Δύο τραγωδίες στη Λάρισα

Του Θανάση Χειμωνά

Άνοιξη 2013. Δύο φοιτητές χάνουν τη ζωή τους λόγω αναθυμιάσεων που προήλθαν από αυτοσχέδιο μαγκάλι το οποίο είχαν ανάψει για να ζεσταθούν.

Φθινόπωρο 2016. Ένα παιδί μόλις τεσσάρων ετών υφίσταται σοβαρότατα εγκαύματα μετά από πυρκαγιά η οποία προήλθε από αναμμένο κερί.

Δύο τραγικά περιστατικά. Δύο δυστυχήματα με δύο νέους ανθρώπους νεκρούς στην πρώτη περίπτωση και ένα παιδάκι να χαροπαλεύει και πιθανότατα να μένει στιγματισμένο για όλη του τη ζωή στη δεύτερη.

Τραγική σύμπτωση: Και οι δύο αυτές τραγωδίες συνέβησαν στην ίδια πόλη, τη Λάρισα. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στα δύο συμβάντα. Αλλά και μια κολοσσιαία διαφορά: ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν από ένα κομμάτι των ΜΜΕ, των σόσιαλ μίντια, αλλά και ορισμένων διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

Η ιστορία με το μαγκάλι είχε γίνει σημαία του, πάλαι ποτέ, αντιμνημονιακού αγώνα. Σύσσωμος ο φιλοσυριζαίικος Τύπος, οι μπλόγκερ, οι γραμμιτζήδες του ΣΥΡΙΖΑ και τα συριζοτρόλ, καθώς και πρωτοκλασάτα στελέχη του νυν κυβερνώντος κόμματος (Παπαδημούλης, Κυρίτσης) είχαν συνδέσει το γεγονός με τη «Νεοφιλελεύθερη Χούντα της Ε.Ε.», τα μνημόνια και τους απεχθείς και επονείδιστους «Σαμαροβενιζέλους». Όποιος επιχειρούσε να αποδώσει τον χαμό των δύο νέων στην κακιά στιγμή ή στην ατυχία αντιμετωπιζόταν ως «τσιράκι του καθεστώτος» και ως μισάνθρωπος που σκύλευε τους δύο, εν αγνοία τους, «αντιστασιακούς».

Η δήλωση του πατέρα ενός από τα δύο θύματα ότι οι οικογένειες τους δεν αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και πως τα παιδιά είχαν βρεθεί εκείνη τη μέρα στο –χωρίς κεντρική θέρμανση– σπίτι μόνο και μόνο επειδή διέθετε γρήγορο ίντερνετ είχε φυσικά περάσει στο ντούκου. Πάλι καλά που δεν βρήκε και τον μπελά του ο άνθρωπος για το θράσος του να αμφισβητήσει το «επαναστατικό» αφήγημα της εποχής. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως εκείνο τον –όχι και τόσο μακρινό– καιρό ΟΛΟΙ οι θάνατοι που δεν προέκυπταν από φυσικά αίτια αποδίδονταν στα επάρατα μνημόνια. ΟΛΟΙ όσοι αυτοκτονούσαν το έκαναν επειδή είχαν φτωχοποιηθεί λόγω των μνημονιακών κυβερνήσεων. ΟΛΟΙ όσοι «έφευγαν» από θανατηφόρες ασθένειες νοσούσαν από τη λύπη τους που δεν είχαν πια λεφτά λόγω των μνημονίων. Ήταν η εποχή που διάβαζες «ειδήσεις» με τίτλο: «Νεκρός από εγκεφαλικό παππούς ανέργου»…

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο περιστατικό, όμως, τα πράγματα διαφέρουν. Εδώ έχουμε όντως να κάνουμε με μια οικογένεια - θύμα της κρίσης. Η φαμίλια του τετράχρονου θύματος είχε όντως «φτωχοποιηθεί» κατά τη διάρκεια της δυσκολότατης εξαετίας που διανύουμε και αναγκαζόταν να φωτίζεται με κεριά, καθώς αδυνατούσε να πληρώσει το ρεύμα εδώ και χρόνια. Που είναι λοιπόν όλοι εκείνοι οι οργισμένοι ψυχοπονιάρηδες του ’13; Γιατί δεν διαβάζουμε άρθρα επί άρθρων για τα «επαχθή μνημόνια»; Γιατί δεν βουλιάζουν το Facebook και το Twitter από την οργή και τον βουβό θρήνο;

Θα σας απαντήσω εγώ: Οι οργισμένοι ψυχοπονιάρηδες του ’13 είναι πλέον καθεστώς. Και καρφάκι δεν τους καίγεται για το ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Τον στόχο τους τον πέτυχαν. Ας είναι καλά η θεσούλα τους στο Δημόσιο και στα πενήντα και βάλε υπουργεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ’13 έγραφαν για τους «νεκρούς των μνημονίων». Το ’16 καυχιόνται για τα καλά λόγια που είπε για τον Αλέξη Τσίπρα ο Ντόναλντ Τραμπ.