Τέλος ο Λέανδρος Ρακιντζής - Ποια θα τον αντικαταστήσει

Την πόρτα της εξόδου είδε ο Λέανδρος Ρακιντζής, ο οποίος το πρωί της Δευτέρας ενημερώθηκε για την αντικατάστασή του από τον υπουργό Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτη Κουρουμπλή. Η νομικός Μάρη Ζεντέλη – Παπασπύρου αντικαθιστά τον Γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκηση. 

Ποια είναι η κα. Ζεντέλη - Παπασπύρου 

Η νομικός Μάρη Ζεντέλη – Παπασπύρου αντικαθιστά τον Γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρο Ρακιντζή. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Ρακιντζής ενημερώθηκε για την αντικατάστασή του νωρίς το πρωΐ της Δευτέρας από τον Υπουργό Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης κ. Π. Κουρουμπλή.

Η κυρία Παπασπύρου είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις 11 Νοεμβρίου 1976 διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο της Αθήνας, από τις 19 Σεπτεμβρίου 1983 διορίστηκε ως Πάρεδρος των πολιτικών και ποινικών Δικαστηρίων, στις 12 Οκτωβρίου 1998 προήχθη σε Πρόεδρο Πρωτοδικών και στις 5 Αυγούστου 2004 προήχθη σε Εφέτη. Επί 15 έτη στο Πρωτοδικείο Αθηνών ως Πρωτοδίκης υπηρέτησε σε όλα τα σημαντικά τμήματα όπως Ενοχικό, Εμπορικό, Εμπράγματο, Εφέσεις κατ’ αποφάσεων Ειρηνοδικείων, Μισθώσεις, εκδίδοντας άνω των εκατό (100) πολιτικών αποφάσεων το χρόνο. Παράλληλα συμμετείχε σε συνθέσεις ποινικών δικαστηρίων (Μονομελών και Τριμελών Πλημμελειοδικείων, Μικτών Ορκωτών Δικαστηρίων), τα πρώτα χρόνια ως πάρεδρος και αργότερα ως προεδρεύουσα.

Από τις 16/9/1991 μέχρι τις 19/9/1995 υπηρέτησε στο Πρωτοδικείο Αθηνών ως ανακρίτρια, με την οποία ιδιότητα απασχολήθηκε σε σοβαρές υποθέσεις. Το 1998 προήχθη σε Πρόεδρο Πρωτοδικών και τοποθετήθηκε στο Πρωτοδικείο Χαλκίδας και στις 16-9-2004 μετετέθη στο Πρωτοδικείο Αθηνών. Τον Ιούνιο του 2004 προήχθη σε Εφέτη και τοποθετήθηκε στο Εφετείο Θεσσαλονίκης. Τον Δεκέμβριο του 2004 μετετέθη στο νεοσύστατο Εφετείο Καλαμάτας όπου παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 2007, οπότε και μετετέθη στο Εφετείο Αθηνών, στο οποίο παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 2008. Τέλος, τον Μάιο του 2008 παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους.

Το 2011 εξελέγη Περιφερειακός Συμπαραστάτης του Πολίτη και της Επιχείρησης κατά τη διάρκεια του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής. Πρόκειται για μια θέση αντίστοιχη του «Συνηγόρου του Πολίτη» για την Περιφέρεια Αττικής.

Ρακιντζής: Αποκάλυψε παράνομα επιδόματα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ο κ. Ρακιντζής στην τελευταία έκθεσή του τον Ιανουάριο αποκάλυψε πρόσθετες αμοιβές 241,183 ευρώ, οι οποίες δεν προβλέπονταν από κανέναν νόμο, την περίοδο 2013-2014 σε υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).

Συγκεκριμένα τρία επιδόματα που δεν προβλεπόταν από κανένα νόμο ελάμβαναν οι υπάλληλοι του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ) του ΕΚΠΑ την περίοδο 2013-2014. σύμφωνα με την εφημερίδα Καθημερινή.

Η έκθεση του κ. Ρακιντζή, εστάλη προ δύο ημερών στο υπουργείο Παιδείας, στην ηγεσία του ΕΚΠΑ, στο Ελεγκτικό Συνέδριο, στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, στην Ενιαία Αρχή Πληρωμής και στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και αφορά περίοδο κατά την οποία πρύτανης ήταν ο νυν υφυπουργός Παιδείας Θεοδόσης Πελεγρίνης.

Η έκθεση αναφέρει ότι δόθηκαν σε υπαλλήλους του ΕΛΚΕ τρία επιδόματα.

Το 2014 χορηγήθηκε σε 57 υπαλλήλους του ΕΛΚΕ το συνολικό ποσό των 89.949,15 ευρώ ως επίδομα ισολογισμού οικονομικού έτους 2012. Η χορήγηση έγινε χωρίς τυποποιημένες διαδικασίες.

Το 2013 και το 2014 χορηγήθηκαν για αποζημίωση μέρους κανονικής αδείας 57.621,07 ευρώ σε 65 υπαλλήλους του ΕΛΚΕ και 10.335,15 σε 12 συμβασιούχους.

Για το επίδομα θέσης ευθύνης υπαλλήλων του ΕΛΚΕ, το 2013 χορηγήθηκαν σε 124 υπαλλήλους περί τις 42.000 ευρώ και άλλα τόσα σε 13 υπαλλήλους το 2014. 

Η έκθεση ζητά τον καταλογισμό και την αναζήτηση των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών, καθώς και την αναζήτηση των πειθαρχικών και ποινικών ευθυνών.

Βόμβα ΣτΕ: «Έκπτωτος» ο Ρακιντζής - Παραπέμπεται στην Ολομέλεια

Εν τω μεταξύ, αρχές Ιανουαρίου το Γ’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επιτρατείας, με απόφασή του στις 31 Δεκεμβρίου, έκρινε ότι η θητεία του κ. Ρακιντζή έχει λήξει από το 2009.

Yπενθυμίζεται ότι η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου θα αποφασίσει εάν μπορεί να ασκεί προσφυγές στη Δικαιοσύνη, καθώς η θητεία του έχει λήξει από τον Σεπτέμβριο του 2009. 

Αναλυτικά η απόφαση του ΣτΕ

Το Γ΄ Τμήμα του ΣτΕ αναφέρει, μεταξύ των άλλων στις αποφάσεις του:

«Δεν είναι κατ’ αρχήν επιτρεπτή, μετά τη λήξη της θητείας του, η συνέχιση της αρμοδιότητάς του να ασκεί προσφυγές ιδίως ενώπιον του ΣτΕ, κατά τελεσίδικων αποφάσεων πειθαρχικών συμβουλίων.

Και είναι μεν ανεκτή η άσκηση της εν λόγω αρμοδιότητας από τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης του οποίου έληξε η θητεία, μόνον όμως εφόσον συντρέχουν συνθήκες όλως εξαιρετικές, οι οποίες καθιστούν αδύνατη την έγκαιρη επιλογή νέου Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης από το υπουργικό συμβούλιο και πάντως, όχι πέραν ενός εύλογου χρονικού διαστήματος το οποίο κρίνεται κατά τις εκάστοτε συντρέχουσες περιστάσεις».

Το Δημόσιο όμως - αναφέρει το ΣτΕ - δεν επικαλέστηκε λόγους εξαιρετικών συνθηκών, οι οποίες να κατέστησαν αδύνατη την έγκαιρη επιλογή του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, μεταξύ της λήξης της θητείας του και της άσκησης των προσφυγών του ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Αντίθετη ερμηνεία του νομοθετικού πλαισίου, η οποία θα επέτρεπε τη χωρίς χρονικό περιορισμό συνέχιση της άσκησης προσφυγών από τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης μετά τη λήξη της θητείας του, «δεν μπορεί να βρει έρεισμα στην αρχή της συνέχειας των δημοσίων υπηρεσιών, δεδομένου ότι η αρμοδιότητά του ανάγεται στον εσωτερικό έλεγχο της Δημόσιας Διοίκησης, αποσκοπεί αποκλειστικά στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος και δεν αφορά, την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες ή στην προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους» σημειώνουν οι σύμβουλοι Επικρατείας.

Εξάλλου - όπως αναφέρεται στις δικαστικές αποφάσεις - η διαδικασία επιλογής του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, «ουδόλως προσκρούει σε δυσχέρειες ανάλογες με εκείνες της επιλογής των μελών των ανεξάρτητων αρχών που προβλέπονται στο Σύνταγμα».

Στις αποφάσεις υπήρξαν δύο μειοψηφίες:

Η πρώτη μειοψηφία είναι του συμβούλου Επικρατείας Φ. Ντζίμα ο οποίος, υποστήριξε ότι εφόσον συντρέχει εύλογη αιτία αδυναμίας διορισμού νέου Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης από το υπουργικό συμβούλιο, «ως εύλογο χρονικό διάστημα νοείται εκείνο που δεν υπερβαίνει το ήμισυ της θητείας του».

Η δεύτερη μειοψηφία είναι του συμβούλου Επικρατείας Γ. Ποτάμια, ο οποίος υποστήριξε ότι μετά την λήξη της θητείας του, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης δεν μπορεί «να εκφράζει εγκύρως την βούλησή του διοικητικού οργάνου, αλλά ούτε να ασκήσει, κατά το νόμο, οποιαδήποτε από τις αρμοδιότητες του ίδιου του οργάνου και επομένως ούτε προσφυγή ενώπιον του ΣτΕ κατά τελεσίδικών αποφάσεων των πειθαρχικών συμβουλίων».

Τι είχε δηλώσει τότε ο κ. Ρακιντζής 

«Ούτε έκπτωτος σαν το μητροπολίτη νιώθω ούτε τίποτα άλλο. Καμία απόφασή μου δεν ακυρώνεται, καμία δεν μπορεί να προσβληθεί» είπε Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής, σχολιάζοντας την απόφαση του ΣτΕ.

Μιλώντας στον Alpha 989 εξήγησε ότι «το 99% της δουλειάς μου είναι προπαρασκευαστικές, οι αποφάσεις μου μπορούν να προσβληθούν μόνο εντός 60 ημερών».

Πηγή

 

Ο Μάρδας “αδειάζει” τον ΣΥΡΙΖΑ για την “σύμπραξη ΝΔ - ακροδεξιάς”

Τι είπε για την ένταση που σημειώθηκε στην εκδήλωση στη Νέα Ραιδεστό Θεσσαλονίκης. καλεί τους αγρότες να καταθέσουν τις προτάσεις τους.

«Δεν υπήρχαν άτομα από την ακροδεξιά» στη συνάντηση όπου σημειώθηκε ένταση μεταξύ αγροτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ,επισημαίνει ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Μάρδας, ο οποίος ήταν ένας από τους ομιλητές στην κομματική συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ στην Νέα Ραιδεστό Θεσσαλονίκης.

Ωστόσο, με την δήλωση αυτή ο υφυπουργός Εξωτερικών φαίνεται να παίρνει αποστάσεις από την ανακοίνωση που εξέδωσε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το επεισόδιο, και έκανε λόγο για «αγαστή συνεργασία συνδικαλιστών της Νέας Δημοκρατίας και της Χρυσής Αυγής». «Μετά τις 10 Ιανουαρίου ο πανικός του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβεται», ήταν η απάντηση της ΝΔ στις «καταγγελίες» της Κουμουνδούρου.

Συγκεκριμένα, ο κ. Μάρδας μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 είπε χαρακτηριστικά: «Βγάλαμε χτες μια ανακοίνωση, γιατί όλοι γνωρίζονταν. Δεν ήταν 1000 άτομα, ήταν περίπου 150. Αποχώρησαν 40 – 50 και έμειναν οι υπόλοιποι και παρακολούθησαν. Ήταν από γνωστούς πολιτικούς χώρους. Δεν υπήρχαν άτομα από την ακροδεξιά στη συγκεκριμένη συνάντηση».

Σχετικά με την συνάντηση ο κ. Μάρδας είπε πως «θέλαμε να ανοίξουμε ένα διάλογο για το αγροτικό και καλέσαμε και κόσμο από τα μπλόκα. Κάποιοι έδειξαν ότι δεν είχαν και ιδιαίτερη διάθεση για συζήτηση».

Ο υφυπουργός Εξωτερικών καλεί εκ  νέου τους αγρότες να καταθέσουν τις προτάσεις τους. «Εάν υπάρχουν πράγματι κάποιες απόψεις, οι οποίες -στο πλαίσιο των περιορισμών που έχουμε και των στόχων που έχουν τεθεί-, μπορούν να δείξουν ένα άλλο μονοπάτι, ας κατατεθούν συγκροτημένα και να δούμε εάν μπορούν να εφαρμοστούν», είπε ο κ. Μάρδας.

Πηγή 

Ο Λοβέρδος, ο Παππάς, η Βόρεια Κορέα και η χούντα

Η σημερινή αντιπολίτευση δεν πρέπει να αντιγράφει τις παλιότερες εξωφρενικές υπερβολές του ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να σώσει την κυβέρνηση από την κατάρρευση.

Του Γιώργου Καρελιά

Πρώτα μια διδακτική ιστορία από τα παλιά. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν η κυβερνητική παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ φαινόταν ότι πλησίαζε προς το τέλος της, κάποιοι στην τότε ΝΔ του Μητσοτάκη (πατρός) είχαν καταληφθεί από το φόβο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα παρέδιδε την εξουσία. Υπονοούσαν ότι θα έκανε ακόμα και κάποιο (νέου τύπου) πραξικόπημα!

Θυμάμαι ακόμα τον μακαρίτη Γιάννη Βούλτεψη, στενό συνεργάτη του τότε Πρωθυπουργού, να το λέει με τρόπο που έδειχνε ότι το πίστευε. «Ο Ανδρέας δεν παραδίδει εξουσία» έλεγε. «Και πώς  θα γίνει αυτό, μπάρμπα Γιάννη;», τον ρωτούσα. «Να, θα βγει μια μέρα στην τηλεόραση και θα ανακοινώσει ότι, για λόγους έκτακτης εθνικής ανάγκης, παρατείνεται η θητεία της κυβέρνησής του», απαντούσε.

Ηταν η εποχή της μεγάλης έντασης. Τότε που η όξυνση είχε χτυπήσει κόκκινο και η μητσοτακική ΝΔ λάνσαρε το σύνθημα «κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ». Λίγους μήνες μετά από όλα αυτά (Ιούνιος 1989), έγιναν οι εκλογές, το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε, δεν έγινε κανένα πραξικόπημα και η εξουσία πέρασε στα χέρια της ΝΔ. Μετά από λίγο διάστημα το σύνθημα αντιστράφηκε. Οι του ΠΑΣΟΚ φώναζαν «κάτω η χούντα του Μητσοτάκη».

Εκτοτε η πολιτική ζωή ομαλοποιήθηκε. Βοήθησε και το γεγονός ότι οι παλιοί πολιτικοί δεινόσαυροι αποσύρθηκαν. Κάτι για «χούντα» ακούσαμε πάλι το 2010, στην αρχή της κρίσης, από διάφορους ανόητους, μεταξύ των οποίων και κάποιοι «αντιμνημονιακοί» ΣΥΡΙΖΑίοι.

Επειδή κάποιοι ανόητοι του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσαν «προδότες» τους υπουργούς των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου, οι άλλοι για «εκδίκηση» θα αποκαλούν «βορειοκορεάτες» τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ;

Ωσπου χτες στη Βουλή ο βουλευτής Ανδρέα Λοβέρδος είπε ότι ο υπουργός Νίκος Παππάς είναι κάτι σαν υπουργός της… Βόρειας Κορέας και θέλει να μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε… χουντικό (εδώ)!

Δεν ξέρω αν ο Λοβέρδος τα πιστεύει αυτά, όπως κάποτε πίστευε τα ανάποδα ο μακαρίτης  Βούλτεψης ή απλώς τα λέει γνωρίζοντας ότι Παρασκευή πρωί, που δεν υπάρχουν και πολλά θέματα, τέτοιες πιασάρικες ατάκες θα παίξουν παντού και θα γίνει επικοινωνιακός ήρωας για λίγες ώρες.

Ο,τι και να ισχύει, η πραγματικότητα λέει τα εξής:

• Τα περί Βόρειας Κορέας και χούντας είναι αστειότητες, για να λέγονται με τόση σοβαρότητα στη Βουλή. Στην Ελλάδα του 2015 δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να πετύχει τόσο «μεγαλεπήβολους» στόχους. Ο επίδοξος Ελληνας Κιμ (αν υπάρχει) θα πνιγεί μέσα στα κύματα των λοιδοριών και των γελώτων.
• Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με τους αντίστοιχους όλων των νεοφώτιστων στην εξουσία κομμάτων. Το ίδιο και η επιβολή ασφυκτικού ελέγχου στην κρατική τηλεόραση. Οποιος θυμάται τι γινόταν το 1981, με το νεοφώτιστο στην εξουσία ΠΑΣΟΚ, δεν ανησυχεί. Τα ίδια έκανε αργότερα και η (όχι νεοφώτιστη) ΝΔ.
• Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η κυβερνητική προσπάθεια να ελέγξει και την ιδιωτική τηλεόραση. Ο κ. Παππάς είναι ένας νέος εξουσιαστής, που νομίζει ότι, αν κλείσει το εχθρικό κανάλι «Φεύγα» και ανοίξει το φιλικό «Ελα», θα διασωθεί η κυβέρνησή του. Πρόκειται για αυταπάτες, που έχουν όλοι οι εξουσιαστές. Ο κ. Παππάς δεν έχει καταλάβει ότι, όταν οι κυβερνήσεις καταρρέουν, δεν σώζονται από καμιά προπαγάνδα.
• Ομως, αυτό που κάνει σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε «βορειοκορεατικό» ούτε «χουντικό». Ο κ. Λοβέρδος γνωρίζει ότι το Σύνταγμα, που η δική του κυβέρνηση έχει ψηφίσει, δίνει το δικαίωμα του άμεσου ελέγχου στην τηλεόραση (εδώ το σχετικό άρθρο).Ο κ. Παππάς πατάει σε αυτό που δεν έκαναν εδώ και 25 χρόνια οι προηγούμενες κυβερνήσεις: δεν (ξε)καθάρισαν το τηλεοπτικό τοπίο δίνοντας άδειες.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αρέσουν σήμερα τα τηλεοπτικά κανάλια και είτε θέλει να τα καθυποτάξει είτε να τα αντικαταστήσει με άλλα, φιλικά προς αυτόν. Θα αποτύχει. Διότι, επαναλαμβάνουμε, η προπαγάνδα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να σταματήσει την κατάρρευση οποιασδήποτε κυβέρνησης.

Ομως, τα περί «χούντας» που εκτοξεύει σήμερα η άλλη πλευρά, είναι, επιεικώς, απαράδεκτα. Επειδή κάποιοι ανόητοι του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσαν «προδότες» τους υπουργούς των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου, οι άλλοι για «εκδίκηση» θα αποκαλούν «βορειοκορεάτες» τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν οδηγεί πουθενά αυτή η τακτική. Οι εξωφρενικές υπερβολές και η αμετροέπεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τους κυνηγάνε σήμερα. Η σημερινή αντιπολίτευση  πρέπει να χρησιμοποιεί σοβαρή επιχειρηματολογία. Δεν έχει κανένα λόγο να μιμείται τους (παλιούς) ΣΥΡΙΖΑίους με ατάκες σαν τις χτεσινές του κ. Λοβέρδου.

Ο Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει «βορειοκορεάτης» υπουργός ούτε να μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε «χουντικό». Είναι ένας εξουσιαστής, που νομίζει ότι θα διασωθεί αν έχει ένα ή δύο «δικά του» κανάλια. Κούνια που τον κούναγε.

Συντάξεις: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Το προτεινόμενο κυβερνητικό σχέδιο για το ασφαλιστικό δεν περικόπτει μόνο 1,8 δισ. ευρώ από τις τσέπες όλων -μέσω των μειώσεων  στις συντάξεις και την έκρηξη  των ασφαλιστικών εισφορών- αλλά στην ουσία δεν αντιμετωπίζει και το μείζον και διαχρονικό  πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος.

Συνοπτικά το κυβερνητικό σχέδιο για το νέο  ασφαλιστικό προβλέπει τα εξής:

- Μειώσεις έως 30% στις νέες(2016) συντάξεις (ήδη μειώθηκαν 12 φορές).

- Περικοπή στο ΕΚΑΣ με κατάργηση του το 2019.

 -Αύξηση  έως 17 έτη στα όρια ηλικίας  συνταξιοδότησης. Από το 2022 και μετά, όλοι οι εργαζόμενοι θα συνταξιοδοτούνται για χορήγηση πλήρους σύνταξης είτε στα 62 έτη με 40 χρόνια προϋπηρεσίας, είτε στα 67 έτη με 15 χρόνια ασφάλιση.

- Μείωση έως 25% στις αναπηρικές συντάξεις.

- Αύξηση-σόκ  από το 2017 στα ασφάλιστρα των ελεύθερων επαγγελματιών-αυτοαπασχολουμένων(έως και πενταπλασιασμό).

- Μείωση κατά 10%  στο εφάπαξ.

- Τριπλασιασμός των εισφορών για τους αγρότες.

Το ερώτημα που πλέον τίθεται επιτακτικά είναι οι λόγοι για τους οποίους το ασφαλιστικό σύστημα οδηγήθηκε σε κατάρρευση. Αρχικά, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της κρίσης στο ασφαλιστικό σύστημα, αξίζει να αναφερθεί  ότι το 2016 θα πρέπει να κοπούν από τις συντάξεις ποσό ύψους 1,8 δισ. ευρώ, ενώ την ίδια  χρονιά το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων θα είναι 1,6 δισ. ευρώ. 

Κι αυτό καταγράφεται, όταν  στα 4 δισ. ευρώ εκτιμάται η δαπάνη για 270.000 αιτήσεις  συνταξιοδότησης που έχουν κατατεθεί ακόμη και πριν από 3 χρόνια και δεν έχουν ακόμη καταβληθεί!

Τονίζεται ότι από τις  12 μειώσεις των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας το ασφαλιστικό σύστημα επιδείνωσε το βιοτικό επίπεδο των συνταξιούχων, εξοικονόμησε κάποιους πόρους, αλλά οι πόροι αυτοί απορροφήθηκαν από τις απώλειες του συστήματος από την ανεργία, την εισφοροδιαφυγή, αλλά και από τον γοργό ρυθμό αύξησης των συνταξιούχων.

Οι ειδικοί στην κοινωνική ασφάλιση εκτιμούν ότι το ασφαλιστικό σύστημα θα επιβιώσει μόνο εάν μετατοπισθεί το κέντρο βάρους της αντιμετώπισης των χρηματοοικονομικών προβλημάτων της κοινωνικής ασφάλισης στην ανάπτυξη, την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και  τις επενδύσεις.

Παράλληλα παρατηρούν ότι δεν  είναι  δυνατόν να υπάρξει αποκατάσταση των σοβαρών ανισορροπιών στη βιωσιμότητα και κοινωνική αποτελεσματικότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης όταν μια χώρα όπως η Ελλάδα, έχει  4.740.000 άτομα εργατικό δυναμικό, 3.500.000 άτομα στην απασχόληση(εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι με ελαστικές μορφές απασχόλησης αλλά και απλήρωτοι), 1.240.000 άτομα στην ανεργία και 2.650.000 άτομα στη σύνταξη.(σ.σ. για να είναι βιώσιμο το ασφαλιστικό θα έπρεπε να έχει 3-4 εργαζόμενους για κάθε συνταξιούχο).

Ο δρόμος προς το αδιέξοδο

Ας δούμε όμως πως φθάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο: Εκτιμάται ότι ξεπερνούν τα 80 δισ. ευρώ οι απώλειες στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία λεηλατήθηκαν από το ίδιο το κράτος (Τράπεζα της Ελλάδος, χρηματιστήριο, PSI, δομημένα ομόλογα).

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κατά 22 δισ. ευρώ μειώθηκαν τα ρευστά  διαθέσιμα  του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα τα πέντε τελευταία πέντε χρόνια! Συγκεκριμένα από τα 26 δισ. ευρώ που έφταναν τα ρευστά διαθέσιμα των Ταμείων το 2009, άγγιξαν τα 4  δισ. ευρώ το 2014 (στοιχεία ΙΝΕ-ΓΣΕΕ). Αν υπήρχε  το ποσό αυτό και παρά τις παθογένειες του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, δεν θα είχαμε σήμερα πρόβλημα με τις περικοπές των συντάξεων.

Η πρώτη μεγάλη  απώλεια ξεκίνησε με τον αναγκαστικό νόμο 1611/1950, η ισχύς του οποίου έληξε το 1994. Ο νόμος επέβαλλε την κατάθεση των αποθεματικών των Ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδας και ο τόκος καθοριζόταν από την αρμόδια Νομισματική Επιτροπή. Οι τόκοι που ορίζονταν επί δεκαετίες ήταν αρκετά χαμηλότεροι του πληθωρισμού και του επιτοκίου τραπεζικών καταθέσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1955-1973 η Νομισματική Επιτροπή όρισε ένα επιτόκιο 4% για τα αποθεματικά των Ταμείων, όταν τα επιτόκια των καταθέσεων κυμαίνονταν μεταξύ 5% και 9,5%.

Οι μεγαλύτερες απώλειες των Ταμείων προκλήθηκαν στην περίοδο 1974-1994, όταν ο πληθωρισμός αυξήθηκε δραστικά στο επίπεδο του 20% περίπου. Σε όλη αυτή την περίοδο, τα ειδικά επιτόκια της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν κατώτερα των τρεχόντων επιτοκίων καταθέσεων. Για την περίοδο 1951-1975 οι απώλειες υπολογίζονται σε 58 δισ. ευρώ.

Εξάλλου  στη δεκαετία του 1990 αρχικά με το νόμο 2076/1992 η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε τη δυνατότητα να τοποθετούν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μέχρι και το 20% των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο.

Ύστερα ήρθε το ΠΑΣΟΚ και με το νόμο 2676/1999 αύξησε το ποσοστό στο 23%. Επίσης, με μια σειρά άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις, διευρύνθηκε το ''τζογάρισμα'' των αποθεματικών και διευκολύνθηκε η ανάμειξη των τραπεζών στη «διαχείριση» των αποθεματικών. Υπολογίζεται ότι οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο την περίοδο 1999-2002 ήταν πάνω από 3,5 δισ. ευρώ.

Και φυσικά ακολούθησε το  σκάνδαλο με τα  δομημένα ομόλογα και το  κούρεμα με το PSI,  το  οποίο προκάλεσε απώλειες στο σύστημα ύψους 12,5 δισ. ευρώ.

Και η ταφόπλακα στο ασφαλιστικό σύστημα ήρθε με την οικονομική κρίση. Οι  απώλειες που καταγράφουν τα ασφαλιστικά ταμεία λόγω της ύφεσης είναι τεράστιες. Οι απώλειες αυτές έχουν προκληθεί από την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των μισθών, τη γενικευμένη ελαστικοποίηση της εργασίας, την εισφοροδιαφυγή, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και την κατάργηση κοινωνικών πόρων. Κοστολογώντας τις απώλειες των Ταμείων από όλους τους παράγοντες κατά την περίοδο της κρίσης, κατά την ΠΟΠΟΚΠ- το σύνολο των απωλειών αγγίζει τα 33 δισ. ευρώ.

Έτσι η  ανεργία  στερεί από το σύστημα πάνω από 7 δισ. ευρώ. Η μείωση μισθών κατά 20 μονάδες οδηγεί σε απώλειες 3 δισ. ευρώ. Η εισφοροδιαφυγή, η αδήλωτη εργασία και οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οδηγούν σε έλλειμμα 8,5 δισ. ευρώ. Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 5% κοστολογείται για τα ταμεία σε «τρύπα» 1,2 δισ. ευρώ. Η περικοπή των κοινωνικών πόρων έχει κόστος 1 δισ. ευρώ, ενώ  καταγράφεται  σταδιακή συρρίκνωση της κρατικής χρηματοδότησης (18,9 δισ. ευρώ το 2010 και 8,6 δις. ευρώ το 2015-2018).

Εξάλλου, νέα βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος  αποτελεί η γήρανση του πληθυσμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η γήρανση του πληθυσμού συμβάλλει σήμερα στην αύξηση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 15% και το 2050 η επιβάρυνση αυτή θα προσεγγίσει το 27%.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία πενταετία οι νέοι συνταξιούχοι στη χώρα μας ανήλθαν σε 600.000 (αύξηση συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 25%). Βάσει των δημογραφικών προβολών  έως το 2030, οι Έλληνες θα συνεχίσουν να περνούν το ¼ της ενήλικης ζωής τους ως συνταξιούχοι.  Η γήρανση του πληθυσμού στην Ελλάδα συμβάλλει στην σταδιακή αύξηση των συνταξιοδοτικών δαπανών και η συσχέτισή της με το υψηλό επίπεδο ανεργίας επιδεινώνει την δυσαναλογία εργαζομένων-συνταξιούχων  ακόμη και εάν μηδενιστεί η ανεργία στην χώρα μας.

Πηγή

Τηλεοπτικές άδειες, μια χαμένη ευκαιρία…

Του Γιάννη Παντελάκη

Αν το παρελθόν αποτελεί χρήσιμο σύμβουλο για να προβλέψουμε το μέλλον, τότε έχουμε κάθε λόγο για να πιστεύουμε πως στο τηλεοπτικό τοπίο ουσιαστικά δεν θ' αλλάξει τίποτα. Όχι ως προς τον αριθμό των καναλιών που θα εκπέμπουν ή τη μετοχική σύνθεση των ιδιοκτητών τους. Εκεί μπορεί να σημειωθούν αλλαγές και μάλιστα σημαντικές. Είναι πολύ πιθανό ν' αλλάξουν χέρια οι συχνότητες, αφού νέοι παίκτες (επιχειρηματίες) περιμένουν για μια πολυπόθητη άδεια και παλιοί επαναδιεκδικούν θέση στο νέο τοπίο. Εκεί που δεν θ' αλλάξει απολύτως τίποτα είναι σε ο,τι αφορά τους όρους λειτουργίας, το περιεχόμενο του προϊόντος, τις διασυνδέσεις των ιδιοκτητών με πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα κ.ο.κ.

Πριν λίγα εικοσιτετράωρα, τα ΜΜΕ επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους σε μια επεισοδιακή συνεδρίαση της Βουλής, όπου ο Λοβέρδος μιλούσε για «Βόρεια Κορέα» και «χουντικό κοινοβούλιο» και ο Παππάς για «χυδαιότητα» και «εμετό». Ο εντυπωσιασμός κυριάρχησε -όπως συμβαίνει συνήθως- σε βάρος της ουσίας. Και η τελευταία βρίσκεται στο περιεχόμενο της τροπολογίας που ψηφίστηκε (από την κυβερνητική πλειοψηφία), η οποία προβλέπει πως τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών θα τον καθορίζει ο αρμόδιος υπουργός και θα τον εγκρίνει (ή απορρίπτει) η Ολομέλεια της Βουλής. Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών θα τον εγκρίνει ουσιαστικά η εκάστοτε κυβέρνηση που θα έχει τη μικρή η μεγαλύτερη πλειοψηφία στη Βουλή. Και αφού η κυβέρνηση θα αποφασίζει ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, γιατί δεν θα ακολουθεί την ίδια λογική και σε ο,τι αφορά τους τρόπους λειτουργίας των καναλιών και τις όποιες σκοπιμότητες συνδέονται με αυτόν; Υπάρχουν κάποια εχέγγυα από άλλους τομείς άσκησης πολιτικής ότι θα συμπεριφερθεί διαφορετικά;

Η μεγάλη ευκαιρία, η έγκριση του αριθμού των τηλεοπτικών αδειών δηλαδή να προέρχεται από ένα ανεξάρτητο όργανο, χάθηκε. Και μάλλον δεν προβλέπεται να δοθεί σύντομα πάλι μια τέτοια ευκαιρία. Η νέα εξουσία θα βαδίσει στα ίδια χνάρια με τις προηγούμενες. Θ' αναπτύξει σχέσεις αμοιβαίας εξυπηρέτησης με τις νέες (ή παλιές που θα προσαρμοστούν) ιδιοκτησίες και τα κανάλια θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Αυτήν τη φορά, μάλιστα, θα έχουν τη νομιμοποίηση που δεν είχαν στα περισσότερα από τα εικοσιπέντε χρόνια λειτουργία τους. Νόμιμες άδειες, τις οποίες θα έχουν πάρει από την ίδια τη Βουλή. Το καθεστώς της αμφισβητούμενης προσωρινότητας θα αντικατασταθεί από ένα καθεστώς νομιμότητας. Αλλά κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα πως θ αλλάξει κάτι θεαματικά ως προς την ουσία που είναι η στοιχειωδώς ανεξάρτητη πληροφόρηση που θα (έπρεπε να) παρέχουν.

Είναι προφανές πως η διαφημιστική αγορά στη χώρα μας δεν αντέχει περισσότερες από 4 - 5 άδειες πανελλαδικής εμβέλειας. Χώρες με περίπου ίδιο πληθυσμό (Φιλανδία, Πορτογαλία, Αυστρία) έχουν από 2 έως 4 κανάλια. Άρα, αντικειμενικά, τα 8 που υπάρχουν σήμερα δεν μπορούν να επιβιώσουν με όρους αγοράς, όταν μάλιστα, λόγω της κρίσης, έχουν μειωθεί δραματικά τα διαφημιστικά έσοδα (υπολογίζεται κατά 2/3 σχετικά με τα έσοδα προ κρίσης). Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως και στο παρελθόν, όταν υπήρχαν μεγαλύτερα έσοδα, τα κανάλια, λόγω της διασύνδεσής τους με την πολιτική και οικονομική εξουσία, επιβίωναν με (αμφισβητούμενης νομιμότητας) δανεισμούς, με αποτέλεσμα σήμερα, σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα χρέη τους (συμπεριλαμβανομένων των συνδεδεμένων επιχειρήσεων) να φτάνουν τα 800 εκατ. ευρώ. Για τα οποία υπάρχει ένα ερώτημα, πώς θα πληρωθούν.

Επίσης προφανές είναι όμως πως ο βαθμός ανεξαρτησίας των καναλιών από τις εκάστοτε πολιτικές ή οικονομικές εξουσίες δεν συνδέεται απαραίτητα και μόνο από τον αριθμό των καναλιών. Αλλά από όρους που θα έπρεπε να θεσπίζονται και να τηρούνται από ένα απόλυτα ανεξάρτητο όργανο. Το οποίο δεν θα έχει κανέναν ενδοιασμό ακόμα και να αφαιρέσει μια άδεια όταν δεν τηρούνται οι κανόνες. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε κανένα τομέα της δημόσιας ζωής. Κυριαρχούσε και κυριαρχεί η προσπάθεια από την εκάστοτε εξουσία να αποφεύγει την ενίσχυση ανεξάρτητων αρχών και παράλληλα να επιχειρεί να επηρεάσει τις όποιες υπάρχουν. Τίποτα δεν μας δείχνει πως θ' αλλάξουν τα πράγματα. Το τηλεοπτικό τοπίο μπορεί ν' αλλάξει, νέοι παίκτες να μπουν στην αγορά, αλλά οι παθογένειες θα μείνουν οι ίδιες. Και καμία πολιτική εξουσία δεν θα επιχειρήσει να τις καταργήσει. Ιδιαίτερα αν στο νέο τοπίο οι παίκτες θα είναι φιλικά προσκείμενη προς αυτήν…

Νέο κάλεσμα από τη Φώφη

«Η ανταπόκριση της βάσης στην πρωτοβουλία είναι συγκινητική και δεν έχουμε δικαίωμα να τη διαψεύσουμε. Το ζήτημα μας ξεπερνάει ως πρόσωπα και το ζητούμενο είναι όχι ο ρόλος του καθένα μας αλλά η ανασύνταξη της παράταξης», γράφει σε χθεσινό της άρθρο για να θέσει αυτή την φορά ψηλά τον πήχη. «Η αποστολή μας είναι να ενώσουμε τη χώρα και τους πολίτες και η δικιά μας ενότητα χωρίς αποκλεισμούς αλλά και χωρίς προσωπικές στρατηγικές είναι το πρόκριμα ότι μπορούμε».

Η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης επιμένει ότι η λύση στο αδιέξοδο που διακρίνει λόγο ‘ανικανότητας’ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ο ΑντιΣΥΡΙΖΑ, ούτε βεβαίως η παλινόρθωση της ΝΔ. Για αυτό και καλεί εκ νέου σε διάλογο ενόψει Συνδιάσκεψης, που επιμένει πως θα πρέπει να είναι το Σώμα που θα αποφασίσει για την Διακήρυξη, τις Πολιτικές θέσεις, το όνομα και τα σύμβολα του νέου φορέα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Δημοκρατική Συμπαράταξη δίνει ‘ραντεβού’ στις 14 Φεβρουαρίου, οπότε και προγραμματίζει τη συνεδρίαση των περιφερειακών της συμβουλίων. Εκεί, θα δοθεί η ευκαιρία μίας πρώτης συζήτησης επί των προτάσεων και των λύσεων που έχουν ακουστεί στην πορεία προς τη Συνδιάσκεψη, με πολλούς πάντως να προεξοφλούν ότι στο τέλος δεν θα επικρατήσει το μοντέλο που προτείνει η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για Προγραμματική Συνδιάσκεψη και εκλογή αρχηγού από τη βάση αμέσως μετά. Μιλούν εξάλλου για ένα μονοπρόσωπο, παντοδύναμο όργανο σε αυτή την περίπτωση.

Στο μεταξύ, στην Χαριλάου Τρικούπη δεν εγκαταλείπουν την αντιπολιτευτική τους τακτική. «Χτυπώντας» την κυβέρνηση σε κάθε ευκαιρία, επιθυμούν παράλληλα να δώσουν την εικόνα της υπεύθυνης πολιτικά δύναμης που αξίζει να αποτελέσει τον τρίτο, εναλλακτικό πόλο στην πολιτική ζωή του τόπου. Εξού και η προετοιμασία σαφών προτάσεων επί των καυτών ζητημάτων της επικαιρότητας, που θα κατατεθούν εκ μέρους της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στον δημόσιο διάλογο. Στις 8 Φεβρουαρίου προγραμματίζεται ημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ για το Προσφυγικό, στα πρότυπα αντίστοιχης πρωτοβουλίας προ διμήνου για το Ασφαλιστικό. Θα έχει προηγηθεί η συνάντηση της Φώφης Γεννηματά με τον Αλέξη Τσίπρα για το θέμα αύριο Τρίτη, καθώς και οι επαφές του αρμόδιου υπουργού με στελέχη της Δημοκρατικής συμπαράταξης, όπως άλλωστε όλων των δυνάμεων της αντιπολίτευσης που τοποθετούνται εντός συνταγματικού τόξου. Κατόπιν τούτου, ακολουθούν προτάσεις για πλείστα όσα θέματα θα απασχολήσουν τους πολίτες, ξεκινώντας από το νομοσχέδιο Βερναρδάκη για τη Δημόσια Διοίκηση.

Η Ζωή απαντά στο Βούτση - Ο Τσίπρας μου είπε: «Μόνο μια Κυβέρνηση Εθνικού Σκοπού ή μια Δικτατορία» μπορεί να ανταπεξέλθει»

Με μια πύρινη ανακοίνωση κατά πάντων, αντέδρασε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στα όσα της καταλόγισε ο Νίκος Βούτσης με συνέντευξή του στην Καθημερινή.

Η πρώην πρόεδρος της Βουλής σε ένα πολυσέλιδο άρθρο της που δημοσίευσε στην προσωπική της ιστοσελίδα, ενώ το «ανέβασε» και στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter υπό τον τίτλο «Ποιος φοβάται την αλήθεια;» εξαπολύει μύδρους κατά του διαδόχου της Νίκου Βούτση και τα όσα υποστήριξε, κάνοντας λόγο για «σεξιστικό παραλήρημα» για «ιταμό ύφος» και «ακατάσχετη λασπολογία».

 Παράλληλα, διατυπώνει όμως κατηγορίες τόσο κατά του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, όσο και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας λόγο για «πλαστογράφους της ιστορίας», για «προμελετημένο έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού». «Μας διαχειρίστηκε αριστοτεχνικά και εκμεταλλεύθηκε την εμπιστοσύνη μας» λέει για τον Πρωθυπουργό, χαρακτηριστικά.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μάλιστα, υποστηρίζει ότι υπήρξε ένας διάλογος μεταξύ της ίδιας και του Πρωθυπουργού στις 9 Ιουλίου 2015 αργά το απόγευμα προς βράδυ μετά το δημοψήφισμα.

Οπως η ίδια διηγείται: «Ο Τσίπρας με κάλεσε στο γραφείο του, με την παρουσία Βούτση-Φλαμπουράρη, για να μου ανακοινώσει ότι θα φέρει με διαδικασία κατεπείγοντος «εξουσιοδότηση συμφωνίας» στα αγγλικά, την οποία μου επέδειξε, του δήλωσα τη διαφωνία μου και προσπάθησα επί 2ωρο να του εξηγήσω ότι αυτό αποτελούσε ευθεία παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και καίρια αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας. Εμβρόντητη άκουσα τον Τσίπρα να λέει, ενώπιον των Βούτση και Φλαμπουράρη, οι οποίοι παρέμεναν σιωπηλοί, ότι «μόνο μια Κυβέρνηση Εθνικού Σκοπού ή μια Δικτατορία» μπορεί αντεπεξέλθει στην κατάσταση. Ζήτησα τότε από τον Α. Τσίπρα να μιλήσουμε οι δυο μας, κάτι που ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά στο οποίο οι Βούτσης-Φλαμπουράρης συγκατένευσαν και αποχώρησαν».

Ολόκληρη η απάντηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Ν. Βούτση

Οι επίδοξοι πλαστογράφοι της ιστορίας δεν μιλούν για τα πραγματικά περιστατικά. Προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία γιατί γνωρίζουν την ευθύνη τους. Και προφασίζονται, όπως ο κ. Βούτσης, ότι «παρακαλούν να μην έχουν ενοχές μετά από ένα, δύο χρόνια», ενώ γνωρίζουν ότι συμπράττουν σε ένα προμελετημένο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού. Γνωρίζουν την ενοχή τους, ανεξαρτήτως αν δεν έχουν ενοχές.

Διάβασα τη σημερινή συνέντευξη του νέου Προέδρου της Βουλής κ. Βούτση στην Καθημερινή. Αντιπαρέρχομαι το ιταμό ύφος, την παραληρηματική διατύπωση, τον έκδηλο σεξισμό, την προχειρολογία, την ακατάσχετη λασπολογία, το έλλειμμα εαυτού, και μπαίνω στην ουσία:

Ο κ. Βούτσης προσπαθεί να θεωρητικοποιήσει την πολιτική υποκρισία, την πολιτική διπροσωπία, την πολιτική απάτη, την προδοσία του λαού και των συντρόφων, την ένδεια επιχειρημάτων του ιδίου και των συνεργών του και το πλήρες αδιέξοδο στο οποίο οι ίδιοι έχουν οδηγήσει τα πράγματα, με το εφεύρημα ότι υπάρχει δήθεν ένα «καθήκον σιωπής» εκείνων που έχουν υπηρετήσει σε θέσεις ευθύνης σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές. «Οφείλουμε να μην μιλάμε», λέει, και νομίζει ότι έτσι εύκολα ξεμπερδεύει με το καθήκον αληθείας, διαφάνειας, λογοδοσίας που η δημοκρατική κοινωνία διεκδικεί να υπηρετείται από τους εκπροσώπους της.

Ως άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στην δημοκρατία, στην ισότητα και στη δικαιοσύνη, υποστηρίζω το εντελώς αντίθετο από τον ισχυρισμό Βούτση, που άτσαλα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το ποδοπατημένο από τον ίδιο και τους λοιπούς παραχαράκτες της ιστορίας φύλλο συκής: οφείλουμε να μιλάμε και να λέμε την αλήθεια. Όχι μετά από δεκαετίες, ως μετά Χριστόν προφήτες. Αλλά την ώρα που γράφεται η Ιστορία. Αυτό το καθήκον αληθείας υπηρέτησα, υπηρετώ και θα υπηρετήσω, από κάθε θέση και με οποιοδήποτε κόστος. Γιατί η πολιτική έχει αξία και σημασία εάν παραμένεις αληθινός. Και χάνει την αξία της όταν μετατρέπεσαι σε κάλπικη δεκάρα (ή κάλπικο ευρώ), που σε παίζουν στα δάκτυλα οι εκπρόσωποι των πάσης φύσεως συμφερόντων.

Σε σχέση με την περίοδο Ιανουαρίου 2015- Σεπτεμβρίου 2015, οι Βούτσης, Τσίπρας και λοιποί προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ξαναγράψουν την ιστορία. Το προσπαθούν απαξιώνοντας συστηματικά τους συντρόφους τους απέναντι στους οποίους στάθηκαν λίγοι. Το προσπαθούν και διοχετεύοντας δηλητηριώδη παραπολιτικά σχόλια ή υπαινιγμούς, προκειμένου έτσι να εξευτελίσουν και να εξουδετερώσουν όλους κι όλες εμάς που με τη στάση και τις επιλογές μας αποδείξαμε ότι υπήρχε, όχι μία, αλλά πολλές εναλλακτικές. Και ότι, αντίθετα, ο δρόμος της αχαλίνωτης παράδοσης στην εξουσία και της άνευ όρων υποταγής, που ακολούθησε ο Α. Τσίπρας και το επιτελείο του, παλιό ή όψιμο, φανερό ή άδηλο, δεν ήταν ούτε αποτέλεσε ποτέ εναλλακτική, αφού οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή της κοινωνίας: αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα, που ξεδιπλώνονται όσα εκτρωματικά ψηφίσθηκαν το καλοκαίρι του 2015, όσα δηλαδή αρνηθήκαμε εμείς να νομιμοποιήσουμε και προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε.

Πάει πολύ εκείνοι που πρόδωσαν και ποδοπάτησαν την Αριστερά και τους αγώνες αυτού του λαού, για να διατηρηθούν στην εξουσία και να συντηρηθούν ή να αναβαθμισθούν σε θέσεις και οφίκια, να εμφανίζονται ως τιμητές έναντι εκείνων που υπήρξαν συνεπείς και προσπάθησαν με κάθε ρανίδα της ύπαρξής τους να υπηρετήσουν την κοινωνία και τη δημοκρατία.

Πάει πολύ ο κ. Βούτσης να πιάνει στο στόμα του τον Μανώλη Γλέζο, για να «εξομολογηθεί» ότι «δεν τα γνώριζαν οι απέξω, τα κρατάγαμε μέσα μας». Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται στον κ. Βούτση, αλλά στο ότι πρόσωπα-σύμβολα, όπως ο Γλέζος, κάλεσαν το λαό να συμπράξει σε μια προσπάθεια απελευθέρωσης και ανατροπής και ότι σε αυτήν την προσπάθεια συνέπραξαν και συμπράξαμε αμέτρητοι που γνήσια πιστέψαμε στην ειλικρίνεια του εγχειρήματος και θελήσαμε να δώσουμε τον εαυτό μας για την επιτυχία του.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε έρθει στη συνεδρίαση της 25/2/2015 ζητώντας ονομαστική ψηφοφορία επί της «συμφωνίας», προφανώς έχοντας προδρομολογήσει την προδοσία, κάτι που δυστυχώς δεν το διαγνώσαμε εγκαίρως όσοι δεν συμμετείχαμε σε αυτήν την προδοσία.

«Στην αρχή η Ζωή συμφωνούσε, τυπικά έστω, με την Κυβερνητική γραμμή. Μετά το δημοψήφισμα και μέχρι τις εκλογές ήταν το δραματικό διάστημα. Δηλαδή για 2,5 γεμάτους μήνες η Ζωή έκανε τέρατα και σημεία.»

Α. «Στην αρχή η Ζωή συμφωνούσε, τυπικά έστω, με την Κυβερνητική γραμμή»

• «Ξεχνά», μάλλον, ο κ. Βούτσης, ότι ουδεμία «κυβερνητική γραμμή» μου γνωστοποιήθηκε ποτέ, ούτε άλλωστε έγινε γνωστή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Τα πάντα γίνονταν γνωστά από διαρροές και δημοσιεύματα, χωρίς ποτέ να συζητηθούν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Η όποια ενημέρωση είχα, προερχόταν από τον Α. Τσίπρα, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, μας διαχειρίσθηκε όλους αριστοτεχνικά και καθ’ όλο το διάστημα της διαπραγμάτευσης διαπραγματευόταν με εμάς και όχι με τους δανειστές, εξερευνώντας τα όρια ή τις αδυναμίες του καθενός, ρίχνοντας δολώματα ή συσκοτίζοντας την κατάσταση, και εκμεταλλευόμενος την εμπιστοσύνη μας και το αίσθημα καθήκοντος.
• «Ξεχνά» ο κ. Βούτσης ότι στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στις 25 Φεβρουαρίου 2015 καταψήφισα τη λεγόμενη «συμφωνία» της 20ής Φλεβάρη, εκθέτοντας αναλυτικά τους λόγους της διαφωνίας μου και προτείνοντας μία άλλη στρατηγική, στην οποία συμπεριλαμβανόταν ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, η ενεργοποίηση των ελληνικών αξιώσεων για υποθέσεις διαφθοράς, όπως τα σκάνδαλα Siemens και Λίστας Lagarde - πράγματα, δηλαδή, που αμέσως έθεσα σε έμπρακτη εφαρμογή στον τομέα της αρμοδιότητάς μου, με τον κ. Τσίπρα να προσποιείται ότι στήριζε αυτές τις επιλογές, ενώ, όπως αποκαλύφθηκε, είχε ήδη πουλήσει την υπόθεση της Ελλάδας.
• «Ξεχνά» ο κ. Βούτσης ότι στις 25/2/2015 μίλησα από το βήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας εξηγώντας σημείο προς σημείο τις παγίδες και τα προβλήματα της «συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου» και περιγράφοντας ότι, αν δεν ενεργήσουμε εγκαίρως, θα βρεθούμε τον Ιούνιο με άδεια τα ταμεία και χωρίς επιλογές, ανάλυση που είχα κάνει στον ίδιο τον κ. Τσίπρα το βράδυ του Σαββάτου 21 Φεβρουαρίου 2015 (και στον Γιάνη Βαρουφάκη τηλεφωνικά στις 23 Φεβρουαρίου 2015). Ξεχνά ότι στην ίδια συνεδρίαση, ο Γιάνης Βαρουφάκης, όταν του έθεσα το ερώτημα για ποιο λόγο επιστράφηκαν τα 11,5 δις του ΤΧΣ, από όπου θα χρηματοδοτούνταν μέρος του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, δήλωσε ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (που καταρτίσθηκε υπ’ ευθύνη του Γ. Δραγασάκη) ήταν ανεφάρμοστο και, όταν ζήτησα εξηγήσεις από το Γιάννη Δραγασάκη, εκείνος αποχώρησε από την αίθουσα.
• «Ξεχνά» ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε έρθει στη συνεδρίαση της 25/2/2015 ζητώντας ονομαστική ψηφοφορία επί της «συμφωνίας», προφανώς έχοντας προδρομολογήσει την προδοσία, κάτι που δυστυχώς δεν το διαγνώσαμε εγκαίρως όσοι δεν συμμετείχαμε σε αυτήν την προδοσία.
• Ξεχνά, τέλος, ότι διαρκούσης αυτής της συνεδρίασης, ξεκίνησε από την Εφημερίδα των Συντακτών και την Αυγή η ανάρτηση στο διαδίκτυο ανακοινώσεων και δημοσιευμάτων ταύτισής μου με τη Χρυσή Αυγή, δηλαδή η διαδικασία αποδόμησής μου. Διευθυντής της Αυγής ήταν τότε ακόμη ο τότε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης, ο οποίος επικαλέσθηκε δημοσιογραφικό καθήκον όταν του ζήτησα εξηγήσεις και στη συνέχεια ανέλαβε να εκφωνεί ομιλίες στη γραμμή «Ζωή Κασιδιάρη» του Γ. Πρετεντέρη, χωρίς ποτέ να ανακληθεί στην τάξη από τους υπευθύνους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Χ. Μαντά και Κ. Αθανασίου, αν και κατ’ επανάληψη τους το είχα ζητήσει.
• «Ξεχνά» ο κ. Βούτσης ότι διαφώνησα με την ένταξη της ΠνΠ Λαφαζάνη στο Νομοσχέδιο για την ΈΡΤ και εντεύθεν αποσύρθηκε το αρχικό νομοσχέδιο Παππά και κατατέθηκε χωριστό νομοσχέδιο. «Ξεχνά» ότι διαφώνησα με τη βροχή τροπολογιών σε δικά του νομοσχέδια και αρνήθηκα να ψηφίσω τις τροπολογίες που εισήχθησαν με καταδήλως αντισυνταγματικό τρόπο. «Ξεχνά» ότι διαφώνησα με την τοποθέτηση Ταγματάρχη στην ΕΡΤ και δεν τον ψήφισα. «Ξεχνά» ότι διαφώνησα και δεν ψήφισα τη διάταξη που επιτρέπει στην ΕΠΟ να διαλέγει εκείνη τους αθλητικούς δικαστές.

Για όλες αυτές τις επιλογές μου, επικαλούμαι τις δημόσιες τοποθετήσεις μου, αλλά και τις πράξεις μου, οι οποίες είχαν πάντοτε πολιτική αιτιολόγηση. Ουδέποτε έκρυψα τις απόψεις μου, ουδέποτε συμπεριφέρθηκα διπρόσωπα και υποκριτικά (ή, όπως προσπαθεί να με εμφανίσει ο Ν. Βούτσης να «συμφωνώ τυπικά και εν συνεχεία να επιδίδομαι σε τέρατα και σημεία») και μπορώ ανά πάσα στιγμή να αιτιολογήσω κάθε μου επιλογή, ακριβώς γιατί οι επιλογές μου δεν υπαγορεύονταν από κανένα άλλο κίνητρο παρά μόνο το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον και την υπηρέτηση της λαϊκής εντολής, όπως μου υπαγόρευε η συνείδησή μου και όπως επιβάλλεται από το Σύνταγμα.

Γιατί, για κάποιους από εμάς δεν υπήρχαν «δύο διαστήματα, ένα που δεν ήμασταν στην εξουσία κι ένα που ήμασταν στην εξουσία και κάναμε τα αντίθετα από αυτά που λέγαμε προηγουμένως», σύμφωνα με την αντίληψη Βούτση, αλλά ένας ενιαίος αγώνας, από κάθε μετερίζι, από τη θέση της Αντιπολίτευσης όπως από τη θέση της διακυβέρνησης ή της Προεδρίας της Βουλής, ένας αγώνας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στον τόπο μας, την αποτίναξη του μνημονιακού ζυγού, την οικοδόμηση κοινωνικής δικαιοσύνης και την λογοδοσία των υπευθύνων για την καταστροφή της χώρας.

Β. «Μετά το δημοψήφισμα και μέχρι τις εκλογές ήταν το δραματικό διάστημα. Δηλαδή για 2,5 γεμάτους μήνες η Ζωή έκανε τέρατα και σημεία. Συνεδριάσεις που κρατούσαν μέχρι το πρωί, μπούλινγκ, απίστευτα πράγματα που δεν είναι κι αυτά γνωστά…», επικαλείται ο τότε Υπουργός Εσωτερικών και νυν Πρόεδρος της Βουλής, που δεν παραλείπει να με περιγράφει κατ’ επανάληψη ως «τη γυναίκα που είχε απασφαλίσει», σε αντιδιαστολή με τους ώριμους και έμπειρους άνδρες, του Old Boys’ School, τον Παυλόπουλο, τον ίδιο το Βούτση, αλλά και τον Τσίπρα, που «είναι νεότερος από εμάς, αλλά έχει πλέον ψηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι κάναμε και οι τρεις το ίδιο. Η γυναίκα είχε απασφαλίσει…».

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα

Ο κ. Βούτσης επιλέγει να μη μιλήσει για τα πραγματικά περιστατικά, γιατί αυτά αποκαλύπτουν τον ρόλο και τον δόλο του καθενός και αποδεικνύουν ποιος έκανε πράγματι bullying, ποιοι είχαν απασφαλίσει, ποιοι βρίσκονταν σε συνεννοημένη υπηρεσία εναντίον της υπηρέτησης της λαϊκής εντολής.

• Όταν ο Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, από τη θέση της Προέδρου της Βουλής, υλοποίησα όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες για να διεξαχθεί η σχετική συνεδρίαση και να ληφθεί απόφαση, μέσα σε δημόσια συνεδρίαση, στην οποία εκφράσθηκαν και τοποθετήθηκαν όλοι. Ήταν η περίφημη συνεδρίαση στην οποία αποχώρησε η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. πρωτοστατούντος το τότε αρχηγού της Α. Σαμαρά ζητώντας να κατέβω από την έδρα της Προέδρου, έχοντας προετοιμάσει στημένο επεισόδιο.
• Στην εβδομάδα προ του δημοψηφίσματος, με δημόσιο τρόπο και θεσμικές παρεμβάσεις, έκανα αυτά που επέβαλλε το καθήκον μου ώστε να διαφυλαχθεί το δικαίωμα του ελληνικού λαού να αποφασίσει κυρίαρχα για τη μοίρα του, την ώρα που ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Υπουργοί, βουλευτές ή Ευρωβουλευτές κρύβονταν ή κατήγγελλαν τον Τσίπρα ή τορπίλιζαν το δημοψήφισμα με δηλώσεις και συνεντεύξεις τους.
• Μετά το θριαμβευτικό «ΌΧΙ» του Ελληνικού λαού, έκανα και πάλι το καθήκον μου για να υπηρετηθεί αυτό το ΟΧΙ, που είναι δεσμευτικό για όποιον πιστεύει στη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία.
• Στις 9 Ιουλίου 2015 αργά το απόγευμα προς βράδυ, όταν ο Τσίπρας με κάλεσε στο γραφείο του, με την παρουσία Βούτση-Φλαμπουράρη, για να μου ανακοινώσει ότι θα φέρει με διαδικασία κατεπείγοντος «εξουσιοδότηση συμφωνίας» στα αγγλικά, την οποία μου επέδειξε, του δήλωσα τη διαφωνία μου και προσπάθησα επί 2ωρο να του εξηγήσω ότι αυτό αποτελούσε ευθεία παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και καίρια αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας. Εμβρόντητη άκουσα τον Τσίπρα να λέει, ενώπιον των Βούτση και Φλαμπουράρη, οι οποίοι παρέμεναν σιωπηλοί, ότι «μόνο μια Κυβέρνηση Εθνικού Σκοπού ή μια Δικτατορία» μπορεί αντεπεξέλθει στην κατάσταση.

Εμβρόντητη άκουσα τον Τσίπρα να λέει, ενώπιον των Βούτση και Φλαμπουράρη, οι οποίοι παρέμεναν σιωπηλοί, ότι «μόνο μια Κυβέρνηση Εθνικού Σκοπού ή μια Δικτατορία» μπορεί αντεπεξέλθει στην κατάσταση.

Ζήτησα τότε από τον Α. Τσίπρα να μιλήσουμε οι δυο μας, κάτι που ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά στο οποίο οι Βούτσης-Φλαμπουράρης συγκατένευσαν και αποχώρησαν. Εις μάτην προσπάθησα να τον αποτρέψω από το να φέρει το προσχέδιο συμφωνίας, που αποτέλεσε και ταφόπλακα, την επόμενη ημέρα. Εις μάτην προσπάθησα να του εμφυσήσω αυτοπεποίθηση και δημοκρατικό φρόνημα, την ώρα που ο ίδιος μου ανέλυε ότι «δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει συμφωνία, αλλά θέλει, με την εξουσιοδότηση, να εξαντλήσει τη δυνατότητα να δείξει καλή θέληση, ώστε να είναι σαφές ότι φταίνε οι δανειστές που δεν υπήρξε συμφωνία». Θεωρούσα ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο καταβεβλημένο και πανικόβλητο, ενώ η πραγματικότητα απέδειξε ότι ο Τσίπρας προσπαθούσε με έμμεσους τρόπους να προετοιμάσει το έδαφος για αυτό που είχε προσυμφωνήσει και, ταυτόχρονα, να δικαιολογηθεί ενώπιόν μας με πειστικές αφηγήσεις.

Θεωρούσα ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο καταβεβλημένο και πανικόβλητο, ενώ η πραγματικότητα απέδειξε ότι ο Τσίπρας προσπαθούσε με έμμεσους τρόπους να προετοιμάσει το έδαφος για αυτό που είχε προσυμφωνήσει

Μου ζήτησε να συγκληθούν οι Επιτροπές της Βουλής την ίδια ώρα που θα συνεδρίαζε η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Το αρνήθηκα και του δήλωσα ότι οφείλει να αφήσει την Κοινοβουλευτική Ομάδα να αποφασίσει ποια στάση θα τηρήσει και οι Επιτροπές προγραμματίσθηκαν μετά το πέρας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Του ζήτησα επίσης να φροντίσει να υπάρχει το κείμενο στα Ελληνικά, διότι δεν θα μπορούσε να εισαχθεί αμετάφραστο στις Επιτροπές.

Όταν τελείωσε η συνεδρίαση των Επιτροπών, το βράδυ της 10ης Ιουλίου 2015, βρισκόμουν στο γραφείο μου, αναμένοντας να συνταχθεί και δημοσιευθεί η έκθεση των Επιτροπών, προκειμένου να συγκαλέσω τη Διάσκεψη των Προέδρων, ώστε να ορισθεί η Ολομέλεια. Είχα ενημερώσει τις Υπηρεσίες της Βουλής ότι θα συγκαλείτο κανονικά η Διάσκεψη και δεν θα παρακάμπτονταν, όπως έκαναν οι προκάτοχοί μου στα κατεπείγοντα- την ίδια διαδικασία είχα εξάλλου εφαρμόσει απαρεγκλίτως επί θητείας μου.

Την ώρα που έβγαιναν από το γραφείο οι συνεργάτες μου, εφόρμησαν μέσα στο γραφείο ο Ν. Βούτσης, τότε Υπουργός Εσωτερικών, ο Ν. Φίλης, τότε Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, ο Χ. Μαντάς, τότε Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ο Δ. Τζανακόπουλος, τότε και τώρα Διευθυντής Γραφείου Πρωθυπουργού και ο Γ. Μπαλάφας, τότε Β’ Αντιπρόεδρος της Βουλής.

Βούτσης και Φίλης ωρύονταν: «τι νομίζεις ότι κάνεις; Κάνεις πραξικόπημα»! φώναζε ο Ν. Βούτσης. «Θα σε τελειώσουμε, το κατάλαβες; Στο ξανάπα και θα γίνει», φώναζε ο Ν. Φίλης

Βούτσης και Φίλης ωρύονταν: «τι νομίζεις ότι κάνεις; Κάνεις πραξικόπημα»! φώναζε ο Ν. Βούτσης. «Θα σε τελειώσουμε, το κατάλαβες; Στο ξανάπα και θα γίνει», φώναζε ο Ν. Φίλης, χτυπώντας και οι δύο τα χέρια τους στο γραφείο μου. Είπα στον Ν. Βούτση να προσέχει πώς μου μιλάει και να μην μου ξανα-απευθύνει τη λέξη «πραξικόπημα», να αντιλαμβάνεται πού απευθύνεται και να συμπεριφέρεται αναλόγως. Ζήτησε συγγνώμη, είπε ότι παίρνει πίσω την λέξη «πραξικόπημα» και ότι μπορεί να διαφωνούμε πολιτικά. Ζήτησα από το Ν. Φίλη να περάσει έξω από το γραφείο μου (ήταν η δεύτερη φορά που με απειλούσε ότι «θα με τελειώσουν»), πράγμα που δεν έκανε και συνέχισε να απειλεί, να χτυπάει τα χέρια του στο γραφείο μου και να φωνάζει ότι θα με τελειώσουν και θα φύγω εγώ από το γραφείο αυτό. Ο Χ. Μαντάς ψέλλιζε «Όχι έτσι, Νίκο», ενώ Γ. Μπαλάφας και Δ. Τζανακόπουλος παρέμεναν σιωπηλοί.

Τους ρώτησα τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει και ο Ν. Βούτσης μου απάντησε «Διάβημα της Κυβέρνησης στην Πρόεδρο της Βουλής». Του απάντησα ότι αυτή δεν ήταν κυβερνητική σύνθεση ούτε θεσμική συμπεριφορά και τον ρώτησα ποιο ήταν το αντικείμενο του διαβήματος. Μου απάντησε «η επιθυμία του Πρωθυπουργού να ολοκληρωθεί γρήγορα η διαδικασία». Τους είπα ότι με τον Πρωθυπουργό μιλάω απ’ ευθείας και ρώτησα τον Δ. Τζανακόπουλο εάν ήταν εν γνώσει του Πρωθυπουργού αυτή η εφόρμηση. Απέφυγε να μου απαντήσει. Εγώ τότε συμπέρανα ότι ο Τσίπρας δεν γνώριζε. Και προφανώς έκανα λάθος.

Σε όλους είπα ότι θα ακολουθηθεί η προβλεπόμενη κοινοβουλευτική διαδικασία, με σύγκληση της Διάσκεψης των Προέδρων και τους γνωστοποίησα ότι πρόθεση και πρότασή μου προς τη Διάσκεψη θα ήταν να μην συντμηθεί περαιτέρω η διαδικασία γιατί ήδη περνούσαμε σε αντικοινοβουλευτική λειτουργία. Μη έχοντας ουσιαστικό αντίλογο, αποχώρησαν.

Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να αποτραπεί αυτή η συμφωνία- λαιμητόμο

Δεν ψήφισα την εξουσιοδότηση, όπως είχα άλλωστε ενημερώσει και τον Τσίπρα και την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Έκανα ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μου για να μην υπάρξει αυτή η άθλια συνθηκολόγηση. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να αποτραπεί αυτή η συμφωνία- λαιμητόμος. Το έκανα λειτουργώντας δημόσια, ανοιχτά και θεσμικά. Δεν είχα ούτε δεύτερη ατζέντα, ούτε άλλες στοχεύσεις ούτε άλλες συνεννοήσεις, ούτε υπόγειες διαδρομές. Συναντήθηκα με τον Τσίπρα στις 23 Ιουλίου, ενώ ζητούσα να τον δω από τις 15 Ιουλίου. Μετά το πέρας της συνάντησής μας, όταν τον ρώτησα πώς θέλει να τοποθετηθούμε δημόσια, μου είπε: «Αυτοί θέλουν αίμα, το ζήτημα είναι να μην τους το δώσουμε». Βγαίνοντας απ’ το Μαξίμου, δήλωσα ότι «ο Πρωθυπουργός και εγώ είμαστε εγγυητές της συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ». Την ίδια ώρα, απ’ το γραφείο Τσίπρα στο Μαξίμου έφευγε προς όλα τα ΜΜΕ non paper που μιλούσε για «θεσμική δυσαρμονία».

Έδωσα τη μάχη για την δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία δεχόμενη διαρκή πόλεμο, υπονόμευση, επιθέσεις που έφθασαν μέχρι τις φοβερές δηλώσεις Φλαμπουράρη περί «Φρόυντ και Μάρξ», την ίδια ημέρα που περνούσε το 3ο Μνημόνιο και ο «Αυγ-ιανιστής» Κουρής καλούσε με πρωτοσέλιδους πηχυαίους τίτλους τους γονείς μου «να με πάνε στον ψυχίατρο» και τον σύζυγό μου «να με μαζέψει». Στην δημόσια συνεδρίαση της Βουλής εγκάλεσα την Κυβέρνηση για αυτήν την στοχοποίηση και ο Ν. Βούτσης σήμερα με επιβεβαιώνει με τον πιο ευανάγνωστο τρόπο.

• «Εμείς κάναμε εκλογές και η Ζωή έκανε μόνη της Βουλή», λέει ο κ. Βούτσης.

Και έτσι, υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο, πώς έπαιξαν με τους θεσμούς και με την εκλογική διαδικασία οι σημερινοί κυβερνώντες, ως αδίστακτοι πολιτικοί τυχοδιώκτες. Μεθόδευαν εκλογές την ίδια ώρα που κορόιδευαν την κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα γίνει συνέδριο και δεν θα υπάρξουν εκλογές. Συμφωνούσαν με Παυλόπουλο και δανειστές για αντισυνταγματική σύντμηση των χρόνων και κρύβονταν από την Πρόεδρο της Βουλής, αφού την παραίτηση της Κυβέρνησης την πληροφορήθηκα από τα ΜΜΕ. Θέλησαν να αποκλείσουν την οποιαδήποτε δημόσια συνεδρίαση της Βουλής μετά τις 20 Αυγούστου και για αυτό μεθόδευσαν, σε συνεργασία με ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα Κόμματα, και τη Χρυσή Αυγή, την έλλειψη απαρτίας σε Επιτροπές και Ολομέλεια, ώστε να μην συζητηθεί το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους και η υπόθεση των Γερμανικών Οφειλών, όπως είχε αποφασισθεί από τον Ιούνιο. Κάποιοι κάναμε το καθήκον μας και κάποιοι υπηρετούσαν συμφέροντα, δικά τους και αλλότρια.

Τα παραπάνω αποτελούν μία απλή υπενθύμιση ορισμένων ενδεικτικών γεγονότων. Φυσικά, θα υπάρξει και συνολική καταγραφή και αποτύπωση, όπως μου επιβάλλει η ευθύνη μου. Ο λόγος, όμως, που ο κ. Βούτσης δεν μιλά για αυτά, δεν είναι, βέβαια, για να μην «φτύνει ο κόσμος την Αριστερά», αλλά για να μην φτύνει τους ίδιους ο κόσμος.

Χαίρομαι που μέσα από αυτή τη συνέντευξη, ο κ. Βούτσης εκθέτει στο πανελλήνιο το πραγματικό του πρόσωπο, την μοχθηρία και την υποκρισία με την οποία συμπεριφέρθηκε, αντιμετωπίζοντας συντρόφους του ως αντιπάλους και όχι ως συνοδοιπόρους. Μπορεί ο καθένας να φανταστεί πώς λειτούργησε αυτός ο άνθρωπος ως Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην Αξιωματική Αντιπολίτευση. Μπορεί ο καθένας και η κάθε μια να αντιληφθεί γιατί ο κ. Βούτσης είναι ο κατάλληλος για να ξαναφτιάξει «τη Βουλή που ξέρανε», κατά την ρήση Παυλόπουλου.

«Αρχή άνδρα δείκνυσι. Δεν ξέραμε τι σημαίνει», λέει ο κ. Βούτσης. Προφανώς. Και εξακολουθείτε να μην αντιλαμβάνεσθε με ποιον τρόπο η εξουσία αποκάλυψε κι αποκαλύπτει το πραγματικό σας πρόσωπο.

Πηγή 

Εγκλωβισμένη σε μπλόκα και διαπραγμάτευση η κυβέρνηση

Αντιμέτωπος με την υλοποίηση των πιο σκληρών μνημονιακών πολιτικών και την κλιμάκωση των αγροτικών κινητοποιήσεων καθώς και των αντιδράσεων άλλων επαγγελματικών κλάδων, λόγω ασφαλιστικού, βρίσκεται ο πρωθυπουργός.

Την ίδια ώρα, τα περιθώρια ελιγμών για την κυβέρνηση είναι σχεδόν ανύπαρκτα, καθώς η Αθήνα «καίγεται» για έγκαιρη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, με στόχο να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, προκειμένου μέχρι το τέλος Μαρτίου -πράγμα δύσκολο- να έχουν όλα «τακτοποιηθεί».

Ωστόσο, κυβερνητικές πηγές, στον απόηχο της συνέντευξης του Γάλλου υπουργού Οικονομικών στην "Καθημερινή", εξέφραζαν την ικανοποίησή τους, αφού ο Μισέλ Σαπέν, έστειλε το μήνυμα ότι η ελάφρυνση του χρέους «πρέπει το συντομότερο δυνατό να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

Τα...αγκάθια της διαπραγμάτευσης

Στις 5 σήμερα το απόγευμα ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, θα περάσει την πόρτα του Χίλτον, για να ξεκινήσουν οι πρώτες... αναγνωριστικού χαρακτήρα διαβουλεύσεις με το κουαρτέτο.

Η  πολυπλοκότητα της διαπραγμάτευσης, πάντως, είναι αυτή που θα επηρεάσει και τον πολιτικό σχεδιασμό του Αλέξη Τσίπρα. 

• Τα δημοσιονομικά, που αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα "αγκάθια" κατά την κυβέρνηση, θα βρεθούν σήμερα στο τραπέζι. "Ξεκινάμε με τα δημοσιονομικά. 15 Φεβρουαρίου είναι ένα όριο νομοθέτησης για εμάς, αλλά αυτό θα κριθεί από το πώς θα κυλήσουν οι συζητήσεις" αναφέρει, χαρακτηριστικά στο iefimerida.gr υψηλόβαθμη κυβερνητική πηγή. Επιπλέον, σχολιάζουν με νόημα από το Μαξίμου πως  "δεν είναι καλό να καθυστερήσουν κι άλλο οι εξελίξεις", δείχνοντας κατ' αυτό τον τρόπο ότι πρέπει πάση θυσία να κλείσει άμεςα η αξιολόγηση.
• Το ασφαλιστικό, θα απασχολήσει τις διαπραγματεύσεις αύριο Τρίτη, παρουσία του αρμόδιου υπουργού Γ.Κατρούγκαλου με την κυβέρνηση να διαμηνύει ότι είναι "κόκκινη γραμμή" η προστασία των κύριων συντάξεων.

«Επί ποδός» το Μαξίμου… αποκλεισμένοι οι βουλευτές

Στο Μέγαρο Μαξίμου όλο το Σαββατοκύριακο, πραγματοποιήθηκαν κλειστές "συσκέψεις". Θέματα, όπως το Προσφυγικό αλλά και οι εξελίξεις σε επίπεδο διαπραγμάτευσης, και λόγω των κινητοποιήσεων, βρέθηκαν στο επίκεντρο.

Κυβερνητικό στέλεχος, σε κατ' ιδίαν συνομιλία του με το iefimerida.gr, αναφέρει πως «η αλήθεια είναι ότι ξεκινάει ένα δύσκολος Φεβρουάριος». 

Στην ίδια γραμμή, κοινοβουλευτικός παράγοντας, αποκαλύπτει ότι «πολλοί βουλευτές της επαρχίας έμειναν στην Αθήνα αυτό το Σαββατοκύριακο, γιατί υπήρχαν μπλόκα», δείχνοντας ταυτόχρονα την ανησυχία του για την έκβαση των κινητοποιήσεων. 

Για πολλοστή φορά, πάντως, από το Μαξίμου διαμηνύουν πως η Κοινοβουλευτική ομάδα είναι «μπετοναρισμένη». «Το θέμα είναι να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στην κοινωνία. Ότι θα υπάρξουν, όμως, επιβαρύνσεις, θα υπάρξουν», σημειώνει έτερο κυβερνητικό στέλεχος. Σχολιάζοντας τέλος, τις βολές που εκτοξεύουν τα κόμμα της αντιπολίτευσης οι ίδιες πηγές κάνουν λόγο για «προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό κλίμα».

Πηγή 

Ικανή κυβέρνηση ή ικανή για όλα;

Της Βασιλικής Σιούτη*

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από τον σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και οι πρώτες εκατό μέρες της δεύτερης διακυβέρνησής τους, επιβεβαιώνουν τις υποψίες όσων η καλοπιστία είχε όρια.

Είναι πλέον προφανές ότι πρόκειται για μία πολιτικά ερμαφρόδιτη κυβέρνηση με οπορτουνιστική ηγεσία, της οποίας ο σκοπός δεν ήταν άλλος από την κατάληψη της εξουσίας - όταν είδε ότι αυτό ήταν εφικτό λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής συγκυρίας.

Η νοοτροπία αυτή -η εξουσία για την εξουσία- είναι ξένη για την Αριστερά, αλλά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου σε καμία περίπτωση δεν είναι μία αριστερή κυβέρνηση. Είναι ένα αριστεροδεξιό συνονθύλευμα με κύριο χαρακτηριστικό τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία.

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου στον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης έκανε όσα κατήγγειλε, μεγάλωσε τη ζημιά στην οικονομία, δεν ανακούφισε στο ελάχιστο τα θύματα της κρίσης, δεν ανέτρεψε καμία κοινωνική αδικία και δεν έχει να επιδείξει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Επιπλέον, επέδειξε πλήρη ανικανότητα στη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Με δυο λόγια, δεν έχει να παρουσιάσει κανένα θετικό έργο και αντιθέτως αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη η βουλιμία με την οποία τα στελέχη της επιδίδονται στη λαφυραγώγηση του κράτους.

Πέρα από την πολιτική εξαπάτηση και την έλλειψη έργου, όμως, ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα αποτελεί η προφανής διαχειριστική ανεπάρκεια. Αδυνατούν να αντεπεξέλθουν όχι μόνο στη δύσκολη πρόκληση της κρίσης, αλλά ακόμα και στην καθημερινή διαχείριση. Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται όσοι ξεγελιούνται από το «κύρος» που προσδίδει η θεσμική ιδιότητα και δεν βλέπουν ακόμα τι συμβαίνει κάτω από αυτήν.

Οι τακτοποιήσεις συγγενών και ημετέρων, το χτίσιμο κομματικού κράτους, οι ενδείξεις αυταρχισμού, ο συγκεντρωτισμός, η έλλειψη διαφάνειας, η αναξιοκρατία, η άρνηση λογοδοσίας, η αλαζονεία που επιδεικνύεται, εξαφάνισαν πολύ σύντομα και το «ηθικό πλεονέκτημα» του μη δοκιμασμένου.

Το μόνο υπαρκτό έργο είναι η υλοποίηση κάποιων μνημονιακών πολιτικών που δεν μπορούσαν να περάσουν οι προηγούμενοι. Αυτό έκανε κάποιους που παλιότερα ήταν απέναντί τους, να τους υποστηρίξουν είτε ενθέρμως είτε με επιφύλαξη. Ανάμεσά τους αρκετοί από τους δανειστές και από εκείνους που ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε θεωρούσε «ταξικούς αντιπάλους». Αυτοί πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στηριχθεί, επειδή μόνο αυτός μπορεί να περνάει τα μέτρα και τις ιδιωτικοποιήσεις χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, όσο και αν μεταλλάχθηκε, δεν έχει καμία διάθεση, ούτε δυνατότητα να μετατραπεί στον «μεταρρυθμιστή» που ονειρεύονται κάποιοι. Θα προωθεί μόνο όσα είναι απαραίτητα για να παραμένει στην εξουσία. Ταυτόχρονα θα ξηλώνει ό,τι τον εμποδίζει για να χτίσει ένα ελεγχόμενο κομματικό κράτος. Μια ιδέα των επιδιώξεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πάρει κανείς παρατηρώντας το πώς έχει μετατρέψει ήδη το κόμμα. Πλήρως αρχηγοκεντρικό, χωρίς να λειτουργεί καμία ουσιαστική δημοκρατική διαδικασία, παρά μόνο προσχηματικά.

Οσοι περιμένουν από τον Αλέξη Τσίπρα να υλοποιήσει μία -αστική έστω- μεταρρύθμιση, έχουν τόσες πιθανότητες να τη δουν, όσες και αυτοί που περίμεναν σοσιαλισμό.

Η κοινωνία συνήθως «δεν ξυπνάει μονομιάς». Υπάρχουν διαφορετικές ταχύτητες αντίληψης των πραγμάτων. Φτάνει όμως κάποια στιγμή που όλοι πάνω κάτω συνειδητοποιούν τι συμβαίνει.

Στην περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όλα είχαν διαφανεί από πολύ νωρίς, αρκεί να παρατηρούσε κανείς τα σημάδια.

Η χαμηλών δυνατοτήτων ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανώς ανέτοιμη και ακατάλληλη για να διαχειριστεί την εξουσία και στην πραγματικότητα ούτε σχέδιο είχε ούτε ήξερε τι ήθελε να κάνει.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως, εκτός από απροετοίμαστη αποδείχθηκε σύντομα ότι ήταν και αναξιόπιστη. Στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου, σχεδόν ένα μήνα μετά την εκλογική νίκη, ο Γ. Βαρουφάκης σε συνεννόηση με τον Α. Τσίπρα και τον Γ. Δραγασάκη δεσμεύτηκε ότι η κυβέρνηση αποδέχεται τα μνημόνια και θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Αυτά στις Βρυξέλλες, γιατί στο εσωτερικό επιχείρησαν να κρύψουν όσα υπέγραψαν, παρουσιάζοντας το μαύρο ως άσπρο.

Αυτό που έμενε ήταν να βρεθεί ένας τρόπος για να πλασάρουν τη στροφή στον ελληνικό λαό. Οι προεδρικοί του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, ομολογούσαν ότι η μόνη «κόκκινη γραμμή» που στα αλήθεια είχαν, ήταν να μην αποτελέσει η κυβέρνηση αριστερή παρένθεση.

Αλλά κι ο Πάνος Καμμένος είχε δώσει αφορμές για να αμφισβητηθεί η ανιδιοτέλεια της «αντιμνημονιακής» στάσης του. Κάποιοι ξεχνούν, αλλά τέσσερα χρόνια πριν, σύμφωνα με την τότε διαρροή της προεδρίας του Κάρολου Παπούλια, ο -ούτε νεκρός δεν υπογράφω μνημόνιο- Πάνος Καμμένος διαπραγματευόταν τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση Σαμαρά, αν του προσέφεραν το υπουργείο Εθνικής Αμυνας.

Το αντιμνημόνιο, τελικά, αποδείχθηκε και για τις δύο ηγεσίες ότι ήταν το πρόσχημα και το όχημα. Ενα χρόνο μετά, η δικαιολογία της «αναγκαστικής» συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, δεν μπορεί να σταθεί, αφού και οι δύο τώρα ακολουθούν την πολιτική των μνημονίων και ο λόγος που υποτίθεται ότι τους ένωσε -η αντιμνημονιακή θέση- δεν υφίσταται. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ΑΝΕΛ ήταν και είναι επιλογή.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούσε να μοιραστεί την εξουσία. Από τη στιγμή που δεν γινόταν αλλιώς, όμως, επέλεξε τον πιο βολικό εταίρο. Αυτόν που θα αρκούνταν σε μερικά ανταλλάγματα και δεν θα ζητούσε προγραμματικές συμφωνίες. Με τον Καμμένο υπάρχει επιπλέον και πολιτική χημεία όπως και οι ίδιοι παραδέχονται.

Αν στην πορεία αποδειχθεί ότι οι δυνάμεις τους δεν είναι αρκετές για να διατηρήσουν την εξουσία, έχουν εκφράσει την προτίμησή τους για το περιθωριακό κόμμα του Βασίλη Λεβέντη, ενώ μέχρι πρότινος επένδυαν και στην υποστήριξη του Κώστα Καραμανλή.

Η σύμπραξη όμως του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο και το φλερτ με τον Βασίλη Λεβέντη και τον Κώστα Καραμανλή, αποκαλύπτει -πέρα από την αποϊδεολογικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ- ότι ενδεχομένως δεν υπάρχουν όρια στα όσα είναι διατεθειμένοι να κάνουν για την εξουσία. Ενας Γάλλος συγγραφέας κάποτε έλεγε: «Υπάρχουν κάποιοι χειρότεροι από τους ανίκανους: Αυτοί που είναι ικανοί για όλα».

* Η κ. Βασιλική Σιούτη είναι δημοσιογράφος.