«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» …αξιοπρέπεια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το 1999, στο βιβλίο του «Το Λέξους και η Ελιά», ο Αμερικανός δημοσιογράφος (και ιδρυτής του περίφημου ινστιτούτου στρατηγικής πρόβλεψης stratfor) Τόμας Φρίντμαν διατύπωσε τη «Θεωρία των Χρυσών Αψίδων για την Αποτροπή Συγκρούσεων». Υποστήριξε τότε, παροτρύνοντας και υμνώντας την παγκοσμιοποίηση/αμερικανοποίηση του κόσμου  ότι ποτέ δύο χώρες που έχουν στο έδαφός τους McDonlalds (εξ ου και οι χρυσές αψίδες, που είναι το λογότυπο της εταιρείας) δεν έκαναν πόλεμο.

Έκτοτε ο εν λόγω ισχυρισμός καθ ότι  έχει διαψευσθεί επανειλημμένα συμπληρώθηκε από μια κυνική αλλά ειλικρινή διαπίστωση του Αμερικανού αναλυτή: «Το αόρατο χέρι της αγοράς δεν θα λειτουργήσει ποτέ χωρίς μια κρυφή γροθιά. Η McDonald’s δεν μπορεί να ανθίσει χωρίς τον McDonnell Douglas, τον σχεδιαστή του F-15. Και η κρυφή γροθιά που κρατά τον κόσμο ασφαλή για τις τεχνολογίες της Silicon Valley για να ανθίσει ονομάζεται Αμερικανικός Στρατός, Πολεμική Αεροπορία, Πολεμικό Ναυτικό και πεζοναύτες».

Πίσω λοιπόν από τους Αμερικανούς επενδυτές που υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων (οι ΗΠΑ είναι τιμώμενη χώρα φέτος) η ελληνική  «αριστερή» κυβέρνηση στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης βρίσκεται ήδη αναπτυγμένη η «κρυφή» αμερικανική γροθιά:

Στη Σούδα (βάση)

Στη Σύρο (ναυπηγείο για τον 6ο στόλο)

Στη Λάρισα (βάση drones)

Ακτιο (AWACS)

Αλεξανδρούπολη (τερματικός αγωγός για το αμερικάνικο φυσικό αέριο και βάση ελικοπτέρων)

Η δημιουργία / ενίσχυση των αμερικανικών στρατιωτικών προγεφυρωμάτων έτσι ώστε να λειτουργήσει το «αόρατο χέρι της αγοράς» υπέρ, προφανώς, των αμερικανικών συμφερόντων προβάλλεται από  την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως επιτυχία επιβράβευση  και επιβεβαίωση της αμερικανικής προστασίας προς τη χώρα.

Ωστόσο, κοιτώντας τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία αυτό που βλέπει κάποιος είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη προσφέρει γη και ύδωρ (βάσεις) στην αμερικανική «κρυφή γροθιά» λαμβάνοντας σε αντάλλαγμα υποσχέσεις πακτωλού αμερικανικών επενδύσεων.

Την ίδια στιγμή που η αριστερή κυβέρνηση ζει (και πουλά) το εν λόγω παραμύθι κλιμακώνεται η σύγκρουση των ισχυρών για την επιρροή στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί (stratfor) προβλέπουν ένταση και πιθανότητες εκρήξεων το προσεχές εξάμηνο εξ αιτίας των διευθετήσεων που ίδιοι προσπαθούν να επιβάλλουν μεταξύ (Σερβίας -Κοσσόβου και Ελλάδας- ΠΓΔΜ). Στόχος των έντονων αμερικανικών δραστηριοτήτων στην περιοχή (δεν είναι τυχαία η επιστολή Τραμπ στον πρόεδρο της  ΠΓΔΜ με την οποία επιχειρεί να τον επαναφέρει στην τάξη της Συμφωνίας των Πρεσπών) είναι ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την περιοχή.

Εχοντας επιβιβαστεί στο αμερικανικό άρμα η κυβέρνηση της «αριστεράς» έχει τοποθετήσει τη χώρα στο  επίκεντρο μιας σφοδρής (αμερικανορωσικής) αντιπαράθεσης η οποία μόλις το προηγούμενο διάστημα εκδηλώθηκε σε διπλωματικό επίπεδο, ενώ ήδη αποτιμώνται οι οικονομικές (τουρισμός, ελληνικές εξαγωγές) ζημιές.

Όλα αυτά, θα μπορούσε κάποιος (κυνικός πραγματιστής) να τα χαρακτηρίσει και να τα κρίνει ως πολιτικές επιλογές οι οποίες προέκυψαν κάτω από βασανιστικό σχεδιασμό με την εξέταση των δεδομένων και των δυνατοτήτων της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο η «αριστερή» κυβέρνηση και τα εξαπτέρυγά της στα media πανηγυρίζουν για την άφιξη των αμερικανικών «lexus» στη Θεσσαλονίκη εκτός από την απώλεια κάθε είδους αξιοπρέπειας περιγράφει και κάτι ακόμη: την κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης χώρας «παιχνίδι» στα χέρια της αμερικανικής πρεσβείας  να πανηγυρίζει σαν τα κορίτσια μιας άλλης εποχής… «κορίτσια ο στόλος».

Σημείωση: δεν είναι οι παπάδες και το φασισταριό που εκδηλώνουν την αηδία τους για τους Αμερικανούς φίλους της κυβέρνησης όπως θέλουν να μας πείσουν κάποια «έγκυρα»  φερέφωνα «ενημέρωσης». Φασίστες και παπαδαριό εξ άλλου πάντα χέρι – χέρι τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνουν…

Πηγή: topontiki.gr

«Πόλεμος» φιλολόγων σε Γαβρόγλου για τα Λατινικά- 4.839 υπογραφές από Ελλάδα και εξωτερικό

Με ένα κείμενο διαμαρτυρίας και σχεδόν 5.000 υπογραφές εκφράζουν την αντίθεσή τους για την κατάργηση των Λατινικών οι φιλόλογοι της χώρας και του εξωτερικό στον Κώστα Γαβρόγλου.

Συγκεκριμένα, έχοντας συγκεντρώσει 4.839 υπογραφές, οι φιλόλογοι διαμαρτύρονται έτσι στον υπουργό Παιδείας για την πρόταση του να αντικαταστήσει τα Λατινικά με την Κοινωνιολογία στις πανελλήνιες εξετάσεις από το 2020 και μετά.

Πέρα από τις υπογραφές και το αιχμηρό κείμενο διαμαρτυρίας, ακόμη 500 υπογραφές έχουν συγκεντρωθεί από εκπαιδευτικούς φιλολόγους της χώρας.

«Θα ήθελα να μας πει ο Κώστας Γαβρόγλου ποιο είναι τελικά το ουσιαστικότερο επιχείρημά του για τη διαγραφή των Λατινικών», λέει ο καθηγητής Λατινικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Θεόδωρος Παπαγγελής.

Και καταλήγει: «Όσοι νοιάζονται πραγματικά για Παιδεία και κατανοούν τι τελικά και πραγματικά ελλοχεύει στο βάθος της παιδαγωγικής σκέψης του υπουργού, μπορούν τώρα να αρχίσουν να πανικοβάλλονται».

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

   

Αναθρέφουμε ανεξάρτητα παιδιά που γίνονται εξαρτημένοι ενήλικες

Αυτό που ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο.

Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά «πότε θα γίνει ανεξάρτητο» ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων «από μωρό ήταν ανεξάρτητο!». Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.

Κάθε εποχή έχει τις αξίες της. Κάθε γενιά κληροδοτεί στην επόμενη τις συμβουλές της, οι οποίες συνήθως είναι αναπαραγωγή κοινωνικών στερεοτύπων ή προσωπικών βιωμάτων.

Συχνά πράττουμε χωρίς να σκεφτούμε ή να αμφισβητήσουμε. Από την άλλη, όταν τα παιδιά μας γίνονται έφηβοι, ενήλικες, γονείς, αρνούμαστε να κάνουμε τη σύνδεση του πώς οι συμπεριφορές του τότε ίσως σχετίζονται με την προσωπικότητα του τώρα.

Γεννιέται ένα μωρό και οι πιο κοινές συμβουλές είναι:

«Να μάθει να κοιμάται μόνο του και μην τυχόν και το βάλετε στο κρεβάτι σας, δε θα μπορέσετε μετά να το βγάλετε».

Έχουμε αναρωτηθεί άραγε γιατί ένα βρέφος που έχει κοιμηθεί δίπλα στη μάνα του, δε θέλει να κοιμάται μόνο του σε ένα κρεβάτι με κάγκελα και πιθανώς σε ένα δωμάτιο άλλο;

Έχουμε αναρωτηθεί τι γινόταν τότε (όχι πολύ παλιά) που δεν υπήρχαν όλες αυτές οι «ανέσεις» ενδοεπικοινωνία, ριλάξ, πιπίλα, μπιμπερό; Έχουμε σκεφτεί πώς να λειτουργούσε εκείνη η γυναίκα που δεν ήξερε από «πολιτισμό», που δεν άκουγε συμβουλές από τους γύρω της;

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί εμείς οι ενήλικες με γνώση και συνείδηση προτιμάμε να κοιμόμαστε με κάποιον δίπλα μας παρά μόνοι μας;

«Να μάθει να τρώει με πρόγραμμα, κάθε τρεις ώρες και την ποσότητα που εμείς έχουμε αποφασίσει».

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί; Ποιος τρώει κάθε μέρα την ίδια ακριβώς ώρα και την ίδια ακριβώς ποσότητα; Εμείς δηλαδή κάθε μέρα έχουμε την ίδια όρεξη; Άλλωστε μια γυναίκα που θηλάζει αποκλειστικά από την αρχή, ξέρει πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, εκτός κι αν αντέχει να έχει ένα μωρό να κλαίει και να γκρινιάζει.

«Να σταματήσει ο θηλασμός νωρίς γιατί αλλιώς το παιδί εθίζεται και δε θα γίνει ποτέ ανεξάρτητο».

Η αντίστοιχη αγωνία για πιπίλα, για κουβερτάκια ή κουκλάκια τα οποία χρησιμοποιεί το παιδί είναι σαφώς μικρότερη… παρ’ όλο που αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποκατάστατα της μητέρας (στήθος, αγκαλιά, μυρωδιά).

Σε όλα αυτά υποβόσκει μια κοινή πεποίθηση. Το μωρό δεν ξέρει να αναγνωρίζει τις ανάγκες του και το μωρό γεννιέται με μια «μοχθηρή» διάθεση να μας εκμεταλλευτεί, χειριστεί και γενικά να μας κάνει τη ζωή μας δύσκολη… εκτός κι αν προλάβουμε και του «μάθουμε», δηλαδή του επιβληθούμε.

Κι όμως, τα βρέφη είναι σε απόλυτη επαφή με τις ανάγκες τους, εφόσον δεν παρεμβαίνουμε. Ξέρουν πότε πεινάνε και πόσο, ξέρουν πότε φοβούνται, πότε πονάνε, πότε έχουν ανάγκη από τρυφερότητα. Η υποχρέωσή μας δεν είναι να τους μάθουμε να μην ακούν τις πραγματικές τους ανάγκες, αλλά να τις ικανοποιήσουμε.

Ένα βρέφος εξυπακούεται ότι δεν είναι σχεδιασμένο από τη φύση να είναι ανεξάρτητο. Δε θα επιβίωνε. Και αυτό το γνωρίζει, ενστικτωδώς. Γι’ αυτό κι όταν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες του κλαίει. Είναι το μόνο μέσο που διαθέτει για να δηλώσει στο φροντιστή του ότι κάτι δεν πάει καλά.

Το να το αγνοήσουμε, δε σημαίνει πως σταματάει να υπάρχει η ανάγκη, απλά σταματάει κάποια στιγμή να μας την επικοινωνεί. Παραιτείται από το να διεκδικεί, άλλωστε είναι τόσο εξαντλητικό αυτό για ένα μωρό.

Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι ανάγκες του αγνοούνται κι έτσι οδηγείται να πιστέψει ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Προφανώς ο γονιός ξέρει καλύτερα απ’ ότι το ίδιο το παιδί, γι’ αυτό και του φέρεται έτσι, αλλιώς γιατί να μην το ικανοποιεί;

Από την άλλη, όμως, συμβαίνει το εξής παράλογο, το μωρό που θεωρητικά είναι έτοιμο από βρέφος να κοιμηθεί μόνο του, να κάθεται με τις ώρες στο ριλάξ μόνο του, δεν είναι σε θέση να πιάσει το κουτάλι μόνο του ακόμα κι αν δείχνει καθαρά ότι θέλει να δοκιμάσει και φτάνει τριών ή τεσσάρων και το ταΐζει κάποιος άλλος.

Το ίδιο μωρό που πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο, όταν πάει να ανέβει στον καναπέ μόνο του, ακούει ένα «είσαι μικρό ακόμα» και νιώθει δυο χέρια να το σηκώνουν και να το βάζουν στη θέση όπου πιστεύουν ότι ήθελε να βρεθεί. Έτσι, το παιδί που πάει να βάλει μόνο του τα παπούτσια, βλέπει το γονιό να το κοιτάει περιπαιχτικά και να του λέει «τι κάνεις βρε μπόμπιρα; Δεν μπορείς ακόμα μόνος σου». Μεγαλώνει κι άλλο και ζητάει να διαλέξει αυτό τι ρούχα θα φορέσει, αλλά ακόμα είναι τριών ετών, είναι δυνατόν να αποφασίσει τι θα φορέσει στα γενέθλιά του;

«Θα διαλέξει τη φόρμα του πάλι, ενώ εμείς δώσαμε τόσα λεφτά γι’ αυτό το κουστουμάκι που του πάει τόσο πολύ!» Μετά πάει σχολείο και λέει ότι θέλει να ξεκινήσει χορό γιατί του αρέσει, αλλά ο γονιός πάλι ξέρει καλύτερα και αποφασίζει ότι το μπάσκετ του ταιριάζει περισσότερο.

Αυτό το παιδί θα γίνει ένας ενήλικας ανασφαλής και όχι ανεξάρτητος. Αυτό το παιδί μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά ανεξάρτητο αλλά θα είναι ένα φοβισμένο πλάσμα που θα προσπαθεί να επιβεβαιώσει αν αυτό που νιώθει είναι «σωστό» ή ακόμα και αληθινό από τις αντιδράσεις των άλλων.

Αυτό το παιδί θα γίνει ένας ενήλικας που θα φοβάται να παραιτηθεί από την ανυπόφορα βαρετή δουλειά του και να κυνηγήσει το όνειρό του, θα γίνει ένας ενήλικας που θα μένει σε σχέσεις εξάρτησης γιατί θα φοβάται να μείνει μόνος του.

Ας το δούμε τώρα αλλιώς…

Ένα βρέφος γεννιέται και οι γονείς δεν ακολουθούν καμία συμβουλή ή τεχνική παρά μόνο ακολουθούν τις ανάγκες του παιδιού τους όπως τις υποδεικνύει αυτό. Έτσι, άλλωστε, συμβαίνει και με όλα τα θηλαστικά στον πλανήτη μας.

Έχουμε ένα μωρό που θηλάζει κατ’ απαίτηση, κοιμάται με τους γονείς του και όποτε ζητάει αγκαλιά, την έχει. Τρώει όσο θέλει και όποτε θέλει. Έχει χρόνο να πειραματιστεί, να δοκιμάσει. Ξέρει ότι αν χρειαστεί βοήθεια και τη ζητήσει, θα την έχει.

Αυτό το παιδί δεν μπορεί παρά να έχει υψηλή αυτοεκτίμηση μιας και ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το πώς μας αντιμετωπίζουν οι φροντιστές μας τα πρώτα χρόνια. Όσο μας δείχνουν ότι είμαστε σημαντικοί, τόσο σημαντικοί νιώθουμε.

Ας μη φοβόμαστε τα παιδιά… μια ανάγκη η οποία καλύπτεται γενναιόδωρα, θα καλυφθεί πολύ πιο γρήγορα από την ανάγκη που αγνοείται. Το νήπιο που αποθηλάζει φυσιολογικά, το νήπιο που αποφασίζει αυτό ότι πλέον θέλει να κοιμάται μόνο του, το παιδί που έχει χορτάσει από αγκαλιά, είναι ο ενήλικας που είναι πραγματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος.

Το παιδί που έχει γεμίσει από ασφάλεια και φροντίδα τα πρώτα εκείνα χρόνια που έχει επίγνωση του πόσο ευάλωτη είναι η ύπαρξή του και που έχει καταγράψει μέσα του ότι αυτό που νιώθει είναι έγκυρο, είναι ο ενήλικας που δε θα ζει με το φόβο του αύριο, που θα διεκδικεί αυτό που θέλει, που θα τολμάει να είναι ευτυχισμένος και δε θα νιώθει ενοχές γι’ αυτό.

Έτσι δε θα θέλανε τα παιδιά μας να είναι όταν μεγαλώσουν;

Πηγή  

        

Επαναχαράσοντας τα σύνορα στα Βαλκάνια

Του Γιώργου Στάμκου*

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η γεωγραφία είναι γεγονός και όχι μοίρα. Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη γεωγραφία, μπορούμε όμως, και πρέπει, ν’ αλλάξουμε τη μοίρα”. Κρίστοφερ Πάτεν, πρώην Επίτροπος για τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ.

Τα δυτικά Βαλκάνια, βρισκόμενα ανάμεσα στους “γεωπολιτικούς οδοστρωτήρες” της  Δύσης (ΗΠΑ και Ε.Ε.) και της Ανατολής (Ρωσία, Τουρκία, Κίνα κ.ά.), εισέρχονται εκ νέου σε μια “ζώνη αναταράξεων”, η οποία μπορεί τελικά να οδηγήσει τους πολιτικούς γεωγράφους να ξαναπιάσουν δουλειά επανασχεδιάζοντας τους χάρτες της περιοχής ή, από μία άλλη άποψη, να τους “οριστικοποιήσουν”.

Το γκρίζο καθεστώς, που επέβαλε το ΝΑΤΟ από τον Ιούνιο του 1999 στο Κόσοβο, δημιούργησε στους Αλβανούς αυτής της πρώην σερβικής επαρχίας την ελπίδα ότι η ανεξαρτησία, την οποία και ανακήρυξαν το 2008, θα ήταν το επόμενο και τελικό βήμα -με τις ευλογίες μάλιστα της Δύσης και ιδιαίτερα της Ουάσιγκτον. Για να εμποδίσουν μάλιστα την μελλοντική επιστροφή του Γιουγκοσλαβικού/Σερβικού Στρατού, οι Αλβανοί εξτρεμιστές προχώρησαν, αμέσως μετά την κατάπαυση του πυρός τον Ιούνιο του 1999, στη βίαιη εκδίωξη του σέρβικου εθνικού στοιχείου και στην καταστροφή ιστορικών και καλλιτεχνικών μνημείων του σέρβικου πολιτισμού. Χωρίς ανθρώπους και μνημεία, οι Σέρβοι δεν θα είχαν πλέον ερείσματα για να επιστρέψουν στο Κόσοβο...

Από τους 220.000 Σέρβους και Μαυροβούνιους που ζούσαν στο Κόσοβο (κατοικημένο τότε κατά 80-85% από Αλβανούς) στις αρχές του 1999 απέμειναν λιγότεροι από τους μισούς. Οι εναπομείναντες Σέρβοι του Κοσόβου (περίπου 100.000) συνεχίζουν να έχουν υπό τον έλεγχο τους, εκτός από κάποιους μικρούς και διάσπαρτους θύλακες στο κεντρικό και ανατολικό Κόσοβο, όλο το βορειοανατολικό τμήμα της περιοχής (πάνω από το 10% της συνολικής της έκτασης), συμπεριλαμβανομένου και του βορείου τομέα της στρατηγικής σημασίας πόλης Κόσοβσκα Μίτροβιτσα, όπου κατοικούν 20.000 Σέρβοι, Βοσνιάκοι (Μουσουλμάνοι) και Ρομά (Τσιγγάνοι).

Η Κόσοφσκα Μίτροβιτσα (η πόλη ονομάζεται στα αλβανικά Mitrovica ή Mitrovicë και στα Σερβικά Косовска Митровица ή Kosovska Mitrovica) αποτελεί τη χαρακτηριστική περίπτωση μιας αυστηρά διαιρεμένης/διχοτομημένης πόλης των δυτικών Βαλκανίων. Στο βορρά ζουν κυρίως  Σέρβοι, ορθόδοξοι στο θρήσκευμα, και στο νότο οι Αλβανοί, που είναι κυρίως μουσουλμάνοι. Ανάμεσα τους ο ποταμός Ίμπαρ, που ρέει ορμητικά, προσπαθεί να ξεπλύνει το μίσος μεταξύ τους. Η επικοινωνία μεταξύ των δύο τομέων είναι ελάχιστη, καθώς οι γέφυρες ελέγχονταν αυστηρά από τους Γάλλους στρατιώτες της KFOR και τα τελευταίαχρόνια από μία ευρωπαϊκή δύναμη αστυνόμευσης, ενώ τα επεισόδια και οι αιματηρές ταραχές είναι συχνό φαινόμενο. Το Μάρτιο του 2004 οι συγκρούσεις στη διηρημένη πόλη του Κοσσυφοπεδίου, Μιτρόβιτσα κράτησαν πολλές μέρες...

Η έλλειψη ειρηνικής συμβίωσης ανάμεσα στις δύο κοινότητες στο Κόσοβο, παρ’ όλη την παρότρυνση της διεθνούς κοινότητας προς αυτή την κατεύθυνση, έχει δημιουργήσει μια ρευστή ατμόσφαιρα, όπου ευδοκιμούν πολλά σενάρια για καντονοποίηση ακόμη και διαίρεση της επαρχίας. Τα σενάρια αυτά είναι παλιά και επανέρχονται κατά καιρούς στο προσκήνιο. Το Μάιο του 2001 ο πρώην πρωθυπουργός της Σερβίας  Νεμπόισα Κόβιτς πρότεινε τη διαίρεση του Κοσόβου σε δύο τομείς (αλβανικό και σέρβικο), επειδή «ούτε οι Σέρβοι ούτε οι αλβανόφωνοι έχουν το χρονικό περιθώριο να περιμένουν την προσέγγιση με την Ευρώπη, ενώ η δημιουργία δύο τομέων θα μπορούσε να οδηγήσει στη συμφιλίωση των ιστορικών δικαιωμάτων των Σέρβων και των εθνικών δικαιωμάτων των Αλβανών».

Σύμφωνα με την πρόταση του Κόβιτς η περιοχή των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου θα προστατεύεται από τον στρατό και την αστυνομία του Βελιγραδίου, ενώ οι αλβανοκοσοβάροι, έχοντας πλέον το ανεξάρτητο κράτος τους, θα παραμείνουν υπό την προστασία της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι δύο πλευρές θα εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση ότι το Κόσοβο τους ανήκει ολοκληρωτικά και θα αποφύγουν την εμπλοκή τους σ’ έναν νέο πόλεμο από τον θα βγουν και οι δύο χαμένοι. Οι Αλβανοί ωστόσο δεν συμβιβάστηκαν με τίποτε λιγότερο από την ολοκληρωτική ανεξαρτησία, χωρίς απώλεια κανενός τμήματος του Κοσόβου. Ανακήρυξαν τελικά την ανεξαρτησία το 2008, η οποία αναγνωρίστηκε από σχεδόν 100 κράτη μέλη του ΟΗΕ, αλλά δεν μπόρεσαν να ανακτήσουν τον έλεγχο όλου του Κοσόβου και ειδικά του βορειοανατολικού σερβοκρατούμενου τομέα. Μάλιστα η οικονομική κατάσταση στο Κόσοβο είναι μονίμως τόσο άθλια ώστε το χειμώνα του 2014-15 περίπου 100.000 Αλβανοκοσοβάροι (ή το 7% του πληθυσμού της χώρας) εγκατέλειψαν την πατρίδα τους μέσα σε λίγες βδομάδες, περνώντας μέσα από τη Σερβία, και ζητώντας “άσυλο” σε ευρωπαϊκές χώρες. Σχεδόν κανείς τους δεν επέστρεψε στο Κόσοβο, ο συνολικός πληθυσμός του οποίου μειώθηκε από περίπου 2 εκατομμύρια. κάτοικοι το 1998 σε 1,5 εκατομμύριο σήμερα.

Σύμφωνα με τη σέρβικη γεωπολιτική άποψη η κοιλάδα του ποταμού Ίμπαρ, που ξεκινά από το βορειοανατολικό Κόσοβο, αποτελεί τον βασικό δρόμο εισβολής προς την κεντρική Σερβία και γι’ αυτό το λόγο η διχοτομημένη πόλη Κόσοβσκα Μίτροβιτσα παίζει για τους Σέρβους το ρόλο των «Θερμοπυλών», που εμποδίζει την γεωπολιτική προώθηση προς την καρδιά της Σερβίας...

Στη γειτονική πΓΔΜ οι ένοπλες συγκρούσεις του 2001 μεταξύ Αλβανόφωνων και Σλαβομακεδόνων, που απείλησαν να βυθίσουν τη χώρα σ’ έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, οδήγησαν δύο Σλαβομακεδόνες πανεπιστημιακούς να προτείνουν ένα τολμηρό σχέδιο για την «ειρηνική επίλυση» της τότε κρίσης. Οι δύο πανεπιστημιακοί, μέλη της Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών των Σκοπίων, πρότειναν μια επικίνδυνη ανταλλαγή: Οι Αλβανοί μπορούν να αποσχίσουν τα εδάφη τους στα δυτικά της χώρας, γύρω από τις πόλεις Τέτοβο, το Γκόστιβαρ και να ενωθούν με την Αλβανία. Σε αντάλλαγμα θα πρέπει η Αλβανία να παραχωρήσει στην ΠΓΔΜ την δυτική όχθη της Οχρίδας με την πόλη Πόγραδετς και την δυτική όχθη της Μεγάλης Πρέσπας, όπου κατοικεί μια σλαβομακεδονική και μια βλαχική μειονότητα. Επίσης οι Αλβανοί θα έπρεπε να εκκενώσουν την πρωτεύουσα και τις περιοχές γύρω από το Κουμάνοβο.

Ωστόσο και οι δυο πλευρές ξέχασαν ότι, εκτός από τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς, ζουν και άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων στην ίδια περιοχή. Εκτός από τους Τούρκους, τους Σέρβους και τους Βλάχους, στην πΓΔΜ διαβιεί και μια μεγάλη «μικρή» μειονότητα, αυτή των Ρομά (Τσιγγάνων), που υπολογίζεται σε 250.000-300.000 (!), αν και δεν υπάρχουν ακριβείς στατιστικές. Ο μεγάλος αυτός αριθμός εξηγείται από το γεγονός ότι σ’ αυτή τη χώρα συγκεντρώθηκαν οι εκδιωγμένοι Τσιγγάνοι από τις άλλες εμπόλεμες περιοχές της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Για παράδειγμα στη Βοσνία ζούσαν πριν απ' τον πόλεμο 300.000 Ρομά, ενώ σήμερα δεν ξεπερνούν τις 15.000. Στο Κόσοβο ζούσαν πριν απ' τον πόλεμο 200.000 Ρομά, ενώ σήμερα παρέμειναν εκβιαστικά ούτε 8.000. Οι περισσότεροι Ρομά πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν στη πΓΔΜ, στην πρωτεύουσα της οποίας διοικούν μια ολόκληρη γειτονιά. Όπως και στις άλλες περιοχές, δεν γίνεται και στα Σκόπια κανένας λόγος γι’ αυτούς, που θα είναι από τα πρώτα θύματα κάθε σεναρίου ανταλλαγής πληθυσμών.

Ευτυχώς όμως ούτε οι Σλάβοι, ούτε και οι Αλβανοί υποδέχθηκαν θερμά τότε το σχέδιο ανταλλαγής εδαφών και πληθυσμών, που πρότειναν οι δύο Σλαβομακεδόνες πανεπιστημιακοί. Ο πρώην Πρόεδρος της χώρας Κίρο Γκλιγκόροφ είχε δηλώσει χαρακτηριστικά πως «πρόκειται για την πιο επικίνδυνη εναλλακτική λύση για τη χώρα μας, καθώς απειλείται η εδαφική της ακεραιότητα και το δικαίωμα των κατοίκων της, αλλά και των κατοίκων των γειτονικών χωρών, να ζουν εντός των συνόρων των δικών τους χωρών... Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνον με νέο Βαλκανικό Πόλεμο».

Αλλά και οι Αλβανοί απέρριψαν την πρόταση μέσω της απάντησης του τότε πρόεδρου της Ακαδημίας Επιστημών της Αλβανίας, Ιλι Πόπα, πως οι Αλβανοί που ζουν στα Σκόπια δεν επιθυμούν την επαναχάραξη των κρατικών συνόρων, δεν επιθυμούν να δουν τη χώρα να κατακερματίζεται, αλλά επιθυμούν την ενίσχυση της ως κοινό κράτος Αλβανών και Σλάβων. «Οι Αλβανοί ζητούν να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους και δεν θέλουν την καταστροφή της χώρας στην οποία ζουν», είπε χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν όμως και πιο απαιτητικές φωνές στην Αλβανία, που όχι μόνον υποστηρίζουν την αλλαγή των συνόρων, αλλά ζητούν και τη συνολική «γεωπολιτική διευθέτηση» του αλβανικού ζητήματος στα Βαλκάνια, με τη δημιουργία μιας Μεγάλης Αλβανίας. Δύο πρώην διπλωματικοί αξιωματούχοι του αλβανικού υπουργείου Εξωτερικών είχαν στείλει στις 20 Ιουνίου του 2001 στον τότε επικεφαλής της Ε.Ε. για Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Χαβιέ Σολάνα, μια πολυσέλιδη επιστολή, όπου ζητούσαν διόρθωση των «ιστορικών λαθών» της Ευρώπης με αλλαγές στο γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, έτσι ώστε να περιέλθουν κάτω από μια κοινή κρατική «στέγη», όλοι οι Αλβανοί των Βαλκανίων. Οι δύο Αλβανοί πρώην διπλωμάτες ισχυρίζονται πως «κατά μήκος των συνόρων της Δημοκρατίας της Αλβανίας υπάρχουν εδάφη κατοικούμενα μόνον από Αλβανούς... Οι γείτονες των Αλβανών είναι Αλβανοί, άνθρωποι που μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν τον ίδιο πολιτισμό και αίμα. Κατά περίπτωση, τα εδάφη όπου ζουν συνιστούν την αυθεντική Αλβανία. Ενωμένα, αυτά τα εδάφη δε θα συνιστούσαν τη Μεγάλη Αλβανία, γιατί εντός των συνόρων της δε θα υπήρχε κανένα έδαφος, καμία περιοχή, που να ανήκει σε άλλους λαούς»…

Οι Αλβανοί, που αναμφίβολα βρίσκονται στην «καρδία» του βαλκανικού προβλήματος, αποτελούν την πιο αναθεωρητική εθνική ομάδα στα Βαλκάνια, η οποία υποστηρίζει θερμά την αλλαγή των σημερινών «πλασματικών» συνόρων στην περιοχή. Και δεν είναι οι μόνοι αυτοί.

Το Μάρτιο του 2001 είχαν συναντηθεί στην Ουάσιγκτον εκπρόσωποι του Πενταγώνου, του Λευκού Οίκου, της CIA, του Φόρεϊν Όφις, μαζί με τον Λόρδο Ντ. Όουεν, τον Χ. Κίσινγκερ κ.α. για συζητήσουν προτάσεις γεωπολιτικής «ανακατασκευής» των Βαλκανίων προς την κατεύθυνση δημιουργίας εθνικά καθαρών κρατών. Η εφημερίδα του Βελιγραδίου Γκλας δημοσίευσε στις 7 Ιουνίου του 2001 έναν σχετικό χάρτη με τα «νέα Βαλκάνια». Σύμφωνα μ’ αυτόν το βόρειο Κόσοβο θα ενωθεί με τη Σερβία και το υπόλοιπο τμήμα του, μαζί με το δυτικό τμήμα της πΓΔΜ θα ενωθεί με την Αλβανία, η οποία θα μετατραπεί έτσι σε μια «Ένωση Αλβανικών Χωρών».

Το υπόλοιπο σλαβομακεδονικό τμήμα της πΓΔΜ θα αποτελούσε μια κουτσουρεμένη, αλλά εθνικά πιο ομοιογενή, «Μακεδονία» (Βόρεια Μακεδονία, μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών). Η Σερβία (μαζί με το βόρειο Κόσοβο) και το Μαυροβούνιο (μαζί με την επίμαχη χερσόνησο Πρέβλακα), θα ενωθούν με τη Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας και θα σχηματίσουν μια «Ένωση Σερβικών Χωρών» με πληθυσμό γύρω στα 10 εκατομμύρια.

Η Ερζεγοβίνη, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Κροατοβόσνιων, θα ενωθεί με την Κροατία κι έτσι η Μουσουλμανική Βοσνία θα γίνει ένα ανεξάρτητο μεν αλλά κράτος-τσέπης! Για να «τετραγωνιστεί ο κύκλος» του βαλκανικού προβλήματος το σχέδιο περιλάμβανε και αλλαγές εκτός πρώην Γιουγκοσλαβίας: παραχώρηση της Τρανσυλβανίας, που κατοικείται από 1,5 εκατομμύριο Ούγγρους, στην Ουγγαρία και της νοτιοανατολικής Βουλγαρίας, που κατοικείται από Τούρκους,  στην Τουρκία. Ευτυχώς το σχέδιο αυτό για τα “Νέα Βαλκάνια”, που εκπονήθηκε την ίδια εποχή με το αμερικανικό σχέδιο για τη “Μεγάλη Μέση Ανατολή”, έμεινε μόνο στα χαρτιά και στις φαντασιώσεις των Βαλκάνιων  εθνικιστών.

Έτσι τουλάχιστον νομίζαμε, ώσπου πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως Αμερική (Τραμπ) και Ρωσία (Πούτιν) συζήτησαν ανοικτά το ζήτημα της επαναχάραξης και “διορθώσεις” των συνόρων στο Κόσοβο με την ανταλλαγή εδαφών μεταξύ Σερβίας και (αλβανικού) Κοσόβου ως οριστικού τρόπου επίλυσης ενός χρόνιου προβλήματος. Ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάντερ Βούτσιτς, έχοντας πλέον Ερντογανικού τύπου υπερεξουσίες στο εσωτερικό της Σερβίας, φέρεται πως συζήτησε παρασκηνιακά αυτό το ενδεχόμενο με τον πρωθυπουργό του Κοσόβου Χασίμ Θάτσι -πρώην ηγέτη του UCK και “μαύρο πανί” για τους Σέρβους εθνικιστές. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν στον Τύπο, Βούτσιτς και Θάτσι, συζήτησαν το ενδεχόμενο να ενσωματωθεί επίσημα το σερβοκρατούμενο βορειοανατολικό Κόσοβο στη Σερβία, ως αντάλλαγμα την επίσημη αναγνώριση του υπόλοιπου Κοσόβου από τη Σερβία, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να διευκολυνθούν οι διαπραγματεύσεις Βελιγραδίου και Πρίστινας με την Ουάσιγκτον (ΝΑΤΟ) και τις Βρυξέλλες (Ε.Ε.). Στα πλαίσια αυτής της “διευθέτησης” η συνοριακή πόλη του Πρέσεβο, στη νοτιοδυτική Σερβία, που κατοικείται κατά 95% από Αλβανούς θα ενσωματώνονταν στο Κόσοβο.

Όχι όμως και η πλειονότητα των γύρω αλβανικών χωριών της στρατηγικής σημασίας κοιλάδας του Πρέσεβο, στη νότια Σερβία, που θα παρέμεναν ως μειονοτικά χωριά στο εσωτερικό της Σερβίας, όπως θα παρέμεναν ως μειονότητα και οι περίπου 40.000 Αλβανοί του Μπουγιάνοβατς και της Μέντβετζα. Ειδικά η κοιλάδα του Πρέσεβο, που συνδέει τον ποταμό Μοράβα με τον Βαρδάρη/Αξιό, και κατεπέκταση το Βελιγράδι με τη Θεσσαλονίκη, θεωρείται από τους Σέρβους ύψιστης γεωστρατηγικής σημασίας για να εγκαταλειφθεί ή να παραχωρηθεί. Σε αντιστάθμισμα της μικρής αλβανικής μειονότητας στη νότια Σερβία, οι Σέρβοι και οι σέρβικες κοινότητες του κεντρικού και νότιου Κοσόβου, ειδικά στις περιοχές Γκρατσάνιτσα, Νόβο Μπρντο, Γκνίλανε και Στρέπτσε, θα παρέμειναν πολίτες του Κοσόβου απολαμβάνοντας πλήρως τα μειονοτικά τους δικαιώματα που θα προστατεύονταν κι από την Ε.Ε.

Ειδικό καθεστώς αυτοδιοίκησης θα είχαν και τα μεσαιωνικά σέρβικά ορθόδοξα μοναστήρια του Κοσόβου. Το όλο σενάριο εδαφικού διαχωρισμού δεν είναι τόσο απλό όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά παρουσιάζει πολυπλοκότητα “Κυπριακού” έχοντας πολλές παραμέτρους. Οι δε αντιδράσεις στο εσωτερικό και των δύο πλευρών, ειδικά μεταξύ των πιο εθνικιστών, υπήρξαν ιδιαίτερα έντονες κάνοντας λόγο για “προδοσία”, ακόμη και για “αφορμή έναρξης ενός νέου πολέμου” στα Βαλκάνια. Ορισμένοι μίλησαν για μια ακόμη “πρόταση του αέρα” που ρίχτηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας μόνο και μόνο για να “καεί”.

Σε κάθε περίπτωση στο ζήτημα του Κοσόβου παρατηρείται τελευταία έντονη κινητικότητα, που οφείλεται εν μέρει και στη Συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ Αθήνας-Σκοπίων, ως τμήμα μιας διαδικασίας οριστικής διευθέτησης, σταθεροποίησης και ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στο Ευρωατλαντικό σύστημα. Σημαντική “λεπτομέρεια”: Η σκοτεινή δολοφονία του μετριοπαθούς Σέρβου πολιτικού Όλιβερ Ιβάνοβιτς στις 16 Ιανουαρίου του 2018 στη βόρεια Μητροβίτσα, δεν είναι καθόλου άσχετη με τα παραπάνω. Ο Ιβάνοβιτς, Σέρβος του Κοσόβου και ηγέτης του μικρού σερβικού κόμματος SDP (Srbija, demokratija, pravda, δηλαδή Σερβία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη), ήταν υπέρ του διαλόγου με την Πρίστινα, κατά του εθνικισμού κι από τις δύο πλευρές, και υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης Αλβανών και Σέρβων του Κοσόβου. Αν ζούσε και δεν είχε δολοφονηθεί, πιθανώς από σέρβικη παραστρατιωτική ομάδα, θα ήταν από τους πρώτους που θα αντιδρούσε και θα αντιστέκονταν δυναμικά σε όποιο σχέδιο διχοτόμησης του Κοσόβου και επαναχάραξης των συνόρων. Εκείνοι που επέλεξαν να τον “βγάλουν από τη μέση” σίγουρα δε θα το ήθελαν αυτό.

Τελειώνοντας το όλο σχέδιο για την επαναχάραξη των συνόρων στα δυτικά Βαλκάνια, ξεκινώντας από το Κόσοβο, και την κατασκεύη «εθνικά καθαρών» κρατών, είναι χωρίς δεύτερη σκέψη άκρως επικίνδυνο και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνον έπειτα από έναν νέο Βαλκανικό Πόλεμο. Το σχέδιο αυτό, που προβλέπει ανταλλαγές πληθυσμών και οι μοιρασιές εδαφών, δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα καθιστά ανεξέλεγκτο το βαλκανικό πρόβλημα. Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και γενικώς η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να αναζητήσουν άλλες λύσεις για την περιοχή. Κλειδί για την ειρήνη στα σημερινά Βαλκάνια είναι ο σεβασμός απέναντι στις μειονότητες και παροχή ίσων ευκαιριών σ’ αυτές, και ταυτόχρονα ο σεβασμός των υπαρχόντων συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών της περιοχής. Η λύση δεν είναι η αλλαγή των συνόρων, αλλά η αλλαγή της συμπεριφοράς των βαλκανικών λαών.

* Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος, ειδικός για τα Βαλκάνια, και δημιουργός του Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com).      

300 πεύκα και ένα δέντρο

Γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

Λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, μια εργαζόμενη φίλη, που μεγάλωνε μόνη το παιδί της, πήρε ένα χαμηλότοκο δάνειο από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας και επιτέλους απέκτησε δικό της σπίτι.

Ενα μικρό τριάρι σε μια πολυκατοικία του 1960 στην Κυψέλη. Καινούργια ζωή, καινούργια έπιπλα από το ΙΚΕΑ.

Της ζήτησα να μου περιγράψει το διαμέρισμα και τη γειτονιά. Τίποτα το ιδιαίτερο, όμως το πρόσωπό της φωτίστηκε όταν μου μίλησε για το πελώριο δέντρο στον ακάλυπτο. «Ξέρεις τι ωραίο που είναι να πίνεις το πρωί τον καφέ σου και να βλέπεις το δέντρο από την μπαλκονόπορτα της κουζίνας;» Λεύκα, χαρουπιά, ευκάλυπτος; Ενα δέντρο χωρίς όνομα.

Οχι «τα» δέντρα, αλλά «το» δέντρο, που δεν ήταν καν δικό της, αλλά το μοιραζόταν με τις δεκάδες άγνωστες οικογένειες που τα μπαλκονάκια τους έβλεπαν στον ίδιο ακάλυπτο. Μες στο βασίλειο του τσιμέντου, «ένα» δέντρο για όλους.

Είχα ξεχάσει το δέντρο της φίλης, όμως το θυμήθηκα όταν, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στην Κινέτα, διάβασα για την καμένη βίλα της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Τριακόσια πεύκα είχε το οικόπεδο όταν το αγόρασε, που έγιναν κι αυτά στάχτη.

Θα ήταν μικρόψυχο να φθονήσουμε τη Ζωζώ για ό,τι απέκτησε. Μετά από τόσες δεκαετίες στο πάλκο, στη δισκογραφία και στο θεατρικό σανίδι, δεν της αξίζει ένα παραθαλάσσιο σπίτι μες στα πεύκα; Τόσες καρδιές λαχτάρησαν γι’ αυτήν, τόσοι γλεντζέδες ήταν πρόθυμοι να σφαχτούν στην ποδιά της, κι ούτε έχει σημασία αν είμαστε φαν της Ζωζώς ή όχι. Εξυπνα, θα ’λεγε κανείς, διαχειρίστηκε η Ζωζώ την εμπορική επιτυχία της, σε αντίθεση με άλλες λαϊκές τραγουδίστριες που πέθαναν στην ψάθα. Χαλάλι της οι γούνες, οι τουαλέτες, τα χρυσαφικά, τα έπιπλα και τα μωσαϊκά, όμως τα πεύκα;

Εντάξει, η Ζωζώ δεν είναι δούκισσα του Σάδερλαντ, που είχε τεράστια έγγεια ιδιοκτησία και αναρίθμητα δέντρα, πρόβατα, κολίγους, και ούτε καταπάτησε το οικόπεδό της. Νόμιμα τα απέκτησε τα πεύκα, με τον ιδρώτα, την καπατσοσύνη και το ταλέντο της. Και δεν τα έχασε μόνον αυτή, όλοι τα χάσαμε και ας ήταν περιφραγμένα. Τι κοινωνία όμως είναι αυτή που επιτρέπει σε «έναν» άνθρωπο να κατέχει 300 πεύκα, ενώ άλλοι αρκούνται στην εικόνα ενός δέντρου στον ακάλυπτο; Και όχι μόνο αρκούνται, αλλά αφουγκράζονται το θρόισμα των φύλλων του και ίσως τραγουδούν: Τη νύχτα αυτή τη λέμε εμείς φωτιά, εσύ την είπες δέντρο, οι μέρες που λαχτάρησες θα ’ρθουν, εσύ την είπες δέντρο.     

Οι κυνηγοί των like και ο… Ψινάκης!

γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος

Πόσο καλό ή πόσο κακό έκαναν στους ανθρώπους τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης;

Ο καθείς κατά το δοκούν βέβαια, υπεύθυνος των χειρισμών, των πράξεων και των παραλείψεών του.

Άλλος τα έχει για να ενημερώνεται, άλλος για να μας δείχνει πού διασκεδάζει, πού ταξιδεύει, τι φοράει, με ποιους συναντήθηκε, άλλη για να δείχνει τις μαγειρικές της, άλλος πάλι για να εκτονώνεται και να κράζει καθημερινά ό,τι πετάει κι ό,τι περπατάει!

Η αλήθεια είναι  ότι επηρέασε έντονα πάρα πολλούς και το δείχνει η καθημερινότητα. Όπου κι αν πάει κανείς, βλέπει ανθρώπους να «εντρυφούν» στο facebook και μάλιστα σε κάθε σημείο. Στο τρένο, στο λεωφορείο,  στην καφετέρια, στην ταβέρνα, στο γραφείο, στη συναυλία, στο γήπεδο, παντού.

Ακόμα και σε κηδείες κάποιοι κρυφοκοιτάζουν το κινητό τους!

Όλοι έχουν δει ζευγάρια να κάθονται σε μια καφετέρια κι ο καθένας να έχει βυθιστεί στο κινητό του. Μια κουβέντα αραιά και πού και ξανά κινητό! Φανταστείτε στο σπίτι…

Η τάση –μόδα, μάστιγα, βάζει ο καθένας ό,τι θέλει- έχει εξαπλωθεί με ραγδαίους ρυθμούς και στις μικρές ηλικίες, που έμαθαν να επικοινωνούν με μηνύματα μέσω facebook κι ας είναι δίπλα.

Κι όπως μου έλεγε τις προάλλες μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο, δηλαδή σε ηλικίες δώδεκα έως δεκαπέντε, «έχει συμβεί την ώρα του μαθήματος να μην παρακολουθεί κανείς και να παίζουν με τα κινητά τους παρά την απαγόρευση. Κι όταν καλέσαμε τους γονείς, κάποιοι μας επιτέθηκαν επειδή κάναμε παρατήρηση στα παιδιά τους!»

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, των διπλανών μας έτσι; Να αγωνιούν έντονα για το τι θα αναρτήσουν την επόμενη μέρα και πώς θα μαζέψουν like!

Να βγάλουν μια σέλφι και να αγναντεύουν τη θάλασσα; Να είναι σε ένα παγκάκι και να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα; Ή να είναι αγκαλιά με το σκύλο τους, αφού τα ζωάκια έχουν πέραση;

Η αγωνία των μανιασμένων κυνηγών των like, που αφού κάνουν μια ανάρτηση, αγωνιούν –ως την επόμενη φωτογραφία- να δουν τι… ψάρια έπιασαν!

Πίσω από την κατ’ επίφαση ανάδειξη της επαγγελματικής τους πορείας, έχει αναπτυχθεί μια συγκλονιστική ωραιοπάθεια, μια τρομερή ανάγκη επιβεβαίωσης. Για τι άραγε; Για την πόζα στο παγκάκι;

Προφανώς αυτό είναι μια ειδική κατηγορία, δεν αφορά όλους τους χρήστες, αυτούς που κάνουν «λελογισμένη χρήση», όπως λένε οι ειδικοί.

Αλλά είναι πλέον πολλοί αυτοί που αγωνιούν σε καθημερινή βάση για τη φωτογραφία που θα αναρτήσουν και την έξυπνη ατάκα με την οποία θα τη συνοδεύσουν.

Έγινε ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ τους, αναγκαιότητα όσο και το φαγητό!

Ναι, αναγκαιότητα με την οποία σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά!

Κι υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία. Αυτών που άκουσαν κάπου κάτι και ΣΠΕΥΔΟΥΝ να κάνουν ανάρτηση με την αναφορά της… είδησης, η οποία μπορεί τελικά να μην ισχύει και να αναστατώσει το σύμπαν!

Όπως συνέβη με τον Δήμαρχο Μαραθώνα Ηλία Ψινάκη, που έσπευσε να δημοσιοποιήσει το θάνατο της Ειρήνης Παππά και μάλιστα με ένα αδιανόητο κείμενο!

Αλλά το… Ειρηνάκι δεν είχε πάει πουθενά! Κι αφού τον καθύβρισαν, κατέβασε την ανάρτηση. Έτσι απλά!

Για να έρθει ο ανιψιός της, οΜανούσος Μανουσάκης, και ευγενικά είναι η αλήθεια να διαψεύσει τα πάντα!

«Δεν ισχύει τίποτα από αυτά που γράφουν. Πριν από λίγη ώρα μίλησα μαζί της. Είναι μια χαρά η Ειρήνη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βγαίνουν τέτοιες άστοχες φήμες. Η Ειρήνη είναι ένα ζωντανό σύμβολο της Ελλάδας. Επιλέγει που θα πάει και που δεν θα πάει».

Η πραγματικότητα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης έχει σε πολλές περιπτώσεις υποκαταστήσει ακόμα και την αλήθεια. Γιατί μια ανάρτηση και μόνο –που στη συνέχεια εξαπλώνεται παντού- μπορεί να νικήσει κάθε αλήθεια…

Όσο για τους κυνηγούς των like; Παραμένουν απτόητοι κι έχουν δημιουργήσει στρατούς ακολούθων που παραληρούν μπροστά στη φωτογραφία με το… παγκάκι!

Και εις άλλα με υγεία…   

Η "ναυμαχία της τσιπούρας" στο Αιγαίο: Τι συμβαίνει με τα τουρκικά αλιευτικά σκάφη σε χάρτες

Η έντονη τουρκική παρουσία μέσω των αλιευτικών σκαφών αφορά βεβαίως κυρίως τα συμφέροντα των ψαράδων, που προσπαθούν να κερδίσουν όλο και περισσότερα χρήματα.

Η "ναυμαχία" των αλιευτικών σκαφών στο Αιγαίο, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δεν ξεκίνησε χθες. Εδώ και μήνες, από τις αρχές του καλοκαιριού ακόμη οι Τούρκοι έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους σε πολλές περιοχές του Αιγαίου ,με αλιευτικά σκάφη τους να "κυκλώνουν" ελληνικά νησιά!

Το Militaire.gr είχε παρουσιάσει αρκετές φορές τους χάρτες στους οποίους αποτυπωνόταν το παράδοξο, 10 ή και περισσότερα τουρκικά αλιευτικά σκάφη να έχουν "αποκλείσει" το Φαρμακονήσι , το Αγαθονήσι κι άλλα μικρά νησιά του Αιγαίου. Στους χάρτες αυτούς ήταν εμφανή η απουσία έντονης ελληνικής παρουσίας, τουλάχιστον σ΄ ότι αφορά στο Λιμενικό Σώμα.

Πολλές συζητήσεις και υποθέσεις είχαν γίνει. Κάποιοι είχαν υπενθυμίσει ότι πολλά από τα αλιευτικά σκάφη των Τούρκων "αξιοποιούνται" από υπηρεσίες της γειτονικής χώρας για να "ψαρεύουν" πληροφορίες. Δεν είναι ψέμα. Η έντονη τουρκική παρουσία μέσω των αλιευτικών σκαφών αφορά βεβαίως κυρίως τα συμφέροντα των ψαράδων, που προσπαθούν να κερδίσουν όλο και περισσότερα χρήματα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το καθεστώς της Άγκυρας δεν επιχειρεί να εκμεταλλευθεί και αυτό το γεγονός για να προωθήσει θέσεις και απόψεις ενάντιες στα ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Οι Έλληνες ψαράδες ζητούν την προστασία των ελληνικών αρχών και γι΄ αυτό έστειλαν μέχρι και εξώδικο στην κυβέρνηση. Το θέμα δεν είναι ασήμαντο, γιατί ο εκνευρισμός που επικρατεί στο Αιγαίο μεταξύ των ψαράδων των δύο χωρών ενδέχεται να προκαλέσει ένα απρόβλεπτο επεισόδιο.

Δεν είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί. Μέχρι στιγμής βεβαίως δεν έχει καταγραφεί η πρόθεση εμπλοκής της τουρκικής ακτοφυλακής σ΄ αυτή την παράξενη "ναυμαχία". Κανείς όμως δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο κλιμάκωσης. Σ΄ αυτή τη περίπτωση χρειάζεται προσοχή. Το ενδεχόμενο να ζήσουμε περιστατικά σύλληψης Ελλήνων ψαράδων όπως έχει συμβεί στο παρελθόν , δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Ερώτηση Βόζενμπεργκ Με κατεπείγουσα ερώτηση απευθύνθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και του ΕΛΚ κυρία Ελίζα Βόζεμπεργκ-Βρυωνίδη, με αφορμή την ένταση που έχει προκληθεί τις τελευταίες ημέρες λόγω της παράνομης αλιείας τουρκικών αλιευτικών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα, που παραβιάζουν κατάφωρα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στη& nu; ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου και τις σχέσεις καλής γειτονίας.

Η Ελληνίδα ευρωβουλευτής, αναφερόμενη στην εξώδικη διαμαρτυρία τριάντα έξι Ελλήνων αλιέων προς την κυβέρνηση, οι οποίοι κάνουν λόγο για κλιμάκωση ενός άνισου ακήρυχτου πολέμου από τους Τούρκους αλιείς και τα τουρκικά περιπολικά σκάφη σε όλες τις θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου, ανέδειξε τα περιστατικά αυτά σε ευρωπαϊκό επίπεδο ζητώντας την άμεση αντίδραση της Κομισιόν.

Συγκεκριμένα, η κυρία Βόζεμπεργκ ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να λάβει άμεσα μέτρα για την προστασία των ελληνικών χωρικών υδάτων αλλά και του θαλάσσιου πλούτου της χώρας στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Αλιείας της Ε.Ε. Το πλήρες κείμενο της ερώτησης έχει ως ακολούθως:

«Μεγάλη έκταση έχει λάβει τελευταία το φαινόμενο της παράνομης αλιείας τουρκικών αλιευτικών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα, με μεθόδους που προκαλούν ένταση στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου. Η προκλητική στάση των Τούρκων αλιέων εντάσσεται σε μία γενικότερη πρακτική απειλών σε βάρος των Ελλήνων ψαράδων, που έχει ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες κα& iota; βαίνει κλιμακούμενη.

Σε εξώδικη διαμαρτυρία 36 Ελλήνων αλιέων προς την ελληνική κυβέρνηση γίνεται αναφορά ότι τουρκικές μηχανότρατες φτάνουν σχεδόν στις ελληνικές ακτές, αμφισβητώντας εμπράκτως την ελληνική κυριαρχία και παραβιάζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Σε πολλές περιπτώσεις τα ελληνικά αλιευτικά κινδυνεύουν με εμβολισμό ή και βύθιση από τους επικίνδυνους ελιγμούς των τουρκικών. Δεδομένου ότι οι παραπάνω προκλητικές ενέργειες:

α) Εμποδίζουν παράνομα την άσκηση αλιευτικής δραστηριότητας της Ελλάδας εντός των χωρικών της υδάτων, αμφισβητώντας έτσι τα κυριαρχικά δικαιώματα κράτους μέλους της Ε.Ε.β) Παραβιάζουν κατάφωρα τις σχέσεις καλής γειτονίας, που η Τουρκία οφείλει να σέβεται ως υποψήφια προς ένταξη χώρα.γ) Παραβιάζουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες για τη διαφύλαξη των θαλάσσιων αποθεμάτων από την υπεραλίευση,ερωτάται η Επιτροπή:- Πώς σκοπεύει να αντιδράσει για να προστατεύσει τα ελληνικά χωρικά ύδατα, που είναι και ευρωπαϊκά χωρικά ύδατα, από τις παράνομες δραστηριότητες των τουρκικών αλιευτικών σκαφών, τα οποία συνεπικουρούνται από την τουρκική ακτοφυλακή;- Τί μέτρα προτίθεται να λάβει άμεσα στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Αλιείας προκειμένου να διαφυλάξει τον ελληνικό θαλάσσιο πλούτο και την προστασία του αλιεύματος;

news247.gr

Ο Βαξεβάνης, η Ζαχαράκη και τα (μη) αυτονόητα…

Η πολιτική ζωή κατρακυλάει σε μια σύγκρουση χωρίς φραγμούς και όρια. Κι αν οι δημοσιογράφοι τα ξεπερνούν, οι πολιτικοί δεν είναι το ίδιο. Εχουν μεγαλύτερη ευθύνη. Ο Βαξεβάνης έκανε το λάθος να ζητήσει τη σύλληψη της εκπροσώπου της ΝΔ. Η ΝΔ έκανε το λάθος να ηρωοποιήσει την εκπρόσωπό της, δικαιολογώντας έναν ανυπόστατο ισχυρισμό της

Του Γιώργου Καρελιά   

Για τους πιθανούς μη γνώστες της υπόθεσης, την θυμίζω εν τάχει: ο εκδότης και δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης και η αναπληρώτρια εκπρόσωπος της ΝΔ Σοφία Ζαχαράκη είχαν μια αψιμαχία στον αέρα ενός τηλεοπτικού καναλιού, με αφορμή τον ισχυρισμό της δεύτερης ότι ο πρώτος «είναι συκοφάντης που έχει καταδικαστεί» (εδώ το βίντεο). Η Ζαχαράκη δεν ανακάλεσε και ο Βαξεβάνης τής έκανε μήνυση ζητώντας τη σύλληψή της. Οπως προβλέπεται, η Αστυνομία την αναζήτησε για να την συλλάβει στο πλαίσιο του Αυτοφώρου. Ακολούθησε η συνήθης αντιπαράθεση κυβέρνησης-ΝΔ. 

Για όποιον δεν ελκύεται από τις οπαδικού τύπου εκατέρωθεν κραυγές, ας υπενθυμίσουμε ορισμένα αυτονόητα: 

Αυτονόητο πρώτο (γενικη αρχή): Οι δημοσιογράφοι δεν είναι ουδέτερα όντα, έχουν απόψεις, παίρνουν το μέρος τους ενός ή του άλλου κόμματος και συχνά πολιτεύονται. Όμως, όσο είναι δημοσιογράφοι πρέπει να τηρούν ένα μίνιμουμ δεοντολογικών κανόνων, όπως επιβάλλει και ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Και όσοι σκοπεύουν να γίνουν υποψήφιοι βουλευτές καλό είναι να το δηλώσουν εγκαίρως, για να ξέρουν τα κίνητρά τους όσοι τους ακούνε και τους διαβάζουν. 

Αυτονόητο δεύτερο: οι δημοσιογράφοι, ως γενική αρχή, δεν κάνουν μηνύσεις. Απαντούν, αν κάποιος πολιτικός πει κάτι ανακριβές που τους θίγει. Μόνο αν είναι συκοφαντία που ο πολιτικός αρνείται να ανακαλέσει(πχ ότι ο δημοσιογράφος χρηματίζεται), τότε θα κληθεί να το αποδείξει στα δικαστήρια. 

Αυτονόητο τρίτο, επί του συγκεκριμένου: ο αναληθής ισχυρισμός της κυρίας Ζαχαράκη ότι ο Βαξεβάνης «έχει καταδικαστεί» δεν αποτελεί συκοφαντία με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Είναι περισσότερο μια πεισματική άρνηση να ανακαλέσει κάτι που είπε λόγω της συνεχούς σύγκρουσης του κόμματός της με τον δημοσιογράφο. Ο Βαξεβάνης απάντησε από τον τηλεοπτικό αέρα, μπορούσε να απαντήσει και από την ιστοσελίδα του-και την Κυριακή από τη εφημερίδα του- παραθέτοντας την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου και τότε η αντίδικός του θα έμενε εντελώς εκτεθειμένη. Η μήνυση- και πολύ περισσότερο το αίτημα να συλληφθεί- ήταν περιττές ενέργειες, που προδίδουν πολιτική επιλογή και όχι δημοσιογραφική υποχρέωση. Δικαίωμά του, αλλά λάθος του. 

Αυτονόητο τέταρτο: κάθε εκπρόσωπος κόμματος, που μιλάει δημόσια, πρέπει να γνωρίζει τι λέει. Διαφορετικά εκτίθεται (το λιγότερο) ή γίνεται καταγέλαστος (το χειρότερο). Αυτό είναι γενική αρχή. 

Αυτονόητο πέμπτο: οι αρχηγοί των κομμάτων πρέπει να προσέχουν ποιους επιλέγουν να τους εκπροσωπούν. Δεν αρκεί να είσαι νέος, συμπαθής και ευειδής. Πρέπει ο ισχυρισμοί που συνοδεύουν την προπαγάνδα (αυτή είναι η δουλειά των κομματικών εκπροσώπων, να προπαγανδίζουν) να βασίζονται στοιχειωδώς σε πραγματικά δεδομένα. Οσο κι αν θέλεις να πουλήσεις εκδούλευση στον αρχηγό σου «ξεμπροστιάζοντας» έναν αντίπαλο, πολιτικό ή δημοσιογράφο, αυτό που θα πεις δεν πρέπει να είναι ψευδές. Κι αν το πεις και καταλάβεις ότι είναι, αρκεί μια απλή ανάκληση. 

Αυτονόητο έκτο, επί του συγκεκριμένου: μού έκανε μεγάλη εντύπωση ότι η κυρία Ζαχαράκη, στη συγκεκριμένη τηλεοπτική εκπομπή, δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί τις έννοιες καταδίκη, Πλημμελειοδικείο και Εφετείο. Ο Βαξεβάνης έχει πράγματι κάποιες πρωτόδικες καταδίκες (το παραδέχτηκε), αλλά στο Εφετείο αθωώθηκε. Ακόμα και για τον απολύτως αδαή, αυτό σημαίνει ότι καταδίκη δεν υφίσταται, αφού το ανώτερο δικαστήριο υπερισχύει. Η κυρία Ζαχαράκη έδειχνε να μην το αντιλαμβάνεται και να επιμένει στην «καταδίκη». Κάποιος από το κόμμα της πρέπει να της υποδείξει ότι την επόμενη φορά πρέπει να είναι στοιχειωδώς διαβασμένη. Και να της μάθει ότι επιθετικότητα στο δημόσιο λόγο δεν είναι πάντα επωφελής, αν στηρίζεται σε λάθος ισχυρισμούς. 

Πού καταλήγουμε; Πουθενά! Ο Βαξεβάνης έκανε το (συνειδητό) λάθος να μηνύσει την εκπρόσωπο της ΝΔ και, ακόμα χειρότερο, να ζητήσει τη σύλληψή της. Περιττή ενέργεια. Οι δημοσιογράφοι δεν ενεργούν σαν πολιτικοί, εφόσον μπορούν να απαντούν και να αμύνονται με το μικρόφωνο ή το πληκτρολόγιο του υπολογιστή τους. Ακόμα κι αν δικαιολογείται η μήνυση, δεν δικαιολογείται η σύλληψη. Και η ΝΔ έκανε το λάθος να ηρωοποιήσει την εκπρόσωπό της, δικαιολογώντας έναν ανυπόστατο ισχυρισμό της. Ας καταγγείλει όσο θέλει τον δημοσιογράφο για «ενεργούμενο του ΣΥΡΙΖΑ», δικαίωμά της. Δεν έχει, όμως, δικαίωμα να επιμένει σε κάτι που δεν ισχύει. 

Αυτά τα αυτονόητα, όμως, χάνονται στη δίνη μιας αντιπαράθεσης χωρίς φραγμούς και όρια. Κι αν οι δημοσιογράφοι τα ξεπερνούν, τα κόμματα και οι πολιτικοί δεν είναι το ίδιο. Εχουν μεγαλύτερη ευθύνη. Ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε ζητήσει τη σύλληψη του Βαξεβάνη πριν από λίγους μήνες (εδώ). Και σήμερα ο Βαξεβάνης ανταποδίδει τα ίσα στο πρόσωπο της Ζαχαράκη. 

Η πολιτική ζωή κατρακυλάει σε σύγκρουση άνευ ορίων και φραγμών. Κανείς, όπως φαίνεται, δεν είναι σε θέση να κάνει αυτό που είχε πει ο παλιός πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον: «Οταν φτάσεις στην άκρη του σκοινιού, δέσε έναν κόμπο και κρατήσου εκεί». text Έχουμε πλέον κανάλια με άδεια, αλλά χωρίς πρόγραμμα       

Ανακοινώθηκαν οι αναπληρωτές στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Μετά το τεχνικό λάθος και την προσωρινή απόσυρση της λίστας το υπουργείο Παιδείας αργά το βράδυ της Τετάρτης ανακοινοποίησε τις προσλήψεις των αναπληρωτών καθηγητών σε Γυμνάσια και Λύκεια..

Οι προσλαμβανόμενοι οφείλουν να παρουσιαστούν στις οικείες Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για ανάληψη υπηρεσίας, από την Πέμπτη 6 έως και τη Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018, όπου και θα τοποθετηθούν, εντός της ως άνω προθεσμίας, με απόφαση του Διευθυντή Εκπαίδευσης, σε κενές θέσεις των σχολείων της περιοχής, στην οποία προσλήφθηκαν, μέχρι τη λήξη του διδακτικού έτους.

Κατεβάστε από εδώ

Για φέτος ο συνολικός αριθμός ανέρχεται σε 19480, εκ των οποίων 12392 στην Πρωτοβάθμια , 3988 στη Δευτεροβάθμια και 3100 (ΕΕΠ&ΕΒΠ) στην Ειδική Εκπαίδευση .

Ειδικότερα, στις δομές Ειδικής Αγωγής  Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης προσλαμβάνονται 5841 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί (3629 και 2212 αντίστοιχα). 

Στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης προσλαμβάνονται 8763 δάσκαλοι,  νηπιαγωγοί και εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων. Στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης προσλαμβάνονται 1776  καθηγητές .

Ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστας Γαβρόγλου δήλωσε:  

«Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η υποχρέωση της Πολιτείας να ανοίξουν όλα τα σχολεία χωρίς ελλείψεις σε βιβλία και εκπαιδευτικούς υλοποιείται στο ακέραιο. Μετά από εντατική και συστηματική προετοιμασία των υπηρεσιών του υπουργείου, η κανονικότητα στην δημόσια εκπαίδευση είναι γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Πριν από την λήξη της προηγούμενης σχολικής χρονιάς όλα τα βιβλία βρίσκονται στις σχολικές μονάδες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Φέτος για πρώτη φορά θα έχουμε το μεγαλύτερο αριθμό προσλήψεων αναπληρωτών που την 11η Σεπτεμβρίου - την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς- θα βρίσκονται στις θέσεις τους.

Οι σχετικές διαδικασίες των προσλήψεων ξεκίνησαν από την Ειδική Εκπαίδευση. Από την Παρασκευή 31 Αυγούστου, έχουν αποσταλεί πιστώσεις στις Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης για την πρόσληψη 3100 μελών Ειδικού Εκπαιδευτικού και Ειδικού Βοηθητικού Προσωπικού.

Εδώ και τρία χρόνια επιμένουμε με πράξεις να θέτουμε ως πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης την ενίσχυση της εκπαίδευσης και τη στήριξη των μαθητών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες ενώ από το 2005 υποχρεώνονταν με Υπουργική Απόφαση να προσλαμβάνουν κατά προτεραιότητα τους αναπληρωτές της Ειδικής Εκπαίδευσης, δεν το εφάρμοσαν ποτέ.

Συνολικά φέτος θα προσληφθούν πλέον των 11.000 αναπληρωτές στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, αριθμός μεγαλύτερος από κάθε άλλη χρονιά. Υπενθυμίζω ότι οι προσλήψεις πέρσι ήταν 10.800 ενώ το 2014 ήταν μόλις 6.300».

Πηγή: Υπουργείο Παιδείας