Ποιοί κερδίζουν από την πτώση της τιμής του πετρελαίου;

γράφει ο Μιχάλης Γιαννεσκής

Εδώ και αρκετούς μήνες, ένας οικονομικός πόλεμος διεξάγεται μεταξύ των κρατών που παράγουν πετρέλαιο. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι ο όγκος παραγωγής και η τιμή στην οποία πωλείται το πετρέλαιο. Σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχουν σύμμαχοι, και μέχρι στιγμής δεν έχουν αναδειχθεί νικητές.

Η εμπόλεμη κατάσταση πυροδοτήθηκε από την εξόρυξη shale oil (σχιστολιθικού πετρελαίου) στις ΗΠΑ, η οποία αύξησε την παραγωγή πετρελαίου της χώρας κατά 50% την τριετία 2012-2015. Αυτή η αύξηση μείωσε τη ζήτηση για το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων παραγωγών. Ταυτόχρονα, λόγω της οικονομικής κρίσης, η διεθνής κατανάλωση πετρελαίου μειώθηκε σημαντικά. Αυτές οι εξελίξεις έφεραν ανατροπή στο πετρελαϊκό σκηνικό.

Η Σαουδική Αραβία, αντί να μειώσει την παραγωγή της λόγω της μειωμένης ζήτησης, την διατηρεί σε υψηλά επίπεδα για να χτυπήσει την παραγωγή shale oil στις ΗΠΑ. Όταν υπάρχει πολύ πετρέλαιο αλλά μειωμένη ζήτηση στην αγορά, η τιμή του πέφτει. Έτσι επηρεάζεται αρνητικά και η άλλη αντίπαλος της Σαουδικής Αραβίας, η πετρελαιοπαραγωγός Ρωσία, που βλέπει τα έσοδά της από τις εξαγωγές πετρελαίου να πέφτουν.

Η πτώση των τιμών είναι κατακόρυφη από 130 δολάρια το βαρέλι το 2012, σε 37 δολάρια σήμερα. Οικονομικοί αναλυτές αναφέρουν ότι οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες προετοιμάζονται για περαιτέρω  πτώση της τιμής στα 20 δολάρια το βαρέλι μέσα στο 2016. Το International Energy Association εκτιμά ότι ο κορεσμός της αγοράς με πετρέλαιο θα συνεχιστεί ακάθεκτος για τουλάχιστον 12 μήνες.

Όλες οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι η παραπάνω κατάσταση θα επιδεινωθεί. Πρώτον, το φθηνό πετρέλαιο που εξάγει ο ISIS (που εκτιμάται ότι πωλείται σήμερα περίπου 20 δολάρια το βαρέλι) δεν εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία των αγορών πετρελαίου, αλλά συνεισφέρει στη μείωση της ζήτησης του καυσίμου των άλλων παραγωγών.

Δεύτερον, λόγω της πρόσφατης συμφωνίας των χωρών της Δύσης με το Ιράν οι κυρώσεις που είχαν επιβληθεί θα αρθούν σύντομα και η χώρα θα ξαναρχίσει να εξάγει πετρέλαιο. Η ποσότητα πετρελαίου που διατίθεται προς πώληση στις διεθνείς αγορές θα αυξηθεί, ενώ η ζήτηση αναμένεται να μειωθεί περαιτέρω λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης.

Τρίτον, η άνοδος της αντιστοιχίας του δολαρίου προς άλλα νομίσματα αναμένεται να επιταχυνθεί, ιδίως εάν αυτή την εβδομάδα τα επιτόκια των ΗΠΑ αυξηθούν. Οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου καθορίζονται σε δολάρια, συνεπώς ενόσω το δολάριο ανεβαίνει, θα έπρεπε να ανεβαίνει και η τιμή του πετρελαίου. Όμως από το 2014 ο ΟΠΕΚ και οι άλλες χώρες που εξάγουν πετρέλαιο δεν φιξάρουν την τιμή και τον όγκο παραγωγής του καυσίμου, όπως έκαναν στο παρελθόν. Ενόσω η παραγωγή παραμένει σε υψηλά επίπεδα και η ζήτηση σε χαμηλά, κάθε άνοδος του δολαρίου προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη πτώση της τιμή του πετρελαίου.

Η χαμηλή τιμή του πετρελαίου έχει επιπτώσεις και για την Ελλάδα. Οι προοπτικές για την εξόρυξη πετρελαίου από τα κοιτάσματα στο Ιόνιο και στα νότια της Κρήτης (που βρίσκονται σε μεγάλα βάθη και θα έχουν μεγάλο κόστος εξόρυξης), δεν βοηθούνται από τη συνεχή πτώση της τιμής των καυσίμου.

Οι παραπάνω εξελίξεις δημιουργούν την εύλογη απορία γιατί η πτώση της τιμής του πετρελαίου δεν αντικατοπτρίζεται στην λιανική πώληση. Ο λόγος είναι ότι μόνο ένα σχετικά μικρό ποσοστό της λιανικής τιμής αντικατοπτρίζεται στην τιμή του καυσίμου. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, περίπου 67% του συνολικού κόστους της βενζίνης αντιστοιχεί σε φόρους και εισφορές, περίπου 10% σε έξοδα μεταφοράς και το υπόλοιπο στο κόστος του καυσίμου και στο κέρδος των εταιρειών διανομής. Ακόμα και εάν η τιμή του καυσίμου στη διεθνή αγορά μηδενιζόταν, ένα λίτρο καυσίμου θα κόστιζε τουλάχιστον 80% της σημερινής τιμής.

Συνεπώς, ποιοι έχουν επωφεληθεί από την πτώση της τιμής του πετρελαίου; Ο πόλεμος της τιμής του πετρελαίου δεν έχει μέχρι στιγμής νικητές, αλλά μόνο νικημένους, παρά τα προσωρινά οφέλη που αποκόμισαν μερικοί, όπως τα διυλιστήρια, οι διανομείς και οι έμποροι πετρελαίου. Η στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας έχει αποτύχει μέχρι στιγμής: ο κύριος στόχος της, η παραγωγή shale oil στις ΗΠΑ, έχει επηρεαστεί ελάχιστα. Οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες αντιμετωπίζουν συνεχώς αυξανόμενα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους. Οι εισαγωγείς πετρελαίου, όπως η ΕΕ, αντιμετωπίζουν μια αποπληθωριστική στασιμότητα που δεν αντισταθμίζεται από το φθηνότερο πετρέλαιο. Οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες πετρελαίου βλέπουν τα κέρδη τους και τις μετοχές τους να κατακρημνίζονται. Οι καταναλωτές δεν επωφελούνται από την απότομη πτώση των τιμών. Οι μόνοι που ίσως επωφεληθούν είναι όσοι κατευθύνουν την πλασματική χρηματοπιστωτική οικονομία, η οποία δεν δεσμεύεται από την πραγματικότητα.

Ο βαθύς νεοφιλελευθερισμός του Αλέξη Τσίπρα

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Ο Κώστας Σημίτης, ως ένας τυπικός αλλά και σημαντικός δεξιός σοσιαλδημοκράτης της δεκαετίας του '90 σηματοδότησε τον πρόλογο εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα, επιτελώντας ταυτόχρονα ιδεολογική και υλική λειτουργία.

Δυσφημώντας όλη τη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική και κοινωνική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ και της μεταπολίτευσης διαμόρφωσαν μαζί με την ομάδα του αλλά και με ένα τμήμα της ανανεωτικής αριστεράς, τους ιδεολογικούς όρους της Ελλάδας του δεξιού “εκσυγχρονισμού” και της απόλυτης εξάρτησης από τον ευρωπαϊσμό και τον ατλαντισμό. Στο υλικό πεδίο πέτυχαν τη γιγάντωση της κερδοφορίας και της πολιτικής επιρροής του μεγάλου κεφαλαίου από τη μια και της ακόμα σαφέστερης οργανικής υποταγής του κράτους στις ανάγκες αναπαραγωγής των κυρίαρχων οικονομικών σχέσεων, με ταυτόχρονη υποχώρηση του αναπτυξιακού και κοινωφελούς ρόλου του. Όλα αυτά κορυφώθηκαν με την ένταξη στο σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, στη ζώνη του Ευρώ και σε ό,τι έχει να κάνει με συλλογικό φαντασιακό, δια των Ολυμπιακών του 2004.

Ο Κώστας Καραμανλής πάτησε στο δρόμο του Κώστα Σημίτη σε ό,τι είχε να κάνει με τις στρατηγικές κατευθύνσεις αλλά κυρίως λεηλάτησε τα δημοσιονομικά του επιτεύγματα, σε μια λογική αυτόματου πιλότου, επιδεινώνοντας εν τέλει όλα τα βασικά μεγέθη.

Αν ο Κώστας Σημίτης σηματοδότησε τον πρόλογο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαλε στο κυρίως μέρος του. Από τη μια ισοπέδωσε στο ιδεολογικό επίπεδο οτιδήποτε θύμιζε προοδευτικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, είτε δια των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, είτε και άμεσα δια λαϊκών αγώνων. Καθετί λαϊκό, εργατικό, πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό στοχοποιήθηκαν ως γενεσιουργικές αιτίες της κρίσης, ενόσω το μεγάλο κεφάλαιο και οι σχέσεις εξάρτησης έμεναν κατ' ουσίαν στο απυρόβλητο. Άλλωστε, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία εδράζεται ακριβώς στο δίπολο τύψεις και φόβος των μαζών ως τέτοιων και στο δίπολο καριερισμός- κυνισμός των μεμονωμένων ατόμων. Στο υλικό επίπεδο οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου διασφάλισαν τις βαθιές αφαιρέσεις λαϊκής κυριαρχίας μέσα από την οριστικοποίηση της νεοαποικιακής εξάρτησης, την ισοπέδωση του κοινωνικού και αναπτυξιακού ρόλου του κράτους, προς όφελος του κατασταλτικού και του εργαλειακού ρόλου του, σε σχέση με το μεγάλο και πολύ μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τους ξένους πιστωτές. Εν τέλει, την πρώτη φάση μεγάλης αναδιανομής πλούτου εν μέσω κρίσης από τους “κάτω” και τους “μέσα”, προς τους “πάνω” και τους “έξω”, σε συνέχεια της προ κρίσης αναδιανομής, που ξεκίνησε επί Κώστα Σημίτη και συνεχίστηκε επί Καραμανλή. Η σημασία των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι διασφάλισε πως αυτή η συνθήκη αναδιανομής υπέρ της ολιγαρχίας δε θα άλλαζε λόγω κρίσης αλλά ότι αντίθετα θα προκρινόταν ως απάντηση στην κρίση. Ο Αντώνης Σαμαράς επέτεινε τη νεοφιλελεύθερη επίθεση και την έντυσε με έναν ακροδεξιό κοινωνικό συντηρητισμό.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε για να μας εισάγει στον πυρήνα του “κυρίως θέματος” του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, στην πλέον σκοτεινή του όψη. Αυτό που κατεξοχήν υλοποιεί η κυβέρνησή του- πέραν της περαιτέρω εσωτερικής- είναι πρώτον η γιγάντωση του κρατισμού υπέρ της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, δεύτερον η οριστική απόσυρση του κράτους από τον κοινωνικό και αναπτυξιακό του χαρακτήρα, τρίτον το επακόλουθο άνοιγμα νέων παρασιτικών αγορών υπηρεσιών υπέρ του ιδιωτικού τομέα και εξαιτίας της υποχώρησης του δημοσίου. Αρκεί να δει κανείς μερικές μόνο, ενδεικτικές κυβερνητικές πολιτικές:

-το δημόσιο έχασε σχεδόν 40 δις. Ευρώ(!) και δίπλα σε αυτό εξαφανίστηκαν οι μικρομέτοχοι των τραπεζών, προς όφελος του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση.

-ο κρατικός προϋπολογισμός καλύπτει τον επιχειρηματικό κίνδυνο των ιδιωτικών τραπεζών για το 25% των δανείων που δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Το υπόλοιπο 35% εγκαταλείπεται στις ορέξεις των τραπεζών κατ' ουσίαν.

-βραχυμεσοπρόθεσμα και στη βάση της αποδόμησης του νόμου Κατσέλη, ανοίγει η αγορά του real estate, η οποία στην Ελλάδα ήταν καχεκτική λόγω της σταθερής και εκτεταμένης μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας. Τα λαϊκά στρώματα, όπως και η μικρή και μεσαία αστική τάξη θυσιάζονται προς όφελος μιας νέας αγοράς, μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου.

-ο ΑΔΜΗΕ παραδίδεται σε ευρωπαϊκές μόνο- δηλαδή γαλλικές ή γερμανικές- εταιρείες. Τα εγγυημένα δημόσια κέρδη μεταβιβάζονται σε ξένα κράτη ή σε ιδιώτες που προμοτάρονται από αυτά, δηλαδή φεύγουν κατά βάση εκτός χώρας. Το ίδιο έγινε και με τα 14 αεροδρόμια.

-η σφαγή των συντάξεων από κοινού με την περιέλευση εργαζομένων και επαγγελματιών σε γενικευμένη αδυναμία πληρωμής των ασφαλιστικών ταμείων τους, θα ανοίξει άμεσα μια νέα, ιδιωτική ασφαλιστική αγορά, εξαιτίας ακριβώς της διάλυσης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, σε συνδυασμό με την ανεργία, επίσημη ή κεκαλυμμένη. 

-τα δάνεια, επιχειρηματικά και στεγαστικά σε πρώτη φάση και από 15 Φλεβάρη μάλλον και τα στεγαστικά πρώτης κατοικίας, επίσης παραδίδονται στο υπερεθνικό χρηματιστικό κεφάλαιο.

Άλλη μια νέα, ιδιωτική αγορά υπέρ του πολύ μεγάλου κεφαλαίου ανοίγει εις βάρος όχι μόνο της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης- από τους “μέσα” στους “έξω”- αλλά και εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων- από τους “κάτω”, στους “πάνω”.

Ο Αλέξης Τσίπρας κινείται σαν να είναι το αγαπημένο παιδί του πυρήνα του σημιτικού εκσυγχρονισμού: ολοκληρώνει την ένταξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στο πλαίσιο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και την εξ “αριστερών” ιδεολογικοποίηση της νεοαποικιακής δέσμευσης στον πλέον επιθετικό ιμπεριαλισμό- τον ευρωατλαντικό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε κάθε φάση νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην ελληνική κοινωνία, τη βρώμικη δουλειά την έκαναν πολιτικά πρόσωπα προερχόμενα από το θεωρητικά αντίπαλο χώρο: όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν ο κύριος φορέας πολιτικής εκπροσώπησης των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, οι Σημίτης και Παπανδρέου, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βραχύβια κατέκτησε αυτό το ρόλο, ο Αλέξης Τσίπρας. Ένα σύστημα εξουσίας είναι τόσο πιο ολοκληρωμένο και ολοκληρωτικό, όσο – μεταξύ άλλων- κατορθώνει να εντάσσει στο εσωτερικό του και το φαινομενικά αντίπαλο χώρο ή έστω την ηγεσία του, προκειμένου μεταξύ άλλων να εμπεδώνει το αίσθημα του μονόδρομου στο λαό. Αυτός είναι ο βαθύς νεοφιλελευθερισμός του Αλέξη Τσίπρα.

Νέα προθεσμία για τα «θαλασσοδάνεια» του ΔΟΛ

Και νέα προθεσμία ζήτησε και έλαβε σήμερα από τους οικονομικούς εισαγγελείς ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης αυτή τη φορά για τις 22 Δεκεμβρίου προκειμένου να προετοιμάσει τις εξηγήσεις του για τα δάνεια του ΔΟΛ. 

Οι οικονομικοί εισαγγελείς έχουν στα χέρια τους πόρισμα της Τραπέζης της Ελλάδος για τα δάνεια των συστημικών τραπεζών προς ιδιοκτήτες ΜΜΕ και ο Στ. Ψυχάρης κλήθηκε σε ανωμοτί κατάθεση ως ύποπτος διάπραξης του αδικήματος της ηθικής αυτουργίας σε απιστία για την οποία ελέγχονται ως φυσικοί αυτουργοί, στελέχη των επίμαχων τραπεζών, που ως μέλη επιτροπών ενέκριναν τα επίμαχα δάνεια.

Στο μικροσκόπιο των οικονομικών εισαγγελέων βρίσκεται μεταξύ άλλων εκδοτικών επιχειρήσεων και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) για τα μεγάλα τραπεζικά δάνεια που έχουν χορηγηθεί όχι μόνο στον Οργανισμό αλλά και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις του.

Οι οικονομικοί εισαγγελείς έχουν ήδη καλέσει σε εξηγήσεις και τα στελέχη των τραπεζών που ενέκριναν τα τις δανειοδοτήσεις με την έρευνα να εστιάζεται στη χορήγηση δανείων μετά το 2006, προκειμένου να εξακριβωθεί βάσει ποιων εγγυήσεων δόθηκαν, πού κατέληξαν και εάν αποπληρώνονται.

Πηγή

Παρασκευή το δώρο Χριστουγέννων σε ανέργους

Την Παρασκευή θα καταβληθεί στους δικαιούχους ανέργους το δώρο Χριστουγέννων απο τον ΟΑΕΔ.

Την ίδια ημέρα θα προπληρωθούν τα επιδόματα του ΟΑΕΔ που θα καταβάλλονταν τη χρονική περίοδο των εορτών (από 19 Δεκεμβρίου έως 6 Ιανουαρίου).

Συγκεκριμένα:

Την Παρασκευή 18.12.2015 θα καταβληθεί το Δώρο Χριστουγέννων 2015 στους επιδοτούμενους ανέργους και στις μητέρες δικαιούχους της ειδικής παροχής προστασίας μητρότητας

Την Παρασκευή 18.12.2015 θα προπληρωθούν τα επιδόματα ανεργίας, τα επιδόματα μακροχρονίων ανέργων και τα βοηθήματα ανεργίας των αυτοτελώς και ανεξαρτήτως απασχολουμένων, που καταβάλλονται κανονικά από 19.12.2015 μέχρι και 06.01.2016

Οι πληρωμές θα γίνουν με πίστωση των αντίστοιχων τραπεζικών λογαριασμών των δικαιούχων.

Ο έλεγχος για την αυτοπρόσωπη παρουσία των τακτικά επιδοτουμένων ανέργων, των δικαιούχων του βοηθήματος των αυτοτελώς και ανεξαρτήτως απασχολουμένων και των μακροχρονίων ανέργων στα χρονικά διαστήματα που τους έχουν οριστεί, εξακολουθεί να ισχύει.

Πηγή 

Πραγματικότητα για τα επόμενα 40 χρόνια το “ύποπτο ξεπούλημα” των 14 αεροδρομίων

Έπεσαν οι υπογραφές μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και της γερμανικής Fraport

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χαρακτήριζε «ύποπτο ξεπούλημα» την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων και στο παρελθόν να ασκούσε έντονη κριτική, ωστόσο τελικά έπεσαν σήμερα οι υπογραφές μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Fraport AG-Slentel Ltd.

Πιο αναλυτικά, η Fraport AG με τον Όμιλο Κοπελούζου υπέγραψαν με την κυβέρνηση και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε (ΤΑΙΠΕΔ) τις συμβάσεις παραχώρησης, οι οποίες προβλέπουν την παραχώρηση της χρήσης, διαχείρισης, ανάπτυξης, επέκτασης, συντήρησης και εκμετάλλευσης των εν λόγω αεροδρομίων, καθώς και των χώρων εμπορικής ή άλλης χρήσης που βρίσκονται μέσα στα αεροδρόμια. Σημειώνεται ότι η ιδιοκτησία της γης, των υποδομών και των εγκαταστάσεων παραμένει στο Ελληνικό Δημόσιο.

Η κοινοπραξία FRAPORT AG-SLENTEL Ltd ανακηρύχτηκε στις 25 Νοεμβρίου 2014 προτιμητέος επενδυτής και για τα περιφερειακά αεροδρόμια, στο πλαίσιο του διεθνούς ανοικτού διαγωνισμού που διενήργησε το ΤΑΙΠΕΔ, με προσφορά που ανήλθε σε €1,234 δισ. εφάπαξ τίμημα και €22,9 εκατ. ετήσιο εγγυημένο καταβλητέο μίσθωμα, αναπροσαρμοζόμενο ετησίως με τον πληθωρισμό, καθώς και κυμαινόμενη μεταβλητή αμοιβή που υπολογίζεται κατά έτος 28,6% των Κερδών προ Φόρων, Τόκων και Αποσβέσεων των αεροδρομίων. Συνολικά το ύψος των παραπάνω εσόδων θα ξεπεράσει τα 10 δισ. ευρώ.

Πλέον του ανωτέρω εφάπαξ και ετήσιου (σταθερού και μεταβλητού) τιμήματος, το Ελληνικό Δημόσιο προσδοκά σωρευτικά φορολογικά, κοινωνικά και άλλα οφέλη ύψους μέχρι 4,6 δισ. ευρώ κατά προσέγγιση.

Στον ιδιώτη επενδυτή παραχωρείται η χρήση, λειτουργία, ανάπτυξη και εκμετάλλευση των αεροδρομίων για περίοδο 40 ετών, οι δε υποδομές και οι εγκαταστάσεις που θα κατασκευάσει περιέρχονται και αυτές στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου και επιστρέφουν στο Ελληνικό Δημόσιο με τη λήξη της παραχώρησης.

Επιπλέον, σε αεροδρόμια υψηλής στρατιωτικής δραστηριότητας (δηλαδή των Χανίων και του Ακτίου) δεν παραχωρείται ο χώρος των διαδρόμων προσγείωσης και των τροχιοδρόμων, ο οποίος και παραμένει στην Πολεμική Αεροπορία, παρά μόνο ο αεροσταθμός και ο χώρος στάθμευσης των αεροπλάνων πολιτικής αεροπορίας, ενώ ο Παραχωρησιούχος θα πληρώνει το Δημόσιο για τη χρήση των κοινών υποδομών.

Όπως επισημαίνει το ΤΑΙΠΕΔ, εκ των βασικών στόχων της συναλλαγής είναι η αναβάθμιση των αεροδρομίων, τα οποία χρήζουν σημαντικών επενδύσεων. Η αναβάθμιση, προσθέτει, θα επιφέρει σημαντικά οφέλη για τον Ελληνικό τουρισμό και την περιφερειακή ανάπτυξη των νησιών και των λοιπών προορισμών που καλύπτουν τα περιφερειακά αεροδρόμια.

Εντός των υποχρεώσεων της Κοινοπραξίας είναι να αναβαθμίσει τα αεροδρόμια εντός των πρώτων τεσσάρων ετών ώστε να συμμορφώνονται με τα αντικειμενικά προσδιορισμένα κριτήρια Επιπέδου C, όπως αυτά καθορίζονται από την ΙΑΤΑ και στη συνέχεια να τα συντηρεί και να διατηρεί αυτά τα επίπεδα εξυπηρέτησης για όλη τη διάρκεια της παραχώρησης. Ο Επενδυτής εκτιμά ότι το ύψος των επενδύσεων θα διαμορφωθεί σε €330 εκατ. τα 4 πρώτα έτη της παραχώρησης, ενώ το ποσό των επενδύσεων για το σύνολο των 40 ετών της περιόδου παραχώρησης εκτιμάται σε €1,4 δισ.

Σε ό,τι αφορά στα Αεροναυτικά Τέλη, τα ισχύοντα σήμερα στα Περιφερειακά Αεροδρόμια ανέρχονται σε 12,7 ευρώ ανά αναχωρούντα επιβάτη.

Το ΤΑΙΠΕΔ τονίζει ακόμη ότι με πρωταρχικό σκοπό να καταστεί δυνατή η ανάπτυξη του τουρισμού και να διασφαλιστεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών Περιφερειακών αεροδρομίων η Σύμβαση Παραχώρησης προβλέπει ανώτατο όριο αεροναυτικών χρεώσεων σε προκαθορισμένα επίπεδα.

Σύμφωνα με το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, η Σύμβαση Παραχώρησης δεν προβλέπει ουσιαστική αύξηση των αεροναυτικών τελών. Η συνολική μέγιστη χρέωση έχει οριοθετηθεί σε 13 ευρώ ανά αναχωρούντα επιβάτη, ενώ είναι μόνο δυνατό να αναπροσαρμοστεί ετησίως με τον εκάστοτε ισχύοντα δείκτη τιμών καταναλωτή από την ημερομηνία Έναρξης Παραχώρησης μέχρι την ολοκλήρωση των άμεσων επενδύσεων.

Μετά την ολοκλήρωση των άμεσων επενδύσεων, δηλαδή όταν οι υποδομές θα έχουν βελτιωθεί ώστε να συμμορφώνονται με τα προκαθορισμένα πρότυπα, τα Αεροναυτικά Τέλη ανά επιβάτη θα μπορούν να αυξηθούν κατά 5,5 ευρώ κατά μέγιστο, φθάνοντας μέχρι τα 18,5 ευρώ ανά αναχωρούντα επιβάτη, ποσό δυνάμενο μόνο να αναπροσαρμοστεί ετησίως με το 90% του ισχύοντος δείκτη τιμών καταναλωτή.

Ο Πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας δήλωσε: “Η υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων λίγες μέρες μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αποτελεί μία πολύ σημαντική εξέλιξη και ένα ηχηρό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι η ελληνική οικονομία βήμα – βήμα κερδίζει την εμπιστοσύνη των αγορών και μπαίνει στον δρόμο της ανάπτυξης.”

Πηγή

Στη Βουλή το νέο πακέτο με τα προαπαιτούμενα μέτρα

Στην αρμόδια κοινοβουλευτική πολιτική εισάγεται σήμερα το μεσημέρι το νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της υποδόσης του 1 δισ. ευρώ.

Η συνεδρίαση στην επιτροπή αναμένεται να ολοκληρωθεί έως τις 10 το βράδυ με την υποβολή της σχετικής έκθεσης, ενώ η συζήτηση και η ψήφιση του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια θα ολοκληρωθεί σε μία συνεδρίαση, η οποία θα αρχίσει στις 9.30 το πρωί της Τρίτης και θα ολοκληρωθεί εντός 10 ωρών.

Το νέο πλαίσιο για την ανάθεση της διαχείρισης ή πώλησης «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων προβλέπει μεταξύ άλλων το πολυνομοσχέδιο «Διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, Μισθολογικές ρυθμίσεις και άλλες επείγουσες διατάξεις εφαρμογής της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων» που κατατέθηκε χθες στη Βουλή.

Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται, επίσης, το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο καθώς και ρυθμίσεις για την αυτόματη επιστροφή (clawback) νοσοκομειακής και φαρμακευτικής δαπάνης στο Δημόσιο, ενώ κυρώνονται μια σειρά συμφωνίες που αφορούν τροποποιήσεις συμβάσεων παραχώρησης των αυτοκινητόδρομων. Επιπλέον, περιλαμβάνονται διατάξεις για το ΕΣΠΑ, για τη διαδικασία χρηματοδότησης ερευνητικών φορέων, για τη ρύθμιση των τοπικών οίνων και για το ΤΑΙΠΕΔ.

Κόκκινα δάνεια

Ανακωχή προς το παρόν έχουν κηρύξει ελληνική κυβέρνηση και δανειστές αναφορικά με τα ευαίσθητα κόκκινα δάνεια α’ κατοικίας και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς μέχρι τις 15 Φεβρουάριου 2016 εξαιρούνται από τις διατάξεις του σχεδίου «όλες οι απαιτήσεις από καταναλωτικές δανειακές συμβάσεις, δανειακές συμβάσεις με υποθήκη ή προσημείωση υποθήκης πρώτης κατοικίας, δάνεια και πιστώσεις χορηγούμενες σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, όπως αυτές ορίζονται από τη σύσταση 2003/361/ΕΚ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 6ης Μαΐου 2003 (Επίσημη Εφημερίδα L 124 της 20.05.2003), καθώς και από δάνεια με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου».

Σημειώνεται ότι οι εταιρείες που εξαγοράζουν τα «κόκκινα» δάνεια θα μπορούν να χορηγούν νέα δάνεια, μετά από άδεια της Τράπεζα της Ελλάδος, προκειμένου να αναχρηματοδοτηθούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.

Όπως υπογραμμίζεται στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις, καθίσταται δυνατή η δημιουργία δευτερογενούς αγοράς μη εξυπηρετούμενων δανείων. Όπως αναφέρεται, «το πιστωτικό ίδρυμα θα μπορεί να ενισχύσει άμεσα τη ρευστότητά του εισπράττοντας άμεσα ένα τμήμα της αμοιβής του, το οποίο είναι αμφίβολο αν θα το εισέπραττε με αναγκαστική εκτέλεση και σε κάθε περίπτωση θα το εισέπραττε πολύ αργότερα. Από την άλλη πλευρά, ο δανειολήπτης θα μπορεί διαπραγματευτεί ευνοϊκότερες προτάσεις ρύθμισης, απ' ό,τι θα μπορούσε να λάβει από το πιστωτικό ίδρυμα, διότι ο εκδοχέας θα έχει αγοράσει την απαίτηση σε τιμή μικρότερη της ονομαστικής της αξίας και επομένως μία πρόταση ρύθμισης, που θα ήταν ζημιογόνα για το πιστωτικό ίδρυμα και δεν θα μπορούσε να προταθεί από αυτό, θα είναι κερδοφόρα για τον εκδοχέα. Παράλληλα, θεσπίζεται καθεστώς αυστηρής εποπτείας των εταιρειών διαχείρισης και μεταβίβασης των απαιτήσεων και υποχρέωσή τους να τηρούν τον Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών, ώστε να διασφαλίζεται ότι σε κάθε περίπτωση δεν θα χειροτερεύσει η νομική ή πραγματική θέση του οφειλέτη μόνο και μόνο λόγω της μεταβίβασης της οφειλής του ή της ανάθεσής της προς διαχείριση».

Η διαχείριση μη εξυπηρετούμενων δανείων θα μπορεί να ανατίθεται στις εταιρείες για διάστημα μεγαλύτερο των 90 ημερών. Ωστόσο, προβλέπεται ρητά ότι 12 μήνες πριν από την προσφορά προς πώληση των απαιτήσεων, πρέπει να έχει προταθεί στο δανειολήπτη-  και τον εγγυητή - με εξώδικη πρόσκληση η ρύθμιση του δανείου του, ώστε αυτό να καταστεί εξυπηρετούμενο.

Στο μεταξύ ο οφειλέτης θα έχει τη δυνατότητα να ρυθμίσει την οφειλή τους που έχει εκχωρηθεί σε τρίτους. Στην ίδια αποτροπή του αιφνιδιασμού αποσκοπεί η απαίτηση μεσολάβησης ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος 12 μηνών ανάμεσα στην πρόσκληση και την εκχώρηση, ώστε να μην απέχουν τα δύο γεγονότα ιδιαίτερα μεγάλο διάστημα. Προβλέπεται, επίσης, μη απαίτηση της προηγούμενης πρόσκλησης στις περιπτώσεις των επίδικων ή επιδικασθεισών απαιτήσεων ή των απαιτήσεων κατά των μη συνεργάσιμων δανειοληπτών, καθώς στη μεν περίπτωση των επίδικων ή επιδικασθεισών απαιτήσεων δεν μπορεί να γίνει λόγος για αιφνιδιασμό, στη δε περίπτωση των μη συνεργάσιμων δανειοληπτών δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτε η αποστολή πρόσκλησης.

Το είδος των εταιρειών

Η διαχείριση και μεταβίβαση απαιτήσεων από μη εξυπηρετούμενα δάνεια θα πραγματοποιείται μόνο από ανώνυμες εταιρείες που εδρεύουν στην Ελλάδα ή σε κράτος-μέλος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου και εγκαθίστανται στην Ελλάδα μέσω υποκαταστήματος, στους σκοπούς των οποίων συμπεριλαμβάνεται η άσκηση αυτών των δραστηριοτήτων.

Το ύψος του ελάχιστου μετοχικού κεφαλαίου το οποίο οφείλει να διατηρεί η εταιρεία η οποία εξαγοράζει δανειακές συμβάσεις / πιστώσεις από μη εξυπηρετούμενα δάνεια, είναι 100.000 ευρώ.

Οι όροι, οι προϋποθέσεις και τα δικαιολογητικά χορήγησης της σχετικής άδειας για την άσκηση των δραστηριοτήτων που εμπίπτουν στο πλαίσιο της διαχείρισης και μεταβίβασης απαιτήσεων, θα εξειδικευτούν από την Τράπεζα της Ελλάδος καθώς αυτή θα χορηγεί την άδεια. Για τη λήψη της σχετικής άδειας, είναι απαραίτητη η πιστοποίηση της ταυτότητας των άμεσων ή/και έμμεσων μετόχων, της ταυτότητας των προσώπων τα οποία έχουν ειδικές συμμετοχές και της ταυτότητας μετόχων με συμμετοχή 10% ή περισσότερη έκαστου, ώστε να διασφαλίζεται η διαφάνεια των εν λόγω εταιρειών και να περιορίζεται ο κίνδυνος νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες. Συμπεριλαμβάνεται ακόμα η πιστοποίηση της ταυτότητας των συμβούλων της εταιρείας.

Πηγή

Περί ανάπηρης Δημοκρατίας

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει (ενεργητικά τουλάχιστον) συζητήσεις περί των πολιτευμάτων και να συμμετέχει σε αυτές, έχω ακούσει αμέτρητες εκδοχές περί δημοκρατίας, ιδανικού πολιτεύματος κλπ. Το συμπέρασμα είναι ότι αφενός ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του, κατά το ατομικό συμφέρον, αφετέρου αποφασίζουν όλοι από κοινού ότι η εκάστοτε κυβέρνηση είναι σάπια και πάει λέγοντας. Τις περισσότερες φορές εκθειάζουμε παλαιότερα πολιτικά συστήματα, από εκείνα της αρχαίας Ελλάδας, μέχρι και τη βασιλεία ή τη δικτατορία. Προσπαθώντας να τοποθετηθώ στο εν λόγω ζήτημα, επιλέγω να χρησιμοποιήσω κομμάτια μιας παλιάς εργασίας μου και πάνω σε αυτή να εκφράσω την άποψή μου.

Ας ξεκινήσουμε αναλύοντας τη λέξη δημοκρατία.  Δημοκρατία, είναι το πολίτευμα κατά το οποίο ο δήμος (ο λαός) ασκεί την εξουσία και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Η ίδια η λέξη, ετυμολογικά, επιβεβαιώνει τα παραπάνω λεγόμενα: Δήμος (το σύνολο  των πολιτών) και κράτος (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Στη δημοκρατία, οι πολίτες δεν άρχουν (καθοδηγούν – βλέπε ολιγαρχία, μοναρχία κλπ) αλλά εξουσιάζουν. Με βάση τα παραπάνω λεγόμενα καταλήγουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα: Εφόσον ο δήμος ασκεί εξουσία και υπηρετεί τα συμφέροντά του, και ο δήμος αποτελείται κυρίως από τη μεσαία και την κατώτερη τάξη (αυτές οι δύο κοινωνικές τάξεις ήταν και είναι πάντα πολυπληθέστερες, άρα συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων στα δημοψηφίσματα – εκλογές),συμβαίνει ως φυσική συνέπεια να προωθούνται τα συμφέροντα των χαμηλών τάξεων, έναντι των ολίγων  (που είναι βέβαιο ότι η ψήφος τους αποτελεί μειοψηφία). Με το απλό αυτό επιχείρημα καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα που καταρρίπτει πολλές αβάσιμες απόψεις: Δημοκρατία δεν σημαίνει ισότητα! Μπορεί ένα μεγάλο ποσοστό του λαού να επωφελείται από την ορθή δημοκρατία, όμως πάντα θα υπάρχει μια μειοψηφία που τα συμφέροντά της θα συγκρούονται με αυτά του υπόλοιπου λαού. Η δημοκρατία καθ’ ορισμού υποστηρίζει την ισονομία, ότι δηλαδή όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως τάξης, έχουν το ίδιο δικαίωμα στην ψήφο, στη συμμετοχή στα κοινά, στη δικαιοσύνη κλπ.

Ο ίδιος ο Αριστοτέλης, μελετώντας τα πολιτεύματα, στα Πολιτικά του, επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Ο Αριστοτέλης, υποστηρικτής της μοναρχίας – εφόσον ο μονάρχης είναι σοφός και κυβερνά μόνο με βάση το κοινό καλό, διακρίνει τα πολιτεύματα σε δύο κατηγορίες, τα ορθά πολιτεύματα και τις παρεκκλίσεις τους.

Στα ορθά πολιτεύματα συγκαταλέγονται τα πολιτεύματα στα οποία αυτός ή αυτοί που άρχουν (είτε ένας, είτε ολίγοι, είτε το σύνολο των πολιτών), νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο για τα κοινά, και όχι για τα προσωπικά τους, συμφέροντα. Τα ορθά πολιτεύματα για τον Αριστοτέλη είναι η βασιλεία, η αριστοκρατία και η πολιτεία.( Η πολιτεία  είναι το πολίτευμα εκείνο που σήμερα ονομάζουμε γενικά και ελαφρώς αυθαίρετα «δημοκρατία» ή «συνταγματική δημοκρατία» στο οποίο κυβερνά η μέση τάξη του λαού, όλοι δηλαδή οι πολίτες μίας πόλης-πολιτείας.)

Οι παρεκκλίσεις είναι η δεύτερη κατηγορία πολιτευμάτων στην οποία ανήκουν τα ορθά πολιτεύματα, όταν η άρχουσα δύναμη παύει να νοιάζεται για το κοινό συμφέρον και καταντά να ενδιαφέρεται μόνο για το προσωπικό συμφέρον ή αυτό της εκάστοτε τάξης στην οποία ανήκει. Έτσι η βασιλεία μετατρέπεται σε τυραννία, η αριστοκρατία σε ολιγαρχία και η πολιτεία σε δημοκρατία.

Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν τεκμηριώνεται η άποψη του Αριστοτέλη, που συμφωνεί με την ετυμολογική έννοια της δημοκρατίας, ότι δηλαδή η δημοκρατία είναι ένα ανάπηρο πολίτευμα, αφού δεν αποσκοπεί στο κοινό συμφέρον όλων των πολιτών, αλλά σε μία μερίδα πολιτών που ανήκουν σε μία τάξη.

  "Δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλω λέω" ακούω συχνά από διάφορους. Λάθος. Εδώ συγχέουμε τον όρο δημοκρατία με τον όρο ελευθερία. Στην Αθηναϊκή δημοκρατία (βλέπε παρακάτω), ισχυρό πολιτικό ρόλο έπαιζε η εκκλησία του δήμου. Στην εκκλησία του δήμου ίσχυε η παρρησία (πας + ρήσις = ελευθερία λόγου, ελευθεροστομία). Οποιοσδήποτε πολίτης μπορούσε να πάρει το λόγο και να απευθυνθεί στην εκκλησία του δήμου σχετικά με το θέμα που είχε τεθεί προς ψήφιση. Σε καμία όμως περίπτωση δε μπορούσε να προσβάλλει τον ιδιωτικό βίο προσώπων, τα Θεία, το ίδιο το πολίτευμα και τα δικαιώματα άλλων πολιτών. Οι τιμωρίες ήταν βαρύτατες, από εξορία μέχρι θανατική ποινή. Αυτόματα λοιπόν η ελευθερία λόγου αποκτά όρια, τα οποία εν ολίγοις μπορούμε να διατυπώσουμε στην περίφημη φράση «η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματά μου». Και σήμερα λοιπόν ισχύει κάτι παρόμοιο.

"Δημοκρατία δεν υπάρχει σήμερα. Μόνο στην αρχαία Ελλάδα υπήρξε". Νομίζω πως όλοι την έχουμε ακούσει ή πει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Η φράση είναι τόσο γενικευμένη, αόριστη και αυθαίρετη, που για να απαντηθεί πλήρως χρειάζονται τουλάχιστον 20 σελίδες ιστορίας. Παρ’όλα αυτά θα επισημάνω δύο στοιχεία που απορρίπτουν άμεσα ή έμμεσα (το αφήνω στην κρίση σας) την εν λόγω φράση. Κατά την περίοδο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (το ισχυρότερο και σταθερότερο δημοκρατικό πολίτευμα) τον 5ο αιώνα π.Χ., τα πολιτικά σώματα που διοικούσαν ήταν 3: Η εκκλησία , η βουλή των 500 και τα δικαστήρια.

Η εκκλησία και η βουλή είχαν την ουσιαστική πολιτευτική δράση, με την πρώτη να μπορεί να νομοθετήσει, να αποφασίσει για πόλεμο ή ειρήνη, να δικάσει, να εκλέξει αξιωματούχους και να αποδώσει σε ξένους το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη. Για να τεθεί θέμα σύγκλισης της εκκλησίας έπρεπε, τυπικά τουλάχιστον, να υπάρχει το ανάλογο προβούλευμα από τη βουλή όπου συμμετείχαν αποκλειστικά αξιωματούχοι και ένας, διαφορετικός κάθε φορά, πολίτης ως προεδρεύων. Η εκκλησία συγκαλούνταν κάθε 10 μέρες περίπου, ενώ υπήρχαν και έκτακτες συνεδριάσεις.

Στην εκκλησία μπορούσαν να συμμετάσχουν, να μιλήσουν και να ψηφίσουν όλοι όσοι ήταν άνω των 20 ετών αθηναίοι πολίτες. Το κατώτατο όριο για να διεξαχθεί η συνεδρίαση ήταν 6000 πολίτες. Η Αθήνα εκείνη την περίοδο μετρούσε 60.000 ενήλικες , από τους οποίους οι 30.000 ήταν άρρενες πολίτες. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να είναι παρών μόλις το 20% των αθηναίων πολιτών για να θεωρηθεί έγκυρη η σύγκλιση της εκκλησίας! Η εκκλησία διεξαγόταν στην Πνύκα και όπως είπαμε συνεδρίαζε αρκετά συχνά. Εφόσον όμως η μέση και η κατώτερη τάξη διέμενε στην ύπαιθρο, μακριά από το αστικό κέντρο της Αθήνας, είναι λογικό να της είναι δύσκολο να προσέρχεται από τόσο μακριά και δεδομένων των τότε μέσων μεταφοράς, καταλαβαίνουμε ότι αρκετά μεγάλο μέρος των χαμηλών στρωμάτων δεν λάμβαναν μέρος στις συνεδριάσεις της εκκλησίας. Στα αστικά κέντρα μένανε οι ανώτερες τάξεις οι οποίες ασφαλώς ζούσαν πολύ πιο κοντά στο χώρο συνεδριάσεως της Πνύκας…  Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι η απαρτία  των 6000 σπάνια εκπροσωπούσε το πραγματικό μέγεθος των τάξεων…

Βέβαια αυτά συνέβαιναν τον 5ο αιώνα. Χωρίς να επεκταθώ να πω μόνο ότι κατά τον 4ο αιώνα, εισήχθη και πληρωμή για τη συμμετοχή στην εκκλησία. Τέλος, η ιδιότητα του πολίτη κατά τον 4ο αιώνα ήταν πολύ δυσκολότερο να αποδοθεί, και πλέον οι χιλιάδες των πολιτών, μετριόταν σε εκατοντάδες.

Άξια αναφοράς, είναι και η δράση των δημαγωγών στις εκκλησίες. Οι δημαγωγοί ήταν οι ρήτορες εκείνοι που προσπαθούσαν να καθοδηγήσουν την άποψη του αμόρφωτου και εύκολα καθοδηγούμενου κοινού προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του «εργοδότη» τους. Η ρητορεία ήταν μια «επιστήμη» πολύ ανεπτυγμένη την εποχή εκείνη, και υπήρξαν πετυχημένοι ρήτορες – δημαγωγοί που μπορούσαν πολύ εύκολα να καθοδηγήσουν το λαό. Η δημαγωγία ήταν μία μάστιγα η οποία δε φαίνεται να καταπολεμήθηκε ιδιαίτερα, αν και θεωρούνταν βαρύ αδίκημα.

Από τα παραπάνω βγάζουμε ένα συμπέρασμα και μόνο: Αν και στη θεωρία η δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα φαινόταν να λειτουργεί, πρακτικά δε λειτούργησε ποτέ ορθά. Όπως και σήμερα έτσι και τότε, η κοινή γνώμη ήταν καθοδηγούμενη, ενώ τα μέλη της εκκλησίας δεν εκπροσωπούσαν όλες τις τάξεις της πόλης.

«Φυσικά δε λειτουργεί η δημοκρατία, δε γίνεται να αποφασίζει για μένα ο αγράμματος». Αυτό είναι το αιώνιο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν αντιδημοκρατικά πολιτεύματα. Εν μέρει μπορεί να φαίνεται σωστό, πως μπορούμε εμείς να αποφασίσουμε για θέματα οικονομικών από τη στιγμή που δεν ξέρουμε πόσο κάνει 2+2;  Πως γίνεται δηλαδή να αποφασίζουμε για ζητήματα που δε γνωρίζουμε επαρκώς;

Εδώ είναι το ζητούμενο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Για να λειτουργήσει η ιδανική δημοκρατία, η πολιτεία όπως την ονομάζει ο Αριστοτέλης, χρειάζεται όχι μόνο μόρφωση αλλά και ήθος. Η μόρφωση χρειάζεται εφόσον ψηφίζουμε κάτι για το οποίο είμαστε σίγουροι ότι μας συμφέρει. Αφού όμως μορφωθούμε, έρχεται ένα άλλο εμπόδιο, που κυριαρχεί στον άνθρωπο από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι σήμερα και πιστεύω ότι ποτέ δε θα ξεπεραστεί. Να βάλει την πολιτεία του πάνω από τον εαυτό του. Να αφήσει στην άκρη το εγώ και να βάλει το εμείς. Να κοιτάξει πρώτα το δημόσιο συμφέρον και έπειτα το ατομικό. Και αυτό θα γίνει μόνο αν καταλάβει πως το δημόσιο συμφέρον συμβαδίζει με το ατομικό. Πως αν η πόλη μου είναι καλά, είμαι και εγώ καλά. Αυτό υποστηρίζει και ο Αριστοτέλης: Το ορθό πολίτευμα μετατρέπεται σε παρέκκλιση όταν πάνω από το κοινό καλό μπει το προσωπικό συμφέρον.

Η φύση του ανθρώπου λοιπόν, καθιστά τη δημοκρατία ουτοπική. Η ίδια η ανθρώπινη κοινωνία δεν αφήνει περιθώρια για το κοινό καλό. Εξυπηρετεί μόνο ομάδες ανθρώπων, σε βάρος άλλων. Όσο ισχύει αυτό, η δημοκρατία δεν θα είναι ποτέ μια πραγματική δημοκρατία. Θα είναι μονάχα μία δημοκρατία με κριτήρια και περιορισμούς. Εάν λοιπόν ταυτίζουμε τη δημοκρατία με την ελευθερία, υπάρχει ελευθερία με περιορισμούς;

Διογένης

Κοροϊδία το ενιαίο Μισθολόγιο – Εξαιρούν εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ, ιερωμένους

Στάχτη στα μάτια της τρόικας επιχειρεί να ρίξει η κυβέρνηση με το Σχέδιο Νόμου με τα προαπαιτούμενα που κατέθεσε στη Βουλή.

Ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο ήδη ισχύει, αφού έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, και αφορά το σύνολο του στενού και ευρύτερου Δημόσιου τομέα και τους ΟΤΑ. Ο Ο σχετικός Νόμος αφορούσε και το σύνολο των εταιριών όπου το δημόσιο είχε μετοχική συμμετοχή, χωρίς όμως να έχει εφαρμοστεί αποφασιστικά μέχρι σήμερα, αφού οι διοικητές των εταιριών αυτών επικαλούμενοι τη νομική μορφή των εταιριών τους αρνούνταν να υπακούσουν στην πολιτική τους ηγεσία.

Επί υπουργίας Χρήστου Σταικούρα μάλιστα, είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΛΑΡΚΟ γιατί είχε αρνηθεί τότε να εφαρμόσει το νόμο περί ενιαίου μισθολογίου, επικαλούμενος το ειδικό καθεστώς στις ΔΕΚΟ!

Με την χθεσινή διάταξη Νόμου που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή, αντί να εξορθολογήσει προς τα κάτω τους μισθούς των υπαλλήλων στις ΔΕΚΟ, τους εξαιρεί από το ενιαίο μισθολόγιο, ικανοποιώντας προφανώς τις πελατειακές σχέσεις που  έχει δομήσει μαζί τους.

Παράλληλα εξαιρεί από το ενιαίο μισθολόγιο όλους τους ιερωμένους, ικανοποιώντας ένα από τα βασικά αιτήματα της εκκλησίας.

Από την άλλη, φαίνεται ότι επιβραβεύονται όσοι διορίζονται με κομματικό κριτήριο, αφού ο νόμος προβλέπει υψηλά επιδόματα για διευθυντές πολιτικών γραφείων, γενικούς Γραμματείς, Διευθυντές, υπαλλήλους ειδικών θέσεων, ειδικούς γραμματείς κλπ. Και κατάταξη των περισσοτέρων στο καταληκτικό Μισθολογικό Κλιμάκιο ή σε υψηλότατα μισθολογικά κλιμάκια με πολλαπλασιαστή επί των αμοιβών τους…

Δυστυχώς το  ενιαίο μισθολόγιο που κατατέθηκε προς ψήφιση αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα γιατί αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ!

Γιατί το πελατειακό κράτος είναι τελικά αυτό που ανεβάζει και αποθεώνει κυβερνήσεις… Και όποια κυβέρνηση το χάσει, χάνεται κι αυτή…

Δείτε από το συννημένο αρχείο ΕΔΩ, το άρθρο 7 παράγραφος 2

Πηγή

Σουρεαλισμός…

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Α. Τσίπρας, ισχυρίστηκε ότι μάχεται "την ολιγαρχία και το νεοφιλελευθερισμό " ( 12/12/2015). Κανένα πρόβλημα. Ζούμε στην εποχή όπου ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι νομίζει. Την ίδια ημέρα πάντως που τα έλεγε αυτά, η κυβέρνησή του κατέθετε στην Βουλή το νομοσχέδιο με τα 13 προαπαιτούμενα ώστε να ψηφιστεί ως κατεπείγον (!) και να εκταμιευτεί η υποδόση του 1 δισ. ευρώ. Ανάμεσα σε αυτά, εκείνο που αφορά στα "κόκκινα δάνεια".

Η σχετική διάταξη προβλέπει τη πώληση μη εξυπηρετούμενων δανείων μεγάλων επιχειρήσεων και στεγαστικών. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα εξοχικά σπίτια, πιθανόν να περάσουν σε χέρια ξένων. Αφελληνισμό, το ονόμαζαν αυτό στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λίγους μήνες πριν. Αφελληνισμό και ξεπούλημα, έλεγαν με στεντόρεια φωνή. Κάποια στελέχη μάλιστα, έκαναν λόγο για κοράκια που αγοράζουν τα δάνεια και για δημόσιο χρήμα (των Τραπεζών που έχουν χορηγήσει τα δάνεια, οι οποίες ανακεφαλοποιήθηκαν με χρήματα του δημοσίου), που χαριζόταν.

Η τύχη των δανείων πρώτης κατοικίας και μικρών επιχειρήσεων, θα κριθεί ως τις 15 Φεβρουαρίου. Το πιο πιθανό είναι και αυτά από ένα ύψος και επάνω να πουληθούν, αλλά χρειάζεται υπομονή για να βεβαιωθούμε ότι θα συμβεί αυτό. Εκκρεμεί και η μάχη "με την ολιγαρχία και το νεοφιλελευθερισμό"! Μπορεί να έχει κερδηθεί ως τότε και να μην πουληθούν τα δάνεια. Πάντως πολύ νωρίτερα από τότε, θα έχουν σίγουρα νομοθετηθεί οι περικοπές σε συντάξεις. Το ύψος των περικοπών δεν το γνωρίζουμε, είναι αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων. Ωστόσο, ακόμα και αν υποθετικά υιοθετήσουμε την αισιόδοξη κυβερνητική εκδοχή (όχι μείωση στις κύριες συντάξεις με αύξηση εισφορών εργαζομένων-εργοδοτών), περικοπές και μάλιστα γενναίες θα γίνουν στις επικουρικές. Και αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι δεν θα έχει χαθεί η μάχη με "ολιγαρχία και νεοφιλελευθερισμό"!

Ζούμε σε περίεργες ημέρες. Ένας πρωθυπουργός που ξανα-κέρδισε την εξουσία υποσχόμενος "παράλληλα προγράμματα", αλλά εφαρμόζει σκληρά μνημόνια όπως οι προηγούμενοι, συνεχίζει να μιλάει για μάχες εναντίον του φιλελευθερισμού! Τα στελέχη του -όπως και η κοινωνία- τον παρακολουθούν αμήχανα, αλλά δεν αντιδρούν. Σε κάποιες άλλες, πρόσφατες εποχές, τα μισά από αυτά τα στελέχη, θα έκλειναν χθες την είσοδο από κάποιο μαγαζί στην Ερμού αφού "το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές αποτελεί μια απαράδεκτη και αντιδραστική απόφαση από κάθε άποψη" (ΣΥΡΙΖΑ 2013). Τώρα όμως, ακούν τις πρωθυπουργικές αντιδεξιές κορώνες και δεν μιλάνε. Ίσως να είναι απορροφημένα διαβάζοντας το βασικό Κυριακάτικο άρθρο ισχυρού μιντιάρχη ο οποίος μας καλεί "να αφήσουμε τον κ. Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του», αφού «η σημερινή κυβέρνηση, δεν είναι απλώς χρήσιμη, είναι απαραίτητη»!

Ο σουρεαλισμός αυτός, δεν είναι ξένος και πρωτόγνωρος για τη χώρα μας. Και δεν αφορά μόνο την σημερινή πολιτική εξουσία και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που την ακολουθεί. Είναι μια παθογένεια που μας συνοδεύει χρόνια. Αν αποφορτιστούμε από συναισθήματα και αντιδράσεις για την σημερινή κατάσταση και ξύσουμε λίγο την μνήμη μας, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι κάτι καινούργιο όλο αυτό. Έτσι πορευόμαστε για πολλά χρόνια. Τείνει να γίνει σύμφυτο της συλλογικής μας συμπεριφοράς αλλά και εκείνης του πολιτικού προσωπικού. Ζούμε επαναλαμβανόμενες εικόνες τις οποίες απλά προσαρμόζουμε στα πρόσωπα και τις ανάγκες των καιρών μας. Το επίπεδο μέσα στο οποίο κινούνται όλα αυτά, χαρακτηρίζει την εκάστοτε εποχή.

Η σημερινή κυβέρνηση εύκολα ή δύσκολα, θα ψηφίσει όλα τα προαπαιτούμενα του μνημονίου που η ίδια συμφώνησε. Θα τα εφαρμόσει με τον πιο αυστηρό τρόπο μάλιστα. Και ενώ άλλες εποχές, τα μέτρα αυτά θα προκαλούσαν μεγάλες αντιδράσεις, τώρα δεν θα κουνιέται φύλλο. Όλα αυτά θα συμβαίνουν με μια κοινωνία αμήχανη και με έναν πρωθυπουργό να εφαρμόζει το μνημόνιο και να λέει ακόμα ότι μάχεται την ολιγαρχία και τον νεοφιλελευθερισμό. Και κάποιοι, μπορεί να τον χειροκροτούν κι ολας…

Απέτυχε η γενική πρόβα εκλογών της Ν.Δ.

Χθες το μεσημέρι, οι «αρμόδιοι» της Νέας Δημοκρατίας, καθησύχαζαν τους δημοσιογράφους ότι η γενική πρόβα της Ν.Δ. στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Η γενική πρόβα, παρουσίασε πολλά προβλήματα και αδυναμίες, με αποτέλεσμα να ξαναφουντώνει η γκρίνια στο εσωτερικό της  Ν.Δ. για την διαδικασία που ακολουθείται.

Η χθεσινή πρόβα προέβλεπε ότι οι περίφημες ταμπλέτες με το λογισμικό των εκλογών θα είχαν αποσταλεί στις Νομαρχιακές Επιτροπές, ενώ εξειδικευμένοι εκπαιδευτές θα βρίσκονταν στα κατά τόπους γραφεία για να εκπαιδεύσουν τις αρμόδιες εφορευτικές επιτροπές.

Όμως  οι ταμπλέτες που παραδόθηκαν ήταν πολύ λιγότερες απ΄ ότι θα έπρεπε, με αποτέλεσμα οι χειριστές που εμφανίστηκαν να μην έχουν αντικείμενο, ενώ ορισμένοι Νομοί δεν έκαναν πρόβα αφού δεν έλαβαν καθόλου ταμπλέτες.

Η χθεσινή πρόβα προέβλεπε επίσης την εκπαίδευση των χειριστών από τους εξειδικευμένους εκπαιδευτές που θα εμφανίζονταν στα τοπικά κομματικά γραφεία. Όμως πουθενά δεν εμφανίστηκε εκπαιδευτής, με αποτέλεσμα να φύγουν άπραγοι τόσο τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών, όσο και οι χειριστές των συστημάτων.

Πρόεδροι Νομαρχιακών επιτροπών που επικοινώνησαν με το Liberal δεν έκρυβαν την αγωνία τους για τη διαδικασία της Κυριακής. Μάλιστα κάποιοι εξ αυτών έκαναν αναρτήσεις και στα κοινωνικά δίκτυα, καταγγέλλοντας ότι η χθεσινή γενική πρόβα τελικά ήταν προβληματική. Το μόνο παρήγορο είναι ότι (όπου υπήρχαν ταμπλέτες) διαπιστώθηκε επαρκής επικοινωνία των μονάδων με τον κεντρικό server.

Στελέχη της Ν.Δ. τόνιζαν αργά το απόγευμα, ότι παρά τα προβλήματα, θα καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, για να καλυφθούν οι σοβαρές αδυναμίες που παρατηρήθηκαν. Στην ερώτησή μας για τις διαρροές περί «επιτυχούς πρόβας», οι ίδιες πηγές τόνιζαν ότι χαμήλωναν συνειδητά τους τόνους γιατί στόχος τους είναι να μην αποθαρρυνθεί ο κόσμος της Ν.Δ. να φτάσει στις κάλπες.

 insider

Ο Τσίπρας (πρόλαβε και) έγινε «εθνάρχης»!

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Ενας υπουργός έχει, ασφαλώς, δικαίωμα-ίσως και υποχρέωση-να θεωρεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό «εγγύηση για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας». Μια κοινοτοπία, άλλωστε, λέει. Μπορεί, επίσης, να θεωρεί «εγγύηση» και  έναν πρώην Πρωθυπουργό, αν τον έχει τόσο πολύ μέσα στην καρδιά του. Γούστα είναι αυτά.

  

Όλα αυτά προκύπτουν από όσα λέει ο πρώην εισαγγελέας και νυν υπουργός Δημήτρης Παπαγγελόπουλος σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη Real News. Οι «εγγυητές» είναι οι Προκόπης Παυλόπουλος, Αλέξης Τσίπρας και Κώστας Καραμανλής. Ετσι είναι, αν έτσι νομίζει.

 

Αυτό που ξενίζει, στην ίδια συνέντευξη, είναι η βεβαιότητα με την οποία ο υπουργός εντάσσει τον σημερινό Πρωθυπουργό στον κατάλογο των «εθναρχών». Όπως λέει, εθνάρχης του Κέντρου είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Της Δεξιάς οΚωνσταντίνος Καραμανλής. «Και τώρα ήρθε η ώρα της Αριστεράς να αποκτήσει τον εθνάρχη της -εάν δεν τον απέκτησε ήδη- τον Αλέξη Τσίπρα. Το πόσο μεγάλος είναι το απέδειξε το τελευταίο διάστημα, κόντρα σε όλο το σύστημα».

 

Ενας υπουργός μπορεί να αποκαλεί «μεγάλο» τον Πρωθυπουργό, που τον διόρισε στη θέση αυτή. Προκαλεί, όμως, την κοινή πολιτική λογική η κατάταξη των τριών «εθναρχών» που επιχειρεί.

 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος διετέλεσε εφτά φορές Πρωθυπουργός. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τέσσερις. Διακόνησαν την ελληνική πολιτική επί δεκαετίες. Εχουν αφήσει συγκεκριμένο έργο, το οποίο σήμερα αναγνωρίζουν και οι αντίπαλοί τους.

Αλήθεια, ο κ. Τσίπρας πότε πρόλαβε να γίνει «εθνάρχης»; Εχει μόλις ένα χρόνο θητεία, στη διάρκεια της οποίας δεν πρόλαβε να παγιωθεί κάποιο σημαντικό μέτρο, που να μεγάλωσε την Ελλάδα ή να της άνοιξε προοπτικές για το μέλλον, όπως συνέβη με τον Βενιζέλο και τον Καραμανλή. Διαχειρίζεται μια κρίση και υπάρχουν -το λιγότερο- έντονες αμφισβητήσεις για το πού θα οδηγήσει η διαχείρισή της.

Ακόμη κι αν πήγε «κόντρα σε όλο το σύστημα», όπως λέει ο υπουργός, αυτός είναι επαρκής λόγος για να καταταγεί στους «εθνάρχες»; Ακόμα κι ένας ένθερμος θαυμαστής του δεν πρέπει να περιμένει μερικά χρόνια, να δει το έργο του και μετά να του απονείμει έναν  τόσο βαρύ «τίτλο»;

 

Αν ένας υπουργός θέλει να κολακέψει τον Πρωθυπουργό του μπορεί να βρει χίλιους τρόπους. Δεν χρειάζεται να καταφεύγει στις υπερβολές και στην αμετροέπεια.

 

Κι αν ο υπουργός Παπαγγελόπουλος δεν γνωρίζει το «μηδέν άγαν», δεν μπορεί να αγνοεί το «μέτρον άριστον».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Χάνει και σε …«στημένο»!

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Το γεγονός  ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παίζει μόνος του μπάλα χωρίς πολιτικό αντίπαλο στο ελληνικό… τοπικό πρωτάθλημα  δε σημαίνει ότι μπορεί να «γυρίσει»  ένα ήδη χαμένο ματς. Και το ματσάκι χάθηκε όπως ρητά και με κάθε λεπτομέρεια  αναγράφεται στο «φύλο αγώνος» – το Τρίτο μνημόνιο—που αποδέχτηκε , μαζί με τους «συμπαίκτες» του της ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ, τον περασμένο Αύγουστο. Όλα τα υπόλοιπα όπως η   συνέντευξη που έδωσε  στην ΕΡΤ είναι ντρίπλες γύρω από τον εαυτό του…

Χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο στο εσωτερικό- για την ακρίβεια με ενοχικούς αντιπάλους καθώς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ  έχουν συνυπογράψει όλα όσα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ υλοποιούν, ο κ. Τσίπρας θαμπώνει ακόμα το κοινό με τους περίτεχνους ελιγμούς του.  Καλές οι ντρίπλες, δε λέμε, ωστόσο,  από ένα παιχνίδι αυτό που μένει είναι το αποτέλεσμα και τα γκολ. Ήδη μετράμε πολλά (γκολ) σε βάρος μας  και έχουμε να μετρήσουμε ακόμη περισσότερα.  Τα σημαντικότερα που έχουμε να «εισπράξουμε» μέσα στο επόμενο μόλις δεκαήμερο είναι:

• Η δημιουργία του υπέρ ταμείου αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας 
• Η θωράκιση της ανεξαρτησίας (από την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας) της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. 

Ας σταθούμε για  λίγο σ’ αυτές τις υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί έναντι των δανειστών με το τρίτο μνημόνιο και  από τις οποίες μας αποσπά ίσως την προσοχή το περίτεχνο παιχνίδι- οι ντρίπλες- του πρωθυπουργού.

Το Ταμείο και η Γενική Γραμματεία Εσόδων – αποτελούν τους μηχανισμούς είσπραξης του ελληνικού κράτους. Ε λοιπόν, αυτοί οι μηχανισμοί καθίστανται ανεξάρτητοι από τον έλεγχο της ελληνικής κυβέρνησης-  αυτής και των επόμενων. Τα έσοδα του ελληνικού κράτους, λοιπόν, είναι συμφωνημένο να παραδοθούν προς διαχείριση σε ανεξάρτητες «ανώνυμες εταιρείες» με Διευθύνοντες Συμβούλους και Διοικητικά Συμβούλια που ορίζονται – για να μην τα πολυλογούμε- από τους Δανειστές.

Αν, λοιπόν, αυτά τα δύο από τα δεκατρία επερχόμενα «προαπαιτούμενα» δεν είναι αρκετά για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι δεν έχουμε απλώς χάσει το ματς αλλά μας έχουν πάρει και τα σώβρακα θα πρέπει να περιμένει μέχρι την αρχή του επόμενου χρόνου για να δει και να νιώσει:

• Το ασφαλιστικό
• Τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» στο εργασιακό
• Το νέο φορολογικό

Υστερόγραφο 1:  Σε μια χώρα που οι πρωθυπουργοί της – οι προηγούμενοι και ο σημερινός- το παίζουν στο εσωτερικό μεγάλοι παίκτες ενώ στο εξωτερικό τα μεγάλα παιχνίδια τα βλέπουν αμίλητοι μόνο απ’ τον πάγκο των αναπληρωματικών έρχεται κάποια στιγμή που η FRONTEX  εγκαθίσταται στην Ειδομένη.  Όχι για να εμποδίσει την είσοδο μεταναστών και προσφύγων. Αλλά για να εμποδίσει την έξοδο…

Κυριαρχικά

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Πολλοί είναι αυτοί που επιθυμούν να ανυψωθούν πάνω από τους ομοίους τους, να ξεχωρίσουν, να κυριαρχήσουν, να φανούν! Το πόθεν προέρχεται αυτή τους η επιθυμία δεν είναι της στιγμής. Παραμένει ως διαπίστωση ότι όλοι, σχεδόν, θέλουν να πλουτίσουν, να επικρατήσουν και ας είναι να πατήσουν επί πτωμάτων.

Χάνουν σ’ αυτήν την προσπάθεια κάθε ηθικό ενδοιασμό προτάσσοντας το ατράνταχτο επιχείρημα του ορθολογισμού: ο ξύπνιος νικά, ο βραδύνους παραμένει φτωχός, κάπως έτσι. Σχηματίζουν σε κώδικα τούτη την προτεσταντική αμερικανιά και, αναίσχυντοι πλέον, αρχίζουν να πορεύονται στον (αισχρό) δρόμο που επέλεξαν.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προέρχονται από την κυρίαρχη τάξη, αλλά δεν πάνε πίσω κι όσοι προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα. Οι παλιοί αναρχικοί αυτούς τους τελευταίους φοβούνταν περισσότερο στα σχέδιά τους για την αλλαγή του κόσμου.

Οι άνθρωποι, από μικρά παιδιά ακόμη, λατρεύουν την εξουσία, ξεκινώντας από τον πατέρα-πρότυπο (ποτέ σχεδόν από τη μητέρα), περνώντας στα αστέρια του ποδοσφαίρου και του σινεμά, του αθλητισμού και της μόδας και -εσχάτως- της τηλοψίας. Ακόμη κι ο πιο ταπεινός παιδαγωγός σηκώνει τα χέρια μπροστά στην ακατανίκητη δύναμη της αναγνωρισιμότητας (που συνοδεύεται πάντα από πλούτο και συγχωρεί κάθε εκκεντρικότητα).

Σ’ αυτή τη λατρεία δεν χωρούν η σύνεση, η διανοητική ωριμότητα, η ηθική στάση και συμπεριφορά. Τα πρότυπα εισχωρούν αβίαστα στο ασυνείδητο των παιδιών και στο συνειδητό των ενηλίκων: Η λατρεία εύκολα μετεξελίσσεται σε επιθυμία-μίμηση ισχύος και τότε χάνεται κάθε προσπάθεια ευγενούς εξανθρωπισμού, κάθε προσπάθεια να ξεριζωθεί το φίλαυτον (χωρίς να χαθεί ο υγιής εγωισμός) και κάθε προοπτική για φιλία και έρωτα, πολλώ μάλλον για συλλογικότητα και αγάπη.

Κάπως έτσι εμφανίζονται τα πρώτα στάδια της ολοκληρωτικής σκέψης, χωρίς καμία ενοχή ή αιδώ, αφού όλα είναι φυσιολογικά για τους περισσότερους γονείς.

Τελικά όλοι συμφωνούν ότι εάν θέλουν να επιβιώσουν οφείλουν να ενστερνιστούν το αξίωμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ακόμη και τότε που επηρεάζονται από τις αξίες του σοσιαλισμού και τις μεγάλες αρχές των μεγάλων ουμανιστών συγγραφέων· το κακό έχει μολύνει ήδη τα κύτταρα.

Το ότι έτσι κάπως οδηγούνται οι ζωές φαίνεται από την παιδική κοινωνία, όπου επικρατούν όλες οι ενήλικες παθογένειες (ίντριγκες, ψεύδη, λυκοφιλίες, ρουφιανιές, τρικλοποδιές και πάει λέγοντας).

Αυτά συμβαίνουν στις δυτικές κοινωνίες κυρίως, οι οποίες και κλασαυχενίζονται ότι είναι εστίες του τεχνολογικού πολιτισμού και άξιοι φορείς ενός ελεύθερου πνεύματος και μιας δίκαιης ελευθερίας... Αντε να αμφισβητήσεις, όμως, τις δυτικές δημοκρατίες ή να τολμήσεις να πεις ότι εκφασίζονται με ταχείς ρυθμούς· θα σε κατασπαράξουν (οι υποκριτές). Ο αισιόδοξος κάπου αλλού κατοικεί αλλά και ο απαισιόδοξος έχει δικαίωμα να χαρεί ζώντας ή να ζει χαίρων.