Eλλειμμα αγάπης στο Πεδίον του Αρεως

Γιώργος Σταματόπουλος

Διαβάζουμε σε ανακοίνωση της Επιτροπής Πολιτών για το Πεδίον του Αρεως: «Δυστυχώς, τώρα, το Πεδίο του Αρεως, μετά και παρά τη διάθεση πολλών εκατομμυρίων ευρώ έχει καταλήξει χώρος αθλιότητας, παραβατικότητας και απώθησης των πολιτών από την επίσκεψή τους σ' αυτό».

Φωτισμός ελλιπής, τουαλέτες υπό κατάρρευση, σκουπίδια· σωρός σκουπίδια. Σύμφωνα με τους εθελοντές καθαριστές, αυτά συναπαρτίζονται από: χαρτομάντιλα βρόμικα, προφυλακτικά (κυρίως), μικρά πλαστικά, δεκάδες σύριγγες, κλαδιά, χορτάρια, αγκάθια, θάμνους κ.ά. Ολα αυτά σε ένα μόνο παρτέρι που καθάρισαν -το πάρκο περιέχει 108 (!) παρτέρια.

Η Επιτροπή οχλεί συνεχώς τις αρμόδιες υπηρεσίες της Περιφέρειας Αττικής να της δοθούν στοιχεία για την πορεία των εργασιών στο πάρκο, ή τι προτίθεται να κάνει για τον ευπρεπισμό του και τη φύλαξή του μετά από διαγωνισμό. Η Περιφέρεια δικαιολογεί τις καθυστερήσεις κάνοντας λόγο για ενστάσεις στον διαγωνισμό και άλλα δευτερεύοντα.

Χαιρόσουν κάποτε να διασχίσεις το πάρκο, να καθίσεις στα παγκάκια του ή στα τραπεζάκια στο αναψυκτήριο, να πας στο περίπτερο, να παρακολουθείς μικρές θεατρικές παραστάσεις ή και συναυλίες, να βλέπεις τους ηλικιωμένους να παίζουν σκάκι και γύρω τους ολόκληρες παρέες. Ζωή. Ηπια. Συνετή. Αξιοπρεπής.

Δεν ξέρω ποιος δαίμονας έχει μπει μέσα μας και μας έχει αφαιρέσει κάθε ενδιαφέρον για τα πάρκα της πρωτεύουσας. Τέτοια απαξίωση, πουθενά αλλού, τέτοια περιφρόνηση προς τους γαλήνιους περιπάτους, τις ήσυχες συζητήσεις αλλά και προς τα ξεφωνητά και τις χαρούμενες φωνές των παιδιών· πώς περιφρονούμε τη λαχτάρα τους για παιχνίδι, για ζωή;

Προφανώς λείπει στους πολλούς η κουλτούρα του πράσινου, των πολύχρωμων ανθέων και καλλωπιστικών φυτικών σχηματισμών, των μικρών σιντριβανιών και του ευεργετικού ήχου του νερού -μια πνοή μέσα στην ασφυξία της πόλης. Δεν μάθαμε μάλλον να φροντίζουμε και να αγαπάμε τα πάρκα μας, δεν μπήκαν στα ενδιαφέροντά μας, δεν μυηθήκαμε στην ομορφιά τους.

Φταίει το «τσιμέντο παντού»; Φταίει το αγοραίο κέρδος που υψώνει άσχημα κτίρια και σκεπάζει κάθε ελεύθερο κομμάτι γης; Μήπως η καρδιά πολλών έχει γίνει πέτρα; Ποιος ξέρει. Η κηπουρική και η «αρχιτεκτονική» της δεν εμπνέουν τον μικροαστισμό μας, δεν είναι στον αισθητικό μας κώδικα -μπα;

Και όμως η αρχιτεκτονική των πάρκων αλλού είναι εξαίσια· πανέμορφη και ελκυστική, ζωοδότρα θα έλεγα όταν το αποτέλεσμά της προκαλεί συγκίνηση ή κατευνάζει το νευρικό σύστημα ή γίνεται τόπος ανταλλαγής ιδεών και παιχνιδιών. Μια τέτοιου είδους αρχιτεκτονική είναι αναγκαία για την εν γένει πόλη· να ορθωθεί ο νους και τα συναισθήματα να μας πλημμυρίζουν.

Πού τέτοια τύχη! Αλλόφρονες σχεδόν προσπερνάμε τα πάρκα -μάλλον πετάμε μέσα τους ό,τι άχρηστο και βρόμικο κουβαλάμε πάνω μας (και μέσα μας). Η καθαριότητα, μαθαίναμε μικροί, είναι μισή αρχοντιά· μάλλον καταλάβαμε ότι δεν μας αρκεί η μισή και ότι τη θέλουμε όλη -αλλά το μισό είναι εχθρός του όλου. Αρχοντιά και κουραφέξαλα. Υγεία είναι η καθαριότητα -υγεία και ομορφιά και ψυχικό φτερούγισμα.

Τόπος επικοινωνίας και πολιτισμού έπρεπε να 'ναι τα πάρκα (τα ελάχιστα) των Αθηνών και όλων των πόλεων. Καθρέφτης καθαρών ψυχών και όμορφων ανθρώπων. Η Επιτροπή Πολιτών για το Πεδίον του Αρεως ανοίγει δρόμους...