Ορατότης μηδέν και στο βάθος κάλπες...

Η χαραμάδα την οποία άνοιξε ο πρωθυπουργός για ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές, δεν είναι διόλου απίθανο ν' αποδειχθεί ορθάνοιχτη πύλη...

γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος μέχρι πολύ πρόσφατα επέμενε με αυτοπεποίθηση ότι “οι εκλογές θα διεξαχθούν το 2019...”, είπε τις προάλλες στό κόμμα και τους βουλευτές του ότι δεν αποκλείεται να αναγκασθεί να καταφύγει στις κάλπες, αν η αξιολόγηση δεν ολοκληρωθεί στις (ασφυκτικές) προθεσμίες της, αν οι εταίροι-δανειστές δεν ικανοποιήσουν το ελληνικό αίτημα για απομείωση (κάποια ρύθμιση, τέλος πάντων...) του χρέους, αν παραμείνουν αμετακίνητοι στην δογματική επιμονή τους για λήψη πρόσθετων δυσβάστακτων μέτρων. Τα οποία, όμως, είναι έτοιμος ν' αποδεχθεί, όπως αφήνει με κάθε τρόπο να διοχετευθεί προς τους εταίρους...

Η μια εκδοχή, είναι ότι ο πρωθυπουργός θέλει να “μαντρώσει” την ασφυκτιώσα κοινοβουλευτική του ομάδα και τους σκληροπυρηνικούς του κόμματος, επισείοντας την απειλή της πρόωρης κάλπης-που, σημειωτέον, αν στηθεί πριν από τον Μάρτιο, οι εκλογές θα γίνουν με λίστα- και την προοπτική ο ΣΥΡΙΖΑ ως δεύτερο κόμμα να μην πάρει το μπόνους των 50 εδρών, μ' αποτέλεσμα οι μισοί από τους σημερινούς βουλευτές να επιστρέψουν στους... κομματικούς καφενέδες.

Διατυπώνεται και η εκτίμηση, ότι ο κ. Τσίπρας έβγαλε ξαφνικά μέσα στην κάψα των διαπραγματεύσεων το “φασούλι” των εκλογών, για να απειλήσει τους Ευρωπαίους εταίρους ότι αν επιμείνουν στην αδιαλλαξία τους, θα καταφύγει σ' εκλογές σε μια στιγμή κατά την οποία η συνοχή και στην ουσία το μέλλον της Ευρώπης δοκιμάζονται πολύ σκληρά. Και ότι το ντόμινο το οποίο φοβούνται ότι μπορεί να προκληθεί με τις εκλογές στην Γαλλία, την Αυστρία, το πρόβλημα του brexit και την εντυπωσιακή κορύφωση του ευρωσκεπτικισμού (με ότι αυτό συνεπάγεται...) μπορεί να ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από όσο υπολογίζουν. Ίσως και λίγο μετά το επικείμενο επίμαχο δημοψήφισμα στην Ιταλία.

Και οι δυο προσεγγίσεις έχουν την λογική τους θεμελίωση. “Κουμπώνουν”, μάλιστα, και με μια σχεδόν μόνιμη τον τελευταίο καιρό “σκέψη ανάγκης” του πρωθυπουργού προ των αδιεξόδων και των επιβαρύνσεων που προκάλεσε η κυβερνητική αβελτηρία, να επιχειρήσει δηλαδή “ηρωική έξοδο” δια των εκλογών, προσδοκώντας ότι θα περιορίσει όσο γίνεται τις τεράστιες απώλειες που καταγράφει (δημοσκοπικά, τουλάχιστον) ο ΣΥΡΙΖΑ, και το κόμμα του θα συνεχίσει, έστω ως δεύτερο, να παίζει ρυθμιστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα πάει σ' εκλογές επειδή το θέλει (κανένα κυβερνητικό κόμμα σε αποδρομή δεν θέλει να επισπεύσει την πτώση του...), αλλά επειδή δεν θα μπορεί να τις αποφύγει.

Η κατάσταση σε όλους τους τομείς επιδεινώνεται ραγδαία και περίπου ανεξέλεγκτα. Η οικονομία χάνει καθημερινά και τις τελευταίες στάλες αίματος που τις έχουν απομείνει. Η αγορά δεν έχει σφυγμό. Ο προϋπολογισμός του 2017, χαρακτηρίστηκε από το αρμόδιο γραφείο της Βουλής υφεσιακός, αντιαναπτυξιακός, αλόγιστα φορομπηχτικός. Η κοινωνία παραζαλισμένη στην απόγνωση και την αβεβαιότητα, δείχνει σημάδια επικίνδυνης αδιαφορίας και αποσύνθεσης. Το προσφυγικό επιστρέφει απειλητικά ως υπ' αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα. Η επιθετικότητα και οι διεκδικητικές απειλές του Ερντογάν, κορυφώνονται δραματικά και είναι επικίνδυνη αφέλεια η στάση του αυτή να αποδίδεται σε λόγους “εσωτερικής κατανάλωσης”. Η αχνά, έστω, διαφαινόμενη διέξοδος λύσης στο Κυπριακό, απομακρύνεται με περίεργη, τουλάχιστον, συνυπευθυνότητα των Αθηνών. Η επιδείνωση των σχέσεων Τουρκίας -ΕΕ, και η γεμάτη οίηση και αυταρχισμό συμπεριφορά του “Σουλτάνου”, που απειλεί “να γεμίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες”, όχι μόνο γιγαντώνει το προσφυγικό πρόβλημα που οι Έλληνες αδυνατούν ν' αντιμετωπίσουν, αλλά προκαλεί γενικότερες επισφάλειες στην μονίμως διακεκαυμένη περιοχή μας.

Μέσα σ' ένα κόσμο που δεν ξέρει αν επί Τράμπ ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει... στην ανατολή, σε μια Ευρώπη που είναι αμφίβολο αν θα εξακολουθήσει να λέγεται “ενωμένη” τους προσεχείς μήνες, σε μια Ελλάδα θρυψαλιασμένη, αναξιόπιστη, φοβική, δίχως στοιχειωδώς επαρκή πολιτική ηγεσία, ο κ. Τσίπρας καμώνεται ότι έχει “εναλλακτικές”, μπορεί να “πιέζει”, ότι είναι “παράγων”. Με σχεδόν δυο χρόνια προβληματικής διακυβέρνησης στις πλάτες του, το μόνο του “χαρτί” είναι να ρίχνει τις ευθύνες όλες στην... αντιπολίτευση, και να κατηγορεί γενικώς τους... “άλλους”!