Οι κυνηγοί των like και ο… Ψινάκης!

γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος

Πόσο καλό ή πόσο κακό έκαναν στους ανθρώπους τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης;

Ο καθείς κατά το δοκούν βέβαια, υπεύθυνος των χειρισμών, των πράξεων και των παραλείψεών του.

Άλλος τα έχει για να ενημερώνεται, άλλος για να μας δείχνει πού διασκεδάζει, πού ταξιδεύει, τι φοράει, με ποιους συναντήθηκε, άλλη για να δείχνει τις μαγειρικές της, άλλος πάλι για να εκτονώνεται και να κράζει καθημερινά ό,τι πετάει κι ό,τι περπατάει!

Η αλήθεια είναι  ότι επηρέασε έντονα πάρα πολλούς και το δείχνει η καθημερινότητα. Όπου κι αν πάει κανείς, βλέπει ανθρώπους να «εντρυφούν» στο facebook και μάλιστα σε κάθε σημείο. Στο τρένο, στο λεωφορείο,  στην καφετέρια, στην ταβέρνα, στο γραφείο, στη συναυλία, στο γήπεδο, παντού.

Ακόμα και σε κηδείες κάποιοι κρυφοκοιτάζουν το κινητό τους!

Όλοι έχουν δει ζευγάρια να κάθονται σε μια καφετέρια κι ο καθένας να έχει βυθιστεί στο κινητό του. Μια κουβέντα αραιά και πού και ξανά κινητό! Φανταστείτε στο σπίτι…

Η τάση –μόδα, μάστιγα, βάζει ο καθένας ό,τι θέλει- έχει εξαπλωθεί με ραγδαίους ρυθμούς και στις μικρές ηλικίες, που έμαθαν να επικοινωνούν με μηνύματα μέσω facebook κι ας είναι δίπλα.

Κι όπως μου έλεγε τις προάλλες μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο, δηλαδή σε ηλικίες δώδεκα έως δεκαπέντε, «έχει συμβεί την ώρα του μαθήματος να μην παρακολουθεί κανείς και να παίζουν με τα κινητά τους παρά την απαγόρευση. Κι όταν καλέσαμε τους γονείς, κάποιοι μας επιτέθηκαν επειδή κάναμε παρατήρηση στα παιδιά τους!»

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, των διπλανών μας έτσι; Να αγωνιούν έντονα για το τι θα αναρτήσουν την επόμενη μέρα και πώς θα μαζέψουν like!

Να βγάλουν μια σέλφι και να αγναντεύουν τη θάλασσα; Να είναι σε ένα παγκάκι και να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα; Ή να είναι αγκαλιά με το σκύλο τους, αφού τα ζωάκια έχουν πέραση;

Η αγωνία των μανιασμένων κυνηγών των like, που αφού κάνουν μια ανάρτηση, αγωνιούν –ως την επόμενη φωτογραφία- να δουν τι… ψάρια έπιασαν!

Πίσω από την κατ’ επίφαση ανάδειξη της επαγγελματικής τους πορείας, έχει αναπτυχθεί μια συγκλονιστική ωραιοπάθεια, μια τρομερή ανάγκη επιβεβαίωσης. Για τι άραγε; Για την πόζα στο παγκάκι;

Προφανώς αυτό είναι μια ειδική κατηγορία, δεν αφορά όλους τους χρήστες, αυτούς που κάνουν «λελογισμένη χρήση», όπως λένε οι ειδικοί.

Αλλά είναι πλέον πολλοί αυτοί που αγωνιούν σε καθημερινή βάση για τη φωτογραφία που θα αναρτήσουν και την έξυπνη ατάκα με την οποία θα τη συνοδεύσουν.

Έγινε ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ τους, αναγκαιότητα όσο και το φαγητό!

Ναι, αναγκαιότητα με την οποία σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά!

Κι υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία. Αυτών που άκουσαν κάπου κάτι και ΣΠΕΥΔΟΥΝ να κάνουν ανάρτηση με την αναφορά της… είδησης, η οποία μπορεί τελικά να μην ισχύει και να αναστατώσει το σύμπαν!

Όπως συνέβη με τον Δήμαρχο Μαραθώνα Ηλία Ψινάκη, που έσπευσε να δημοσιοποιήσει το θάνατο της Ειρήνης Παππά και μάλιστα με ένα αδιανόητο κείμενο!

Αλλά το… Ειρηνάκι δεν είχε πάει πουθενά! Κι αφού τον καθύβρισαν, κατέβασε την ανάρτηση. Έτσι απλά!

Για να έρθει ο ανιψιός της, οΜανούσος Μανουσάκης, και ευγενικά είναι η αλήθεια να διαψεύσει τα πάντα!

«Δεν ισχύει τίποτα από αυτά που γράφουν. Πριν από λίγη ώρα μίλησα μαζί της. Είναι μια χαρά η Ειρήνη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βγαίνουν τέτοιες άστοχες φήμες. Η Ειρήνη είναι ένα ζωντανό σύμβολο της Ελλάδας. Επιλέγει που θα πάει και που δεν θα πάει».

Η πραγματικότητα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης έχει σε πολλές περιπτώσεις υποκαταστήσει ακόμα και την αλήθεια. Γιατί μια ανάρτηση και μόνο –που στη συνέχεια εξαπλώνεται παντού- μπορεί να νικήσει κάθε αλήθεια…

Όσο για τους κυνηγούς των like; Παραμένουν απτόητοι κι έχουν δημιουργήσει στρατούς ακολούθων που παραληρούν μπροστά στη φωτογραφία με το… παγκάκι!

Και εις άλλα με υγεία…