Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Θα φορολογούν και τις παροχές σε είδος που δίνουν οι επιχειρήσεις στους εργαζόμενους

Ως εισόδημα θα φορολογηθούν το 2015 οι παροχές σε είδος που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι από τις επιχειρήσεις τους. Μεταξύ αυτών είναι δωροεπιταγές, δαπάνες κάλυψης κόστους κινητών τηλεφώνων, η παροχή εταιρικών αυτοκινήτων, οι εργοδοτικές συνδρομές για δαπάνες σχολείων φροντιστηρίων, παιδικών σταθμών όπως και ιατρικά έξοδα.

Διευκρινίσεις για την εφαρμογή του μέτρου δίνει εγκύκλιος, της Γενικής Γραμματέως Δημοσίων Εσόδων Αικατερίνη Σαββαΐδου, στην οποία σημειώνεται ότι οποιεσδήποτε παροχές σε είδος που λαμβάνει ένας εργαζόμενος ή συγγενικό του πρόσωπο συνυπολογίζονται στο φορολογητέο εισόδημά του στην αγοραία αξία τους, εφόσον η συνολική αξία των παροχών σε είδος υπερβαίνει το ποσό των 300 ευρώ ανά φορολογικό έτος. 

Έτσι, όπως σημειώνεται, με εξαίρεση τις παροχές που αφορούν τα δάνεια, τα δικαιώματα προαίρεσης απόκτησης μετοχών και την παραχώρηση κατοικίας, για τις οποίες δεν υφίσταται περιορισμός όσον αφορά την αξία αυτών, οι λοιπές παροχές σε είδος που λαμβάνει ένας εργαζόμενος ή συγγενικό του πρόσωπο συνυπολογίζονται στο φορολογητέο εισόδημα από μισθωτή εργασία, εφόσον η συνολική αξία των παροχών αυτών υπερβαίνει το ποσό των τριακοσίων ευρώ ανά φορολογικό έτος.

Ειδικότερα σύμφωνα με την εγκύκλιο στις παροχές σε είδος στους εργαζόμενους και στα συγγενικά τους πρόσωπα που υπερβαίνουν τα 300 ευρώ ανά φορολογικό έτος και συνεπώς προσαυξάνουν το φορολογητέο εισόδημα των εργαζόμενων περιλαμβάνονται ενδεικτικά:

α) η αξία των αγαθών, που αντιπροσωπεύουν οι χορηγούμενες «δωροεπιταγές», καθώς και η αξία της αγοράς αγαθών ή παροχής υπηρεσιών, που αντιπροσωπεύουν τα χορηγούμενα «κουπόνια»,

β) η αξία των διατακτικών που χορηγούνται δωρεάν για την αγορά αγαθών ή τη λήψη υπηρεσιών από συμβεβλημένα καταστήματα. 

γ) η παροχή της χρήσης εταιρικών πιστωτικών καρτών στα ανωτέρω πρόσωπα για δαπάνες που δεν πραγματοποιούνται για το συμφέρον της επιχείρησης αλλά για την κάλυψη προσωπικών, οικογενειακών ή άλλων δαπανών που δεν σχετίζονται με το συμφέρον της επιχείρησης του εργοδότη ή δεν χρησιμοποιούνται κατά τις συνήθεις εμπορικές συναλλαγές αυτής και το σχετικό κόστος αναλαμβάνει ο εργοδότης,

δ) το όφελος που προκύπτει για τους εργαζόμενους, διευθυντές, διαχειριστές, μέλη διοίκησης και συνταξιούχους των εταιρειών παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεφωνίας, ύδρευσης, παροχής αερίου, συνδρομητικών υπηρεσιών (π.χ. τηλεόραση) από την παροχή σε αυτούς ορισμένης ποσότητας ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, νερού, φυσικού αερίου και συνδρομητικών καναλιών αντίστοιχα με μειωμένο τιμολόγιο ή άνευ ανταλλάγματος,

ε) οι διάφορες πληρωμές που γίνονται απευθείας από τους εργοδότες σε τρίτους, όπως αυτές που γίνονται προς φροντιστήρια, σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, κατασκηνώσεις κ.λπ. και αφορούν την κάλυψη εξόδων διδάκτρων, βρεφονηπιακών σταθμών, κ.λπ. των ανωτέρω προσώπων, οι απευθείας πληρωμές που αφορούν την κάλυψη εξόδων συμμετοχής των προσώπων αυτών σε ημερίδες, προγράμματα ή σεμινάρια εκπαίδευσης, επιμόρφωσης ή επαγγελματικής κατάρτισης ή την κάλυψη συνδρομών σε περιοδικά και επιμελητήρια, που δεν αφορούν το αντικείμενο της εργασίας τους ή το επίπεδο της θέσης που κατέχουν, οι απευθείας πληρωμές που αφορούν την κάλυψη συνδρομών των προσώπων αυτών (σε γυμναστήρια, λέσχες κ.λπ.), καθώς και αυτές που αφορούν την κάλυψη ιατρικών εξόδων τους (π.χ. check-up).

Περαιτέρω, στην περίπτωση αυτή περιλαμβάνεται και το όφελος που προκύπτει για τους εργαζόμενους, διευθυντές, διαχειριστές και μέλη διοίκησης ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων εξαιτίας της δωρεάν φοίτησης ή της φοίτησης με μειωμένα δίδακτρα σε αυτά των τέκνων τους, με εξαίρεση τις υποτροφίες που χορηγούνται από τα εν λόγω εκπαιδευτήρια.

στ) η παροχή της χρήσης εταιρικών συνδέσεων κινητής τηλεφωνίας που γίνεται στους εργαζόμενους, διευθυντές, διαχειριστές και μέλη διοίκησης κατά το μέρος που υπερβαίνει το κόστος των προγραμμάτων χρήσης και υπό την προϋπόθεση ότι το υπερβάλλον ποσό του προγράμματος χρήσης χρησιμοποιείται για προσωπικούς τους σκοπούς και όχι για σκοπούς της επιχειρηματικής δραστηριότητας του εργοδότη, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλές επιχειρήσεις καλύπτουν τη συγκεκριμένη παροχή στα προαναφερόμενα πρόσωπα με σκοπό την εξυπηρέτηση λειτουργικών αναγκών τους, την αύξηση της παραγωγικότητάς τους και την παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών (επικοινωνία με πελάτες, συνεργάτες, κ.λπ.) ακόμα και πέραν του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου. Ο διαχωρισμός της παροχής που εξυπηρετεί την επιχειρηματική δραστηριότητα του εργοδότη από την παροχή που εξυπηρετεί προσωπικούς σκοπούς των ανωτέρω προσώπων είναι εφικτός διότι κατά την έκδοση του λογαριασμού από την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας παρέχεται ανάλυση ανά αριθμό. 

Σε κάθε περίπτωση, ο διαχωρισμός μπορεί να βασιστεί και σε βεβαίωση του εργοδότη, με την οποία βεβαιώνεται σε ετήσια βάση το ποσό που αφορά σε επαγγελματική χρήση ή άλλη χρήση της εταιρικής σύνδεσης κινητής τηλεφωνίας. Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατός ο διαχωρισμός ή ο εργοδότης δεν προβεί στον διαχωρισμό αυτό για οποιοδήποτε λόγο και δεν χορηγήσει σχετική βεβαίωση, τότε το υπερβάλλον ποσό του κόστους του προγράμματος χρήσης θεωρείται ως παροχή σε είδος. Στην παροχή αυτή που προσαυξάνει το φορολογητέο εισόδημα των ανωτέρω προσώπων εντάσσονται και οι φόροι και τα τέλη που αντιστοιχούν σε αυτήν (Φ.Π.Α., λοιπά τέλη).

Διευκρινίζεται ότι η αξία των παραχωρούμενων προς τα ανωτέρω πρόσωπα εργαλείων εργασίας π.χ. tablets, φορητοί υπολογιστές ακόμα και πέραν του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου δεν προσαυξάνει το φορολογητέο εισόδημα του δικαιούχου δεδομένου ότι η παραχώρηση αυτή εξυπηρετεί λειτουργικές ανάγκες της επιχείρησης, την αύξηση της παραγωγικότητάς της και την παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών. 

ζ) η αγοραία αξία παραχώρησης εταιρικού οχήματος σε εργαζόμενο ή εταίρο ή μέτοχο από φυσικό πρόσωπο ή νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα εντός του φορολογικού έτους, η οποία αποτιμάται σε ποσοστό 30% του κόστους των αποσβέσεων, των τελών κυκλοφορίας, του κόστους των επισκευών και συντηρήσεων καθώς και του χρηματοδοτικού κόστους αγοράς ή μίσθωσης, όπως αυτά προκύπτουν από τις εγγραφές στα βιβλία της επιχείρησης. Τα ποσά αυτά φορολογούνται σαν εισόδημα από μισθωτή εργασία. Όταν το ανωτέρω κόστος είναι μηδέν, η παροχή αυτή αποτιμάται σε ποσοστό 30% της μέσης δαπάνης ή απόσβεσης κατά τα τελευταία τρία έτη.


Πηγή

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Πρόεδρος στο τίποτε

Της Λώρης Κέζα
Είναι κι αυτά τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς πολύ χαμερπή. Ολο κουτσομπολιό και υποθετική ψυχανάλυση. Τον πρόεδρό τους, με την ανανεωμένη θητεία, τον κατηγορούν με όρους που δεν σχετίζονται με την πολιτική. Ελεγαν λοιπόν χθες το βράδυ για τον Φώτη Κουβέλη, ότι λαμβάνει όλες τις αποφάσεις του από μια ιδιοτροπία του χαρακτήρα: δεν ξέρει να αποδέχεται την ήττα.

Ο Κουβέλης δεν μπόρεσε ποτέ να καταπιεί την ήττα του στην αναμέτρηση με τον Αλέξη Τσίπρα για την ηγεσία του Συνασπισμού το 2008. Η εσωκομματική φαγωμάρα οδήγησε σε χαμηλό ποσοστό στις επόμενες εθνικές εκλογές. Με πρόσχημα αυτήν την ήττα, αποσχίστηκε. Τότε δεν ήταν αγεφύρωτες οι διαφορές ούτε μπορούσε να τεκμηριωθεί με λογική η ίδρυση παρεμφερούς κόμματος, με οικεία πρόσωπα. Αυτό παραδέχονται σήμερα δημαρίτες που αλληθωρίζουν προς Σύριζα. Λένε ότι η Δημάρ δημιουργήθηκε για να απαλύνει τον καημό του Φώτη Κουβέλη που δε έγινε αρχηγός.  

Τι θα περίμενε κανείς από έναν πολιτικό, ο οποίος σύμφωνα με τους συντρόφους του βάζει πάνω από όλα τα προσωπικά του συμπλέγματα; Θα περίμενε ακριβώς αυτό που έγινε. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του ζήτησε να μην θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για πρόεδρος. Του εξήγησαν: απέτυχε. Δεν είναι μόνο τα ποσοστά, δεν είναι μόνο οι ατυχείς επιλογές. Το κύριο πρόβλημα στη θητεία του ήταν οι παλινδρομήσεις. Ο Φώτης Κουβέλης δεν ήξερε τι ήθελε. Να είναι απέναντι στον Σαμαρά ή αγκαλιά με τον Σαμαρά; Να κάνει αντιπολίτευση ή να είναι τόσο γλυκύς ώστε να ανέλθει στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας;

Ο Φώτης Κουβέλης εξελέγη ξανά πρόεδρος της Δημάρ. Νίκησε χωρίς όμως να είναι νικητής: έλαβε ποσοστό 68,31% επί των ψηφισάντων. Με την αποχή που καταγράφηκε η νίκη είναι σχετική. Ούτε οι μισοί σύνεδροι δεν τον θέλουν για πρόεδρο. Η ίδια απαρέσκεια καταγράφεται και στο εκλογικό σώμα. Σε νέα δημοσκόπηση το κόμμα λαμβάνει ποσοστό 0,8%, βρίσκεται δηλαδή στο όριο της ανυπαρξίας. Ο Κουβέλης επανεξελέγη πρόεδρος στο τίποτε.

Δίπλα στο τίποτε, λειτουργεί και το κάτι. Αυτό είναι η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Οι βουλευτές, μηδενός εξαιρουμένου, διεμήνυσαν έγκαιρα στον αειθαλή πρόεδρο, ότι είναι ακατάλληλος. Θα συμβιώσουν άραγε υπό την κοινή σκέπη ή θα γίνουν ανεξάρτητοι; Στην περίπτωση μαζικής αποχώρησης, ο Κουβέλης θα έχει πετύχει ιστορική πρωτοτυπία: θα είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που χάνει με μια ζαριά σύσσωμη την κοινοβουλευτική ομάδα του. Αυτήν την πιθανή ήττα πώς θα την διαχειριστεί άραγε;  


Κόλαση, η επόμενη Σύνοδος Κορυφής

Γιατί πρέπει η Ελλάδα να είναι εκεί με νεοεκλεγμένο πρωθυπουργό – Οι ανισότητες «σπάνε» τα Σύμφωνα
Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, παρουσίασε τον προϋπολογισμό της χώρας του για το 2015, ο οποίος όχι μόνο δεν είναι προϋπολογισμός λιτότητας, αλλά μεταθέτει για δύο ακόμη χρόνια τη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%. Προβλέπει αυξημένο έλλειμμα 4,4% του ΑΕΠ (από 4,3% το 2014) και μείωση στο 2,8% το 2017. Κι αυτό μετά από δύο παρατάσεις που έχει πάρει η Γαλλία από την Κομισιόν. O Σαπέν συνόδευσε τις ανακοινώσεις του με την παραίνεση προς τη Γερμανία να ενισχύσει την ανάκαμψη της οικονομίας της Ευρωζώνης…
Η καγκελάριος Μέρκελ σοκαρίστηκε από την γαλλική ανυπακοή. Μιλώντας στις εκδηλώσεις για την 24η επέτειο της γερμανικής επανένωσης, ξεκαθάρισε ότι δεν θα σταματήσει να πιέζει τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης προκειμένου να τηρούν τους κανόνες για το έλλειμμα και το χρέος, καθώς διακυβεύεται η αξιοπιστία της Ευρώπης.«Δεν θα τα παρατήσω επειδή οι ενέργειές μας υποδηλώνουν το πόσο σοβαροί είμαστε όσον αφορά στις αρχές μας». 
Αντίθετα, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι αντέδρασε πολύ cool. Μετά τη συνάντησή του με τον Βρετανό πρωθυπουργό, Ντέιβιντ Κάμερον, στο Λονδίνο, δήλωσε πως «αν η Γαλλία αποφάσισε έτσι, τότε θα υπάρχουν λόγοι και εγώ είμαι στο πλευρό του Ολάντ… Εμείς σεβόμαστε το όριο του 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά σεβόμαστε και τις αποφάσεις μίας ελεύθερης χώρας όπως η Γαλλία. Πιστεύω πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται σε άλλες χώρες με το ύφος που φέρεται κανείς σε μαθητούδια», τόνισε και αργότερα μιλώντας στο CNN ξεκαθάρισε: «Προτιμώ την Γαλλία του Ολάντ και του Βαλς η οποία υπερβαίνει το 3%, παρά μια Γαλλία με επικεφαλής της κυρία Λεπέν ως αποτέλεσμα μιας κρίσης αξιών».
Σε αυτό το σημείο ο Ρέντζι κάνει μάθημα στη Μέρκελ, η οποία δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί την απομόνωση του Βερολίνου. Πριν λίγες ημέρες, ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, είχε διαβεβαιώσει ότι η χώρα του δεν θα παρεκκλίνει των μεταρρυθμίσεων εξυγίανσης των δημοσιονομικών της, αλλά ξεκαθάρισε ότι «η Γαλλία αποφασίζει μόνη της τι πρέπει να κάνει».
Είναι πια φανερό ότι Γαλλία και Ιταλία «γράφουν» κανονικά την κα Μέρκελ, και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως στο μπλοκ προσχωρεί και η Βρετανία. Που σημαίνει ότι η επόμενη Σύνοδος Κορυφής θα είναι κόλαση. Στην πραγματικότητα ξεκίνησε ένας ακόμη ευρωπαϊκός εμφύλιος που εκτυλίσσεται στο θεσμικό-οικονομικό πεδίο και φυσικά, στο πολιτικό. Οι ισορροπίες έχουν διαταραχθεί. Το γεγονός ότι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «κόπηκαν» πέντε υποψήφιοι Επίτροποι της ομάδας Γιούνκερ, εντάσσεται σε αυτόν τον πόλεμο που έχει κι άλλες διαστάσεις, όπως την κόντρα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών. Όμως, η νέα Κομισιόν πρέπει να αναλάβει καθήκοντα την 1η Νοεμβρίου και μοιάζει πολύ πιθανό, ο Γιούνκερ να υπερβεί τις επιφυλάξεις του Ευρωκοινοβουλίου και να μην αλλάξει την σύνθεσή της, πιστεύοντας ότι η ολομέλεια τελικά θα την υπερψηφίσει.
Σπάνε τα Σύμφωνα
Είναι πια σαφές πως οι δύο πυλώνες του ευρώ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε αυτή τη φάση από τη Γαλλία και την Ιταλία, τις δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης μετά την Γερμανία. Και δεν είναι μόνο αυτές, είναι και οι χώρες του Νότου. «Όλες οι χώρες, μικρές ή μεγάλες θα πρέπει να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης αναφορικά με τα ελλείμματα», είπε ο υποψήφιος Γάλλος Επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί κατά την εξέτασή του στο Ευρωκοινοβούλιο. Που σημαίνει, αν εμείς παρεκκλίνουμε, δεν πρέπει να αφήσουμε τους μικρούς να πνιγούν.
Οι Γάλλοι είχαν υποσχεθεί στις Βρυξέλλες περικοπές δημοσίων δαπανών 50 δισεκατομμυρίων ευρώ σε διάστημα τριών ετών. Αυτό είναι σαφές ότι δεν μπορούν να το κάνουν με τις πολιτικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα, αλλά και το χαμηλό πληθωρισμό 0,5%. Έτσι, οι περικοπές 21 δισ. ευρώ για το 2015 δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν. Ο Σαπέν εξήγησε ότι ο στόχος του είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών να συμβαδίζει με το επίπεδο του πληθωρισμού, που θεωρείται υγιής στο 2%.
Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με την πολιτική της απεριόριστης αγοράς ομολόγων (ΟΜΤ) και τώρα με τα τιτλοποιημένα «κόκκινα δάνεια» (ΑΒS) «σπάει» την πολιτική του σκληρού ευρώ (κατ΄ εικόνα και ομοίωση του μάρκου).
«Πρέπει να αλλάξουμε την Ευρώπη, είναι ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή» υποστηρίζει ο Ρέντζι και το εννοεί, τουλάχιστον όπως το εννοούν ο Μάριο Ντράγκι και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ίσως και ο Κάμερον και τώρα σέρνεται και ο Ολάντ. Το υπονοεί και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ και η Ουάσιγκτον το λέει ευθέως.
Και αυτό που ο Μπίσμαρκ φοβόταν, le cauchemar des coalitions (ο εφιάλτης των συνασπισμών) έχει επιτελεσθεί. Το Βερολίνο ακούει έκπληκτο τον Ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντζι να λέει πως «πρέπει να μειωθεί η εξουσία των τεχνοκρατών των Βρυξελλών», πως «η παράμετρος του 3% στην σχέση δημοσίου ελλείμματος- ΑΕΠ ανήκει στο παρελθόν» και ότι «η Ευρώπη δεν είναι μόνο μια οικονομική κοινότητα, αλλά και μια κοινότητα που την συνθέτουν οι ψυχές της, οι αξίες της, και η οποία προσβλέπει στο μέλλον».
Οι ανισότητες προκαλούν
Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με μια σειρά από μείζονα διαρθρωτικά προβλήματα, την κρίση του χρέους, την υφέρπουσα ύφεση, τον αποπληθωρισμό, αλλά το σημαντικότερο είναι η ανισοκατανομή του πλούτου, τόσο μεταξύ των κρατών, όσο –και κυρίως- μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Σύμφωνα με το πρόσφατο «Wealth Report: Europe» της ελβετικής τράπεζας Julius Baer, ο πλούτος στην Ευρώπη το 2013 ανήλθε στα 56 τρισεκατομμύρια ευρώ και αναμένεται να αυξηθεί κατά 40%, δηλαδή στα 79 τρισ. ως το 2019. Παρ΄ όλα αυτά  το 50% του συνολικού πλούτου είναι πλέον συγκεντρωμένο στο 10% των πλουσιότερων Ευρωπαίων, γεγονός που σημαίνει μεγάλη ανισοκατανομή και ως εκ τούτου ζημιογόνες επιπτώσεις και προβλήματα στις οικονομίες.
Οι πολιτικές συνέπειες της λιτότητας και των ανισοτήτων καταγράφηκαν στις ευρωεκλογές, με την επέλαση των ακροδεξιών και των ευρωσκεπτικιστών και την διασάλευση της πολιτικής σταθερότητας. Αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται από την τεχνοκρατία, αλλά από την πολιτική. Ο Ματέο Ρέντζι ξέρει καλά πολιτική (το απέδειξε κάνοντας μια χαψιά τον προηγούμενο Ιταλό πρωθυπουργό Ενρίκο Λέτα, ενώ αυτός δεν ήταν καν βουλευτής). Η Άνγκελα Μέρκελ δεν έχει ιδέα από πολιτική και γι΄ αυτό οδηγείται ιλιγγιωδώς στον τοίχο της αδιαλλαξίας.
Είναι προφανές ότι η επόμενη Σύνοδος Κορυφής θα είναι κόλαση. Θα γίνει συμβιβασμός; Και πού αυτός θα κάτσει; Κι αν όχι, τι σημαίνει μια μετωπική με τη Γερμανία;
Μέσα στο γενικό χαμό, η μικρή Ελλάς θα μπορούσε να κερδίσει πολλά, όχι μόνο κάποιες «ανάσες», αλλά αυτό απαιτεί σοβαρότητα και πολιτικές πλάτες. Τον κ. Σαμαρά δεν τον υπολογίζει κανείς στην Ευρώπη. Δεν έχει κανένα λαϊκό έρεισμα. Είναι γνωστός για τις κωλοτούμπες του και όλοι τον ξέρουν ως υποτακτικό της Μέρκελ. Δεν τον εμπιστεύονται. Να ένας σοβαρός πατριωτικός (στρατηγικός θα έλεγα) λόγος για να πάμε άμεσα σε εκλογές… και να εκπροσωπηθεί η χώρα από ένα νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό με ισχυρή πλειοψηφία.



Ο Γύρος της Κρήτης σε 5 λεπτά (βίντεο)

Η Κρήτη είναι ένας τόπος ευλογημένος με φυσική ομορφιά, γεμάτος ιστορία και πολιτισμό και ανθρώπους μοναδικούς. Ας την απολάυσουμε σε ένα υπέροχο βίντεο 5 λεπτών.

 

Οι εραστές μιας ξεπεσμένης σαραντάρας

Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όσο ο Πρωθυπουργός αγόρευε στο βήμα, εγώ έψαχνα στο ακροατήριο. Πάγωνα την εικόνα να τσεκάρω πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στα γενέθλια. Και κάθε φορά που ο «αποφασιστικός» λόγος του Αντώνη έπιανε κορύφωση αυτοί χειροκροτούσαν.
Κατέγραψα πρώην και νυν υπουργούς, κρατικοδίαιτους εκδότες, κομματάρχες, πρώην διοικητές οργανισμών, «θαμώνες» τηλεοπτικών εκπομπών και μέλη επιχειρηματικών οικογενειών, συνδεδεμένων δεκαετίες με τη μεγάλη «κεντροδεξιά» παράταξη. Ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται ο καθένας τους σε κάθε ρίμα κενού λόγου που ο ομιλητής ξεστόμιζε στην ομιλία του.
Πιστεύω ότι κυριαρχούσαν δύο σκέψεις στα μυαλά όλων. Μια πρώτη φυσιολογική και μια δεύτερη, τεχνηέντως αποδεκτή. Επειδή είχα κάποιες λίγες ευκαιρίες να ακούσω τις απόψεις κάποιων από αυτούς για τον Σαμαρά και την πολιτική του, ξέρω καλά ότι ούτε ένας από το ακροατήριο δεν συμμερίζεται την ελάχιστη ελπίδα προόδου για το κόμμα και το μέλλον του αρχηγού του. Από την άλλη, όμως, η ταυτότητά τους, το προφίλ τους, η υπόστασή τους δεν τους επιτρέπει να μην χειροκροτούν. Αυτό το κόμμα ήταν το «σπίτι» τους, η «πατρίδα» τους, ο χώρος κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας που τους εξασφάλισε κύρος, δύναμη και αναγνώριση για δεκαετίες. Δεν θα ήταν ανέντιμο να το απαρνηθούν;
Κακά τα ψέματα, η Νέα Δημοκρατία εξέθρεψε μόνη τους «εραστές» της, διεγείροντας πάθη και μοιραία ένστικτα σε τρεις γενιές. Μπορεί να μην ήταν τόσο φλογερή, όσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπήρξε γενναιόδωρη και γαλαντόμα με τόσα αδηφάγα μάτια και κορμιά που έβρισκαν καταφύγιο στο «νεοκλασικό» της. Κάποιοι μπαινόβγαιναν στην κρεβατοκάμαρά της τακτικά και κάποιοι άλλοι ενίοτε και περιστασιακά. Για τους περισσότερους όμως είχε φλογερή διάθεση ή τουλάχιστον μια ζεστή αγκαλιά.
Να γιατί χειροκροτούν ακόμα οι εραστές της. Γιατί αυτή η «αρχόντισσα» της μεταπολίτευσης, γερασμένη πια και ζαρωμένη σαν ξεπεσμένη θεούσα, τους εξασφάλισε τα δύο μεγαλύτερα αφροδισιακά που κάθε Έλληνας πάντα επιθυμεί: Δύναμη  και εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχτισε τη νεόπλουτη αστική τάξη μετά το ΄81, μπορεί να πήρε τη μερίδα του λέοντος στη μεταπολίτευση αλλά και η Ν.Δ. δεν έχασε τη δυναμική της. Από τη μια συντήρησε τα παλιά της δίκτυα, και από την άλλη έγινε κάποια στιγμή και η ίδια ΠΑΣΟΚ…
Αυτό είναι πλέον το στενό ακροατήριο της Ν.Δ. Κι από πίσω καμία ανανέωση, καμία καινούρια τάση, κανένα ενδιαφέρον από σοβαρούς ανθρώπους που θα ήθελαν να συνδράμουν σε μελλοντικές «κατακτήσεις». Στο αμφιθέατρο δεν υπήρχε ούτε ένας επιστήμονας, ένας σημαντικός καλλιτέχνης, ένας νέος επιχειρηματίας, ένας νέος άνθρωπος που διέπρεψε κάπου. Δεν υπήρχε έστω μια μικρή αντιπροσώπευση των πνευματικών ανθρώπων της χώρας, της υγιούς οικονομίας. Υπάρχουν άραγε ακόμα μέλη του κόμματος; Πώς πιστεύει ο Σαμαράς και η παρέα του ότι θα συνεχίσει να υφίσταται, όταν εκλείψει ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν ο Τσίπρας κυβερνήσει και αποδειχθεί πόσο «αρνάκι» και πειθήνιος στο σύστημα είναι…
Δυστυχώς για την κοινωνία μας, και τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν πεθάνει. Ποτέ δεν μπόρεσαν να σταθούν «κυρίες», εκπροσωπώντας αξιοπρεπώς τις προοδευτικές και τις συντηρητικές τάσεις, όπως σε άλλες χώρες. Παραδόθηκαν γρήγορα στις ορέξεις των «εραστών» τους, χωρίς αιδώ και συστολή. Αυτοί είναι που κρατούν τώρα τα κακοφορμισμένα κουφάρια τους στο υπόγειο για να εισπράττουν τη σύνταξή τους… Για πόσο, όμως, ακόμα;
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Άσωτοι φίλοι

Του Θανάση Καρτερού
Μη μου το πεις, οι παλιοί μου φίλοι μη μου πεις για πάντα φύγανε. Έτσι τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο πικρός του στίχος όμως δεν ισχύει για όλους και για όλες τις περιστάσεις. Γιατί υπάρχουν και παλιοί φίλοι που επιστρέφουν στις παλιές γειτονιές, στα πατρώα εδάφη, στην οικογενειακή εστία. Ως άσωτοι φίλοι κατά κάποιον τρόπο, που όμως γίνονται δεκτοί όπως ακριβώς στην ευαγγελική παραβολή: Με τη θυσία του μόσχου του σιτευτού.
Τελευταίο παράδειγμα ο Θοδωρής Ρουσόπουλος. Ο οποίος επέστρεψε στο ίδιο σπίτι το οποίο, με πρωτομάστορα τον Κώστα Καραμανλή, πρώτα έκανε ό,τι μπορούσε για να το αναβαθμίσει σε ανάκτορο εξουσίας και ύστερα για να το κάνει καλοκαιρινό. Με αποτέλεσμα τότε, το 2009, να δηλώνει ο Αντώνης Σαμαράς: Δεν απολογούμαι για νοοτροπίες και συμπεριφορές τύπου Παυλίδη ή Βουλγαράκη ή Ρουσόπουλο. Ο ίδιος Σαμαράς που τώρα σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό για τον ίδιο Ρουσόπουλο.
Αλλάζουν όμως οι καιροί και οι πρώτοι που έγιναν έσχατοι επανέρχονται, αν όχι ως πρώτοι, τουλάχιστον όμως στην πρώτη γραμμή. Διότι είναι, σου λέει η ευθύβολη διαρροή, μεγάλο ζήτημα η επιστροφή του Θόδωρου. Συμβολίζει με εντυπωσιακό τρόπο την επανένωση της Ν.Δ. -με τον εαυτό της. Δίνει υπόσταση στο μήνυμα του Σαμαρά για ανασυγκρότηση και ευρεία συσπείρωση της Κεντροδεξιάς. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ακόμα και οι κακήν κακώς δεδιωγμένοι. Απετάξω τω Σατανά! Απεταξάμην.
Απεταξάμην βρε και τον Σατανά και ό,τι θέλετε. Στο χθες θα μένουμε κολλημένοι όταν το σήμερα και το αύριο το σκιάζει η φοβέρα του Τσίπρα; Σωστό από την πλευρά τους, δεν μπορείς να πεις. Αλλά με το χθες μπορούν να συμβούν περίεργα πράγματα. Εσύ, ας πούμε, να θες να το ξεχάσεις, αλλά αυτό να μη θέλει να σε ξεχάσει. Ή εσύ να θες να ξεκολλήσεις απ' αυτό, αλλά αυτό να έρχεται και να κολλάει πάνω σου, σαν να μην πούμε τι. Όταν μάλιστα διαφημίζεις την επιστροφή του παλιού φίλου ως νέα κατάκτηση.
Εν γένει με τους παλιούς φίλους χρειάζεται προσοχή. Διότι υπάρχουν κι εκείνοι που επιμένουν να θυμούνται. Κι έτσι υπάρχει ο κίνδυνος παλιοί φίλοι μεν να επιστρέφουν, νέοι φίλοι όμως να αποστρέφουν την κεφαλή. Διότι το σύμπλεγμα Σαμαρά - Ρουσόπουλου δεν είναι δα και το πιο υγιές...

Σύντομο ανέκδοτο: “Ψήφος εμπιστοσύνης”

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Αφού αυτά που εφαρμόζουν και όσα ετοιμάζονται να εφαρμόσουν είναι η«σωτηρία της Ελλάδας», αφού μέσω αυτών των αποφάσεων υπηρετείται το «καλό» του ελληνικού λαού, τότε:
  • Γιατί η κυβέρνηση εμφανίζει αυτή την εικόνα αποσάθρωσης;
  • Γιατί οι υπουργοί βγαίνουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον στα τηλεπαράθυρα;
  • Γιατί αναζητούν καταφύγιο στο ένα επικοινωνιακό κόλπο μετά το άλλο;
  • Γιατί η κυβέρνηση δείχνει να παραπαίει και να αναζητά πατερίτσα σε μια ψήφο εμπιστοσύνης που φυσικά δεν θα την λάβει από την κοινωνία, αλλά από τον… εαυτό της;
    Ακόμα και πλήρη άγνοια να έχει κάποιος, ακόμα κι αν υπήρχε παντελής έλλειψη πληροφόρησης για το τι θα ακολουθήσει μέσα και από τις νέες «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, κοινή λογική χρειάζεται:
    Όσα ετοιμάζουν από δω και πέρα για το λαό θα είναι πανομοιότυπα με τους «ΕΝΦΙΕΣ» και όλα όσα ζούμε εδώ και χρόνια: Λαιμητόμος καιοδοστρωτήρας μαζί. Όσα (εκ νέου) θέλουν να επιβάλουν στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, στο ξεπούλημα των ιδιωτικοποιήσεων, στα δημοσιονομικά, είναι τόσο βάρβαρα, τόσο επώδυνα, τόσο καταστροφικά όσο και κείνα τα «σωτήρια» μέτρα που ήδη οδήγησαν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας.
    Γι' αυτό τρέχουν. Γι' αυτό κλυδωνίζονται. Γι' αυτό «ψάχνονται». Γι’ αυτό επιχειρούν να κερδίσουν χρόνο κλείνοντας την έννοια δημοκρατία στους τέσσερεις τοίχους μιας απονομιμοποιημένης πολιτικά και κοινωνικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που δεν την εμπιστεύονται ούτε εκείνοι που θα της παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης.
     Είναι προφανές: Αν όσα μεθοδεύονται για το μέλλον του τόπου, αν οι θεατρινισμοί τους είχαν την ελάχιστη βάση, αν η πολιτική τους σχετιζόταν κατ’ ελάχιστο με την «έξοδο της Ελλάδας από την κρίση», τότε τίποτα από όλα αυτά τα κολπάκια δεν θα χρειαζόταν. Κολπάκια που ξεκίνησαν με τις βόλτες από το Παρίσι στο Βερολίνο για να καταλήξουν σε δηλώσεις εμπιστοσύνης του Βενιζέλου προς τον Σαμαρά και τούμπαλιν…
     Αν, με δυο λόγια, τα «σκίζουμε τα Μνημόνια» δεν ήταν αντίστοιχης ποιότητας με τα προ τετραετίας δήθεν «όχι» του κ.Σαμαρά στα Μνημόνια, τότε αντί να ψάχνουν υποστυλώματα για να εμφανίζουν το μέτωπό τους «αρραγές», αντί να αναζητούν πλαστή εμπιστοσύνη σε μια πολιτική που έχει απολέσει κάθε ίχνος λαϊκής εμπιστοσύνης, θα έκαναν το εξής απλό: Θα τα… «έσκιζαν»  τα Μνημόνια και θα μας... «έσωζαν». Χωρίς να χρειάζονται να δηλώσει ο Γεωργιάδης και ο Γιακουμάτος, η Βούλτεψη και ο Βρούτσης, ο Χρυσοχοίδης και οι κάθε λογής «δεν διάβασα το Μνημόνιο» ότι τους… εμπιστεύονται.
    Αλλά τόσο οι Σαμαράς και Βενιζέλος όσο και οι εσωκομματικοί τους «αντάρτες» (εδώ γελάνε) το ξέρουν πολύ καλά: Τα μέτρα που συνοδεύουν την περιλάλητη «έξοδο από το Μνημόνιο» είναι εξίσου εγκληματικά με τα «εντός του Μνημονίου» μέτρα. Τα μέτρα για να παραμένει «πιστοποιημένα (!) βιώσιμο» το χρέος είναι εξίσου απάνθρωπα με τα μέτρα για να γίνει – τάχα – βιώσιμο το χρέος. Τα μέτρα που εφαρμόζουν από το 2010 στο πλαίσιο της τροικανής επιτήρησης δεν θα σταματήσουν ποτέ, αφού θα εφαρμόζονται στο πλαίσιο της ευρωενωσακής επιτήρησης, την οποία έχουν υπογράψει και η οποία εκτείνεται χρονικά στα επόμενα 50 χρόνια!
    Οι κκ. Σαμαράς – Βενιζέλος ξέρουν, όμως, και κάτι επιπλέον: Ότι είναι τέτοια η κουφόβραση της οργής του λαού, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εξαντλήσουν κάθε μέθοδο αποπροσανατολισμού. Θα εξαντλήσουν κάθε τερτίπι κοινοβουλευτικό. Επικοινωνιακό. Εκβιαστικό. Τρομολαγνικό. Δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε άλλο ώστε να επεκτείνουν χρονικά όσο γίνεται περισσότερο την κοινή «περπατησιά» τους για την εφαρμογή της  καταστροφικής πολιτικής τους.
    Τόσο καταστροφικής που, τελικά, ένας ασφαλής τρόπος υπάρχει για να καταδειχτεί ότι δεν διαθέτουν «καμία εμπιστοσύνη» στην κοινωνία. Και ότι η ψήφος εμπιστοσύνης που θα λάβουν στη Βουλή την επόμενη βδομάδα, δεν είναι παρά εικονική: Να ορθώσει ο λαός το ανάστημά του, να αντιπαραθέσει στη δημοκρατία των μετρημένων και σημαδεμένων «κουκιών» τη δημοκρατία των αγώνων του, να τους ανατρέψει και να τους σαρώσει!

Πάμε για εκλογές;

Του Κώστα Βαξεβάνη
Για κάθε κυβέρνηση υπάρχει, όπως σωστά γράφει στο τεύχος 60 του HOT DOC ο Θανάσης Καρτερός, το σημείο «Κ» (από το «καληνύχτα»). Το σημείο αυτό όπου η κάθε κυβέρνηση καληνυχτίζει και μάλλον απέρχεται, δεν δηλώνεται τόσο από τις δημοσκοπήσεις όσο από την εσωτερική εικόνα. Δηλαδή την εσωκυβερνητική γκρίνια, τις διαρροές παραπόνων στον Τύπο, την προσπάθεια αποστασιοποίησης των πρωταγωνιστών από το θλιβερό έργο τους και σίγουρα από τη μετάθεση ευθυνών.
Χωρίς αμφιβολία βρισκόμαστε στο σημείο «Κ» (ίσως και από το «καήκαμε»), πράγμα το οποίο φαίνεται από τις συμπεριφορές των κυβερνητικών στελεχών. Η αντιπαράθεση κύκλων της κυβέρνησης και υπουργών με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη στον οποίο αποδίδουν εξωθεσμική συμπεριφορά, δεν θα υπήρχε αν οι «μέσα» δεν διαισθάνονταν ότι έρχεται η ώρα που θα βρεθούν «έξω». Άλλωστε, με τόσα χρόνια θεσμικής εκτροπής στη χώρα να σε ενοχλεί η εξωθεσμική δραστηριότητα του Χρύσανθου την ώρα του καφέ με την τρόικα, θυμίζει το γνωστό «σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου».
Η ανησυχία λοιπόν είναι ουσιαστικότερη και βαθύτερη και λέγεται “εκλογές”. Οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνούν όπως παλιά και οι από κάτω δεν το θέλουν πια και δεν το ανέχονται. Αν βέβαια μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει διακυβέρνηση την επιβολή του οθωμανικού Δικαίου, δηλαδή την ταύτιση της λειτουργίας του κράτους με τον αυταρχισμό και την επιβολή φόρων.
Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν να πάμε σε εκλογές.
1. Ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται εδώ και καιρό πως η ψαλίδα με τον ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει όσο περνάει ο καιρός. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων είναι ακόμη χειρότερο μήνυμα απ ό,τι τα ποσοτικά για την κυβέρνηση. Ο φόβος για τον ΣΥΡΙΖΑ μειώνεται, ο Τσίπρας σιγά-σιγά εμφανίζεται ως καταλληλότερος και η θετική άποψη για την αξιωματική αντιπολίτευση έναντι της αρνητικής σε διάφορα θέματα ανεβαίνει.
2. Τον Σαμαρά φαίνεται να εγκαταλείπει και το Βερολίνο, ή τουλάχιστον αρνείται να παίξει το παιχνίδι των εντυπώσεων και της επικοινωνίας με τον τρόπο που θέλει ο Σαμαράς. Η πρόσφατη συνάντηση με τη Μέρκελ και η αποτυχημένη επίσκεψη που οδήγησε στην παραίτηση του έλληνα πρέσβη στο Βερολίνο, είναι μερικά από τα δείγματα.
3. Η εσωκομματική συνοχή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται πως με κάθε ευκαιρία ο Βενιζέλος τον αδειάζει, ετοιμάζοντας το έδαφος για τη διαφωνία όταν τα πράγματα δυσκολέψουν κι άλλο.
4. Η εξασφάλιση των 180 βουλευτών για εκλογή Προέδρου και απομάκρυνση των εκλογών δεν είναι εφικτή. Το χρηματιστήριο της εξασφάλισης ψήφου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) έχει γίνει ένα επικίνδυνο παιχνίδι για την κυβέρνηση.
Έτσι, είναι πολύ πιθανόν, ο Σαμαράς να πεισθεί να πάει για εκλογές άμεσα. Είναι βέβαιο πως θα χάσει με διαφορά εκτιμούν οι δημοσκόποι, αλλά εύχεται να εξασφαλίσει μετεκλογικές συμμαχίες σωτηρίας με κόμματα και κομματίδια που θα του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια νέα εκστρατεία «σωτηρίας». Ουσιαστικά, καλείται να επιλέξει μια ήττα, από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Οι εκλογές μπορεί να προκηρυχθούν μετά από μια στημένη διαφωνία με την τρόικα και την ηρωική έξοδο του Σαμαρά με συνθήματα «αγάπη μόνο», «ενότητα των Ελλήνων», «η Παναγιά μαζί μας» κλπ. Δεν είναι απίθανο σε εκλογές να οδηγήσουν και εσωκομματικές ρήξεις ή δηλώσεις από άτομα που θέλουν να ηγηθούν της ΝΔ στο μέλλον. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο τελευταίος που μπορεί να κατηγορήσει οποιονδήποτε για αποστασία και προδοσία.
Η νέα εκλογική μάχη αν γίνει άμεσα, θα έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Κατ' αρχήν οι κυβερνώντες δεν θα μπορούν να στηριχτούν στο μιντιακό σύστημα το οποίο είναι πιο αναξιόπιστο από ποτέ. Το δεύτερο είναι πως το κόστος στην αντιπαράθεση δεν θα το έχουν μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά από τη δικιά τους προσπάθεια να μεταθέσουν τις ευθύνες διακυβέρνησης ο ένας στον άλλο. Από αυτό που απλά λέγεται «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

"Τα ευρήματα στον βυθό των Αντικυθήρων θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο με την Αμφίπολη" (video)

"Τα αποτελέσματα των ερευνών στα Αντικύθηρα θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο με την Αμφίπολη" δήλωσε η Αγγελική Σίμωσι προϊσταμένη της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτητων. Την ίδια στιγμή που η αρχαιολογική περιπέτεια της Αμφίπολης έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι σύντομα θα έχουμε νέο αρχαιολογικό "θαύμα" στον βυθό των Αντικυθήρων, όπου και ανακαλύφθηκε ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων που απεικονίζει τις κινήσεις των πλανητών! Ένα τεχνολογικό επίτευγμα της ελληνικής Αρχαιότητας που προκαλεί δέος ακόμα και σήμερα.
 
Τώρα οι αρχαιολόγοι αναζητούν το περίφημο δέυτερο κομμάτι του Μηχανισμού κάτι που αποτελεί θρύλο σαν το Άγιο Δισκοπότηρο.
 
Με μεγάλη αγωνία αναμένονται οι καταδύσεις που θα γίνουν με τη χρήση των στόλων «διαστημικού τύπου» Exosuit Μέχρι σήμερα έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση του σχήματος του πλοίου με τους αρχαιολόγους της Διεύθυνσης Εφορίας Ενάλιων Αρχαιοτήτων να κάνουν λόγο για πολύ σημαντικό εύρημα, το οποίο αναμένεται να έχει διεθνή απήχηση.
 
Οι υποθαλάσσιες ανασκαφές (σε βάθος 55 μέτρων) ξεκίνησαν με εντατικούς ρυθμούς στις 15 Σεπτεμβρίου του 2014 με τη συνδρομή διεθνούς ομάδας εξερευνητών. Στόχος είναι να ανακαλύψουν τον «κρυμμένο θησαυρό» του ναυαγίου (σ.σ. ανακαλύφθηκε το 1900 μ.Χ.) και -εάν καταστεί δυνατό- να εντοπίσουν το «θρυλικό» δεύτερο κομμάτι του Μηχανισμού των Αντικυθήρων που απεικονίζει τις κινήσεις των πλανητών!
 
Η θάλασσα των Αντικυθήρων κρύβει πολλά αντικείμενα, όπως αμφορείς και αγάλματα που είναι ώρα να δουν το φως του ήλιου.
 
Την ώρα που τηρείται σιγή ιχθύος για τα αποτελέσματα των ερευνών, σίγουρο θεωρείται ότι έως τις 15 Οκτωβρίου που θα διαρκέσουν οι έρευνες, θα ολοκληρωθεί ένα τεράστιο έργο, το οποίο είχαν ξεκινήσει ερευνητές - θρύλοι όπως ο Γάλλος Ζακ Υβ Κουστώ.
 
Οι καταδύσεις που θα γίνουν τις επόμενες ημέρες, με τη χρήση των υπερσύγχρονων στόλων «διαστημικού τύπου» Exosuit, εκεί όπου βρίσκεται το διασημότερο αρχαίο ναυάγιο του κόσμου.
 
Η πρώτη επίσημη ενημέρωση για τα ευρήματα θα γίνει εντός των επομένων ημερών από τον υπουργό Πολιτισμού κ. Κώστα Τασούλα, και όλοι περιμένουν ότι πρόκειται περί θαλάσιας "Αμφίπολης"
 
Αξιοσημείωτο είναι ότι αγάλματα και σιδερένια αντικείμενα που εντοπίστηκαν από τις πρώτες μελέτες εικάζεται πως είναι ανάμεσα στα πρώτα ευρήματα που όμως φέρονται να μην σχετίζονται με τον περίφημο Μηχανισμό των Αντικυθήρων.
 
Να σημειωθεί ότι την ελληνική ερευνητική ομάδα πλαισιώνουν Αμερικανοί δύτες και επιστήμονες από το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole της Μασαχουσέτης.
 
Σε δηλώσεις της η Αγγελική Σίμωσι η προϊσταμένη της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτήτων, ανέφερε μεταξύ άλλων «υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για την έρευνα, ενδιαφέρον που αξίζει τον κόπο… Πρέπει να διαδοθεί παντού».
 
«Η Αμφίπολη και το ναυάγιο των Αντικυθήρων δεν μπορούν να συγκριθούν από επιστημονικής άποψης. Η Αμφίπολη αφορά σε έναν αρχαιολογικό χώρο στο έδαφος, το ναυάγιο είναι υποθαλάσσιο. Ωστόσο θεωρώ ότι θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο, καθώς τα ευρήματα πιστεύω ότι θα είναι εξίσου σημαντικά», εκτίμησε η κα. Σίμωσι. Εξάλλου, όπως είπε αναφερόμενη στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, πρόκειται για ένα πλοίο που μετέφερε θησαυρούς, από διάφορες χρονικές περιόδους «τα ευρήματα δεν είναι όλα της ίδιας εποχής, ανάγονται σε πολλούς αιώνες».
 
Αναφορικά με την εξέλιξη των ερευνών σημείωσε ότι έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση του πλοίου από την οποία προκύπτει ότι υπάρχουν σημαντικά ευρήματα που είναι ορατά, ωστόσο απομένει τώρα να «δούμε τι είδους κινητά ευρήματα υπάρχουν εκεί».
 
«Μέχρι τώρα είχαν βρεθεί στον βυθό της θάλασσας κάποια κομμάτια, τώρα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ολόκληρο πλοίο το οποίο μετέφερε πολύ σημαντικά αντικείμενα», πρόσθεσε.
 
Δίνοντας έμφαση στη σπουδαιότητα της ανακάλυψης, μεταξύ άλλων είπε: «Είχαμε στοιχεία για έργα τέχνης που μεταφέρονταν από την Ελλάδα στη Ρώμη για να στολίζουν οι πλούσιοι Ρωμαίοι τα σπίτια τους», ωστόσο δεν είχαν βρεθεί τα πλοία που τα μετέφεραν.
 
«Είχαμε αγάλματα αλλά όσες έρευνες κι αν είχαν γίνει δεν είχαμε βρει το πλοίο. Το πλοίο πουθενά δεν φαινόταν εκτός από λίγα ξύλα που είχαν βρεθεί από την έρευνα του Κουστώ. Τώρα ξέρεις από πού έχουν βγει» ανέφερε μεταξύ άλλων η κα. Σίμωσι.
 
Να σημειωθεί ότι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι υπάρχουν υποψίες περί ύπαρξης δεύτερου ναυαγίου, περίπου 200 μέτρα μακριά από το πρώτο. Προς το παρόν όμως η διενέργεια αυτοψίας έχει καταστεί αδύνατη, λόγω της κακοκαιρίας.
 
Η ρομποτική στολή Εxosuit ζυγίζει περίπου 240 κιλά και θα χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους επιχείρηση προκειμένου να γίνει εξερεύνηση σε μεγάλo βάθος. Η στολή διαθέτει μηχανικούς βραχίονες – σαν χέρια – που επιτρέπουν στον δύτη όχι μόνο να κινείται στον πυθμένα αντέχοντας τη μεγάλη πίεση αλλά και να ανασηκώνει αντικείμενα από τον βυθό. Διαθέτει επίσης συστήματα οξυγόνου που παρέχουν αυτονομία μέχρι και 50 ώρες.
 
Η Αμφίπολη προξένησε στο ελληνικό κοινό ένα τεράστιο ενδιαφέρον για την αρχαιολογία και την ελληνική Ιστορία. Τα Αντικύθηρα αναμένεται να προξενήσουν μια νέα φρενίτιδα, αλλά και να τοποθετήσουν την Ελλάδα ξανά στο επίκεντρο των αναφορών των ξένων ΜΜΕ. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να γνωρίσει την Ιστορία της, μόνο έτσι θα επιβιώσει, μόνο έτσι θα προχωρήσει. Έρχεται η 28η Οκτωβρίου και πάλι θα ρωτάνε τα παιδιά τι γιορτάζεται την ημέρα αυτή και πολλά δεν θα ξέρουν. Είναι ευθύνη ολων να ανακαλύψουμε ξανά τους εαυτούς μας.

Ακίνητα που πωλούνται σε τιμές... αυτοκινήτων: «Κατρακύλα» για τις αξίες -Ιδιοκτήτες σε απόγνωση

Σε ελεύθερη πτώση εξακολουθούν να βρίσκονται οι τιμές των ακινήτων τα οποία οι ιδιοκτήτες τους πλέον ξεπουλούν με την αξία τους να θυμίζει πωλήσεις αυτοκινήτων.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα που παρουσιάζει το «Βήμα της Κυριακής» όπως εκείνο ενός δυαριού σε πάροδο της οδού Ριζάρη το οποίο πουλήθηκε για μόλις 10.000 ευρώ.
Την ίδια στιγμή στο Κολωνάκι αγοραστής φαίνεται να «χτυπάει» διαμέρισμα 100 τ.μ. 5ου ορόφου, του 1971, σε πάροδο της πατριάρχου Ιωακείμε για 150.00 ευρώ.
Οπως αναφέρει η εφημερίδα σε περιοχές όπως η Γλυφάσα και το Νέο Ηράκλειο οι τιμές των ακινήτων έχουν πέσει ακόμη και στο μισό, ενώ, στην οδό Ευελπίδων ρετιρέ 90 τ.μ. απέναντι από τα δικαστήρια πουλήθηκε έναντι 33.000 ευρώ, στην ίδια τιμή με ένα δυάρι στη Μητροπόλεως στο ύψος της Καπνικαρέας.
Στο Νέο Ηράκλειο διαμερίσματα του 2010 που οι τιμή τους ήταν 3.000€/τ.μ. σήμερα είναι στα 1.500€/ τ.μ.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα, υπάρχουν 3 βασικές δυνάμεις που επενεργούν στην κτηματαγορά κι εξακολουθούν να ισοπεδώνουν τις τιμές.
  • τα ενοίκια έχουν πέσει υπερβολικά την ώρα που οι φόροι έχουν πολλαπλασιαστεί
  • η πλειονότητα των ιδιοκτητών έχει υποστεί μεγάλη μείωση εσόδων (κλείσιμο επιχειρήσεων, απώλεια εργασίας, μείωση εισοδημάτων)
  • οι τράπεζες έχουν αποσυρθεί από τη στήριξη της κτηματαγοράς, αφού σπάνια δίνουν στεγαστικά χωρίς ο αγοραστής να καταθέσει ως ενέχυρο της αξία του ακινήτου σε μετρητά.



Πηγή:  iefimerida.gr  

Το χρέος βασανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ

Διαγραφή, «απόσυρση» ή επιμήκυνση; Ποια είναι η ιδανικότερη λύση για τη διαχείριση του χρέους από μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό το ερώτημα φαίνεται ότι απασχολεί έντονα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το τελευταίο διάστημα σε επιτελικό επίπεδο.

Μπορεί η προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την οποία τοποθετήθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ, να μιλάει για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με μορατόριουμ και ρήτρα ανάπτυξης στα πρότυπα της Διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, ωστόσο φαίνεται ότι οι... αναζητήσεις των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ δεν σταματούν εκεί.

Η πρόσφατη αναφορά του επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη στην πρόταση για «απόσυρση» ή «πάγωμα» του χρέους, εύλογα, δεν πέρασε απαρατήρητη.

Σύμφωνα με τα όσα είπε στη συνέντευξή του στη «Real News», «αντί για “κούρεμα” μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί “παγωμένο” στα πλαίσια της ΕΚΤ».

Η πρόταση αυτή, την οποία διατύπωσαν οι οικονομολόγοι Πιερ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ, είναι, σύμφωνα με τον κορυφαίο οικονομολόγο του ΣΥΡΙΖΑ, «μία από τις πολλές» ρυθμίσεις «που μπορούν να υλοποιηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο». «Η τακτική, λοιπόν, και οι τεχνικές για την απομείωση ή την απόσβεση του χρέους μπορούν να συζητηθούν» συνέχισε, στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής διάσκεψης, αλλά ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (με ρήτρα ανάπτυξης και διεκδίκηση αναπτυξιακών κονδυλίων) δεν αλλάζει, κατέληξε.

Με άλλα λόγια, ο Δραγασάκης υποστηρίζει ότι η «απόσυρση» ή το «πάγωμα» χρέους αποτελεί μια από τις τεχνικές διαγραφής χρέους, οι οποίες μπορούν να επιφέρουν το ίδιο ουσιαστικά αποτέλεσμα. Στην ίδια πρόταση είχε αναφερθεί προ μηνών και ο υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός, όπως θύμισε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας τον όρο «θάψιμο του χρέους», παραπέμποντας ωστόσο στην ίδια μελέτη των παραπάνω οικονομολόγων.

Επιδίωξη συμβιβασμού

Σύμφωνα με παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, η αναφορά αυτή δεν είναι τυχαία.

Αντανακλά την προσπάθεια του οικονομικού επιτελείου να «αποφορτίσει» τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης του χρέους από το πιο «συγκρουσιακό» πλαίσιο που υποδηλώνει η διαγραφή, επιλέγοντας πολιτικά πιο αποδεκτούς όρους και τεχνικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου είναι κυρίαρχες οι συστημικές αντιλήψεις για το χρέος, ώστε να διευκολυνθεί μια ενδεχόμενη σύναψη συμμαχιών, ιδιαίτερα με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση και θα κληθεί να διαπραγματευτεί με τους δανειστές.

Την ίδια ώρα, ο Δραγασάκης φαίνεται να επιχειρεί με αυτόν τον τρόπο να απαντήσει στις επιθέσεις του κυβερνητικού στρατοπέδου περί απουσίας ενός Plan B (σε περίπτωση που οι δανειστές δεν αποδεχτούν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί κουρέματος), εμφανίζοντας σειρά εναλλακτικών προτάσεων εντός του πλαισίου της ευρωζώνης, δυνάμει αποδεκτών από τους δανειστές.

Της τοποθέτησης αυτής είχε προηγηθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου αναφορά του Γιώργου Σταθάκη, κοινοβουλευτικά αρμόδιου για θέματα Ανάπτυξης, η οποία παρέπεμπε ευθέως στην επιμήκυνση. Τότε ο Γ. Σταθάκης σημείωνε ότι «δεν έχει σημασία η μορφή με την οποία γίνεται η μείωση του χρέους» και πώς, αν το χρέος «πάει» στα 100 χρόνια, αυτό ισοδυναμεί με κούρεμα 50%.

Πάντως, ο γραμματέας της Κ.Ε. Δημήτρης Βίτσας σε δηλώσεις του τη Δευτέρα διευκρίνισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει προσχωρήσει στη λογική της επιμήκυνσης» προσθέτοντας ότι «η επιμήκυνση δεν είναι διαγραφή, είναι πολιτική επιτήρηση».

Ο Γιώργος Σταθάκης, πριν από λίγες μέρες, τόνιζε εκ νέου ότι το χρέος χρειάζεται μια γενναία «απομείωση», όρος που εκ τότε φαίνεται ότι καθιερώθηκε στην Κουμουνδούρου ως μια πιο γενική διατύπωση που μπορεί να καλύψει μια σειρά ενδεχόμενων τεχνικών αναφορικά με τη ρύθμιση χρέους.

Οι αντιρρησίες

Όλα τα παραπάνω έχουν προκαλέσει ανησυχία στα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, τα οποία στις δημόσιες τοποθετήσεις τους σπεύδουν να υπενθυμίσουν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», σύμφωνα με τη συνεδριακή απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του 2013.

Σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής» ο Παναγιώτης Λαφαζάνης υπογραμμίζει με νόημα τα εξής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απομακρύνει άμεσα την τρόικα και θα ακυρώσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, ενώ θα προχωρήσει σε διαπραγμάτευση επί του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, όπως ορίζει το πρόγραμμά μας. Εμείς τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις, που θα έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός, θα τις τιμήσουμε και θα τις υλοποιήσουμε, σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τις απειλές και τους εκβιασμούς που ενδεχομένως δεχθούμε».

Παράλληλα, σε αρθρογραφία / σχολιογραφία στην ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος Iskra ασκείται κριτική στην πρόταση για «απόσυρση» του χρέους, υπό το σκεπτικό ότι φορτώνει το χρέος στις μελλοντικές γενιές και δεν καταργεί την υποχρέωση εξυπηρέτησής του. Επιπλέον εκφράζεται η εκτίμηση ότι κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να «λειάνουν» τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος.

Στην Πολιτική Γραμματεία της Τρίτης το θέμα τέθηκε από τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας και από άλλους, ενώ είναι ενδεικτικό ότι στη συνεδρίαση μετείχε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, αν και δεν είναι μέλος του οργάνου, επισημαίνοντας ότι δεν βοηθά η «πανσπερμία» δηλώσεων για τη διαπραγμάτευση του χρέους.

Η απάντηση από τον Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να κάμψει τις όποιες ανησυχίες εκφράστηκαν, είχε δύο σκέλη:

◆ Αφενός τόνισε ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος δεν αλλάζει και είναι σαφής.

◆ Αφετέρου πρότεινε τη συγκρότηση μιας επιτροπής για το θέμα της διαπραγμάτευσης του χρέους, την ευθύνη της οποίας θα έχει ο πρώην ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής – πρόταση η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, έγινε αποδεκτή από όλους.

Πάντως η συζήτηση θα συνεχιστεί...



Πηγή

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Η ύποπτη στάση της Τουρκίας σε σχέση με το Ισλαμικό Κράτος

Του Θέμη Τζήμα
Ο Αχμέντ Νταβούτογλου και φυσικά ο Ταγίπ Ερντογάν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο πριν από αρκετά χρόνια με το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων της Τουρκίας με τους γείτονές της και ταυτόχρονα με έναν σχεδόν απροκάλυπτο νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό σε σχέση με την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων.
Η ένταση μεταξύ των δύο αντιφατικών αυτών επιδιώξεων έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του μεγαλοϊδεατισμού και έστειλε στον κάλαθο των αχρήστων τη ρητορική περί μηδενικών προβλημάτων με αρκετές από τις γείτονες χώρες. Το πιο εμφανές δε, παράδειγμα είναι η περίπτωση της Συρίας.
Στη χώρα αυτή που εδώ και σχεδόν 4 χρόνια ρημάζει από την εσωτερική σύγκρουση, την έμμεση ιμπεριαλιστική επέμβαση, το γιγαντιαίο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, τις βαρύτατες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φυσικά την επέκταση του “Ισλαμικού Κράτους”, όπως και άλλων σκοταδιστικών και βάρβαρων οργανώσεων, το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων έχει εξελιχθεί σε καθαρή επιθετικότητα και σε προσπάθεια της Τουρκίας να πλασαριστεί ως ο περιφερειακός τοποτηρητής του ιμπεριαλισμού αποκομίζοντας για την ίδια τα αντίστοιχα οφέλη.
Μετά τις αρχικές προσπάθειες- προ του συριακού εμφυλίου- να επιτύχει σχέσεις συνεργασίας με το καθεστώς Άσαντ, η Τουρκία- εν μέσω εμφυλίου- αποτέλεσε και
αποτελεί την κύρια βάση εκπαίδευσης και αποστολής στο εσωτερικό της Συρίας κάθε λογής αντικαθεστωτικών.
Η σχέση της δε με τους φανατικούς ισλαμιστές, τόσο σε ό,τι αφορά τα προαναφερθέντα- εκπαίδευση, περίθλαψη, αποστολή, υποστήριξη- όσο και σε ό,τι αφορά τα έσοδα του Ισλαμικού Κράτους χάρη στη μαύρη αγορά πετρελαίου που λαμβάνει χώρα μέσα στην Τουρκία- προφανώς όχι εν αγνοία της κυβέρνησης- είναι καταφανής.
Πληρεί όλες τις προϋποθέσεις του εγκλήματος της επιθετικότητας εις βάρος κυρίαρχου κράτους, έγκλημα που ενίσχυσε και κάλυψε η Δύση, συμπεριλαμβανομένης και της ψοφοδεούς συγκυβέρνησης της Ελλάδας, σε ένα κρεσέντο ανόητης για την ίδια τη Δύση και καταστροφικής για την περιοχή πολιτικής.
Οι “τζιχαντιστές” δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά, ούτε είναι άγνωστοι στη Δύση και στους συμμάχους της στην περιοχή. Οι τελευταίοι μάλιστα, ουδόλως τους υποτίμησαν σε αντίθεση ίσως με την εμφανώς βραχυκυκλωμένη ως προς το ζήτημα αυτό- και όχι μόνο- ηγεσία του Λευκού Οίκου.  
Η Τουρκία του Ερντογάν, επιδιώκοντας να προωθήσει με την ίδια στο επίκεντρο ένα συγκεκριμένο τύπο πολιτικού Ισλάμ ως μοντέλο για την ευρύτερη Μέση Ανατολή έχει βάψει τα χέρια της  με το αίμα του συριακού λαού και φέρει βαρύτατη ευθύνη για τις εγκληματικές αυτές ομάδες που επεκτείνονται στην περιοχή.
Σήμερα δε, επιδιώκει να αναβαπτιστεί μέσα από τη θολή συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους και εμφανιζόμενη ως άμεσα κινδυνεύουσα να πετύχει με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.
Μέσα από την πιθανότητα περιορισμένης ή πιο εκτεταμένης εισβολής της στη Συρία, επικαλούμενη επιθέσεις από το Ισλαμικό κράτος επιδιώκει πρώτον να “πουλήσει εκδούλευση” στις ΗΠΑ ενισχύοντας συγκεκριμένες αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Δεύτερον να αποπειραθεί να ελέγξει τις αυτόνομες κουρδικές περιοχές που βάσει της συμφωνίας του με τον Άσαντ επιχειρούν να δομήσουν στη Συρία ένα μοντέλο αντίστοιχο με αυτό του Β. Ιράκ. Και τρίτον να δημιουργήσουν μια de facto ζώνη κατοχής ή άμεσης τουρκικής επιρροής μέσα στη Συρία επικαλούμενες την ανάγκη μιας ουδέτερης ζώνης προστασίας της Τουρκίας.
Πρόκειται για παιχνίδι υψηλού ρίσκου από πλευράς Τουρκίας που πολύ πιθανά δε θα έχει αίσιο τέλος για την ίδια.
Σίγουρα πρόκειται για μια πολύ άσχημη εξέλιξη για τη Δύση και για την Ελλάδα. Μπορεί κανείς να μη συμπαθεί ιδιαίτερα το καθεστώς Άσαντ αλλά αν πραγματικά θέλει να πολεμήσει το Ισλαμικό Κράτος και να πετύχει προοπτικά κάποια σταθεροποίηση στη Συρία και ίσως μεσοπρόθεσμα κάποιου είδους ομαλότητα οφείλει να αναγνωρίσει ότι η de facto και de jure κυβέρνηση της Συρίας είναι αυτή του Άσαντ. 
Και βεβαίως η Δύση για τη δική της εν τέλει ασφάλεια- αφού για την ευημερία των λαών της περιοχής ελάχιστα ενδιαφέρεται- πρέπει να τερματίσει τις τυχοδιωκτικές παρεμβάσεις γειτονικών χωρών, με πρώτη αυτήν της Τουρκίας, η οποία οφείλει να κατανοήσει ότι η επέμβαση στο εσωτερικό άλλων χωρών έχει κόστος, αντί να τυγχάνει επιβράβευσης.
Αλλιώς η επίπτωση της ανοησίας, του χάους, του φανατισμού και της αιματοχυσίας θα είναι μεγάλο και για όλους μας.



Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *