Είναι ψέμα ή κομφούζιο; Είναι η καρέκλα ανόητε

Με τη χτεσινή του ομιλία στην κοινοβουλευτική του ομάδα ο πρωθυπουργός κάλεσε τους βουλευτές να βγουν στην κοινωνία και να υπερασπιστούν το έργο της κυβέρνησης. Δεν ξέρω αν θα υπερασπιστούν το έργο της κυβέρνησης, αλλά σίγουρα θα υπερασπιστούν τα ψώνια των οικογενειών τους. Από τις ντομάτες και τα λεμόνια που θα εισπράξουν από την κοινωνία.

Κατ αρχήν ο πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει πότε λέει αλήθεια. Όταν καταγγέλλει τα μέτρα που ψηφίζει και εφαρμόζει με τη δικαιολογία ότι του τα επιβάλουν οι δανειστές ή όταν καλεί τους βουλευτές να τα υπερασπιστούν; Και τι να υπερασπιστούν ακριβώς;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα κοπούν άλλο οι μισθοί και συντάξεις ή τους νόμους που έχει ψηφίσει για τις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων από τον Ιανουάριο του 2017;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι έχουν βελτιωθεί οι δείκτες εργασίας ή τη στατιστική υπηρεσία, που βεβαιώνει ότι το 2014 το 52% των εργαζόμενων ήταν σε θέσεις πλήρους απασχόλησης ενώ το 2016 το ποσοστό αυτό έπεσε στο 46%;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης δια της ΕΛΣΤΑΤ, ότι έχει μειώσει την ανεργία ή τα στοιχεία του ΙΝΕ που δείχνουν ότι η πραγματική ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 30,8%, αφού η ΕΛΣΤΑΤ στα στοιχεία της συμπεριλαμβάνει στους εργαζόμενους και αυτούς που απασχολούνται και μία (1) ώρα τη βδομάδα;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι προστατεύει τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα ή το νομοσχέδιο που προβλέπει εξαίρεση όλων των μικρών και μεσαίων από το εξωδικαστικό συμβιβασμό για τα κόκκινα δάνεια;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι προστατεύει τα λαϊκά στρώματα και τους αδύναμους ή τον προϋπολογισμό που προβλέπει νέο σφαγιασμό των κοινωνικών επιδομάτων, των επικουρήσεων και των εφάπαξ από 1η Ιανουαρίου του 2017;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι ελάφρυνση του χρέους θα απελευθερώσει την ελληνική οικονομία από ένα άγος ή τις προχτεσινές δηλώσεις του νέου κυβερνητικού εκπροσώπου ότι ελάφρυνση του χρέους δεν θα έχει ορατή επίπτωση στη διαβίωση του ελληνικού πληθυσμού;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι θα προσληφθούν 20.000 εκπαιδευτικοί και άλλοι τόσοι νοσηλευτές ή τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι οι προσλήψεις αυτές ετεροχρονίζονται;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι το κύριο βάρος της πέφτει στην πάταξη της φοροδιαφυγής ή τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας που διαπιστώνει ότι το 40% της οικονομίας καλύπτεται από τη μαύρη οικονομία, ενώ δεν εκσυγχρονίζεται ο φοροελεγκτικός μηχανισμός;

Τις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι ασκεί πολιτική αναδιανομής πλούτου από τους πιο εύρωστους στους πιο αδύναμους ή τη δέσμευση που υπέγραψε η κυβέρνηση στο Μνημόνιο ΙΙΙ και θα ισχύσει από το 2017, σύμφωνα με την οποία όσοι εμφανίσουν εισόδημα έστω και ένα λεπτό από νοίκι ακινήτου, τόκους καταθέσεων, περιστασιακή απασχόληση θα φορολογηθούν βάσει τεκμηρίων διαβίωσης ακόμα και αν τα εισοδήματά τους είναι της φτώχειας;

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος από τη διαφορά μεταξύ λόγων και έργων σε ένα ρεσιτάλ ψεμάτων που, η κατ εξοχήν χώρα ψευτών κυβερνητών δεν έχει ξαναδεί. Και μαρτυράει ότι πέρα από η ροπή προς το ψέμα η κυβερνητική πολιτική βρίσκεται σε ένα διαρκές κομφούζιο. Όπως και ο πρωθυπουργός χτες:

Τι να πιστέψει κανείς από την ομιλία του. Ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική με την οποία συμφωνεί, επομένως σωστά καλεί τους βουλευτές να βγουν και να την υπερασπιστούν; Ή ότι η κυβέρνηση διαφωνεί με την πολιτική που ακολουθεί, αλλά υποχρεώνεται να την ασκεί αφού θεωρεί λιποψυχία να εγκαταλείψει «τον αγώνα», όπως λέει επανειλημμένως ο ίδιος;

Αν προσπαθεί να μιμηθεί τον Ανδρέα (που προσπαθεί εμφανώς) κάποιος πρέπει να του πει ότι μόνο στο επίπεδο του παραμυθιού τον έχει ξεπεράσει. Γιατί ο Ανδρέας ήταν τα πάντα ίσως, εκτός από άσχετος με τη διακυβέρνηση. Αλλά πρέπει να του θυμίσει επίσης και τη μαρξιστική θέση ότι η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.

Στα κεφάλια των πολιτών φυσικά.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης