρκετές σημαντικές διακρίσεις και παγκόσμια αναγνώριση, όπως το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στις Κάννες, η υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου κλπ
1960 Το Ζήτω ο έρωτας (Vive Henri IV... vive l\'amour!)
1961 Η ώρα της μεγάλης κρίσεως (Il giudizio universale)
1962 Φαίδρα (Phaedra) με τον Άντονι Πέρκινς και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη
1963 Οι Νικητές (The Victors)
1964 Τοπ Καπί (Topkapi) με τον Πίτερ Ουστίνοφ
1965 Μηχανικά Πιάνα (Los pianos mecánicos)
1966 Ραντεβού στη Λισσαβόνα (A Man Could Get Killed), 10:30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ (10:30 P.M. Summer) με τη Ρόμι Σνάιντερ
1969 Η βασίλισσα του Σικάγο (Gaily, Gaily)
1970 Υπόσχεση την Αυγή (Promise at Dawn),
1973 Η Δοκιμή (The Rehearsal) ντοκιμαντέρ για το Πολυτεχνείο και τα βασανιστήρια της Χούντας με Σερ Λόρενς Ολίβιε, Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο κ.ά.
1974 Μία φορά δε φτάνει (Once Is Not Enough)
1976 Πονηρές κομπίνες (Nasty Habits) και
1978 Κραυγή Γυναικών, με την Έλεν Μπέρστιν.

http://www.tlife.gr

Μία αναγκαία ομαδική απόλυση

Αν πιστέψει κανείς αυτά που λένε και γράφουν τα χρεωκοπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν συμφωνήσει στις αλλαγές που αφορούν το καθεστώς των…ομαδικών απολύσεων και παράλληλα η κυβέρνηση και η τρόικα δεν μπορούν να καταλήξουν στο πώς και στο πότε θα εφαρμοστούν αυτές που οι αλλαγές που αφορούν το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων.

Το σχήμα μοιάζει κάπως παρανοϊκό και μάλλον είναι, καθώς η συζήτηση μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας για τις ομαδικές απολύσεις, για να απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό και στον, λεγόμενο, ευρύτερο δημόσιο τομέα, μόνο σε μία φάση παράνοιας μπορεί να διεξαχθεί.

Αν, από την άλλη, δεν πιστεύεις αυτά που λένε και γράφουν τα χρεωκοπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τότε τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και ούτε παράνοιες, ούτε και παρανοήσεις υπάρχουν. Προφανώς κανένας λογικός άνθρωπος, όταν η ανεργία μέσα σε τρία χρόνια έχει διπλασιαστεί και το μνημόνιο έχει καταστρέψει περίπου ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας, δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ως λογική τη συζήτηση για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Τ’ ότι υπάρχουν ακόμα κάποιες προστασίες είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι ότι η τρόικα θέλει να καταργήσει αυτές τις προστασίες και πως αυτό δημιουργεί ένα κάποιο πρόβλημα στην κυβέρνηση. Αλλά το θέμα, το θέμα μας, είναι να βγούμε από αυτή τη συζήτηση.

Το τι συζητάει η κυβέρνηση με την τρόικα και το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα – και – αυτής της διαπραγμάτευσης δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Ότι και να συμβαίνει, ότι και να συζητούν, ότι και να συμφωνήσουν τελικά, έχει πολύ μικρό ειδικό πολιτικό βάρος.

Γι’ αυτούς το μόνο που έχει σημασία είναι να συνεχιστεί το «πρόγραμμα» της φτωχοποίησης των πολλών καλών ανθρώπων στην Ελλάδα και όχι μόνον. Γι’ εμάς αυτό που έχει σημασία είναι να οργανώσουμε μία απόλυτα αναγκαία ομαδική απόλυση μέσα στους επόμενους μήνες, να απολύσουμε αυτή την ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς.

Ο alterthess ιανός

 

Ο καπιταλισμός ξαναβρίσκει τον εαυτό του.

Επιτέλους έχουμε έναν κανονικό καπιταλισμό, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα, μέχρι τη διάβρωση του από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Ταξικό, πολεμικό, επεκτατικό και αυταρχικό. Η πολλή δημοκρατία, επί πολύ, του είναι ασύμβατη. Μετά από μία μεγάλη παρένθεση, μπαίνει φρένο στο κοινωνικό κράτος και γίνεται συντεταγμένη επιστροφή στους επιθετικούς τυχοδιωκτικούς πολέμους, στις γενοκτονίες και στην αρπαγή. 

Τα καπιταλιστικά κράτη σκοτώνονται μεταξύ τους, οι ισχυροί τρώνε τους ανίσχυρους, τρέφοντας τα κανόνια τους με τους υπηκόους τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έκαναν πολέμους με τα σοσιαλιστικά κράτη, αλλά πάντα μεταξύ τους. Είχαν μεγάλη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά κράτη γιατί περιόριζαν την επέκτασή τους και «μόλυναν» τις δυτικές κοινωνίες με ανατρεπτικές ιδέες, αλλά δεν ήταν ανταγωνιστές στις αγορές.

Με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και τη στροφή της Κίνας στην οικονομία της αγοράς, οι σοσιαλιστικές ιδέες αποδυναμώθηκαν πάρα πολύ και έπαψαν να αποτελούν μεγάλη απειλή για τη Δύση, δεκάδες χώρες «απελευθερώθηκαν» από το «σιδηρούν παραπέτασμα» και τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κράτη απαλλάχτηκαν από τους δεσμούς που εμπόδιζαν τη φυσική τους λειτουργία.
Έχοντας πλέον απέναντί τους μόνο καπιταλιστικά κράτη, ξαναλάδωσαν τις πολεμικές τους μηχανές, αύξησαν τις στρατιωτικές τους επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο και βάλθηκαν να καταστρέφουν τα πιο αδύναμα καπιταλιστικά κράτη για να τα υποτάξουν πλήρως και να τα εκμεταλλευτούν στο έπακρο, με την πιο άγρια μορφή, ενδυναμώνοντας το μπλοκ τους απέναντι στις νέες μεγάλες αναδυόμενες δυνάμεις, Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κ.λπ., αλλά εντείνοντας και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για τη γη και τη θάλασσα, τις πρώτες ύλες και τις αγορές.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αξιοποίηση των ίδιων των λαών σ’ αυτό το σκληρό ανταγωνισμό. Η εμπλοκή των ίδιων των εργαζομένων στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας που καρπούται τη μερίδα του λέοντος. Διαπαιδαγωγώντας τους εργαζόμενους με την αντίληψη ότι ωφελούνται κι αυτοί από τη λεία των ληστρικών επιδρομών, ότι η εργασία τους δεν είναι αρκετή για να τους εξασφαλίσει την ευημερία οπότε χρειάζεται η επικυριαρχία με κάθε μέσο στον υπόλοιπο κόσμο, εξασφαλίζουν από ανοχή και συναίνεση έως ενεργητική συνδρομή στην εφαρμογή των επιθετικών πολιτικών τους.

Αυτό φαίνεται από την αποδοχή των θέσεων των κομμάτων εξουσίας, αλλά και από τις σχετικές δημοσκοπήσεις. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των λαών, σε κρίσιμες στιγμές, στηρίζει τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Λιβύης, όπως και σε βάρος του Παναμά και της Ονδούρας, αλλά και του Μαλί και της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, για να αναφέρουμε μερικές μόνο από τις περιπτώσεις σε παρόντα χρόνο.


Στο όνομα της δημοκρατίας

Στις ίδιες τις χώρες που δέχονται πιέσεις, επιδρομές και επεμβάσεις, εκτός από τις διεφθαρμένες κλίκες που είναι υποτελείς στις μητροπόλεις, σημαντικά τμήματα του εργαζόμενου πληθυσμού συντάσσονται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που εποφθαλμιούν τον πλούτο των ίδιων των χωρών τους, αλλά και μηχανεύονται την καταστροφή και το διαμελισμό τους.

Οι εξεγέρσεις στη Χιλή επί Αλιέντε έδειξαν ένα δρόμο για τη βίαιη ανατροπή νομίμων κυβερνήσεων με τη χρησιμοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Αργότερα, το είδαμε στη Νικαράγουα και την Ονδούρα, και τώρα το βλέπουμε στην Αργεντινή, την Αίγυπτο, την Ουκρανία και τη Βενεζουέλα. Ενώ το ίδιο συνέβη στη Λιβύη και τη Συρία, με συγκεντρωτικά καθεστώτα που ήταν συνεργάσιμα με τη Δύση, αλλά όχι υποτελή.

Ο κανόνας στις εξεγέρσεις αυτές είναι η επίκληση της δημοκρατίας. Κανόνας που για τις μητροπόλεις προσαρμόζεται κατά περίπτωση. 

• Ο αυταρχισμός υποτελών καθεστώτων που υπερβαίνουν σε αγριότητα τον αυταρχισμό του Καντάφι και του Άσαντ, τελούν υπό την απόλυτη προστασία της Δύσης. 
• Οι δολοφονημένοι, ακρωτηριασμένοι, φυλακισμένοι και εκτοπισμένοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, επί αμερικανοκρατίας, κάνουν τα εγκλήματα του Σαντάμ Χουσεΐν και των Ταλιμπάν να μοιάζουν με πλημμελήματα. 
• Οι σφαγές στο φιλοδυτικό Μπαχρέιν δεν εξασφαλίζουν ούτε μονόστηλα στο διεθνή τύπο. 
• Οι αποκεφαλισμοί των αντιφρονούντων στη Σαουδική Αραβία δεν προκαλούν ούτε το ένα χιλιοστό των διαμαρτυριών των Δυτικών για τις διώξεις των Pussy Riot στη Ρωσία. 
• Οι αυστηρές κριτικές στο στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν μόλις η Χίλαρι Κλίντον επισκέφτηκε τους δικτάτορες προσπαθώντας να βάλει ανάχωμα στην επιρροή της Κίνας στην περιοχή. 
• Οι δικτάτορες του βόρειου Σουδάν είναι εγκληματίες, ενώ οι δικτάτορες του φιλοδυτικού νότιου Σουδάν είναι περιστέρια. 
• Η γενοκτονία των Ταμίλ στη Σρι Λάνκα περνάει απαρατήρητη, όπως πέρασαν οι σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Σαλβαδόρ, τη Γουατεμάλα και την Αλγερία.

Οι περιπτώσεις είναι πάρα πολλές για να τις απαριθμήσω. Κι αυτά όλα στην εποχή μας, όχι προπολεμικά ούτε στο μεσαίωνα.

Ο καπιταλισμός ξαναβρήκε τον παλιό αληθινό εαυτό του, μετά από χρόνια καταπίεσης από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Χωρίς αντίπαλο δέος, καταργεί ή συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος, εξαπολύει πολέμους και επιβάλλει πραξικοπήματα και χρεοκοπίες κατά βούληση.

Οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν, μετά από μία μεγάλη ανάπαυλα, τους Αμερικάνους. Για τις μητροπόλεις δεν υπάρχουν ούτε έθνη ούτε ανεξάρτητα κράτη ούτε δημοκρατίες. Όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν προσωρινά και ελεγχόμενα για να επιτευχθούν οι πραγματικοί απώτεροι στόχοι τους. Αυτό το ξέρουμε από το 1821. Τώρα, αν στα χρόνια της ευημερίας και της ειρήνης, πιστέψαμε κάτι διαφορετικό, αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Αυτοί πάντα ήξεραν τι είναι και τι θέλουν και πώς βλέπουν όλους τους άλλους. Οι ψευδαισθήσεις ήταν αποκλειστικό κουσούρι των εργαζομένων.

Ζούμε πλέον σε κανονικές καπιταλιστικές συνθήκες. Καπιταλιστές εναντίον καπιταλιστών και όλοι μαζί σε βάρος των εργαζομένων, πόλεμοι εναντίον εχθρών και φίλων, παρακολουθήσεις όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, βασανιστήρια, στοχευμένες δολοφονίες, κατάργηση νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεων, επιστράτευση ναζιστών, φασιστών και εθνικιστών, πρόκληση εμφυλίων πολέμων, λεηλασία των πιο αδύναμων αντιπάλων και συμμάχων, ανισότητες σε ύψιστο βαθμό, ολιγαρχίες με κοινοβουλευτικό μανδύα. 

Η δημοκρατία εξελίσσεται σε φερετζέ των ολιγαρχικών καθεστώτων. Ο καπιταλισμός στα φόρτε του, ενώ βρίσκεται στην παρακμή του. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει κιόλας αρχίσει…

Στέλιος Ελληνιάδης

 

The Greekman Show

Η Ελλάδα έχει μερικά 24ωρα που πραγματικά δε μπορεί να ησυχάσει. Όλοι οι δημοσιογράφοι, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις ασχολούνται με το δράμα των καρκινοπαθών -οι οποίοι δεν είναι έκτακτο περιστατικό-, την απελπισία ατόμων με αναπηρία που ψάχνουν για βοήθεια αλλά δεν υπάρχει πουθενά, στις πρώτες κατασχέσεις πρώτης κατοικίας ανέργων από τις τράπεζες που άρχισαν κιόλας να θεριεύουν. Οι διανοούμενοι αλλά και όλοι όσοι έχουν λόγο στις τηλεοπτικές οθόνες έχουν ορμήσει για να δείξουν με ακλόνητα στοιχεία ποια είναι η πραγματική Ελλάδα που θέλουν να κρύβουν τα γρανάζια του συστήματος. Στον αγώνα παίρνουν μέρος και κινηματογραφιστές με ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης δείχνοντας καρέ-καρέ την αγωνία και την καταστροφή απλών ανθρώπων που δε μπορούν να αμυνθούν στις αμείλικτες επιθέσεις που δέχονται οργανωμένα από την κατοχική κυβέρνηση και από όσους συνεπικουρούν.

Για μια ακόμη φορά η συνοχή της κοινωνίας θριαμβεύει απέναντι στο ύπουλο χτύπημα που δέχθηκε εδώ και 5 χρόνια η πατρίδα. Αν δεν υπήρχε αυτή η συνοχή θα είχαμε δημοσιογράφους να ασχολούνται με πληρωμένες συνεντεύξεις για την προώθηση του ναζιστικού ολοκληρωτισμού της ΕΕ προβάλλοντας κάθε λεπτό τις σωτήριες λύσεις για τις εκλογές των δημάρχων των σκουπιδιών. Θα είχαμε κινηματογραφιστές που θα έφτιαχναν ντοκιμαντέρ ελληνογαλλικής παραγωγής με πρωταγωνιστή ανύπαρκτο κατά τα άλλα πρόσωπο στην πραγματική ζωή, αλλά τον αρχηγό του κόμματος της αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης. Θα καθόσουνα να βλέπεις την ατέλειωτη διαφημιστική καμπάνια και προώθηση από τα ΜΜΕ τέτοιων ανούσιων γεγονότων ενώ οι άλλοι μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό θα πέθαιναν.

Θα είχες ανεξάρτητες, ακριβοδίκαιες, πεντακάθαρες τηλεοπτικές περσόνες που θα δημιουργούσαν κόμματα θέλοντας να σε πείσουν ότι η σουπιά είναι είδος που ζει σε Ποτάμι. Ότι η σουπιά δεν έχει πολιτικό παρελθόν και είναι αριστερή με δάνεια από την φιλελεύθερη πολιτική. Ευτυχώς που οι δημοσιογράφοι της Ελλάδας κάνουν το λειτούργημα τους αποδεικνύοντας ότι σκοπός τους είναι η αλήθεια απέναντι στον πολίτη και όχι η κολιγιά τους με το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα. Αν δεν ήταν τόσο καθαροί οι Έλληνες ρεπόρτερς, τότε θα είχαμε δημοσιογράφους βουλευτές, υπουργούς και υποψηφίους για την Ναζιστική Βουλή της Ευρώπης.

Να γιατί δεν έχει πρόβλημα η Ελλάδα. Γιατί αν είχε πρόβλημα τότε όλα τα παραπάνω θα ήταν μια πραγματικότητα. Όμως όλα τα παραπάνω είναι μια φαντασίωση αποδεικνύοντας ότι τελικά η χώρα δεν έχει πρόβλημα αφού κανείς δεν σπαταλά ούτε ένα λεπτό της ημέρας να δείξει την δήθεν ανέχεια και ένδεια των πολιτών.

Σε ποια άλλη χώρα που το ποσοστό της ανεργίας φθάνει στο 35%, οι διανοούμενοι φτιάχνουν πολιτικές καριέρες;

Σε ποια άλλη χώρα με 2,000,000 ανασφάλιστους πολίτες οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με το σώσιμο της Ε.Ε και όχι με τους πολίτες που πεθαίνουν σε ράντζα περιμένοντας τουλάχιστον μία ασπιρίνη;

Σε ποια άλλη χώρα με τον τρίτο πιο φτωχό και κατεστραμμένο λαό στην Ευρώπη, άφθαρτος αριστερός πολιτικός πρωταγωνιστεί σε ντοκιμαντέρ -προεκλογική ευρωπαϊκή καμπάνια- κάνοντας τα θύματα της νέας θηριωδίας της ΕΕ και του ΔΝΤ απλούς κομπάρσους για να γεμίζει το πλάνο του καλλιτεχνικού σκηνοθέτη;

Σε ποια άλλη χώρα ιστορικά που τέλεσε ποτέ υπό κατοχή, τόσα κόμματα δημιουργούνται με πακτωλό χρημάτων χρησιμοποιώντας την ίδια την πραγματικότητα μόνο για να ανεβαίνουν τα εκλογικά ποσοστά;

Σε ποια άλλη χώρα το δικαίωμα της Δημοκρατίας το έχουν μόνο οι πολιτικοί αλλά όχι ο ίδιος ο λαός;

Ή έχουμε πρόβλημα ή δεν έχουμε πρόβλημα. Μέση οδός δεν υπάρχει. Δεν συνάδουν τα ποσοστά της εξαθλίωσης και η παράδοση της εθνικής ανεξαρτησίας με τα ποσοστά των σωτήρων που εμφανίζονται καθημερινά στην υπό κατοχή Ελλάδα. Εκτός κι αν όλα αυτά είναι μια οφθαλμαπάτη, ένα καλό σενάριο σε καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ υψηλής κουλτουριάρικης αισθητικής για άοσμες και άχρωμες καταστάσεις και πρόσωπα στην προσπάθεια επιβολής του ολοκληρωτισμού. Αλλά όπως διαπιστώνουμε δεν είναι οφθαλμαπάτη. Και τα ντοκιμαντέρ είναι υπαρκτά και οι χαρούλες στις τηλεοπτικές οθόνες και οι αμέτρητοι σωτήρες που το δικό σου σφαγμένο κεφάλι το κάνουν εξέδρα για να βγάλουν τον πολιτικό τους λόγο. 

Τσουβάλια γεμάτα με λόγια πεταμένα στον αέρα με μοναδικό σκοπό να μην αφήσουν κυβικό ελεύθερης ανάσας να γεννήσει ο λαός το νέο. Σαν τηλεπαιχνίδι που σου δίνουν πολλαπλές επιλογές αν και ξέρεις ότι καμία από αυτές δεν είναι αυτή που θα αλλάξει την τηλεζωή σου.-   

 Στον τοίχο

Αναλυτικά πόσο πλήρωσε η Ελλάδα για τις συμβουλές των οίκων αξιολόγησης την περίοδο 2009-2013 (λίστες)

Μπορεί να το υπουργείο Οικονομικών έχει προχωρήσει σε σημαντικές μειώσεις -της τάξεως από 48% έως 82%- των δαπανών για τη συνεργασία με τους οίκους αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας σε σχέση με τα προηγούμενα έτη, ωστόσο και πάλι τα ποσά που δαπανήθηκαν την περίοδο 2009-2013 είναι μεγάλα.

Σύμφωνα με έγγραφο του Γενικού Διευθυντή του ΟΔΔΗΧ Στυλιανού Παπαδόπουλου που εστάλη στη Βουλή προκύπτει ότι καταβλήθηκαν τα εξής ποσά, κατ΄ έτος:

Το 2013 έγιναν πληρωμές στους οίκους

• MOODY'S: 50.500 USD
• FITCH RATINGS: 41.000 GBP
• STANDARD AND POOR'S: 137.700 EUR
• R&I RATINGS: 2.000.000 JPY

Το 2012 έγιναν πληρωμές στους οίκους

• MOODY'S: 50.500 USD
• FITCH RATINGS: 41.000 GBP
• STANDARD AND POOR'S: 135.000 EUR

Το 2011 έγιναν πληρωμές στους οίκους

• R& I RATINGS: 2.000.000 JPY
• FICH RATINGS: 84.201,74 GBP
• MOODY'S: 2.900 USD

Το 2010 έγιναν πληρωμές στους οίκους

• MOODY'S: 280.650 USD
• R& I RATINGS: 2.000.000 JPY
• FITCH RATINGS: 79.500 GBP
• STANDARD AND POOR'S: 270.000 EUR

Το 2009 έγιναν πληρωμές στους οίκους

• STANDARD AND POOR'S: 540.000 EUR
• R& I RATINGS: 2.000.000 JPY
• MOODY'S: 16.500 USD
• FITCH RATINGS: 79.340,63 GBP

Το σύνολο των πληρωμών, ανά νόμισμα, το χρονικό διάστημα 2009-2013 ανήλθε σε:

• 1.082.700 EUR
• 8.000.000 JPY
• 401.050 USD
• 325.042,37 GBP

Πηγή:iefimerida.gr/ 

Απορρίφθηκε η τροπολογία-πρόκληση για τις αλλαγές στον αναδρομικό έλεγχο των πόθεν έσχες όλων των πολιτικών

Δεν έγινε τελικά αποδεκτή η τροπολογία -σκάνδαλο για τις αλλαγές στο νόμο για τον αναδρομικό έλεγχο των «πόθεν έσχες» των πολιτικών. Η τροπολογία, που έφερε την υπογραφή των βουλευτών Γιάννη Κεφαλογιάννη από τη ΝΔ και Χρήστου Γκόκα από το ΠΑΣΟΚ, κατέθηκε στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση της αστυνομίας και είχε προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις όχι μόνο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του πρώην προέδρου της Βουλής Απόστολου Κακλαμάνη.

Κάνοντας λόγο για «απαράδεκτη μεθόδευση και μαγειρέματα από τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης», η αξιωματική αντιπολίτευση υπογράμμισε πως η επίμαχη τροπολογία επιφέρει τρεις ουσιαστικές αλλαγές στον ισχύοντα νόμο για τον αναδρομικό έλεγχο: μεταθέτει για ακόμα έναν χρόνο την προθεσμία ολοκλήρωσης του αναδρομικού ελέγχου, καταργεί τη ρύθμιση για έλεγχο δύο χρόνια πριν την ανάληψη των καθηκόντων του εκάστοτε υπουργού και ελαφραίνει τις συνέπειες και τις ποινικές και τις χρηματικές, για όσους οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» θεωρηθούν ανακριβείς.

Τελικά ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ότι δεν κάνει δεκτή την τροπολογία, ξεκαθαρίζοντας πως ο αναδρομικός έλεγχος των «πόθεν έσχες» από το 1974 μέχρι σήμερα, θα γίνει κανονικά με τη διαδικασία που προβλέπει ο ισχύων νόμος.

«Ομόφωνα η Βουλή είχε ψηφίσει τον νόμο για το "πόθεν έσχες". Όσοι δεν θέλουμε να ντροπιάσουμε τη διαδρομή μας, σας ζητάμε να αποσύρετε αυτή την τροπολογία που είναι άσχετη και με το νομοσχέδιο. Έχω την αίσθηση ότι δεν ταιριάζει καν ούτε με τη νομική σας κατάρτιση ούτε με την πολιτική σας ευπρέπεια και δεν πρόκειται να την αποδεχτείτε», είχε επισημάνει νωρίτερα ο Απόστολος Κακλαμάνης.

Πηγή:ww.iefimerida.gr/

ΜΚΟ: πολλά ψέματα είπανε, ας πούνε και μια αλήθεια

Με καθυστέρηση δεκατεσσάρων ετών η ελληνική πολιτεία και πολλά ΜΜΕ διαπίστωσαν τώρα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη χρηματοδότηση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. «Αποκάλυψαν» μάλιστα ότι είχε στηθεί και πάρτι χωρίς,φυσικά να υπάρχει κίνδυνος να τους το χαλάσουν, αφού η αποκάλυψη έγινε μετά τη λήξη του.

Της Βασιλικής Σιούτη

Με καθυστέρηση δεκατεσσάρων ετών η ελληνική πολιτεία και πολλά ΜΜΕ διαπίστωσαν τώρα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη χρηματοδότηση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. «Αποκάλυψαν» μάλιστα ότι είχε στηθεί και πάρτι τόσα χρόνια, χωρίς τον κίνδυνο να τους το χαλάσουν, αφού η αποκάλυψη έγινε μετά τη λήξη του.

Δεκάδες οι ΜΚΟ που χρηματοδοτήθηκαν με υπέρογκα ποσά, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι τα λεφτά πήγαν στο σκοπό για τον οποίο δόθηκαν, αλλά μόνο ένας κατηγορούμενος υπάρχει, ο οποίος βρίσκεται ήδη στη φυλακή: ο ασήμαντος κ. Τζεβελέκος. Ασήμαντος, με την έννοια του όχι ισχυρού ή για την ακρίβεια όχι ιδιαίτερα διαπλεκόμενου, ώστε να αρχίσει να ξηλώνεται όλο το σύστημα. Η επιλογή του αποδιοπομπαίου άλλωστε, γινόταν πάντα μεταξύ των καμένων χαρτιών. Ο κ.Τζεβελέκος δεν ήταν ένα από τα ισχυρά πρόσωπα με σημαντικές διασυνδέσεις, όπως άλλοι επικεφαλής ΜΚΟ. Βέβαια δεν ήταν μόνος του στην ιστορία αυτή. Αλλά ο κ.Τζεβελέκος δεν έχει αποφασίσει να μιλήσει - σχεδόν ποτέ δηλαδή, δεν μιλούν όσοι βρίσκονται στη φυλακή, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες.

Δεν ήταν πάντως, μόνο οι ΜΚΟ του υπουργείου Εξωτερικών. Τεράστια ποσά, κι ακόμα πιο ανεξέλεγκτα, έχουν δοθεί και από άλλα υπουργεία. Και στο ΥΠΕΞ , όμως, δεν είναι μόνο αυτά που φαίνονται στις λίστες, γιατί κάποιες οργανώσεις χρηματοδοτήθηκαν και από τα μυστικά κονδύλια, που ειδικά επί θητείας Γιώργου Παπανδρέου αυξήθηκαν εντυπωσιακά. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ΜΚΟ χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από τον Άλεξ Ρόντο ως πολιτικά εργαλεία παρέμβασης, κυρίως σε άλλες χώρες, μέσα σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας που ήταν αναμενόμενο να ενθαρρύνει και τη διαφθορά.

Όλες αυτές τις μέρες ακούσαμε τις δικαιολογίες των αρμοδίων υπουργών και υφυπουργών: Όλοι εξυγίαναν το σύστημα, το συμμάζεψαν, το αναδιαμόρφωσαν κτλ. Φυσικά και δεν έκαναν τίποτα επί της ουσίας. Μόνο δύο πράγματα: Κάποιοι , όπως οΕυρ. Στυλιανίδης, δυσκόλεψαν πράγματι τις προϋποθέσεις χρηματοδότησης, αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο «πάρτι» να παραμείνουν μόνο οι «επαγγελματίες» του είδους και να αποθαρρύνεται κάθε αγνή εθελοντική πρωτοβουλία. Τον συγκεκριμένο υφυπουργό μάλιστα, τον ακούσαμε να λέει ότι έκοψε τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις, με αποτέλεσμα να διαμαρτύρονται πολλές ΜΚΟ. Η αλήθεια είναι ότι έκοψε μερικές «πράσινες» ΜΚΟ, οι οποίες πράγματι διαμαρτύρονταν, αλλά άφησε μεγαλύτερο πεδίο δράσης για τις «γαλάζιες».

Ακόμα και ο οικοδεσπότης του πάρτι, ο Γιώργος Παπανδρέου, δια των συνεργατών του, μας είπε ότι επιχείρησε να βάλει αυστηρό πλαίσιο. Για να «στριμώξει» ποιους άραγε; Τις ΜΚΟ που σχετίζονται με συνεργάτες, φίλους, γνωστούς και συγγενικά του πρόσωπα, που έπαιρναν ανεξέλεγκτα χρήματα; Γιατί (κυρίως) αυτοί τα έπαιρναν κατά τη διάρκεια της θητείας του. Μια μικρή έρευνα στις λίστες του ΥΠΕΞ αρκεί για να βεβαιωθεί κανείς ότι όσοι πήραν τα υπέρογκα ποσά είχαν πολιτικές διασυνδέσεις.

Οι οργανώσεις που προσφέρουν πραγματικό έργο είναι γνωστές. Οι υπόλοιπες, όπως τις χαρακτήρισε εύστοχα ο Κωστής Παπαϊωάννου από την Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, είναι απλώς «προσωποπαγή προτζεκτάδικα» που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνία των πολιτών.

Στην πραγματικότητα ο έλεγχος των χρηματοδοτήσεων των ΜΚΟ ήταν μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να υπήρχε πολιτική βούληση. Αλλά δεν υπήρχε. Σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που χρηματοδότησαν αναπτυξιακά προγράμματα μέσω ΜΚΟ, ταυτόχρονα με την έναρξη των χρηματοδοτήσεων δημιούργησαν και ένα μηχανισμό ελέγχου και πιστοποίησης. Ε, λοιπόν αυτός στην Ελλάδα δεν φτιάχθηκε ποτέ. Ακόμα και σήμερα που όλοι αυτοί οι πολιτικοί παρελαύνουν στα ΜΜΕ και μας διαβεβαιώνουν ότι τα διόρθωσαν όλα, ελεγκτικός μηχανισμός δεν υπάρχει.

Η κοροϊδία από τους κυβερνώντες, πρώην και νυν, πάει σύννεφο. Είναι χαρακτηριστική η υπόθεση του «Έργου Πολιτών», που ήλθε αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα, παρότι δημοσιογραφικά είχε αποκαλυφθεί πολλά χρόνια πριν, όσο το σκάνδαλο ήταν σε εξέλιξη, χωρίς όμως να γίνει «θέμα», προφανώς για να μην ενοχληθεί η τότε κυβέρνηση. Γιατί ήταν η κυβέρνηση Καραμανλή -που θα περιόριζε το σπάταλο κράτος- η οποία δημιούργησε έναν παντελώς άχρηστο οργανισμό, χωρίς καμία αρμοδιότητα, πέρα από τη γενικώς και αορίστως ενασχόλησή του με τις ΜΚΟ και τον εθελοντισμό. Έναν οργανισμό με έναν πρόεδρο που λάμβανε κοντά στις 10.000 ευρώ μηνιαίως για να κάθεται να καπνίζει τα πανάκριβα πούρα του στα πολυτελή γραφεία, παρέα με μια ντουζίνα κομματικών φίλων που ελάμβαναν κι αυτοί παχυλές αργομισθίες μαζί με μερικά ρουσφέτια-προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ. Όλα αυτά για να βολευθούν οι κομματικοί φίλοι της κυβέρνησης Καραμανλή που θα επανίδρυε και το κράτος.

Για άλλη μια φορά όμως, η αποκάλυψη προκλητικής κατασπατάλησης κρατικών πόρων δεν οδηγεί πουθενά. Προκαλείται ένας μεγάλος θόρυβος, το συζητάμε όλοι σαν να πρόκειται για κάποιο κουτσομπολιό, ξεθυμαίνουμε και μετά το θέμα ξεχνιέται.

Τα ερωτήματα όμως παραμένουν και ζητούν απαντήσεις: Τι κάνει έστω και τώρα η κυβέρνηση; Γιατί δεν πάει να ελέγξει και να διαπιστώσει ποια από αυτά τα έργα όντως υλοποιήθηκαν και αν το κόστος τους ανταποκρίνεται στη χρηματοδότηση που έλαβαν; Γιατί δεν ζητάει τα χρήματα πίσω από όσους εξαπάτησαν την πολιτεία; Τι έχει γίνει με την οργάνωση «Αλληλεγγύη» του κ. Φουρλεμάδη από τον οποίο εδώ και χρόνια το υπουργείο Εξωτερικών είχε αναγκαστεί να ζητήσει μερικά εκατομμύρια πίσω; Γιατί -και κυρίως πως- ο ίδιος ισχυρίζεται ότι «το θέμα έχει κλείσει»;

Ερευνήθηκε ποτέ η ΜΚΟ του καθηγητή Φλογαΐτη, για την οποία επίσης υπήρξε αναφορά από τον πρέσβη Βαμβουνάκη, που προειδοποίησε εγκαίρως και για τη ΜΚΟ με τις νάρκες; Οι αρμόδιοι υπουργοί που ρωτήθηκαν αμέτρητες φορές γιατί απέφυγαν να απαντήσουν;

Στη ΜΚΟ, της οποίας φέρεται ιδρυτής ο καθηγητής Θ. Τσάτσος, αλλά διαχειρίζονταν άλλοι, με προγράμματα παρόμοια εκείνων του κ. Φλογαΐτη ( «εκπαίδευση εμπειρογνωμόνων στη χρηστή διακυβέρνηση στο Σουδάν», «εκπόνηση σχεδίου και εφαρμογή δράσεων για την προώθηση κοινωνικά δίκαιου τουρισμού στη Συρία» και «πρόγραμμα εκπαίδευσης δικαστών στη Νότια Αφρική») υπήρξε έλεγχος;;

Η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία του κ.Μπαμπινιώτη -που μόνο ΜΚΟ δεν είναι- με ποιο σκεπτικό πήρε περίπου 3,5 εκατομμύρια ευρώ για να φτιάξει ένα ιδιωτικό σχολείο στην Αλβανία (με τους μαθητές να πληρώνουν δίδακτρα);

Γιατί δεν έχουν καταστεί υπόλογοι οι υπαίτιοι, πλην του κ.Τζεβελέκου; Γιατί δεν αποδίδονται πολιτικές ευθύνες;

Ναι, ξέρουμε. Και η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία έχουν κι άλλες δουλειές. Αλλά ο κόσμος κουράζεται να περιμένει και η αντοχή του έχει όρια. Κι αυτό είναι κάτι που όλοι υποτιμούν.

http://www.thepressproject.gr/

Πολλή σαβούρα στο «Ποτάμι»...

  Παρατήρηση πρώτη: Μεταξύ φίλων, είτε υπό την στενή και ουσιαστική έννοια, είτε υπό την ευρεία και τυπική έννοια, οι πιο φιλικές είναι οι καθαρές κουβέντες.

   Παρατήρηση δεύτερη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης σε άρθρο του στα «Νέα» ανάμεσα στους λόγους που εξέθεσε για την απόφασή του να προχωρήσει στην συγκρότηση πολιτικού κόμματος ήταν και η «πολιορκία» που δεχόταν από τους θαυμαστές του: «Μπες μπροστά ρε Σταύρο. Εσένα σε ξέρει ο κόσμος. Μήπως καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι». Έτσι γράφει ότι του είπαν...

   Δεν ξέρουμε αν αυτός είναι επαρκής λόγος για τη δημιουργία κόμματος. Να σε ξέρει ο κόσμος. Και τον Σεφερλή τον ξέρει ο κόσμος. Και τον Γιώργο Αυτιά. Και τον Βαμβακούλα. Ίσως πάλι αδικούμε τον κ.Σταύρο Θεοδωράκη δίνοντας υπέρμετρη σημασία σε μια φράση του που τον εμφανίζει τρόπον τινά να ενδίδει στις απαιτήσεις και στις πιέσεις του κόσμου να κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Είναι όμως μια εξήγηση που σε συνδυασμό με την ονομασία του φορέα («Ποτάμι») ομολογούμε ότι μας ανακάλεσε στη μνήμη σκηνές από την ταινία «Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο». Εκεί ακουγόταν και το παρακάτω ποιηματάκι :

«Ησυχο – ήσυχο το ποταμάκι/ αργοκυλάει το γαλάζιο το νεράκι/ και τραγουδάει την αγάπη τη χρυσή/ μιας κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ».     

   Η διαφορά είναι ότι στην ταινία ο Θανάσης Βέγγος δεν είχε, τελικά, ενδώσει στην «πολιορκία» που του ασκούσε το «ποταμάκι»:

Παρατήρηση τρίτη: Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι το «Ποτάμι» εμφανίστηκε την ακριβώς επόμενη μέρα του μαραζώματος της «Ελιάς» και της επανενατένισης από τις συνιστώσες της των 58 σημείων του θολού τους ορίζοντα.

   Παρακάμπτουμε τις αναφορές που βλέπουν στο εγχείρημα από «Μπεπεγκριλισμό» και «τηλεμάρκετινγκ» έως αναπαλαίωση του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» σε μεταπολιτική «απολιτίκ» συσκευασία.

   Κρατάμε το προφανές: Ο καθένας έχει δικαίωμα να τοποθετείται και να δρα πολιτικά ανά πάσα στιγμή και με όλους τους τρόπους. Να θέτει υποψηφιότητα σε αυτό που ονομάζεται «κεντρική πολιτική σκηνή». Το τί φυτρώνει, φυσικά, στην κεντρική πολιτική σκηνή προσδιορίζεται και σχετίζεται άμεσα με την εκάστοτε εποχή και τις εκάστοτε συνθήκες. Στις μέρες μας πρώτο τραπέζι στην πολιτική πίστα έχουν πιάσει από τον Άδωνι Γεωργιάδη μέχρι τον Γιακουμάτο κι από τον Κωνσταντινοκάτι του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους «Καιάδες». Στον Σταύρο Θεοδωράκη θα κολλήσουμε τώρα;

   Εν ολίγοις:  Στην κεντρική πολιτική σκηνή υπήρξε Ελευθέριος Βενιζέλος. Αλλά αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει ούτε Κλη-κλης ούτε Ευάγγελος Βενιζέλος. ΥπήρξεΤρικούπης. Αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει και Γουλιμής. Υπήρξε Αντρέας και Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει και Γιώργος Παπανδρέου. Υπήρξε και Μίκης Θεοδωράκης. Γιατί όχι και Σταύρος...

* 

   Παρατήρηση τέταρτη: Στην πολιτική (και όχι μόνο) τίποτα, είτε μιλάμε για «ποτάμια» είτε για «λίμνες», είτε για «βουνά» είτε για «λαγκάδια», δεν προκύπτει από παρθενογέννηση. Κατά τεκμήριο, δε, όσοι επαγγέλλονται με όρους διαφημιστικής εμμονής τη «νιότη», τη «φρεσκάδα» το «άφθαρτο» και τον «αντικομφορμισμό» τους, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να κουβαλάνε επάνω τους όλη τη σκουριά  ενός παρελθόντος που προσπαθεί να μεταμφιεστεί για να επιβιώσει και στο μέλλον.  

   Θεωρίες, για παράδειγμα, του τύπου «είμαστε και αριστεροί αλλά ασπαζόμαστε και φιλελεύθερες ιδέες» έχουν ξανακουστεί από τον κ.Γιώργο Παπανδρέου όταν έλεγε ότι «έφερα το ΔΝΤ στην Ελλάδα και τώρα είμαι περισσότερο σοσιαλιστής»!

   Θεωρίες για το Μνημόνιο που το παρουσιάζουν σαν «αναγκαίο κακό», ακόμα κι αν ηχούν διαφορετικά όταν τις λέει ο Στουρνάρας με γραβάτα απ’ όταν τις λέει ο Σταύρος με σακίδιο, στην ουσία τους, όμως, είναι μεταξύ τους ίδιες...    

*

   Παρατήρηση πέμπτη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης κουβαλάει – εξ αντικειμένου – ως εφόδιο της πολιτικής του σταδιοδρομίας την δημοσιογραφική του διαδρομή. Μάλιστα ακούσαμε (στην «Ελληνοφρένεια») ότι διακατέχεται από την άποψη πως η δημοσιογραφία πρέπει να βρίσκεται απέναντι στους ισχυρούς, στις εξουσίες, στους εξουσιαστές. Έχει πει επιπλέον ότι αν τέτοια ήταν η δημοσιογραφία τη δεκαετία του ’90, σήμερα αλλιώς θα ήταν τα πράγματα στη χώρα.

   Αν αυτό συνιστά αυτοκριτική για το γεγονός ότι το 1999, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης εξέδωσε το περιοδικό που διεύθυνε, το ΚΛΙΚ», με εξώφυλλο την αμερικανική σημαία ως πρόταση «αριστερής» ενατένισης του «αντιεξουσιαστικού» ΝΑΤΟ,τότε πάει καλά...

   Πάντως το ποια είναι η στάση ενός δημοσιογράφου απέναντι στην εξουσία δεν προσδιορίζεται από (τις πολύ ωραίες) εκπομπές για την Κούνεβα ή για τον χαμό του Παύλου Φύσσα.  Προσδιορίζεται από άλλες εκπομπές. Για να θυμηθούμε μία, θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα εκείνη τον Νοέμβρη του 2011 που δεν απείχε και πολύ από αυτό που θα αποκαλούσαμε «μακιγιάζ» της κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου.

   Επιμένουμε, μάλιστα, διπλά σε εκπομπές όπως εκείνη, γιατί σε τέτοιες εκπομπές αναδεικνύεται και κάτι ακόμα: Ποια «Αριστερά» επιλέγει κανείς να θεωρεί «πρωταγωνιστή». Δεν θα συμφωνήσουμε ότι προδιαθέτει για κάποια «αλλαγή» το είδος της «Αριστεράς», όπως την εννοεί ο κύριος Ψαριανός, που κλήθηκε τότε να συμβάλει στην ανάδειξη σαν υπέρτατου αγαθού εκείνης της «εθνικής ενότητας» στην κολυμπήθρα της οποίας «εξαγνίζονται» τα πάντα: Από τα Μνημόνια μέχρι η ακροδεξιά (που τότε συγκυβερνούσε μέσω του ΛΑΟΣ)...

*

   Παρατήρηση έκτη: Κάθε πολιτική πρόταση προσδιορίζεται και από τα πρόσωπα που την υπηρετούν.  Αυτό το αναγνωρίζει ο ίδιος ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης παρουσιάζοντας τους συνεργάτες και υποστηρικτές της προσπάθειάς του. Δεδομένου ότι το «Ποτάμι» έχει μια θολή ιδεολογική κοίτη, αυτό είναι ένα γεγονός που επιβάλλει να ψάχνει κανείς όλες τις εκδοχές για το ποια θα μπορούσε να είναι η κατάληξή του.

   Δεν λέμε ότι η κατάληξή του θα προσδιοριστεί από όσα θα αναφέρουμε παρακάτω. Λέμε όμως ότι αφού το «Ποτάμι» έχει κωπηλάτες πρέπει να ξέρουμε τι σόι κουπί τραβάνε μερικοί από αυτούς. Η΄ πόσο επιρρεπείς είναι στην ρότα του καιρού. Η΄ πόσο έχουν μεταβάλει απόψεις για προηγούμενες σκέψεις τους σε σχέση με την τωρινή πολιτική τους πρόταση.

   Θεωρούμε αναγκαίο, επίσης, να επισημάνουμε εκ προοιμίου ότι το κείμενο που θα ακολουθήσει θα σας προκαλέσει ανατριχίλα. Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι όπως - κατά τον Μαρξ - το έγκλημα πρέπει να καθίσταται όσο πιο ατιμωτικό γίνεται μέσω της δημοσίευσης και της ανακοίνωσής του, το ίδιο ακριβώς ισχύει με την ξεφτίλα και με τη «μαυρίλα». Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε, επιπλέον, ότι είναι απαραίτητο να θυμόμαστε το πώς διαμορφώθηκε η κυρίαρχη προπαγάνδα του συστήματος την περίοδο της επιβολής του Μνημονίου. Σημείωση πρώτη: Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Απρίλη του 2010, λίγα 24ωρα πριν από την ψήφιση του Μνημονίου. Σημείωση δεύτερη: Πρόθεση του συντάκτη του ήταν να κοινοποιήσει σκέψεις (ή μήπως και συστάσεις;) σχετικά με το «πώς» το πολιτικό σύστημα έπρεπε να κινηθεί «για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα». Μετά την αναγκαία εισαγωγή, πάμε στο συγκεκριμένο κείμενο  (σ.σ.: Παρακαλούμε την προσοχή σας):

 «Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Άρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλάη χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός" ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς(...). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μια τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα (...)»...

   Η ελεγεία υπέρ της επιβολής του ...δημοκρατικού «γύψου», που μόλις διαβάσατε, φέρει την υπογραφή «Τάσος Τέλογλου». Δημοσιεύτηκε με ημερομηνία «28/4/2010» και ώρα «10:20:31 π.μ.» στο ηλεκτρονικό σάιτ «Protagon.gr» που αποτελεί την ιντερνετική εκδοχή της τηλεοπτικής εκπομπής «Πρωταγωνιστές» του κ. Σταύρου Θεοδωράκη (MEGA).

   Στο άνωθεν «μανιφέστο», βλέπετε πόσο περίτεχνα είχε εισαχθεί η λέξη«δικτατορία» στο κομψό λεξιλόγιο περί της «σωτηρίας» του τόπου; Είναι ακριβώς το σημείο όπου χάσκει η δημοκρατική χρεοκοπία των εισηγητών ενός καθεστώτος όπου «ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός"», και να τεθούν σε«αναστολή»! Όπως η απεργία, αλλά ακόμα και η διαμαρτυρία (!)...

   Είναι αναγκαίο – λέγαμε τότε – σε τέτοια κείμενα να δίδεται η δέουσα προσοχή. Το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Όχι λόγω του ειδικού βάρους του συντάκτη του. Ούτε διότι η εκείνη του η άποψη δείχνει να έχει ισχυρά ερείσματα μεταξύ των (υπόλοιπων) «σωτήρων» του τόπου. Αλλά γιατί το όλο πνεύμα του κειμένου απέδιδε περίφημα τι κρύβεται πίσω από το μανδύα της «αντικειμενικότητας», του «πλουραλισμού», του «ρεαλισμού» και της «νομιμότητας», με τον οποίο κυκλοφορούν επιφανείς διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Σαν μερικούς από αυτούς που έχουν καβαλήσει το «Ποτάμι»...

*

   Παρατήρηση έβδομη: Μεταξύ των υπολοίπων επιφανών συνεργατών του κ.Σταύρου Θεοδωράκη είναι και ο κ.Νίκος Μαραντζίδης. Ο κ.Μαραντζίδης και ο συνεργάτης του εξ Ηνωμένων Πολιτειών καθηγητής του Πανεπιστημίου του Yale κ. Καλύβας, από την εκπνοή του προηγούμενου αιώνα- και από τις αρχές του νέου πιο μαχητικά- ανέλαβαν την αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς δεν είναι του παρόντος να ανατρέξει κανείς σε όλες τις πλευρές του εγχειρήματός τους. Δυο τρεις επισημάνσεις όμως είναι απαραίτητες για να φανεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός τους.

   Το 2004 οι δύο αυτοί κύριοι εγκαινίασαν έναν διάλογο μέσα από την εφημερίδα τα «Νέα» όπου προέβαλαν επιτακτικά την ανάγκη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας να αναθεωρηθεί. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσαν με κοινό άρθρο στο φύλλο της 20-03-2004 όπου μεταξύ άλλων έγραφαν:

«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι ΄΄καιροσκόποι΄΄ έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος τουEAM/ΕΛΑΣ».

    Δηλαδή: Όλες αυτές οι προδοτικές συμμορίες- κι ανάμεσά τους η κορυφαία, τα Τάγματα Ασφαλείας- που... «εργάστηκαν» πλάι στους ναζί, δεν είχαν καμία σχέση με την προδοσία της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Δεν ήταν προδότες και δωσίλογοι. Ήταν «απλώς» αντικομμουνιστές, ήταν «απλώς» αντιεαμίτες και- γιατί όχι- πατριώτες αφού ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Βούλγαρο κατακτητή!!! Άλλωστε μπροστά στο Βούλγαρο κατακτητή γιατί να μη συνεργάζεται κανείς με τον Γερμανός ναζί κατακτητή; (!!!).

   Το συνέδριο που προανήγγειλαν αυτοί οι κύριοι έγινε και τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι καπετάνιοι». Τι ήταν οι άλλοι καπετάνιοι; Μας το λέει ο κ. Μαραντζίδης στην εισαγωγή του βιβλίου:

«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι- γράφει- συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

   Με άλλα λόγια: Όσοι πρόδωσαν δεν πρόδωσαν γιατί ήταν φασίστες, ή γιατί θέλησαν να ωφεληθούν από τις δυνάμεις κατοχής. Όλοι αυτοί δεν ήταν προδότες. Ήταν «απλώς» αντικομουνιστές! Κι όσοι δεν ξεκίνησαν από την αρχή με σκοπό να συνεργαστούν με τον κατακτητή, στη συνέχεια... υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με ευθύνη του ΕΑΜ!!!

*

   Αυτή η σαβούρα του έσχατου αντικομμουνισμού, μέσω του οποίου - όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης -  «ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του», που φτάνει στο σημείο να αθωώνει και τα ναζιστικά ολοκαυτώματα και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, μιας και κατά ορισμένους όλα αυτά δεν ήταν παρά ...αντίποινα και αντανακλαστικές κινήσεις την ευθύνη των οποίων φέρει η δράση του ΕΛΑΣ (!), ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι δεν έχει σχέση με τον «αριστερό» κ.Σταύρο Θεοδωράκη.

   Αλλά εκείνο που ξέρουμε είναι ότι, μέσα στον αχταρμά που λέγεται «Ποτάμι», η σαβούρα αυτή κολυμπάει μαζί του...

email: mpog@enikos.gr

http://www.enikos.gr/

Δριμεία κριτική Σκανδαλίδη στο ΠΑΣΟΚ

Σκληρή κριτική στο ΠΑΣΟΚ άσκησε ο βουλευτής του κόμματος Κώστας Σκανδαλίδης δηλώνοντας ότι το Κίνημα "όπως το ξέραμε, πέθανε".

"To ΠΑΣΟΚ είχε μετατραπεί – και το πλήρωσε ακριβά – σε πραγματικό καθεστώς στην Ελλάδα, διότι κυβερνούσε πολλά χρόνια και είχε πολλά στελέχη, τα οποία, από τότε που έφυγε η ιδεολογία από το προσκήνιο και μπήκαν θέματα διαχείρισης εξουσίας, έφτασε σε αυτό το επίπεδο. Τώρα, τι κάνει το ΠΑΣΟΚ; Δανείζει στελέχη. Όλα τα κόμματα έχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ!" υπογράμμισε ο πρώην υπουργός μιλώντας στο ραδιοσταθμό ΒΗΜΑ fm.

Αναφερόμενος στους «58» και την κεντροαριστερά, ο κ. Σκανδαλίδης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισε σωστά το εγχείρημα αυτό, ενώ για τη διάλυση της πρωτοβουλίας κατηγόρησε τη ΔΗΜΑΡ 

Για το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη είπε ότι "είναι περισσότερο ένα ρεπορτάζ τηλεοπτικής εκπομπής". Παράλληλα, τόνισε: "Δεν έχεις να προτείνεις τον εαυτό σου για να σώσεις τη χώρα, αν δεν έχεις τι να πεις ποιο είναι το επόμενο βήμα και να εμπνεύσεις τον κόσμο γι’ αυτό που πρέπει να έρθει. Όχι γι’ αυτό που ο κόσμος το έχει χάσει και νοσταλγεί, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν τον καιρό, που είναι ένα κακό όνειρο για την πλειοψηφία του λαού, πρέπει να προτείνεις. Και αν δεν λένε τίποτα, είναι προϊόντα της κρίσης και θα επιβιώνουν όσο θα επιβιώνει η κρίση".

Τέλος, ο πρώην υπουργός αναφέρθηκε στο Μνημόνιο τονίζοντας ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία για το τι θα γίνει μετά το Μνημόνιο, πρέπει να υπάρξουν εκλογές ακόμη και πριν τις ευρωεκλογές. 

PS: Κοίτα ποιος μιλάει... !! Περαν τούτου ΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ.-

http://www.koutipandoras.gr/

Μ. Γλέζος προς Γ. Γκάουκ: Σας περίμενα στο Σκοπευτήριο αλλά δεν ήρθατε

Λίγο πριν τις 18:00 πέρασαν την πύλη του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, συνοδευόμενος από το σύμβολο της ελληνικής αντίστασης, Μ. Γλέζο, και την βουλευτή Β' Αθήνας Νάντια Βαλαβάνη.

Ο Μ. Γλέζος σε έντονο τόνο κατά τη χειραψία του με τον πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, είπε «σας περίμενα στο σκοπευτήριο της Καισαριανής αλλά δεν ήρθατε», απαντώντας στο σχόλιο του Γιόαχιμ Γκάουκ ότι είναι χαρά και τιμή που γνωρίζει έναν μύθο.

Ο Γκάουκ για να δικαιολογηθεί του είπε ότι θα πάει στις Λιγκιάδες στα Γιάννενα με τον Γλέζο να του απαντάει «άλλο οι Λιγκιάδες και άλλο το Σκοπευτήριο όπου εκτελούσαν ομήρους, αλλά δεν πειράζει, τον συγχωρώ».

Ο πρόεδρος Γ. Γκάουκ, ζήτησε από τον ΑΛ. Τσίπρα τις βασικές γραμμές τις πολιτικής του ενώ νωρίτερα ο Αλ. Τσίπρας απαντούσε στον διευθυντή του γραφείου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Ντεβιντ Τζιλ ότι θα τεθεί το θέμα των αποζημιώσεων ακόμα και αν αυτό είναι εκτός των αρμοδιοτήτων του προέδρου.

πηγή: avgi.gr

Τα καζίνα των καναλιών άνοιξαν και μας περιμένουν

Αγαπητέ αναγνώστη, παύλα, γνώστρια, ελπίζω να γνωρίζεις ότι χρηματοδοτείς τα κανάλια, τους καναλάρχες, τους καναλομάνατζερ και τους καναλοστάρ με τρεις διαφορετικούς τρόπους. 

Πληρώνεις τα δάνεια που τους δίνουν οι τράπεζες, τις οποίες έχεις διασώσει με τα 50 δισ. και καλό είναι να ετοιμάζεσαι και για τα επόμενα 20, πληρώνεις το 20% του φόρου επί των διαφημίσεων που τους χάρισε η κυβέρνηση, πληρώνεις τα 400 εκατομμύρια που έπρεπε να καταβάλουν για τις ψηφιακές συχνότητες, όπως προβλέπει άλλωστε και το Μνημόνιο, αλλά δεν θα τα καταβάλουν, διότι οι μόνοι που νίκησαν το θηρίο, οι πραγματικά αντιμνημονιακοί, είναι ο Ψυχάρης, ο Μπόμπολας, ο Κυριακού, ο Κοντομηνάς και ο Βαρδινογιάννης.

Τώρα η καλή μας κυβέρνηση σου δίνει την ευκαιρία να χρηματοδοτήσεις τα κανάλια και με έναν τέταρτο τρόπο και μάλιστα εις διπλούν. Απελευθερώνει τον τηλεοπτικό τζόγο, ξέρεις, όλα αυτά τα δήθεν τηλεπαιχνίδια που σου λένε ότι θα κερδίσεις 500 ευρώ αν βρεις ποιος ήταν ο πατέρας του Ιησού α) Ο Θεός; Β) ο Ιωσήφ;, γ) ο Κρίνος;, τους επιτρέπει να τζογάρουν νυχθημερόν και, σαν να μην έφτανε αυτό, τους απαλλάσσει και από τον φόρο 30% επί των μεικτών κερδών που προκύπτουν από το τζογάρισμα. 

Πλήρωνε, αναγνώστη, παύλα, γνώστρια, είτε ως τζογαδόρος που ψάχνεις να βρεις τον πατέρα του Ιησού -σιγά μην τον βρεις, εδώ δεν τον βρήκε ο Θωμάς ο Ακινάτης που ήταν άνθρωπος συσταζούμενος- για να τσεπώσεις την πεντακοσάρα, πλήρωνε κι εσύ που επιβαρύνεσαι το 30% του χαρισμένου φόρου κι ας μην έχεις πάρει ποτέ μέρος στα τηλεπαιχνίδια.

Αυτή είναι, κυρίες και κύριοι, η Ελλάδα του 2014. Μια χώρα που δεν έχει δημόσια τηλεόραση -η ΔΤ μόνο ως ευφημισμός μπορεί να εκληφθεί- και που οι πολίτες της πληρώνουν από την τσέπη τους ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, τύφλα να 'χει το «1984» του Όργουελ δηλαδή. Αυτό ειδικά με τον τζόγο δεν αντέχεται με τίποτα. 

Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο έβαλαν από έναν μονόχειρα ληστή σε κάθε σπίτι, για να εξασφαλίσουν την τυφλή προσήλωση των εκδοτών, και το έκαναν πάνω στην έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Έβαλαν τον τζόγο στα σπίτια των φτωχών, των ανέργων, των κατεστραμμένων, να είναι ο άλλος όλη μέρα με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, μπας και κερδίσει τα 500 ευρώ, για να βγάλει τον μήνα, ή τα 1.000, για να βγάλει τον μήνα και να πληρώσει και την τράπεζα.

Να κάθεται όλη μέρα ο απελπισμένος στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ και να αναζητά την ελπίδα στο χαζοκούτι, μόνος, έρημος, παράλυτος, παροπλισμένος, ο ιδανικός πολίτης του καθεστώτος.

koutipandoras

 

Τι ψυχή έχει ένα πεντάευρο;

Του Θανάση Καρτερού

Ο Άδωνις έχει βραχνιάσει να το λέει: Ισχύει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να ισχύσει, θα ισχύσει, αν ισχύσει, σε έξι μήνες και εν πάση περιπτώσει ισχύει γιατί είναι ρύθμιση του ΠΑΣΟΚ, αλλά μπορεί και να μην ισχύσει τελικώς γιατί σ' αυτό τον τόπο όλα γίνονται. Το ΠΑΣΟΚ έχει βγει από τα ρούχα του: Όχι και να μας φορτώνετε αυτό που δεν μπορεί να ισχύσει, ακόμα κι αν ισχύσει, πρέπει να μάθετε να συνεννοείστε πριν επιβάλετε μέτρα που ισχύουν, αλλά δεν μπορούν να ισχύσουν, και εν πάση περιπτώσει είναι αποκλειστικά δικά σας, είτε ισχύουν είτε όχι.

Ο καυγάς αφορά, όπως καταλάβατε, στο πεντάευρο για την πρόσβαση στα πολυ-ιατρεία. Μάχονται μεταξύ τους νυν και πρώην υπουργοί, μείζονες και ήσσονες κυβερνητικοί εταίροι, για την πατρότητα και τον σκοπό του. Οι φτωχοί, οι ανασφαλώς ασφαλισμένοι, οι παντελώς ανασφάλιστοι, οι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι του ΕΟΠΥΥ, του ΕΣΥ και του κακού του ριζικού τους απέκτησαν ξαφνικά απρόβλεπτους συνηγόρους. Έτσι που να αναρωτιούνται ορισμένες ευαίσθητες ψυχές στην κυβέρνηση τι ψυχή έχει επιτέλους ένα πεντάευρο για να προκαλεί τέτοια τρικυμία.

Η απάντηση για όσους καλούνται να το πληρώνουν είναι φυσικά αυτονόητη. Και ψυχή και σώμα και νεύρα και αίμα έχει το πεντάευρο. Αλλά και για όσους καυγαδίζουν μέσα στην κυβέρνηση το πεντάευρο δεν είναι άψυχο. Είναι η ψυχή μιας πολιτικής που αφού έριξε εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, στην ανεργία και στον λάκκο του ανασφάλιστου με κάθε λογής περικοπή, χαράτσι, φορολογία και μεταρρύθμιση της συμφοράς, τώρα αναζητά τη σωτηρία της ενόψει της επερχόμενης κρίσης. Διότι οι κάλπες είναι κοντά και πλησιάζει η ώρα που θα κριθούν οι πάντες κατά τα έργα τους - ή κάπως έτσι.

Πιο λιανά; Δεν γίνεται, σου λέει, με κάθε πεντάευρο να εισπράττουμε και μούντζες, κατάρες, βρισίδια, που θα μεταφραστούν στις εκλογές σε μαύρο κι άραχλο. Εξ ου και ο καυγάς ποιος θα φορτωθεί το μέτρο. Εξ ου επίσης και ο Άδωνις, που διαβεβαιώνει ότι δεν θα εφαρμοστεί πριν το καλοκαίρι - δηλαδή πριν τις ψυχοφθόρες εκλογές. Η σωτηρία της -δικής τους- ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα εν γένει. Και θα δούμε πολλά πεντάευρα να γίνονται χαρτοπόλεμος ευαισθησίας μέχρι να έρθει η ώρα της πληρωμής.

http://www.avgi.gr/

Κριμαία: Υπέρ απόσχισης από την Ουκρανία και ένωσης με τη Ρωσία τάχθηκε η Βουλή

ΤΟ κοινοβούλιο Της Αυτόνομης Δημοκρατίας Της Κριμαίας ψήφισε ομόφωνα ΤΗΝ Τρίτη Υπέρ Της απόσχισης από την  Ουκρανία  ΚΑΙ Της προσχωρησης ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ Ομοσπονδία, μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο RIA, φιλοξενώντας και το κείμενο της σχετικής απόφασης.

Συμφωνα ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ Reuters , στην απόφαση της κριμαϊκής Βουλής συμφωνήθηκε «η ένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία με τα δικαιώματα συνιστώσας δημοκρατίας εντός της Ρωσίας».

Η Κριμαία έχει περάσει ντε φάκτο στον έλεγχο της Ρωσίας από την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ρώσοι στρατιώτες και τοπικοί φιλορώσοι πολιτοφύλακες ανέλαβαν ουσιαστικά την τήρηση της τάξης στη χερσόνησο, περιορίζοντας τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις στους στρατώνες τους.

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ Γαλλικό μεταδίδει Ότι Η. σχετική απόφαση ΘΑ ΣΕ τεθεί δημοψήφισμα στις 16 Μαρτίου για τους πολίτες της Κριμαίας.

http://www.ertopen.com./

Διαβάστε τις πρώτες 14 σελίδες του βιβλίου του Δ. Κουφοντίνα “Γεννήθηκα 17Ν”

Δείτε τι πρώτο κομμάτι του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, όπως το ανέβασε στην ιστοσελίδα του ο εκδοτικός οίκος "Λιβάνη", μαζί με τον πρόλογο του Ν.Γιαννόπουλου, που πυροδότησε νέα κόντρα ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Δημοκρατίας.

Στο βιβλίο του, το 45άρι της 17 Νοέμβρη, τονίζει ότι «δίχως να απαρνηθεί την προσωπική του ιστορία», προβαίνει σε απολογισμό της πορείας του, μετά από «σαράντα χρόνια στο κίνημα (τέσσερα στο μαζικό, τέσσερα στο πολύμορφο, είκοσι στη 17 Ν, δώδεκα πολιτικός κρατούμενος)» και, μαζί, «μια συμβολή στην ιστορία του μεταπολιτευτικού κινήματος της ένοπλης κριτικής».

Εξηγεί τους λόγους που αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, μιλάει για τις μάχες με τους αστυνομικούς “καουμπόηδες”, ΄πως τους αποκαλεί, για τα χτυπήματα κατά τουρκικών στόχων στην Ελλάδα και το “λάθος” με το Θ.Αξαρλιάν.

Διαβάστε εδώ τις πρώτες 14 σελίδες του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα.