Βία κατά των Γυναικών: Ένα πρόβλημα, πολλές όψεις

«Θέλω να ουρλιάξω!

Θέλω να βγάλω την οργή που με πνίγει - τη δική μου

κι όλων των κοριτσιών, γυναικών, αγοριών, ανδρών

που έχουν κακοποιηθεί και έχουν στερηθεί

ακόμα και το δικαίωμα να είναι οργισμένοι γι' αυτό!»

(Δήμητρα Πατρικαράκου: Βεβήλωση-Μια αληθινή ιστορία κακοποίησης, Εκδόσεις Αρμός)

Λίγα συνταρακτικά λόγια από καρδιάς, από μια γυναίκα που σημαδεύτηκε για πάντα από τη βία, μόνο λόγω του φύλου της. Αυτή η γενναία ψυχή, με πολύ πόνο και πολύ κόπο, κατάφερε να λυτρωθεί. Να σπάσει τα δεσμά του θυμού. Ενός θυμού που συνήθως μένει κρυφός, ανομολόγητος, απαγορευμένος.

Άραγε, πόσοι άλλοι συνάνθρωποί μας, γυναίκες πρωτίστως, αλλά και παιδιά, κορίτσια και αγόρια, έχουν βρεθεί ή βρίσκονται σήμερα στη δραματική θέση του θύματος βίας λόγω φύλου;

Όπως, δυστυχώς, δεν παύουν να μας θυμίζουν οι έρευνες, τα θύματα είναι πολλά. Πιο πολλά από όσο αντέχουμε να παραδεχτούμε.

Στην ήπειρό μας, 1 στις 3 γυναίκες έχουν υποστεί ή θα υποστούν σωματική βία λόγω φύλου, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους...

Αυτό τι σημαίνει; Ότι, πρακτικά, η βία κατά των γυναικών είναι παντού, είναι γύρω μας. Στο διαμέρισμα του πάνω ορόφου, στο σούπερ μάρκετ του «νταή» επιχειρηματία, στο προαύλιο του σχολείου, στον αθλητικό σύλλογο της γειτονιάς, στο ψεύτικο προφίλ του virtual «κολλητού». Και δυστυχώς, μπορεί να είναι και «εντός των τειχών». Στο άβατο της δικής μας ζωής. Το μέγεθος του προβλήματος είναι τεράστιο.

Στην Ευρώπη, τα θύματα είναι 62 εκατομμύρια γυναίκες! Οι αριθμοί μας λένε ακόμη ότι πολλαπλασιάζονται οι ανθρωποκτονίες γυναικών, αλλά και τα λεγόμενα «εγκλήματα τιμής» έναντι γυναικών και κοριτσιών. Οι ακραίες πρακτικές του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων έχουν εφαρμοστεί σε τουλάχιστον 500.000 κορίτσια. Όχι σε κάποια χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου, αλλά εντός της Ε.Ε!

Οι επιπτώσεις της βίας κατά των γυναικών, λόγω φύλου, είναι ανυπολόγιστες σε κάθε επίπεδο. Η βία κατά των γυναικών διαρρηγνύει τα δικαιώματα στη ζωή, την ελευθερία, και την ασφάλεια. Θίγει την αξιοπρέπεια, την αυτονομία γυναικών και κοριτσιών. Η βία λόγω φύλου μπορεί να προκαλέσει προσωρινή ή και μόνιμη σωματική, σεξουαλική, ψυχική, συναισθηματική ή ψυχολογική βλάβη στις γυναίκες που την υφίστανται. Ακόμη και να καταλήξει σε θάνατο. Μπορεί ακόμη να καταστρέψει οικονομικά το θύμα. Δημιουργεί τεράστια τραύματα στον άμεσο και έμμεσο περίγυρο και δυστυχώς και στα παιδιά που συχνά γίνονται αυτόπτες μάρτυρες βίας. Διαιωνίζει την ανισότητα των φύλων, καθώς η βία κατά των γυναικών επηρεάζει συνολικά τη θέση τους στην κοινωνία.

Οι μελέτες μας δείχνουν ότι υγιείς και μορφωμένες γυναίκες είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν υγιή και πιο μορφωμένα παιδιά, συμβάλλοντας σε ένα θετικό κύκλο ανάπτυξης των κοινωνιών.

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ετήσιο κόστος της βίας κατά των γυναικών λόγω φύλου, εκτιμάται σε 228 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2012. Δηλαδή το 1,8% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της ΕΕ! Από το κόστος αυτό, τα 45 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως δαπανώνται σε δημόσιες και κρατικές υπηρεσίες και 24 δισεκατομμύρια ευρώ αφορούν απολεσθείσα οικονομική παραγωγή.

Η πρόληψη της βίας κατά των γυναικών είναι κρίσιμη. Η βία κατά των γυναικών είναι βαθιά ριζωμένη σε αρνητικά στερεότυπα για τα φύλα.

Πρώτος στόχος όλων μας πρέπει να είναι η συστηματική αποδόμηση των στερεοτύπων που «διδάσκουν» την ταπείνωση της γυναίκας ως «φυσικό» καθήκον του φύλου της. Κι αυτό πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα, αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες αλλαγής. Ο σεξισμός εμφανίζεται πολύ ανθεκτικός στις νεότερες γενιές. Ίσως γιατί είναι ριζωμένος και στο προαύλιο του σχολείου ακόμη και με τη μορφή του εκφοβισμού. Ίσως γιατί όταν χτυπάει το κουδούνι, η εκμάθηση παρωχημένων ρόλων συνεχίζεται στην τάξη. Ρητά ή άρρητα, συνειδητά ή όχι, ενθαρρύνονται στο σχολείο, σε ανύποπτο χρόνο, κρίσιμες αποφάσεις σταδιοδρομίας, με «σφραγίδα καταλληλότητας» για το κάθε φύλο... Τη διατήρηση της ανισότητας στηρίζει η διαφήμιση και οι στρατηγικές μάρκετινγκ που διακρίνουν μεταξύ παιχνιδιών και βιβλίων για «κορίτσια» και για «αγόρια». Δεν είναι παράδοξο ότι οι παραδοσιακοί ρόλοι συνεχίζουν να επιβιώνουν στο σπίτι, με τη γυναίκα να επωμίζεται σχεδόν όλες τις φροντίδες.

Μπορούμε να διακρίνουμε, ακόμη, τους νέους κινδύνους από την αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Κάθε μέρα, νέες περιπτώσεις διακρίσεων και «ψηφιακής» έμφυλης βίας έρχονται στο προσκήνιο, όπως και περιστατικά προσέγγισης ανηλίκων - κυρίως εφήβων- με βλέψεις σεξουαλικής κακοποίησης.

Όταν το 2006 στην Ελλάδα αναγνωρίστηκε διά νόμου (ν. 3500) ο βιασμός εντός γάμου ως έγκλημα, είμαι βέβαιη ότι προκάλεσε έκπληξη, ίσως και δυσαρέσκεια σε κάποιους. Όμως, στάθηκε το πρώτο βήμα για να ξεκινήσει μια παιδευτική διαδικασία για την ελληνική κοινωνία. Αυτή η διαδικασία πρέπει να συνεχιστεί. Γιατί το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών δεν θα μας το λύσει «κάποιος άλλος», αλλά όλοι εμείς.

Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια της βίας γύρω μας, και να μη διστάζουμε να μιλήσουμε γι'αυτά. Όπου κι αν τα ανακαλύψουμε. Δεν έχουμε περιθώριο να κάνουμε τα «στραβά μάτια». Πρέπει να γίνουμε περισσότερο καταγγελτικοί. Οφείλουμε να αγανακτούμε όταν βλέπουμε άνδρες να ταπεινώνουν και να εξευτελίζουν τη σύντροφο, σύζυγο ή συνοδό τους, για να την... συνετίσουν, να την... επαναφέρουν στην τάξη. Μια προσπάθεια που ίσως κορυφωθεί στις ιδιωτικές στιγμές.

Οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε αν διαπιστώσουμε ότι μια ιστοσελίδα χυδαιολογεί και προσβάλλει το γυναικείο φύλο. Οφείλουμε να ανησυχούμε αν στο περιβάλλον μας, στη γειτονιά μας, υποπτευόμαστε ότι γυναίκες εξαναγκάζονται σε σεξουαλική ή άλλης μορφής εκμετάλλευση.

Οφείλουμε ακόμη να καταγγείλουμε τον μικρό-ή μεγάλο-καθηγητή που εκβιάζει τη φοιτήτρια με «όπλο» τη βαθμολογία. Πρέπει να εξοργιστούμε και όταν ακούμε μεγαλοσχήμονες να εκφράζουν το σεξισμό τους. Όπου κι αν βρίσκονται, ακόμη και στη Βουλή.

Δεν υπάρχουν πρόσωπα ταμπού στο θέμα της βίας. Γιατί η βία κατά των γυναικών δεν γνωρίζει κοινωνικούς, μορφωτικούς, γεωγραφικούς ή άλλους περιορισμούς. Ανοχή στη Βία κατά των Γυναικών, σημαίνει Συνενοχή. Και αυτό μπορεί να σταματήσει μόνο με τη βοήθεια όλων μας, ανδρών και γυναικών.   

Βάσω Κόλλια  

Ρήγμα από το Ευρωκοινοβούλιο στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας

Νέο ρήγμα στις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας προκάλεσε το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για προσωρινή διακοπή των ενταξιακών συνομιλιών με την Τουρκία. Συγκεκριμένα, οι ευρωβουλευτές ζήτησαν την Πέμπτη, να σταματήσουν προσωρινά οι συνομιλίες για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της Άγκυρας, η οποία απαξιώνει πλήρως το ψήφισμα, κάνοντας μάλιστα και συστάσεις στους Ευρωπαίους να προσέχουν τα λόγια τους όταν μιλάνε για τον Ερντογάν.

Οι ευρωβουλευτές προχώρησαν στο εν λόγω ψήφισμα, εξαιτίας της «δυσανάλογης», όπως την χαρακτήρισαν, αντίδρασης της Άγκυρας, έπειτα από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου, καθώς και της πιθανότητας να επανέλθει από το καθεστώς η θανατική ποινή.

Επιπλέον, εκτιμούν ότι η Τουρκία δεν επιδεικνύει την πολιτική βούληση για συνεργασία, καθώς μεταξύ άλλων δεν έχει εκπληρώσει όλα τα σημεία για την απελευθέρωση του καθεστώτος των θεωρήσεων βίζας.

Σημειώνεται ότι πρόκειται για μη δεσμευτικό αίτημα, υπέρ του οποίου ψήφισε πολύ μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Ευρωκοινοβουλίου.

Συγκεκριμένα, εγκρίθηκε με 479 ψήφους υπέρ, 37 κατά και 107 αποχές. Το ψήφισμα αυτό θα το απευθύνουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, ωστόσο είναι μάλλον απίθανο οι κυβερνήσεις της ΕΕ να ανταποκριθούν στο εν λόγω αίτημα.

Για παραβίαση των θεμελιωδών ευρωπαϊκών αξιών έκανε λόγο η Άγκυρα, με αφορμή το ψήφισμα, το οποίο όπως λέει, δεν παίρνει στα σοβαρά.

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση υφίστανται ήδη πιέσεις και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ψηφίσει υπέρ της προσωρινής διακοπής των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Άγκυρα δεν έχει σημασία, υποστήριξε ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ.

"Αναμένουμε από τους Ευρωπαίους ηγέτες να αντισταθούν σε αυτήν την έλλειψη οράματος. Η ΕΕ θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσει το μελλοντικό όραμά με την Τουρκία ή χωρίς αυτήν", είπε μιλώντας σε δημοσιογράφους στην Άγκυρα.

Από την πλευρά του, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μεχμέτ Σιμσέκ, με μήνυμά του στο Twitter χαρακτήρισε "λαϊκιστική" και "κοντόφθαλμη" την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σημειώνοντας ότι με τον τρόπο αυτό δεν θα ενθαρρυνθεί η υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων στην Τουρκία.

«Η ψήφος των ευρωβουλευτών υπέρ της προσωρινής διακοπής των ενταξιακών συνομιλιών της Τουρκίας με την ΕΕ παραβιάζει θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός, αρμόδιος για τις υποθέσεις της ΕΕ, Ομέρ Τσελίκ, και πρόσθεσε πως «η Τουρκία δεν παίρνει στα σοβαρά την ψηφοφορία αυτή».

Ο Τσελίκ είπε ακόμα πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν βλέπει τα σημαντικά όταν ασχολείται με την Τουρκία και πως θα πρέπει να προσέχει πώς μιλάει όταν αναφέρεται στον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι ευρωβουλευτές δεσμεύτηκαν να επανεξετάσουν το ψήφισμα, όταν θα αρθούν τα δυσανάλογα μέτρα που έχουν ληφθεί στο πλαίσιο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην Τουρκία, και εφόσον αποκατασταθούν το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλη τη χώρα.

Πηγή 

Ξεπερνούν τις 17.000 οι ελληνικές επιχειρήσεις με έδρα Βουλγαρία

Η μεγάλη φορολογία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα κάνει χιλιάδες εταιρείες να μετακομίζουν σε άλλες χώρες όπως η Βουλγαρία και η Κύπρος. Είναι ενδεικτικό ότι πλέον ο αριθμός των ελληνικών επιχειρήσεων με έδρα στη Βουλγαρία, όπου η φορολογία εταιρειών είναι μόλις 10% έχει αυξηθεί, από 2.000 που ήταν στην αρχή της κρίσης το 2010, σε πάνω από 17.000, σύμφωνα με τα στοιχεία της κυβέρνησης της γειτονικής χώρας τα οποία επικαλείται το Reuters.

Η μαζική φυγή εταιρειών στη Βουλγαρία έχει προκαλέσει συναγερμό στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία θέλει τώρα να συνεργαστούν οι δύο χώρες για να διαπιστώσει αν οι επιχειρήσεις αυτές απλώς μεταφέρουν την έδρα τους στη γειτονική χώρα για να γλιτώσουν φόρους ή μεταφέρουν εκεί όλες τους τις δραστηριότητες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια που αφορούν το 2014, οι εταιρείες που έχουν μεταφερθεί από την Ελλάδα στη Βουλγαρία έχουν ετήσιο τζίρο που διαμορφώνεται σε 5 δισ. ευρώ και απασχολούν περίπου 53.000 άτομα. Από τις αρχές του έτους έχουν κάνει έναρξη στη Βουλγαρία πάνω από 3.600 ελληνικές εταιρείες. Πέρυσι είχαν μεταφερθεί στη γειτονική χώρα 3.262 επιχειρήσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία από τη Βουλγαρία που επικαλείται το Reuters.

Ειδική αναφορά κάνει το ειδησεογραφικό πρακτορείο στις Σέρρες. Εκεί τα μέλη του τοπικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου έχουν μειωθεί, από 17.000 που ήταν πριν από την κρίση, σε 10.000. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλές επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο λόγω της κρίσης. Από τις 7.000 που έκλεισαν, οι 1.000 πήγαν στη Βουλγαρία, σύμφωνα με τον πρόεδρο του επιμελητηρίου Χρήστο Μέγκλα. Η μεταφορά των επιχειρήσεων έχει συμβάλει επίσης στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, από 13,8% το 2010, σε άνω του 29%.

Οπως λένε παράγοντες της αγοράς, ο μόνος τρόπος για να επιστρέψουν ξανά οι εταιρείες αυτές στη χώρα μας είναι να μειωθεί η φορολογία, αλλά και να απλοποιηθεί η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος για να ανοίξει τη δική του επιχείρηση.  

Πηγή

Γραφείο Προϋπολογισμού Βουλής: Υπό αίρεση η πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7% το 2017

Το μέλος της επιστημονικής επιτροπής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους εξέφρασε την εκτίμηση ότι η πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7% είναι ολίγον τι συζητήσιμη. Να επανεξετασθεί το μείγμα της φορολογικής πολιτικής. Η λιτότητα προκαλεί ύφεση, τόνισε.

Η υλοποίηση του προϋπολογισμού και η επίτευξη των στόχων του θα εξαρτηθούν από την βούληση για μεταρρυθμίσεις, ανέφερε το μέλος της επιστημονικής επιτροπής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους της Βουλής Πέτρος Καζάκος μιλώντας νωρίτερα σήμερα στην επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ.

Στο ζήτημα που θέτουν πολλοί βουλευτές για το κατά πόσον ο νέος προϋπολογισμός θα μπορέσει τελικά να εφαρμοστεί, ο Πέτρος Καζάκος είπε ότι μπορεί να εφαρμοστεί αλλά με πολλούς αστερίσκους.

«Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει εκφρασμένη πολιτική βούληση και μέσω του προϋπολογισμού να πετύχει το τρίτο Μνημόνιο, να πετύχει το τρίτο πρόγραμμα προσαρμογής», είπε και πρόσθεσε ότι αν πετύχει ο προϋπολογισμός δρομολογούνται εξελίξεις που θα μας επιτρέψουν να βγούμε από τους φαύλους κύκλους του παρελθόντος, να επιστρέψουμε στις αγορές, να εξασφαλίσουμε ρευστότητα για τις επιχειρήσεις, «παρά ταύτα γνωρίζουμε ότι πολλές από τις δράσεις που προβλέπονται μπορεί να αντιμετωπίσουν εμπόδια».

Στο ερώτημα αν οι προβλέψεις στις οποίες στηρίζεται ο προϋπολογισμός είναι επισφαλείς ή όχι, ο κ. Καζάκος εξέφρασε την εκτίμηση ότι «η πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7% είναι ολίγον τι συζητήσιμη και εξαρτάται από παράγοντες που δεν είναι βέβαιο ότι θα εκπληρωθούν», όπως για παράδειγμα η ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης η οποία θα άνοιγε το δρόμο για την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, θα βελτιώσει το οικονομικό κλίμα, θα άρει τους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.

«Ελπίζουμε ότι τελικά η δεύτερη αξιολόγηση θα επιτευχθεί με όλα τα κουσούρια που θα έχει αυτός ο συμβιβασμός, και θα περάσουμε σε πιο ήρεμα νερά. Αυτό θα σημάνει ότι θα σταματήσουν και οι μάχες οπισθοφυλακής που δίνονται σε διάφορους τομείς», είπε το μέλος της επιστημονικής επιτροπής και επισήμανε ότι υπάρχουν και άλλες αβεβαιότητες που σχετίζονται με τους φόρους.

Για τις προβλέψεις ανάπτυξης είπε ότι «η προσδοκία υψηλού ρυθμού μεγέθυνσης είναι κάτι σαν άλμα, γιατί το 2,7% είναι υψηλός ρυθμός αν κάποιος σκεφτεί τι συνέβη τα δύο, τρία χρόνια. Αλλά αυτό το άλμα δεν είναι χωρίς προϋποθέσεις. Θα εξαρτηθεί από το εάν θα υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις, αν θα υπάρξει συμφωνία με τους θεσμούς κλπ».

Όπως δε επισήμανε, σε περισσότερο τεχνικό επίπεδο, αυτή η αύξηση του ΑΕΠ θα προέλθει από την ιδιωτική κατανάλωση, από τις επενδύσεις που θα πρέπει να κάνουν επίσης άλμα, που θα αυξηθούν δηλαδή κατά 9% και βέβαια από τις εξαγωγές οι οποίες μέχρι και το 2016 αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, μεταξύ άλλων και του προβλήματος των κεφαλαιακών ελέγχων.

«Αυτές οι προβλέψεις, οι πολύ ευνοϊκές, μπορεί και να εκπληρωθούν αν προχωρήσουν οι πολυσχιδείς μεταρρυθμίσεις που έχουν συζητηθεί επαρκώς και θα μας δώσουν τη δυνατότητα συμμετοχής σε διάφορα ευρωπαϊκά πακέτα (ΕΣΠΑ, πακέτο Γιούνκερ), αν ολοκληρωθούν κρίσιμες αποκρατικοποιήσεις που θα δώσουν το κατάλληλο σήμα στις αγορές καθώς και μια σειρά μεταρρυθμίσεων όπως το να μειωθεί η γραφειοκρατία, να υπάρξει συνέχεια στην πολιτική, να δοθούν δυνατότητες χρηματοδότησης των επιχειρήσεων ιδίως των μικρομεσαίων, να επιταχυνθεί η δικαιοσύνη και να γίνει αποτελεσματική η διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και άλλα πολλά.

«Αυτά είναι ένα τεράστιο πακέτο μεταρρυθμίσεων πολλές από τις οποίες έχουν ολοκληρωθεί αλλά προφανώς έχουμε δυσκολίες στην υλοποίησή τους. Εάν γίνουν όλα αυτά, τότε ναι, μπορεί να έχουμε εντυπωσιακή ανάκαμψη των επενδύσεων χωρίς τις οποίες μια ανάκαμψη μπορεί να διαψευστεί».

Ο κ. Καζάκος είπε ακόμη ότι ενδεχομένως θα έχουμε πρόβλημα στην αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης με δεδομένους τους φόρους. «Μπορεί να υπάρχουν εφεδρείες, δεν ξέρω, μπορεί να υπάρχουν αποταμιεύσεις κάτω από τα στρώματα, μπορεί να βρεθούν άλλοι τρόποι ικανοποίησης καταναλωτικών αναγκών αλλά όταν αυξάνεις φόρους είναι δύσκολο να περιμένεις αύξηση της κατανάλωσης», είπε ο κ. Καζάκος.

Παράλληλα αναφέρθηκε και στους εξωτερικούς κινδύνους και πόσο μπορεί να επηρεάσουν την μη υλοποίηση των στόχων, γεγονότα όπως είναι το brexit, η κλιμάκωση της έντασης στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή τα προβλήματα με τα τραπεζικά συστήματα στις χώρες της ευρωζώνης. «Η χώρα δεν κινδυνεύει απλά, βρίσκεται χωρίς εφεδρείες, χωρίς μαξιλάρι σε περίπτωση εξωτερικών διαταραχών», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Στο αν ο προϋπολογισμός είναι αναπτυξιακός ή υφεσιακός ο κ. Καζάκος είπε ότι «ο προϋπολογισμός είναι φανερό ότι συνεχίζει την λιτότητα, μειώνει δαπάνες και κυρίως αυξάνει τους φόρους και η λιτότητα δημιουργεί ύφεση».

Αναγνώρισε ωστόσο ότι ο προϋπολογισμός συντάσσεται με δεδομένη μια βαριά κληρονομιά που μας ωθεί προς τα εκεί και υπό τις συνθήκες αυτές είναι πραγματικά δύσκολο να υπάρξει αντικυκλική πολιτική και «το θέμα της λιτότητας άλλωστε τίθεται γενικά και σε επίπεδο ΕΕ. Δεν είμαστε μόνο εμείς που ακολουθούμε περιοριστικές πολιτικές αν και σε εμάς υπάρχουν καταστάσεις ακραίες».

Είπε επίσης ότι πρέπει να επανεξετασθεί το μείγμα της φορολογικής πολιτικής, γιατί η συνεχής έμφαση στους έμμεσους φόρους δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να βρούμε λύσεις ενώ υπογράμμισε και την ανάγκη για την επανεξέταση των δαπανών του κράτους για τις οποίες «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι , μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήταν πάνω από το μέσο όρο των χωρών της ευρωζώνης».

Ο κ. Καζάκος αναφερόμενος στην προοπτική διευθέτησης του χρέους, είπε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έχουμε ταχεία άρση της αβεβαιότητας και τότε είναι πιθανό οι επιδόσεις της οικονομίας μπορεί να είναι καλές.

Πρόσθεσε όμως ότι «οποιαδήποτε διευθέτηση του χρέους θα πάει χαμένη αν δεν αλλάξει εσωτερική ρότα η χώρα».    

Πηγή

FT : Αδικο να ζητούν από την Ελλάδα πλεονάσματα 3,5%

Θέση στη διελκυστίνδα για το ελληνικό χρέος παίρνουν οι Financial Times. Τονίζουν πως το ΔΝΤ ορθά επιμένει σε χαλάρωση των στόχων. Αντιπαραγωγικές και δονκιχωτικές οι απαιτήσεις των Ευρωπαίων, που επιδεικνύουν «βάναυση επιμονή» στη λιτότητα.

Έχουν περάσει πάνω από έξι χρόνια από τότε που η Ελλάδα, κλυδωνιζόμενη από ένα μεγάλο φορτίο δημόσιου χρέους, αναγκάστηκε να στραφεί στους εταίρους της στην ευρωζώνη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για μια διάσωση.

Ως το τέλος του έτους, αν οι δανειστές δεν καταφέρουν να καταλήξουν σε συμφωνία, το ΔΝΤ μπορεί να αποφασίσει τελικά να αποχωρήσει από το πρόγραμμα διάσωσης και να αφήσει την Ευρώπη να βάλει η ίδια τάξη στα προβλήματά της.

Το σημείο τριβής αφορά το αν η Ελλάδα, η οποία έχει ήδη προχωρήσει σε τεράστια δημοσιονομική σύσφιξη από τότε που ξεκίνησε η διάσωση, θα πρέπει να επιτύχει και να διατηρήσει ένα ακόμα πολύ φιλόδοξο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος από το 2018 και έπειτα.

Το ΔΝΤ τάσσεται, ορθά, ενάντια στην πρόταση αυτή. Μια τέτοια πολιτική θα δημιουργούσε τον κίνδυνο να καταπνίξει μια εκκολαπτόμενη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και να μεταθέσει για αργότερα τη μείωση του βάρους του χρέους.

Το Ταμείο έχει επίσης δίκιο ότι η Ελλάδα χρειάζεται πιθανότατα περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους, είτε με διαγραφή της ονομαστικής αξίας είτε με μείωση της καθαρής παρούσας αξίας μέσω αλλαγών στις ωριμάνσεις και τα επιτόκια, για να καταφέρει να βγει από τη σημερινή δύσκολη θέση.

Συνολικά, το Ταμείο έχει διαδραματίσει θετικό ρόλο ως ένας από τους δανειστές της Ελλάδας. Θα ήταν κρίμα να αποχωρήσει. Αλλά αν οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης επιμείνουν στην εφαρμογή μη παραγωγικών πολιτικών που θα επιδεινώσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με τη βιωσιμότητα του χρέους και που είναι αντίθετες με την προσέγγισή τους στη δημοσιονομική πολιτική σε άλλες χώρες της Ε.Ε., το ΔΝΤ θα έχει δίκιο να φύγει.

Το Eurogroup προβλέπει ότι η Ελλάδα θα επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Ένας τέτοιος στόχος μπορεί να είναι εφικτός για ένα έτος, εφόσον υπάρχει αρκετή υποκείμενη δυναμική στην οικονομία. Αλλά το να συνεχίσει να τον επιτυγχάνει «για το μεσοπρόθεσμο διάστημα», όπως προβλέπει το σχέδιο, είναι σίγουρα δονκιχωτικό για μια οικονομία με χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης και εύθραυστη επιχειρηματική και καταναλωτική εμπιστοσύνη.

Μια προσεκτική, καλά ζυγισμένη προσαρμογή για να επιστρέψει η κυβέρνηση στη βιωσιμότητα, είναι ένα ζήτημα. Αλλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό η βάναυση επιμονή στην επίτευξη πλεονασμάτων για πολλά χρόνια.

Η ελληνική οικονομία έχει αναπτυχθεί για δύο διαδοχικά τρίμηνα: δεν πρόκειται για μια τόσο σημαντική ώθηση, ώστε να είναι κανείς βέβαιος ότι θα αντέξει μια αέναη δημοσιονομική περιστολή.

Η κατάσταση είναι αρκετά αλλόκοτη για την ευρωζώνη για δύο λόγους:

Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αρχίζει να κινείται σταδιακά προς τη θέση ότι η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει την ανάπτυξη, ειδικά στις χώρες που έχουν το δημοσιονομικό περιθώριο. Ακόμα και για ελλειμματικές χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, η Επιτροπή αναγνώρισε σοφά ότι δεν έχει οικονομικό ή πολιτικό νόημα να προσπαθήσει να τους επιβάλει ένα αντιπαραγωγικό δημοσιονομικό σφίξιμο. Οπότε, το να συνεχίζει να επιμένει στη λιτότητα στην Ελλάδα φαίνεται αυθαίρετο και άδικο.

Δεύτερον, παρά την αλλεργία τους απέναντι στη δημοσιονομική χαλαρότητα, αρκετές κυβερνήσεις της ευρωζώνης, ειδικά η Γερμανία, τάσσονται με θέρμη υπέρ της παραμονής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα διάσωσης εξαιτίας της αξιοπιστίας που φέρνει η παρουσία του. Αν το Ταμείο δεν κάνει πίσω, όπως θα όφειλε, το Βερολίνο θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη συμμετοχή του ΔΝΤ και στη διατήρηση του στόχου του 3,5% για το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας.

Η Γερμανία, η οποία δεν έχει επιδείξει την ανάλογη δέσμευση στη χρήση της δημοσιονομικής πολιτικής για τη στήριξη της ανάπτυξης, πρέπει να διαλέξει με μεγάλη προσοχή. Η απομάκρυνση του ΔΝΤ από τη διάσωση της Ελλάδας, δεδομένου ότι οι δανειστές του επίσημου τομέα θα συνεχίσουν να εμπλέκονται στη χώρα για δεκαετίες, θα ήταν ένα βήμα προς τα πίσω, τόσο όσον αφορά στις άμεσες επιλογές μέτρων, όσο και στην ποιότητα της λήψης αποφάσεων μακροπρόθεσμα.

Η Ε.Ε. έχει ορθά υιοθετήσει μια πιο ισορροπημένη στάση τελευταία στα δημοσιονομικά ελλείμματα κρατών-μελών. Η αλλαγή αυτή πρέπει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα.   

Πηγή

Εσείς θέλετε σίγουρα να λυθεί το Κυπριακό;

Ετσι όπως έχει τοποθετηθεί το Κυπριακό στο μυαλό του μέσου Ελλαδίτη, οποιαδήποτε λύση θα θεωρηθεί μειοδοτική. Τι θα κάνατε, λοιπόν, αν είχατε τα κλειδιά του Μαξίμου; Για ποιο λόγο η ελληνική κυβέρνηση να επιθυμεί λύση;

 Κώστας Γιαννακίδης

Είστε Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Όχι του καφενείου, κανονικός, με το γραφείο στο Μαξίμου, το Audi στο γκαράζ, τον Κοτζιά στο ΥΠΕΞ και τον Καμμένο στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Εχετε υπογράψει το χειρότερο μνημόνιο, τον σκληρότερο προϋπολογισμό και το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Και όχι μόνο αυτό. Τρέχετε να κλείσετε αξιολόγηση μην τυχόν και μείνετε χωρίς ρευστό στην τσέπη, ενώ ταυτόχρονα κυνηγάτε τις τελευταίες σας ελπίδες για απομείωση του χρέους. H δημοτικότητά σας αγγίζει τα ποσοστά λιπαρών σε light γιαούρτι.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι τοποθετημένη στη Δεξιά, με την αντίστοιχη πατριωτική ατζέντα. Το τρίτο σε απήχηση κόμμα της χώρας είναι η Χρυσή Αυγή. Εσείς έχετε κυβερνητικό εταίρο τους Ανεξάρτητους Ελληνες και στο υπουργείο Εξωτερικών μία τάση που αυτοπροσδιορίζεται ως «πατριωτική Αριστερά» και απειλεί να μετατρέψει το υπουργείο σε Κούγκι. Τώρα βάλτε το χέρι στην καρδιά και απαντήστε με όση ειλικρίνεια επιτρέπει το αξίωμα σας: θα μπαίνατε, μέρες που είναι, στο αεροπλάνο για να υπογράψετε λύση του Κυπριακού; Μόνο αν δεν σκοπεύατε να επιστρέψετε στη χώρα.

Μεταξύ μας, ο Πρωθυπουργός που θα πάρει επάνω του λύση του Κυπριακού κινδυνεύει να λουστεί με μία ιστορική μομφή. Διότι εδώ μιλάμε για μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Από τη μία το Κυπριακό είναι το κεντρικό από εκείνα που ονομάζουμε «εθνικά θέματα». Από την άλλη, όμως, έχει αποφορτιστεί πλήρως. Για την Κύπρο δεν τρέχαμε στου Νταλάρα, δεν ρίχναμε χρυσοπράσινα φύλλα σε ποτάμια από δάκρυα; Τι απέγιναν τα πατριωτικά προσκυνήματα στο νησί και οι περίπατοι της οργής στην Πράσινη Γραμμή; Πού πήγαν η συγκίνηση, η αγωνία και η λαχτάρα; Εκεί που πήγαν τα χρόνια που έφυγαν, μαζί με τις γενιές που έζησαν την τραγωδία. Για να θυμάσαι τα γεγονότα πρέπει να έχεις καβαλήσει για τα καλά τα πενήντα. Οι δύο τελευταίες γενιές Κυπρίων και Ελλαδιτών γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με την Κύπρο διχοτομημένη και το εθνικό θέμα μέσα σε δαιδαλώδεις διατυπώσεις και μακρές, ατελείωτες συζητήσεις. Ακόμα και αν δεν αποδέχεσαι μία κατάσταση, τίποτα δεν σε εμποδίζει να τη συνηθίσεις.

Προσέξτε, όμως, τι συμβαίνει: ενώ είναι ένα θέμα με το οποίο ασχολούνται ελάχιστοι, από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί να εξελιχθεί σε σεισμό που, ακόμα και αν δεν γκρεμίσει, θα επιδεινώσει σημαντικά τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Πώς εξηγείται αυτό; Μα, είναι ο τρόπος με το οποίο το αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα. Στο μυαλό του μέσου Ελλαδίτη η λύση του Κυπριακού σχεδόν συνεπάγεται αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, επιστροφή προσφύγων και μία ενιαία χώρα υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση. Δείτε το και αλλιώς: είναι τόσο μεγάλη η άγνοια στην ελληνική κοινή γνώμη, ώστε οποιαδήποτε λύση μπορεί εύκολα να παρουσιαστεί και ως εθνική ήττα. Πώς νομίζετε ότι θα υποδεχθεί ο ελλαδίτης τηλεθεατής τον τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο; Πώς θα του φανεί που υπουργός δεν θα είναι πια μόνο κάποιος «Γιαννάκης», αλλά και κάποιος «Αχμέτ»;  Εκτός βέβαια και αν βγουν στους δρόμους της Λευκωσίας για να πανηγυρίζουν. Όμως κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί. Αυτή η διαπραγμάτευση γίνεται για να εξασφαλίσει τον λιγότερο επώδυνο συμβιβασμό.

Την κυβέρνηση, λοιπόν, τη συμφέρει να στείλει το θέμα όσο γίνεται πιο μακριά, μέχρι το σημείο που δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς. Αυτό ήταν. Ο Αναστασιάδης ευχαρίστησε τον Πρωθυπουργό για τη συμπαράσταση του και η Αθήνα, καθαρή και ξέγνοιαστη από ευθύνες μπορεί πάλι να σηκώσει το χαλάκι για να σπρώξει από κάτω το θέμα. Ακόμα και αν ο Κοτζιάς απείλησε με παραίτηση, ίσως ήταν λύτρωση για τον Πρωθυπουργό. Το παγώνουμε και βλέπουμε. Και δεν θα μιλήσει κανείς, δεν θα τραγουδήσει ούτε ο Νταλάρας. 

Πού πάνε οι φόροι μας...

Τρεις στους τέσσερις ‘Ελληνες αδυνατούν να είναι συνεπείς στην πληρωμή των λογαριασμών τους, ενώ το 68% δηλώνει ότι δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του.

Ο μισθωτός στην Ελλάδα πληρώνει, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 60% του μισθού σε φόρους και εισφορές, ποσοστό που είναι σχεδόν 20 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερο από τη Γερμανία και 70% περισσότερο από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ.

Και υπό αυτές τις συνθήκες, κατατίθεται ένας ακόμα προϋπολογισμός με φοροεισπρακτικό χαρακτήρα, προκειμένου το ελληνικό κράτος να γεμίσει τον κουβά, δίχως πάτο…

Αλλά τελικά τι καλούνται οι φορολογούμενοι να πληρώσουν ; Το protothema υπολόγισε στα 100 ευρώ φόρων, που πληρώνουμε, το κράτος τι τα κάνει. Πως κατανέμεται;

Τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης αλόγιστης οικονομικής πολιτικής τα τελευταία κυρίως σαράντα χρόνια αποτυπώνονται στον παρατιθέμενο πίνακα, όπου εμφαίνονται οι τεράστιες «τρύπες», πως δηλαδή φεύγουν τα φορολογικά έσοδα ανά 100 ευρώ και τα δάνεια που αναγκάζεται να παίρνει η χώρα μας για να καλύπτει τα συνεχή κρατικά ελλείμματα.

Από τους φόρους των 100 ευρώ που πληρώνουν οι Έλληνες, το μεγαλύτερο μέρος (γύρω στο 40%) πηγαίνει για μισθούς και συντάξεις των δημόσιων υπαλλήλων κι ένα άλλο εξίσου σημαντικό (πάνω από το 30%) πηγαίνει για ασφάλιση και περίθαλψη. Να σημειωθεί ότι οι συνταξιούχοι του ελληνικού δημοσίου έχουν αυξηθεί από το 2012 σε 478.168 από 439.682. Σημαντική παρατήρηση ότι περισσότεροι ανήκουν στην κατηγορία “πολιτικοί” και αυξάνονται και πληθύνονται…

Επίσης, σε μια μακρά περίοδο Μνημονίων, για τις λειτουργικές καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου ο Έλληνας φορολογούμενος δίνει σταθερά περίπου 12 ευρώ από τα 100 ευρώ φόρους και πάνω από 12 ευρώ για τόκους. Μια ακόμα τεράστια «τρύπα» εντοπίζεται στις εγγυήσεις που δίνει το Δημόσιο για τη δανειοδότηση κυρίως ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών. Από αυτήν την «τρύπα» φεύγουν κάθε χρόνο πάνω από τρία ευρώ από τα 100 ευρώ από φόρους.

Χάνουμε 10 δισ. ευρω το χρόνο

Είναι μελαγχολική η διαπίστωση ότι το σύνολο των δημόσιων εσόδων από άμεσους και έμμεσους φόρους το 2016, παρά την αύξηση των φορολογικών συντελεστών, είναι σε επίπεδα σαφώς χαμηλότερα από τα αντίστοιχα του «επάρατου» 2009, όταν σημειώθηκε σημαντική καθίζηση και συντριβή όλων των σχετικών προβλέψεων για το έτος αυτό. Εκτιμάται ότι το σύνολο των φορολογικών εσόδων θα ανέλθει το 2016 στα 45,8 δις. ευρώ, έναντι 49,7 δις. ευρώ το 2009, ενώ για το 2017 προβλέπεται αύξησή τους κατά ένα περίπου δις. ευρώ, από την ισόποση αύξηση των έμμεσων φόρων (26,4 δις. ευρώ έναντι 25,1 δις ευρώ το 2016).

Παρά την αύξηση των φορολογικών συντελεστών (εισοδήματος και ΦΠΑ) σημειώνεται μεγάλη απώλεια εσόδων, διότι, όπως πάλι επισημαίνει ο ΟΟΣΑ το 2011, περιορίζεται σημαντικά η φορολογική αποδοτικότητα του ΦΠΑ , η οποία είναι γύρω στο 0,44, έναντι 0,71 του μέσου όρου του ΟΟΣΑ. Όπως σημειώνει ο ΟΟΣΑ, αν η Ελλάδα πετύχαινε τη μέση αποδοτικότητα στην είσπραξη του ΦΠΑ, δηλαδή το 0,70 περίπου, τότε θα εξασφάλιζε υψηλότερες αντίστοιχες ετήσιες εισπράξεις περίπου 10 δις. ευρώ ή 5% περίπου του ΑΕΠ. Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν θα αναγκαζόταν καμιά ελληνική κυβέρνηση να προβαίνει συνεχώς σε περικοπές μισθών και συντάξεων και σε εφαρμογή φορομπηχτικής πολιτικής που βαθαίνουν συνεχώς την ύφεση.

Πηγή

  

Κεραυνοί Κομισιόν για την εκπαίδευση -Υποβάθμιση το ολοήμερο Φίλη, απογοητευτικές επιδόσεις μαθητών

Καταπέλτης είναι η έκθεση της Κομισιόν για την παιδεία στην Ελλάδα το 2016.

Με την «Εκθεση παρακολούθησης της εκπαίδευσης και της κατάρτισης του 2016» η Κομισιόν ασκεί σφοδρή κριτική για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της εκπαίδευσης, κάνει λόγο για οπισθοδρόμηση σε ότι αφορά στο σχέδιο Φίλη για το ολοήμερο σχολείο, σημειώνει ότι «κακώς έχει διακοπεί» η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, ενώ κάνει λόγο για απογοητευτικές επιδόσεις μαθητών στην ανάγνωση και στα μαθητικά και για ψηφιακό αναλφαβητισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε ότι αφορά στο τελευταίο, η χώρα μας βρίσκεται στην 26η θέση ανάμεσα στις 28 χώρες της ΕΕ στον δείκτη ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας.

Κωδικοποιημένες οι παρατηρήσεις των συντακτών της έκθεσης, όπως γράφει η Καθημερινη είναι: 

  

Κακώς έχει σταματήσει η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών. «Δεδομένης της θετικής επίδρασης που μπορούν να έχουν η αυτονομία και η λογοδοσία στις εκπαιδευτικές επιδόσεις, θεωρείται ανησυχητικό ότι έχουν ανασταλεί οι διαδικασίες για την αξιολόγηση (αυτοαξιολόγηση για τα σχολεία και ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών), ακόμη και στην ιδιωτική εκπαίδευση».

Ο νέος τύπος ολοήμερων σχολείων, που εφαρμόστηκε πρώτη φορά φέτος, αποτελεί υποβάθμιση. «Εφαρμόζεται σε μεγαλύτερο αριθμό σχολείων, στην πραγματικότητα ωστόσο πρόκειται για λιγότερο φιλόδοξη εκδοχή του νέου ολοήμερου σχολείου που προβλεπόταν παλαιότερα. Ο νόμος δεν προβλέπει την οργάνωση ολοκληρωμένων απογευματινών δραστηριοτήτων μετά τη λήξη της πρωινής ζώνης, όπως είχε προβλεφθεί αρχικά».

Οι νέοι πάσχουν σε δεξιότητες όπως ανάγνωση και μαθηματικά. «Οι επιδόσεις τους είναι απογοητευτικές, όπως αποτυπώνονται στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA». Επίσης, η Ελλάδα κατατάσσεται 26η στο σύνολο των 28 κρατών-μελών της Ε.Ε. στον δείκτη ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας για το 2016 και η συμμετοχή των ενηλίκων στην εκπαίδευση ανήλθε σε 5,7% το 2015, απέχοντας πολύ από τον μέσο όρο 10,7% της Ε.Ε.

Οι εκπαιδευτικοί είναι γηρασμένοι και κακοπληρωμένοι. «Οι μισοί (49%) στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι άνω των 50 ετών, ενώ λιγότεροι από το 1% είναι κάτω των 30. Στη δευτεροβάθμια, το 39% έχει ηλικία από 40 έως 49 ετών. Οι μισθοί είναι χαμηλότεροι σε πραγματικούς όρους από ό,τι σε πολλές άλλες χώρες του ΟΟΣΑ και μέχρι το τέλος του 2017 θα παραμείνουν αμετάβλητοι με σκοπό την εξοικονόμηση δαπανών.

Το σχέδιο αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απέτυχε, αφού στην πράξη δεν οδήγησε στον αναμενόμενο οικονομικό εξορθολογισμό.

Περιορίστηκε σημαντικά η αυτονομία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ υποβαθμίστηκε ο ρόλος των Συμβουλίων.

Οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης για την εκπαίδευση ανήλθαν στο 4,4% του ΑΕΠ το 2014, έναντι 4,9% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Το μόνο θετκό που καταγράφει η έκθεση της Κομισιόν είναι ότι το ποσοστό της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου μειώθηκε από 9% το 2014 σε 7,9% το 2015, πολύ κάτω από τον μέσο όρο του 11% της Ε.Ε. των «28» το 2015, για να υπάρχει μία θετική νότα.

Καταπέλτης είναι, τέλος, η έκθεση της Ε.Ε. και για το σχέδιο «Αθηνά», που ξεκίνησε το 2012 με στόχο την αναδιάταξη του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οπως λέει η έκθεση, «το σχέδιο “Αθηνά” της περιόδου 2012 - 2014 δεν είχε σημαντικό αντίκτυπο. Το σχέδιο συνέβαλε θεωρητικά στη συγχώνευση περισσότερων από 120 πανεπιστημιακών τμημάτων. Στην πράξη όμως, το σχέδιο αυτό δεν οδήγησε στον αναμενόμενο οικονομικό εξορθολογισμό, καθώς πολλά από τα τμήματα που συνενώθηκαν δεν διέθεταν στην πραγματικότητα πανεπιστημιακό προσωπικό και/ή σπουδαστές. Τα τέσσερα πανεπιστήμια που καταργήθηκαν, συγχωνεύθηκαν στην πράξη με άλλα ΑΕΙ/ΤΕΙ». Βέβαια, η έκθεση παρατηρεί ότι το πρόβλημα της ελλιπούς οργανωτικής απόδοσης παρατηρείται εντονότερα στα ΤΕΙ.

Πηγή

Νέος «κρυφός» φόρος στα ακίνητα στον προϋπολογισμό του 2017

Λίγες ημέρες πριν αλλάξει ο χρόνος και το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν θα καταθέσει τροπολογία για να «παγώσει» εκ νέου την επιβολή του φόρου υπεραξίας στα ακίνητα ή αν θα τον ενεργοποιήσει. Την ίδια ώρα όμως, εγγράφει στον κρατικό προϋπολογισμό πρόβλεψη για είσπραξη περίπου 24 εκατ. ευρώ από το συγκεκριμένο μέτρο για το 2017. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε έσοδο στον προϋπολογισμό δύο είναι πλέον τα ενδεχόμενα: ή ενεργοποιείται ο φόρος και επιβαρύνονται οι πωλητές με ένα καινούργιο «χαράτσι» ή παγώνει την τελευταία στιγμή και δημιουργείται με το «καλημέρα» μια «τρύπα» 24 εκατ. ευρώ στον προϋπολογισμό. Το ποσό μπορεί να φαντάζει μικρό θα πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό ότι αν επιβληθεί ο φόρος, θα κληθούν να πληρώσουν 24 εκατ. ευρώ πωλητές ακινήτων οι οποίοι θα καταφέρουν να πουλήσουν ακίνητο μέσα στο 2017 σε τιμή υψηλότερη από ότι το αγόρασαν (ή για την ακρίβεια σε τιμή υψηλότερη από αυτή που αναγράφηκε στο συμβόλαιο αγοράς) προκειμένου να αποδώσουν στην εφορία τη διαφορά του 15%.

Ο φόρος υπεραξίας θεσπίστηκε το 2013 από την Νέα Δημοκρατία για να φορολογήσει ως «εισόδημα» το «κέρδος» από τη μεταβίβαση ακινήτου. Βαραίνει τον πωλητή και υπολογίζεται με συντελεστή 15% επί της διαφοράς «τιμή πώλησης ακινήτου μείον τιμή κτήσης». Η απόπειρα ενεργοποίησής του προ διετίας από την κυβέρνηση που τον ψήφισε, απέτυχε καθώς πέραν της κρίσης στην κτηματαγορά που εξαφάνισε τις υπεραξίες, εντοπίστηκαν και πολλά τεχνικά προβλήματα εφαρμογής. Βασικότερο πρόβλημα, το γεγονός ότι στην κτηματαγορά δεν υπάρχουν συγκεκριμένες τιμές επί των οποίων επιβάλλονταν οι φόροι. Τα περισσότερα συμβόλαια έγραφαν την αντικειμενική αξία που επί σειρά ετών παρέμενε χαμηλότερη από την πραγματική. Μετά την κρίση όμως, οι αντικειμενικές αξίες βρέθηκαν να είναι πολύ πάνω από τις πραγματικές παρά τις αναδρομικές μειώσεις που έκανε το υπουργείο Οικονομικών από τον Μάιο του 2015. Είναι λοιπόν ένα ερώτημα το πώς θα υπολογίζεται η υπεραξία και –το κυριότερο- ποιος θα την πληρώσει. Αν ενεργοποιήσουν τον φόρο, θα υπάρξουν ιδιοκτήτες που θα πωλήσουν για λόγους ανάγκης και παρ’ όλα αυτά θα κληθούν να δώσουν και φόρο καθώς στα χαρτιά, θα έχουν αγοράσει ένα ακίνητο πολύ χαμηλά (λόγω του ότι το συμβόλαιο αναγράφει χαμηλή αντικειμενική αξία) και ως εκ τούτου να πουλάνε τώρα με κέρδος.

Βασικά χαρακτηριστικά του νέου φόρου ο οποίος βρίσκεται στην… απόψυξη, είναι τα εξής:

1. Σύμφωνα με το νόμο  απαλλάσσονται πλήρως από το φόρο υπεραξίας τα ακίνητα που αποκτήθηκαν έως και 31/12/1994.

2. Τιμή πώλησης είναι αυτή που θα δηλωθεί από τους συμβαλλόμενους στο πωλητήριο συμβόλαιο. Η τιμή κτήσης είναι η αναγραφόμενη στο συμβόλαιο απόκτησης του ακινήτου, ενώ επί κληρονομιών, δωρεών κτλ η τιμή κτήσης είναι η αξία πάνω στην οποία υπολογίστηκε ο σχετικός φόρος.

3. Για τα ακίνητα που δεν προκύπτει η τιμή κτήσης, η τιμή πώλησης αποπληθωρίζεται με βάση το δείκτη τιμών κατοικιών των ετών που διακρατήθηκε και ο οποίος δημοσιεύεται από την Τράπεζα της Ελλάδος.

4. Το ποσό της "υπεραξίας" που προκύπτει από τη διαφορά της τιμής κτήσης με την τιμή πώλησης απομειώνεται σε ποσοστό έως και 40%. Ειδικά για τα ακίνητα που αποκτήθηκαν από το 1995 έως και το 2002 το ποσοστό απομείωσης προσαυξάνεται κατά 20% ακόμη.

5. Στις περιπτώσεις χρησικτησίας που συμπληρώθηκε προ της 31.12.1994, ως τιμή κτήσης θεωρείται αυτή της 1.1.1995.

6. Στις περιπτώσεις ανέγερσης ακινήτου με αυτεπιστασία ως χρόνος κτήσης θεωρείται ο χρόνος μετά την παρέλευση πέντε (5) ετών από την ημερομηνία έκδοσης ή δύο (2) ετών από την ημερομηνία ανανέωσης της οικοδομικής άδειας ανέγερσης, εκτός εάν η μεταβίβαση γίνεται εντός των παραπάνω προθεσμιών.

7. Από το ποσό της υπεραξίας που προκύπτει, αφαιρούνται 25.000 ευρώ, και φορολογείται το υπόλοιπο ποσό, με την προυπόθεση ότι το ακίνητο διακρατήθηκε τουλάχιστον επί 5 έτη.

8. Οι συμβολαιογράφοι υποχρεούνται να ελέγχουν την ορθότητα όλων των χαρακτηριστικών του μεταβιβαζόμενου ακινήτου (χρόνος διακράτησης κτλ) αλλά δεν είναι υπεύθυνοι για στοιχεία που δεν ήταν υποχρεωμένοι να ελέγξουν.

9. Ο φόρος υπεραξίας εισπράττεται και παρακρατείται από τους συμβολαιογράφους και αποδίδεται εντός 5 ημερών στο δημόσιο.  

Πηγή

Είναι ψέμα ή κομφούζιο; Είναι η καρέκλα ανόητε

Με τη χτεσινή του ομιλία στην κοινοβουλευτική του ομάδα ο πρωθυπουργός κάλεσε τους βουλευτές να βγουν στην κοινωνία και να υπερασπιστούν το έργο της κυβέρνησης. Δεν ξέρω αν θα υπερασπιστούν το έργο της κυβέρνησης, αλλά σίγουρα θα υπερασπιστούν τα ψώνια των οικογενειών τους. Από τις ντομάτες και τα λεμόνια που θα εισπράξουν από την κοινωνία.

Κατ αρχήν ο πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει πότε λέει αλήθεια. Όταν καταγγέλλει τα μέτρα που ψηφίζει και εφαρμόζει με τη δικαιολογία ότι του τα επιβάλουν οι δανειστές ή όταν καλεί τους βουλευτές να τα υπερασπιστούν; Και τι να υπερασπιστούν ακριβώς;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα κοπούν άλλο οι μισθοί και συντάξεις ή τους νόμους που έχει ψηφίσει για τις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων από τον Ιανουάριο του 2017;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι έχουν βελτιωθεί οι δείκτες εργασίας ή τη στατιστική υπηρεσία, που βεβαιώνει ότι το 2014 το 52% των εργαζόμενων ήταν σε θέσεις πλήρους απασχόλησης ενώ το 2016 το ποσοστό αυτό έπεσε στο 46%;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης δια της ΕΛΣΤΑΤ, ότι έχει μειώσει την ανεργία ή τα στοιχεία του ΙΝΕ που δείχνουν ότι η πραγματική ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 30,8%, αφού η ΕΛΣΤΑΤ στα στοιχεία της συμπεριλαμβάνει στους εργαζόμενους και αυτούς που απασχολούνται και μία (1) ώρα τη βδομάδα;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι προστατεύει τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα ή το νομοσχέδιο που προβλέπει εξαίρεση όλων των μικρών και μεσαίων από το εξωδικαστικό συμβιβασμό για τα κόκκινα δάνεια;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι προστατεύει τα λαϊκά στρώματα και τους αδύναμους ή τον προϋπολογισμό που προβλέπει νέο σφαγιασμό των κοινωνικών επιδομάτων, των επικουρήσεων και των εφάπαξ από 1η Ιανουαρίου του 2017;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι ελάφρυνση του χρέους θα απελευθερώσει την ελληνική οικονομία από ένα άγος ή τις προχτεσινές δηλώσεις του νέου κυβερνητικού εκπροσώπου ότι ελάφρυνση του χρέους δεν θα έχει ορατή επίπτωση στη διαβίωση του ελληνικού πληθυσμού;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι θα προσληφθούν 20.000 εκπαιδευτικοί και άλλοι τόσοι νοσηλευτές ή τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι οι προσλήψεις αυτές ετεροχρονίζονται;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι το κύριο βάρος της πέφτει στην πάταξη της φοροδιαφυγής ή τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας που διαπιστώνει ότι το 40% της οικονομίας καλύπτεται από τη μαύρη οικονομία, ενώ δεν εκσυγχρονίζεται ο φοροελεγκτικός μηχανισμός;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι ασκεί πολιτική αναδιανομής πλούτου από τους πιο εύρωστους στους πιο αδύναμους ή τη δέσμευση που υπέγραψε η κυβέρνηση στο Μνημόνιο ΙΙΙ και θα ισχύσει από το 2017, σύμφωνα με την οποία όσοι εμφανίσουν εισόδημα έστω και ένα λεπτό από νοίκι ακινήτου, τόκους καταθέσεων, περιστασιακή απασχόληση θα φορολογηθούν βάσει τεκμηρίων διαβίωσης ακόμα και αν τα εισοδήματά τους είναι της φτώχειας;

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος από τη διαφορά μεταξύ λόγων και έργων σε ένα ρεσιτάλ ψεμάτων που, η κατ εξοχήν χώρα ψευτών κυβερνητών δεν έχει ξαναδεί. Και μαρτυράει ότι πέρα από η ροπή προς το ψέμα η κυβερνητική πολιτική βρίσκεται σε ένα διαρκές κομφούζιο. Όπως και ο πρωθυπουργός χτες:

Τι να πιστέψει κανείς από την ομιλία του. Ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική με την οποία συμφωνεί, επομένως σωστά καλεί τους βουλευτές να βγουν και να την υπερασπιστούν; Ή ότι η κυβέρνηση διαφωνεί με την πολιτική που ακολουθεί, αλλά υποχρεώνεται να την ασκεί αφού θεωρεί λιποψυχία να εγκαταλείψει «τον αγώνα», όπως λέει επανειλημμένως ο ίδιος;

Αν προσπαθεί να μιμηθεί τον Ανδρέα (που προσπαθεί εμφανώς) κάποιος πρέπει να του πει ότι μόνο στο επίπεδο του παραμυθιού τον έχει ξεπεράσει. Γιατί ο Ανδρέας ήταν τα πάντα ίσως, εκτός από άσχετος με τη διακυβέρνηση. Αλλά πρέπει να του θυμίσει επίσης και τη μαρξιστική θέση ότι η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.

Στα κεφάλια των πολιτών φυσικά.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

Πόσο εύκολα βρίσκεις 400 εκατ. ευρώ…

Του Γιάννη Παντελάκη

Κι όμως, είναι σχετικά απλό. Αν υπήρχε πολιτική βούληση, το κράτος θα μπορούσε, μ' έναν ανέξοδο και καθόλου «αιματηρό» τρόπο, να εξοικονομεί 400 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο! Στις ημέρες μας ένα τέτοιο ποσό δεν είναι καθόλου αμελητέο, το αντίθετο. Ενδεικτικά ν' αναφέρουμε πως με αυτό το ποσό εξασφαλίζονται σχεδόν τα μισά επιδόματα ανεργίας που δίνονται κάθε χρόνο (κοστίζουν 887 εκατ). Με αυτό το ποσό, όχι απλά θα διατηρούσε ανέπαφο το ΕΚΑΣ που δινόταν σε χαμηλοσυνταξιούχους (το όφελος από την περικοπή σε 90.000 ανθρώπους ήταν 168 εκατ.), αλλά θα περίσσευαν και 232 εκατ. ευρώ! Να πώς έχει η ιστορία μας.

Το 2001, η χώρα μας υποχρεώνεται να εντάξει στη νομοθεσία της κοινοτική οδηγία που προβλέπει τη λεγόμενη ηλεκτρονική (ή ψηφιακή) υπογραφή. Ουσιαστικά, αυτό σήμαινε πως όλες οι διαδικασίες έκδοσης και διακίνησης διοικητικών πράξεων και άλλων εγγράφων στο Δημόσιο θα γινόταν αποκλειστικά μέσω τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνίας (ΤΠΕ). Θα καταργείτο δηλαδή η χρονοβόρα και κυρίως κοστοβόρα διαδικασία χρήσης χαρτιού και έντυπης διαδικασίας δημιουργίας και ροής εγγράφων. Η κυβέρνηση της εποχής (ΠΑΣΟΚ) πράγματι ψήφισε τον σχετικό νόμο. Ο οποίος ωστόσο απλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Μια μελέτη του ΙΟΒΕ για την οικονομική επίδραση των ψηφιακών υπογραφών (Δεκέμβριος 2014) αποκάλυψε ότι η στροφή της δημόσιας διοίκησης από την εντατική χρήση των εντύπων στη μηδαμινή χρήση συμπεριλαμβανομένων των εργασιών που απαιτούσαν υπογραφή θα είχε δημοσιονομικό όφελος 400 εκατ. ευρώ ετησίως! Έλεγε και κάτι άλλο σημαντικό αυτή η μελέτη που αράχνιαζε σε κάποια υπουργικά γραφεία. Πως αν είχε εφαρμοστεί η ηλεκτρονική υπογραφή από το 2001 έως σήμερα, το όφελος για το Δημόσιο θα έφτανε τα 6 δισ. ευρώ (15 χρόνιαΧ400 εκατ)! Για το όφελος που θα είχε το Δημόσιο λήφθηκαν υπόψιν για τη μελέτη το κόστος χαρτιού, εκτύπωσης, αποστολής φαξ, σκανάρισμα, αρχειοθέτηση, χρόνος ανάκτησης εγγράφων, αντικατάστασης χαμένων εγγράφων, αριθμός υπογραφόντων, εργατοώρες κλπ.

Από το 2001 έως σήμερα πέρασαν δεκάδες κυβερνήσεις από αυτήν τη χώρα. Συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, ήταν κυβερνήσεις σχεδόν όλων των κομμάτων. Καμία από τις κυβερνήσεις αυτές δεν υλοποίησαν έναν νόμο από τον οποίο το ετήσιο όφελος θα έφτανε τα 400 εκατ. ευρώ. Το θέμα επανέρχεται τώρα μετά από τη σχετική πίεση των δανειστών. Σε νομοσχέδιο για την κινητικότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου, επανέρχεται το θέμα της ηλεκτρονικής υπογραφής με σχετικό άρθρο στην αιτιολογική έκθεση του οποίου ομολογείται η απώλεια των 400 εκατ. κάθε χρόνο λόγω της μη χρήσης της ηλεκτρονικής υπογραφής.

Αλλά και πάλι, το θέμα επανέρχεται μ' έναν μίζερο τρόπο. Η σχετική υποχρέωση δεν επιβάλλεται άμεσα, αλλά από τον Ιούλιο του 2017 και με δυνατότητα παράτασης της εφαρμογής ως τον Ιανουάριο του 2018. Τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει πως αυτήν τη φορά το κράτος θα δείξει μια στοιχειώδη συνέπεια με πολλαπλά δημόσιο οικονομικό και όχι μόνο (περιορισμός γραφειοκρατίας) όφελος. Κανένας δεν θα έβαζε στοίχημα ότι αυτήν τη φορά το κράτος θα προτιμούσε να εξοικονομεί ένα τόσο μεγάλο κονδύλι προκειμένου να το διαθέσει για παράδειγμα σε ευπαθείς οικονομικά ομάδες. Αν υπήρχε τέτοιο ενδιαφέρον γι' αυτές τις ομάδες άλλωστε, η εφαρμογή ενός νόμου που καθυστέρησε 15 χρόνια θα είχε ήδη γίνει… 

Στο ΤΑΙΠΕΔ το 5% που κατείχε το Δημόσιο στον ΟΤΕ

Στο ΤΑΙΠΕΔ πέρασε το 5% του ΟΤΕ που είχε στην κατοχή του το ελληνικό δημόσιο.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του οργανισμού προς το Χρηματιστήριο Αθηνών, «στις 23 Νοεμβρίου 2016, η ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε. (ΤΑΙΠΕΔ) γνωστοποίησε στην ΟΤΕ Α.Ε. ότι την 18η Νοεμβρίου 2016 απέκτησε από το ελληνικό δημόσιο 24.507.520 κοινές ονομαστικές μετοχές και ισάριθμα δικαιώματα ψήφου της ΟΤΕ Α.Ε.».

Ειδικότερα, συνεχίζει η ανακοίνωση, τις παραπάνω μετοχές και δικαιώματα ψήφου που αντιστοιχούν σε ποσοστό 5% του μετοχικού κεφαλαίου και των δικαιωμάτων ψήφου της ΟΤΕ Α.Ε., το ΤΑΙΠΕΔ τις απέκτησε σε συνέχεια μεταβίβασης (εξωχρηματιστηριακά) από το ελληνικό δημόσιο, άνευ ανταλλάγματος, δυνάμει της υπ” αριθμ. 260/16.11.2016 απόφασης της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ Β” 3723/18.11.2016). Σε συνέχεια της ως άνω μεταβίβασης, το ποσοστό μετοχών και δικαιωμάτων ψήφου της ΟΤΕ Α.Ε. που κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ μεταβλήθηκε από 0% σε 5%.   

Πηγή

Πολιτικοί και οι τρεις σωματοφύλακες

Εβλεπα και (τι δεν) άκουγα στην τηλοψία τους πολιτικούς άντρες που βρίσκονται στις τάξεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, τους Μητσοτάκη-Βενιζέλο-Θεοδωράκη. Λάβροι κατά του λαϊκισμού (βρε, πού καταντήσαμε), ενωμένοι και συναινούντες στην ιερή τους μάχη να ανακουφιστεί η χώρα, αφού πρώτα εκδιωχθεί η «αριστερή» κυβέρνηση. Οι θιασώτες του λαϊκισμού, του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού σε μια παράσταση που θύμιζε ιλαροτραγωδία.

Τι άλλο μου θύμισαν οι τρεις άντρες; Μα, τους ήρωες του μυθιστοριογράφου Αλέξανδρου Δουμά (του πατρός) στο έργο του «Οι τρεις σωματοφύλακες», τον Αθω, τον Πόρθο και τον Αραμι και το σύνθημά τους «Ενας για όλους, όλοι για έναν».

Μόνο που λείπει ο Ντ' Αρτανιάν, ο τέταρτος της παρέας, με τον οποίο κάνουν πράματα και θάματα, στην υπηρεσία πάντα του βασιλιά.

Θα μπορούσε αυτός να είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός αφού όλοι μαζί είναι ορκισμένοι υπηρέτες· όχι κανενός «βασιλιά» αλλά του ισχυρού και ακλόνητου πολιτικού-οικονομικού συστήματος.

Και είναι! Ολοι μαζί, παρά τη μικρή παρέκκλιση από το συγγραφικό έργο, είναι ενωμένοι στην υπηρεσία των δανειστών εταίρων (sic), κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να ικανοποιήσουν τις βουλές τους και τα συμφέροντά τους.

Ελα όμως που, όντας υπηρέτες, έχουν την ευκαιρία να ικανοποιούν και τα δικά τους μικροσυμφέροντα, να «ρυθμίζουν» το ρολόι της ματαιοδοξίας τους, να παράγουν κάκιστο και αντιαισθητικό πολιτισμό, να στραπατσάρουν ηθικούς κώδικες, αρχές και αξίες, να διαμορφώνουν αποπνικτικές οικονομικές συνθήκες, να αδιαφορούν πλήρως για τη γλώσσα και την πείνα των Ελλήνων.

Τουλάχιστον άπαντες είναι καλοί ηθοποιοί (αν και αρκετοί δεν τους ανέχονται επί σκηνής -ε, τι να κάνουμε, μην είμαστε και απαιτητικοί).

Η πραγματικότητα καταγράφεται ως έχει και όχι όπως θα την επιθυμούσαμε. Το δεύτερο είναι έργο των ποιητών -άρα λαπάς...

Και ας επέμενε ο Αριστοτέλης ότι έργο του ποιητή δεν είναι να λέει αυτά που έγιναν, αλλά κάποια που θα μπορούσαν να γίνουν.

Ο ίδιος έγραψε ότι ο μέγας Σοφοκλής στα έργα του (όπως υποτίθεται είχε ισχυριστεί) «παριστάνει τους ανθρώπους όπως θα έπρεπε να είναι ενώ ο Ευριπίδης όπως είναι στην πραγματικότητα».

Είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε (να αποδεχτούμε τον τρόπο του) με τον Ευριπίδη· σε εποχές ηθικής κατάπτωσης, ταπείνωσης, υποτέλειας και αυτοεξευτελισμού επικρατούν ο ρεαλισμός, το αντιηρωικό και αντιποιητικό στοιχείο (η καθημερινή ωμή πεζότητα) -τι να κάνουμε;

Είναι αλήθεια ότι είναι λίγο μπερδεμένοι σήμερα οι ρόλοι, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο,τι μπορεί ο καθείς κάνει προκειμένου να συμμετάσχει όχι σε μυθιστορίες αλλά σε γυμνές, πικρές αλήθειες που καίνε.

Παίζοντας όμως τον ρόλο που ο ίδιος διαλέγει μετασχηματίζεται σε μυθιστορηματική καρικατούρα προκαλώντας άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα συναισθήματα σε αναγνώστες και θεατές-ακροατές.

Οι «τρεις σωματοφύλακες» επαναστάτησαν και ήλθαν σε ρήξη και σύγκρουση με τον Ντ' Αρτανιάν, παρότι όλοι τους με νύχια και δόντια προσπαθούν να περιφρουρήσουν τον βασιλιά τους (την αντιπροσωπευτική τάχα δημοκρατία).

Τουλάχιστον μας αποτρέπουν από το να βυθιστούμε στην ανία και την απάθεια.

Συμμετέχουμε στο κακό ή καλό θέατρο· άλλος θυμώνει, άλλος υβρίζει, μερικοί γελάνε, λιγότεροι κλαίνε. Αλλος δώθε, άλλος κείθε...

Γιώργος Σταματόπουλος