Πολιτικοί και οι τρεις σωματοφύλακες

Εβλεπα και (τι δεν) άκουγα στην τηλοψία τους πολιτικούς άντρες που βρίσκονται στις τάξεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, τους Μητσοτάκη-Βενιζέλο-Θεοδωράκη. Λάβροι κατά του λαϊκισμού (βρε, πού καταντήσαμε), ενωμένοι και συναινούντες στην ιερή τους μάχη να ανακουφιστεί η χώρα, αφού πρώτα εκδιωχθεί η «αριστερή» κυβέρνηση. Οι θιασώτες του λαϊκισμού, του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού σε μια παράσταση που θύμιζε ιλαροτραγωδία.

Τι άλλο μου θύμισαν οι τρεις άντρες; Μα, τους ήρωες του μυθιστοριογράφου Αλέξανδρου Δουμά (του πατρός) στο έργο του «Οι τρεις σωματοφύλακες», τον Αθω, τον Πόρθο και τον Αραμι και το σύνθημά τους «Ενας για όλους, όλοι για έναν».

Μόνο που λείπει ο Ντ' Αρτανιάν, ο τέταρτος της παρέας, με τον οποίο κάνουν πράματα και θάματα, στην υπηρεσία πάντα του βασιλιά.

Θα μπορούσε αυτός να είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός αφού όλοι μαζί είναι ορκισμένοι υπηρέτες· όχι κανενός «βασιλιά» αλλά του ισχυρού και ακλόνητου πολιτικού-οικονομικού συστήματος.

Και είναι! Ολοι μαζί, παρά τη μικρή παρέκκλιση από το συγγραφικό έργο, είναι ενωμένοι στην υπηρεσία των δανειστών εταίρων (sic), κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να ικανοποιήσουν τις βουλές τους και τα συμφέροντά τους.

Ελα όμως που, όντας υπηρέτες, έχουν την ευκαιρία να ικανοποιούν και τα δικά τους μικροσυμφέροντα, να «ρυθμίζουν» το ρολόι της ματαιοδοξίας τους, να παράγουν κάκιστο και αντιαισθητικό πολιτισμό, να στραπατσάρουν ηθικούς κώδικες, αρχές και αξίες, να διαμορφώνουν αποπνικτικές οικονομικές συνθήκες, να αδιαφορούν πλήρως για τη γλώσσα και την πείνα των Ελλήνων.

Τουλάχιστον άπαντες είναι καλοί ηθοποιοί (αν και αρκετοί δεν τους ανέχονται επί σκηνής -ε, τι να κάνουμε, μην είμαστε και απαιτητικοί).

Η πραγματικότητα καταγράφεται ως έχει και όχι όπως θα την επιθυμούσαμε. Το δεύτερο είναι έργο των ποιητών -άρα λαπάς...

Και ας επέμενε ο Αριστοτέλης ότι έργο του ποιητή δεν είναι να λέει αυτά που έγιναν, αλλά κάποια που θα μπορούσαν να γίνουν.

Ο ίδιος έγραψε ότι ο μέγας Σοφοκλής στα έργα του (όπως υποτίθεται είχε ισχυριστεί) «παριστάνει τους ανθρώπους όπως θα έπρεπε να είναι ενώ ο Ευριπίδης όπως είναι στην πραγματικότητα».

Είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε (να αποδεχτούμε τον τρόπο του) με τον Ευριπίδη· σε εποχές ηθικής κατάπτωσης, ταπείνωσης, υποτέλειας και αυτοεξευτελισμού επικρατούν ο ρεαλισμός, το αντιηρωικό και αντιποιητικό στοιχείο (η καθημερινή ωμή πεζότητα) -τι να κάνουμε;

Είναι αλήθεια ότι είναι λίγο μπερδεμένοι σήμερα οι ρόλοι, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο,τι μπορεί ο καθείς κάνει προκειμένου να συμμετάσχει όχι σε μυθιστορίες αλλά σε γυμνές, πικρές αλήθειες που καίνε.

Παίζοντας όμως τον ρόλο που ο ίδιος διαλέγει μετασχηματίζεται σε μυθιστορηματική καρικατούρα προκαλώντας άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα συναισθήματα σε αναγνώστες και θεατές-ακροατές.

Οι «τρεις σωματοφύλακες» επαναστάτησαν και ήλθαν σε ρήξη και σύγκρουση με τον Ντ' Αρτανιάν, παρότι όλοι τους με νύχια και δόντια προσπαθούν να περιφρουρήσουν τον βασιλιά τους (την αντιπροσωπευτική τάχα δημοκρατία).

Τουλάχιστον μας αποτρέπουν από το να βυθιστούμε στην ανία και την απάθεια.

Συμμετέχουμε στο κακό ή καλό θέατρο· άλλος θυμώνει, άλλος υβρίζει, μερικοί γελάνε, λιγότεροι κλαίνε. Αλλος δώθε, άλλος κείθε...

Γιώργος Σταματόπουλος