Υπερκομματικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, αλλιώς κινδυνεύουμε

Δεν υπάρχει γείτονας της χώρας, πλην Βουλγαρίας, που να μη διεκδικεί αυτά που δεν μπορούσε να πάρει εδώ και χρόνια και μάλιστα επιθετικά. Κι εδώ κυβερνά ένας άπειρος και ανίδεος περί τα θέματα πρωθυπουργός, με άπειρους έως επικίνδυνους αρμόδιους υπουργούς και συμβούλους. Είναι ώρα να σκεφτεί σοβαρά η πολιτική ηγεσία τη δημιουργία του συμβουλευτικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής με τους αρχηγούς των κομμάτων και τους πρώην πρωθυπουργούς. Είναι ώρα να σοβαρευτούμε.

Πολλοί νομίζουν ότι το μεγαλύτερο βασανιστήριο για τον πρωθυπουργό και το κόμμα του είναι η οικονομία. Μάλλον δεν ξέρουν από αριστερά. Το μεγαλύτερο βασανιστήριο είναι από κει που ήσουν εχθρός των συνόρων και των εθνικών κρατών να σε υποχρεώνει η πράξη να υπερασπίζεσαι την εκκλησία, τα σύνορα, το έθνος, τις ελληνικές εθνικές μειονότητες. Επειδή η υπεύθυνη καρέκλα της διακυβέρνησης απέχει παρασάγγας από την ανεύθυνη καρέκλα των τσιπουράδικων. Η υπεύθυνη καρέκλα, όμως, χρειάζεται και υπεύθυνους συμβούλους.

Δεν έχει περάσει 1,5 χρόνος, που ο πρωθυπουργός είπε την περίφημη φράση για το Αιγαίο: «δεν ήξερα ότι οι θάλασσες έχουν σύνορα». Και δεν έχουν περάσει παρά δύο μήνες που κλήθηκε να υπερασπιστεί τα σύνορα των ελληνικών θαλασσών όταν ο Ταϊπ Έρντοαν αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Εχτές ο Τούρκος πρόεδρος επανήλθε δριμύτερος και έθεσε θέμα αναθεώρησης της συνθήκης ως «ανάγκη της Τουρκίας»! Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό. Επειδή η Τουρκία χτυπά πάντα τους γείτονές της όταν τους βρίσκει αδύναμους και η Ελλάδα είναι πλέον εξαιρετικά αδύναμη.

Είναι αδύναμη οικονομικά και εξαρτά την πολιτική της από τους ξένους περισσότερο από ποτέ, χωρίς να παράγει σχεδόν τίποτε και χωρίς να μπορεί να ξοδέψει χωρίς τις ευλογίες τους.

Είναι αδύναμη πολιτικά γιατί βρίσκεται σε χέρια εντελώς άπειρα, τα οποία μάλιστα έχουν και εκφρασμένες απόψεις, που δεν απέχουν πολύ από εκείνες της Φινλανδίας, που παραχώρησε εδάφη φινλανδικό πληθυσμό στη Ρωσία, προκειμένου να μην τα υπερασπιστεί δυναμικά.

Είναι αδύναμη εξοπλιστικά εξ αιτίας της οικονομικής της καχεξίας, τη στιγμή που η Άγκυρα συμπαράγει με τις ΗΠΑ τα τελευταίας γενιάς F 35, που ανατρέπουν εντελώς ακόμα και τη στοιχειώδη ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η χώρα δεν αντέχει την οικονομική αιμορραγία από τη συντήρηση και διατήρηση του αξιόμαχου της αεροπορίας, που τη βγάζουν οι Τούρκοι κάθε μέρα στο Αιγαίο.

Προχτές ήταν ο Αλβανός πρόεδρος Έντι Ράμα, που έθεσε πάλι θέμα Τσάμηδων και ανάγκασε το πρωθυπουργικό γραφείο να απαντήσει απειλώντας με μέτρα κατά της αλβανικής ευρωπαϊκής πορείας, υπενθυμίζοντας και τις υποχρεώσεις των Τιράνων απέναντι στην ελληνική μειονότητα.

Παράλληλα, το εθνικιστικό VMRO, που κυβερνάει τα Σκόπια δεν έχει απεμπολήσει ούτε στο ελάχιστο τις διεκδικήσεις της χώρας σε ιστορία και εδάφη, με επαναλαμβανόμενες κορώνες του προέδρου της χώρας.

Στο Κυπριακό, ίσως ήρθε η στιγμή να μάθει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του στην πράξη αυτό που ήξεραν και αντιπάλευαν οι μάχιμοι κομμουνιστές της δεκαετίας του ‘60 με ογκώδεις αιματηρές διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Ότι η Κύπρος είναι και θα είναι όμηρος της Τουρκίας μέχρις ότου αντιμετωπιστεί το πρόβλημά της ως αυτό που είναι: Πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Όλα τα άλλα είναι ατελέσφορα και πρόξενοι μελλοντικών δεινών.

Όλα αυτά τα θέματα, μαζί με εκείνο των σχέσεων με το Ισραήλ και τους Άραβες (Ιράν, Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος), που άπτεται και των ενεργειακών κοιτασμάτων, αλλά και των στρατιωτικών και πολιτικών δεσμών, δεν είναι σημερινά, αλλά είναι νευραλγικής σημασίας.

Και ορθώνεται το ερώτημα: Με ποια πείρα και ποιες γνώσεις η παντελώς άπειρη, αλλά και τεκμηριωμένα αμόρφωτη περί αυτά πρωθυπουργία μπορεί να αντιμετωπίσει με ευστοχία αυτά τα θέματα, που άπτονται απολύτως της ελληνικής κυριαρχίας με τρόπο οξύ και επιθετικό;

Με ποια διπλωματική και πολιτική υποστήριξη χειρίζεται τα θέματα ο εντελώς άπειρος περί αυτά υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος αντιμετωπίζει τους διπλωμάτες περισσότερο μέσα από τις ιδεολογικές και πολιτικές του τοποθετήσεις ( ή και επιλογών του με προσωπικά κριτήρια και άνωθεν δουλείες) μιας παλιάς κομμουνιστικής διεθνιστικής διαλλακτικότητας απέναντι σε επιθετικούς εθνικιστές, που έχουν βρει την ευκαιρία να κερδίσουν από την Ελλάδα ό,τι δεν μπορούσαν εδώ και πολλές δεκαετίες;

Με ποια σοβαρότητα συμβάλλει στην αμυντική υποστήριξη της διπλωματίας το υπουργείο Άμυνας (καμιά διπλωματία στην ιστορία δεν έχει ισχύ χωρίς τα όπλα), όταν επικεφαλής του βρίσκεται ένας πολιτικός που αναλίσκεται σε θεατρινίστικες εμφανίσεις, δραστηριότητες και δηλώσεις, την ώρα που απέναντί του στη διεθνή σκακιέρα και στη γειτονιά οι συνάδερφοί του υπουργοί είναι παραπάνω από επαρκείς σ αυτό που κάνουν;

Η παρουσία της Νατοϊκής μοίρας στο Αιγαίο και η αγωνιώδης υποδοχή του Ομπάμα από την κυβέρνηση ως εκπροσώπου της «αμερικανικής βοήθειας» όχι απλώς δεν αρκούν για να περιφρουρήσουν την Ελλάδα από τις σημερινές και αυριανές προκλήσεις, αλλά την καθιστούν ακόμα περισσότερο χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και υποτελή απ όσο είναι με τους δανειστές.

Τούρκοι, Αλβανοί και Σκοπιανοί οξύνουν τη ρητορεία τους θέλοντας να εξαναγκάσουν την ελληνική πολιτική ηγεσία να συρθεί σε έναν διάλογο από ασθενέστερη θέση. Αυτό είναι ένα κλασικό μοτίβο πολιτικής, που εφαρμόζεται εδώ και αιώνες.

Η ισχυρότερη δύναμη μιας χώρας είναι η πολιτική και λαϊκή ομοψυχία της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπερηφανευτεί ότι διαπρέπει σ αυτό. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι περίφημη για το διχασμό και την αδερφοφαγία της. Κάποτε αυτή η ανωριμότητα πρέπει να εκλείψει. Είναι στο χέρι των πολιτικών της ταγών και κανενός άλλου να δώσουν ένα τέλος σ αυτό το έγκλημα. Η εποχή των συγκρούσεων είναι μπροστά και δεν μπορεί να βρει τη χώρα ανοχύρωτα διχασμένη. Η χώρα δεν έχει αυτή την πολυτέλεια.

Μπροστά σ αυτά τα δεδομένα, ο πρωθυπουργός, έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειάς του και της κυβέρνησής του στην αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων (και την έχει την επίγνωση) καλά θα έκανε αν αντί για περιστασιακές παρασκηνιακές επαφές με πρώην, σχεδίαζε και εφάρμοζε τουλάχιστον μια ελληνική εξωτερική πολιτική πάνω από κομματικές γραμμές και ιδεοληψίες, δημιουργώντας επειγόντως ως συμβουλευτικό όργανο εκείνο το περίφημο Συμβούλιο Εξωτερικής πολιτικής με τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης και τους πρώην πρωθυπουργούς. Χωρίς συνεδριάσεις τυμπανοκρουσίας. Έχουν τη Βουλή και τους εκπροσώπου να τρώγονται σαν τα σκυλιά κάθε μέρα σε ένα σωρό θέματα. Και μετά το θέατρο να πίνουν όλοι μαζί καφέ στο εντευκτήριο…

Αυτός, ο πρωθυπουργός, θα αποφασίζει στο τέλος της μέρας. Αλλά, τουλάχιστον θα ξέρει, και θα ξέρουμε κι εμείς, ότι το καράβι δεν το οδηγεί μόνος του στη φουρτούνα ως νεόκοπος καπετάνιος με το πειρατικό του τσούρμο στα κουτουρού.

Η Ελλάδα καταστράφηκε οικονομικά εξ αιτίας της ανωριμότητας και της επιπολαιότητας των κυβερνητών της. Δεν έχει περιθώριο για άλλες επιπολαιότητες και ανωριμότητες. Καιρός είναι να το καταλάβουν πρώτα εκείνοι. Σαν πατριώτες και όχι σαν πολιτικάντηδες.

Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης